Niewielkie zlodowacenie

[Kołysany Wiatrem]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Zaskoczyła go spostrzegawczość nieznajomego. Mrugnął, zastanawiając się dlaczego po nim to widać. Nie pachniał tak naprawdę ziołami, o wiele bardziej siarką i wulkanem, przy którym często przesiadywał.
– Tak. Eshel – przedstawił się, zapominając w ogóle o istnieniu tego drugiego imienia. Nigdy z niego nie korzystał. Urodził się Eshelem i Eshelem umrze.

Zapytany o ciotkę przekrzywił głowę. Rodzinę miał tak dużą, że musiał chwilę pomyśleć nim przypomniał sobie co się właściwie działo z Baal. Miał pamięć do rzeczy praktycznych, nie relacji czy smoków samych w sobie.
– Ma pisklęta. Nie leczy, bo ja to robię. Nabieram wprawy, a obie ciotki zbierają głównie zioła, czasem łatając poważniejsze rany – wytłumaczył.

Męczyła go inna rzecz. Zapach tego samca przypominał bardzo tego wariata. Realizacja uderzyła w umysł Eshela, zmuszając go do wykonania kroku w tył. Niedużego, symbolicznego.
– Jesteś z Mgieł – stwierdził – czy też będziesz kolekcjonować mój skalp? Nie chciałbym go tracić, jest mi potrzebny – nie szukał zwady, więc wolał się wycofać w razie kłopotów.

Gwieździste Niebo

[Sięgający Nieba]

Eshel? Niech będzie Eshel. Najwyraźniej nie tylko Mgły używały imion innych niż te przyjęte przez Wolne, choć reszta stad zapewne o tym nie wiedziała: każdy kto miał dość oleju we łbie używał fałszywych mian poza granicami swojego stada. O ironio Mgły niczym nie wyróżniały się w oczach innych stad pod tym względem... a przynajmniej nie powinny się wyróżniać.
– Rozumiem – odpowiedział krótko. Brzmiało to wiarygodnie, zastanawiał się jedynie czy Wrząca również wychowuje już swoje pisklęta, acz zostawił to pytanie dla siebie. Dalsze pytania o smoczyce stada Słońca mogłoby zostać odebrane jako wścibstwo.
– ...? – Nieme pytanie zawisło w powietrzu. Hermes przekrzywił łeb, a zaskoczenie malujące się na jego pysku było autentyczne. Potrząsnął rogatą głową, a z jego nozdrzy uleciał niewielki obłoczek lodowatej pary, gdy samiec parsknął na poły rozbawiony, na poły zdziwiony. – Po co mi Twój skalp? Czekaj, czy to jakaś kolejna opowieść o nawykach Złego Stada Mgieł, którym straszy się okoliczne pisklęta, gdy są niegrzeczne?

Kołysany Wiatrem

[Kołysany Wiatrem]

Zastrzygł uchem słysząc znany mu dźwięk, którego nigdy nie potrafił zreplikować. Rozbawienie... śmiech. Parsknięcie.
– Straszy...? – zmarszczył brwi. W teorii nią była, skoro opowiadał jakieś wydarzenia, ale nie kojarzył żadnych takich rzeczy z czasów pisklęcych. Może poza jedną. – Nie znam takich opowieści. Matka mówiła tylko o moim ojcu, który pochodził z Mgieł – wytłumaczył, niezbyt rozumiejąc dlaczego miałoby się straszyć pisklęta innym stadem. Czy tam też nie mieszkały smoki?

Przestąpił z łapy na łapę, spoglądając kątem oka na zlodowacenie. Zawsze tu było...?
– Nie wiem po co mój skalp tobie czy tamtemu smokowi. Mówił, że go kiedyś weźmie. Coś jeszcze o zgniłych jajach, fatum, piekle... – próbował sobie przypomnieć. Miał świetną pamięć, ale nie do takich nieznaczących rzeczy i paplanin. Podrapał się palcem po skroni. – Kazałem mu tylko trzymać się z dala od czarodziejki Słońca, którą rozgniewał i źle potraktował – poruszył lewym ramieniem. Nie wyglądał na przejętego tymi wydarzeniami, równie dobrze mógł opowiadać górskiemu o tym, że wczoraj ścinał trawę wokół legowiska. Ale Eshel nigdy nie brzmiał, jakby cokolwiek go interesowało.

Gwieździste Niebo

[Sięgający Nieba]

– W czasach mojej młodości słyszałem wiele niepochlebnych opinii o swoim stadzie, a niektóre historie mrozily krew w żyłach. Dopiero później przekonałem się, że większość z tego to bzdury – wyjaśnił skąd wzięły się jego podekrzenia. Jeśli przez ten czas coś się zmieniło, to bardzo dobrze, choć nie było tajemnicą, że pozostałe dwa stada nie pałają do Mgieł miłością.
– Och, masz ojca w Mgłach? Nie wiedziałem, że któryś samiec ma partnerkę spoza stada – wyraził swe zainteresowanie. O kogo mogło chodzić? Na pewno nie o Aohę, gdyż Eshel w ogóle nie był do niego podobny. Isir całe życie był z Gerną, a Hrasvelg... Tak, ten się puszczał ze wszystkim, co biegało dostatecznie wolno i pozwalało się złapać, ale nie miał w sobie nic ze smoków weżowych. Może chodziło o Zhelre? Mniejsza.
– Źle potraktował? Co masz na myśli? I czy możesz opisać mi wygląd smoka, który Ci groził? – 2 jego oczach błysnęło prawdziwe zainteresowanie. Fatum, piekło, zgniłe jaja? Tylko Hrasvelg był tak melodramatyczny w swoich przeklenstwach, aczkolwiek dopóki nie uzyska żadnego potwierdzenia nie mógł wyciągać pochopnych wniosków. Równie dobrze mógł to być któryś z jego podopiecznych lub młodszych smoków, którym już zdążył namieszać we łbie. W Mgłach było wielu adeptów podanych na wpływy starszych od siebie.

Kołysany Wiatrem

[Kołysany Wiatrem]

Eshel nie spotkał się z takimi opiniami. Chociaż, może tak? Puszczał je mimo uszu. Pokiwał jednak pyskiem. Teraz wszystko było jaśniejsze.

W kwestii ojca niewiele mógł powiedzieć.
– Nazywał się Khart. Matka nie wie co się z nim stało, ale przestali być parą zanim się wyklułem – wiedział tylko tyle. Nie był też szczególnie zainteresowany życiem tego smoka. Był dla niego równie obcy co obecny rozmówca. Może nawet mniej, skoro Gwieździste Niebo już trochę poznał.

Zmrużył ślepia, starając sobie przypomnieć słowa Łani na ten temat. Że też nie pamiętał praktycznych rzeczy. Zaczął zwijać swoje ciało, przechodząc pod swoim brzuchem, aby zwinąć się w wygodny precel i tak ułożyć na chłodnawej ziemi.
– Mówiła, że zachowywał się jak pedofil... albo zboczeniec? – odparł, zaś na pytanie o opis zwyczajnie stworzył miniaturową wersję Kwiatu Uessasa, tuż pod łapami drugiego uzdrowiciela. – Choć nie jestem pewien co to oznacza. Opowiedziała mi historię wioski rybackiej, gdzie jakiś starszy człowiek zaczepiał małą dziewczynkę, mówiąc do niej brzydkie rzeczy. Matka dziecka zwyzywała go w ten sposób, więc tak się to nazywa u ludzi – wytłumaczył jeszcze. Akurat historie dobrze pamiętał... przynajmniej te, w których nie brał udziału.

[Sięgający Nieba]

Khart? Ten Khart? Ich Khart?
Szczerze mówiąc zaczynał już podejrzewać Zhelre. Krew wężowych i ciemny kolor łusek się zgadzał, a futro najwyraźniej pochodziło od drugiego rodzica, ale Khart? Nigdy by go nie podejrzewał. Samiec wydawał się do szaleństwa respektować kodeks i jego zasady (odezwał się hipokryta), nigdy by nie powiedział, że miał partnerkę w innym stadzie.
– Twoja matka wie niewiele mniej od nas. Któregoś dnia Khart zniknął ze stada i nigdy nie wrócił – powiedział niezapytany. Nie widział w tej informacji niczego przydatnego, biorąc pod uwagę, iż jego stado wiedziało o losie Kharta absolutnie nic mogli co najwyżej otrzymać jakieś informacje na jego temat, co było jednak bardzo mało prawdopodobne.
Słowo "pedofil" niewiele mu mówiło, aczkolwiek zobrazowanie sytuacji dało mu sporo to myślenia, zaś widząc podobiznę Hrasvelga na moment zamknął oczy. Nie od dziś wiadomo, że ich były uzdrowiciel nie potrafił trzymać tego co między nogami na wodzy i robił pisklęta bez zastanowienia – pisklęta, które traktował jak Erkal – a to, że był przy tym obrzydliwy... Kogo to dziwiło? Na pewno nie Hermesa.
– Wydaję mi się, że rozumiem. Gdybyś przypadkiem zobaczył tego smoka gdzieś na arenach daj mi znać, zwłaszcza gdyby powodował kolejne problemy. Mam z nim do pogadania – mruknął po chwili milczenia. Hermes pragnął przyłapać go na gorącym uczynku i zażądać obecności Mahvran, by tym razem nie mogła zignorować informacji, że Hrasvelg łamie nałożone na niego kary.
– Nie wszyscy Mgliści tacy są. W gruncie rzeczy tylko ta jedna jednostka

Kołysany Wiatrem

[Kołysany Wiatrem]

Nie wyglądał na przejętego.
– Nie szkodzi. Znalazła sobie kogoś innego – takie były fakty. Nigdy nie traktował Topoli jak matki, pomimo jej związku z Bestią. Zawsze pozostanie dla niego ciotką i mistrzynią, bo tak był uczony. Eshel nie lubił zmian społecznych, zwyczajnie za nimi nie nadążał i nie rozumiał po co w ogóle miały miejsce.

Do pogadania? Czemu nie mógł zrobić tego w obozie? Może Mgły, podobnie jak Słońce, spali gdzie popadnie i nie sposób było na siebie trafić każdego dnia?
– W porządku – nie widział powodu, aby mu odmawiać. – Dlaczego? Też był taki wobec ciebie? – w normalnych okolicznościach w ogóle by o takie rzeczy nie dopytywał, jednak ostatnio łapał się na tym, że interesowało go wszystko co związane z Sulanar. Ta choroba, którą go zaraziła, była naprawdę groźna.

Przechylił lekko pysk na tłumaczenie samca.
– Inny próbował ją zabić – przypomniał sobie sytuację z ogłoszeniami, ale nadal nie brzmiał na urażonego. – Niebieski, białe skrzydła, czarne paski i kolce – spoglądał prosto na Gwieździste Niebo, praktycznie nie mrugając. – Atakował ją nad czołem, choć nie takie mieli warunki – przynajmniej tyle wiedział. Zresztą z nauk pamiętał, że atakowanie takich miejsc jest zazwyczaj próbą zabijania. Łania musiała mieć niezwykłego pecha do trafiania na "nie wszystkich Mglistych". Ale skoro ktoś zrobił kompas wskazujący jej pozycję, nie powinno go to chyba dziwić.

[Sięgający Nieba]

Znalazła kogoś innego? Cóż za niespodzianka. Eshel był już w pełni dorosłym smokiem, a przynajmniej na takiego wyglądał, nic więc dziwnego, że tamta smoczyca zdążyła się już związać z kimś innym. Od zniknięcie Kharta minęło wiele księżyców.
– Jest osobnikiem, który nie powinien nigdzie chodzić sam w przeciwnym razie... Widziałeś, jak to wygląda. – Nie wdawał się w szczegóły uznając, że taka zdawkowo informacja powinna Słonecznemu wystarczyć. Hermes posiadał wrodzoną ostrożność w przypadku pozostałych dwóch stad, a jego dzieciństwo niczego mu nie ułatwiło.
Z wielką ciekawością wysłuchał kolejnych rewelacji, acz te nie przykuły już jego zainteresowania. Oczywiście zapamiętał to sobie.
– Nie każdy cios w delikatne miejsce to próba morderstwa. Dopóki wojownicy i czarodzieje hamują swoje siły nie stanie się nic poważniejszego. Podejrzewam, że to był sposób na zwiększenie swych szans na zwycięstwo. – Sam był za młodu czarodziejem. Od tamtego czasu minęło mnóstwo czasu, lecz podstawowe informacje nie leciały mu ze łba. Nie znał Bojowego na tyle dobrze, by móc go w tym momencie ocenić, wydawał się być spokojną i niewyrozniającą się jednostką, choć kto wie. Młodzi robili często dziwne rzeczy.

Kołysany Wiatrem

[Niebanalnie Kuszący]

Przybył na miejsce od wschodu czyli z terenów Ziemi (bo jakże by inaczej). Nie wlazł jednak do lodowatej wody Niewielkiego zlodowacenia które było częścią Zimnego Jeziora. Jeszcze tak źle, o dziwo, się nie czuł. Zamiast tego zatrzymał się na skraju czyli tam gdzie kończyły się już Parujące Źródła. Ha! Dzięki temu mógł cieszyć się urokami ciepłych wód, ale i widoku na olbrzymie jezioro które zdawało się być morzem. Ledwo widział stąd wyspę.

Zanim jednak wszedł do rzeczonego Parującego Źródła kaszlnął. Kaszlał tak jakby miał pozbyć się płuc, aż w końcu się uspokoił i mlasnął kilka razy. Od razu lepiej! Naciągnął mocniej na głowę swoją czapkę uszatkę (jej prostszą niż ludzka wersję oczywiście, ze żbika). Szarość pasowała mu do ślepi i świetnie grzała w głowę. Nie to żeby narzekał na brak ciepła bo chyba miał temperaturę... ale mniejsza z większością!
Wlazł do parującego źródła i jęknął z rozkoszy. Jak dobrze! Brakowało jednak jego przyjaciół. Nie czekając i w sumie nie zastanawiając się zbyt długo wezwał obydwoje.

Nieugięty Kolec Ostatnia Nadzieja

[Pąk Róży]

Uh, ohhh, odwlekał to jak tylko mógł. Jednocześnie chciał i nie chciał tam lecieć. To znaczy, domyślał się, że powinien, żeby chociaż spróbować poradzić sobie ze swoim problemem i strachem. Teoretycznie będzie miał wsparcie Yamiego i Ikki, tylko… Uhhh… No, woda no, boi się jej no. O, albo jeszcze coś innego! Co jak się ośmieszy przed nimi? Że będzie się bał nawet takiej płytkiej, ciepłej wody? Że przyleci i nawet nie wejdzie. Jakby nie patrzeć będzie to jakaś oznaka słabości... Uh, nie, oni tacy nie są... Chyba. Miał nadzieję.

Uhhh…

Podniósł się w końcu ze swojego legowiska i wyszedł przed grotę. Spojrzał na te zmarznięte krzewy róż, z nieskrywanym smutkiem. Uh, gdyby było ciepło, to mogłyby mu one może dodać otuchy, poprawić humor albo coś. A tak to cóż, no, jest w jeszcze gorszym nastroju niż przed wyjściem. Lubił obecną porę, ale no... Miała ona swoje wady.

Ale poleciał.

Wylądował nieopodal źródła, w którym grzał się Yami, na jakiejś półce skalnej. Nie wyglądał na szczególnie szczęśliwego, kiedy lądował. No dobra, jakaś tam isrkierka szczęścia gdzieś się na chwilę zatliła, kiedy Kairaki posłał powitalny, słaby uśmiech drugiemu samcowi. No cóż, humor dalej mu się nie poprawił. Rozejrzał się niepewnie dookoła, uważając byle tylko niechcący nie wpaść do któregoś z tych źródełek, albo, o zgrozo – jeziora.
– Yhm, cześć – powiedział cicho, krzywiąc się i patrząc z odrazą i strachem na wodę. Huh, nigdzie nie widział nigdzie Ikki…

Niebanalnie Kuszący
Ostatnia Nadzieja

[Niebanalnie Kuszący]

Zamrugał żeby móc lepiej dojrzeć Kairakiego który ukrył się za oparami unoszącymi się z ciepłego źródła, w którym siedział Yami. Już myślał, że nikt nie przyjdzie! Uśmiechnął się słabo kiedy usłyszał powitanie przyjaciela. Na prawdę zaczynał się czuć bardzo źle.
– Hej Kairaki! Miło cię niemal widzieć. Podejdź bliżej.
powiedział starając się nadać swojemu głosowi weselszą nutę. Nie było to zbyt łatwe bo ogarniało go zmęczenie. Ciekawe czemu. Wysunął łeb i ramiona z ciepłej wody i oparł łapy o brzeg by nieco się unieść.
– Kaaaai, jesteś tu w ogóle?
zachęcił jeszcze przyjaciela bo serio nie widział go za dobrze zza tej mgły.

Pąk Róży

[Pąk Róży]

Uh, zbliżyć się? To chyba ostatnia rzecz, jaką zrobi!
To znaczy, uh, taka była pierwsza i niemal odruchowa myśl.
Ale przybył tutaj, żeby w końcu coś z tym swoim irytującym strachem przed wodą zrobić, prawda? W związku z tym spełnił prośbę towarzysza, tylko... No, nie aż tak zupełnie. Nie od razu zresztą.

Zrobił niewielki kroczek do przodu, dalej pozostając spiętym, czujnym i zlęknionym. Rozglądał się dookoła, zupełnie jakby pod łapami nagle miało pojawić się jakieś jeziorko. Potem zrobił kolejny krok i jeszcze jeden. Nie zbliżył się przez to jakoś bardzo drastycznie, ale próbował!
– Y, tak, jestem – powiedział jeszcze w międzyczasie, trochę niepewnie. Widoczność faktycznie nie była najlepsza, więc nie dziwił się, że Yami mógł go nie widzieć za dobrze. – Tak lepiej? – Zapytał, siadając jeszcze nieco bliżej samca. No cóż, robił wszystko, żeby nie wejść do tej okropnej wody. Albo jej nie widzieć.

Niebanalnie Kuszący

[Niebanalnie Kuszący]

– Może być.
zaśmiał się i zanurkował w ciepłej wodzie. Nie było go widać przez dłuższą chwilę. Może się utopił? Chociaż o to mogło być ciężko bo Yami miał przecież skrzela. Wynurzył się po dobrej minucie i westchnął ciężko.
– O ranyyyy o wiele lepiej. Dobrze czułem, że ciepełko sprawi, że będę zdrowy.
wyszczerzył zęby po czym zaniósł się kaszlem. Tak... prawie...
Nie zauważył jeszcze iż przyjaciel miał spore trudności z opanowaniem strachu przed wodą. A przecież szło mu całkiem nieźle.
– Nie widziałeś Ikki? Myślałem, że lubi kąpiele i też przyjdzie.
zdziwił się lekko i zanurzył aż po nos niczym hipopotam.

Pąk Róży

[Pąk Róży]

Uh, właśnie od momentu tego zanurkowania, Yami dostarczył Kairakiemu mnóstwo niezbyt pozytywnych emocji.

Kiedy wężowy dał nura, to Kairakiego aż sparaliżowało. To znaczy, najpierw stanął na równe łapy spanikowany, a potem zastygł w bezruchu. Jakby, nie wiedział czemu, ale kiedy tylko zobaczył jak ten znika pod wodą to… Przypomniał mu się jego koszmar. Ścisnęło go w płucach, zakręciło we łbie, no, poczuł się słabo. Jak zawsze, kiedy to mu się śni. Przez chwilę pomyślał, czy tam wskoczyć, czy zrobić coś, podjąć jakąś akcję… No zrobić cokolwiek. Nawet jeśli wiedział, że Yami ma skrzela, to w tamtym momencie o tym zapomniał. Inne emocje i myśli wzięły górę.

Na szczęście, po chwili trwającej dla samca niczym wieczność, Yami się wynurzył. Kairaki wyraźnie odetchnął z ulgą… Uh, w ogóle zaczął oddychać. Zakaszlał w sumie w podobnym momencie co Yami, tylko... Prawdopodobnie z zupełnie innego powodu.
– Uhm, dobrze się czujesz? – Zapytał go słabo. Dużo bardziej zmartwił go ten kaszel… Nawdychał się wody? Coś mu jest? Uh, nie wiedział… To znaczy, możliwe, że to od wody, tak. – A jej nie widziałem, myślałem że już tu będzie… – Liczył, że Yami nie zignoruje jednak jego wcześniejszego pytania.

Niebanalnie Kuszący

[Niebanalnie Kuszący]

Zamrugał przeganiając zmęczenie i ból głowy by lepiej przyjrzeć się przyjacielowi.
– Ja? Może być...
uśmiechnął się słabo
– Ale o ciebie zaczynam się martwić.
zmarszczył brwi. Kairaki wyglądał jakby miał wyzionąć ducha, albo już go wyzionął i stoi przed nim trup. To znaczy on zawsze wyglądał słabo, chyba przez swoje obciążone płuca czy coś... ale teraz było o wiele gorzej.
Yami odkaszlnął głośno i powoli wyszedł z wody prawie się przewracając. Na szczęście nie na biednego Kairakiego. Po prostu, łapa się pod nim załamała i tyle.
– Uh...
powiedział na podobieństwo kumpla po czym uśmiechnął się znów do niego jakby nigdy nic
– Może Ikka ma nas dość hehe, jesteśmy jak ogień i woda. Nie? Khe!
W wodzie został tylko długi ogon samca.

Pąk Róży

[Pąk Róży]

Oh, dobra, czyli spanikowane i przerażone spojrzenie nie opuściło Kairakiego na długo!

Kiedy tylko Yami spróbował wyjść z wody, samiec po odruchowym odsunięciu się(w końcu woda, mokry smok, wiadomo), znowu się do niego zbliżył i pochylił się. Pewnie za chwilę spróbuje sobie coś z nim zrobić, podnieść, albo coś, jeśli ten nie da rady zrobić tego samodzielnie. W razie co to był i oferował swój bark, łapę, czy cokolwiek ten potrzebował.
– Uhm, nic mi nie jest, to Ty nie wyglądasz za dobrze – tak, teraz już ostatecznie porzuci temat Ikki. – Może wezwę uzdrowiciela – powiedział i bez czekania na odpowiedź posłał wiadomość mentalną do Imbir.
~ Y, z Yamim dzieje się coś dziwnego, mogłabyś przylecieć i go zbadać? ~ Brzmiał przekaz mentalny do samicy. Oczywiście z porcją chłodu, ale też może trochę stresu i ogólnego zmartwienia? No troszkę za bardzo się martwił, żeby nie przelać przypadkiem tych emocji.

Niebanalnie Kuszący
Zapach Goździków