Kwiecista polanka

[Czarny Kolec2]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Młodzik po prostu stał. Wiadomym było, że się nie oburzy. Ani nie zachwyci. Owszem, darzył szacunkiem Jad Duszy jako swojego mistrza, lecz jego spaczony umysł nie potrafił szanować kogokolwiek w kontekście żywej istoty. W ogóle nie potrafił darzyć jakiejkolwiek sympatii czy innego uczucia wobec innych istot. Tylko zimną obojętność.
Jednakże czarny smok miał ambicję...by być najlepszym mordercą w Stadzie. I zginie próbując albo tak się faktycznie stanie.
– Znam podstawy ataku. Zanim przejdziemy dalej, warto znać obronę.
Powiedział nie owijając w bawełnę. Spotkali się by trenować, a nie na pogaduszki, prawda?

[Jad Duszy]

Cóż, pod pewnym względem on i Czarny byli o siebie podobni – Jad również nie szanował nikogo. W zasadzie w jego słowniku nie było słowa "szacunek", a dobrymi manierami po prostu gardził. Po co to komu? Ale on mógł sobie na to pozwolić, bowiem wszystko miał dokładnie rozplanowane już od najwcześniejszego dzieciństwa. i jak widać wychodziło mu to doskonale.
– To wymień formy obrony, które znasz z podziałem na te, których powinieneś używać, a których unikać... oraz wyjaśnij dlaczego – powiedział do Adepta. Czarny z pewnością zdążył już zauważyć, ze Jad chciał konkrety, a nie ogólniki... Czy raczej ich wymagał.

[Czarny Kolec2]

Smok niewiele musiał czekać, aby uzyskać odpowiedź od swojego ucznia...
– Można zablokować atak, zbić go, tak jak Ty to zrobiłeś kiedy trenowaliśmy atak, zejść z linii uderzenia bądź wykonać unik oraz...uderzyć przed moim przeciwnikiem lub złapać jego łapę lub ogon, zależy czym chce uderzyć. Powinienem unikać blokowania i zbić, jeśli przeciwnik jest silniejszy ode mnie. Po prostu przebije osłonę, a kiedy spróbuję zbić, po prostu nic to nie da. Kiedy jest szybszy nie powinienem robić uników, bo i tak mnie trafi, więc lepiej się zasłonić. Przechwytywanie ataku działa tylko wtedy, kiedy wróg jest słabszy i wolniejszy. Kiedy przeciwnik zieje, cóż...Najlepiej odskoczyć no chyba, że chce się być prażonką. Przy zasłonie pilnujemy punktów witalnych, takich jak szyja, kark, oczy, nozdrza, skrzydła oraz ścięgna. Praktycznie wszystkich, które są najbardziej podatne na ataki.
Odpowiedział. Powiedział wszystko co wiedział na temat obrony. Albo wszystko, co przyszło mu do głowy i co potrafił wyartykułować słowami.

[Jad Duszy]

Pokręcił łbem.
– Co za uniki? jakie ich rodzaje? Nie łapiesz kończyny przeciwnika, bo połamiesz sobie palce. Zbijasz kończynę z jej toru lotu, czyli parujesz cios. jeśli leci od góry, ty uderzasz z boku. jeśli leci z boku, ty uderzasz z góry lub z dołu, ale nie tak, by uszkodzić przeciwnika a jedynie na tyle, by zbić jego atak i uniemożliwić trafienie w cel. jednak dalsza cześć odpowiedzi jest zła. Patrz na swoje słabe i mocne strony, nie na przeciwnika. Choćby nie wiadomo jak był szybki, jeśli jesteś silny powinieneś bronić się siłowo. Nawet jeśli byłby silniejszy od ciebie, a ty i tak byłbyś wciąż bardziej silny niż szybki i tak musisz bronić się za pomocą tego, w czym jesteś lepszy. I odskok w tył przed atakiem ziejącym jest głupotą. nie jesteś w stanie określi, jak daleko sięgnie ogień, kwas czy lód – zauważył, czekając na korektę odpowiedzi Czarnego. – A kontratak , czyli uderzenie przed przeciwnikiem to nie obrona, tylko atak. Zapamiętaj, nie obroni cie, zada rany przeciwnikowi, ale i ty je odniesiesz, więc nie możesz nazywać tego obroną – dodał.

[Czarny Kolec2]

Czarny skinął głową. Zaraz potem zabrał się za odpowiedź.
– Przy zianiu bardziej chodziło mi o odskok w bok. Rodzaje uników... Odskoki, zejścia z linii ataku, odchylenia. Odskoku chyba nie trzeba tłumaczyć. Zejścia wykonuje się krokiem dostawnym, zależnie od kierunku ataku. Odchylenia wykonuje się przez zgięcie ciała bądź skłon. Poprawnie wykonane powodują że cios ląduje w próżni a nie na pysku.
Nawiązując do kontrataku...Atak też potrafi być formą obrony. Lecz to bardziej zależy od toku myślenia, nie taktyki. Jest też obrona magiczna, ale to nie temat na dziś.
Odparł.

[Jad Duszy]

Skinął głową.
– A co z otrurtlaniem się? Często obrona dołem jest lepsza niż górą. I co z dalsza częścią mojego pytania? Czego powinieneś unikać, a czego stosować ze względu na woje mocne i słabe strony? – Zapytał raz jeszcze.

[Abisu]

Leżąc na gałęzi mały smok obudzony hałasem z polany otworzył oczy, by ujrzeć dwójkę conajmniej pięć razy większych od siebie smoków. Turlali się ,skakali to z jednego konica polany na drugi. Abisu, jako że niezbyt przepadał z przebywaniem w otoczeniu obcych mu smoków, lecz czując, że ma do okoła siebie gałęzie niespecjalnie się przestraszył, ba nawet zainteresował się poczynaniami starszych smoków. Uniósł się lekko, by mieć na nich lepszy widok i ku nadzieji, że może się czegoś nauczyć zaczął obserwować.

[Czarny Kolec2]

– Odturlanie się również wchodzi w rachubę, zwłaszcza gdy atak jest skierowany na górne partie ciała.
Powinienem unikać bronienia się szybkością z racji, że jestem silniejszy. Nie powinienem też przedłużać walki ze względu na kondycję.
Odparł Kolec, by zaraz zadrzeć nosa z zaciekawienia. Nozdrza zostały pobudzone nowym zapachem...Zapachem mięsa. Smoczego mięsa. Jeszcze żywego.
– Nie jesteśmy sami...
Odpowiedział, wodząc nosem, jakby chciał namierzyć źródło nowego zapachu...Takie młode, pyszne mięso zagubione pośród głuszy... Niebezpieczne.

[Jad Duszy]

//Abisu, ponieważ nie było cie tu wcześniej NIE MOŻESZ być świadkiem niczego, co było tu pisane wcześniej

Prychnął lekko, kierując wzrok na drzewo. Taa, już widział, jak pozwoli obcemu uczyć się od siebie... Za darmo. Zwłaszcza cienistym, których zapach dotarł do jego nozdrzy.
– Jesteśmy. Cieniste bękarty nie będą nam przeszkadzać – odpowiedział z ironicznym uśmiechem, tworząc dookoła siebie oraz Czarnego kopułę. Przy pomocy magii, rzecz jasna. Kopuła ta miała być wystarczająco duża, by on i Czarny mogli ćwiczyć bez przeszkód i odgradzała ich od cienistego pisklęcia. Przepuszczała powietrze, ale z zewnątrz nie dało się dostrzec, usłyszeć ani wyczuć nic, co działo się w środku. Tak więc mały nawet gdyby próbował i tak nic by nie zobaczył ani nie usłyszał, więc równie dobrze mogłoby go tu nie być. oczywiście nie mógł przez nią również przejść, byłaby dla niego jak skała.
– Zjesz sobie, jak skończymy. Nie lubię przerywać nauki i czekać, aż ktoś napełni sobie brzuch – rzucił w kierunku Czarnego. Oczywiście nic nie obchodziło go, czy cienisty zostanie zabity czy nie. Ważniejsze był to, ze straciłby czas na czekanie. A skoro kolec odpowiedział poprawnie, a mały szpieg został wykluczony z akcji, czas przejść do praktyki. bez słowa skoczył nagle ku Czarnemu, by pazurami prawej przedniej łapy przejechać po jego gardle – czy raczej tchawicy, od prawej do lewej, poziomym cieciem.

[Abisu]

Piskle zobaczywszy, że nagle obraz przednim zniknąła,a głosy ustały. Zaniepokoił się z lekka czuł, że coś jest nie tak i najwidoczniej ktoś nie życzy sobie jego obecności w tym miejscu, nie pojmował zbytnio, co to były za smoki i nie chciał tego wiedzieć sama myśl o tym, że niechcą go tu widzieć dawała mu tylko jedną odpowiedź Muszę stąd uciec i to szybko. Zgrabnie zeskoczył z drzewa jeszcze raz spojrzał na miejsce, gdzie stały dwa smoki, po czym odali się w te pędy, by uniknąć jakiego kolwiek starcia. Zdołał sobie wyobrazić co taki rosły smok może zrobić z taki małym pisklakiem jak on i ta wizja nie byłą ani odrobinę przyjemna. Kilkoma szybkimi susami wbiegł do lasu zostawiając polanę daleko za sobą.

[Czarny Kolec2]

– I tak nie jestem głodny.
Rzucił, widząc jak magiczna bariera otacza jego i Jad...Z pewnością w celu odgrodzenia ich od dzieciaka. Cóż, Czarny niedawno jadł, więc nie obchodziło go, czy pisklak ucieknie czy nie. Może innym razem się napatoczy i...cóż. Wtedy będzie okazja coś zjeść.
Bez słowa zerwał się na pozycję, widząc jak Jad rzuca się ku niemu. Jak tylko zauważył ruch mistrza, który chciał go zaatakować w gardło, schylił łeb i przycisnął do tchawicy aby zasłonić ten witalny punkt. Dodatkowo zasłonił łeb i gardło lewą łapą aby przyjęła na siebie cios, zaś prawa pozostawała twardo na ziemi by utrzymać balans, gdyż uderzenie na pewno będzie silne. Przy uderzeniu z drugiej strony po prostu przestawi łapy szybkim ruchem, nie ma tu miejsca na ewolucje i akrobacje. Wszystkie mięśnie smoka były odpowiednio napięte by dać należyty zapas siły, aby utrzymać tą osobliwą gardę, zaś umysł socjopaty był niezmącony emocjami czy myśleniem. Serce nie uderzyło ani razu szybciej, niż normalnie....

[Jad Duszy]

Wstrzymał łapę, zanim pazury nie rozdarły ciała Czarnego.
– I co ty wyprawiasz? Blokujesz pazury własnym ciałem? myśl trochę – fuknął z irytacją pomieszana z rozbawieniem. – Blokuj ciosy, które przy okazji nie rozerwą cie na kawałki. Gdy masz do czynienia z cieciem lepiej zbić je z toru lotu niż pozwolić, by dosięgnęło twojego ciała. I niekoniecznie miejsca, w które były wycelowane szpony – skwitował z kwaśnym uśmiechem, po czym bez ostrzeżenia zionął w stronę Adepta szerokim strumienie ognia. oczywiście celował w jego głowę, znajdująca się teraz naprawdę blisko. nie zawracał sobie głowy pisklęciem, skoro nie nauczy się od niego niczego za darmo.

[Czarny Kolec2]

Adept nawet nie próbował przepraszać. Po prostu przyjął do wiadomości, zakodował sobie i przechodził dalej.
Kiedy Jad zionął, Czarny postanowił się przeturlać. Wszak ogień leciał w jego głowę, zatem najlepszym rozwiązaniem będzie uciec w dół. Skulił się, jednocześnie uginając łapy i przekrzywiając ciało w prawo, i kierowany pędem własnego cielska przeturlał się, by uniknąć popatrzenia. Gdy wyląduje na łapach, pozostanie w lekko ugiętej pozycji, aby ogień nie trafił go kiedy się wyprostuje.

[Niepamięć Świtu]

Zadra wypadła na polanę, niezgrabnie lądując na brzuchu. Z pyska młódki wydobyło się krótkie warknięcie. Że też musiała zahaczyć tym nieszczęsnym ogonem o jakiś krzak. Dźwignęła się na łapy, przy okazji obracając łebek, by rozeznać się w miejscu, w którym się znalazła. Nie znała go, ale nie ma się czemu dziwić. Tylko zapach... różnił się od tego w obozie. Zmarszczyła nos, zamiatając ogonem ziemię. Tu nie było czuć siarki... znaczy, było, ale z czymś jeszcze. Czego nie umiała wymienić. Sapnęła, dreptając w miejscu.

[Iskra Nadziei]

Przechadzała się po terenach wspólnych, nie wiedząc co ze sobą zrobić. Chyba najbardziej przeżyła odejście Eliksir, w końcu była jej Ciocią i przyjaciółką. Spacerowała ze spuszczonym łbem, nie zauważając niczego dookoła, nawet pisklaka. Usiadła wciąż patrząc się na ziemie, nie podniosła ani razu głowy, by spojrzeć czy nikt na nią nie patrzy, a przecież chciała być sama, całkiem sama.

[Niepamięć Świtu]

Dreptanie dreptaniem, ale chyba ktoś przyszedł. Młoda podniosła łeb, coby móc spojrzeć na przybysza. Zlustrowała sylwetkę smoczycy żółtymi ślepiami, jednocześnie dziwiąc się jej wyglądem. Czy ona miała na sobie... pióra? Futro? Nieznajoma wzbudziła ciekawość ognistego pisklęcia. Młoda zbliżyła się o kilka kroków doń, zachowując pewien dystans. Przekrzywiła głowę, wpatrując się w ziemiankę.
– Hrrrźdź – burknęła, dosyć głośno, pragnąc zwrócić na siebie uwagę. A twarde, gardłowe "hrźdź" idealnie się do tego nadawało.