Polanka

[Zabójczy Umysł]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Rozejrzałam się. No i gdzie ten KrzyHonoru? Przecież powinien tutaj być! z tego calego poirytowania – na moje wezwania trzeba sie stawiac – zmarszczylam swoj nieskazitelnie piekny pyszczek. kilka zmarszczek tutaj, kilka tam, i za niedlugo bede musiala zaiwestowac w blotna maseczke. W sumie, to nie bylby glupi pomysl. Piekniejszym zawsze mozna byc. A wic ejaki z tego moral? mozna sie krzywic do woli. I ja wlasnie z tego korzystalam. Ha! Po chwili, rozejrzalam sie jeszcze raz. I jeszcze raz. Oczywiscie, z zwezonymi slepiami. Nie zamierzalam byc zaskoczona, co mi sie pare razy zdarzylo, wiec bylam czujna

[Krzyk Honoru]

Wylądowałem zgrabnie przed samicą z Życia.
-Witaj.– przywitałem się lekko uśmiechając do Winnej. Może mój głos nie był przepełniony optymizmem, ale cóż na to mogę? Chyba jestem przemęczony i to przez to.
-No więc po co mnie wezwałaś?– przeszedłem od razu do sedna. Nie trudno było się domyślić, że Winna potrzebuje pomocy w naukach, no bo z jakiego innego powodu miałaby chcieć się ze mną spotkać? To nie zmienia faktu, że musi grzecznie i ładnie poprosić. W końcu znoszenie jej przyjemnego charakterku kosztuje sporo cierpliwości.

[Zabójczy Umysł]

Zlustrowałam uważnie sylwetkę Krzyku Honoru. Nie wyglądał za ciekawie, i dlatego moje "dzień dobry" było właśnie tego potwierdzenie. Choć, nie można było zapomnieć – komu to wyleciało z łepetyny to ... a niech będzie ... zgniłe jajo. Z jajka się wyklułam, więc doskonale znałam ów materiał, a i odór zgnilizny nie był mi obcy. W końcu – eh! – ma się te naście księżyców, czyż nie? – że skinęłam mu łbem. Krótko i służbowo, ale jednak skinęłam. – Wyglądasz jakby Cię ktoś wyciągnął z gardła. I to w dodatku jakiegoś pisklaka lub adepta – nie byłam ani ślepa, ani także głucha (kwestia dyskusji jednak), więc zmęczenie ognistego od razu rzuciło mi się ... w zmysły. Dokładnie tak samo wyglądał Złudek, kiedy brakowało mu kogoś, komu by co nieco wcisnął. Taka spychologia. Ale z drugiej strony ... co ten ognik robi, że jest tak zmęczony? Pisklozmgromadzenie sobie założył, czy co? To znaczy, pisklaki – swoje lub też i nie – musi pilnować? Pytać czy tez i nie? Hm. Oto jest pytanie?! Z jednej strony, to by rozwinęło od razu moje wątpliwości, ale z drugiej ... może wziąć go na poczekanie? I tak, prędzej czy później – bardziej to pierwsze – się o tym dowiem. Cóż, taki typ niestety. E! W "duchu" machnęłam na to łapą. Dość szybko, aby przejdź do sedna sprawy. Właściwego sedna sprawy. – Do rzeczy, jednak. – oznajmiłam, dalej go lustrując. Uważnie. Tak! Przydałaby mi się mała przerwa. O nie, duża przerwa. Jeśli tak dalej przyjdzie, to Krzyk będzie wyglądał jak żywy trup. A tego, co jak co, bym mu nie życzyła. Nie powiem, że uważam go za przyjaciela, ale za dobrego znajomego? Czemu nie? – Jeśli masz tylko czas, i chęci, poprosiłam bym o naukę magii obronnej. Na tych ziemiach nie ma nikogo, kto byłby w stanie mnie poprowadzić dalej. Oczywiście, zrozumiem jeśli odmówisz ...
Co prawda, tego ostatniego nie brałam pod uwagę, ale ... jak nie dziś to jutro. I inaczej tego komentować, nawet niewerbalnie, nie zamierzałam.

[Krzyk Honoru]

-Jak miło słyszeć tak urocze słowa na dzień dobry. – uśmiechnąłem się kwaśno. -Ty też wyglądasz wspaniale. -zlustrowałem Winną wzrokiem. Jak zwykle stroi te swoje minki, no ale cóż taki jej urok ( jeśli to można nazwać uroczym). Czekałem spokojnie, aż przejdzie do sedna.
-Magia obrony?– gdybym miał brwi, zapewne bym je uniósł tak, jak robią to ludzie. Ale, że ich nie mam to poprzestałem na zmarszczeniu nosa i przekrzywieniu łba w prawo. Lubie Winną, ale czy mam czas? Zapewne nie....Z drugiej strony, to miła odmiana po ciągłym uczeniu skoku, biegu, lotu i podstaw magii precyzyjnej. Poza tym, jak zwykle z Winną, na pewno będzie zabawnie. –Dobra, nauczę cię. – skinąłem łbem. Przez chwilę intensywnie myślałem. Czego uczyłem się będąc mniej więcej na tym poziomie co Winna? Ah! Już wiem.
-Obrona ze skóry. Słyszałaś kiedyś o o barierze, która nie pozwala tworzyć ataków wewnątrz Ciebie, bez dotyku przeciwnika?– zapytałem przypominając sobie, że niegdyś i mi zadano to pytanie.

[Zabójczy Umysł]

Zmrużyłam nieco ślepia. To była kpina czy jakiś komplement? Hm. Trzeba przeanalizować. I to szybko. Kwaśny uśmiech mógł oznaczać kpinę – albo coś w ten deseń – ale, ale ... czy w tonie Oceanu Ognia było słuchać coś ... negatywnego? Ową kpinę, ironię, złośliwość? Nie, raczej nie. A przynajmniej, i to trzeba było podkreślić, według mojego toku myślenia, więc to musi być coś podobnego do mojego stylu wypowiedzi. Suche stwierdzenie faktu. Tyle, że ubarwione jeszcze czymś. Uśmiechem, konkretnie. – Staram się – odparłam grzecznie – o ile można było to odebrać za coś grzecznego i kulturalnego – , wzruszając lekko barkami. Lekko też się uśmiechnęłam. Nie, nie pełnym wyszczerzem, i nie tak, aby po tym uśmiechu można było powiedzieć, że ... coś kombinuję. Lekki uśmiech? Tak. To było właśnie to. Co jednak zrobiłam? Delikatnie odsłoniłam kły, w przyjaznym uśmiechu.– Co zasłucha, chyba, dobrych genów albo ciężkiej pracy, którą wykonuję – albo nie załapałam ironii (albo nie chciałam jej złapać) – co było dość mało prawdopodobne – lub też chciałam coś dodać od siebie. Kiedy tylko usłyszałam – cały czas, o dziwo, uważnie i badawczo wsłuchiwałam się w słowa ognistego – zbawienne słowa: "Dobra, nauczę cię", poszerzyłam uśmiech i .. ukłoniłam się. Szybko, ale wcale nie byle jak. Ot, to było szybkie dygnięcie. Na przednie łapy. Oczywiście, podarowałam sobie jakieś przesadnw wybuchy radości. Hurrrra! Jak fajnie! Walenie ogonem gdzie popadnie, i tak dalej i tak dalej – Tak. Coś tam słyszałam – przyznałam, ale z pewnym ... wahaniem. Krótkim bo krótkim, ale jednak wahaniem. W końcu, aż takiego bliskiego kontaktu z Uzdrowicielami to jednak nie byłam. A bądź, co bądź, to była ich domena. Przenikanie barier. –Z tej bariery najczęściej korzystają Medycy. Dlatego też mogą bez przeszkód leczyć inne smoki. Gdyby było inaczej, nie mogli by swobodnie poruszać się w ciele swojego pacjenta, odbudowując mu to, co zostało zniszczone.
Ok. Tyle wiedziałam lub też tyle chciałam wiedzieć. Na resztę, poniekąd, sam sobie Przywódca Ognia odpowiedział. Nie ma dotyku, nie ma drugiego ataku – słabszego. Jest dotyk, to i jest/będzie kolejny atak. Chociaż? Czy dotknięcie przeciwnika przez czarodzieja, można zaliczyć jako atak? Chyba nie. A więc, to musi być przerwanie skóry.

[Krzyk Honoru]

-Oj Winna...Winna....– westchnąłem kręcąc łbem z niedowierzaniem. Niby taka inteligentna i sprytna samica, a ironii rozpoznać nie potrafi. No ale dobrze, nad tym nie będziemy się roztrząsać, bo to nic istotnego.
Wybuchłem śmiechem, gdy Łuska zaczęła się kłaniać. –No bez przesady!– wymamrotałem między kolejnymi wybuchami śmiechu.– Aż takiej wdzięczności od ciebie nie oczekuję. – śmiałem się i śmiałem....
-To prawda, to jest domena Uzdrowicieli.– skinąłem łbem już nieco bardziej uspokojony. Skupiłem się na słowach Winnej, których swoją drogą nie było za dużo.– Jednak tu cię zaskoczę! Czarodziej i Wojownik też może z tego korzystać! Z tym, że tutaj pojawia się jeden mały problemik. W przypadku Wojownika użycie magii, gdy zmierza do przerwania ciągłości skóry spowoduje, że jego atak będzie dużo słabszy, niż gdyby użył swoich zwyczajnych atutów, czyli kłów, pazurów, czy ogona. Atak magiczny może w ogóle mu nie wyjść. Zapewne nie usłyszysz o Wojowniku atakującym ten sposób, bo to za duże ryzyko niepowodzenia. Wolą się skupiać na tym, co potrafią. Z kolei u Czarodzieja obrona, której się zaraz nauczysz wynika z czegoś podobnego. -zamilkłem pozwalając jej na analizę moich słów. Trochę nowości nikomu jeszcze nie zaszkodziło, a i Winna powinna wiedzieć takie rzeczy.
-No a teraz moja miła przygotuj się do użycia maddary. Jak mniema wiesz jak to zrobić.– uśmiechnąłem się lekko kpiąco.

[Zabójczy Umysł]

No właśnie. Niby. Niby inteligentna i niby sprytna. Nie ma tu określenie jest – albo coś w ten deseń. Jest tylko to nieszczęsne, nieciekawe ... Niby. To prawie jak ... prawie. A prawie robi wielka różnicę, czyż nie. – Wiem, mogłam się nazwać inaczej. Ale nic innego mi do głowy nie przyszło – skwitowałam z udawanym ... hm ... żalem? Wyrzutem? Taaaak. Takie coś pomiędzy. Jednak, i to trzeba było również zaznaczyć, wykonałam szybkie mrugnięcie. Wręcz, w oka mgnieniu. Nieuważny obserwator, a taki właśnie nie mógł być czarodziej, mógłby tego nie zauważyć. Linka zarzucona?– Kapuję – najpierw nastąpiło potwierdzenie, a potem ... W skrócie? Ślepia mi się nieco rozszerzyły – można rzec, w zdumieniu – a kilka mięśni na mym pysku, ale nie tylko, lekko drgnęło. Jakby się zastanawiały nad tym, czy mają coś zrobić – otworzyć pysk, aby coś powiedzieć, trzasnąć lub machnąć ogonem, przekrzywić głowę. Coooo? Czarodziej i wojownik też mogą skorzystać? Poważnie?! No nic trzeba dokładnie słuchać. Wróć. Dokładnie i uważnie. I tak słuchałam i słuchałam, i jeszcze raz słuchała, wszystko sobie zapamiętując. Nie część, nie większej części, ale całej. O dziwo. Nie. I stwierdzam to teraz. W tym miejscu i o tym czasie. Z tej obrony lepiej nie korzystać. Nie ma tutaj żadnych plusów, ale są minusy. Czemu? Bo i po jednej i po drugie stronie, nawet od samych umiejętności, największą rolę odgrywa tutaj szczęście. I tylko szczęście. I nic innego. Słabszy może wygrać z silniejszym. Młody ze starszym. – Już się robi – przechodzimy od razu do właściwego treningu? I to w dodatku z teorii do praktyki? Świetnie! To właśnie lubię! Konkrety.
Skupić się? Co w tym jest trudnego? Dla mnie trudnego? No właśnie, nic! Najpierw oddech. Równy, spokojny, głęboki. Żadnych spowalniań i przyspieszeń. Potem postawa. Krótka analiza. Nic do zmian. Łeb miałam ustawiony prosto, zad na ziemi, tak samo jak i ogon, skrzydła przy ciele. Następny etap. No, i tutaj robi się problem. Czemu? Bo mamy za dużo możliwych tematów do przemyślenia, aby teraz siedzieć spokojnie i marnować czas – cenny czas. Ignorowanie otoczenie? Pomysł dobry, ale nie idealny. Żaden drapieżnik – żadna istota żywa, jeśli chciała przeżyć – nie mógł ignorować tego, co działo się wokół niego. No chyba, że ma inne plany na życie. Nie. Trzeba skupić się na sobie. I tak też zrobiłam. Zaczęłam wsłuchiwać się w swoje ciało. Jak pracowały organy, jak biło moje serce ... Ale wciąż starałam się również pracować nad umysłem. Wyrzuciłam z siebie negatywne myśli. Złość, irytację, znudzenie ... takie tam ...
Na koniec, co to raczej było potwierdzeniem wcześniejszym słów, że oczyściłam całkowicie swój umysł, skinęłam krótko głową. Raz.

[Krzyk Honoru]

Czekałem spokojnie, aż Winna oczyści umysł i przygotuje się do działania. Nie odzywałem się, by przypadkiem nie rozproszyć Adeptki, która i tak, sądząc po jej częstym potoku słów miała tysiąc myśli na minutę.
Gdy dała znak, że jest przygotowana do dalszej nauki odezwałem się cichym i spokojnym głosem
Spróbuj wyizolować maddarę ze skóry. Pamiętaj jednak, że nie wolno manipulować komórkami bo skończy się to dla ciebie źle. Musisz być ostrożna i skupiona. Jeśli poczujesz, że coś idzie nie po twojej myśli lepiej się wycofać i zacząć od podstaw, niż brnąć w coś, co może zrobić ci krzywdę...

[Zabójczy Umysł]

//Podobno smoki – nie Uzdrowiciele – nie znają pojęcie komórek xD I to właśnie dlatego nie można było Ci zaliczyć kolejnego, V, poziomu MO :mrgreen: :mrgreen:

Nie mogę powiedzieć, że to jakieś trudne zadanie – bo maddarę pobiera się z różnych warstw, i ja z tego korzystałam aż nadto – ale nie mogę też powiedzieć, że jest to łatwe zadanie. Bo na pewno takie łatwe i przyjemne to jednak nie jest. A zwłaszcza wtedy, kiedy coś – myśl, emocje – lub ktoś Cię zdekoncentruje. Nawet delikatnie. Wtedy konsekwencja jest tylko jedna. Leżysz i kwiczysz. Z bólu, rzec jasna. Spalona skóra, spalone tkanki, no i spalone nerwy, naczynia krwionośne. Ale, ale ... jeden plus jest. Krwi tutaj nie będzie. Dla jednych to dużo, dla drugich to mało ... Argh! Nie ważne, zresztą. Miałam być skupiona, to i byłam. I nie zamierzałam niszczyć swojego wspaniałego ciała. Jeszcze mi się ... yyy ... do czegoś przyda. Chyba?! Dlatego też, uważnie – od początku do końca – wysłuchałam swój ognistego. Nie ruszać komórek, cokolwiek to znaczy. Brać tylko samą maddarę, i nic więcej. W razie czego miałam się wycofać. Komendy akurat na moją główkę. Proste, aczkolwiek i konkretne. I tak, nie zastanawiając się wiele zaczęła przeszukiwać swoje zasoby maddary. Niemniej jednak, nie szukałam – bo nie miałam takiego zamiaru – gdzieś dalej. Nie. O nie! Szukałam blisko. Tuż pod łuskami. Być może nie byłam Uzdrowicielem, ale doskonale wiedziałam – głównie po fizycznym kontakcie z przeciwnikiem – że coś tam jednak jest. Czemu? Ano dlatego, że parę razy zdarzyło mi się, w chwili zawieszenia mojego oprawcy, spoglądać na swoje rany. A jakże! W celu oszacowania. Rana głęboka czy rana płytka ... – coś w tym stylu. Ha! Jak to mówią: szukajcie a znajdziecie! I ja właśnie znalazłam to co chciałam. Zresztą, czy maddary nie da się nie zauważyć, nieważne gdzie by była? To coś czego nie da się przeoczyć. Niestety. I co ja miałam z nią zrobić? Aha. Wyizolować. no tak! Hm. Powoli czy szybko? Szybko to chyba nie, bo mogło by się coś stać, a zwłaszcza wtedy kiedy robi się coś po raz pierwszy, a więc ... pozostaje tylko jedna opcja! Robimy to powoli. Krok po kroku. Pfff. To będzie dość mozolna praca, ale cóż zrobić. No nic! Ale zacznimy od początku. Najpierw, po odszukaniu swoich zasobów maddary – na całym ciele – zagłębiłam się w niej, a potem ... potem ... to zaczęłam ją wyciągać na zewnątrz. Pamiętając, żeby niczego innego nie ruszać.– Zrobione – miałam to oznajmić kiwnięciem słowy czy też i zwykłym krótkim słowem? Hm. Postawiłam na to drugie. Szczerze mówiąc w ciemno.

[Krzyk Honoru]

//To jak to nazwać inaczej? Pamiętam, że z tym miałam problem, ale nie potrafiłam wymyślić zamiennika :D


-To teraz musisz tę maddarę hmmm...rozluźnić, tak by rozpłynęła się po twoich łuskach tworząc osłonkę. – nakazałem, a wiedząc, że polecenie może być niejasne dodałem jeszcze- Niech maddara rozpłynie się po twoich łuskach tworząc coś na kształt drugiej skóry, możesz nadać jej właściwości odporne na atak fizyczny. – zaproponowałem wiedząc, że bez tego i tak by nic Winnej nie wyszło.

[Zabójczy Umysł]

//Szczerze mówiąc nie wiem :P Maddara z najbliższych warstw ciała – łuski to raczej coś co jest na zewnątrz (jak nasze ubranie) a nie coś, co wyrasta z ciała – tak jak sierść, futro? Jak Ci łuska odpadnie to koniec – masz dziurę xD

Mam ją rozluźnić? Ale jak? Kazać jej się rozluźnić? Tak po prostu? W sumie, to jest jakaś myśl. Maddara nie myśli, to jej trzeba rozkazywać. Po prostu. Masz obraz w umyśle, dodajesz drogocennej siły i koniec. Twór się materializuje. Chyba. A jeśli nie ... to pora popracować nad swoim umysłem. I tyle w temacie. A co! No więc, nie przedłużając zbyt długo (bo się nie chce i szkoda czasu) zmobilizowałam swój umysł do działania. Bardzo szybko, żeby nie powiedzieć, że błyskawicznie. Pfff. Obraz. Trzeba mieć obraz – konkretny, szczegółowy, mało-madarożercy obraz. I taki właśnie miałam. Kazałam swojej maddarze wypłynąć na zewnątrz, tworząc jakby taką ... zbroję. Zbroja, kombinezon, druga skóra – jak zwał tak zwał – to właśnie miało znajdować się na moim ciele. Elastyczne jak ... no ... pnącza (spokojnie mogłam się w tym poruszać, choć takich planów, oczywiście, nie miałam) lekkie jak piórko ... nie wróć ... piórko ma jakiś tam ciężar, a moje cudo – o ile tak mogłam to tak nazwać – cudem właśnie było, więc nie mogło być za ciężkie. Przepraszam bardzo, czy ja wyglądam jak jakiś koń? Albo osioł? No właśnie ... nie, nie i jeszcze raz nie! Smoki nie noszą żadnych przedmiotów na ciele. Czemu? Bo to drapieżniki a drapieżników trzeba się bać. Drżeć na samą nazwę, brać łapy/nogi/kopyta/skrzydła za pas jak się tylko wyczuje jego zapach, i tak dalej i tak dalej. Oh. Ale wróćmy jednak do tematu. Ładnie prosimy? A więc, po przyjęciu przeprosin, kontynuujemy. Mój twór, moja skóra była lekka jak puch. Albo inaczej, w ogóle nie miała ciężaru. Fajnie nie? Też się cieszę. Co jeszcze? Ah. Kolor, kolor, nie można zapomnieć o kolorze. I ja również nie zapomniałam. Barwa, a jakże – to akurat nie było zaskoczeniem, bo zawsze stosowałam tą barwę – czerwona. Jak moje łuski. Czyli, bez jakiś skaz – przejaśnień, przyciemnień, innych kolorów ... Co prawda nad parametrami obronnymi się zastanowiłam (głównie to była rozmowa coś w stylu: tak, nie, nie wiem, a po co? Oczywiście, z konkretnymi powodami, których tu jednak nie wymienimy) ale w końcu ... je dodałam. Jaka padła komenda? Już tłumacze. Obrona przed każdym fizycznym atakiem. I tak, ani kamień ani pazury ani kły nie mogły się przez nią przedrzeć ...

[Krzyk Honoru]

//No właśnie łuski to chyba coś jak futro, tylko nie tak miękkie :D Tak jak u ryb, czy u czegoś, to jest jakaś tam stwardniałą warstwa skóry, albo i nie.... nie wiem. No nic zobaczymy, może ci to uznają.


-Świetnie. – skinąłem łbem oglądając samicę i sprawdzając, czy wszystko wyszło tak, jak powinno. – No to teraz spraw, żeby twoja maddara zaczęła świecić. – nakazałem. Zamilkłem wpatrując się wyczekująco w Winną. – Tylko pamiętaj, że manipulujesz maddarą, a nie tkanką. Uważaj, żeby nie zrobić sobie krzywdy.

[Zabójczy Umysł]

//Nie wiem jak jest u ryb. Nie jem ich xD

O! Coraz ciekawsze te polecenia. Najpierw przeszukiwanie konkretnych pokładów maddary – dość nudne polecenie – potem jej wyizolowanie – ciepło, ciepło – a na koniec, i to jest właśnie najlepsze, a przynajmniej według mnie, najbardziej niesamowite. I intrygujące. Ha! Zawsze marzyłam być jak ... ten no ... ten co świeci w ciemności .... co to było? Aha ... robaczek świętojański! Niewielka to ja byłam, skrzydła również posiadałam, no i świeciłam. Hm. Ale nie w ciemności, a szkoda. To by dopiero było. Wszechobecna ciemność i Ja gdzieś na środku – powiedźmy, że byłam na środku – tejże polanki. Niesamowity widok, oj niesamowity o byłby widok. Cóż. Niestety nie dane mi było to przetestować, o tym czasie, więc z miną naburmuszonego pisklaka (w zasadzie, tak wyglądałam) zabrałam się do działania. To co miałam utrzymywać utrzymywałam, a to co nie miałam utrzymywać – bo tego akurat nie było, jeszcze – tooooooo ... ugh! ... Dobra! Nie będziemy nikogo trzymać dłużej w napięciu/tajemnicy – czy jakoś tak. Trzeba było sobie to najpierw wyobrazić. Tak po prostu. Obraz, jako tako miałam, więc do poprzedniego wyobrażenia dodałam coś jeszcze. Światło. Nie za mocne i nie za słabe. Do tego – i o tym nie można było zapomnieć – przyjemne w odbiorze przez zmysł wzroku oraz nie posiadające namacalnej struktury (na liście i kwiatki, to miało być światło a nie coś innego) Cień, cień ... Hm. Chyba też powinien być, czyż nie? To znaczy, pasowało by, żeby był, ale czy to coś zmieni? Czy moja osłonka stanie się przez to lepsza? Cóż, szczerze w to wątpiłam, dlatego też to sobie akurat podarowałam.
Ok. Nie pozostało mi teraz nic innego jak przeniesienie zebranej wcześniej maddary do wyobrażenia – a 'wyglądało' to tak, jakby napełniała jakieś naczynie wodą lub inną cieczą.

[Krzyk Honoru]

Uśmiechnąłem się pod nosem. Czerwona świecąca Chochlik wyglądała na prawdę uroczo. Nawet nie jestem w stanie tego do czegoś porównać! Smoczyca wyglądająca jak przerośnięty świetlik, tak, to jest zabawny widok.
-Hehe...no dobra...he....– mówiłem przez śmiech. Próbowałem się powstrzymać, ale nie byłem w stanie–.... to teraz niech połowa twojej osłonki zapłonie. – wydałem kolejne polecenie. Tak, to będzie ciekawe jedna część Winnej będzie świecić czerwienią, a druga będzie płonąć ogniem...mieszanka iście pasująca do tej samicy. -Jedna część twojej otoczki ma płonąć, a druga dalej się świecić. – sprecyzowałem, gdyby Winnej przyszło do głowy neutralizować to, co teraz zrobiła.

[Zabójczy Umysł]

//Pamiętasz może o Bujnych Zaroślach? :mrgreen:

O cholerka! jedna część ma płonąć a druga świecić. Ale która? Prawa ma świecić a lewa płonąć? A nie na odwrót. Niech prawa płomienie a lewa świeci? A może wrócimy do pierwotnej wersji? Nie wiem, nie wiem ... Ekh! ... nie potrafię się zdecydować. Którą stronę mam ładniejszą, aby ją podświetlić (wróć, podtrzymywać to, co już mam) a którą sobie odpuścić, bo brzydsza? Hm. Pysk mam, chyba, ładniejszy od zadu – i bardziej wyszczekany, to już prędzej – więc niech to zad + coś jeszcze, tak aby było równo, płonie, a druga połowa mojego ciała (od środka kręgosłupa aż do pysk świeci. I tak też zrobiłam. To co już świeciło, pozostawiłam bez zmian, choć wciąż ten obraz miałam w swoim umyśle, i w razie czego dokładałam do niego niewielkie pokłady maddary – a to co nie miało świecić, a świeciło, przemianowałam w ogień. Najpierw jednak musiałam skupić się na wyobrażeniu. Ogień. Nie jakiś przesadnie wielki, ale też nie jakiś mikrus. Ot, dopasowany co moim parametrów. A także i do tego, aby mi, po prostu, pasował. Wciąż chciałam wyglądać jak smok, a nie jak ... yyyyy .... żywa tyle, że płonąca istotka, którą ciężko jakoś zidentyfikować. Gdzie pysk a gdzie zad? No coś w tym stylu. Na zewnątrz, na zewnętrznej powłoce, miały tańczyć zmysłowe, tańczące – ale i niebezpieczne – płomyczki. Co jeszcze można było o nich powiedzieć? Ano to, że: Po pierwsze, nie gasły a także i nie rozprzestrzeniały się pod wpływem wiatru (wciąż były stałe) a po drugie, temperatura – obojętnie jaka – miała im nic nie robić (gorąco ani nie miało ich zwiększać, a zimno nie mogło ich zniwelować, od zmniejszenia/osłabienia ich płomieni aż po całkowite ich wygaśnięcie. Nie mogłam również zapomnieć o drobnym elemencie, który w rzeczywistości był bardzo ważny. Bo od tej niewielkiej drobnostki zależało to jak skończę. Czy z oparzeniami, dość konkretnymi, czy też i nie – taka opcja też była – ale za to z skutkami typowi dla przegrzania się. Zmęczenie, zawroty głowy, etc. Ba! Takich przykładów można mnożyć i mnożyć, ale mnie się akurat nie chce. Mogę? Mogę, nikt mi przecież nie zabroni co nieco zachować dla siebie. Zwłaszcza, żem czarodziej i skutki swoich ataków powinnam wiedzieć. Albo też je przewidywać. Tfu, tfu ... A więc, trzymając się jednak tematu, moja wewnętrzna – od mojego ciała – strona miała mnie chronić. Przed płomieniami, przed przegrzaniem się, przed odparzeniami. Jednym słowem przed wszystkim, czego konsekwencją był wpływ ognia. I ciepła. Pomyślmy, warstewka maddary między jedną a drugą ... konstrukcją? Noooo ... czymś tam. Ah. Jak w dobrze mnie znacie, naprawdę. I to by było na tyle, chyba. O! A czy wspominałam o tym, że mój ogień był gorący, bardzo gorący. Coś w stylu: Pęcherze, ogromny ból, spalenie tkanek – o łuskach, skórze już nie wspominając? Nie? Ni to teraz o tym mówię. Jak to mówię: Lepiej później, niż w ogóle.
Zad zasiliłam nową porcja maddary. Im większe wyobrażenie tym, ... trzeba użyć większych zasobów. Chyba?

[Krzyk Honoru]

//Ano nie pamiętałam :D Ale już ci tam odpisałam. Przepraszam.


Uśmiechnąłem się szeroko. No cóż za widowisko! To dopiero jest zabawne....
-Idzie ci całkiem nieźle. Dlatego w ramach przerwy w użyciu maddary wysil umysł i wymyśl do czego można zastosować to, czego przed chwilą się nauczyłaś. – nakazałem przysiadając sobie wygodniej na ziemi.