Trakt do Prastarego Drzewa

[Okowy Przeszłości]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Właśnie te wysokie trawy, teraz bujane spokojnymi powiewami powietrza, były jej schronieniem. Nie tylko przed grzejącym słońcem, chociaż cienia dawały znacznie mniej niż korona drzewa, które miała za sobą, ale jednak, a i przed spojrzeniami innych. Nie przywykła do obcowania z nowymi twarzami, czy raczej pyskami. Peszyły ją one, a co rusz spotykała kolejne. Co ciekawe, tylko i wyłącznie smocze.
Spędziła tu nieco czasu, o czym mógł świadczyć wyleżany obszar. Rozespana otworzyła prawe ślepie, gdy czyjeś kroki zakłóciły panującą tutaj cisze. Ale i one ucichły w końcu. Najpewniej wróciła by w objęcia drzemki, gdyby nie westchnienie. Uniosła powoli łeb, teraz z pewnością znacząco odcinający się barwą od otoczenia i obserwowała.

Odezwać się, nie odezwać. Może lepiej odejść cichutko? Smoki tu wydawały się miłe, a przynajmniej nie trafiła na takiego, co by nie był.
– Stać coś? – wydukała w końcu. Znajdowała się na prawo od smoczycy, ledwie kilka kroków. Ta wyglądała trochę jak chora i może stąd jej zainteresowanie?

Miłosierna Łuska

[Malachitowa Noc]

Wzięcie kilku głębszych oddechów, a następnie przytrzymanie ich, nieco pomagało. Dlatego też Sea skwapliwie skorzystała z tej metody, przymykając ślepia.
Na litość wszystkich świętych, naprawdę była tak młodziutka, a czuła się, jak jakiś stary pryk. W głowie od czasu mianowania miała taki chaos, że najchętniej wyskoczyłaby z własnej skóry i wróciła do pisklęcych księżyców beztroski.
Te zapatrzenie w siebie sprawiło, że wcale, a wcale nie zwracała uwagi na otoczenie. Nic więc dziwnego, że gdy odezwał się jakiś głos, młoda otworzyła szeroko ślepia, a złota źrenica wypełniła tęczówkę.
Ogon zatańczył, a ona rozejrzała się trwożliwie dookoła, szukając źródła dźwięku.
Seba, weź ty się w garść, bo przypominasz ostatnio wystraszonego zająca, a nie smoka! Dostrzegając czerwonawą głowę, odruchowo pogłaskała łeb przytulanki, z której uszyła swoją torbę. Nie mogła przecież dalej chodzić z wypchanym jednorożcem... więc po ukochanej maskotce została sama głowa uszyta z białego wilczego futra, rogiem stworzonym z błękitnofioletowego kolca mamy i kolorowych kryształków zamiast oczu. Głowa zdobiła klapę tobołka, wiszącego przy jej prawym ramieniu skrzydła.
Uśmiechnęła się trochę drżąco, prostując jednocześnie nieco sylwetkę i wypinając pierś, próbując się przekonać, że jest odważniejsza, niż w rzeczywistości.
– H-hej, nie, nie, w-wszystko w porządku... troszkę... boli mnie głowa – po walce – wymamrotała cicho, trochę się plącząc i jednocześnie tęskniąc do czasów, gdy beztrosko biegała po lasach, zaczepiając przypadkowe osobniki, aby opowiadały jej osobie.
Odepchnęła się lekko od pnia drzewa, robiąc niewielki kroczek do przodu.
– Mieszkasz tu? – spytała, nawet nie zdziwiona, przecież pisklęce początki również mieszkała z mamą na terenach wspólnych, właśnie głównie w dzikiej puszczy.

Othela

[Okowy Przeszłości]

Przechyliła delikatnie łeb na prawo, obserwując reakcję przybyłej. Nie chciała jej wystraszyć, dlatego nie wychodziła od razu z ukrycia cała, podchodząc do niej. Jak widać, zaskoczenie i tak zrobiło swoje. Mimo wszystko odwzajemniła uśmiech, powoli przesuwając ogonem po ziemi, przez co trawy za nią poruszyły się nieco bardziej chaotycznie.
Spróbowała zwietrzyć jej zapach, jednak wiatr nie okazał się zbyt łaskawy, pozwalając na to po dłuższej chwili. Napotkane smoki pachniały oczywiście inaczej, jednak między poszczególnymi można było zauważyć podobne nuty zapachowe. Tu nie przypisała jej do żadnego spotkanego osobnika.
– Z kim... walczyć? – samo słowo znała, głównie z opowieści zielonego smoka. Ponoć należał kiedyś do jakiegoś stada, bronił go. Szkoda, że nie zdążyła dowiedzieć się co było dalej. Ostatecznie podniosła się do siadu, strzepując ze skrzydła przypadkowe wyrwane źdźbła trawy i płatki jakiegoś kwiatu.
– Mieszka tam. – wskazała prawy skrzydłem kierunek do Szklistego Zagajnika, gdzie miała swoją dziurę w ziemi.
– Ty? – skoro już rozmawiały, odbiła pytanie.

Miłosierna Łuska

[Malachitowa Noc]

Przecież to nie była wina tej... olbrzymki? Przypominała jej nieco Gheinę. Gabarytowo, wszak przez ostatnie księżyce otaczały ją smoki sporych rozmiarów, co bywało konfundujące, gdy samemu było się raczej przeciętniakiem. Ale niemal przerastała swoją własną mamę!
Słuchałam obcej smoczycy, dziwiąc się, że mówi tak dziwnie, aż uświadomiłam sobie, że może... może nie była stąd? Przecież to się zdarzało, jej mama też nie była, ale mówiła płynnie, sama zaś Sea wychowała się już tu, więc...
Uśmiechnęła się nieco szerzej, odganiając zmęczenie ze swego ciała.
– Też kiedyś tam mieszkałam, z mamą – zauważyła, a następnie stworzyła pomiędzy nimi iluzję przedstawiające ją samą, jako pisklę w towarzystwie wężowej smoczycy o rudym futrze, jak wędrowały zagajnikiem.
– Ale teraz mieszkam w stadzie Mgieł, u swojego taty – dodała, mówiąc trochę wolniej. Czy to pomoże smoczycy w ogóle ją zrozumieć?
Zaś temat walki?
Zmarkotniała nieco, przypominając sobie niezbyt udane spotkanie z ich kleryczką.
– Taka walka, nauka, ćwiczenie, wiesz? Dostałam w głowę, gdy próbowała mnie rozproszyć, aby mój czar nie wyszedł – próbowała wytłumaczyć, trochę sfrustrowana, więc ponownie sięgnęła po Maddarę.
Tworząc podobiznę swoją i Erkal, drobnej czarno złotej samiczki z białą plamką na czole. To, jak tkałam czar i w tym momencie dostałam w ucho z plaskacza.
Wizje były raczej niezbyt szczegółowe, jeszcze nie opanowała na tyle biegle magii samej w sobie, ale dało się z nich coś wyczytać, jeżeli zmruży się jedno oko i przechyli łeb nieco w bok...
Taaak.
– Jesteś sama? Gdzie twoi rodzicie? – zmarszczyła lekko nos, zmartwiona. Samica była wielka, ale pewna miękkość w jej rysach, taka pomiędzy młodym, a dorosłym świadczyła, że musiała być młodziutka. Chociaż chyba starsza od niej?

Othela

[Biały Mak]

Wylądowała w jakimś miejscu w Dzikiej Puszczy, gdzie dostrzegła dość miejsca na manewr. Rozglądała się w nadziei, że znajdzie miejsce, w którym ukryła się Zmierzch z jajem. Gudrun i Rungud jej towarzyszyli. W ciemności ogarniającej Puszczę, pod licznymi konarami i odzianymi w jesienne liście koronami, lśniła delikatnym błękitem, zdradzając obecność dwójki harpii na sowim grzbiecie. Nieco mniejsza i odziana gęściej w pióra granatowa harpia mieniła się jak kruk, podczas gdy smuklejsza, wyższa postać siedząca z tyłu mieniła się błękitem odbijanym bezpośrednio od białych piór. Erkal nie chciała być sama. Trochę się bała. Nie wiedziała co zastanie, chociaż traciła nadzieję, że dotrze tam bez Zmierzch i jej tam nie zastanie.

Rubinowa Łuska

[Okowy Przeszłości]

Czy na terenach wspólnych, na prawdę nie rosło ani jedno ziółko? Zapędziła się tu przypadkiem, gdyż poszukiwania zaczęła na północnym skraju puszczy i tak powoli, schodziła coraz bardziej stronę południa. O ile jeszcze jakiś czas temu, udało jej się zebrać całkiem ładną kaline, tak teraz.... Nic.
Chociaż, czy mogła spodziewać się czegoś innego po tak często odwiedzanych terenach, każdego dnia. Niestety nie. Już miała zawracać, gdy dostrzegła ładującego między drzewami smoka i dwie harpie. Zawołała Rythara, znając jego zapędy towarzyskie, wolała oszczędzić nieznajomej nagłego wyskoczenia gryfa z krzewów.

Biały Mak

[Biały Mak]

W pewnym momencie dostrzegła wywernę z gryfem. Okazały zwierz. Gudrun nieco uniosła pióra gdy go dostrzegła, Rungud natomiast wydawał się być zachwycony widząc kolejne stworzenie o pierzastych skrzydłach. – Witaj. Rubinowa, tak? Kleryczka Ziemi. – Erkal miała spokojny głos. Trochę zmęczony. Zdawało się, że już od dawna była na nogach. I zapewne nie było to kłamstwem, bo dzień powoli dochodził do zmierzchu. Wiedząc, że od strony kleryczki raczej nie grozi jej niebezpieczeństwo (Uzdrowiciele raczej nie walczyli między sobą w jej mniemaniu), przystanęła rozluźniona. Ciemnopióry Rungud zsunął się z grzbietu smoczycy i stanął nieco przed nią.
– Mogę? Pobawić się. – zapytał niezgrabnie, wskazując palcem na gryfa.

Okowy Przeszłości

[Wyśnione Szczęście]

Kiedy dotarli z powrotem na Wolne, Sekerin wrócił do jaskini. Potrzebował odpoczynku, a ona... ona chyba nie byłaby w stanie zasnąć na dłużej niż tyle, ile musiała w drodze, aby nie zemdleć. Za bardzo się bała, że tata zniknie. Nie nacieszyła się nim jeszcze.

Tylko czy jakakolwiek ilość czasu z nim mogłaby być wystarczająca? Zwłaszcza teraz?

Wylądowała na drodze do Prastarego Drzewa, które widziała w oddali. Spoglądała na nie smutno. Wcześniej jej łapy tutaj nie zawędrowały i był ku temu solidny powód.
– Mama mówiła, że tu się poznaliście – wydukała przygnębiona.

Maros

[Maros]

Zatrzymał się pod drzewem, rozejrzał naokoło. Dziwnie było tu wrócić, a zwłaszcza w takie miejsce. Nawet jeśli zasypane śniegiem, pewnie gdyby się dobrze zastanowił, wskazał by nawet mniej więcej, gdzie leżał biedny Erben.
– Tak. To w zasadzie była sprawka Erysa. – Uśmiechnął się delikatnie, jego gadulstwo zaprowadziło go w wiele, różnych sytuacji.

Usiadł, śnieg nie robił mi różnicy
– Na pewno, nie wolisz odpocząć?

Wyśnione Szczęście

[Wyśnione Szczęście]

Och? Nie pamiętała, żeby mama szczegółowo opisała ich spotkanie.
– Z tego co kojarzę, podobno byłeś nieuprzejmy. – Posłała mu zadziorne spojrzenie.

Wiedziała, że tata chciał jej przekazać coś ważnego. Zbył temat konieczności opuszczenia Wolnych, ale obiecał do niego wrócić. Jej umysł już przędł kilkanaście teorii jednocześnie, przepalając jej obwody. Co takiego mógł zrobić, że obawiał się jej reakcji?

Przysiadła naprzeciwko niego. Mogłaby obok, pewnie, jednak… chciała na niego patrzeć jak najwięcej. Ba, Teufel już tu galopował z jej torbą, którą wręczył mu Sekerin. Zamierzała naszkicować Marosa. Nigdy go wtedy nie zapomni.
– Nie, dam radę – zapewniła, tłumiąc ziewnięcie.

Maros

[Maros]

Nieuprzejmy? On taki po prostu był, chociaż .. nie pamiętał, co takiego mogło wywołać gorszy humor. Wtedy, nie było o to trudno. Nie dość, że miał co robić przez kozła, to jeszcze kilka innych spraw.
– Wtedy, rzadko kiedy, taki nie byłem. – Przyznał, owijając ogon łapami.

Tak samo uparta, a to ponoć on o siebie nie dbał.
– Jeśli zobaczę, że mi tu zasypiasz na siedząco, wracasz do groty. – Oznajmił.

Po chwili kontynuował.
– O dziwo, twoja mama nie zraziła się tym. Wymyśliła, że zrobi mi wianek. Miałem zrywać z niego kwiaty, jeśli nie będę chciał odpowiadać. Skończyło się na tym, że nie zerwałem żadnego

Wyśnione Szczęście

[Wyśnione Szczęście]

Zrobiła skwaszoną minę na jego słowa o powrocie do jaskini.
– Hej, nie jestem już dzieckiem! – zaprotestowała. Zresztą, co by jej zrobił? Nie miał jak jej zmusić, ot co!

Zaśmiała się cicho, gdy usłyszała podsumowanie historii wianka. Szybko jednak ten uśmiech przerodził się w przygnębienie. Mama odeszła, a Bealyn nie potrafiła tej rzeczywistości zaakceptować. Co chwila łapała się na próbie myślenia, że Erlyn nadal mieszka na północy…
– Jest- była taka cudowna… – wymamrotała, pociągając nosem. Viliar rzadko się uzewnętrzniał, jednak kilka słów potrafiło świetnie podsumować całość. Nie tylko dla niego Erlyn była ulubionym elementem tego świata. – Mama miała wspaniałe serce. Sprawiła, że pokochał ją Bóg Wojny i smok, który planował ją zabić. – Zasłoniła sobie pysk obiema łapami, gdy łzy znów zaczęły spływać z jej oczu. Nie będzie nigdy drugiego takiego smoka. Bealyn zawsze chciała jej choć w połowie dorównać. Nie umiała być tak otwarta, tak łagodna, tak bezkonfliktowa.

Szloch uzdrowicielki był jedynym, co teraz wybrzmiewało z jej gardła. Tama emocji puściła. Dobra mina do złej gry wyczerpała się.
– Nie mogę uwierzyć, że już jej nie ma. Nigdy jej nie przytulę, nie poczuję jej łapy czeszącej mi grzywę. Nie przyrządzi mi tych paskudnych obiadów z ryb i owoców. Ani— ani nie utula mnie do snu. – To ostatnie było nieziemsko głupie, bo przecież nie była już pisklęciem, lecz w oczach Erlyn zawsze nim pozostawała.

Pod nosem mamrotała naprzemiennie: „wróć do mnie” i „dlaczego chciałaś już odejść”.

Maros

[Maros]

Prawda nie miał. Mógł co najwyżej pogrozić widmowym paluszkiem, co w pewnych sytuacjach doprowadzało go do szału. Bierny obserwator, mogący wtrącić kilka słów – ta rola była poniekąd katorgą.
Pokiwał delikatnie łbem.
– Prawda. – Trudno było się z tym pogodzić. Nie miał przed sobą kilkuksiężycowej Bealyn, a wyrośniętą smoczyce. Dla niego jednak, zawsze będzie dzieckiem. Zawsze będzie pamiętał dzień, gdy szykowała teatrzyk i odgrywała w nim historię, nie zdając sobie sprawy, że wydarzyły się one naprawdę.

Erlyn wybaczyła by największemu wrogowi...
Do obecnego stanu, nie dało się przyzwyczaić. Ponownie złapał się na wyciągnięciu łapy, ale po co? Zawisła na moment w powietrzu, zaraz obok jej prawego barku. Chciał sobie dać tym jakąś nutę normalności? Wykorzystać czas, zanim zapomni.
– Nie będzie jej fizycznie... – Zaczął cicho.
– Ale na pewno będzie na Ciebie spoglądać. Cieszyć z sukcesów, tych małych i większych. Będzie mogła zobaczyć, jak wygląda twoje życie na Wolnych, nie z opowieści, a na własne ślepia. – Nawet nie próbował się uśmiechać, może za życia mu wychodziło, ale teraz stał przed skalną ściana, której nijak nie był w stanie przeskoczyć lub ominąć.
– Zawsze chciała twojego szczęścia i to się nie zmieni. Będzie w twoim sercu i wspomnieniach, a te pielęgnowane, nie blakną.

Wyśnione Szczęście

[Wyśnione Szczęście]

A jej ten widmowy paluszek by wystarczył. Tylko się zgrywała.

Słuchała taty, który zapewne mówił same prawdziwe i mądre rzeczy, jednak jej serce było teraz zbyt roztrzaskane. Umysł wiedział o rozsądku, ale emocje go przyćmiewały.
– P-powinnam spędzać z nią więcej czasu – przyznała żałobnym głosem. – Tak bardzo skupiłam się na twoich notatkach, na życiu tutaj, na wojnie – o ironio! – że nie odwiedzałam jej tak często, jak bym mogła. – Oczywiście, że przeszła w tryb wyparcia.

Ale to nie był koniec.
– Trzeba wam było tu zostać. Najwyżej nie przyszłabym na świat, ale ona byłaby z tobą szczęśliwa. Oboje byście żyli. Co z tego, że w Pladze. Ja nie odczuwam często, że mam stado, to wy tym bardziej. Nie musielibyście odcho-

Zaraz, chwila. Zamarła w bezruchu, podnosząc zapłakane spojrzenie na tatę. "Skarbie, to.... O wiele bardziej skomplikowane, niż sądzisz. Z czasem i tak, musiałbym te tereny opuścić".
– ... wyjaśnij – poprosiła cicho, nawiązując do ich rozmowy sprzed dwóch dni.

Maros

[Maros]

Pokręcił łbem na jej słowa, nie powinna szukać w sobie winy. Nie było to łatwe, ale nie pomoże jej to, w żaden sposób. Wręcz przeciwnie.
– Na pewno, nie zrobiłaś nic źle. Ona nie miała, Ci nic za złe. – Tego był pewien.

Dalej jednak, dosięgły go, jego własne obietnice. Szybciej, niż myślał i jakoś się przygotował.
– Po odejściu ze Słońca, jako samotnik chciałem dołączyć do Plagi. Dla Erlyn, żeby po utracie spokojnego miejsca spotkań na stadnych, miała mnie przy sobie. Czuła się źle w tamtym stadzie. – popatrzył po okolicy, nie po to, by aby sprawdzić czy ktoś kręci się w okolicy. Próbował zebrać myśli.
– Gdyby Infamia się zgodziła, dla mnie po czasie, byłby to pewnie wyrok śmierci. – jak to ugryźć? Uh... Nie będzie lekko.

[Wyśnione Szczęście]

Mama nikomu nie miała za złe, taka już była. Ktoś mógłby ją poćwiartować, a ona pogłaskałaby go po głowie mówiąc, że nic się nie stało. To... to żaden argument, ale teraz uwaga Bealyn była skupiona na czymś innym (co pewnie wyjdzie jej chwilowo na zdrowie).

Obawiał się jej reakcji, a jak na razie urósł w jej oczach. Pomimo zagrożenia życia, chciał uszczęśliwić swoją partnerkę. Tylko jedna rzecz się jej nie zgadzała...
– ... wiem, że Plaga to banda oszołomów, przynajmniej kiedyś, ale dlaczego mieliby chcieć zabijać byłego Słonecznego? – zapytała, nie rozumiejąc zależności.

Maros