Cicha Jaskinia

[Kołysany Wiatrem]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Sam się nie ruszył, nawet o łuskę. Spoglądał na nią z dołu, gdy ta cofnęła głowę.
– Nie, ja nie chcę – sprostował. – Ale skoro zamierzasz za nim płakać, podaję ci rozwiązanie. Może Ateral podziela twoją chęć do zadawania się ze śmieciami – nie ugryzł się w język, choć przez chwilę to rozważał. Ponownie pozwolił gniewowi – i czemuś jeszcze, czego nie potrafił nazwać – przejąć nad nim kontrolę. Ścisnął palce prawej łapy w pięść. Dlaczego go to tak denerwowało? To jakiś obcy, ktoś, kto w ogóle nie powinien mieć dla niego znaczenia, a tym bardziej jego los.

Miał iść szukać Sulanar? Mógłby się z nią skontaktować mentalnie, gdyby tego chciał. Jeszcze przecież nie wiedział, że opuściła Słońce cichcem, bez powiadomienia kogokolwiek.
– Ostatnio gdy sprawdzałem, nie była krasnoludem – odparł, nie rozumiejąc dlaczego to Łania miałaby go naprawić. Przecież nie ona go stworzyła. – Ale skoro teraz wskazuje ciebie, przynajmniej będę wiedział, gdzie cię znaleźć – uznawał to za wręcz lepsze od tego całego Braterstwa Krwi.

Malachitowa Noc

[Malachitowa Noc]

Zamrugała powiekami.
Raz. Drugi.
To otwierała pysk, to go zamykała. Aż nią wzdrygnęło, jakby dostała w pysk. Krew wrzała w jej żyłach, a oddech przyspieszył. Nawet nie zdawała sobie zupełnie sprawy z tego, że z jej piersi wydobywa się głuchy warkot.
Jak w ogóle śmiał?! Jak on...

Cofnęła głowę, potrzasnela nią, aż jej grzywa uderzyła go po nosie.
– Czy to jest to? To znaczy wyrażenie: chcesz mnie zaprosić na skóry? – Rzuciła nagle, gardłowo, unosząc ciemną łapę i kładąc ja na jego barku. Zawiesiła głowę nad jego własną, wlepiając w niego ślepia.

Skrzydła rozpostarły się lekko, gdy stała tak nad nim, przycupnięta, ni to siedząc, ni stojąc, z ogonem uderzającym na boki.
– Wkurza cię, że o nim wspominam, nie chciałeś, aby był blisko – mruknęła , przekrzywiając głowę, nie spuszczając z niego wzroku. – Nie lubię, gdy mówisz o niej – niemal syknęła.

Ugh. Była jednocześnie zła i pobudzona. I nieszczęśliwa, bo nie rozumiała, jak to spotkanie przerodziło się w kłótnię, której sensu nawet nie pojmowała.

– Nie chcę jego – powiedziała dobitnie.

Kołysany Wiatrem

[Kołysany Wiatrem]

Przez moment sądził, że dostała jakiegoś dziwnego ataku padaczki. Przypominała rybę wyrzuconą na brzeg, która usilnie próbowała złapać oddech. Przeniósł spojrzenie z jej pyska na łapę zaciskającą się na jego barku. Sam dotyk go nie bolał, jednak gdy się nachyliła i siłą rzeczy przeniosła ciężar ciała na niego, znów musiał stłumić syknięcie bólu. Zesztywniała mu żuchwa. Cudem nie puściły mu stawy skroniowe.

Zaraz, co? O czym ona mówiła?
– Jakie skóry? – nie zrozumiał o co jej chodzi.

Przy kolejnych słowach, raz jeszcze zdębiał.
– Sama poruszyłaś jej temat – wytknął, kuląc przy tym lewe ucho. Nie mówił o Sulanar sam z siebie. Dopytywała, a on udzielał odpowiedzi. Dlaczego miała mu to za złe?

Przeżuł powietrze w pysku jak krowa trawę, niepewien co zrobić z tym wyznaniem. Przyklasnąć? Pokiwać głową? Pogratulować jej zdrowego rozsądku?
– I dobrze. Drugi raz by nie wstał – za jego ślepiami zatańczyła niewypowiedziana groźba.

Malachitowa Noc

[Malachitowa Noc]

I tak jak emocje w niej narosły nagle, tak zaczęły puszczać.
Skrzydła zwinęły się po bokach, a jej łapa zjechała z niego, gdy zrozumiała, że może sprawiać mu ból. Wyrzuty sumienia zaatakowały ja ze zdwojoną siłą.
Chciała jednocześnie śmiać się i płakać, a to było chyba jeszcze gorsze.

Co ona wyprawiała?
– W sumie to nie wiem, on pytał czy chcę go zaprosić na skóry, gdy upita się z nim przekomarzałam – przyznała zawstydzona.
Miała już dosyć tego tematu i rozpamiętywania tej nieszczęsnej próby zrobienia czegoś... znaczącego. Myślała, że jest taka sprytna... a okazała się po prostu głupia.

Oparła czoło o jego kufę, wzdychając. Zaśmiała się zduszonym głosem na jego stwierdzenie.
– Po prostu odpocznijmy razem, dobrze? Jadłeś już coś? – powiedziała cicho, kładąc się koło niego.

Kołysany Wiatrem

[Kołysany Wiatrem]

Na skóry...? Próbował w zwojach pamięci przetrząsnąć różne rozmowy, których był świadkiem lub w jakich uczestniczył, ale nie znalazł niczego brzmiącego podobnie.
– Nie wiem co to znaczy – przyznał. Był praktycznym kaleką, gdy chodziło o eufemizmy.

Nie ruszał się, choć kiedy przytknęła czoło do jego pyska, mogła wyczuć jak spięty był na całej gębie. Równie dobrze ktoś mógłby maddarą ciągnąć za jego mięśnie, napinając je niczym struny.

Kiwnął głową na jej propozycję, aczkolwiek chciał jednocześnie zaznaczyć, że odpoczywa odkąd tu przyszedł. Ile minęło czasu? Pół dnia? Dzień? Więcej? Stracił poczucie rzeczywistości.
– Nie, wstałem niedługo przed tym, jak się do mnie odezwałaś – odpowiedział. Zahibernował się na dwie noce, co było zresztą widać. Na sierści i grzywie osiadło mu trochę górskiego pyłu.

Gdy leżała obok, wsunął łapę pod jej najbliższy łokieć. Nie wiedział po co, po prostu miał taką niepochamowaną potrzebę.

Malachitowa Noc

[Malachitowa Noc]

Sama równiez nie była pewna, co to znaczy.
Może chodziło o ton? Lub odpoczynek koło siebie? Chyba naprawdę musi porozmawiać w końcu z Gafą.
Chciała zrozumieć, co działo się między nią a Eshelem i dlaczego tak na siebie warczeli.
Co prawda Gafą tak zaczepiała Ciria i teraz...

Mruknęła, porażona tą świadomością. A jednak... bała się. Dlatego po prostu przysunęła magia torbę bliżej. Była dosyć wypchana. Nie była pewna, co sobie myślała, gdy ją rano pakowała. Odchrzaknela cicho i wyciągnęła miseczkę zawiniętą w natłuszczoną, wyprawioną skórę. Odsunęła pakunek, a w ich nozdrza uderzył zapach pieczonej dziczyzny z jabłkami. Miska była dosyć spora zresztą. Podsunęła ja uzdrowicielowi, wykładając obok pakunek z owocami i grzybami i pudełko z suszonym mięsem... oraz butelkę kawy, którą przyrządziła jej siostra.
– Piłeś kiedyś coś, co nazywa się kawa? – zagadnęła, bokiem wtulając się w jego bok, gdy wsunął łapę pod jej łokieć. Przeczesała jego grzywkę, strzepujac z niej pył, i uśmiechnęła lekko. Mięśnie na jego pysku wydawały się tak strasznie napięte. Przesunęła palcami od jego czoła do nosa i z powrotem.
Było jej głupio, że najprawdopodobniej go obudziła. I jeszcze fatygowała taki kawał w to miejsce. Jednak... nie żałowała, zrobiłaby to raz jeszcze, chociażby po to, aby móc tak przy nim leżeć.
Zdusiła ziewnięcie, ogonem otulając jego stopę.
– Spróbuj – zachęciła cicho, przysuwając jeszcze kawałek miseczkę ku niemu. Z torby wysunęła się ładna zielona, pasiasta czarka, do ten nalała nieco ciemnego, gorzkawego płynu. Z początku był paskudny w smaku, wolała słodkie nuty, ale fajnie pobudzał ten napój.
Z torby wypadł pęk brzeczacego metalu w kilku odcieniach, podłużnych kształtów z różnymi końcówkami. Drgnęła, zerkając na to żelastwo, a następnie uniosła, zahaczając o szpon.


Kołysany Wiatrem

[Kołysany Wiatrem]

Nigdy nie był przesadnie wrażliwy na zapach. Właściwie to czasem uważał się za pozbawionego węchu, zupełnie jak jego wujek Yatu. Zmarszczył nozdrza, gdy Malachitowa Noc zaczęła wypakowywać z torby cały asortyment kulinarny. W pewnym momencie zastanawiał się, czy ta nie wyciągnie zaraz całej zastawy oraz mebli kuchennych.

Skupił się na butelce. Znał rośliny, całkiem nieźle zresztą, więc nie był całkowicie pozbawiony tej wiedzy.
– Roślinę tak, ale nie wiedziałem, że można z niej coś ekstrahować – nasiona, jeżeli miał strzelać. Miały specyficzny zapach. Napił się jednak odrobiny, krzywiąc delikatnie. Za mocne.

Nie zwykł jadać w towarzystwie. Zwłaszcza mięsa, którego drobiny rozbryzgiwały się wokół, najczęściej na jego futro. Wybrał więc bezpieczniejszą opcję i nabił na szpon pieczone jabłko, które pochłonął w kilku kęsach.

Potem jego uwagę zwrócił brzdęk metalu. A to co?

[Malachitowa Noc]

Zaśmiała się cicho, kiedy samiec próbował kawę, a następnie skrzywił się lekko
Tak, jej też za pierwszym razem nie zasmakowała, ale za to była przydatna, gdy wyruszała na całe dnie w teren, aby szukać ziół.

– Też nie wiedziałam, ale w sumie nie dawno pierwszy raz ciocia Veir pokazała mi herbatę, no a siostra zdradziła mi tajniki nasion kawy... sama odkryłam tylko fajne zastosowania konopii, ale jeszcze wiele prób przede mną – przyznała.
Świat roślin fascynował ją od małego, ale nie miała dotąd od kogo czerpać wiedzy. Nieco zdradził jej Cirith, ale czuła, że nadal wie tak zatrważająco mało.

Spojrzała na pęk metalu w łapie.
– Znalazłam to przy tym elfie... handlował smokami z ludźmi. Gheina mówi, że to klucze? I mają coś otwierać... zabiliśmy go bez przepytania... gdzieś tam... mogą być więźniowie... Wstępnie postanowiliśmy, że spróbujemy wyśledzić jego kryjówkę. Moze jeszcze został jakiś trop... – westchnęła, kładąc żelastwo na skale.

Kołysany Wiatrem

[Kołysany Wiatrem]

Herbatę znał, choć najgorszym z odkryć kulinarnych były jednak specjały jego ciotki. Nikomu nie życzył poczęstowania się nimi w dobrej wierze, a potem spędzenia pół nocy w krzakach, opróżniając oba otwory na potęgę.
– Jak przygotowuje się kawę? Z nasion? – strzelił, bo tylko ta część rośliny wydawała mu się użyteczna ilekroć ją napotykał na wyprawach.

Kontynuował posiłek, spoglądając na klucze od czasu do czasu. Pomyślał chwilę. Twierdziła, że to ten elf czy tam człowiek szukał Ziemnych. Szybko dodał dwa do dwóch.
– Ach, wiem gdzie jest. Pasterz mi opowiadał – odparł, oblizując szpon z soku jabłka i kładąc łapę z powrotem na ziemię.

Malachitowa Noc

[Malachitowa Noc]

Uniosła głowę, kierując spojrzenie ponownie na samca.
– Ah, tak, wykorzystuje się nasiona. Najpierw je się suszy? A potem praży, to znaczy na suchym kamieniu smaży, jak... jak mięso? No, chyba tak, a potem mielisz to na proszek i zalewasz wrzątkiem. zależy, jak dużo tego dasz, tak mocne będzie. Ma niby pobudzać i działa na zmęczenie, chociaż jest uzależniające... w dużych ilościach – mówiła, próbując wyłuskać informacje, które dawała jej siostra.

Niestety, Sese miała dosyć przykrą przypadłośc, pamięć miała dobrą, ale krótką. Łatwo więc zapominała imion, a czasem jakiejś informacje przekształcała. Podziwiała smoki, które potrafią powtórzyć coś z rozmowy niemal słowo w słowo, nawet gdy minęły księżyce!
Ona połowę zapominała już po księżycu.
Dlatego ciągle się uczyła, wiedziała, że inaczej te wszystkie zioła szybko jej się poplątały. Wyprosiła nawet o tabliczki od Ciritha, musząc wszystko spisać.
Ale co ona... Ah!
– Czemu o tym wcześniej nie pomyślałam? Przecież to Pasterz był jednym z poszukiwanych... Eshel... a zdradziłbyś mi, gdzie to jest? Dobrze byłoby nie kręcić się po omacku w tamtych okolicach... no i im szybciej znajdziemy tą kryjówkę, tym większe prawdopodobieństwo, że cokolwiek żywego tam miał, nie umrze – złapała samca z jedną z wolnych dłoni, ściskając go za nadgarstek, uśmiechając się przymilnie.

Kołysany Wiatrem

[Kołysany Wiatrem]

Mruknął w zamyśleniu. Nie był pewien, czy ta wiedza jest mu do czegoś potrzebna, ale miał świetną pamięć do takich rzeczy. Powtórzył w myślach tę instrukcję kilka razy, aż dobrze wsiąknęła.
– Chce mi się po niej tylko bardziej pić – podzielił się swoimi spostrzeżeniami i mlasnął niechcący, głupi odruch. Zaschło mu w gardle od tej całej kawy.

Przekrzywił pysk do lewej, zastanawiając się nad jej prośbą. Patrząc na to jak skończyła się ostatnia wycieczka smoczycy, wątpił w jej zaradność. Nie żeby sam był lepszy, ale z ich dwojga to ona była dwa dni temu w śmiertelnych tarapatach.
– Nie wiem czy to dobry pomysł, byś gdziekolwiek jeszcze chodziła – odpowiedział w końcu. – Ale możesz mi dać te klucze i przejdę się tam z Pasterzem. Powiem ci co znaleźliśmy – zaproponował, przesuwając ogonem po ziemi, zahaczając piórami o jej łydkę.

Malachitowa Noc

[Malachitowa Noc]

Zastrzygła uszami na jego stwierdzenie.
Fakt, ta kawa była zarówno mile pobudzająca, ale wzmagała pragnienie. Sięgnęła więc do czeluści swojej torby bez dna i wyłuskała stamtąd bukłak z wodą. To musiała zawsze mieć przy sobie, bo przecież nigdy nie wiedziała, czy nie będzie jej potrzebować. A źródełka nie leżały sobie dogodnie wtedy, kiedy najbardziej ich potrzebowała.
– Możesz wypić, napełnię ją, jak będę wracać – powiedziała łaskawie, z szerokim uśmiechem na pysku.
Jednak kiedy stwierdził, że poszedłby z Pasterzem, najeżyła się, zakrywając klucze łapą. O nie, mój drogi panie, tak łatwo nie będzie.
Owszem, smoczyca była przerażona na myśl o kolejnym wyściubieniu nosa za granicę, ale tym bardziej czuła przymus, aby coś zrobić, aby nie dać się zmaknąć w bezpiecznych terenach. Nie chciała się tak więcej bać i nie chciała, aby ktoś musiał przeżywać to samo.
Nie każdy miał kogoś takiego, jak jej siostra... czy Eshel, aby byli gotowi lecieć na pomoc w razie kłopotów. Gdy jego ogon musnął jej łydkę, drgnęła. Miała dziwnie pobudzone zmysły przy tym samcu i zastanawiała się, czy jednak nie dała za dużo wyciągu z konopii do tego olejku...
Nachyliła się ku niemu, mrucząc, nawijając jeden pukiel zwieszającego się włosia zza jego ucha na szpon.
– A może chciałbyś iść ze mną i Gheiną? Przydałby nam się ktoś, kto bez trudu potrafi wieszać dwunogi – zaśmiała się przy tym cicho.
Tak, Gafa jej powiedziała, co nieco. Aż żałowała, że nie mogła zobaczyć tego na własne oczy, bo wtedy właśnie leżała związana, niczym prosię czekające na upieczenie.

Kołysany Wiatrem

[Kołysany Wiatrem]

Po raz kolejny zastanawiał się jak głęboka była torba smoczycy. Przez myśl przeszła mu jeszcze jedna myśl, ale jak tylko zrozumiał co oznaczała, prędko zdławił ją w sobie. Podziękował skinięciem pyska i już miał się napić, gdy ta się najeżyła jak szczotka. Mrugnął, z bukłakiem utkniętym w powietrzu tuż przy jego wargach.

Wieszać— oh, miała na myśli to, w jaki sposób z nimi walczył?
– Żadne z nas nie jest wojownikiem, więc nie sądzę, by to był dobry pomysł – stwierdził po chwili namyślania się. – Dlaczego ci tak na tym zależy?

Kiedy tak się do niego nachylała i nawinęła kosmyk jego grzywy na szpon, wyczuł drganie jej łydki. Być może Eshel nie należał do smoków obytych społecznie, ale potrafił obserwować. Wyciągać wnioski. Wszystko wskazywało na to, że smoczyca opuszczała gardę i była podatniejsza na sugestie, gdy była dotykana. Przez moment zastanawiał się czy tą samą metodą ten czarny samiec doprowadził do tragedii, jednak zakopał te przemyślenia.

Chciał to sprawdzić, więc czekając na jej odpowiedź przesunął ogon bliżej jej prawej stopy. Pióra musnęły ją między palcami. Jakby tego było mało, także przednia łapa uzdrowiciela wykonywała powolne ruchy wzdłuż łokcia tej łapy, którą miała akurat uniesioną. Wręcz ujął ją za niego po chwili, delikatnie przytrzymując w miejscu.

Malachitowa Noc

[Malachitowa Noc]

Śledziła tor lotu bukłaka, ale zaraz jej ślepia przesunęły się na podgardle samca, które poruszyło się w górę i dół. Przełknęła ślinę, nagle czując się równie spragniona.

Eee, co?

Kiedy bukłak zatrzymał się w powietrzu, strzeliła oczami ku jego ślepiom. Puściła klucze, drugą łapą dalej bawiąc się kosmykiem jego włosia. Podniosła ją i szponem przysunęła wodę bliżej niego, zdając się mówić: no pij, pij, ja z chęcią popatrzę.
– Oj tam, świetnie sobie poradziliśmy... w sumie to wy sobie świetnie poradziliście, ale też mogę się przydać! Wiesz, tym razem nie dam się już tak podejść – przekonywała cichym głosem – no i... ktoś nie miał tyle szczęscia, co ja. Ich oprawcy zginęli, a teraz te ofiary zostały tam najprawdopodobniej same... Chcę się na coś przydać. – Przyznała, ale zaraz zamilkła, dlatego że samiec wytoczył wielkie działa.

Zdecydowanie niemal czuła tarcie łusek jego ogona, gdy przesuwał się podstępnie bliżej jej prawej stopy. Gdy pióra musnęły ją po placach, zachichotała.
– Eshel... co robisz? To łaskocze – wyrzekła zmieszana, chcąc rzucić okiem w bok, ale wtedy jego łapa przesunęła się po łokciu jej łapy, a po skórze przepłynęły stada mrówek, lub przebiegły. Aż zatchnęła się tym wrażeniem, a uszy opadły wzdłuż jej głowy. Znieruchomiała w połowie ruchu, nie wiedząc, gdzie podziać oczy. Palce smoczycy zadrgały, a grdyka poruszyła się szybko.

Miała wrażenie, że jej serce szamocze się, niczym wróbel zamknięty w klatce. Westchnęła i w końcu spojrzała na niego badawczo, ale wstydziła się patrzeć w jego ślepia, więc zezowała gdzieś w okolice nosa.
– Przez ciebie serce mi wali – szepnęła ledwo słyszalnie.
Zdecydowanie straciła wątek.

Kołysany Wiatrem

[Kołysany Wiatrem]

Po wypiciu części wody oblizał wagi i odłożył bukłak na ziemię, blisko jej torby.
– Jego domostwo jest przy dużej wiosce. Najmniejszy błąd skończy nasze życia, bo nikt nie zdąży nas uratować w porę – zapewnił, badając jej reakcję. Na pewno była gotowa na takie ryzyko?

Co robił? Dobre pytanie. "Badam, czy będziesz posłuszna" nie brzmiało jak odpowiedź, którą warto dać. Znieruchomiał również, zwłaszcza gdy ich ślepia się spotkały. Przekalkulował coś w głowie i wynik mu powiedział, że chyba całkiem nieźle mu idzie. Zaniechał jednak dalszego planu, bowiem informacja o stanie jej serca została potraktowana w pełni poważnie.
– Mh? – palce przeniosły się z jej łokcia na nasadę szyi, ku piersi, gdzie znajdowało się serce. Sprawdzał jak biło, choć nie używał do tego maddary.

Pióra przestały ją łaskotać. Zamiast tego, końcówka ogona mało dyskretnie owinęła się wokół jej kostki niczym pnącze, które miało ją przytrzymać w miejscu. Żeby nie uciekała, nawet niechcący. Spiął się na całym ciele jak tylko dotarło do niego, jak dużą kontrolę ma nad nią w tym momencie. Nie mógł powiedzieć, że mu się to nie podobało. Tylko co z taką władzą się właściwie robiło? Tłumiony całe życie instynkt podszeptywał coś zupełnie innego niż jego rozum.

Myśli samca powędrowały do różnych gestów, jakie obserwował u innych smoków. Nie tylko matki i ciotki, ale też pozostałych par jakie przyszło mu choćby przypadkiem zaobserwować. Słowa Yulo odbijały się echem w podświadomości uzdrowiciela. Czy tym była ta cała czułość? Być z kimś blisko? Niewątpliwie leżeli bardzo blisko, jednak czy o to mogło chodzić?
– Oto ter mi darvian – wymsknęło mu się w ramach gardłowego mruknięcia. Nie zauważył nawet w którym momencie jego pysk zetknął się z jej własnym. Oddychał miarowo, w przeciwieństwo do niej samej, a jego ciepłe powietrze z nozdrzy łaskotało jej łuski.

Dziwne uczucia atakowały go ze wzmocnioną siłą, a on nadal nie rozumiał ich znaczenia. Najgorsze było to w piersi. Jakby coś tam gniło, sięgało gardła i uniemożliwiało mu wyplucie z siebie tych słów, które podświadomie chciał wypowiedzieć. Bardzo irytujące.

Oh, kolejna emocja. Irytacja.

Malachitowa Noc

[Malachitowa Noc]

No więc czuła się, jakby spadała. Bardzo szybko i bardzo głęboko. I nie wiedziała, jak długo ma spadać, i czy wyląduje miękko, czy rozbije się o skały.
Serce dudniło w jej piersi, śledziła każdy jego ruch, dziwnie spięta. Drżące wrażenie rozprzestrzeniało się po jej ciele z niesamowitą siłą oraz szybkością, jakby obserwowała płonący las.

Złote źrenice przeskakiwały po jego grdyce, gdy pił. Chyba tak trochę słyszała go, jak przez wodę.
– Hm? – Ah, tak. Wioska. Domostwo. Niebezpieczne. Pyszne.
Zamrugała powiekami raz jeszcze, wytrącając się z transu. Oh, Bogowie. Chyba dopiero zaczynała pojmować sens słów Gheiny.

– N-nie wiem? Może we-eźmiemy Pasterza? – strzeliła, nie będąc pewna wątku ich rozmowy.
Jego łapa przesunęła się od łokcia, po ramię, aż do jej szyi, przy piersi. Język mignął między zębami, nawilżając gdzie wargi. Nawet nie drgnęła pod tym dotykiem, niczym sparaliżowana, a gdy jego ogon owinął się wokół jej kostki, spomiędzy jej warg wydobyło się głuche westchnięcie.

Dlaczego on był taki spokojny? Miała wrażenie, że zaraz wylezie z własnej skóry, a jego oddech nawet nie przyspieszył. Może wcale... wcale nie czuł tego, co ona.
Opuściła lekko głowę, zrywając kontakt wzrokowy i nawet nie była pewna, dlaczego kąciki oczu zaczęły ją piec.
Czuła bliskość jego pyska, bo gdy tylko spuściła nieco głowę, jego nos otarł się o jej własny.
Nie zrozumiała, co mamrotał. Ogon smoczycy oplótł się ochronnie o jej lewą łapę.
– Właśnie dlatego chciałam, abyś nauczył mnie swojego języka... przynajmniej wiedziałabym, czy mnie nie przeklinasz – próbowała zażartować, walcząc z własnymi emocjami, które wymykały się spod kontroli.

Kołysany Wiatrem