Lustrzany las

[Kołysany Wiatrem]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Przerwał mentalne planowanie, gdy łapa się uniosła. Wodził za nią spojrzeniem, ale nie wykazywał chęci uchylenia się przed ciosem. Być może nawet nie sięgnąłby po maddarę. Ufał, że ojciec bliskiej mu smoczycy – bo chyba mógł ją tak nazywać, wnioskując po opisach brata – nie wyrządzi mu krzywdy.

Zastanowił się chwilę, analizując na szybko rozmowę z Seaynah sprzed paru księżyców.
– Myślę, że powiedziałem za dużo i nie ode mnie powinieneś się tego dowiedzieć – wbrew pozorom uczył się diabelnie szybko. Nawet jeżeli czegoś w pełni nie rozumiał, potrafił się dostosować do norm społecznych. Tym razem po prostu zorientował się odrobinę za późno, gdy połączył gniew wojownika z obawami Seaynah. – Chyba nazywał się Matter. Ja i jej siostra. Nie, zabiłem go – odpowiadał mechanicznie na jedno pytanie za drugim. O ile dobrze pamiętał, to jego twór rozsadził elfowi płuca, choć tak po prawdzie nie miało to za dużego znaczenia. Grunt, że dwunóg gryzł piach.

Nie robił dalszych prób odsuwania się, zwyczajnie stał w miejscu. Skoro Grad Skał podtrzymywał rozmowę, niegrzecznie byłoby się w trakcie jej trwania się z niej wycofać.

[Grad Skał]

Prychnął rozczarowany udzieloną odpowiedzią. Akurat córki mu powiedzą. Od jakiegoś czasu wcale nie chciały z nim gadać. Czy to był już ten czas kiedy młodzi nie chcą rozmawiać z rodzicami? Zacisnął znów zęby przypominając sobie Jaaha i jak paskudnie go potraktował. Nie, nie, to głupie... on nie był jak Jaah. On chciał je chronić, dawał im wszystko co chciały. Czuł jak łeb zaczyna go boleć ale wtem uzdrowiciel powiedział, że zabił dwunoga. Czyli był tam.

Czy teraz powinien się wkurzyć, że miał dług u kogoś ze Słońca czy, że miał dług u kogoś kto gadał o jajkach z jego córką. Znów nabrał powietrza przez nozdrza i spojrzał w niebo by oczyścić myśli z gniewu. Trwało to chwilę i znów opuścił wzrok na samca.
– Masz rację muszę porozmawiać z córkami. Mam jednak u ciebie dług za to co zrobiłeś dla Malachitowej. Uratowałeś moją córkę i być może drugą też...
pokręcił powoli łbem i westchnął ciężko po czym znów spojrzał w ślepia młodzieńca
– Na początku mówiłeś coś o zwodzeniu cię przez Malachitową. Czemu zabolałby cię ten fakt? Masz jakieś plany co do mojej córki?
to pytanie musiało paść. Padło w dość spokojnej manierze za co Gradowi należał się medal. Ale oczywiście nikt poza uzdrowicielem i feniksami nie był tego świadkiem...

Kołysany Wiatrem

[Kołysany Wiatrem]

W duchu odetchnął, że nie będzie ciągnięty za język. Jego relacja byłaby sucha, pozbawiona też perspektywy Seaynah, co mogłoby się mocno przełożyć na postrzeganie tej sytuacji przez jej ojca. Kiwnął głową.

Zaraz, dług? Zamrugał kilka razy.
– Niczego nie oczekuję w zamian – zapewnił, z tyłu głowy mając wdzięczność Aie wobec Landarii. Nie chciał dostawać jakichś mebli, podarków i zabawek, jak kobieta po walce ze statkiem. Tylko z tym mu się kojarzyło spłacanie długu i wdzięczność.

Kolejne pytanie zbiło go z pantałyku.
– Zabolał? To nie atak fizyczny ani magiczny – spostrzegł, nie do końca rozumiejąc dlaczego miałby odczuwać ból. Pewnie istniały jakieś prawidłowe określenia, które nawet znał i mógłby ich użyć, ale z jakiegoś powodu nie przechodziły mu one przez gardło. Co do drugiej części... – Mhm, chciałbym ją zabrać na więcej wycieczek za granicę. Zaplanowałem kilka wypadów, stać mnie na zapewnienie jej i sobie błogosławieństwa Sennah na kilka z nich, ale jeszcze zbieram na zapas. W razie gdyby się jej spodobały – oznajmił spokojnie. Wcześniej nie miały dla niego żadnej wartości te tony mięsa czy kamienie szlachetne. Teraz jednak upatrzył im konkretny cel, więc prościej było mu ich szukać na wyprawie.

Grad Skał

[Grad Skał]

Uniósł lekko brew słysząc, że nie chciał nic w zamian. Niezbyt wiele smoków odrzucało takie oferty. Chyba, że uznał Aohę za słabego dłużnika? Albo niesłownego? Zwęził powieki patrząc na młodzieńca. Tak go widział?
– Nie znajdziesz bardziej słownego smoka ode mnie, ale jak chcesz. Nie zamierzam być nachalny.
powiedział chłodniej niż chciał. Przecież nie będzie nadskakiwał jakiemuś młodziakowi który miał plany wobec jego córki. Jeszcze nie oszalał! Ech... interakcje z innymi go męczyły. Chyba dlatego tak krótko był przywódcą.

Na kolejne słowa przekrzywił nieco łeb na bok marszcząc brwi. Wyglądał jakby starał się zrozumieć co młody do niego mówił. Może to jeden z tych smoków co ma swoją religię i dialekt?
– Miałem na myśli... ech nie ważne.
pokręcił głową. Wystarczy, że musiał swoim młodym wszystko tłumaczyć. Nie chciał też zbaczać z toru rozmowy czyli "jakie miał plany wobec Sese".

– Nie podoba mi się pomysł by znów wychodziła dalej poza Wolne Stada. Zwłaszcza po tym co się stało. Z drugiej jednak strony jeśli zobowiązujesz się do płacenia za nią... Czyli lubisz spędzać z nią czas, tak? I nie boisz się atakować drapieżników czy dwunogów by ją obronić?
Miał wrażenie, że samiec chyba sam nie był pewny co czuje. Nie biła z niego ta paskudna zboczona pasja co z Duszenia. Dzięki bogowie, że nie... No i zawołał go by pogadać o jego córce. Nie był też gwałtowny w czynach... Wyglądał jak zdrowy, zadbany smok. Szkoda, że nie z Mgieł, ale w Mgłach ostatnio słabo o dobrych samców...
– Ciekaw jestem czy ją lubisz.
dodał jeszcze na koniec patrząc badawczo na pysk młodzieńca.

Kołysany Wiatrem

[Kołysany Wiatrem]

Pokręcił pyskiem.
– Nie o to chodzi. Nie zrobiłem tego dla zysku – sprostował, nie chcąc być źle zrozumianym.

Miał na myśli... co, tak właściwie? Pewnie będzie się nad tym głowić przez kolejnych kilka dni. Dało się to inaczej zrozumieć? Huh.

Zapytany o zapewnienie jej bezpieczeństwa przechylił głowę, a w głębi ducha obudziła się w nim zadziorność jego matki, tląca się zwykle jako nierozpalona iskierka.
– O ile dziewięciu martwych dwunogów jest jakimś wyznacznikiem, to nie, nie boję się – zapewnił spokojnie. Nie żeby się przechwalał, nawet tak nie brzmiał. Zwyczajnie wydawało mu się, że jego poprzednie słowa odpowiadały na to pytanie.

Nad kolejnym pytaniem musiał chwilę pomyśleć.
– Lubię spędzać z nią czas – na razie mógł powiedzieć tylko tyle – i nie lubię, gdy spędza go z innym samcem – dodał jeszcze, chociaż tutaj spojrzał na Grad Skał, jakby oczekiwał od niego wyjaśnienia dlaczego tak się dzieje. – Czy to znaczy, że lubię ją samą?

[Niesmak Poranka]

Przybyła tutaj otulona ciepłymi wspomnieniami przy okazji zbierając trochę szklanych liści by pokazać pisklęciu które dzięki temu może dać się przekonać by je zabrać w to piękne i magiczne miejsce. Dreptała spokojnie jak i sprawdzała liście czy odpowiednio się mienią chciała wybrać te najładniejsze nawet jeśli by miało to zając jej całą noc.

[Rozwiane Myśli]

 Nie chodziłem po ziemiach pokoju na tyle często, by poznać wszystkie ich zakątki, ale idąc od Mgieł trudno było nie natrafić na Lustrzany Las. Był dość niepokojący, choć niezdrowa ciekawość była powodem, dla którego wiedziałem, że tutejsze owoce dało się zjeść. Nie żeby cokolwiek syciły.

 Idąc tak–w trakcie spaceru po polowaniu, który przeciągnął się do niezbyt słonecznego dnia–zauważyłem znajomego smoka. Nie pamiętałem jej imienia, ale wiedziałem, że należała do Mgieł, dlatego nie byłem specjalnie zaskoczony. Zacząłem odrobinę mocniej stawiać łapy i odchrząknąłem cicho, by poinformować młodszą smoczycę o swojej obecności. Wyglądało na to, że zbierała szkliste liście. Trochę się jej nie dziwiłem; sam by dołączył do zbierania ich, gdyby nie to, że najpewniej szybko bym je potłukł w jaskini lub o nich zapomniał i potem się pokaleczył. Głupio byłoby sprawiać więcej kłopotów Zirce.
 – Cześć, jak tam- jak zbiory? – zagaiłem krótko, gdy znalazłem się w odległości niewymagającej krzyczenia, by zostać usłyszanym.

Zaranna Łuska

[Niesmak Poranka]

-A całkiem nieźle... Chciałam zrobić zabawkę dla twojego bratanka.
Powiedziała uśmiechnięta zbierając gdzie po paru uderzeniach serca spojrzała na samca
Rozwiane Myśli

[Bezsenne Noce]

....Poranek był słoneczny, ale chłodny - widziała każdy swój oddech, a nosem musiała pociągać tak często, że zaczynał ją od tego boleć. Dopiero kiedy weszła między szklane drzewa, przetarła pysk przedramieniem i otworzyła szerzej oczy.
– Ła... – wyrwało się z jej gardła, gdy spostrzegła swoje niewyraźne odbicie w jednym z nich. Daleko im było do naściennych luster, ale... czy było to ważne? Nie.

Wyciągnęła dłoń i przesunęła dłonią po śliskiej, połyskującej korze.
– Czym jesteście? – Czy żyły, jak prawdziwe rośliny? Chciała dopisać im historię. Miała już pomysł, choć był nieco posępny. Skubnęła wnętrze policzka zębem, a w zmyśleniu zaczęła pociągać się za kolczyk w lewym uchu, patrząc na nietypowe rośliny jak na najpiękniejszy twór wystawiony w Soleńskiej galerii sztuki.

/Nieugięty Kolec.

[Pąk Róży]

Ten las ciekawił go już od dawna, na szczęście przypomniał sobie o nim kiedy niedawno przelatywał w okolicy. Wcześniej nie za bardzo mógł przez kiepskie samopoczucie, a potem to już kompletnie o tym miejscu zapomniał, jedna rzecz za bardzo pochłaniała jego myśli przez kilka księżycy...

Wylądował gdzieś na skraju, żeby móc zwiedzić jak największą część tego miejsca z dołu, pieszo. Pogoda bardzo mu odpowiadała i nawet trochę się cieszył na te obniżone temperatury – nie przepadał za upałami. Może przy okazji zamarzną te irytujące go potoki? Trochę w to wątpił, ale pomarzyć można. O, w sumie, w końcu jakieś tam marzenie w jego życiu – szkoda, że niezależne od niego.

Chodził przed siebie, może trochę bezmyślnie? Rozglądał się dookoła z dużym zaciekawieniem i podziwem, nie pamięta, by gdziekolwiek widział coś podobnego – no i tutaj może o wiele lepiej przyjrzeć się sobie i swojej pięknej, czerwonej grzywie! Doprawdy, fascynujące miejsce, o wiele ciekawsze niż ta na ternach Ziemi.

Z rozmyślań wyrwał go czyjś głos – ktoś był niedaleko. Czyżby teraz to jemu przyjdzie przyłapać kogoś, na czymś dziwnym?

Podszedł do drzewa, za którym widział samicę. Dziwne, nie czuł od niej zbyt mocno zapachu jakiegoś konkretnego stada – była tu przejściowo? Jeśli takie smoki w ogóle się tu zdarzają… Patrząc na tę ilość ozdób, mogła pochodzić z zewnątrz. A może w którymś ze Stad robili podobne rzeczy? Nie kojarzy...
– Yhm, cześć – zagaił niepewnie, nie chcąc przypadkowo wystraszyć samicy, wyłaniając się zza drzewa. – Byłaś już tu wcześniej? – Bardzo chciał zacząć jakoś rozmowę, ale dopiero po wypowiefzeniu słów, zaczyna dochodzić do wniosku, że nie jest to jego najmocniejsza strona…

Lynlaen

[Bezsenne Noce]

....Była zbyt zajęta badaniem rośliny, aby kogoś usłyszeć, wyczuć, bądź nawet zobaczyć. Była gorsza, niż zwierzyna łowna. Ktokolwiek, kto żył mało szlachetnymi intencjami, mógł zrobić jej krzywdę z pisklęcą łatwością. Może powinna była nauczyć się czegokolwiek o walce przed opuszczeniem Ode Solen...

“Yhm, cześć.”

Gwałtownie szarpnęła dłonią, którą trzymała kolczyk. Naruszyła skórę.

– TCH! – syknęła na wpół z bólu, a na wpół z zaskoczenia, szybko chwytając się za bolące miejsce. Spojrzała na samca szeroko otwartymi oczami, które próbowały zrozumieć to, co właśnie miało miejsce. Nie nie, wróć - to ona sama próbowała zrozumieć.
– Zaskoczyłeś mnie – wytłumaczyła się cicho, rozmasowując małżowinę. – Nie. Jestem tu pierwszy raz. I pierwszy raz w życiu widzę rośliny ze szkła. Ale Ty tutaj mieszkasz, prawda? Jesteś Wolnym Smokiem – stwierdziła powoli, przypatrując mu się uważnie.

/Nieugięty Kolec.

[Pąk Róży]

Uh, jednak ją wystraszył, czyli był zbyt mało… Głośny? Ciężko mu wymyślić jak jeszcze mógłby odezwać się do samicy nie strasząc jej.

Widząc przy tym gwałtownośc reakcji samicy i prawdopodobną krzywdę jaką sobie przez niego zrobiła, aż się wzdrygnął i podszedł jeden krok bliżej, odruchowo, z chęcią pomocy. Najwyraźniej jednak jakoś sobie radziła? Widział, że masowała bolące miejsce.
– Um, przepraszam, nie chciałem Cię wystraszyć… – Zaczął niepewnie od jako takich przeprosin. Spojrzał potem na drzewo, któremu się przyglądała. – Y, można tak powiedzieć? Sam pierwszy raz widzę te drzewa z bliska... Mieszkam nieco dalej, na terenach stada Ziemi… – wskazał łapą kierunek, z którego przyleciał. – A Ty skąd przybywasz? Nie czuję od Ciebie silnego zapachu któregoś ze Stad... –Oho, kolejny smok z zewnątrz do przepytania?

Lynlaen

[Bezsenne Noce]

....W odpowiedzi na jego skromny krok, przekręciła głowę na bok, lekko wznosząc przy tym brew. Maniery Wolnych, w porównaniu z Soleńskimi, praktycznie nie istniały. Mogła czuć się tu luźniej, a jednak napięcie szeptało jej do ucha, że lada moment popełni jakiś błąd.

Nie chciałem Cię wystraszyć…

– ... Lynlaen – wtrąciła rezolutnie, głowę chyląc w płytkim ukłonie. – Ale możesz mi mówić również Lyn, bądź Laen. – Uśmiechnęła się uprzejmie, a spomiędzy jej warg uleciało westchnienie, po którym odwróciła się i zastukała w szklaną korę drzewa pazurem.
– Przybywam z Ode Solen. W wielkim mieście panują nieco inne warunki, niż tu, u Was, ale w zabrukowanym dworze nie odkryję zbyt wielu roślin, nie licząc jakichś mizernych porostów w piwnicy, na pewno wiesz o czym mówię. Zatrzymałam się w Stadzie Słońca ledwie kilka wschodów słońca temu. Teraz próbuję zrozumieć ten las. Spisać odkrycie i, mam nadzieję, wyjaśnić. – Poklepała dłonią elegancką torbę, w której skryte były notesy oraz pióra.

Była uczoną. Wysoko urodzoną. Przybyła się rozwijać, badać, zdobywać wiedzę i, być może, owiać sławą swe imię oraz ród. Nie było lepszego punktu zaczepienia od zamieszkanych przez smoki równin, nad których życiem czuwał Pan Światła.

– Miałam nadzieję, że będziesz w stanie mi pomóc – przyznała. – Ale skoro sam pierwszy raz widzisz je z bliska... – Nie dokończyła. Nie musiała. Malujący się w jej sarnich oczach zawód był wystarczająco głośny.

/Nieugięty Kolec.

[Pąk Róży]

Oh, nie oczekiwał od niej przedstawienia się ani nic! Nawet zapomniał, jak zawsze, zapytać o imię, bądź samemu się przedstawić. Na szczęście, w tym wypadku Lyn go wyręczyła, więc oszczędziła mu późniejszego trudu pytania o imię.
– Kairaki – Odpowiedział uśmiechem, na uśmiech. Jakoś, nie preferował żadnych zdrobnień, ani niczego takiego, więc nie dodawał nic więcej.

Nie do końca wiedział, o czym mówi. Całe dotychczasowe życie spędził tutaj, na tych terenach, więc ciężko było mu zrozumieć część z tego, o czym Lyn mówiła. Ale przynajmniej poznał nazwę kolejnego miasta, do którego może gdzieś kiedyś się wybierze…

Sam powód odwiedzin tych terenów nieco samca zainteresował.
– Yhm, bardzo chętnie spróbowałbym coś pomóc… Akurat lubię zwiedzać i podziwiać przyrodę, może tym razem wyniosę z tego coś więcej… – Zaproponował się, licząc, że może choć trochę poprawi samicy humor? – Yhm, na pewno nie polecam zrywać owoców prosto z drzew i krzewów, bo rozzłościsz tym duszka przyrody... Chociaż nie wiem, czy to samo dotyczy jabłek na tych drzewach... – Poszukał wzrokiem, czy jeszcze jakieś tu w ogóle rosną... Znalazł jeszcze jedno, trochę zmizerniałe...

Lynlaen

[Bezsenne Noce]

....Nie zamierzała więc odrzucać jego chęci pomocy. Właściwie to chętnie podległaby męskiej dobrej woli, skoro już czerwonogrzywy postanowił się nią wykazać. Matka zawsze uczyła - kiedy Panicz chce Cię wyręczyć, pozwól mu. Ich obecność ma sprawić, że nasze życie stanie się lżejsze i znośniejsze.

Uśmiechnęła się więc powoli, skupiając wzrok na tym samym jabłku, co Kairaki. Nie było wielkie, ani jędrne, ale też w jego kryształowo-lustrzanej powierzchni nie istniały żadne przebarwienia bądź rysy, które świadczyłyby o jątrzącej je zarazie. Spojrzała na towarzysza nieco rozpogodzona.
– Zły duszek czy dobry duszek - na pewno nie zrobi nam krzywdy. Więcej. Jeśli się pojawi, to na pewno mając wiedzę o tym miejscu, prawda?

Przechyliła głowę na bok, pozwalając jasnej grzywie opaść na ciemne oko, którego spojrzenie ponownie przesunęła na zwisający ze szklanej gałęzi zakazany owoc.
– Zerwiesz go?

/Nieugięty Kolec.

[Pąk Róży]

Uh, nieco się… Zaskoczył prośbą Lyn. Co prawda sam nigdy gniewu duszka nie doświadczył, ale czy zamierzał ryzykować? Z jednej strony samica może mieć rację i duszek coś o tym miejscu może wiedzieć – z drugiej, czy jeśli przyjdzie tu rozzłoszczona, żeby ich ukarać, to czy będzie skora do rozmowy? Wątpił w to…
– Ym, możesz mieć rację, ale… Nie wiem, czy to dobry pomysł. Nie znam tego duszka i nie wiem, czy chciałbym testować jego… cierpliwość. Albo sprawdzać, czy strzeże również tego lasu i tych owoców… – Ugh, przed chwilą zaoferował jej pomoc, a teraz jej odmawia. Tylko nie spodziewał się, że ta prośba będzie… Taka.

Lynlaen