Polanka

[Słodycz Zbawienia]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Ja po prostu patrzyłam. Patrzyłam i słuchałam, chociaż nie słyszałam. Dziwiło mnie to, jak do mnie mówi. I to, jak mówi. Czasami te zawiłości były trudne do zrozumienia. Ale nie chciałam mu przerywać. Czy mu wybaczyłam? Oczywiście, że nie. Na to jeszcze za wcześnie. Ja chciałam mu pomóc, a on mną wzgardził. Na moim pysku nie odmalowały się żadne emocje. Jednak kwestia tego, jak się do mnie zwracał była dla mnie zagadką. – Do tej pory nie korzystałeś przy mnie z magii. Co się zmieniło? – zapytałam, a mój głos był cichy, bezbarwny. Zupełnie jak nie mój głos. Co prawda nigdy go nie podnosiłam, ale zwykle nacechowany był emocjami, które były częścią mnie w danej chwili. A tutaj, nic.

[Jaskiniowy Kolec]

Kiedy usłyszał głos Zbawiennej, podniósł łeb. W jego oczach mogła zauważyć pustkę. Pustkę, którą miały zwierzęta, które pozbawiło się życia. Jego ślepia straciły blask... Były jakby martwe... Zobaczyła jednak mimikę jego pyska. Przez chwilę bił się sam ze sobą. Lekko otwierał pysk, a po chwili go zamykał, zaciskając kły.
"Wolałbym nie..." Przekaz myślowy był urwany. Jednak Sumienny jeszcze nie do końca panował nad tą umiejętnością...
W końcu jednak rozchylił swoje kły, otworzył paszczę i ukazał jej wnętrze. Wszystko wydawało się w porządku do czasu, aż nie spojrzało się na spuchnięty kikut, którym był niegdyś język. Zostało z niego nie więcej niż jedna czwarta długości...

[Słodycz Zbawienia]

No dobra. Muszę się do tego przyznać. To mnie zszokowało. Ale i w pewnym sensie zaintrygowało. W końcu moja chęć bycia uzdrowicielem nie była jedynie mrzonką. Czy spotkam się z takimi sytuacjami? Najpierw moja łapa drgnęła, ale nie poruszyłam się. Potrzebowałam kilku uderzeń serca, by odzyskać władzę nad ciałem. Przeniosłam spojrzenie moich szarych ślepi na jego własne, żółte. – Co się stało? – zapytałam. Po prostu. A mój głos odzyskał jakiś wydźwięk. Tym razem było to jednak niedowierzanie. Jak można zrobić komuś coś takiego? I jak silny musiał być jego przeciwnik, skoro udało mu się zrobić coś takiego? Przecież Oko to świetnie wyszkolony smok. Nie dałby się tak łatwo.

[Jaskiniowy Kolec]

Zamknął reszcie paszczę i na jego licu pojawił się, podobny do uśmiechu, grymas.
Wolałby się nie przyznawać jak to zrobił. Niemniej jednak czuł potrzebę opowiedzenia całej prawdy. Przynajmniej to mógł dla niej zrobić...
"Niewiele pamiętam z tego czasu. Kiedy uciekłem od Ciebie jakiś księżyc temu... Zacząłem coś mówić... Leciałem i mówiłem. Nie wiem co... Po prostu słowa wypadały mi z pyska... Kiedy wylądowałem, zacząłem czuć krew w pysku. Połykałem ją jednak i ignorowałem. Nie czułem bólu... Potem świadomość gdzieś mnie wywiodła w pole... Przez chwilę nie było nic... Potem uświadomiłem sobie, że się dławię. Własnym językiem...Dalej... Już nic nie pamiętam... Na szczęście odnalazł mnie ojciec..."
Powiedział wszystko co był w stanie zapamiętać z tamtego dnia... Niewiele, ale zawsze coś. Wtedy był jak lunatyk. Nieświadomy co robi, ale coś jednak robił...

[Słodycz Zbawienia]

Pokręciłam lekko łbem, jakbym nie wierzyła w to wszystko. A więc zrobił to sobie sam. Pewnie obwiniał ojca, ale został zdegradowany z jakiegoś powodu, prawda? Powinien mu zaufać. Albo chociaż mnie posłuchać. Czy powinnam wtedy za nim polecieć? Czy to by coś zmieniło? Pewnie niewiele. W końcu ojciec mu pomógł. Zmrużyłam moje szare ślepia, które jednak nieco złagodniały. Zrobił sobie straszną krzywdę. Krzywdę, która już na zawsze stanie się jego piętnem. A może nie? – Słyszałam, że Erycal pomaga smokom, które są chore, ranne, albo mają jakieś poważne powikłania. – powiedziałam jedynie. Moja postawa mówiła, że chociaż się o niego troszczę, to zawiódł moje zaufanie.

[Jaskiniowy Kolec]

Oh. Sumienny nie był głupi...
Dobrze wiedział o Bogu, ale wizyta u niego była bezsensowna. Erycal nie potrafił wytworzyć kończyn i urwanych kikutów, jeśli zostały odcięte. Bardzo rzadko zdarzało się, aby jakiś smok stracił kończynę. W innych przypadkach było możliwe uleczenie. Błony w skrzydłach mogły się zrosnąć za pomocą maddary. A jego język...? Obumarł już dawno. Nie było możliwości, aby go znów 'przyczepić'...
"Winny tego jestem tylko ja..." Piętnem będzie brak języka, ale również piętnem będzie wyraz pyska Zbawiennej. Widział jej zachowanie. Może lepiej będzie po prostu odejść?
"Zrozumiem, jeśli będziesz wolała, abym się oddalił..." Rzekł po dłuższej ciszy. Na jego pysku nie pojawiło się nic... Nawet mały uśmiech, albo zmrużenie ślepi...

[Słodycz Zbawienia]

Dłuższa cisza. Ciekawe stwierdzenie od smoka, który teraz gada tylko w twoim łbie. Czy chciałam, żeby odszedł? Nie byłam pewna. Zranił mnie, ale lubiłam go. Pomógł mi, gdy mój świat się zawalił. Czy nie powinnam właśnie teraz pokazać, że jestem w stanie spełnić swoją obietnicę? Ciężkie decyzje. – Nie myśl sobie, że tak łatwo wybaczę ci twoje zachowanie. – mój ton był poważny, tak samo jak wyraz pyska. Po chwili jednak westchnęłam, a mój pysk nieco złagodniał. – Ale wciąż jesteś smokiem, który mi pomógł. Wiem, że mogę na ciebie liczyć. Ty możesz liczyć na mnie. Więc jeśli chcesz, zostań. – odparłam i usiadłam na ziemi, owijając łapy ogonem.

[Jaskiniowy Kolec]

"Dziękuję, Zbawienna" Odpowiedział składając samicy lekki ukłon. W jego oczach nie było nic. Nadal były nieżywe. Niemniej cieszył się, że jednak dała mu szansę.
"Teraz wiem, że nie jestem sam. Nie mam się czego bać. Tamte chwile, które były... Już nie powrócą. Wiem, że mogę liczyć na Ciebie... Znajdę swój cel ponownie... Nie zaakceptuje kolejnej klęski..."
Takie myśli krzepiły go. Pozwalały mu wstać. Nawet jeśli ciało krzyczało z bólu, nawet jeśli w myślach znów chciały się poddać, nawet kiedy wszystkie światła gasły, a siły go opuszczały. Nadal będzie wstawał, będzie walczył...
Niemniej jednak to co utracił... już nie powróci. Miał na sobie piętno, którego nigdy nie będzie w stanie zamazać...
"Myślałem, że postępuję do tej pory roztropnie... Ale dopiero teraz w pełni zrozumiałem znaczenie tego słowa. To że mnie zdegradowano... to że doszło to tego incydentu. To moje wybory. Nie żałuję tego co zrobiłem. Dzięki nim stałem na granicy śmierci i życia, ale dzięki temu też zrozumiałem, że warto walczyć... W świecie zdominowanym przez pogardę i ból... W świecie pełnym przemocy i niesprawiedliwości... Szczere uczucia nadal mogą czynić cuda... I dlatego warto walczyć..."

[Słodycz Zbawienia]

Spoglądałam na niego. Pomimo tego bólu, który doznał, przejrzał na ślepia. Chyba właśnie to było mu potrzebne. Stanięcie na granicy, by dojrzeć to, co do tej pory było dla niego zakryte, co było zagadką. Czy też, myślał, że postępuje jak trzeba. Skinęłam powoli łbem. – Nowy cel, to nowy etap w życiu. Może to czas, żeby spróbować pogodzić się z ojcem? Skoro znalazł się tam, gdzie go potrzebowałeś. Może to coś znaczy? – zapytałam i gestem łba wskazałam mu ziemię, żeby usiadł i odpoczął. W końcu takie wydarzenia musiały go zmęczyć. – Pośród tego wszystkiego mam też dobrą wiadomość. Zostanę uzdrowicielem. – odparłam, uśmiechając się do niego lekko, ale z radością widoczną w moich ślepiach.

[Jaskiniowy Kolec]

Nie potrzebował, ale usiadł. Już wystarczyło tego odpoczynku... Niemniej jednak ominął temat ojca. To co zrobi to... na razie niewiadoma. Nie wszystko zależy od samego Sumiennego.
"Czyli jednak Twoje marzenie spełniło się... Modliłem się za to..."
W pustych oczach było widać jednak iskrę dumy. Chwilę potem jednak znikła. Pozostał tylko lekki uśmiech odwzajemniany samicy.
"Mówiłem, nie poddawaj się, a osiągniesz cel. Poradziłaś sobie. Gratuluję Ci. Obyś uratowała każdego smoka, którego dane Ci będzie leczyć. Niech Immanor i Erycal sprawią, żeby Twoi pacjenci wykurowali się..."

[Słodycz Zbawienia]

Cóż. Nie mogłam się nie uśmiechnąć. Jednak nie był to taki ciepły, pełen radości uśmiech, który zwykle pojawiał się na moim pysku. Teraz wydawało się, że jest mi wstyd, chociaż nie powinno. Po chwili jednak uśmiech zniknął, a na moim pysku pozostał smutek. – Żałuję tylko, że osiągnę to kosztem naszego kleryka. Polubiłam go. Był pełen pasji. Ale zniknął. – wyjaśniłam. Czy czułam się winna? W pewnym sensie tak. W końcu korzystam na jego nieszczęściu. Z resztą, także na nieszczęściu Stada. Ale, cóż mam poradzić? Gdybym nie wykorzystała tej szansy, pewnie żałowałabym do końca życia.

[Jaskiniowy Kolec]

"To nie Twoja wina, że odszedł. Nie masz więc najmniejszego powodu, aby się obwiniać...W tych czasach wiele smoków szuka szczęścia poza granicami naszej krainy. Wiele tam z nich ginie... Podejmują swój własny, świadomy wybór. Być może ten smok jest teraz w innym, lepszym miejscu? Osobiście uważam, że zasłużyłaś na ten tytuł i to nie z roli przypadku..."
Jego uśmiech również zniknął i pozostała po nim pustka. Znów siedział jak posąg, jedynie czasem mrugając ślepiami. Przyglądał się po prostu Zbawiennej. Jej pyskowi, oczom, kłom, kiedy mówiła...

[Słodycz Zbawienia]

Niby to wiedziałam. Ale zawsze byłam empatycznym smokiem. Co z tego, że to nie moja wina, skoro i tak czuję się winna? Och, pewnie to poczucie winy kiedyś mnie zabije. Ale co tam. W końcu skinęłam powoli łbem. – Będę najlepszym uzdrowicielem, jakiego Ogień miał kiedykolwiek. – powiedziałam, patrząc gdzieś ponad samcem. Tak, jakby tam były odpowiedzi na wszystkie moje pytania. Chciałam tego. Chciałabym być uzdrowicielką i zrobię wszystko, żeby tak się stało. Jeszcze tylko trochę. A gdy zdobędę kompana jeszcze łatwiej będzie mi zbierać zioła. I kamienie na naukę. No i na spłatę długu. Nie chciałam wykorzystywać zapasów Stada. Inni mogą ich potrzebować. – Nie boli cię? – pytanie skierowane do Oka, chociaż na niego nie patrzyłam.

[Jaskiniowy Kolec]

"Boli przy każdym ruchu, jeśli pytasz o to co zostało mi w gębie..."
Podążył on za wzrokiem samicy...
Trudno było uwierzyć, że być może niedługo będzie mógł odwiedzić ją w jej leżu. Ta myśl dawała mu energię, sprawiała, że chciał walki z Zatrutym...
"Ale skoro boli to oznacza, że żyję, prawda?" Jego impuls myślowy był wręcz przesiąknięty pogodnością. Wyglądało na to, że cieszył się z ich ponownego spotkania. Że już nie była na niego taka zła... Niemniej na jego pysku nie malowało się nic poza lekkim uśmiechem.
I przyszedł czas, aby przyznać się co zamierzał niedługo zrobić...
"Zamierzam pogodzić się z ojcem, a potem zawalczyć z waszym Przywódcą i uzyskać prawo do wejścia na wasze tereny. Będę mógł wtedy trochę więcej czasu spędzić z Tobą... Będę mógł Ci wynagrodzić ten ostatni księżyc...
Jak zareaguje? Zaraz się przekona...

[Słodycz Zbawienia]

Przechyliłam lekko łeb na bok. – Nie tylko ból sprawia, że wiemy, że żyjemy. Wszystko, co czujemy czyni nas żywymi. – wyjaśniłam, patrząc na niego, już bez tej złości w ślepiach. Teraz pozostała sympatia i troska. A także nieco smutku z powodu tego, co musiał przeżyć. Na wieść o tym, że postanowił się pogodzić z ojcem uniosłam kąciki pyska w szerokim uśmiechu. Jednak ten bardzo szybko zniknął. Potrząsnęłam łbem, jakbym się przesłyszała. – Co proszę? – zapytałam, pełna niedowierzania. No, czy on chce szybko pożegnać się z tym światem?

[Jaskiniowy Kolec]

Hah. I tego właśnie się spodziewał.
"Ale że co? To pewnie Twoje własne myśli..."
Niby był spokojny, ale jednak było można wyczuć w myśli pewną dozę rozbawienia...
Już raz się żegnał ze światem. Mówią, że ten pierwszy raz jest najtrudniejszy. Potem jest już z górki...
"Przyszłości nie zmienisz... Moich decyzji również. Zależy mi tylko na trzech rzeczach w życiu... Na rodzinie, stadzie i Tobie. I zrobię wszystko, niezależnie jaka będzie cena... Abyś dostała... Nieco więcej...
Nawet nie potrafił się wysłowić czego tak na prawdę miała dostać więcej. Więcej Sumiennego? Więcej czasu? Trudno to określić.
Czasu się też nie cofnie. Powiedział co powiedział... Co Zbawienna z tym zrobi... Wszystko zależy od niej.