Dolina płaczących wierzb

[Urna Cieni]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Oczywiście, że rozumiała. Po prostu nakładanie na niego ciężaru długu, którego forma spłacenia na chwilę obecną była bliżej nieokreślona, było jej sposobem na pogodzenie się ze stratą iskry. Czy przeszło jej przez myśl, by podrzucić mu fałszywy przedmiot? Owszem, ale za dużo elementów mogło pójść nie tak. Oszustwo trwałoby krótko. I pewnie zostałoby odkryte nie tyle przez Strażnika, co Sennah, która miała zdecydowanie lepsze wyczucie w aurze boskich przedmiotów, niż on.

Westchnęła cicho, patrząc na drewnianą, ciężka kulę, rozstając się z nią ostatecznie. Odstawiła nadgarstek na ziemię, lekko zniesmaczona. Wolała zyskiwać, niż tracić, ale pocieszała się tym, że w przyszłości będzie mogła zażądać czegoś od proroka. W granicach rozsądku.
Tylko czyjego?
– Nie obawiaj się. – Powiedziała miękko, chociaż z jakiegoś powodu jej zapewnienia o braku obaw brzmiały raczej jak dodatkowy powód, by te zaiskrzyły. – Czymkolwiek nie byłoby moje żądanie, będzie ono adekwatne do twoich możliwości i... Pozycji.
Uśmiechnęła się krzywo kącikiem pyska, po czym zrobiła krok w tył, jakby chcąc odseparować się od fragmentu iskry, który nadal ją kusił. Może zdołał jakoś wpłynąć na nią przez te kilkanaście księżyców? Może dlatego rozłąka była tak bolesna?
A może to po prostu jej pieprzona chciwość i świadomość potęgi tego przedmiotu?
– Nie byłeś pewien, czy dotrzymam słowa. – Stwierdziła nagle, patrząc mu w oczy z lekko rozbawionym wyrazem pyska. Po części był to blef, bo chciała wywołać w nim jakąś konkretną reakcję.

[Strażnik Gwiazd]

Nie był pewien czy istniało cokolwiek istotnego, co mógłby dla niej uczynić, jeśli zamierzał pozostać przy tym lojalny wobec siebie i swojej funkcji. Nie zamierzał jednak wzbraniać się przed samą ideą obietnicy, bowiem rzeczywiście był jej winien przysługę.
Wciąż czuł się trochę jak we śnie, pazurem wykonując kółka na szczycie lśniącego w ciemności przedmiotu. Nie potrafił skategoryzować tego co ma miejsce, a to sprawiało, że odruchowo wszystko pozostawiał w jej łapach. Musiał wytrącić się z tego transu, jeśli chciał powiedzieć albo poczuć cokolwiek wartego uwagi.
– Zawiodłem się już na wielu smokach – przyznał niechętnie, ale przez to w nieco bardziej pasującej do jego charakteru manierze.
– Skoro to fragment o który prosiłem, jestem twoim dłużnikiem –
Przełknął ślinę nerwowo. Czuł dziwny ucisk w gruczołach, choć nie potrafił stwierdzić dlaczego. Nie doświadczał wprost żadnego gniewu, jedynie niezdefiniowane napięcie, jak gdyby coś pozostawało nie tak. Jak swędzenie pod skórą albo niemożliwy do zaspokojenia głód. Nieznajdywalne źródło smrodu. Irracjonalny brak satysfakcji. Duszność.

Buchnął chmurą kwasu z pyska, pozwalając by na chwilę otoczyła jego łeb.
Mógłby równie dobrze narzygać jej przed łapy. Co za niezapomniany pokaz wdzięczności. Czuł się jak dziecko mające w głowie jakiś ważny koncept, ale nie potrafiące ubrać go w słowa.
Na jego pysku zarysowała się irytacja albo wręcz obrzydzenie, gdy w końcu odwrócił od niej wzrok i ostrożnie, przy pomocy magii, umieścił kulę we własnej torbie.

[Urna Cieni]

Nie rozumiała problematyki jego gruczołów kwasowych, toteż zakładała, że wypuszczanie żółtej, siarczystej chmury było u niego jakąś formą tiku nerwowego. Zapach, chociaż drażniący, nie był już dla niej nowością, toteż przyjęła obecność kwasowej chmury cicho, godnie, nie wzdrygając się nawet. No, może trochę drgnęła jej powieka, ale było to raczej niedostrzegalne w półmroku wieczoru.

Jej wzrok znów powędrował ku kuli, która zniknęła w czeluściach nowej torby. Samica przełknęła ciężko ślinę. W jej oczach lśniła chciwa tęsknota.
– Cóż. – Odchrząknęła cicho, jakby chcąc przywrócić się do porządku i w miarę spokojnego toku rozmyślań. – Skoro to już mamy za sobą, to czuj się zaproszony na spacer.
Nie czekając na jego decyzję, pozytywną bądź też nie, wyminęła go lekkim łukiem i ruszyła przed siebie, pomiędzy wierzbami, powoli sunąc po ziemi niczym serpentyna. Nie miała żadnych dodatkowych oczekiwań od tego spotkania, ale chciała się po prostu przejść i przewietrzyć umysł. Próba uspokojenia się w towarzystwie Strażnika była zapewne złym połączeniem, ale czuła się dziwnie uzależniona od jego towarzystwa od czasu do czasu.

[Strażnik Gwiazd]

O ile zazwyczaj wiedział do czego dąży, a zaledwie męczył się ze sposobem właściwego wyrażenia myśli, teraz dręczyło go zupełne przeciwieństwo. Byl gotów wysłowić się wprost, bez względu na jej potencjalną reakcję, lecz nic nie było adekwatne do tego co odczuwał. Ruszył za nią bezwiednie, bo i odmowa spaceru byłaby stanowiskiem, które wymagało konkretnego uzasadnienia.
Szli zatem w ciszy, jakby zmierzali gdzieś konkretnie, mimo że wcale tak nie było.
Może ją tym drażnił, a może zupełnie niczego nie oczekiwała, nie potrafił stwierdzić.


W czasie tego bezcelowego marszu, niedaleko przed jego nosem, zmanifestowała się czerwona ważka. Wyjątkowo jednak nie buchała żadnymi wulgarnymi myślami. Jej rubinowa forma skrywała w sobie nakładające się na siebie sykliwe szepty, dźwięki o pozornie ogromnym znaczeniu, lecz niemożliwe do rozszyfrowania. Rzecz jasna tylko on je słyszał, podczas gdy dla Infamii, świecący bladą czerwienią owad był równie bezwonny, co bezdźwięczny.

Naprawdę nie potrafił zrozumieć zupełnie nic?

Ważka wykonała zwinnie kilka ósemek, przenikając po drodze przez parę dotykających ziemi, wierzbowych gałęzi.
Rzeczywiście, nie była dla niego zupełnie niezrozumiała. Dostatecznie duże skupienie pozwoliło mu wyróznić przynajmniej jedno niewinne zdanie.
Czemu żebrzesz dziadu o atencję?

Prychnął do samego siebie.

[Urna Cieni]

Nie przeszkadzała jej cisza; przywykła do niej, a i była istotą, która czasem bardziej ceniła sobie samą obecność, niż nieklejącą się nijak rozmowę. Zadowoliła się więc przemierzaniem doliny u jego boku, wodząc pyskiem przy ziemi, wiecznie zgarbiona, niczym szykujący się do ataku drapieżnik.

Patrzyła przed siebie, jakby samiec był tylko dodatkowym elementem otoczenia, a nie żywym bytem; a przynajmniej dopóki nie wyczuła drgania skrzydełek maddary, a następnie dostrzegła znajomy, owadzi kształt krążący wokół Strażnika.
Przyjrzała się ósemkującej po okolicy ważce, nie zerkając jednak na brązowołuskiego.
– Dlaczego zawsze jest czerwona? – Spytała w końcu, przerywając względną ciszę wieczoru. Pytanie z pozoru niewinne, ale wiedziała, że barwy czasem mają konkretny wpływ na emocje, lub wprost przeciwnie – są ich symbolem. Jakkolwiek kolor sam w sobie wydawał jej się bardzo ładny, tak z jakiegoś powodu niezbyt pasował jej do Strażnika, więc pytanie zdawało jej się być na miejscu. I przy okazji nie było zbyt wścibskie w naturze, więc, jak na nią, zaskakująco przyziemne i... Przyjemne.
Normalne pytanie. Aż dziwnie się z tym poczuła. Jak ciekawskie pisklę podglądające rodzica.

Siedzący cały czas na jej grzbiecie feniks, zupełnie niezainteresowany smoczą rozmową, wpatrywał się martwo w rogatą koronę przed sobą, pełniąc rolę dodatkowego, ciepłego źródła światła.

[Strażnik Gwiazd]

Nerwowo przełknął ślinę, gdy przez otaczający ich szum i odgłosy kroków, przebiło się w końcu konkretne pytanie. Nie odpowiedział od razu, jak gdyby sam nie znał odpowiedzi i musiał wygrzebać ją z głębi swojego łba. Nie było to zresztą proste, jak wydawało się powierzchownie, bowiem sympatia do danej barwy nigdy nie wynikała z przypadku. Nawet jeśli nie pytała o źródło ów sympatii, nie potrafił z góry do tego nie nawiązać. Ale to dobrze, bowiem na chwilę znów odblokował się na tyle, żeby potrafić kognitywnie zlepić jakieś wnioski.
W związku z tym, oczywiście chłodny dreszcz ugryzł go w kręgosłup. Ze świadomością przychodziły nerwy, z nerwami zaś powracał do swojego wiecznie paranoicznego nastroju. Coś za czym niewątpliwie bardzo tęsknił.

– Rubinowa – mruknął. Nie chodziło o samą barwę, a jej połączenie z konkretną fakturą i drobnymi załamaniami światła.
– Mój... ojciec, zawsze je lubił – mimo zawahania, jego głos był w znajomej, stanowczej tonacji. Podobnie jak Infamia, nie patrzył na nic poza tańczącą w powietrzu ważką. Dziwne, że akurat teraz wzięło go na sentymenty. Miał wrażenie jakby jedynie się cofał, zamiast rozwijać.

[Urna Cieni]

Dosyć prosty, sentymentalny powód. Wyjaśnienie zdawało się zupełnie do Strażnika nie pasować, chociaż przecież miała powody by przypuszczać, że w jakiś sposób przeszłość nadal na niego wpływała. Zerknęła raz jeszcze na twór. Nie był idealny, i w swoim zawodowym spaczeniu dostrzegała wady w technice wykonania, ale postanowiła ugryźć się w język i nie dawać teraz samcowi rad dotyczących kontroli źródła. Raczej by mu to nie pomogło, a i szczerze wątpiła, by magia go aż tak interesowała, nawet jeśli nic nie powinno stać na drodze do perfekcji.
Zresztą, był prorokiem. Miał zupełnie inny wachlarz priorytetów. Tworzenie rubinowych ważek było formą odskoczni, a nie zawodem.

Na wzmiankę o ojcu spochmurniała nieco, mimowolnie wracając pamięcią do swojego własnego. Wątpiła, by utrata rodzica bolała Strażnika tak bardzo, jak ją, ale zdanie sobie sprawy, że kiedyś i on miał ojca zdawało się dziwnie... Irracjonalne.
– Mój przypominał mi rubiny. – Mruknęła jedynie, myśląc o krwistoczerwonych ślepiach i szkarłacie oblewającym liczne, zabójcze kolce na ciele Szydercy.
Znowu zapadła cisza. Tym razem to ona nie wiedziała, jak dalej ciągnąć tę rozmowę, niechętnie wchłonięta przez wspomnienia, toteż po prostu dbała o to, by iść naprzód. Zawsze naprzód. Znacznie lepsze od stania w miejscu. O niebo lepsze od bezcelowego cofania się.

[Strażnik Gwiazd]

Spojrzał na nią krótko, jakby zaskoczony, że skorzystała z okazji by nawiązać do swojego opiekuna.
Zabawne, że mimo pogardy jaką z trudem wyuczył się obdarzać ojca, przyrównanie czegokolwiek z nim związanego do Szydercy, irracjonalnie szarpnęło jego nerwy. Najwyraźniej wciąż więziło go dziecinne uzależnienie od trzymania zmarłego przywódcy na piedestale. Oby jego zgniłe kości obrosły dumą.
Pokręcił łbem, uderzony skojarzeniami do tego stopnia, że nie powstrzymał się przed chęcią sprostowania myśli.
– Polubiłem je, przez chęć posiadania z nim czegoś wspólnego. – kontynuował, choć brzmiał jakby nawiązywał do czegoś obrzydliwego.
– Z tego samego względu uważałem je potem za najbrzydsze. –
Co jej właściwie przychodziło z tego skrawka informacji? Miał wrażenie, że chciał by znała go bliżej, rozumiała w jakiś sposób, jeśli miał jakkolwiek jej zaufać. Być może wcale nie chciała żeby to czynił i satysfakcjonowało ją to zawieszenie w wiecznej niechęci, lecz niezdolność do odczuwania wdzięczności, gdy uczyniła coś dla niego, w jakiś sposób go dręczyła.

Nawet jeśli nie pozostawił jej wyboru na żadną inną decyzję, dostosowując ją i manipulując pod własny komfort. To jasne, że uczyniła go wprost swoim dłużnikiem, ponieważ za bardzo przytłaczała ją wizja niezbalansowanej gry. Brakowało jej punktów, więc desperacko łapała się czegokolwiek, a on coś pieprzył o dobrowolności i zaufaniu.

[Urna Cieni]

Powinna być w jakiś sposób zadowolona z tego, że dowiedziała się o nim czegoś nowego. Był to drobny, prawie nieistotny detal, ale Infamia nie negowała wartości żadnej wiedzy. Zwłaszcza, jeżeli dotyczy ona smoka, który obecnie był jej najbliższy. Czy tego chciała, czy nie. To nie ona wybrała, wybrały to za nią okoliczności, a ona owy wybór po prostu w ciszy zaakceptowała. Bo nie miała lepszych alternatyw.

Początkowo nie odniosła się do jego wypowiedzi – ale w pewnym momencie poczuła, jak nadepnęła na coś twardego. Zmarszczyła czoło w niezadowoleniu, tylko po to, by wygrzebać z ziemi malutki koral. Pokręciła lekko łbem, rozbawiona ironią losu.
– Śmiem twierdzić, że zdarzają się brzydsze od rubinów. – Mruknęła, ewidentnie nie będąc pod wrażeniem aparycji ciemnołososiowego kamienia szlachetnego. Skrzywiła się wręcz, ale słysząc ciche mruczenie ze strony feniksa, wyciągnęła palca ku górze by pozwolić mu chwycić znalezisko w dziób. Zaśmiała się cicho.
– Ale niektórzy z nas nie narzekają i biorą, co im się da. – Podsumowała, zerkając czule kątem oka na siedzące pomiędzy jej barkami ptaszysko, nim nie skupiła się znowu na krajobrazie przed sobą.

– Pasują do ciebie akwamaryny. – Odezwała się znów do samca, chociaż nie obdarzyła go nawet szczególnym spojrzeniem.

[Strażnik Gwiazd]

Jej powierzchowne podejście do tej materii powinno go zirytować, lecz przełknął pierwszy, nasuwający się na język komentarz, uznając go za nieadekwatny. Tym samym wrócił już w zupełności do bycia samocenzurującym się, kłębkiem nerwów.
– Nie twierdzę, że nadal są brzydkie – skomentował, przyglądając się jak Infamia ofiaruje swoje znalezisko feniksowi. Nie był zresztą ani materialistą, ani nie miał szczególnie artystycznej duszy. Jasne, uwielbiał drzewa i ich przeróżne kształty, lecz dlatego że wiązał z nimi istotną, emocjonalną wartość. Wszystko co powierzchownie ozdobne i kolorowe, lecz jej nie posiadające, było dla niego bladym tłem.

– Dlaczego akwamaryny? Bawisz się w estetyczne dostosowanie przedmiotów, pod akcenty w czyjejś aparycji? – pytanie wybrzmiało surowiej niż powinno, bo nie było nic złego, ani złośliwego w dostrzeganiu pewnych wizualnych korelacji. Niemniej...

Wciąż był rozdrażniony samym początkiem ich spotkania. Nadal nie podziękował jej, ani nie czuł wdzięczności lecz nie mógł wyłożyć pod to właściwego gruntu, ponieważ nie współpracowała. Ohhhh Strażniku, pasują ci chłodne, niebieskie kamienie, ponieważ masz oczy podobnej barwy. Co za wdzięczne spostrzeżenie, zacieśniające więzi, doprawdy.

Szczególnie budujące przyjaźń było też denerwowanie się, że nie podążyła w swojej wypowiedzi zgodnie ze scenariuszem, którego nawet on nie znał.

[Urna Cieni]

Parsknęła cicho, rozbawiona, błyskając w półmroku koniuszkami onyksowych zębisk. Aha! Podejrzewała, że przypisze jej tak proste rozumowanie, toteż jej sadystyczna cząstka osobowości od razu ucieszyła się, że chwycił przynętę. Nadal była niezadowolona utratą iskry i uznawała go w głównej mierze za winnego – toteż wbicie mu szpili zdawało się być dobrą perspektywę na nie tyle poprawienie sobie nastroju, co wyrównanie rachunków.
A wiedziała, że wbić w niego szpilę jest stosunkowo łatwo. Jak i w nią zresztą. Pasowali do siebie pod tym względem wprost wybitnie.
– Vídbláinn ma prawie identyczne ślepia jak ty, a jednak nie przypisałabym jej akwamarynu. – Powiedziała gładko, utrzymując to samo, stosunkowo leniwe tempo marszu. – Podobieństwo akcentów kolorystycznych twoich łap, oczu a tego kamienia jest wygodnym elementem, ale nie kluczowym. Przypisuję ci akwamaryn, bo jest zimny w odbiorze. Przyjemnie się na niego patrzy, ale zdaje się być pusty w środku. Nie dlatego, że jest próżny i nie oferuje głębi charakterem. Zdaje się nie oferować nic ciepłego emocjonalnie.
Czekała, aż Strażnik stwierdzi, że porównywanie aspektów smoczej psychiki do aparycji kamieni szlachetnych było iście idiotyczne, bo wydawało jej się to wprost nieuniknione. Cóż, jakoś sobie z tym poradzi. Swój punkt udało jej się raczej przekazać w sposób wystarczająco dosadny, a jednocześnie nie obrzydliwie wulgarny.
Ugryzła się na szczęście w język z drugą, bardziej przykrą uwagą, jaką była bezużyteczność akwamarynu w aspektach tworzenia eliksirów i run. To już byłoby zbyt dotkliwe, a z jakiegoś powodu nie chciała go zranić aż tak dogłębnie, przypisując mu bezużyteczność.

[Strażnik Gwiazd]

A zatem mylił się. Preferował tę ścieżkę, bo choć nie miał siły jej zakładać, coby się nie zawieść, w głębi liczył, że samica ma do powiedzenia coś więcej. Nie bolały go jej spostrzeżenia, bowiem nie słyszał ich po raz pierwszy, choć tym razem, zamiast na ślepo przyjmować je i przełykać jak kamienie tnące gardło, spróbował głębiej zastanowić się nad ich sensem.
Wiedział, że był chłodny i ciężki w obyciu, lecz przejmowała go perspektywa w której na niczym miałoby mu nie zależeć. Jasne, idee były najważniejsze, ale nie chciał być ułomny w czymś, co inne smoki postrzegały za istotny atut. Infamia najwyraźniej również, skoro zdecydowała się powiązać z nim takie, a nie inne skojarzenia.
Milczał przez chwilę, pozwalając by ważka pobladła nieco, przypominając bardziej żarzący się kawałek węgla, niż intensywnie czerwony rubin.
– Jak wygląda oferta emocjonalnego ciepła? – zapytał szczerze, mimo trudnej do powstrzymania, choć wynikającej głównie ze złego nastroju, kąśliowości. Skoro była lepsza od niego i pod względem potencjalnego zaangażowania i kochania, być może znała przepis, z którego po prostu przestała już korzystać.

[Urna Cieni]

• Westchnęła cicho, spoglądając w ciemne niebo. Zastanawiała się czasem, po co brała konkretne ścieżki rozmowy na swoje barki. Nie dawały pożądanych efektów. Właściwie to sama nie wiedziała, jakie efekty były pożądanymi, więc z góry była skazana na zniesmaczenie. Akurat ono nigdy nie zawodziło.
  Zatrzymała się na chwilę, poruszyła barkami, zastukała palcami nadgarstków o ziemię. Męczyło ją to chodzenie, ale nie chciała zaproponować Strażnikowi wspólnego lotu. Podejrzewała, że za nią nie nadąży, a nie chciała zwalniać tylko dla niego.
  
  – Musisz widzieć coś więcej w życiu, niż cel, drogę do celu i skutek. Jesteś obrzydliwie pragmatyczny, co samo w sobie wadą nie jest, cenię takie jednostki, poniekąd takie podejście jest pożądanym. Ostatecznie wszystko sprowadza się do przepaści między nami. Ja widzę świat tak, ty siak. Ja zauważam rzeczy, których ty nie, ja wyciągam wnioski inne od twoich. To nie jest złe samo w sobie. – Zniżyła lekko głos, jakby w zamyśleniu, po czym ruszyła dalej, kontynuując wędrówkę. – Nie stwierdzam, że musisz się zmienić. Nie sądzę zresztą, że jesteś w stanie. Ani ty, ani ja. Za starzy jesteśmy na takie rzeczy, już swój tok emocjonalnego postępu mamy za sobą, efekty są jakie są, wykute na stałe w obsydianie. Poczułeś się urażony moją alegorią z akwamarynem? Nie do końca słusznie. Może i chciałam wejść w ten sposób nieco pod twoją skórę, ale koniec końców nie jest moją intencją zamieniać ciebie w kogoś, kim nie jesteś. Gdybym miała dosyć twojego chłodu, po prostu zerwałabym z tobą kontakt.
  Mówiła lekko, jakby właśnie konwersowała o stanie trawy w Dolinie Yraio. Póki co akceptowała samca za to, jaki był. Był koszmarem, ale stosownym wedle jej gustów, toteż znosiła godnie jego obecność w swoim życiu, trzymając go blisko i obsesyjnie. A jak się nim w końcu zmęczy, cóż... Nic nie trwa wiecznie. Chyba.
  Ostatecznie więc odpowiedziała mu na pytanie nie robiąc tego. Czyli klasycznie.
  – Jesteś moją przeciwwagą. – Dodała po chwili, patrząc przed siebie błyszczącymi w mroku ślepiami. – Niech tak zostanie.

[Strażnik Gwiazd]

Wessał powietrze gwałtownie, gdy podsumowała swoją wypowiedź. Ważka znów zalśniła intensywnymi barwami, przez chwilę wręcz emanując irytująco jaskrawym światłem. Złagodniała jednak w jedno uderzenie serca.
– "Musisz widzieć więcej niż cel, drogę i skutek." "Nie stwierdzam, że musisz się zmienić."
"To nie jest złe samo w sobie." "Niesłusznie czujesz się urażony" – zacytował ją nerwowo.
– To tak cholernie nieznośne.
Wszystkie rozmowy i interakcje – warknął, czując jak ściśnięty w środku gniew, zaczyna w końcu wyciekać mu do gardła. Znów odzyskiwał swój głos, nawet jeśli całkiem prawdopodobnie ucierpi na tym reszta ich rozmowy.

– Zmieniłem się na lepsze – podkreślił gorzko, ale znała go na tyle, żeby z chłodnego ZACHRYPŁEGO tonu wyróżnić więcej, niż próbę ugryzienia jej w nos. Żarła jego dumę, zdzierała z niego to, co uważał w sobie za najcenniejsze. Jedynym powodem mogła być wyłącznie jej dziecinna bezmyślność albo szczera chęć rozpieprzenia jego jaźni.
Zauważyła jak jego łapy zadrżały lekko, gdy sztywno przed nią usiadł.
– Chcę to dalej robić. Chcę żebyś ty też się zmieniała – Zgięte w napięciu palce pozwoliły by haczykowate szpony zagłębiły się płytko w ziemi.
– Nie mów, że to niemożliwe. To oznaczałoby, że wszystko co osiągnąłem do tej pory nie jest nic warte – Co ona wiedziała o jego wędrówce? Nic. Mówił jakby spodziewał się, że zrozumie tak po prostu, łącząc rozrzucone informacje, jakby nie miała własnych barier i oporów.

Egoistyczne ścierwo.

– A nie jest tak – dodał, patrząc jej w ślepia, mimo iż gorzkość jego głosu sugerowała, że chciał uczynić co innego.

[mention]Infamia Nieumarłych[/mention]

[Urna Cieni]

• Jakże typowo i przewidywalnie.
  Niemalże nużąco, a jednak zawsze jakiś dreszcz adrenaliny zdołał przebiec jej po karku.
  Zwróciła ku niemu trójkątną głowę, wsłuchując się uważnie w tonację ZACHRYPNIĘTEGO głosu, chcąc wyczuć każdą utratę równowagi w jego dźwięczności. Nie podobało jej się to, że usiadł, bo tym samym zamknął na klucz perspektywę dalszego spaceru. Spojrzała znów w niebo, z tęsknotą, niczym pisklę któremu rodzic odmówił zabawy w powietrzu.
  Nie zamierzała siadać, nie chciała dać przykuć się łańcuchem. Stała, kołysząc się niczym opadający na ziemię, jesienny liść.
  
  – Jest... – Przerwała, odchrząkując. Głos jej się załamał, do tego stopnia że skrzywiła się z dyskomfortem. – Jest powód, dla którego unikam zmian. Zmiany kojarzą mi się tylko i wyłącznie z negatywami, proroku. Stado wiecznie chce zmian, a one przeczą temu, co pragnę kultywować, co przysięgałam kultywować wszystkim dawnym pokoleniom. A ile razy ja się zmieniałam?
  Warknęła nagle, odwracając się gwałtownie, zaczynając toczyć nerwowe koło. Jej skoki emocjonalne były nagłe, zupełnie jakby ktoś nagle rozciął szponem pajęczą nić.
  – Straciłam ojca, braci, siostry, straciłam własną rangę, straciłam swoje dziedzictwo, które odzyskałam ponad sto księżyców później za sprawą zbiegów okoliczności i nieudolności innych. Ciągle się zmieniałam, dostosowywałam bądź wymuszano na mnie dostosowywanie. Jaka byłam za młodu, a jaka jestem teraz, most przeżyć i doświadczeń, pieprzonych zmian, których wartość niegodna jest spojrzeniu w ślepia poświęceniom, jakie się z nimi wiązały!
  Odetchnęła głęboko, znów zadzierając łeb. Emocje zerwały się ze smyczy zbyt gwałtownie. Poczuła ból na skraju oczu, wizja straciła na ostrości. Odwrócona do samca grzbietem, przejechała palcami po ślepiach, chrząknęła i z powrotem stanęła przodem do niego, wbijając koniuszki szponów w ziemię.
  – Za dużo. Jestem zmęczona. Tak straszliwie zmęczona.
  Podrapała się nerwowo po ramieniu skrzydła, wbijając wzrok w złocistą, masywną obrożę na proroczej szyi.
  
  [mention]Strażnik Gwiazd[/mention]

[Strażnik Gwiazd]

Jej gwałtownie emocjonalny stan zaskoczył go. Być może skupiony na sobie nie dostrzegł wcześniej żadnych sygnałów z jej strony, choć podejrzewał że to nie to. Musiał po prostu skutecznie szarpnąć istotny nerw, który został odsłonięty, w chwili gdy oddała mu iskrę. W końcu każde działanie na jego korzyść musiało wiązać się z traumą. Wodził za nią wzrokiem, jak kręci się i denerwuje, gdy do jej oczu cisną się łzy. Była pełna napięcia, lecz oboje byli na tyle zepsuci, że nawet jego rozładowanie, nie czyniło im różnicy. Dzień albo godzinę później, znów wszystko było nie tak.
– Tylko adekwatna zmienność wspiera stałość. Mówię o tym co powinnaś zrobić ponieważ byłoby dobre dla... – ugryzł się w język. Zaczął znów zbyt surowo, jakby wygłaszał jej obiektywne zasady życia. Coś czego sam nie znał. Odchrząknąwszy podiął trochę łagodniej, choć wciąż nerwowo.
– Nie twierdzę, że zmiany są proste. Nie chcę ci narzucać stania się nową osobą.
Zwracam wyłącznie uwagę, że mylisz się, gdy przedstawiasz je wyłącznie jako negatywne – westchnął, rozluźniając łapy.
Zawsze myślał tylko o sobie, dlatego nie wiedział czy miał prawo czuć żal za to, że skręcała temat ku własnej traumie. Pojmował, że była pisklęciem w kwestii emocjonalnego rozwoju, bez celu i autorytetu, ale była jednocześnie jedynym co na ten moment posiadał. Ile miał dać z siebie, żeby odwzajemniła cokolwiek?

Ważka trzasnęła go w ramię, rażąc gorącem szorstkie, brązowe łuski. Grymas niezadowolenia na chwilę przemknął mu przez pysk.
Niechże da jej się nad sobą użalać. Ileż on to już robił.

Co w takim razie powinien powiedzieć? Jak miał zaakceptować, że to co ją raniło, było dla niego tak istotne?
Odpowiedz oczywiście byłaby oczywista, gdyby pogodził się z myślą, że ich znajomość nie miała żadnej głębszej wartości i jedynie nurzał łapy w błocie, które będzie musiał potem godzinami wyskrobywać spod łusek.
Problem tym, że wbrew temu za jakiego pragmatyka go widziała, nie potrafił podjąć decyzji sprzecznej ze swoimi emocjami.

Najpewniej dlatego, że nie emocje nim kierowały, a strategiczne wyrachowanie.

– Chcę tylko byś nie lekceważyła tego, że się staram – odpowiedział chłodno po dłuższej przerwie, kierując wzrok gdzieś na bok, choć nie czynił tego z zażenowania.

[mention]Infamia Nieumarłych[/mention]