Zamszona grota

[Wyśnione Szczęście]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Gwałtowna reakcja na magię wywołała w Bealyn niemałe zdziwienie. Nie spotkała się dotąd ze smokami, które by nie wiedziały o jej istnieniu. Natychmiastowo odcięła źródło od wyobrażenia, a kardynał zniknął jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. Speszona adeptka wylądowała z powrotem na kamiennej półce, choć skrzydeł nie składała.
– Wybacz – przeprosiła nieśmiało – ptaki są z budowy podobne do wywern. Nie chciałam cię wystraszyć – i znowu zapomniała, że Othela prawdopodobnie nic z tego nie zrozumie.

Najwidoczniej nie zraziło to zapału smoczycy. Właściwie to nic dziwnego – który smok posiadający skrzydła odmówiłby sobie tej możliwości, gdy pojawiła się w zasięgu łap? Sama pamiętała swoją ekscytację z dzieciństwa.

Wyrwała się z zamyślenia i wzbiła z powrotem w powietrze. Zrobiła miejsce Otheli, chwaląc ją lekkim uśmiechem. Teoria nie miała z nią sensu – już wiedziała, że musi skupić się na metodzie "małpa widzi, małpa robi". Zaczęła więc lecieć przed siebie. Wymachy skrzydeł były zasadniczo podobne, tylko powietrze wypychała za siebie, zamiast centralnie pod. Utrzymywała wolne tempo, machając skrzydłami tylko co kilka oddechów w celu utrzymania wysokości.

Potem musiała pokazać wywernie skręcanie. Upewniła się, że na siebie nie wpadną, a potem obniżyła lewe skrzydło, przechylając ciało w tę samą stronę. Prawe znajdowało się wyżej, dzięki czemu Bealyn wykorzystała swój pęd do zmiany kierunku. Nic trudnego!

[Okowy Przeszłości]

Właściwie, to rozumiała, może nie każde słowo, jednak na tyle by po swojemu połączyć kropeczki.
– Nic nie stać. – odezwała się, gdy ta wylądowała, przez chwilę nawet myślała, że ta straci chęci do pokazania jej więcej. To było by przykre, gdy tak bardzo złapała jej zainteresowanie.
Tak się jednak nie stało.

Gdy ponownie obie były w powietrzu, z początku jedynie obserwowała i starała zapamiętać jak najwięcej z tego, co Bea robiła. Najpierw do przodu, no dobrze...
Nadal poruszała skrzydłami w równym tempie, delikatnie zmieniając ich ułożenie, tak by powstały wiatr skierowany był bardziej za nią. Wychyliła do przodu, niezbyt mocno, ogonem nadal pomagając sobie z równowagą. Łapy przyciągnęła nieco do ciała, tak by było jej wygodnie. Powoli, bo powoli, ale leciała za smoczycą. Ciekawie było oglądać świat z góry, nawet jego nie były wysoko, było to coś nowego.

Następne były zakręty, znowu patrzyła i w końcu sama spróbowała. Popatrzyła na boki, czy na mieć nie wpadnie. I ostrożnie wychyliła na lewo, może z początku nieco chybotliwe. Lewe skrzydło niżej, Orawę wyżej, zaś całe ciało po lekkim skosie. Wskazała sobie nawet kierunek nosem, wyginając przy tym szyję w delikatny łuk. Skręciła szerokim łukiem, na tyle jej się to podobało, by zrobić naokoło nauczycielki koło. Co prawda, nie zakończyła go w idealnym momencie, co rozpoczęła, ale chyba źle nie było.
Nie była by sobą, gdyby nie spróbowała czegoś więcej, ostrożnie ustawiła skrzydła na równi, by lecieć prosto. Następnie zrobiła delikatne wychylenie na prawo, by ułożyć skrzydła przeciwnie do poprzedniej pozycji. Skręt w prawo byl odrobinę bardziej ciasny, ale znowu wyszło jej pełne koło.

Bawiła się świetnie co było widać z daleka, nie tylko po szerokim uśmiechu.

[Wyśnione Szczęście]

Obserwowała Othelę z daleka, będąc gotową interweniować, gdyby ta nagle zaczęła spadać. Co prawda nie miała pojęcia w jaki sposób, ale prawdopodobnie przy użyciu magii. Może jakieś miękkie siano na ziemi.

Na szczęście nie było to potrzebne. Wywerna radziła sobie świetnie i tylko utwierdziła Beę w przekonaniu, że ten gatunek został stworzony do niebios. Starczyło tylko pokazać jej podstawy, a ta już śmigała po błękitnym bezkresie! Ucieszyło to adeptkę. Może faktycznie miała jakiś talent do nauczania?

Zaczęła lądować, ciekawa czy Othela zrobi to samo. Spieszyło się jej do świątyni, ale zastanawiała się ile jeszcze rzeczy nie potrafiła samotniczka zrobić. Jak to w ogóle się stało, że nie mówiła ani nie latała? Gdzie się uchowała? Co z jej rodzicami?

Powoli opadała, skrzydłami machając tylko dla utrzymania tempa. W pewnym momencie jej tylne łapy dotknęły ziemi, a później dołączył do niej przednie. Północna złożyła skrzydła do boków, sprawdzając jak sobie radzi wywerna. Właściwie to istniało kilka technik lądowania, i prawdopodobnie kołowanie byłoby dla Otheli lepsze, ale nie miała na razie jak jej tego wyjaśnić. Może innym razem.

// Raport Lot I :D

[Okowy Przeszłości]

Trudno było powiedzieć, na ile było to widać, a na ile radość malująca się na pysku olbrzymki, wywołana była czymś zupełnie nowym. Polubiła Okopconą.
Pozostawała w powietrzu, nadal obserwując, a gdy wylądowała, niechętnie podążyła za nią. Nawet jeśli mięśnie skrzydeł bolały, zaś oddech przyśpieszył przez brak kondycji, chciała zostać tutaj. Jeszcze raz rozejrzała się naokoło, chłonąć widok okolicy z lotu ptaka i sama zaczęła obniżać lot. Momentami chwiejnie, czasami zbyt wolno poruszyła skrzydłami, w miarę zbliżania do ziemi. Tylne łapy nieco zbyt mocno uderzyły w ziemię, ogon zaszurał po trawie. W końcu i skrzydła mogły nieco odpocząć.

Podeszła niżej, nadal sapiąc cicho.
– Lot... miło...

[Wyśnione Szczęście]

Uśmiechnęła się, zadowolona z postępów Otheli.
– Miło, tak. Teraz będziesz mogła poruszać się szybciej i wylecieć z każdego dołu – powiedziała żartobliwie, a potem zrzedła jej mina.

Uhh, miała przecież zameldować się u dziadka. Westchnęła, ponownie rozkładając skrzydła.
– Muszę iść, ale na pewno się jeszcze zobaczymy. Trzymaj się, Othela! – pożegnała się z wywerną, a potem odleciała w stronę Dzikiej Puszczy. /zt

[Okowy Przeszłości]

Ledwo zdążyła podnieść prawe skrzydło, gdy smoczyca zebrała się do odlotu. Popatrzyła naokoło, nikogo nie było. Pewnie wypłoszyła nawet mniejsze zwierzęta. Otworzyła szeroko pysk, gdy wzięło ją na ziewanie. Nie była przyzwyczajona do twojego wysiłku, co teraz zaczynała dobitnie odczuwać. Mlasnęła jęzorem i wróciła do swojej nory, trafiła nosem resztki ptaka leżące z boku. Nie wyglądał zachęcająco.
Ostatecznie ułożyła się pod ścianą i zaskakująco szybko zasnęła.

[Pąk Róży]

Adept kontynuował zwiedzanie okolicy, tym razem nawet zapuszczając się nieco poza tereny Stada. Kiedyś trzeba stamtąd wyjść i sprawdzić inne tereny, prawda?

Nie musiał odchodzić zbyt daleko, by już znaleźć interesujące go miejsca. Grota? Taka do zamieszkania? Póki co przyglądał jej się z zewnątrz, nie myśląc o wejściu do środka. Nie wiedział, czy jest przez kogoś zamieszkała, a nie chciał absolutnie przeszkadzać. Zwiedza póki co okolicę i łapie zapachy, próbując rozpoznać, czy należy do jakiegoś smoka, czy może zwierzęcia...

Othela

[Okowy Przeszłości]

W grocie z pewnością długo nie było jakiegokolwiek smoka, chociaż ze środka dało się wyczuć bardzo słabą woń wywerny. Normalnie nie pomyślała by, o powrocie tutaj, jednak teraz gdy nagle zyskała bardzo wiele wolnego czasu i nie potrafiła go jakoś spożytkować, postanowiła to zmienić.
Najpierw długo szybowała nad terenami wspólnymi, czasami dostrzegając w dole smocze sylwetki, bardziej lub mniej wyróżniające się na tle otoczenia. W końcu dostrzegła jedną, zaraz przed wejściem do jej dawnego schronienia.

Obniżyła lot, ciężko lądując na jednym z kamieni, którego uczepiła się pazurami na łapach oraz skrzydłach. Uśmiechnęła delikatnie.
– Jest pusta. – oznajmiła spokojnie, chociaż nie pomyślała o ewentualnych, zwierzęcych lokatorach.

Nieugięty Kolec

[Pąk Róży]

Wzdrygnął się, słysząc jak ktoś ląduje nieopodal i do niego przemawia. Przynajmniej teraz nie robił niczego niecodziennego... Spojrzał w tamtą stronę, żeby ujrzeć olbrzymią… wywernę? Normalnie pewnie nieco by się zaniepokoił jej wzrostem i ogólną aparaycją, ale na tyle rzadko widział wywerny, że ich osobliwa anatomia zawsze zwracała jego uwagę. Wpatrywał się w nią dłużej niż by chciał i pewnie dłużej niż powinien. Chwilę po tym zwrócił swój wzrok z powrotem w stronę groty.
– Um… Bywałaś już tu kiedyś? – Uh, głupie pytanie, prawie na pewno tak, skądś posiada wiedzę, że to miejsce jest puste. Ale trudno, już je zadał. Hm, ciekawe czy o tym wie, bo tu mieszkała, czy może odkryła to miejsce wcześniej? Albo znała poprzedniego lokatora? Pozostaje mu liczyć, że jego nieprzemyślane pytanie da mu odpowiedź na którekolwiek z tych pytań.

Skoro dostał potwierdzenie że jest pusta, to chętnie by zwiedził jej wnętrze, ot chociażby z samej ciekawości. Zrobił ze dwa kroki w głąb groty, zerkając na samicę, ciekaw jak ta zareaguje. Może zechce go oprowadzić, albo coś?

Rubinowa Łuska

[Okowy Przeszłości]

Chyba zaskoczyła smoka? Albo miała coś dziwnego na pysku, bo ten wpatrywał się w nią, jak w obrazek. Trochę latała, może jakieś robaki na łuskach? Nie, poczuła by je, to musiało być coś innego. Spytać, nie spytać... Jak dziwnie zabrzmi takie pytanie? Uh, na pewno bardzo, jednak każde kolejne bicie serca, gdy ją tak obserwował, peszyło coraz bardziej.
– Coś nie tak? – no i nie wytrzymała.

Ano była i to przez kilka księżyców.
– Spałam tu jakiś czas. – wyjaśniła, schodząc z kamienia na ziemię, z cichym zgrzytem pazurów o kamień. Gdy ten wszedł kawałek, zatrzymała się przy wejściu.
– Nie ma tam zbyt wiele, w sumie nic tam nie ma. – no i rzeczywiście tak było, bo po zejściu korytarzem w dół, wchodziło się jedynie do jamy. Żadnych korytarzy dalej, jedna, pusta przestrzeń.

Nieugięty Kolec

[Pąk Róży]

Samiec wyraźnie się speszył na pytanie samicy. Czyżby chodziło o to, że się na nią patrzył? Pewnie tak, skoro zadała to pytanie w takim momencie… Liczył, że dalsza wypowiedź rozmówczyni będzie na tyle interesująca, że będzie mógł się do niej odnieść, nie musząc tłumaczyć się z tego, czemu na tak długi czas zawiesił na niej wzrok.

Niestety, tak nie było. Temat o grocie został całkiem szybko ucięty. To znaczy, może jeszcze o parę rzeczy zapytać… Na pewno po szybkim zbadaniu wnętrza wzrokiem, zwrócił swój łeb ku samicy.
– Nie, po prostu… – zaczął, wyraźnie zmieszany – rzadko widzę wyglądające jak Ty… – ugh, miał ochotę szybko zmienić temat. – Yhm, czyli dobrze rozumiem że już tu nie mieszkasz? Znalazłaś sobie lepszą grotę? – Zagaił, nawiązując do tego, że spała tu jakiś czas. W zasadzie, to od jakiegoś czasu sam się rozglądał za czymś swoim, więc akurat idealny temat do rozmowy.

Rubinowa Łuska

[Okowy Przeszłości]

W sumie chyba nie było się co dziwić, nie spotkała jeszcze żadnej innej wywerny w Ziemi, chociaż jak by się tak zastanowić, to z innych stad również. Huh, ciekawe. Było ich, aż tak mało?
– No w sumie, masz rację. Sama żadnej nie spotkałam jeszcze. – przytaknęła, czując się o wiele bardziej swobodnie, gdy w końcu wyjaśniło się wszystko.

Dalszy temat podłapała względnie szybko, pazurem lewego skrzydła trąciła drobną roślinę, uczepioną drobnymi korzonkami jednego z pęknięć w kamieniu. Nie potrafiła skojarzyć jej z żadną rośliną z nauk, więc nie było to pewnie nic szczególnego.
– Opuściłam to miejsce, wraz z dołączeniem do Ziemi. – zaczęła, chociaż sama historia nie była zbyt długa.
– Mieszkam z Wyśnionym Szczęściem, pomogła mi w dostaniu się do was i ogólnie zgraniu ze stadem. chociaż do tego jeszcze brakowało.

[Pąk Róży]

Odpowiedź samicy bardzo go zaskoczyła. Nie spodziewał się, takiej odpowiedzi. No nic, najwyraźniej on czuł się tym całym gapieniem i powodem bardziej skrępowany, niż jego rozmówczyni.

Kairaki co prawda spotkał jakąś wywernę już wcześniej, ale było to stosunkowo dawno temu. W sumie, nie ma teraz pojęcia co u niej… Ale wtedy też jej nietypowa budowa przykuwała jego uwagę. Tylko może gapił się na nią w mniej oczywisty sposób…
– Oh, hm... W sumie, ja dawno temu spotkałem jeszcze inną samicę na granicy ze Słońcem – powiedział, ot tak, możliwe że taka informacja, że nie jest ona jedyna, jakoś jej umili dzień? I tak nie chciał trzymać tej informacji dla siebie.

Na samo imię Wyśnione Szczęście samiec nieco się… Ożywił? Nie, złe słowo. Na pewno wyraźnie na nie zareagował, sugerując, że może wiedzieć o kogo mowa. Podniósł nieco wzrok, poruszył głową, no, dał jakiś sygnał.

Nieco go zainteresowało, że samica mieszkała tu, do czasu dołączenia do stada. Mogło to oznaczać, że...
– Ooo, czyli jesteś spoza tych Terenów? – Zagaił, z niewielką nadzieją, że może dowie się od niej czegoś ciekawego o zewnętrznym świecie. Wolał wykorzystać okazję, która właśnie mu się przytrafiła.

Rubinowa Łuska

[Opowiastka Kuglarza]

Ćwiczyła ostatnio. W grocie, podczas spacerów umilała sobie czas nuceniem, śpiewem i podrygiwaniem w rytm pieśni znanych tylko sobie. Wciąż gdzieś z tyłu łba miała obraz kalekiego samca oddalającego się od miejsca potyczki. Dlaczego się przejmowała skoro nie znali się tak dobrze jak powinni by to przejęcie było logiczne? Jednak... Ebrill odziedziczyła coś czego nie powinna. Co przyniesie jej zapewne więcej szkody niż pożytku. We własnym łbie uznała, że samiec po tej jednej rozmowie był jej bliski. Przyjaciel? Może choć to zdecydowanie za wcześnie. Ktoś na kogo cierpienie nie jest w stanie być obojętna? Zdecydowanie.
Wędrując bez celu przez Szklisty zagajnik odnalazła w końcu tą grotę. Powierzchownie ukryta, z dala od piękna miejsc, które ją otaczają. Idealna na chwilę refleksji prawda?
Usiadła i westchnęła cicho. Zaczęła nucić tęsknie brzmiącą melodię. Układała melodię od kiedy uznała, że również chce śpiewać. Dopiero niedawno zaczęła dobierać do niej słowa.
~ W przeszłości tak bardzo, bardzo dalekiej istniał piękny wisior,
"Chcę rodziny, chcę was" płakał ten przeklęty naszyjnik.
Nie złość się. Nie porzucaj mnie. Nie odchodź już nigdzie, hej...
Ściska coraz mocniej, świat traci barwy gdy tylko tracę was.~ Przełożone na wspólny brzmiało trochę gorzej, ale wciąż melodyjny tęskny ton samicy nadrabiał brak rymów. Przelała emocje w swoje słowa tak jak przelewa maddarę w twory. Głos złamał jej się tylko raz bo emocje te nie były całkowicie postaci jaką stworzyła we łbie. Jednak... To tylko sztuka. Nie życie mimo, że czasem bywa jego odzwierciedleniem aż zbyt dobrze.

Powiernik Pieśni

[Powiernik Pieśni]

Był na dnie, ale paradoksalnie dla zewnętrznego świata było z nim przedziwnie lepiej. Yulo uznał w końcu, że nie chce wszystkich około siebie zarażać tym co trawiło jego myśli. Ukrył to wszystko tak głęboko w sobie, że wręcz martwił się, iż pewnego dnia po prostu to z siebie wyrzyga... ale na tą chwilę zaciskał kły i po prostu walczył bo nie miał kompletnie nic do stracenia oprócz swojego życia... Tak, tylko to mu pozostało. Był jak przypływ, który zabiera zamek... nie, był tylko falą konającą na brzegu!
Przynajmniej skrzydła miał sprawne to i lecieć nad terenami wspólnymi mógł. Jego plan? Arena, bo akurat w tym stanie uznał, że w taki sposób zawsze wygra... albo błogo prześpi trochę czasu, albo wygra i jego pewność siebie naleje się do dziurawej miseczki.
Było jednak jeszcze echo jego zainteresowań, a także doskonale potrafił pamiętać głos istot, które spotkał. Miał też znacznie lepszy słuch, niż jeszcze dziesięć księżyców temu. Może to dzięki zamknięciu pyska i częstszemu słuchaniu?

Niemniej od razu domyślił się kto śpiewa to i zaprzestał lotu na przód tylko zakołował nad grotą, a potem w miarę spokojnie wylądował, nieco lepiej też stawiając przednią łapę, aby nie wyryć pyskiem o podłoże. Jeszcze niedawno nie był tak wspaniałomyślny i witał spotykanych właśnie takim głębokim ukłonem...
Yulo z poważnym wyrazem pyska podszedł do wejścia akurat na koniec ostatnich słów. Upewnił się, że jest widoczny, a potem podszedł bliżej i kiwnął raz łbem.
– Cześć, słyszę że obudziłaś w sobie ten talent. To bardzo dobrze.
Zagaił krótko nawet nie wiedząc za bardzo czy powinni o czymś porozmawiać. Yulo tak na prawdę chciałby teraz po prostu leżeć i nie być przytomnym, aby na chwilę mieć ukojenie zapomnienia, ale z zewnątrz to nawet lekko się uśmiechnął do życzliwej mu samicy.
– Stworzyłaś całkiem ładną pieśń. Czemu wisior musi być samotny?
Yulo podejrzewał, że akurat takie teksty miały podteksty, a pod nimi kryły się jakieś własne odczucia. Usiadł raptem dwa ogony od wejścia, aby odciążyć jedną łapę na której trochę musiał kicać co pewnie byłoby zabawne gdyby nie makabryczność samej utraty kończony.
Opowiastka Kuglarza

[Opowiastka Kuglarza]

Krycie negatywnych uczuć w sobie nigdy nie należało do dobrych nawyków. Trawiło to tylko smoka od środka wyzbywając się wszystkiego czym mógł podarować i odczuć ciepło pozostawiając jedynie pustą skorupę nieważne czy uśmiechniętą czy po prostu neutralną. Z resztą po co to robić gdy własne brzemię można podzielić i nie nieść go w samotności? Wystarczy jedynie chcieć to zrobić, a pomoc zawsze się znajdzie czasem nawet tam gdzie zupełnie się jej nie spodziewamy. Warto było? Robić sobie krzywdę miast skorzystać z tak prostego rozwiązania? Niestety na to pytanie nie odpowiem ani ja, ani Ebrill ani zapewne żaden ze znanych jej smoków. Zapewne sam Yulo, którego ten wywód po części dotyczy nie zna odpowiedzi.

~ Jestem lepsza hmm? Hej, hej... Powiedz, że tak jest,
Czy nie urocze ze mnie dziecko? Hej, hej...
Nie jestem zła? To boli wciąż, hej!
Co mam w końcu zrobić by lekko poczuć ją?!~ Jej głos był w tej pieśni plastyczny niczym kawałek mokrej gliny, którym bawiło się młode. Od spokojnego uroczo pisklęcego zabarwionego tonu, do błagalnego krzyku w ostatnim wersie. Przejście było płynne, bez cienia fałszu co jak widać przyniosły ćwiczenia samicy. Wtedy też do groty wkroczył samiec. Ebrill zakłopotała się. Nie chciała by jej ćwiczenia dotarły do czyichś uszu zwłaszcza jego. Speszona położyła po sobie uszy, gdy ten się przywitał.
~ Dz... dziękuję.~ Jej ton teraz wyraźnie wskazywał na zawstydzenie samicy.
~ Nie sądziłam, że śpiew przyciągnie cię tak szybko.~ Dopowiedziała udając obrażoną. Ona również nie do końca wiedziała o czym mogłaby z nim porozmawiać. Głupio byłoby zaczynać od podpytania go o kalectwo, więc taktownie Ebrill nawet nie spojrzała na kikut jakoś specjalnie bardziej niż na całego Powiernika. Na pytanie zareagowała uśmiechem. Szczerym i pogodnym.
~ Nieładnie zadawać takie pytania nie znając całości historii. Wisior jak wiele rzeczy w twórczości jej metaforą. Serca, presji, oczekiwań? Nie mi decydować jaką cechę słuchacz mu przypisze, w końcu nie od tego jestem.~ Uśmiech na jej pysku poszerzył się delikatnie choć pieśń jaką śpiewała trafiała również i do niej łapiąc się za tą jedną z niewielu negatywnych rzeczy w życiu Opowiastki.
~ Napijesz się?~ Zagaiła. Z pewnością nie jest tu by zaraz odlecieć prawda?

Powiernik Pieśni