Szmaragdowe ustronie

[Odłamek Raju]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Wtuliła się w niego i usnęła, tym razem nie będąc w ciasnej, klaustrofobicznej klatce.

--–

Obudziło ją chrapanie demona drzemiącego w krzakach. Jej kompani również po raz pierwszy od kilku dni mogli odetchnąć, a więź się stabilizowała na nowo. Nie była pewna ile właściwie była nieprzytomna, ale zdecydowanie potrzebowała jeszcze tak ze stu księżyców żeby się zregenerować – a przynajmniej tak obecnie czuła. Zmęczone oczy powiodły do boku, na leżącego obok samca.

Serce zabiło jej szybciej. Był tutaj. To nie sen. Dziadek ją uratował i nic jej już nie groziło. Zaczęła wbrew sobie i logice po prostu płakać. Przypomniała sobie monolog Viliara oraz wyjątkowo obrazowy opis tego, co mogłoby ją spotkać. Nigdy w życiu nie postawi już łapy poza barierę...

[Maros]

Kolejny raz pozostawiony z własnymi myślami, po prostu leżał. Nie był pewny, czy w pewnym momencie i jemu nie przymknęły się ślepia, jeśli tak, nie na długo.

Gdy się obudziła, poza skrzydłem, na tylnych łapach mogła poczuć również jego ogon, który przylgnął do jej ciała.
– Erys przyniesie zaraz coś do jedzenia. – oznajmił cicho, musiała uzupełnić siły, a bez tego zwyczajnie się nie dało.

[Odłamek Raju]

Pokiwała tylko głową, wydając z siebie ledwo słyszalne "mmm". To chyba miała być odpowiedź twierdząca, chociaż Maros mógł odebrać to na wiele sposobów. Prawdopodobnie Erlyn dalej była bardzo senna.

Wetknęła nos do ucha samca i wpuściła tam powietrze. Zamknęła oczy jeszcze parę uderzeń serca temu. Nie chciała się stąd ruszać.

[Maros]

Niedługo po tym, kroki leszego dotarły do ich uszu. Kompan ostrożnie postawił torbę obok nich, samemu wahając się, czy powinien cokolwiek mówić. Cóż, ewidentnie nadal był zły na Marosa, ale o Erlyn martwił się równie mocno co opiekun. Wycofał się, równie cicho.

– No dalej, bez tego nie odzyskasz sił. – cicha prośba, była niemal niemożliwa do przeoczenia. Wyjął dwie miski owoce i upieczone mięso.

[Odłamek Raju]

Westchnęła i wymamrotała coś pod nosem, znowu niezrozumiałego. Zerknąwszy na miski uznała, że znacznie mniej ruchu wymagać będą od niej owoce. Nawet jeżeli preferowała mięso na swoje standardowe posiłki. Wysunęła ostrożnie język, zabierając się do tego jak wilk do jeża. Ostatecznie chwyciła kłami za jedną z brzoskwiń i czekała, aż sama się rozpuści w pysku. Pestka zaś.. uh... no... omal jej nie połknęła. Wykasłała ją na zewnątrz.

Wcisnęła nos w szyję Pokłosia. Jednak wcale nie była głodna...

[Maros]

Nie popędzał jej, jednak gdyby nie spróbowałaby czegokolwiek, coś spróbował by jej delikatnie wcisnąć. Westchnął cicho, gdy pojawił się problem z pestką, nie przemyślał tego.
– Nie rób tak więcej... Dobrze? – nie bardzo miał jak na nią teraz patrzeć, dlatego po prostu zawiesił wzrok na jednej z misek.

[Odłamek Raju]

Cofnęła powoli głowę żeby na niego spojrzeć. Minęło tylko kilka dni, ale dla Erlyn były one koszmarne. Gdyby jej Viliar nie powiedział uznałaby, że nie było jej o wiele, wiele dłużej. Mimo to, próbowała jakoś poluźnić atmosferę. Starczyła jej terapia milczenia od dziadka w drodze powrotnej. Jeżeli spróbuje myśleć o tym co się zdarzyło choćby chwilę dłużej, popadnie w histerię. Trzymała się na ostatnich niciach nadziei i pogody ducha, które jej jeszcze zostały. Których nie zabrali jej ludzie.
– Y-yhym, n-najpierw w-w-w-ykroję p-pestkę... – zapewniła i wysiliła się na słaby uśmiech.

[Maros]

Na prawdę, próbowała teraz żartować? Pierwszy raz odkąd się poznali, miał ochotę na nią krzyczeć. Ale .. nie mógł.
– Wiesz o co mi chodziło... – ostrożnie ułożył łeb na jej łapach, nie chcąc ich zanadto przydusić. Przysunął go pod samą jej klatkę piersiową.
– Nie chce Cię stracić. – dodał po chwili, kładąc nieco po sobie uszy.

[Odłamek Raju]

Oddychała prosto na jego głowę. Właściwie to Maros miał tak gęstą czuprynę, że mogłaby robić za poduszkę. Erlyn jednak nie chciała znów zamykać oczu na dłużej. Potrzebowała tego, nie uległo to wątpliwości, ale nie miała sił nawet na to, by usnąć po raz kolejny.
– Ja t-też n-nie ch-chciałam c-cię t-tracić – powiedziała cicho. – Ch-chcieli t-twoje s-skrzydła. A-ale n-nie p-pozwoliłam im. M-masz j-już w-wystarczająco dużo b-blizn. P-powiedziałam, że z nimi p-pójdę.. jeśli z-zostawią c-cię w s-spokoju… – wyjaśniła pokrótce co miało miejsce kiedy uzdrowiciel stracił przytomność.

[Maros]

Nie przeszkadzało by mu to, nawet gdyby tak zasnęła. Słuchał jej i coraz bardziej to bolało, zwłaszcza gdy wiedział, co sprawiło, że zemdlał.
Porwał się z motyką na słońce. Idiota.
– Trzeba było dać im to, czego chcieli. – poruszył delikatnie barkami, jak by na zawołanie odczuł tam jakiś dyskomfort. Tylko, że nie była to żadna nowość dla niego, co sama zauważyła. Ciemne futro, kryło niejedna czarną bliznę.
– Przepraszam... Przeze mnie, mogli Cię zabić. – głos mu delikatnie zadrżał, był już tym wszystkim zmęczony. Przymknął ślepia, by nie dało się zauważyć, jak się zeszkliły.

[Odłamek Raju]

Wzdrygnęła się. Nie było wersji wszechświata w której Erlyn zostawiłaby Marosa tak po prostu. Prędzej dałaby sobie odciosać skrzydła, ale wtedy nie potrafiła zaufać tamtym na tyle, by podeszli do niej z toporem. Wykrwawiłaby się po odejściu najemników, a Marosa pewnie wykończyłaby infekcja.
– To nie t-twoja wina. S-sama tam p-poleciałam za t-tobą – odpowiedziała, nie chcąc żeby ten się obwiniał. – Poza tym... dziadek mówił, że... nie z-zabiliby mnie... a-ale... – ugh, nie potrafiła tego nawet powiedzieć na głos, więc szybką mentalką zacytowała słowa Viliara, podczas których zatrzęsła się jakby oblano ją lodowatą wodą.

Pociągnęła nosem.
– Nawet nie sprzedali mnie za dużo – tak, Erlyn, bo to teraz było takie istotne! – J-jestem t-teraz b-brzydka, ś-śmierdzę l-ludźmi, g-głaskały mnie j-jakieś m-małe d-dwunogi i o-omal nie wyrwały mi f-futra, z-zabrali m-mi l-lotki, p-połowę k-krwi... j-jestem p-paskudna– zdecydowanie jej priorytety nie były na odpowiednim miejscu, ale to może wina szoku z którego jeszcze nie wyszła. Zaczęła płakać. Powoli do niej docierały te wydarzenia, jak lawina.

[Maros]

A do tego znał idealnego duszka, który zapewne szybko obalił by te teorię, zaglądając w alternatywne wersje wydarzeń. O ile nadal żył, skoro Viliar o nim wiedział, chociaż pewnie szybciej wykorzysta jego umiejętności. Swoją drogą ciekawe... uh, porzucił zbędne rozmyślania.

Zdecydowanie wiedziała jak zabić smutek, i przekuć ją w rosnącą złość. Tym razem to on wydał z siebie niski pomruk. Ciekawe gdzie nasz czwóreczka polazła dalej.
– Każda rasa ma swoje grzeszki, ludzie widzą w nas zarobek, tak jak w innych istotach. –podniósł łeb, gdy tylko pierwsze oznaki płaczu, dotarły do jego uszu,

– Nie mów tak. – delikatnie pogładził ją po policzku.
– Pióra odrosną, organizm się zregeneruje... a dla mnie i tak jesteś śliczna. – okręcił się nieco, by mógł ją delikatnie przytulić.

[Odłamek Raju]

Śliczna? Wcale nie czuła się śliczna! Już pisklęta łabędzi były ładniejsze niż ona teraz. Nie miała jednak sił na wykłócanie się. Wtuliła się w niego, ponownie chłonąc zapach samca jak gdyby wraz z nim czerpała oddech po długim nurkowaniu.
– T-tęskniłam. – Wymamrotała w końcu. – K-kiedy b-byłam z-zamknięta... l-lub k-kiedy u-upuszczali m-mi k-krew... p-pomyślałam s-sobie ż-że... – urwała, przełykając ślinę. Czy na pewno czarnowidzenie miało teraz jakikolwiek sens?

[Maros]

Łapa cały czas delikatnie ją gładziła, tyle, że teraz po szyi.
– Już jest dobrze. – w głowie zaś już tworzył listę smoków, która mogła by mu niedługo pomóc. Zostawił na razie snucie planów, w pełni skupiając się na Erlyn.
– Dziadek pewnie bez problemu sobie z nimi poradził. – no nie dało się ukryć, że nie podobało mu się to, że siedział gdzieś z boku.

[Odłamek Raju]

Z nimi? Z najemnikami?
– N-nie było ich tam, gdzie z-znalazł mnie dz-dziadek – pociągnęła nosem. – S-sprzedali m-mnie k-komuś. T-ten cz-człowiek z-zabrał mi k-krew i p-parę piór... a p-potem w-wystawił na s-sprzedaż. N-niewiele p-pamiętam, d-dużo s-spałam..– wsunęła głowę pod szyję Marosa.

I wtedy powiedziała pewnie coś, czego mówić nie powinna.
– Byli m-mili, nie t-traktowali mnie ź-źle.. r-rozmawiali z-ze m-mną p-po d-drodze... – tak, zdecydowanie tylko ona mogła uznać, że jej oprawcy byli mili. Cóż, zawsze mogli się z nią obnosić o wiele gorzej.

[Maros]

Pewnie poszli dalej szukać, ciekawe czy mieli jakiś określony rewir naokoło jakiegoś miasta, czy po prostu parli przed siebie i liczyli na okazję. Jeśli to pierwsze, znalezienie ich nie powinno być tak dużym problemem.
– A pamiętasz, gdzie zabrała Cię tamta czwórka?– nie naciskał oczywiście, powie ile będzie chciała.
Zmarszczył pysk, gdy stwierdziła, że byli mili. Mili. Tak po prostu.
– Gdyby byli mili, nie robili by tego wszystkiego. -mruknął.