Ostatni spacer nie wyszedł im najlepiej. Eshel nadal próbował zrozumieć gdzie popełnił wtedy błąd, ale teraz jego głowę zaprzątało coś zgoła innego.
Ten przedziwny instrument zwany "kierunkowskazem" czy też "kompasem".
Szedł obok Łani, wpatrując się uparcie w ów przedmiot. Unosił go w powietrzu przed sobą dzięki maddarze, na półprzezroczystej chmurce odbijającej światło, choć nie w taki sposób, aby oślepić czy drażnić powietrze: po prostu jego twór migotał. Uzdrowiciel zachodził w głowę dlaczego ustrojstwo cały czas pokazywało na towarzyszącą mu smoczycę. Czy ktoś obrał ją sobie za cel i dlatego kompas ułatwiał dotarcie do niej? Może więc dobrze, że trafił w łapy Eshela? On nie zamierzał na nią polować.
Zerknął na smoczycę.
– Ciekawe czy działa, gdy ruszasz na samotny zwiad... – wymruczał, przekrzywiając przy tym głowę.
....Wcisnęła nos w jeden z rosnących tu kwiatów i zaciągnęła się jego zapachem. Piękny okaz dzikorosnącego kosaćca. Na tyle duży i kształtny, że aż żal było go zrywać, więc tego nie zrobiła. Odwróciła się za to do Eshela, który dreptał gdzieś tam nieopodal.
– To już byłoby trochę niepokojące, wiesz? – Starała się nie myśleć o istnieniu tego zasmarkanego badziewia, które ciągle kierowało na nią swoją małą, przeklętą wskazóweczkę. Miała tyle spokoju w głowie, że przedmiot nie trafił w niepowołane dłonie. Usiadła w końcu przed nim, nie kontynuując dalszej drogi.
– Jutro albo pojutrze chciałam odwiedzić mojego przyjaciela. – Nazywanie Abelleta ojcem przychodziło jej teraz, kiedy była starsza, z wielkim trudem. Wiedziała, ze nim nie był.
– Może wtedy sprawdzisz, czy nadal pokazuje kierunek. Mogę? – Wyciągnęła i rozpostarła lekko palce lewej dłoni. Chciała raz jeszcze spojrzeć na ten kierunkowskaz.
Podniósł wzrok znad kompasu. Niepokojące?
– Dlaczego? Wygląda na bardzo użyteczne. Lepsze od więzi brata krwi z przywódcą – podrapał się po piersi, analizując możliwe scenariusze.
Łabędzia Łuska wspominając o odwiedzeniu przyjaciela zyskała jego niepodzielną uwagę. Miała jakichś przyjaciół? Nie należał jednak do wścibskich smoków, więc nad jej propozycją nie musiał się długo zastanawiać.
– Mogę usiąść na granicy i obserwować igłę cały dzień – zaproponował.
Nieco zaskoczyła go nagłą chęcią ponownego sprawdzenia przyrządu, ale ufał jej, że go nie zniszczy pomimo irytacji jego istnieniem. Pokiwał głową. Mogła go zabrać z maddarowej chmurki, jeżeli miała na to ochotę.
....Potrząsnęła głową na boki.
– Ale może wpaść w niepowołane łapy. Brat krwi jest bezpieczniejszy. Łączy tylko i wyłącznie dwa smoki, które mogą sobie ufać i na sobie polegać. Gdybym miała wybór, wolałabym związać się z Tobą krwią, a nie kompasem – wytłumaczyła. W gruncie rzeczy to... czy coś stało na przeszkodzie? Jeśli mu zależało, mogliby się po prostu związać, a kompas zniszczyć. Spałaby na pewno spokojniej. Nie rozumiała, dlaczego coś takiego miałoby się należeć tylko przywódcy.
– Nie – odpowiedziała mrukliwie, sięgając po przedmiot. Zaczęła się nad tym zastanawiać, ale nic nie przychodziło jej do głowy.
– Kiedy ja go trzymam, przeskakuje od czasu do czasu na Ciebie. Zupełnie jakby chciał pokazać Twoją pozycję, ale finalnie nie mógł.
Może w pewien sposób zakłócała igiełce odbiór. Miała wrażenie, że działała dzięki maddarze, skoro pozostawiona samej sobie wariowała. Ugh.
Pomyślał chwilę nad jej słowami.
– Chcesz zostać przywódcą? – zapytał, wnioskując tak po jej słowach. – Lepszy na brata krwi by był pewnie wojownik. Do obrony – zasugerował, nie widząc nic złego w jej ambicji. Arel nie będzie rządziła wiecznie. Może równie dobrze skończyć tak jak jej poprzednik. Z tego co wiedział po opowieściach matki, tutejsza władza była wyjątkowo krucha i niestabilna.
Zerknął w dół na kompas. Igła faktycznie lekko drżała, ale zawsze wracała na nią.
– Może działa na ciebie. Nie pochodzisz stąd. Ktoś cię szukał? – przekrzywił głowę.
....P-przywódcą? Aż takich ambicji to nie miała. Najpierw musiała się rozwinąć. Zostać czempionem Boga Wojny. Później może, na starość, założyć własną szklarnię z wielkimi duniami. Gdzie tu czas na przywództwo?
Poza tym Stado Słońca wciąż jej nie znało. Szlag. Może trochę nawet z jej własnej winy. Skupiała się na sobie. Na rozwoju. Zapominała o smokach. Nawet jeśli, to kto by jej zaufał? Teraz nikt. Hm. Hmhm.
– A myślisz, że bym się nadawała? I że bym sobie poradziła na tym stanowisku? – zapytała ostrożnie.
Mimo wszystko liczyła się z jego chłodno wykalkulowanym zdaniem. Nie było w nim zbędnej kurtuazji. Owijania w bawełnę. Prosto do celu, no, może czasem trochę przez rondo, bo się ciapa gubił. Westchnęła cicho, zaciskając palce na kompasie.
– Nie – odpowiedziała. – Tylko przyjaciel mógłby mnie szukać. Abellet. Ale jest duszkiem. Nie potrzebuje kierunkowskazu do tego i... Oh! – Pacnęła się w czoło zamkniętą dłonią, w której miała przedmiot. No tak, oślica!
– Że też nie wpadłam na to wcześniej – wymamrotała sama do siebie.
Cofnął pysk, zupełnie jakby przyjrzenie się jej z większej odległości miało mu pomóc w wydaniu oceny.
– Skoro obecny sobie radzi, to ty tym bardziej – uznał po krótkiej chwili milczenia. – Matka mówiła, że Arel to trzęsący i jąkający się tchórz – może nie jemu bezpośrednio, ale miał niezgorszy słuch. Nie raz przypadkiem słuchał rozmowy Topoli z Bestią, gdy ta druga była z czegoś niezadowolona. Miała wobec innych wygórowane oczekiwania. Tyle pamiętał.
Zamrugał zaskoczony jej gestem. Nie spodobał mu się, choć nie potrafił określić dlaczego. Sięgnął łapą do dłoni, którą się pacnęła w czoło i odsunął ją powoli od miejsca uderzenia. Sprawdził czy nie nabiła sobie tam guza. Zapomniał puścić jej nadgarstek, choć nie ściskał go mocno między palcami. Starczył zwykły ruch żeby się uwolnić.
– Dlaczego się uderzyłaś? – zapytał, przenosząc spojrzenie z jej czoła na oczy. – I na co nie wpadłaś? – dopytał.
....Patrzyła na niego w milczeniu, przez kilka pierwszy chwil sądząc, że się przesłyszała, ale nie. Nie przesłyszała. Słowa brzmiały dokładnie tak, jak je zrozumiała. I wbrew sobie nawet im nie zaprzeczyła. To nie tak, że miała Arel za tchórza czy jąkałę. Psia krew, sama się jąkała od czasu do czasu, sama czasami się bała.
Gorzki Miód... była zagubiona. Niepewna. Nieprzekonywująca. Tak widziała ją w swoich oczach.
– Bo sobie zasłużyłam – mruknęła. – Ponoć głupotę można sobie wybić z głowy. Nie wiem ile w tym prawdy, bo mimo stukania się w czoło nie jestem mądrzejsza, no ale... – przerwała, żeby wziąć głębszy wdech.
Przekręciła swój nadgarstek, zsunęła palce niżej, chwyciła Eshela za wierzch dłoni i do jej wnętrza wcisnęła mu kompas, który zakryła własną łapą.
– Oddaję – poinformowała, po czym zabrała łapy, wcześniej jeszcze, w jakiejś takiej pedantycznej manierze, poprawiając mu opadającą na prawe oko grzywkę.
– Popytam po prostu na północy o ten kompas. Może ktoś coś będzie wiedział, a jak nie to... eee... uh.
Przesunęła dłonią po swoim pomazanym udzie. Jeszcze tego nie zmyła.
– M-może w końcu przeniesiemy tę mapę na coś, co? Jakąś skórę. Dokąd ona w ogóle prowadziła?
Nie wyglądał, jakby zrozumiał jej przekaz.
– Nie jesteś głupia – zapewnił, podświadomie ściszając głos. – Przestań to praktykować. Nabijesz sobie tylko guza – wtedy faktycznie mogłaby być z tego powodu nierozsądna.
Spojrzał w dół na kompas. Wrócił do niego szybciej niż się spodziewał. Może cicho liczył, że Cień Jaskółki podzieli z nim fascynację tym przedmiotem? Jak na razie tylko się z jego powodu denerwowała. Pokiwał lekko pyskiem na zgodę, nie mając nic więcej do dodania. On nie miał kogo zapytać o kompas. Co najwyżej bogów, ale nigdy mu jeszcze żaden nie odpowiedział.
Schował przyrząd, aby skupić się na drugiej kwestii. Fakt, była mapa, a z sierści mogła szybko się zmyć przy pierwszym najbliższym deszczu.
– Nie musimy, mam pamięć obrazową – zapewnił, spoglądając w kierunku jej uda. – Do uwięzionego księcia lub kowala. Nie jestem pewien na czym stanęło – i jakoś jego wspomnienia z tamtego dnia były wyjątkowo mgliste.
Musiał się w końcu przejść, ostatnia wyprawa poza granice stada zaczęła mieszać mu we łbie. To wszystko się przecież nie łączyło, te dziwne przepowiednie wydawały się kompletnie losowe i jeszcze miały się spełnić? Żart, nic innego tylko żart. Nie włóczył się często po terenach wspólnych, czuł się pewniej podczas przebywania wśród górskich szczytów niż w lasach. Nie tyle że nie umiał się po nich sprawnie poruszać, czuł się jednak trochę nie na miejscu. Cieszył się jednak że tutaj nie spotka żadnych drapieżników, tutaj przecież kręciło się zbyt wiele smoków by te czuły się tu pewnie.
Widząc polankę oraz jezioro, na jego pysku pojawił się delikatny uśmiech. Wieczór wydawał się naprawdę miły, może chociaż tutaj uda mu się chwilę odpocząć od tych natrętnych myśli? Wszedł ostrożnie do wody, która przyjemnie chłodziła jego łuski. Nie lubił takich temperatur, stawał się wtedy zdecydowanie zbyt ospały i szybciej się męczył. Woda to także nie było jego ulubione środowisko ale pomagało a on wcale nie musiał przecież pływać. Położył się głębiej w wodzie, łeb układając na jednym z wystających kamieni, lekko przymykając oczy. Skrzydła rozłożył rozluźniając ich mięśnie, naprawdę chciał się rozluźnić, wizja własnej śmierci nie napawała go radością ani chęcią tworzenia. Czuł się okropnie, nawet nie dla tego że może umrzeć! Najgorsze było to że matka oraz siostra widziały to co on i wiedziały co to oznacza. Oddałby wszystko co posiada by tylko te wspomnienie zostało wymazane z ich pamięci. Najlepiej też pamięć o nim jeśli zginie i ten cały Ateral nie zezwoli mu na powrót do ciała a wyśle do krainy przodków.
Wybrał się na spacer i on bo... czemu nie? Specjalnie nie wybrał granicy z Mgłami bo nie chciał spotkać tego dziwnego uzdrowiciela który choć był przystojny to chyba dusił swoich pacjentów. Przecież był świadkiem jak prawie utopił Walącą Łuskę! Dziwne, doprawdy dziwne...
Rajski ubrany był w korale na szyi, wielokrotnie obwinięte – prezent od matki, oraz w granatową apaszkę usianą białymi, drobnymi gwiazdkami którą tym razem założył sobie na nadgarstku. Nie spodziewał się zobaczyć sporych rozmiarów smoka w wodzie o tej porze roku. Zamrugał i podszedł bliżej nie znając jeszcze pochodzenia smoka. – Um... wszystko gra?
zagaił bez ogródek.
|| Boski ulubieniec ||darmowe błogosławieństwo na zwiad (luty)|| Chytry Przeciwnik ||raz na pojedynek/polowanie i wyprawę/2 razy na polowanie łowcy +2 ST do akcji przeciwnika|| Zaklinacz ||stałe -1 ST do rzutów na obronę magicznąYami nie ma skrzydeł i nie zieje, ma skrzela. || Głos
Vansatih na początku chciał zignorować odgłosy kroków, jednak ktosiek który podszedł do jeziorka najwyraźniej należał do tych bardziej empatycznych i chcących wiedzieć co się dzieje. Z cichym westchnieniem otworzył oczy i poruszył się nerwowo, składając powoli skrzydła i wstając na równe łapy. Zaczynało być zimno ale co tam? W górach też wiało, wielkie mu coś. Zdążył się też przyjrzeć samczykowi który do niego podszedł, był długi, jeszcze chyba nie widział tak długiego smoka! Wyglądał trochę kolorami ja niezbyt dojrzała truskawka co było dosyć urocze a do tego miał grzywę, szkoda że nie zieloną. Otrząsnął się z wody, wychodząc w jego kierunku z lekkim uśmiechem na pysku. -Nic mi nie jest jeśli o to chodzi- Wymruczał z lekkim rozbawieniem.
– Już zacząłem się zastanawiać czy nie będę świadkiem czegoś gorszego. A uwierz mi, wolałbym nie.
skrzywił się lekko starając się również uśmiechnąć.
Czyli nic mu nie było. Co więcej, nawet się uśmiechnął. Może smoki Mgieł już tak miały? Wszystkie były tak... specyficzne i kolorowe w swoich zachowaniach. Nietypowe i bardzo intrygujące. – Skoro nic ci nie jest może zechcesz odpowiedzieć mi na kilka pytań dotyczących ubioru u smoków. Chcę poznać zdanie wszystkich.
zmienił płynnie temat, a pysk rozpogodził się podobnie jak woda na tafli jeziora uspokaja się po wrzuceniu do niej kamyka. – Ty nie masz żadnych ozdób ale jeśli mógłbyś jakieś mieć czy założyłbyś je?
siadł i machnął łapą by przywołać do siebie płachtę ze skóry świni. Była jasna więc prowadzenie na niej zapisków było wygodne. Skóra zawisła przed Yamim, on sam wyciągnął palec wskazujący nad nią i czekał na to co powie samiec. – Ah i podał mi swoje imię. Ja jestem Rajski Kolec.
// bo się spotkali jaki byli adeptami jeszcze ;) Rozkwit Wiśni
|| Boski ulubieniec ||darmowe błogosławieństwo na zwiad (luty)|| Chytry Przeciwnik ||raz na pojedynek/polowanie i wyprawę/2 razy na polowanie łowcy +2 ST do akcji przeciwnika|| Zaklinacz ||stałe -1 ST do rzutów na obronę magicznąYami nie ma skrzydeł i nie zieje, ma skrzela. || Głos
Pokiwał głową z zrozumieniem, on także nie chciałby zostać świadkiem czegoś okropnego w momencie wyjścia poza tereny swojego stada. Wolał spędzać czas spokojniej aniżeli na walce czy oglądaniu czegoś krwawego! Samczyk wydawał się bardzo rozgadany, chciał się spytać o ubrania? Nie lubił myśleć o tym że smok mógłby się w coś ubierać co mogłoby przypominać ludzkie rytuały. Uśmiechnął się z rozbawieniem kiedy samczyk wspomniał o ozdobach. -Oh, noszę ozdoby a nawet tworzę, choć tę akurat stworzyła moja matka- W jego głosie było słychać delikatne rozbawienie oraz dumę z tego co była w stanie tworzyć jego rodzina. Uniósł swoją przednią lewą łapę by ukazała zieloną bransoletę z szkła która miała małe wypustki, zdobione dodatkowo różnego rodzaju runami. Będzie musiał w końcu spytać matkę czy nauczy go jak obchodzić się ze szkłem! -Jeśli jednak chodzi o ubiór, nie jestem zbyt pozytywnie nastawiony do takiego sposobu ubioru jak ludzie, zamiast tego coś co mogłoby być bardziej praktyczne wydaje się dobre? Torby ze skór albo duże skóry zarzucone na grzbiet nawet może z czaszką dużego zwierzęcia którą można byłoby założyć? Obie te rzeczy można udekorować, czy to barwnikami czy też jakimiś ozdobami które sprawiłyby by to wyglądało wyjątkowo- Stwierdził, te wszystkie sukienki ludzi czy ich koszule albo buty do niego nie przemawiały, płaszcze ze skór były jednak czymś innym, czymś co mogło ułatwić polowanie bardziej jaskrawym smokom! -I proszę o wybaczenie, nazywam się Wiśniowy Kolec. Niesamowicie miło mi cię poznać Rajski- Z tymi słowami zbliżył się teraz już na wyciągnięcie łapy z szelmowskim uśmiechem na pysk i po prostu sobie usiadł. Woda spływająca po łuskach odrobinę go łaskotała kiedy wchodziła w szczeliny między nimi ale nie będzie się przecież otrzepywał w towarzystwie i to obok kogoś kto miał futro!
– Tworzysz?
zamrugał szybciej niezwykle tym faktem poruszony. Uwielbiał kreatywne smoki, znał nawet parę w Ziemi ale jeszcze nie poznał takich poza nią. Uniósł łapę wierzchem do góry czekając aż towarzysz rozmowy poda mu swoją łapę. Przecież musiał się temu przyjrzeć bliżej! – Mogę?
zapytał spokojnie i jeśli mógł to dokładnie obejrzał sobie tą bransoletę. Nie miało znaczenia czy samiec podał mu łapę czy nie. Albo sam się pochylił by prześledzić wzory albo wygodniej – obejrzał je na podanej łapie. Po dłużej chwili skinął głową i zabrał swoją łapę. – Doprawdy piękna sztuka. Wiesz może jak twoja mama osiągnęła coś takiego? Zapewne użyła wysokiej temperatury maddary ale nadal nie wiem skąd ta przeźroczystość.
zadumał się poważnie i potarł łapą podbródek.
– Oczywiście, nam nie robi się zimno jak im. W dodatku odnoszę wrażenie, że dwunogi wstydzą się swoich ciał. Niezwykle ciężko spotkać ich bez ubioru.
wzruszył ramionami – Mają jednak elementy które mogą nam pasować jak sam zauważyłeś, płaszcz. Chociaż ciężko mi to widzieć dla kogoś ze skrzydłami.
zaśmiał się pod nosem – Nie jest to jednak niemożliwe. Sam param się szyciem materiałów, ale bardzo chciałbym umieć też ozdoby ja twoje czy moje korale.
dodał już poważniej i machnął puchatym ogonem.
|| Boski ulubieniec ||darmowe błogosławieństwo na zwiad (luty)|| Chytry Przeciwnik ||raz na pojedynek/polowanie i wyprawę/2 razy na polowanie łowcy +2 ST do akcji przeciwnika|| Zaklinacz ||stałe -1 ST do rzutów na obronę magicznąYami nie ma skrzydeł i nie zieje, ma skrzela. || Głos
Czy to naprawdę było tak dziwne? On nie odczuwał jakiegoś zaskoczenia kiedy słyszał o smokach które coś tworzyły, zamiast tego cieszył się, były to możliwości do rozwinięcia jego pasji! Jego uśmiech ocieplił się gdy samczyk wydał się bardziej zainteresowany tym tworem. -Matka mówiła że to szkło jest specjalne, tajemnica naszego ludu. Noszę tą bransoletę od dobrych parunastu księżyców i wydaje się rosnąć razem ze mną- Wyjaśnił, po podaniu łapy Rajskiemu, w ogóle miał ładne imię, pasujące do tego jak egzotycznie wyglądał! Takie rzeczy się docenia! -Nie rozumiem czemu wstydzą się własnych ciał, przecież to nienaturalne- Skrzywił się, na samą myśl. Jeszcze nie spotkał smoka który wstydziłby się swojego wyglądu, każdy z nich wydawał się promieniować dumą z tego jak wygląda, dbając o to by łuski lśniły bądź futro było wyczesane i gładkie. -Ja głównie tworzę w kamieniach bądź kościach ale na szyciu też się znam, stworzyłem może na razie jedną torbę oraz namalowałem na niej wzór ale wyszła całkiem dobrze- Pochwalił się pochylając nad samczykiem by ten w razie potrzeby nie musiał aż tak unosić głowy do góry, jednak różnica wysokości zdecydowanie w tym momencie wychodziła na wierzch.
