Polana

[Znamię Chaosu]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Nieposkromiony pojawil sie juz niedlugo po tym, jak na Polanie zjawik sie Prorok. Nie trzeba bylo mowic, ze smok ten byl gigantyczny i trudno go przeoczc? No wlasnie, wiec Pasterz nawet z daleka mogl rozpoznac sylwetke Przywodcy Wody. Gdy Ocean znalazl sie na odpowiedniej wyskosci, wyladowal ciezko na snieznobialym sniegu, tak bialym, jak luski na jego lapach i bokach. Martwe spojrzenie lodowych slepi przeslizgnelo sie po wywernowym, po czym Nieposkromiony skinal lekko glowa w gescie przywitania. Nie bawil sie w zbedne rozmowy, po prostu przywolal to, co potrzebowal Prorok. Czyli porcje miesa ze swojego skladziku (4/4), ktora pojawila sie dokladnie pod lapami starego, choc wygladajacego w kwiecie wieku, smoka.

[Szczyt Potęgi]

Widząc przed sobą sporą porcję mięsa, bez namysłu pochłonąłem całość to skubiąc, to rozszarpując, to gdzieniegdzie tnąc zastygłe bryły pożywienia szponami. Kiedy w końcu skonsumowałem całość mięsiwa, wytarłem resztki o soczyście zieloną trawę, a potem krótkim skinieniem łba podziękowałem w milczeniu magowi Wody. Czarodziej bez wątpienia mógł też dostrzec moje znaczące spojrzenie mówiące samo za siebie.
Mieliśmy ważną pracę do odrobienia. W trybie "na wczoraj".
Toteż powolnym krokiem odszedłem pozostawiając za sobą Bagiennego, a potem ruszyłem stępa i wystrzeliłem ku niebu.

[Znamię Chaosu]

Pokiwal z wolna lbem i sam rowniez rozlozyl skrzydla, by po chwili wzbic swoje cielsko ku niebosklonie. Tak czy inaczej ich "praca domowa" nie bedzie ani to przyjemna, ani skuteczna, a przynajmniej tak mu sie wyadawalo. Sily wyzsze byly nieublagane i kaprysne, kto wie...jak to wszystko sie zakonczy? Tak czy inaczej Niepoksromiony mial jeszcze jedna rzecz do zrobienia, jedna ostatnia przed wielkim dniem.

[Gra]

Wyblakły udał się na polanę uznając ją za dobre miejsce do treningu. Wcześniej jego brat, Szum Czasu uczył go latać, jednak nie dokończyli nauki, więc adept musiał sobie znaleźć nowego nauczyciela, a tym razem jego mama zgodziła się go uczyć! Pamiętał jak jeszcze był pisklakiem i to ona uczyła go podstawowych umiejętności, więc nie mógł się doczekać aż znowu będzie mógł z nią potrenować, a może później sobie jeszcze porozmawiają? Dawno nie rozmawiał z Esencją, więc chętnie by to zrobił. Usiadł na środku polany owijając przednie łapy ogonem i zaczął na nią czekać, rozglądając się naokoło.

[Esencja Przeszłości]

Szybowałam w przestworzach, rozkoszując się tą chwilą wolności, tutaj nie było zmartwień, nie musiałam myśleć o tym, co było i co się działo. Czy mój syn już wiedział, że odeszłam? Czy mnie znienawidzi? Mimo wszystko te dwa pytania kołatały się w moim umyśle. Dotarłam do Błękitnej Skały, na niewielką polanę, która będzie dobrym sposobem do nauki. Nie wylądowałam jednak, a obniżyłam wysokość do skoku i skinęłam samczykowi łbem, zapraszając go do wystartowania. Zgarniałam rozłożystymi skrzydłami powietrze pod siebie, wisząc w powietrzu.

[Gra]

Adept podniósł łeb do góry spoglądając na Esencje, po czym skinął jej łbem na przywitanie, jednocześnie wstając.
– Cześć mamo – powiedział.
Następnie machnął delikatnie ogonem, odgarniając nim śnieg na bok, rozłożył skrzydła i chwilkę nimi pomachał, żeby je rozgrzać, tak jak na początku poprzedniej nauki. Ugiął łapy, po czym mocno odbił się nimi od ziemi, skoczył, a będąc w najwyższym punkcie zaczął machać skrzydłami, żeby móc unosić się w powietrzu. Skierował swój wzrok na mamę. Jeszcze nie wiedział o tym, że zmieniła stado, ale nawet gdy się dowie to i tak nie będzie mógł być na nią zły... w końcu to jego matka, prawda? Jednak teraz nieświadomy decyzji Esencji jedynie czekał na dalsze polecenia.

[Esencja Przeszłości]

Uśmiechnęłam się nieco niemrawo, dostrzegając skinięcie łba samczyka i słysząc zagłuszone przez huk wiatru słowa. Chyba jednak jeszcze nie wiedział. Czekałam zatem cierpliwie, aż samczyk przygotuje się do startu. Patrzyłam, jak przyjmuje pozycję i wyskakuje w powietrze.
– Zgarniaj powietrze skrzydłami pod siebie, w ten sposób polecisz do góry, wyciągnij szyję bardziej do góry, nie zapominaj o ogonie, gdyż to on pomoże ci zachować kierunek i równowagę w locie – poinstruowałam syna na tyle wyraźnym, acz nadal cichym głosem, aby mógł mnie usłyszeć poprzez łopot naszych skrzydeł.

[Gra]

Pokiwał głową słysząc słowa Esencji i wziął się do pracy. Machał skrzydłami w odpowiednim tempie, zagarniając nimi powietrze pod siebie, dzięki czemu unosił się coraz wyżej. Szyję wyciągnął do góry, natomiast łapy trzymał ciągle tak samo, bez żadnych zmian. Ogonem pomagał sobie w utrzymywaniu równowagi, żeby przypadkiem jej nie stracić. Taki upadek trochę by bolał, bo adept wcale tak nisko się nie znajdował, szczególnie, że wzlatywał coraz wyżej, a będąc już dosyć wysoko ponownie skierował wzrok na mamę, żeby dowiedzieć się co dalej. Latanie nie było takie złe, nawet mu się spodobało, a na dodatek jest dosyć przydatne. Tylko nauczyć się tego wszystkiego do końca i w końcu koniec z bieganiem, będzie mógł polecieć gdzie tylko chce...

[Esencja Przeszłości]

Obserwowałam z uwagą, jak Wyblakły koryguje nieco są postawę, sama odleciałam nieco do tyłu, dając mu więcej miejsca, a kiedy zrównał się ze mną, skinęłam głową.
– Jeżeli chcesz zawisnąć w powietrzu, po prostu zgarniasz powietrze pod siebie, aby utrzymało Cię w miejscu. To teraz lot do przodu. Musisz ustawić się równolegle do ziemi. A więc brzuch skierowany do ziemi, szyja wyciągnięta do przodu, ogon luźno poddający się ruchom powietrza, ale musisz mieć nad nim jednak kontrolę. Machając skrzydłami zgarniasz powietrze pod i za siebie, dzięki temu ruszysz do przodu. Aby przyspieszysz wyciągasz bardziej szyję do przodu i szybciej poruszasz skrzydłami. Odszukaj cieplejszy prąd powietrza, będzie ci łatwiej – odezwałam się równie cicho, jak uprzednio.

[Gra]

No to teraz do przodu. Zgodnie z poleceniami ustawił się równolegle do ziemi, brzuch skierował do ziemi, natomiast szyję wyciągnął do przodu. Ogon trzymał za sobą, luźno, jednak tak, żeby mu nie przeszkadzał, a pomagał w utrzymaniu równowagi. Zaczął machać skrzydłami w odpowiedni sposób, żeby zgarniać powietrze za siebie, a także pod. Dzięki temu udało mu się wylecieć do przodu. Z początku leciał wolno, jednak po chwili zdecydował się troszkę przyśpieszyć, bardziej wyciągnął szyję do przodu, a skrzydłami poruszał szybciej niż wcześniej. Dopiero gdy przeleciał kawałek zdecydował się zatrzymać, więc tak jak powiedziała na początku Esencja – powietrze zamiast za siebie zgarniał pod siebie, nie za bardzo, żeby nie wylecieć do góry, tylko tak, żeby móc zatrzymać się w jednym miejscu. Odwrócił łeb, żeby ponownie móc spojrzeć na mamę i czekał.

[Esencja Przeszłości]

Kiedy samczyk ruszył do przodu, ja poleciałam wolno za nim, sunąc po prądach powietrza, szybując. Uśmiechnęłam się pod nosem, widząc, jak sobie radzi. Kiedy młody się zatrzymał i spojrzał na mnie, zrównałam się z nim.
– To teraz skręcani. Aby skręcić, przechylasz lekko ciało w stronę skrętu, skrzydło ustawiając przeciwstawnie do ziemi, a ogon odbija podobnie w stronę, w którą chcesz skręcić. Gdy wykoszasz skręt w obie stronu, kołując, obniżaj spiralą lot, a gdy znajdziesz się już koło ziemi, zacznij wolniej machać skrzydłami, wyciągając zadnie łapy, a potem przednie i złóż skrzydła – poleciłam spokojnym głosem.

[Gra]

Przytaknął, a następnie znów wyciągnął szyję do przodu i zaczął lecieć przed siebie. Po chwili przechylił się delikatnie w lewo, ustawił odpowiednio skrzydła, a ogon ustawił w tą samą stronę w którą miał zamiar skręcić. Udało mu się to, dzięki czemu wykonał pierwszą część zadania. Został mu zakręt w drugą stronę, który wykonał tak samo, lecz ciało przechylał w prawą stronę, tak samo jak i ogon. Po tym zostało już tylko lądowanie. Tak jak kazała mu mama – zaczął toczyć koła w powietrzu, obniżając lot. Im bardziej zbliżał się do ziemi, tym wolniej poruszał skrzydłami. Wyciągnął tylne łapy, zaraz po nich przednie, a następnie złożył skrzydła i stanął na ziemi, po czym spojrzał na Esencję. To chyba by było na tyle z nauki.

[Esencja Przeszłości]

Obserwowałam z uwagą, jak syn wykonuje polecenia. Nie miałam się do czego przyczepić, więc, gdy tylko wylądował, ja uczyniłam podobnie, składając duże skrzydła po bokach i otrząsając się lekko.
–To tyle, jeżeli chodzi o lot – przemówiłam spokojnym głosem, patrząc na samczyka czarnymi ślepiami z uwagą.
/Lot I

[Gra]

Wyblakły ponownie usiadł na śniegu, po czym oplótł łapy ogonem, jednocześnie delikatnie przechylając główkę na bok i spojrzał na Esencje.
– Dziękuje – powiedział cicho, po czym na chwilkę się zamyślił. Skoro ma okazje to może sobie teraz porozmawiać z Maddarą! – Co tam u ciebie, mamo?
Wyblakły nigdy nie był zbyt rozmownym smokiem, nie potrafił też zaczynać rozmów... Ale takie pytanie było chyba w porządku, prawda? Dawno nie rozmawiał z uzdrowicielką, więc chciałby zrobić to teraz. Raczej nie będzie miała nic przeciwko.

[Bławatek]

Przyszła powoli na polane. Czyżby te polany ją prześladowały? Prawie zawsze uczyła się właśnie w takich miejscach. Ale nie zawracała sobie dłużej głowy takimi bzdurnymi myślami. Była zrozpaczona. Wracała z Cmentarza, łzy ledwo zdążyły wyschnąć. Pogrążyła się w melancholii. Straciła ojca. Mimo że nie spędzała z nim zbyt dużo czasu i nie widywała go zbyt często to jednak kochała mocno. Nie mogła już dłużej znieść tej samotności. Chętnie by się czymś zajęła byle by tylko oderwać myśli od tej tragedii. Chętnie by się spotkała z rodzeństwem. Jakimkolwiek. Rodziną.

[Świt]

Zapomniana siedziała smutna tak, że prawie przeoczyła jak rodzina przechodzi jej pod nosem. Właśnie przed nią siedział biały samczyk i jego czarna siostra. Obydwa pisklaki wlepiały przez jakiś czas w nią swoje ślepia. Świt dotknął szponem jej łapy tak aby zwrócić na siebie uwagę. Powoli cofnął swoją łapę. Z powrotem spojrzał jej prosto w oczy. Nie było to zwykłe zaspane spojrzenie. Był małym smokiem z hardym ostrym spojrzeniem. Świdrował, nim swoją starszą siostrę. Nie rozumiał do końca śmierci, a także płaczu. Te uczucia były dla niego obce. Może dlatego , iż sam ich nigdy nie doświadczył. Czekał aż ona się odezwie pierwsza.