Wysepka

[Strażnik Gwiazd]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Słysząc śmiech samca, prorok minimalnie uniósł łuk brwiowy, przyglądając mu się, nie tyle to w zadziwieniu, co ze zmęczona akceptacją. Wyglądało na to iż Mglisty nie do końca wsłuchał się w jego warunki, bądź też celowo, w celu rozeznania właściwych oczekiwań, zignorował kolejność i przedstawił oszczędniejszą wersję.
Tak czy inaczej drzewny nie był zawiedziony obrotem spraw, bo i nie miał specjalnych oczekiwań.
– Dobry czarodziej opiera się na refleksie myśli – rzekł, ale bez szyderstwa w głosie, w sumie bardziej jako neutralne spostrzeżenie.
– Informacje, które przekazałeś są w porządku, choć warunek opierał się na udzieleniu ich dopiero po zakończeniu nauki, o ile moje metody uznasz za satysfakcjonujące. To oznacza, że wciąż, gdy podsumujemy trening, będziesz mi dłużny jakąś historię – postukał pazurami przed sobą.
Tęsknił za słownym droczeniem się, zapewne dlatego że tęsknił za Mahvran.
– Dopiero gdy opowiesz mi o swojej preferowanej technice będziemy mogli rozpocząć – przypomniał mu także, ale bez specjalnego ponaglenia.


Duszenie Cierni

[Duszenie Cierni]

Duszenie przewrócił oczami czując się nieco wykiwany przez własna nieuwagę. – Niech będzie Strażniku, powiem Ci coś czego nie mówiłem wielu smokom spoza Mgieł. Będzie to moje imię, jeżeli cena Cię satysfakcjonuje, możemy zaczynać nasz trening – odpowiedział i rozstawił łapy na boki przybierając pozycję dogodną do czarowania i stoczenia walki, myśląc że nauka będzie polegała na krótkim sparingu.
Strażnik Gwiazd

[Strażnik Gwiazd]

Nie usatysfakcjonował go ten mały sukces, ale naturalnie odnotował jego obecność.
Potem, widząc zmieniającą się postawę samca, prorok przekrzywił łeb pytająco. Być może Mglisty kompletnie nie słuchał tego co do niego mówił i potrzebował jeszcze czytelnych, wizualnych wskazówek.
– Powiedziałem, że nauka rozpocznie się, gdy opiszesz mi słowami, swoją preferowaną technikę.
Nie jest to wyłącznie mój kaprys, a jedna z podstaw. Najpierw chcę poznać sposób w jaki zawierasz twór w swoim umyśle, a dopiero potem zobaczyć jego faktyczną materializację – wyjaśnił cierpliwie, nie zamierzając rezygnować ze swojego postanowienia.

[Duszenie Cierni]

Bardzo upierdliwy trafił mu się nauczyciel, chociaż jak na razie nie przewyższał zwierzyńca jakiego posiadała Mahvran. Samiec westchnął ciężko i poniósł łapę by szponami przeczesać biała grzywę. Do licha z tym smokiem.
– Dobrze, preferuję ataki z dystansu, kiedy mi się nie chce, robię klasyczne kolce z kamienia Lob lodu, nie większe na dwie-trzy smoxcze pięści. Zazwyczaj strzelam nimi tak by osiągały prędkość pędzącej strzały. – mruknął i zastanowił się po dłuższym namyśle – Lubię też pnącza, w różnej formie. Mogą łamać, gnieść, uderzać a czasem urozmaicam je o kolce na szpon długości. Kiedy używam pnączy do ataku, czar tkam blisko swojego przeciwnika. – zamlaskał głośno. – Do obrony używam tarczy lub jakiejś zasłony. A czasem wcale się nie bronie – obniżył łeb i zastrzegł uchem, zastanawiając się czy odpowiedział na zadanemu pytanie.

Strażnik Gwiazd

[Morowy Dotyk]

Muszelka odkąd się wykluła, a już nieco czasu upłynęło od tego pamiętnego wydarzenia, nigdy nie wyściubiła nosa poza granice swojego Stada. Po pierwsze rosła wolniej, niż jej przybrane siostry, po drugie uwielbiała ciepełko rodzicielskiej groty, możliwość podjadania, kiedy dusza zapragnie, i w ogóle nie widziała potrzeby, aby zaglądać tam, gdzie pałęta się mnóstwo obcych smoków. Już w jej stadzie było ich od liku, a nie znała wszystkich.
Ale obserwowała w ciszy, z daleka, szkoląc się zawzięcie, niziutka, pulchna kuleczka umiejąca pozostać w cieniu, gdy tego pragnęła.
Ostatnio mogła zwiedzić nieco terenów należnych do jej stada. Ogrom przestrzeni, więc nie rozumiała po co miałaby się wybierać na tak zwane Wspólne.
A jednak dzisiejszego wieczoru znalazła się w tym miejscu. Mistycznych Wspólnych terenach, chociaż nie kusiło ją zwiedzanie ich, a odwiedzenie Świątyni, o której tyle słyszała.
Pech chciał, że przeszkodziło jej kilka rzeczy, najpierw na niebie pojawiło się mnóstwo jasno szarych chmur, wiatr nagle stał się mroźny i porywisty, aż w końcu chmury wyrzygały całą kaskadę sypiącej, lepkiej bieli, która utrudniała widoczność.
Chcąc nie chcąc, musiała awaryjnie lodować na niewielkiej wysepce znajdującej się na ogromnym jeziorze. Przemarznięta i ani trochę zadowolona, pognała w kierunku rosnących wierzb płaczących, których nagie witki kołysały się na wietrze, niczym nieujarzmiona smocza grzywa.
Przylgnęła plecami do drzewa, rozglądając się z uwagą, a w końcu postanowiła wykopać w śniegu jamę, gdzie wczołgała się swoim zwalistym ciałkiem – chociaż niskim – aby skryć się przed wiatrem i opadami.
Złożyła pyszczek na przednich łapkach, nasłuchując wycia wichru.

Rozkwit Wiśni (Zachodząca?) :D

[Rozkwit Wiśni]

Takie warunki pogodowe nie były wcale takie najgorsze jednak latanie w środku "śnieżycy" było wyzwaniem. Mimo swojej krwi nie był aż tak przyzwyczajony do śniegu, wychował się przecież tutaj! To była jego pierwsza zimna pora. Robił przebieżkę ponad terenami mgieł oraz wspólnymi kiedy postanowił sobie chwilę odpocząć. Wylądował na wyspie na jeziorze, otrzepując się z śniegu który na nim osiadł podczas lotu. Rozejrzał się czy przypadkiem nie ma towarzystwa, nie dziwiło go czując zapach różnych stad więc nie zwrócił na to zbyt wiele uwagi. Po prostu usiadł sobie niedaleko jakiegoś drzewa, zakrywając się delikatnie skrzydłami.

Łakoma Łuska

[Morowy Dotyk]

Samiczka ze złożonym na łapkach pyszczkiem i jedynie nosem wystającym znad jamy, obserwowała skrawek ziemi, który mogła dostrzec, wsłuchując się w świst wiatru, od czasu do czasu oblizując nozdrza z drobnych białych płatków, które nań spadały.
Nie bała się śnieżycy, wykluła się w czasie, gdy ta już panowała, więc nie znała innych czasów, no, może wtedy było mniej tej bieli. Ale zimno nie było jej obce, a jako morska radziła sobie z nimi całkiem znośnie, chociaż drzewne geny wołały o pomstę do Bogów.
Nie usłyszała łopotu skrzydeł w całym tym wyciu, jednak do jej nosa dotarł obcy zapach, przywiany przez chaotyczny wiatr.
Nozdrza poruszyły się, a ona, może tylko nieco zaciekawiona jego odmienną nutą, wysunęła powoli rogatą głowę i szyję przez szczelinę, jarzącymi się błękitnymi źrenicami szukając źródła ów zapachu. Błona jak zwykle klapnięta była zawadiacko na bok, gdy w końcu, mrużąc ślepia, spostrzegła kolorową sylwetkę.
Obcą. Nieznaną.
Smok miał zabawny złoty róg na nosie, co wywołało jej lekki uśmiech, chociaż jak zawsze powściągliwy.
Patrzyła na niego, jak na egzotyczny gatunek zwierzyny, zastanawiając się, czy jest jadalny, a przynajmniej takie można było odnieść wrażenie, gdy patrzyło się na drgające nozdrza.
– Dziwnie pachniesz – padło lakoniczne stwierdzenie miękkiego głosu.

Rozkwit Wiśni

[Pryzmatyczny Kolec]

....Świat przedwiośnia był tak piękny i spokojny. Nie padał deszcz, a chmury o dziwo nie przysłaniały lica ciepłego słońca. Widziałem to miejsce już dawno, lecz wtedy nie było sposobności na wylądowanie. Teraz już była. Znalazłem kawałek miejsca, by posadzić czworo łap. Przez chwilę zachwycałem się pięknem tego miejsca. Maddarą odgarnąłem kawałek ziemi i osuszyłem. Nie przepadam za siedzeniem na mokrym. Na skraju suchej ziemi ułożyłem małe palenisko, na którym wylądował gliniany garniec z marynowanym mięsem młodej sarny w miodzie, goździkach i rozmarynie. Przy grotowy ogródek po przeklętym ojcu nie jest złym spadkiem...
Mięsko się robiło, ja zaś wytachałem małą harfę i zacząłem na niej brzdękolić, bez ładu i składu, szukając ładnej kompozycji.

[Zaraźliwy Optymizm]

Jeszcze niewiele mu zostało by nauczyć się latać, ale ostatnio coraz bardziej zapuszczał się wgłąb terenów wspólnych. Zobaczył w oddali wyspę na jeziorze, więc wsunął łapy do wody i przepłynął dzielący go dystans do drugiego brzegu.
Ruszał łapkami równo i miarowo a kiedy dotarł na miejsce, otrzepał się energicznie, zrzucając ze swojego ciała krople słodkiej wody. Oblizał pysk czujac ciekawy zapach i dojrzał smoka. Smoka z innego stada. Nie był on cześcią stada Słońca, nie pasował też zapachowo do stada Ziemi. Z lekko najeżoną grzywą zbliżył się do samca, ale wkrótce i jego ciekawość wzięla górę. Pryzmatyczny usłyszał więc głos za swoimi plecami.
-Co robisz?

Pryzmatyczny Kolec

[Pryzmatyczny Kolec]

....Głos smoka ze słońc zbytnio mnie nie zaskoczył, raczej jakbym się spodziewał gościa. Robiąc ucztę nad ogniem nie mogłem jej przecież zjeść sam. Odwróciłem pysk w jego stronę. Zlustrowałem go dwoma parami oczu z lekkim uśmiechem.
– Och, Witaj Nieznajomy. Odpoczywam od treningów. Podziwiam piękno budzącej się natury i czekam, aż mi się zrobi obiad. Może się skusisz na kawałek duszonej młodziutkiej jagnięciny w miodzie i ziołach? Rano przyniósł ją łowca. – odłożyłem instrument na torbę. Poprawiłem grzywkę, która upadłą mi na oczy. – Więc jak Cię zwą, smoku ze Słońca? Mnie, Pryzmatyczny Kolec – w me plecy zawiał ciepły wiatr, niosąc mą woń gór i paproci, ledwo wyczuwalny swąt roztworu dębinowego do konserwacji skór i miód.

//Moran

[Zaraźliwy Optymizm]

Samczyk zaskoczony całkiem miłym przywitaniem, lekko się uśmiechnął. Zarzucił nieco grzywką by nie opadała mu tak mocno na oczy po czym zbliżył się do paleniska. Kiedy Pryzmatyczny mówił o jedzeniu, ślinka pociekła mu z pyska. Zapachy unoszone przez ciepłe powietrze, niesamowicie go koiły. Czuł się taki. Aaah. Najchętniej już zatopiłby zeby w ciepłym posiłku. Potem jednak odwrócił łeb do Pryzmatycznego.
-Miło mi. Mnie mówią Moran, syn Piaskowej Wichury oraz Przeświadczenia Dobrobytu z Słońca
Przedstawił się, jak na takiego młodzika, starał się zachowywać dość dorośle.
-I z chęcią przyłączę się do posiłku.
Kiwnął mu zadowolony łbem.
-Skoro pobierasz tyle nauk i jesteś starszy odemnie, jesteś już adeptem prawda? Na kogo się szkolisz?

Pryzmatyczny Kolec

[Pryzmatyczny Kolec]

... Patrzyłem na niego jak zbliża się do garnka, Choć słowa, jakie potem padły, spowodowało, że je się zakrztusiłem. Wiedziałem, że Trel zalał kogoś, ale mi nie przedstawił rodzeństwa. Westchnąłem cicho:
– Zanim zaczniesz, daj temu sie ugotować Bracie. – podszedłem do tego, złapałem pazurami za pokrywkę, zamieszkałem i z powrotem odłożyłem – Czyli Trelcio zalał wichurę... – usiadłem obok niego i delikatnie pomacałem go po grzywie między rogami – Ale grzywę masz jak tatuś. Tak samo przyjemną w dotyku. Co do nauk to szkolą mnie na maga, choć wolę uzdrowiciela. Jakoś bardziej podoba mi się wpychanie flaków i kości na miejsce. Ot takie przyjemne z pożytecznym. – jeśli młody jest na tyle inteligentny, to powinien zrozumieć co miałem na myśli – A ty co byś chciał robić Bracie? I co tam u Tuitego. Dawno się nie odzywał, martwię się ze coś sobie Tatuś zrobił... – wyraźne zmarkotniałem, dorzuciłem klocek do ognia i wróciłem na suchą ziemię. Czułem, że czeka nas długa i nie wiem jak przyjemna rozmowa. Maddarą wywołałem kubki ze starej zniszczonej czarnej torby. Nadal wyglądają źle, ale lepsze niż ostanie. Są bardziej profesjonalne. – Herbaty? – rzuciłem do niego, mając nadzieje ze przyjdzie obok mnie

Moran

[Zaraźliwy Optymizm]

Skrzywił nieco pysk kiedy samiec poklepał go po głowie, ale postanowił nie robbić niepotrzebnego problemu. Zaraz jednak przekrzywił łeb i dosiadł się zastanawiając się w jaki sposób odpowiedzieć mu na pytania.
-O widzisz, może to rodzinne bo zarówno ja jak i mój brat będziemy się szkolić na uzdrowicieli. Jeszcze trochę i zostaniemy klerykami, więc zaczną się poważniejsze nauki. A co do ojca, obecnie śpi smoczym snem. Mama mówiła że wybudzi sie za jakiś czas więc mamy się nie martwić. A herbaty z chęcią skosztuję.
Powiedział całkiem spokojnie i przekrzywił lekko głowę. Nigdy nie próbował herbaty, ale chyba go nie otrują prawda? Tak przynajmniej mu sie wydawało. Na terenach wspólnych raczej nie powinno dojść do takiego incydentu.

[Pryzmatyczny Kolec]

....Zasmuciła mnie wieść o smoczym śnie Trelcia, jak i to ze mam obok siebie przyszłego uzdrowiciela.
– Szkoda mi Tatka. Smoczy sen jest upierdliwy. Zasypiasz, budzisz się tak samo stary, a świat pognał do przodu... Im częściej zasypiasz, tym większe prawdopodobieństwo, że umrze... Oby przeżył. – smutek było czuć w moim głosie, choć łapy bez zawahania zagotowały wodę, a w nią trafiły młode sosnowe igliwie. Jeśli młody był spostrzegawczy, mógł ujrzeć jak kryształy na moim ciele świecą na bursztynowy odcień pomarańczu wraz z użyciem maddary – Daj się temu zaparzyć, jeśli nie lubisz gorzkiego smaku, dodam miodu jak się zrobi. – przykryłem obie czarki, glinianymi pokrywkami. Trochę zazdrościłem młodemu, może nawet bardzo. Nie przepadałem za walką. Może samo zadawanie bólu i cierpienie było dla w jakiś sposób przyjemne, sama walka tak średnio. Wolałem na spokojnie rozwiązywać konfliktu. Dopiero po czasie padło mi z pyska – Zazdroszczę Ci drogi. Ja wole być z tyłu i patrzeć jak się leją niż robić to z nimi...

Moran

[Zaraźliwy Optymizm]

Samiec wzruszył ramionami na jego ostatnie słowa, bo ciężko było mu się ustosunkować.
-Mówiąc szczerze nie przeszkadza mi żeby czasem komuś nieco przyłoić.
Powiedział i odczekał trochę z herbatą by dokładnie się zaparzyła. Dopiero potem, zbliżył naczynie do pyska i pociągnął łyka na co nieco się skrzywił. Faktycznie było to dla niego gorzkie.
-Gorzkie. Może jednak poproszę odrobinę miodu jednak niezbyt dużo.
Wiadomo, nie chciał zabić smaku napoju. Może tylko odrobinę przykryć gorzkość.

[Pryzmatyczny Kolec]

....Widząc skwaszoną minę, cicho zachichotałem. Był taki uroczy, jak Trelcio... Nic tylko takiego schrupać w całości i zachować dla siebie. Mimowolnie oblizałem pysk. Wyciągnąłem z torby miód. Dałem mu kapkę miodu, aby była przyjemniejsza dla pisklęcego gardła.
– Powinno być lepiej. Gorycz uspokaja myśli i pobudza inaczej niż miód. – wyszczerzyłem się i samemu napiłem się gorzkiego naparu. Przyjemnie drażnił wielką goryczą język. Lekko zmrużyłem oczy i cicho, nieświadomie zamruczałem.

....Cisze ponownie ja przerwałem i moje myśli.
– Ja tam walczyć nie przepadam i tyle. Nie mam z tego żadnej frajdy... – nie do końca była to prawda. Bardziej obawiałem się, że to co miał biologiczny ojciec, może wypłynąć na powierzchnię. Stać się wielkim problem i krwawą niesnaską z tym światem

Moran