Dolina Rozpaczy

[Więzy Krwi]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Różana Łuska lubiła badać tereny poza granicami Stada Plagi, gdy tylko miała nieco wolnego czasu. Nie bez powodu z resztą, jako że nigdy nie wiadomo co można by znaleźć! Czasami zdarzało jej się spotkać nieznane jej smoki, czasami jakieś zwierzęta w oddali lub specyficzną roślinność. Okazjonalnie udawało jej się nawet znaleźć kamienie. Czy po prostu zgubione, czy pozostawione przez kogoś nieuważnie. Cóż...znalezione nie kradzione, jak to mówią!
Isima powróciła ponownie doliny, w której już kiedyś myszkowała gdy była pisklakiem. Powoli nadchodził wieczór, a słońce powoli zachodziło. Zaraz...gdzie znajdowała się ta szczelina? Nabrała ochoty sprawdzić czy wszystko wygląda tam tak samo. Nie zdziwiłaby się gdyby kiedyś jakiś smok spróbował coś tam ukryć, myśląc że będzie to dobra kryjówka. Samica poderwała się, szybując nisko nad ziemią. Jednak jak to miała w zwyczaju, zamyśliła się nie patrząc za bardzo przed siebie. Dlatego dopiero w ostatniej chwili zauważyła masę futra przed sobą, robiąc ostry skręt. – Aaaj! – Plagijska adeptka przetoczyła się po ziemi, lądując na grzbiecie. Na szczęście jednak nie była na tyle wysoko by zrobić sobie tym krzywdę.

[Kryształowy Karp]

Było tyle interesujących miejsc do zobaczenia i jeszcze więcej smoków do poznania. Nikt mu nie kazał siedzieć na zadzie w Ogniu, dlatego zdarzało mu się zawędrować dalej, poza granice zapachowe. Wciąż uważał je za czyste barbarzyństwo, ale powoli przyzwyczajał się do woni kojarzonej z Klanem Ognia... tak długo jak nie czuł ostrego zapachu moczu.

Dolina, którą przypadkiem odnalazł, okazała się specyficznym miejscem. Powiewy wiatru wywoływały jeżące sierść jęki, choć dla Huanga były raczej przyjemną atrakcją, która do pewnego stopnia kojarzyła mu się z domem i misjami, na które bywał zabierany. Co zaś nie było przyjemne to smoczy kształt, który prawie na niego wpadł. Adept odruchowo podniósł łapę, by sparować potencjalny cios, ale obcy smok zdołał wykręcić i zamiast tego przetoczył się po ziemi. Na biało-złotym pysku pojawił się wyraz konsternacji, gdy Huang zorientował się, że nie był atakowany, a zwyczajnie prawie stał się ofiarą czyjejś nieuwagi. Zbliżył się do wyraźnie młodszej smoczycy i przyjrzał jej się, próbując dostrzec potencjalne obrażenia. Upadek wyglądał całkiem boleśnie.

– Wszystko w porządku, xiaojie? – zapytał, mając nadzieję, że nie będzie musiał ściągać tutaj żadnego uzdrowiciela.

[Więzy Krwi]

Na szczęście obojga, Isima nie była ranna. Kości całe i żadnych ran. Jeżeli już to po prostu się trochę poobijała. Kwestią pozostawało, nie był to pierwszy raz kiedy wpadła na kogoś przez nieuwagę. Diun prawdopodobnie miał rację, że powinna bardziej uważać gdzie leci. Bo w końcu dla kogoś się to źle skończy.
Isima przekręciła się na brzuch, podpierając na skrzydłach i kręcąc głową. Nadal odrobinę kręciło jej się w głowie. Po chwili wyłapała dopiero że nieznajomy jej samiec zabrał głos i widocznie wyglądał na bardziej zaniepokojonego o nią, niż złego o to co się stało. – Oh...nie...Znaczy tak! Nic mi nie jest! – Isima odpowiedziała. Nie była pewna co robić, jako że puchaty smok mógł nie być tak wyrozumiały jak Diun. – O rany! Przepraszam, nic Panu się nie stało? – Podrywając się, samica obejrzała dokładniej Cytrynowego, ale nie zauważyła widocznym obrażeń lub krwi. Nie wydawał się także odczuwać żadnego silnego bólu. Oglądając mogła zauważyć kilka charakterystycznych cech. Pojedynczy róg na czole, sporo puchatego futra i biżuterii. Do tej pory widziała tylko jednego smoka który nosił biżuterię...
Xiaojie. Różana Łuska przekręciła lekko głowę, zdziwiona. Nie wydawało się żeby znała takie słowo...chyba że miało być to imię? Czyżby pomylił ją z kimś? – Wybacz, ale to nie moje imię, chyba mnie z kimś mylisz. Nazywam się I...Różana Łuska. – Mówiono jej że skoro była adeptką, nie powinna zdradzać swojego prawdziwego imienia byle komu. Nie żeby uznawała samca za byle kogo, ale także nie znała go.

[Kryształowy Karp]

Widząc zamotanie młodszej smoczycy uśmiechnął się pod nosem, a w jego czarnych oczach błysnęło rozbawienie. Wreszcie gdy z jej pyska padło pytanie, jedynie zaśmiał się cicho i pokręcił głową. Mimo to nie protestował, gdy postanowiła się upewnić, że na pewno nic mu się nie stało.

– Huang jest twardy. Gdyby xiaojie na niego wpadła, nic by się mu nie stało – odparł rezolutnie, posyłając nieznajomej pogodny uśmiech.

Niemal parsknął po raz drugi, widząc nagłą konsternację na mordce smoczycy. Nie był specjalnie zaskoczony jej słowami. Obecność Moraxa w Klanie Ognia sprawiła, że nie rezygnował większość czasu ze zwrotów w swoim rodzimym języku, mimo że inne smoki niekoniecznie je rozumiały. Choć nieco zaskoczyło go to, że niektóre z nich same chciały się dowiedzieć więcej. Był ciekaw czy we wszystkich tutejszych klanach tak to wyglądało, że do obcych i ich tradycji oraz języka nie podchodzono negatywnie.

– Xiaojie to zwrot z rodzimego języka Huanga. Używa się go względem młodych samic – wyjaśnił. – Huang to imię tego smoka. Drugie brzmi Kryształowy Karp. Jest wojownikiem z Klanu Ognia – doprecyzował, przy okazji decydując się w pełni przedstawić Różanej Łusce.

[Wspomnienie Nocy]

Wspomnienie bardzo rzadko pokazywał się na terenach wspólnych. Od kiedy dowiedział się, że Sekcja przez czysty przypadek plątała się po ich ziemiach wyciągnął z tego wnioski i często samotnie patrolował swoje własne tereny o różnych porach dnia i nocy. Co więc tu robił? Dobre pytanie.
Było widać, że ma zły nastrój. Niespecjalnie przejmował się swoim otoczeniem i uderzał ogonem o pobliskie drzewa, a innym razem rozciął coś pazurami. Było to zdecydowanie niecodzienne zjawisko dla Wspomnienia. Zdawal się w ogóle nie panować nad własnymi emocjami.

/czart

[Czarci Pomiot]

Odgłosy uderzeń, skrobania i łamanych gałęzi toczyły się echem po dolinie, zdradzając miejsce pobytu przywódcy Księżyca. Niejako przypominały też dźwięki szargającej się w sidłach zdobyczy, czy też ciężko rannego zwierzęcia, które biegnąć na oślep usiłowało ratować swoją skórę, chociaż dobitnie zdradzało dokąd teraz zmierza, i nieumyślnie ściągało na siebie jedynie więcej drapieżników. Watah wściekłych wilków nie było tu jednak co szukać. Nie było ani jednego śladu rysia, niedźwiedzia czy innych bestii. Jedynie kilka ptaków przerażonych całym rabanem odbiło się od konarów drzew i odleciało gdzieś dalej, z dala od zgiełku. Nic... Prócz tajemniczych jęknięć, które czasem rozlegały się gdzieś w pobliżu, ale gdy tylko ktoś zwrócił łeb w ich kierunku, to urywały się nagle, znikając równie szybko, co się pojawiły.
W końcu Pełnia się doigrał. Stwory znalazły go i tutaj. Dwie pary ślepi wychyliły się zza jednego drzewa, wwiercając się w jego sylwetkę jakby z oburzeniem. Pomarańczowe i czerwone kolory lśniły ostrzegawczo w półcieniu, by powoli skrócić dzielący ich dystans, ukazując znajomy, rogaty łeb i stojącego tuż obok demona.
– Życie Ci niemiłe, ojciec? – odezwała się w końcu Pomiot, a jej głos wibrował od nieco rozbawionego tonu. Jej zastępczy rodziciel miotał się w amoku, usiłując wyżyć się na pobliskich drzewach, a było to do niego dość niepodobne. Spoglądała pobłażliwe jak obija ogonem o konary, licząc cichutko w duchu, że staruszek nie połamie się w dwudziestu miejscach i nie będzie musiała go targać za sobą do obozu Księżyca. Dodała jeszcze: – Wiesz ile tu się może demonów kręcić? – Kątem oka zerknęła na stojącego nieopodal Malara, który skończył już z wgapianiem się w ojca Czart, by zacząć spoglądać z rezygnacją na swoją właścicielkę. I znów przyjdzie mu się wsłuchiwać w wielce fascynujące konwersacje smoków. Z ciężkim westchnieniem usiadł na glebie obok. Czymże się stał? Był parodią potężnego przeciwnika.
Wojowniczka natomiast znów zaczęła się wpatrywać w drugiego smoka, mrużąc ślepia i szukając w nim jakiejś podpowiedzi co mogło być nie tak. Niemniej nie posiadała boskiej mocy czytania w myślach, pozostało jej jedynie zgadywać.
– Coś się stało? – zapytała w końcu, sadzając zad na glebie. Szykowała się dłuższa rozmowa.

[Urthemiel]

• Oderwanie się od Sytherai powinno przynieść mu ukojenie. Powinno. Dlaczego więc wcale nie czuł się lepiej? Może jednak powinien był poderżnąć jej gardło, gdy miał okazję. Bez wątpienia i ona o tym myślała. Widział, jak chwilami jej łapa drży, ilekroć powiedział coś, co było jej w niesmak. Zupełnie, jakby miała prawo jakkolwiek go oceniać po tym, co zrobiła. I to wobec smoków, które przyjęły ją, pomogły przeżyć.
  
  Buchnął parą z nozdrzy i potrząsnął łbem, chcąc wyciszyć myśli i skupić się na tym, co istotne – czyli znalezieniu jakiejś zwierzyny łownej. Było jej mało po drodze – zapewne mógł o to winić łowców smoków, których cudem zdołał wyminąć, do tego z balastem w postaci Syt. Teraz jednak był na smoczym terytorium, więc liczył, że trafi chociaż na samotną sarnę. Jadł stosunkowo niedawno, ale miał dosyć życia na królikach.
  Szedł więc doliną, bystrymi oczami wodząc po otoczeniu, raz po raz poruszając nozdrzami, smakując powietrze. Dużo zapachów smoków, ale nic jakkolwiek sugerującego zwierzynę. Dziwne.

[Wybory Serca]

– ... i wtedy Chwiejka schowała wszystkie monety do kuferka, a pan ojciec Astral zaczął panikować, gdy ich szukał. – Skończyła opowiadać, na co Śnieżka się głośno zaśmiała. Podrzuciła kompance jabłko, a ta ze smakiem zaczęła je obgryzać.

– O rany! To musiało być przezabawne! Żałuję, że nie widziałam jego miny. – Zachichotała, próbując sobie wyobrazić ten obrazek. Przeskoczyła nad jednym z kamieni, cały czas musząc forsować na sobie wolniejsze tempo. Nadal zapominała o niepełnosprawności chochliczki, która kuśtykała. Szkoda, że nawet smoczy uzdrowiciele nie potrafili już tego naprawić.

Wyczuła zapach nieznanego smoka. Zatrzymała się i rozejrzała po dolinie, aż jej wzrok zakotwiczył się w, niespodzianka, wywernie. Do tego całkiem podobnej do ostatniego osobnika. Przesunęła ogonem w bok tak, by zatrzymać tym gestem Chwiejkę. Kompanka podniosła wzrok znad ogryzka, szukając powodu dla którego przerwały spacer.

Urthemiel

[Urthemiel]

• Wypuścił ciężko powietrze z płuc. Dziwne te tereny, zaiste. Ani zwierzyny łownej, ani nawet kamieni szlachetnych. Gdyby jakieś miał, mógłby pewnie wymienić się z jakimś smokiem za trochę mięsa, albo nawet, od biedy, jakichś owoców. W jakiś sposób byłoby to urazą na jego dumie, ale potrafił ją przełknąć, gdy w grę wchodziło przetrwanie. Jeśli te ziemie naprawdę były tak ubogie w... Cokolwiek, to przydałoby mu się chociaż wystarczająco dużo sił, by stąd odlecieć i szukać szczęścia gdzieś indziej.
  
  Zatrzymał się, gdy smoczy zapach stał się nagle zbyt intensywny, by sugerować bycie sprzed kilku dni. Odwrócił powoli głowę w stronę... Oh, smoka. Minęło sporo czasu, odkąd widział jakiegoś poza Sytherai, który byłby żywy, a nie w formie resztek pozostawionych przez łowców.
  Nie wiedział do końca, w jaki sposób działały tutaj powitania. Powinien unieść skrzydło i pomachać? Pokłonić się? Samica wyglądała na dosyć młodą, a skoro był starszy, to pokłon chyba nie był na miejscu.
  Odchrząknął subtelnie i skłonił tylko łeb w geście najbardziej, jak mniemał, uniwersalnego możliwego powitania.
  – Hmm, mam nadzieję, że zrozumiesz to, co teraz powiem. – mruknął bardziej sam do siebie, bo nie wiedział, czy Wolne Stada nie mają jakiegoś osobnego dialektu smoczego języka. Jeśli tak, to doda to do puli swoich problemów. – Witaj, samico. Możesz mi powiedzieć, jak nazywa się to miejsce? Konkretnie to, w którym teraz się znajduję.
  Zakręcił długim palcem w powietrzu, jakby zaznaczając teren, na którym stał. Dowiedzieć się, jak w ogóle nazywa się ta lokalizacja to pierwszy krok do odkrycia... Czegokolwiek, tak właściwie. Gdyby był z Sytherai, pewnie byłoby mu łatwiej, ale miał już dosyć oglądania jej zdradzieckiego pyska po tylu księżycach.
  
  Wybory Serca

[Wybory Serca]

Łał. Nazywali ją różnie, ale "samica" zabrzmiało jakoś najmniej przyjemne ze wszystkich określeń. Starała się jednak nie pokazać tego po sobie. Nieznajomy raczej nie miał nic złego na myśli. Wyglądał na szczerze zagubionego. Ewentualnie robił sobie z niej jaja, nie mogła tego wykluczyć mając za brata Szaleja.
– Um, Wolne Stada...? – odpowiedziała niepewnie. Może miał na myśli konkretnie? – Tereny niczyje. Enklawa otoczona ziemiami trzech stad. Kiedyś czterech. – Dodała naprędce, nie chcąc żadnych niedomówień. Nazwy tego miejsca, gdzie obecnie stali, sama nie znała. Wychowała się pod kloszem.

Ale przynajmniej miała dobre maniery, o czym sobie przypomniała po chwili.
– Jestem Śnieżka, a to moja kompanka, Chwiejka. – Przedstawiła się, podchodząc nieco bliżej, żeby nie musieli do siebie krzyczeć.

Urthemiel

[Urthemiel]

• Powstrzymał się od westchnięcia, bo byłoby to średnio uprzejme, a ostatnie tego chciał na start to narobić sobie wrogów. Wystarczy, że gdzieś nadal szlaja się Sytherai, nadal na pewno rozważająca pozytywy wynikające z próby zamachu na jego życie.
  Po stracie rodziny nie wiedział w sumie, czemu dalej tak bardzo chciał żyć. Może po prostu z czystej złośliwości wobec przybranej siostry.
  – Hmm, to akurat wiem, myślałem, że konkretnie to miejsce ma jakąś nazwę. Ale dziękuję mimo wszystko. – odparł neutralnie, podziękowania dodając raczej z czystej przyzwoitości, by nie wyjść na gbura. Był jednak dosyć sfrustrowany, że smoczyca nie była w stanie podać mu konkretów.
  
  Gdy podeszła bliżej, mimowolnie skupił wzrok na... Czy to był chochlik? Wiedział o istnieniu więzi, ale żeby smok chodził z akurat takim tworzeniem? To było nowe, ale przełknął złośliwy komentarz, zamiast tego witając Chwiejkę skinieniem łba, chociaż czuł się z tym faktem cholernie dziwnie.
  Nie robić sobie wrogów. Nie robić. Wystarczy, że pieprzona Syt zrobi to za niego, wbijając szpony w grzbiet każdemu, kto będzie na tyle naiwnym, by zaufać jej słodkiemu głosikowi.
  – Urthemiel. – przedstawił się, przystawiając dwa długie palce do swojej piersi. – Ja, hmm, nie jestem stąd. Właściwie to przybyłem tutaj jakieś dwa wschody słońca temu. I... Rzucił mi się w oczy absolutny brak zwierzyny. – rozejrzał się jeszcze to w prawo, to w lewo, jakby podkreślając swój punkt. – Ciąży na was jakaś plaga głodu?
  O tym, że Śnieżka na głodującą nie wyglądała nie wspomniał. Znając jego cholerne szczęście, pomyślałaby, że opisuje ją jako grubą.
  
  Wybory Serca

[Wybory Serca]

– Och. No tak. Przepraszam, nie byłam pewna jak ogólne było to pytanie... – przyznała w zakłopotaniu. Raz odpowiadało się tak, to ostatecznie prosili o większy obszar wiedzy. – Ostatnio przybywa tu sporo nowych i, em, nie zawsze wiedzą tyle co ty. A to miejsce, uh... – próbowała sobie przypomnieć, oglądając okolicę raz jeszcze. – Czarne Wzgórza. – Tyle powinno wystarczyć, a przynajmniej taką miała nadzieję.

Imię samca plątało się na języku Śnieżki, która była wychowana w dobie pospolitych wyborów. Ur-the-miel. Nie mogła sobie pozwolić na posiadanie tej samej przypadłości co jej tata.
– Plaga głodu...? – powtórzyła za nim niczym echo, ściągając brwi ku sobie w zastanowieniu. Co on miał na myś- och! – Nie, po prostu tutaj nie chadza żadna zwierzyna ani drapieżniki. Za dużo smoczych zapachów, ale może też maczali w tym palce bogowie, robiąc z ziem niczyich swoistą strefę pokoju. – Poinformowała, aczkolwiek znała historie rozlewów krwi na terenach wspólnych. Więc to raczej nie to.

Urthemiel

[Urthemiel]

• Skinął minimalnie łbem, słysząc nazwę tego miejsca. Lepiej, by zaczął za tym wszystkim nadążać, bo bez znajomości konkretnych lokalizacji nie przetrwa tutaj długo.
  Wartościową informacją było także to, że nie był jedynym, którego przywiało tutaj w ostatnim czasie. Czyli faktycznie to konkretne miejsce zdawało się przyciągać umykające przed łowcami smoki. Dobrze by było się rozeznać w sytuacji i wyłapać te osobniki przy sposobności.
  Póki co jednak przyszło mu rozmawiać z, jak mniemał, kimś kto żył pośród Wolnych Stad już od jakiegoś czasu, potencjalnie może nawet od wyklucia. Co też miało sporo zalet, bo mógł pociągnąć młodą za język. Wyglądała na kogoś skłonnego do podrzucania wskazówek i wyjaśnień. To oznaczało, że wypadało być uprzejmym. Dobrze więc, akurat dopasowywanie się do rozmówcy nie sprawiało mu dotychczas trudności.
  
  – Oh. – zamrugał, wzdychając. – Wybornie, cholera.
  Mruknął cicho, po czym pomasował ostrożnie palcami skroń, uważając, by nie zranić się własnymi szponami.
  – Jest gdzieś na tych ziemiach miejsce, gdzie można polować, jednocześnie nie naruszając granicy żadnego ze stad? – spytał. Oczywistym było, że terytorialność to cecha wspólna wszystkich istot, więc nie zamierzał ryzykować i wpychać swoje łapy – a raczej skrzydła – gdzieś, gdzie nie powinien. Co najwyżej wepchnąłby tam tyłek Sytherai, by się jej pozbyć.
  
  Wybory Serca

[Wybory Serca]

Czy były takie miejsca? Dla samotników? Um...
– Nie bardzo – odpowiedziała, żałując, że nie mogła dać mu lepszej odpowiedzi. – Może któryś przywódca by się zgodził udostępnić ci jakiś przygraniczny kawałek terenów, ale to by pewnie kosztowało, i nie liczyłabym na to w takich... niepewnych czasach. – Skrzywiła się jak po zjedzeniu cytryny. Zdecydowanie nie lubiła przynosić komukolwiek takich nieprzyjemnych wieści.

Chochliczka tyknęła palcem łydkę łowczyni.
– Chwiejka przeprasza, że przeszkadza, ale czy pan ojciec Astral by się nie zgodził na taki układ? Lubi pieniądze. – Zasugerowała nieśmiało.

Urthemiel

[Urthemiel]

• Podrapał się po brodzie. Taki obrót spraw zupełnie nie przyszedł mu do głowy, gdy się tutaj wybrał wraz z siostrą. Samotne życie tutaj najwyraźniej oznaczało śmierć z głodu, chyba że wykupi się od kogoś przyzwolenie na polowanie, a cena pewnie graniczyła z wartością duszy. Mógł też pewnie próbować kraść, ale nie wiedział od kogo, jak i przede wszystkim jak dużo czasu by minęło, nim ktoś by się zorientował. Nie wykluczał takiej możliwości, bo instynkt przetrwania potrafił popychać do znacznie gorszych czynów, niż okazjonalne zabranie komuś mięsa czy owoców, ale nadal nie był pewien czy chce iść w tym kierunku.
  
  A więc przekupstwo. Nie wiedział jeszcze czym, bo jego łapy były puste, ale brzmiało znośniej. A jeśli się nie uda, cóż... Spróbuje gdzieś indziej, o ile zdoła przebić się przez łowców. Najwyżej przeleci przez morze i poszuka szczęścia na wyspach, o ile coś go nie ustrzeli po drodze.
  – "Pan ojciec Astral?" – spytał, marszcząc czoło, zerkając na chochliczkę. – Coś konkretnego powinienem o nim wiedzieć?
  Wolał przygotować się do potencjalnej rozmowy zawczasu, niż zacząć negocjacje w tonie, który by zupełnie owego przywódcę nie zainteresował.
  
  Wybory Serca

[Wybory Serca]

Posłała mu przepraszające spojrzenie.
– Chwiejka mówi o moim tacie. Jest przywódcą stada Ziemi i, taak, ma słabość do przedmiotów wszelakiej maści. – Powiedziała z delikatnym rozbawieniem, ale też czułością. W dalszej wypowiedzi odrobinę spoważniała. – Ale widzisz, przez rychły konflikt z ludźmi i łowcami smoków, wszystkie stada są bardzo ostrożne w tym, kogo do siebie wpuszczają. Niektórym nie udaje się nawet dołączyć w szeregi stad, a co dopiero mówić o polowaniu w ramach gościnnego pobytu. – Z lekka się skrzywiła. Nie popierała takiego przesiewu tylko dlatego, że jeden smok okazał się zdrajcą. No, może dwa, ale to była transakcja wiązana i przyszli razem.

Urthemiel