Wyzwanie II

[Posępny Czerep]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Ostatnio był tak zalatany, że – co dziwne – nie specjalnie ucieszyła go wieść o wojnie. Tym bardziej że.. Z Życiem? Przecież.. Była tam Lilijka, więc co, jeśli ją skrzywdzi? A z drugiej strony – chciał skrzyżować z nią swe szpony, sprawdzić, jak sobie radzi i dobrze się przy tym bawić.
Tyle że atmosfera nie wróżyła mu zabawy i stąd na pysku smoka widniał krzywy grymas. Leciał za grupą swoich, ciężko bijąc skrzydłami. Za smokiem smętnie wlókł się ogon, jak sznurek za latawcem. Bitwa. Chłód chciał walczyć od kiedy pamiętał. Nie miał jednak morderczych zapędów i miał nadzieję, że walki nie będą przynosiły ran krytycznych. Nie chciał nikogo stracić. Lądując blisko swego ojca wprawił ziemię w ciche drżenie. Ostatnimi czasy jego ciało stawało się coraz bardziej mocarne, wielkie, zbite i pancerne. Nigdy jeszcze nie miał możliwości wypróbować, jak bardzo jest wytrzymały.. Miał jednak nadzieję, że wystarczająco – przynajmniej jak na niedorostka.
Rozejrzał się. Swoich widział i miał świadomość, kto przybył, a kto nie. Przewiercił spojrzeniem złotych ślepi przeciwne stado. Pierwszym, który zwrócił jego uwagę był biało-fioletowy samiec, wyglądający na starego i doświadczonego. Podświadomie starał się oceniać jego możliwości. Czy był to przywódca, o którym nie raz słyszał? Bardzo możliwe. Obok ujrzał uroczą smoczycę, której nie znał i inną.. Której zapach wydawał mu się dziwnie znajomy.. Czyżby była spokrewniona z Lilijką? "Właśnie! Gdzie jest ta przeklęta.. Mała.. Kochana smocza poczwara?" mruknął cicho pod nosem. Z rozbawieniem zauważył, że przeciwne stado jest strasznie.. Puchate! Cicho parsknął pod nosem, nie mogąc się powstrzymać. No cóż.. Wszyscy dotychczasowi jego przedstawiciele zwyczajnie mieli w żyłach krew smoków północnych.. Nie mniej – nie robili przez to zbyt groźnego wrażenia. Nie, nie lekceważył ich – ojciec nauczył go, że to największa możliwa głupota. – zwyczajnie nieco rozgoniło to jego nerwy i pozwoliło się rozluźnić. Z nieco większym zapałem przysiadł na ziemi, bawiąc się kłębami zimnej pary wypuszczanej z nozdrzy.

[Pryzmatyczna Łuska]

No nareszcie przyleciał też Lunarny! Pryzma wyszczeżyła do niego białe kiełki, a on... nawet jej nie zauwazyl. Zamrszczyla lekko nos. Nie ma tak! Mogła by na niego skoczyć, ale siedział obok, dużego, stasznego, czerwonego smoka, który wedle opisu, najprawdopodobniej jest jego ojcem. Nie mógł siąść koło Runy i Ćmienia? A sam Chłodek też był duży. Tyle że Lilia też sporo urosła, ale była bardziej długą jak wąż czy coś takiego. Już wiedziała co zrobi...
Nad Lunarnym pojawiła się kulka lodowatej wody, która spadła na niego z pluskiem. Pryzma chżąkneła, wpatrując się w Lunarnego z delikatnym zadowolonym usmiechem na pysk.u Nie ma tak jej nie zauważyć!

[Posępny Czerep]

Siedział sobie spokojnie, uśmiechając się czasem z rozbawieniem do własnych myśli.. Gdy nagle.. "Szlag! Co to ma być!" wykrzyczał mentalnie, rycząc przy tym niezbyt głośno, lecz żałośnie.. Gdy coś odebrało mu dech i całkiem zmoczyło skrzydła! Zaczął się otrząsać, próbując się pozbyć tej głupiej wody, która wzięła się znikąd.. No właśnie – dlatego nie cierpiał magii! Warknął, przybierając bojową pozę i agresywnie rozglądając się w poszukiwaniu wroga. Jego wzrok przeszywał przestrzeń jak szpon. "Kto śmiał zaatakować bez wydanego rozka.." zaczął pomstować w myślach, gdy nagle znalazł Tego Kogoś.. Oniemiał, widząc puchatą kulkę o imieniu Lilia, która uśmiechała się do niego bezczelnie. Udając wciąż wściekłego pobiegł w jej kierunku i rzucił się na nią! Przewrócił i przyszpilił do ziemi, uśmiechając się przy tym promiennie.
– Witaj siostrzyczko! – wykrzyczał, chuchając jej chłodną parą w pyszczek i zszedł z niej, chichocząc jak dziecko. Może i kompromitował się przed stadami. I? Przyda się nieco rozerwać, zanim stanie się zbyt poważnie. Spojrzał na nią ze złośliwym uśmiechem, merdając jednym uchem, by wyrzucić z niego resztę wody. – Jeszcze nie zaczęła się wojna, a ja już z Tobą wygrałem.

[Pryzmatyczna Łuska]

Parskneła śmiechem na widok jego reakcji. Gdy ten na nią skoczył, zdziwiła się, ale nie przestraszyła. Magiczna woda całkowicie znikła z Lunarnego. Pryzma szybko wstała i wyszczeżyła do niego białe kiełki.
– Ja cię tylko oblałam wodą, a ty mnie tylko przewróciłeś, w niczym nie wygrałeś. – powiedziała niby od tak, przy okazji machając prawą łapą i wzruszając barkami.
– Walka się dopiero zacznie. – powiedziala wysuwając koniuszek różnego języka.
– O i jestem Pryzmatyczna Łuska, przyszła czarodziejka Życia. – przedstawiła się Chłodkowi.

[Posępny Czerep]

Także wzruszył barkami, patrząc na nią z uśmiechem. Miło było wreszcie ją spotkać. Wysłał Zmianie spojrzenie z ukosa, pewien, że niedługo uśmiechnie się doń złośliwie, widząc całą tą scenkę. Trudno, miał to gdzieś. Usiadł spokojnie obok Lilii, znajdując się bardziej po stronie swego stada, lecz bardzo blisko przeciwnego. Słuchał jej uważnie i z lekkim podziwem w ślepiach, gdy wymawiała swe nowe imię. Potem zamlaskał, jakby je smakował i mruknął:
– Pryzmatyczna.. Czarodziejka.. Noo, nieźle – uśmiechnął się do niej ponownie. – Ja, gdy tylko nauczę się podstaw tej przeklętej magii.. Zmienię imię na ostateczne – mrugnął do niej porozumiewawczo, zastanawiając się kiedy przybędą wszyscy, ile jeszcze jest smoków Życia i czy długo będą tu koczować przed bitwą.

[Gliniany Kolec]

Na miejsce przybył i Gliniany Kolec. Przywitał się ze smokami z Ognia, przyglądając się im dokładnie. Każdy był w innym nastroju na walkę. Spojrzał i na smoki z Życia... i uśmiechnął się przyjacielsko do Pryzmatycznej Łuski. Jego przyjaciółka będzie walczyć bo drugiej stronie. Jak dobrze, że w codziennym życiu nic nie stoi na przeszkodzie przyjaźni ze smokami z innych stad. Gliniany wycofał się troszeczkę do tyłu, by usiąść. Będzie tylko obserwatorem. Walki wydawały się być czymś ekscytującym – czymś, co Adept z przyjemnością obejrzy, chcąc dowiedzieć się jak najwięcej. Było mu przykro, że nie będzie mógł wspierać swojego stada w walce. Po chwili jednak ponura myśl smutku gdzieś zniknęła... niedawno rozpoczął nauki umiejętności potrzebnych w walce, teraz na nic by się nie przydał, ale jeśli jeszcze kiedyś wydarzy się coś podobnego i on stanie z walczącymi! Z całą nadzieją oczywiście, że nic podobnego jednak się nie wydarzy. Wojna... Przypomniał sobie spotkanie młodych smoków z Ateralem, było to całe księżyce temu, ale zapadło Mokradłu w pamięci. Adept wierzył, że ta wojna z pewnością nie jest niepotrzebna.

[Turkusowa Łuska]

kiedy przybyło stado życia, przyglądała się wszystkim uważnie a także z zaciekawieniem.
Chciała się do każdego po kolei uśmiechnąć przyjaźnie ale dana sytuacja nie pozwalała na takie gesty więc powstrzymała się i zachowała powagę na pysku lecz udawaną. widząc czyn Lunarnego pozwoliła sobie na lekki uśmiech, pewnie gdyby miała w tamtych stronach kogoś bliskiego jej sercu pewnie by tak samo się zachowała. Przeniosła wzrok na swoich a widząc Glinianego uśmiechnęła się do niego na przywitanie. i pomyśleć, że niedawno wszyscy z ognia spotkali się na jego ceremonii a teraz na polu bitwy, ten czas tak szybko leciał. wycofała się ze swojego miejsca obecnego i podreptała do brata. Kiedy była już przy nim zaczęła go przyjaźnie zaczepiać.

[Zadziorny Kolec]

próbował zachować powagę ale czując, że siostra go zaczepia nie mógł się powstrzymać więc zaczął odpowiadać na jej zaczepki aż przeszli do przyjaznej potyczki nie drażniąc tym pozostałych smoków. nie gryzli się tylko podziabywali. na szczęście nikt na nich nie zwracał uwagi więc mięli to szczęście, że mogli pozwolić sobie na małe wygłupy. musieli jakoś rozłożyć nazbierane napięcie przed walką mimo, że to nie było akurat wskazane ale cóż mówi się trudno.

[Turkusowa Łuska]

zaśmiała się cichutko po czy zaczęła podgryzać bratu ogon. Miała świadomość tego, że zachowują się jak pisklęta ale brakowało jej tego ostatnimi czasy. popodgryzała jeszcze go trochę po czym uspokoiła się i otrzepała a następnie wrócił do powagi spoglądając na pozostałych ze stada przepraszająco, szczególnie na przywódczynię. Westchnęła cicho po czym była już spokojna i nie odwalała nic tylko oczekiwała na dalszy przebieg wydarzeń machając ogonem i spoglądając w ziemię.

\\brak weny

[Marmurowa Łuska.]

Jako jedna z ostatnich na miejsce przywlokła się Era. Nie była dotąd na żadnej ceremonii, więc dopierp dziś mogła zobaczyć pozostałych członków Ognia. Przy okazji zobaczy też Życie. Wieść o wojnie wystraszyła ją, ale miała mocną, wręcz niezachwianą wiarę w Ogień. No i ta wojna miała zasady, była dość "kulturalna", możnaby rzec. Nie była to krwawa jatka pod osłoną nocy, bez ustalonych reguł. A tak wyobrażała sobie słowo "wojna".
To potwierdziło się gdy zobaczyła na miejscu uśmiechajacych się do siebie znajomych z obu stad. Pewna para nawet zaczęła się bawić. Czy to w ogóle można nazwać wojną? Ale to dobrze że ta wojna wyglada tak a nie inaczej. Era nie bała się.
Była tu w charakterze widza, nie umiała walczyć. Zresztą nigdy nie będzie.
Nawet nie będzie obserwować bitwy. Tylko leczenia. Odszukała wzrokiem Słodycz Zbawienia, o której opowiadała jej mama. Rozpoznała ją po torbie którą z sobą miała. Domyśliła się że to raczej nie do walki. Zbliżyła się do wspomnianej.
– Witaj. Jestem Era, zamierzam być Uzdrowicielką. Czy niemasz nic przeciwko, bym obserwowała twoje leczenia? Nie będę przeszkadzać. – Wierzyła że takie obserwacje ją czegoś nauczą, i pomogą w przyszłości. Może nawet okaże się przydatna? Nigdy nie wiadomo.

[Zabójczy Umysł]

Ppp. I to ma byc wyzwanie? "Czesc, jestem .. taka i sraka, Czy moge obserwowac twoje leczenie? A wiesz, wlasnie zmienilam imie" Nie, to wyglada jak jakies spotkanie towarzyskie i to takie z najgorszych. Zamiast siedziec cicho i czekac na rozwoj wydarzen oni sobie gadaja. Czysta kpina, naprawde czysta kpina. Cale to widowisko, oczywiscie nie liczac smokow, ktore zachowaly sie kulturalnie, jak na prawdziwym wyzwaniu, obserwowalam z jawnym obrzydzeniem a takze i gdzieniegdzie kpina, gdzie te gadziska ciut przekroczyly poziom normalnosci w takiej sytuacji. No ale co ja wiem, prawda? Mam tylko 40 iles ksiezycow. Najwidoczniej mlodzi, przez duze M, wiedza lepiej jak maja sie zachowywac. Gadka-szmatka i te sprawy. Pfff po raz drugi, ale zarazem nie ostatni. Na szczescie nie siedzialam blisko tej calej dzieciarni(wogole co to za pokolenie) wiec nie moglam sie od nich czyms zarazic. Najpewniej glupota. Rescie (a wszczegolosci normalnych smokom) skinelam krotko glowa. Na powitanie, na znak szacunku.

[Zadziorny Kolec]

rzeczywiście trochę przesadzili ale przecież nic się nie stało. spoważniał zaraz po Turkusowej i usiadł obok niej zaczynając lustrować wzrokiem wszystkich przeciwników i oceniając ich możliwości a także mocne i słabe strony, nie znał się może na tym jeszcze tak bardzo jak doświadczony wojownik ognia ale już umiał rozróżnić kto ma jakie gabaryty oraz gdzie ma jakieś odkryte lub nie chronione miejsca. po woli także zaczynał tracić cierpliwość, ona nie była jego mocną stroną, musiał znaleźć sobie jakieś zajęcie aby nie zacząć robić głupot a obecne było nawet ciekawe.

[Turkusowa Łuska]

widząc co robi brat zaczęła go naśladować, przyglądała się dokładnie wszystkim zebranym i smokom z życia i smokom z ognia porównując kto czym może posłużyć się w walce. Zapamiętywała nawet najmniejszy szczegół. zastanawiało ją także to kto, jakie ma umiejętności i czym może pokazać się w walce tak aby zdobyć przewagę nad przeciwnikiem. nie było to łatwe bo do tej pory znała tylko styl walki Jada więc myślała, że inni mają podobny ale to okaże się dopiero w walkach, których nie mogła się doczekać. Górowała nad bratem tym, że ona miała bardzo dobrą cierpliwość oraz nic nie było w stanie jej powstrzymać. umiała znaleźć sobie zawsze jakieś zajęcie, nawet jeżeli ono nie miało sensu.

[Pasterz Kóz]

Bezchmurny przybył wraz z resztą stada. Zmrużonymi oczami przyglądał się Ognistym. Nie miał z nimi aż tak częstego kontaktu, ale znał tamtego czy tamtą. Teraz jednak byli wrogami, choć może nie dosłownie, bo jakieś zasady mieli i nikt nikomu w nocy nie wbijał potajemnie pazurów w plecy. Najwidoczniej nie przejmowała się wojną jego córka – Pryzmatyczna Łuska. Nie miał ochoty jej uspokajać, może to wytrąci z równowagi Ognistych albo sprawi, że się zawstydzą, chcąc podnieść łapę na Życie? Zdziwiło go jednak, że wzięli widzów, czyli najmłodszych. Chcieli, żeby zobaczyli okrucieństwo pojedynków, a może byli tak pewni siebie, że zamierzali pokazać swojemu potomstwu jak się zwycięża? Byłoby ciekawie, gdyby wszystkie te pisklęta zaczęła płakać, widząc jak ich rodzicie mdleją od ran. Zakładając, że Życie zwycięży, w co Bezchmurny miał nadzieję.

[Turkusowa Łuska]

kiedy przyjrzała się wszystkim dokładnie i oceniła co nieco to zaczęła w głowie wyobrażać sobie jak to ona kiedyś stanie na arenie ii będzie walczyła, mimo że była neutralnie nastawiona do walk. A właściwie to wcale ich nie lubiła, ale chciała się sprawdzić, lecz na to jeszcze przyjdzir czas. Miała też nadzieję że wygrają ogniści albo dojdzie do remisu, nie chciała nikogo tracić mimo że nie poznała jeszcze wszystkich osobiście. Ponownie przeniosła wzrok na stado życia a na jej pysku widniał lekko widoczny, niepewny oraz nieśmiały uśmiech nie dostrzegalny z daleka.

//brak weny, witam szanownego pana :p

[Pryzmatyczna Łuska]

Usmiechneła się też do Mokradła. Przyglądała się Ognistym z lekko przymrużonymi oczami. Siedziała po Życiowej stronie, siedząc lekko na ukos by widzieć Chłodka i jego stado.
– Mi brak walki fizycznej. – powiedziała już ciszej jakby nagle spowarzniała. – Czemu wogóle będzie ta wojna? – zapytała chociaż wiedziała że Runa opowie o jej motywach. Właśnie, kiedy się w sumie zacznie ta wojna? Chociaż Pryzme bardziej ciekawi to czy ktoś coś powie o ich zachowaniu. Chociaz wlasnie jakieś smoki (nadodatek nie walczące! ) zaczęły się podgryzac i nikt nic nie powiedzial...