Skalny zakątek

[Krwiożerczy Obłęd]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Slepia mu sie zwezily, ale nie skomentowal tego. Ok, niby by znany ze swojej zrecznosci, ale nie byl, niestety, lekkim smokiem. Takim jak Marzenie. Patrzac na niego, stwierdzasz od razu. Silacz. Masywna, ciezka sylwetka, najezony ogon, grube-podwojne – luski. Typowy wyglad smoka bazujacego na sile – To samo co ostatnio. Lapa albo skrzydlo – ilez to on razy byl odepchniety przez Oslone albo Usmiech? Choc i tak cienisty bil na glowie ognista. Zaraz potem, nie czekajac ani chwili dluzej, znowu skoczyl w kierunku Marzenia. Wczesniej jednak ustawiajac sie na wprost. Tak lepiej atakuje sie barki albo boki przeciwnika. No i nie trzeba za bardzo kombinowac z atakiem. Ewentualnie atakami. Biegac, nie udziwial. Nie skakal, jak sarenka albo zajaczek na boki, w celu zmylenia przeciwnika, bo i tak nic by to nie dalo. Po pierwsze, to spowolnia – znacznie – po drugie, przeciwnik nie jest glupi, wiec nie bedzie spuszczal przeciwnika ze slepi, a po trzecie, latwiej popelnic jakis blad. Mozna sie poslizgnac, mozna sie potknac o ogon albo lape, mozna sie znacznie zmeczyc – jesli ktos nie jest wytrzymaly ... Nie. Wodny nie zamierzal popelnic takiego bledu. Takich bledow! Tuz przy ziemnym, odskoczyl na prawo, wyciagajac przed siebie prawa, przednia lapa. To nia chcial zaatakowac. Jego lapa, jak zwykle, byla rozcapierzona. to znaczy paluchy takie byly. Ciecie, ktorym zamierzal sie popisac bylo poziome. Zaczawszy od barku, przez bok, a skonczywszy na zadzie. Sama rana nie miala byc gleboka, choc i tak miala byc glepsza od innych zrecznosciowcow, bo jego pazury byly ostre. I zakrzywione! Miala byc takze bolesna – dlugosc pomijamy, tak samo jak i zasieg – oraz blyskawiczna. W mgnieniu slepia. Jak mrugniecie okiem. Ciol na wysokosc zeber. Oprocz tego, pilnowal sie. Skrzydla trzymal przy sobie, ogon uniesiony, lapy ugiete i rozstawione ... i tak caly czas.

[Uskrzydlony Marzeniami]

Marzenie obserwował Krwiożerczego. Tak. Czasami zmyłki są zrobione nieudolnie, przez co traci się cenne chwile i osłabia się. Dlatego jeśli już, to z głową. Widząc to, co robi Obłęd, Skrzydło przygotował się do obrony. Dość klasyczny atak. Białofutry nie miał więc większych problemów z tym, aby wymyślić odpowiednią obronę. Przechylił się na bok, skrzydła trzymając luźno przy bokach, by się odturlać. Na swoje prawo, oczywiście, z dala od Obłędu. Działał szybko. Jego łapy wyprostowały się w jednym, płynnym ruchu, jakby były zsynchronizowane. I chyba właśnie tak było. Marzenie był smokiem nie tylko zręcznym, ale i pełnym wdzięku, w przeciwieństwie do Wodnego, który jednak doskonale zdawał sobie z tego sprawę. Gdy się odturlał wstał, od razu w pozycji gotowości.
– Jeśli tak atakujesz, to atakuj bliższą łapą. Właściwie mogłem cię lekko popchnąć. Tak atakując musisz się wygiąć, przez co tracisz stabilność. A teraz zaatakuj czymś innym niż łapa i ogon. – polecił.

[Krwiożerczy Obłęd]

// :roll: Skok na prawo, i cięcie prawą łapę :roll:

Tym razem Obłęd nie miał nic do powiedzenia. Życie sam sobie odpowiedział, poniekąd. Nie trzeba było odskakiwać, tak jak to zrobił wojownik. Wystarczyło go tylko ... lekko popchnąć. Nawet nie zablokować, nie sparować, ale właśnie odepchnąć. Tak po prostu. Jak irytującego, nachalnego smoka. Pogratulować Krwiożerczy, naprawdę pogratulować. Jednak, słowa Przywódcy Życia przyjął do wiadomości. Jego ślepia się zwęziły, a łeb wykonał coś, co można było uznać za jakiś krótki tik nerwowy. skinienie głowy? Może. Hm. Nie łapa i nie ogon? Znowu skrzydła, bo nic innego, co można było wykorzystać – nie licząc szarży – niestety nie posiadał. Nie miał żadnych kolców, oprócz tych na głowie, które i tak były nie liczne. Cóż, wykorzystamy skrzydła. Ruszył ku wojownikowi, mocno wybijając się tylnych łap, i daleko wyrzucając przed siebie przednie kończyny. Zamierzał jak najszybciej zbliżyć się do przeciwnika, a galop był najlepszy do tego. Trzeba szybko reagować, bo w przeciwnym razie można się mocno spóźnić z właściwą obroną. Ogon drgał lekko, utrzymując balans ciała wojownika, a skrzydła, złożone przy bokach, mimo wszystko nie krępowały ruchów. Tuż przed samcem, wysunął przed siebie skrzydła, które wystrzeliły w jego kierunku jak ... wąż. Zwinnie, precyzyjnie i błyskawicznie. To miał być jeden, płynny ruch, wymierzony bezceremonialnie w ślepia samca. Ostatnio celował w szczękę, więc teraz jego łupem miały paść oczy. Cienisty zamierzał je wykluć lub co gorsza, przebić się gdzieś dalej. Oczywiście, znowu, zamierzał wykorzystać zakończenia swoich skrzydeł – pazury!

[Uskrzydlony Marzeniami]

Przyglądał się działaniom Krwiożerczego. Stał na lekko ugiętych i rozstawionych łapach. Jego ogon był ponad linią podłoża, ale luźny, choć nie kiwał się na boki. Skrzydła przy ciele, a uważne, skupione spojrzenie analizowało ruchy przeciwnika, w pewnym sensie nauczyciela. Złudzenie zastanawiał się, co też ten smok znowu wymyśli. Niestety, żadnej innowacji. Tym razem jednak nie zamierzał odskakiwać. Skoro swoim uczniom każe korzystać z niestandardowych rozwiązań, sam zrobi to samo. Zamiast więc uchylać się, albo odskakiwać, on po prostu wykorzystał własne skrzydło, aby zbić skrzydło Krwiożerczego z jego toru. Chciał uderzyć kością lewego skrzydła, spychając pazury Obłędu na bok. Ruch sam w sobie był płynny, szybki, wręcz finezyjny. Jednak za tym kryło się coś więcej. Siła. Starał się uderzyć tak, aby nie połamać swoich kości, a jednocześnie jakoś się obronić. Po chwili zmrużył lekko ślepia.
– A teraz zamknij ślepia i wsłuchaj się w otoczenie. Dopiero wtedy zaatakuj. Czymś innym niż pazury, skrzydła, ogon i kły. – polecił, samemu odrobinę się przemieszczając po tym, jak Obłęd zamknął ślepia.

[Krwiożerczy Obłęd]

No, i to przynajmniej jest już jakieś wyzwanie. Nie widzisz celu, ale musisz atakować. Nie żeby mu się to kiedyś przydało, bo i tak większość smoków prosi o omijanie ślepi i skrzydeł, ale nie zaszkodzi to przećwiczyć. Tak na wszelki wypadek. A nuż trafi na jakiś wyjątek potwierdzający regułę, i co wtedy? Z drugiej jednak strony, to było ciekawe. A konkretnie ciekawe doświadczenie. Jeśli się niczego nie wodzi, to co trzeba zrobić? Wsłuchać się w otoczenie, i szukać po tym. Wiatr, piasek, śnieg, i ta można wymieniać i wymieniać, mogą stać się sojusznikami w tej "walce" W pierwszym odruchu, czarnołuski chciał znaleźć samca po kilku czynnikach, ale w pewnej chwili jednak z tego zrezygnował. W końcu, jakby na to nie patrzeć, nie wiedział czy Złudzenie Życia będzie starał się go zmusić do większego wysiłku – od razu ukryje proste czynniki naprowadzające, takie jak sluch, węch, odgłos kroków, czy też i nie. I tak, najpierw postawił na zmysł węchu. Nim do tego jednak doszło, posłusznie – choć z tym posłusznie to również u niego bywało – zamknął ślepia. Szczelnie. Dopiero potem, zaczął analizę powietrza. Jego nozdrza pracowały ze zdwojoną wydajnością, uważnie smakując wszystkie zapachy. W powietrzu zawsze, ale to zawsze unosiły się różne substancje – czasami nawet wiatru tutaj pomagał – więc na ich podstawie mógł określić, gdzie stoi wojownik. Zresztą, smoki należały do tego samego gatunku co węże, również gady, więc to głównie węch był dla nich najważniejszy. Stąd też, Czarnołuski automatycznie odrzucał woń wilgoci, skał, jakiś roślin, zwierząt ... Interesowała go tylko, i aż tylko, smocza woń. W zasadzie, odnalezienie jej nie było trudne, gdyż każdy ze Stad obecnych na tych ziemiach ma charakterystyczny zapach. W przypadku Życia to był zapach lasu i ich poszczególnych składników. Obłęd mógłby to spokojnie odrzucić, tak jak to sobie zaplanował wcześniej, niemniej jednak, ten aromat mieszał się również z innymi składnikami. Życiowy (?) był samcem, więc i jego naturalny zapach był ciężki. Piżmowy, konkretnie. Ten zapach nie można było pomylić z niczym innym. Do tego dochodziła jeszcze woń smocza. Naprawdę, ciężko jej nie wyczuć, zwłaszcza przez drugiego smoka. No i,przede wszystkim, nie można było zapomnieć o tym, że każde gadzisko, posiadało swój własny, naturalny zapach. Zapach, który nie można było pomylić z niczym innym. Takie to było indywididum. Ale do rzeczy.
Krwiożerczy nie zamierzał dać przeciwnikowi zbyt dużo czasu, dlatego też, po odpowiednim ustaleniu "gdzie jest Złudzenie Życia" zaatakował. I ani nie łbem, ani nie łapą i ani nie skrzydłami, tylko ... zobaczy się za chwilę.
Skrzydła przy bokach, ogon uniesiony, łapy rozstawione i ugięte, łeb zasłania szyję, ale bynajmniej nie odsłania kark (jeszcze mu życie miłe) ... Tak już stał wcześniej, tak więc i stoi teraz. Poza tym, nikomu nie można ufać w stu procentach. Taka prawda. I tego się Obłęd trzymał. Odbił się energicznie od ziemi, wyciągając przed siebie maksymalnie swoje łapy. To spowodowało, że zaczął – za każdym razem gdy jego przednie, a potem i tylne łapy dotknęły ziemi – poruszać się susami. Susami, szybkimi i płynnymi, ale też i ekonomicznymi. Bez sensu było marnować tutaj wszystkich swoich sił, zwłaszcza, że nie trenuje ani zręczności ani wytrzymałości – jak na przykład u Nauczyciela. Tutaj najważniejszy był atak. Jego Ogon drgał lekko, utrzymując balans ciała wojownika. Od czasu do czasu pomagał sobie także ciałem, lekko korygując cały lot. Mniej więcej – mniej niż więcej – ogon przed nauczycielem odskoczył (tutaj również bazował na swojej zręczności) nieco w bok, by zaatakować smoka z boku. Obłęd wyprowadził, po prostu, atak ciałem. Prosty i dobrze wymierzony. Celował swoim barkiem w bark samca. Co ten atak miał zrobić? To akurat nie było trudne do odgadnięcia. Ów cios miał zwalić smoka z łap. No, może nie dosłownie, ale nawet najmniejsza utrata równowagi? Czemu nie!

[Uskrzydlony Marzeniami]

Jednak to, co wyobrażał sobie Krwiożerczy nijak nie miało zastosowania w rzeczywistości. Gdy tylko ruszył, poczuł na pysku coś dziwnego, co dostało mu się do gardzieli i nosa. To był śnieg, oczywiście. Kiedy Złudzenie zobaczył, jak bardzo Obłęd się pomylił, zrobił coś, czego nigdy wcześniej nie praktykował. Stał obok Cienistego, więc jego ogon powędrował przed zadnie łapy Wojownika, tuż nad ziemią, przez co Krwiożerczy się po prostu wywrócił.
– Jesteś Wojownikiem, ale to nie zwalnia cię z myślenia. Miałeś się wsłuchać w otoczenie. A nie węszyć za mną przez pół Wschodu Złotej Twarzy. – głos Skrzydła był mocny, chłodny i poważny. Nie, nie zajdą tak zbyt daleko.

[Krwiożerczy Obłęd]

//Ups, kwestia niedoczytania xD

(...)
Ok. Węch miał już aktywny – dalej chciał złapać konkretny zapach jaszczura, ignorując zapach kamienia, zapach śniegu, zapach drobnej zwierzyny, zapach drzew i krzaków – więc postawił teraz na inne zmysły. A konkretnie na słuch, bo z racji odległości – w końcu nie stali aż tak blisko, aby się stykać nosami – nie docierało do niego ani ciepło nauczyciela ani również uderzenie serca. Oddech, jako tako, słyszał, ale nie takie rzeczy, które wymagały by bliższego kontaktu. A zwłaszcza wtedy, kiedy miał atakować czymś innym, niż tym – nie trzeba tego powtarzać – co należało do podstawowych atutów smoka zręcznościowego. Te ataki, niestety, wymagają podejścia do przeciwnika, a on miał przecież myśleć nad innymi sposobami, czyż nie? Na otoczenie całkowicie się wyłączył. Interesowały go tylko odgłosy mieszczące się w skali – smok. Mocniejsze skrzypnięcie śniegu – inny smok i tak tu nie wejdzie, zwłaszcza gdy zauważy, że tu się trenuje, a drapieżnik? No, na pewno nie będzie się tu pchał – odgłos przemieszczania się, szurnięcie ogonem lub też przecięcie przez niego powietrza, odgłosy werbalne – sapnięcia, mruknięcia, burknięcia, świst wciągania i wypuszczania powietrza przez ZŻ. Inne zaś odgłosy ignorował – świergot ptaków; przebiegające, drobne zwierzęta; świst wiatru ...
Na tej podstawie, i słuchu i węchu, próbował odgadnąć pozycję nauczyciela. Gdy mu się to udało, błyskawicznie zabrał się do gromadzenia powietrza. Obniżył łeb, nabrał powietrza (wcześniej otworzył pysk) ... Na koniec, spiął odpowiednie gruczoły w pysku i w płucach, czekając, aż gaz napełni narządy i zmiesza się z powietrzem. Gdy to nastąpiło, otworzył pysk i skierował język płomieni na pierś smoka. Czyli, po prostu, przed siebie. A konkretnie, Tors, nasadę szyi, górną część barków. To właśnie te części ciała Złudzenia miały ulec poparzeniu. Starał się podtrzymywać płomienie jak najdłużej, aby zwiększyć możliwe obrażenia. Gdy jednak mieszanka gazów się wyczerpała, zamknął pysk. Dodatkowo, co kilka sekund, przesuwał swój pysk to w prawo, to w lewo.

[Uskrzydlony Marzeniami]

Złudzenie jednak był cichy niczym duch. Oddychał cicho, wręcz bezgłośnie, a Krwiożerczy zapomniał o tym, że ma jeszcze coś innego w zanadrzu. Gdy skończył ziać, Skrzydło odezwał się zza jego grzbietu.
– Masz nie tylko węch i słuch. W taki sposób nie znajdziesz przeciwnika. Przegrasz, bo nie zwracasz uwagi na otoczenie. – odparł, a Obłęd mógł usłyszeć ciche westchnięcie wydobywające się z gardzieli Życia.
– Ignorujesz przyrodę, a to ona daje ci największe szanse na odnalezienie przeciwnika, gdy masz zamknięte ślepia.

[Krwiożerczy Obłęd]

//A jednak od razu odpiszę, kosztem pracy xD
Cienisty przekrzywił głowę, dalej nie otwierając swoich ślepi. – A w jaki sposób to otoczenie może mi pomóc? Szum wiatru, opad śniegu z nieba lub spad z kamieni i drzew ... i tak dalej, i tak dalej ... będzie mnie tylko dekoncentrować. Zwierząt i tak tu nie ma, a nawet gdyby tutaj były, to nie wyjdą jeśli wciąż będzie tu smok. Konkretnie, dwa smoki. Czyli ten pomysł odpada. Drgania ziemi całkowicie odpadają, bo jest tu śnieg. Dużo śniegu pod łapami. – odparł, lekko się krzywiąc. Być może słowa Złudzenie miało go na coś naprowadzić, ale na co tego cienisty już nie wiedział. To co miał do powiedzenia to powiedział. Chyba, że ... było coś jeszcze

[Uskrzydlony Marzeniami]

Westchnął cicho i pokręcił łbem, jakby z czymś na kształt dezaprobaty.
– Wczuj się w otoczenie. Poczuj to, jak funkcjonuje. Stań się częścią tej harmonii. Wówczas zaczniesz wyczuwać obecność innych. Uwrażliw się na nią. Nie odrzucaj przyrody, bo to ona daje ci możliwość walki pomimo braku ślepi. – wyjaśnił, po czym zmrużył lekko ślepia.
– Skup się i atakuj. – polecił, samemu przybierając odpowiednią postawę, tak naturalną jak oddychanie.

[Krwiożerczy Obłęd]

W sumie ... W każdej metodzie jest jakaś logika. Zupełnie jak u Nauczyciela. Ciekawe, bardzo ciekawe. – To ostatnie pytanie – atakować w ciemno (pojęcie metaforyczne) jednak nie zamierzał. Wolał się najpierw zapytać, skoro dalej obowiązywały jakieś ograniczenia, a dopiero później przejść do ataku. – Jak można jeszcze atakować. Nie używając ani pazurów, ani skrzydeł, ani ogona, ani kłów, ani także ziania. Szarża pewnie też odpada ...
Cóż, gdyby miał jakieś kolce, rogi, wypustki na całym ciele to tym jeszcze dało by się atakować, ale tak?
Cały czas, nawet podczas ów gadaniny, uważnie słuchał. Po rozmowie również można dojść do tego gdzie jest jego przeciwnik. A nawet gdyby chciał gdzieś umknął, cienisty by go po prostu usłyszał.

[Uskrzydlony Marzeniami]

– Masz całe ciało. Zaszarżuj. Przewróć przeciwnika. Przyduś go. Zabierz mu możliwość ruchu. Zaatakuj od tyłu. Oślep. Masz zgięcia łap. Ogon możesz wykorzystać na różny sposób. Możesz uderzyć barkiem albo łbem. Wykorzystaj to, co dali ci bogowie. – wyjaśnił, czekając. Niektóre smoki zachowywały się zbyt schematycznie. A czasami trzeba po prostu improwizować. Tak samo jak z obroną. Nie da się omówić wszystkich możliwości.

[Krwiożerczy Obłęd]

Cienisty słuchał uważnie swojego nauczyciela-przeciwnika, momentalnie to analizując. Szarża odpada. Parę razu zdarzyło mu się szarżować, więc wolał tego unikać. Przynajmniej na razie. Są inne sposoby na walkę. Przewracanie? To akurat nie było głupie. Naskok z góry, podcięcie z wykorzystaniem ogona, złapanie za kończynę i pociągnięcie do przodu. To wszystko było możliwe do wykonania. Tylko, co z tego wynikało? Oprócz tego, że w prawdziwym pojedynku zyska nieco (choć w jego przypadku to była kwestia szczęścia, a nie szybkości czy zręczności) czasu do obrony. Chyba nic, ale ... to w końcu był trening, a nie prawdziwa walka. To jest dobry moment na poprawienie tego w czym jest się słabszym, wypróbowanie czegoś niekonwencyjnego – czegoś innego ... Atak od tyłu? Już to raz przetestował, ale w walce w powietrzu a nie na ziemi. Cóż, można wypróbować. Oślepienie? Z użyciem pazurów – które przetną powieki lub też uszkodzą sam wzrok, i to zapewne trwale – czy łap? Kwestia do rozwiązania, ale na potem.
Takich przykładów można było mnożyć i mnożyć, ale to akurat nie był dobry moment na takie sprawy. Miał przecież atakować, czyż nie? Stąd też, szybko skinął głową, że zrozumiał, po czym zaczął wsłuchiwać się w otoczenie. Tak jak zalecił/polecił mu Złudzenie. Zamiast ignorować przyrodę, tak jak robił do wcześniej, zaczął jej słuchać. Całym sobą. Dotykiem, słuchem, wzrokiem, przeczuciem, które objawia się głównie wtedy kiedy ma się zamknięte ślepia. Do tego wszystkiego, do wyostrzonych zmysłów, dodał coś jeszcze. Jeśli Złudzenie mówiąc, nie raczył swojej pozycji – a tego cienisty jakoś nie słyszał – nie usłyszał skrzypnięcia śniegu, nawet tego najdelikatniejszego – to by oznaczało, że życiowy wciąż jest za jego plecami. Czemu? Bo Krwiożerczy się nie obrócił, po prostu. jednak i wtedy, próbował zlokalizować swojego przeciwnika. Szukał, szukał, szukał ... cały czas szukał. Każdy żyjący smok dawał jakieś oznaki życia, i to właśnie odróżniało go od smoków martwych. Nieruchomych, zimnych, gnijących ...
Kiedy już ustalił pozycję samca, postanowił wykorzystać swój ogon. Ale bynajmniej nie tak, jakbyście tego oczekiwali. Nie. Bo ani Obłęd nie zamierzał wyprowadzać ciosów siłowych, po których spokojnie kości, a także i części miękkie ulegały zmiażdżeniu, ani także zręcznościowych, po których smok – przeciwnik – mógł się nabawić jakiś siniaków. On wykorzystał zakończenie swojego ciała jako coś, co by spowodowało, że jakaś część sylwetki Złudzenia uległo obniżeniu. W skrócie. Cienisty zamierzał po podciąć. Nim to tego jednak doszło, błyskawicznie się obrócił, wykonując jeden albo dwa susy do przodu. Same smoki miały być zwinne, szybkie, i równe – odbicie się, przelot, lądowanie, odbicie się, przelot, lądowanie. Wszystko z odpowiednim balansem ciała, oraz na ugiętych kończynach. W pewnym momencie, ani za daleko ani na blisko, obrócił się dookoła siebie (nie stawał na łapach, bo jego cios miał iść nisko) posyłając kierunku samca ogon. Choć jego ogon był najeżony, jaszczur starał się, aby Przywódca Życia przy tym nie ucierpiał. Od jednej strony do drugiej (kierunek nie był ważny) – tak miał iść jego ogon. I bardzo, bardzo, bardzo przy ziemi. Podcięcie, o ile mu wyjdzie ten atak, miało spowodować, że przednia część ciała smoka miała opaść o kilka/kilkanaście łusek ku ziemi. Upadek na pysk? Czemu nie?

[Uskrzydlony Marzeniami]

Skrzydło czekał, pozwalając Obłędowi na zlokalizowanie go. Dość tej farsy, czas przejść do walki. Nie, do nauki. Takiej prawdziwej. Uważnie obserwował Cienistego, nie chcąc popełnić błędu. To by dopiero było. Jego żółte ślepia obserwowały grę mięśni drugiego Wojownika, próbując przewidzieć jego atak. Smoki często zapominały, że podczas ataku ogonem trzeba się zatrzymać i obrócić. I to był właśnie moment, w którym bardzo łatwo można odczytać intencje atakującego. Jedynym, co mogło zaskoczyć Marzenie było to, że Krwiożerczy wybrał dziwny atak. Tuż przy ziemi. Jednak nie zważył na to, że jego najeżony ogon został spowolniony przez śnieg, gdy kolce po nim przejeżdżały. To dało Złudzeniu więcej czasu na reakcję, którą było, naturalne odskoczenie do tyłu. Wybił się z łap, mocno ale szybko, uginając je nieco mocniej i odpychając się od ziemi. Jego ciało zachowywało się bardzo naturalnie i płynnie. Jak zwykle, z resztą. Starał się utrzymać pionową pozycję, odpowiednio balansując ogonem. Podczas lądowania nieco mocniej ugiął łapy, aby mieć lepszą równowagę. Uniósł lekko kąciki pyska.
– Możesz otworzyć ślepia. Pamiętaj o tym, czego cię uczyłem. I atakuj.

[Krwiożerczy Obłęd]

//Ale Obłęd nie ma kolców, on ma wypustki, które są ostre jak kolce.

Czy podczas obrotu należy się zatrzymać? Nie! Spowolnić to i owszem, ale zatrzymać? I to w miejscu? Bo co? Czy przy innych atakach – gryzienie, drapanie – smok się zatrzymuje? Ano nie! To wszystko odbywa się w ruchu. Zresztą, zatrzymanie się spowoduje to, że broniący bardzo łatwo się obronić. A nie o to chodzi w tym "sporcie", czyż nie? Dwa kroki do tyłu – przy wyrzuceniu ogona do przodu – i już przeciwnik może mieć problem z idealnym ocenieniem zasięgu ów części ciała. Ale zostawmy to. Jego uczono inaczej, tutejsze smoki są uczone inaczej. Jedno było pewne. jemu, akurat, dobrej koordynacji nie brakuje. Już Nauczyciel o to zadbał. Gdy tylko usłyszał, że ma otworzyć ślepia, zrobił to. Otworzył je. jednak, musiał parokrotnie nimi zamrugać, aby dostosować się z powrotem do danej sytuacji. Znowu do widzenia. Tu biało – wciąż biało – tam było czarno. Kilka uderzeń serca później, już było ok. Już mógł atakować. I tak też uczynił. W kilku susach doskoczył do przeciwnika – starał się być szybki, więc i jego skoki takie miały być szybkie. Błyskawiczne, płynne i precyzyjne – po czym odskoczył lekko na bok. Na swoją prawą stronę. jednak, nim do tego doszło, i jeszcze znajdował się vis a vis naprzeciwko Złudzenia, zamachnął się łapą (równoważąc ciałem, i barkami i ogonem, a także i odciążając brakującą łapę grzbietem) wyrzucając przed siebie niewielką ilość śniegu. Chciał oślepić Przywódcę Życia, żeby ten miał odrobinę utrudnioną obronę, więc celował – a jakże w ślepia. Wykorzystując chwilę nieuwagi (ten pierwszy atak miał być wykonany jak najbliżej ciała futrzastego, ale znowu nie aż tak blisko, aby bez problemu dotknąć go nosem) cofnął nieco swój łeb do tyłu – do siebie – lekko go przekrzywiając, a potem, a potem, go po prostu wyrzucił przed siebie. * Zamierzał nim – tym łbem – trafić czołem w zagłębienie szyi przeciwnika, ogłuszając go. A miał – zresztą – czym. Być może i nie był silny (jeszcze, nie dużo mu brakowało do kolejnego etapu wyszkolenia się_ ale za to miał grube łuski, wróć, gruby łuskowaty pancerz, który defacto musiały być także i wytrzymały. Jak zwykle: uważnie stawiał łapy na śniegu, ewentualnie lodzie; balansował ciałem; nie rozkładał skrzydeł.
A co robił z naturą? Ano wciąż ją słuchał. Słuchał, a także i się do nie dostosowywał.


* atak a la dinozaur :mrgreen:

[Uskrzydlony Marzeniami]

//a to przepraszam, źle zrozumiałam opis


Skrzydło obserwował. Właśnie to robił podczas każdej walki, nauki, potyczki. Obserwował i wysnuwał wnioski. Jego ślepia bacznie obserwowały ruchy Cienistego, chcąc dopasować grę mięśni do ataków, które już widział, by łatwiej mu było się obronić. Oczywiście kolejny smok postanowił pozbawić go wzroku na jakiś czas. Ale nie przejął się tym. Ćwiczył już z zamkniętymi ślepiami, a jego zmysły były całkiem nieźle nastawione na otoczenie. Od razu się wyciszył, przypominając sobie naukę, którą prowadził mu sam Nauczyciel. Oddychał cicho i spokojnie, nastawiając się na wszelkie anomalie przyrody. Drżenie, podmuchy wiatru, śnieg, który wylatywał samcowi spod łap gdy ten biegł, a wreszcie słońce, tworzący się cień i przeczucie. Całe swoje jestestwo nastawił na Krwiożerczego, po czym wykonał obronę. Postanowił się odturlać. Nie czuł gorąca, które sugerowałoby zionięcie ogniem. Skoro tak, to odskok albo odturlanie. Ale tego pierwszego używał zazwyczaj, więc czas zmienić technikę. Odbił się od ziemi, jednocześnie przechylając się na bok. Skrzydła leżały gładko przy ciele, a on poleciał na swoją prawą stronę, aby móc się przeturlać na bok. Pysk miał zamknięty. Obliczył tyle obrotów, ile wykonał zazwyczaj, co pozwalało mu znaleźć się wystarczająco daleko od przeciwnika i wówczas podniósł się, od razu w pozycji gotowości. Otarł też ślepia łapą i spojrzał na Cienistego.
– Jest coś, co chciałbyś jeszcze ze mną przećwiczyć?