Spotkanie II

[Czarny Kolec2]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Jak tylko usłyszał w swojej głowie rozkaz Nieśmiertelnej, wystrzelił jak proca ze swojej gałęzi. On, jak to on, zajmował się gapieniem w bliżej nieokreślony punkt na horyzoncie, bez żadnego kreatywnego pomysłu na urozmaicenie sobie wypoczynku. Lecz teraz...Działo się. Zatem opuścił swoje kruki, i poleciał w kierunku miejsca jakie wskazała mu Nieśmiertelna...
Gdy znalazł się na Skałach Pokoju, wylądował tuż przy swej pani, lądując bardzo miękko i...dystyngowanie. Skinął łbem w przywitaniu do Nieśmiertelnej, po czym usiadł na zadzie, szczelnie owijając się ogonem i przykrywając skrzydłami. Zmierzył martwym wzrokiem pozostałe smoki, zatrzymując się...Na Ateralu. Intrygował go, a jakże. Czyżby to on był...Jedynym? A może to faktycznie ten cały Tarram? No, i po co tu w ogóle się zbierają?

[Zachodząca Łuska.]

Zmrok wyruszyła z Obozu Ognia zaraz po otrzymaniu wskazówek, choć nie bardzo jej się to spodobało. Niby się spieszyła, a niby nie... W każdym razie w końcu dotarła do Skał Pokoju i wylądowała lekko z dala od innych smoków. Spóźniona, jak zresztą zawsze. Chyba miała to we krwi.
Stanęła obok fioletowołuskiej Przewodniczki i obrzuciła czujnym spojrzeniem inne obecne tu smoki. Nie siadała. Nie wiedziała, co może ją tutaj czekać, więc czemu miałaby usiąść? Może i w ten sposób okazywała brak zaufania, ale przecież nie będzie ufać smokom, które widzi po raz pierwszy. Po prostu nie i tyle.
Ogon Zachodzącej drgał, kiedy ta czekała na rozpoczęcie tego czegoś, co ma się dziać. Czy to były jakieś obrady...? Część z obecnych smoków było pewnie zwykłymi członkami stad, ale te starsze wydawały się być... inne? Może ważniejsze. Nie mogła mieć pewności.

[Nieśmiertelna Dusza]

Widząc zachowanie Zmroku, pomyślała o jakimś wyjaśnieniu. Właściwie smoki tu z nią obecne nigdy nie brały udziału w żadnym spotkanie. Troje z nich było spoza Wolnych Stad, więc mogły w ogóle o takiej tradycji nie wiedzieć. Posłała więc dodatkową wiadomość w myślach, wyjaśniającą.
~ To jest Spotkanie na Skałach Pokoju. Konfrontacja wszystkich aktualnych stadnych Przywódców, najczęściej z Zastępcami, czasem z innymi smokami. Ja wybrałam was jako przedstawicieli Ognia. Trwa tu wymiana informacji, wypowiadanie wojen, ustalenia na tematy sporne. Spokojnie i przyjaźnie. Prowadzi je zazwyczaj prorok, smok neutralny, wywodzący się z któregoś ze Stad. Porzucają je, by służyć swoim bogom.. Na pewno znacie jakiś kapłanów, z waszych stron. ~ ta myśl była skierowana głównie do trójki adeptów zza bariery ~ To jednak widzę postanowił poprowadzić nasz Bóg Śmierci we własnej osobie. Ateral. ~
Przeniosła spojrzenie na boga i uśmiechnęła się lekko.
– Ogień przybył w komplecie. Są tu już wszystkie zwołane przeze mnie smoki ostatniego, spóźnionego Stada. Wybaczcie. Jeśli nikogo nie brak z Życia i Cienia, to może zaczniemy..? – obejrzała się pytająco na Złudzenie i Uśmiech.

[Ateral]

Czarne ślepia Aterala obserwowały badawczo każdego smoka, który tu przychodził. Bóg odnotowywał ich reakcje, ich emocje... może nawet ich myśli. Większość uważała Spotkania na Skałach za niepotrzebną stratę czasu. I może czasami taką była. Ale to, czego te smoki nie rozumiały, to inny aspekt takich zgromadzeń. Miejsce, gdzie informacje można był wymienić oficjalnie, gdzie można było pokazać siłę swojego stada bez uciekania się do potyczek. Miejsce, gdzie można było ocenić inne stada i zastanowić się, czy opłacałoby się zawalczyć o nowe tereny.
Bóg Śmierci odchrząknął głośno, zwracając na siebie uwagę zebranych.
– Witam was, Smoki Wolnych Stad, na Skałach Pokoju. Wasza obecność cieszy mnie – skinął łbem w stronę delegacji z Życia, Cienia i Ognia. – Ale nie ma powodu do tracenia cennego dla was czasu, dlatego przejdźmy do rzeczy.
Głos Śmierci był cichy, spokojny, ale słyszalny przez wszystkie smoki doskonale.
– Jakiś czas temu pewien smok przybył do Świątyni zwracając się z prośbą o chronienie przywódców stad. Ta prośba zwróciła naszą uwagę – zmrużył lekko oczy. – Przywódca jest głową stada, podejmuje decyzje i często wystawia się na niebezpieczeństwo. I może być celem ataków, czy to zamierzonych, czy przypadkowych. Dla stada katastrofą by było stracenie swojego przewodnika bez względu na okoliczności.
Długim spojrzeniem obdarzył Nieśmiertelny Ogień, Uśmiech Cienia i Złudzenie Życia.
– Dlatego postanowiliśmy zaoferować wam możliwość wybrania smoka, który odpowiadałby za życie przywódcy swoim własnym życiem. Słyszeliście zapewne o więzi łączącej umysł smoka i umysł kompana. Oferujemy wam błogosławieństwo, ceremonię krwi, która dawałaby smokom coś podobnego. Nie wymianę myśli czy uczuć, ale przeczucie, pojawiające się, ilekroć przywódca znalazłby się w niebezpieczeństwie. Niebezpieczeństwo takiej więzi krwi polegałoby na tym, że taki smok, jeśli zignoruje przeczucie, przeżyje to, co przeżywa przywódca. Nawet śmierć – zamilkł złowieszczo.
Po czym znieruchomiał. Najwyraźniej czekał na wypowiedzi zgromadzonych.

[Uskrzydlony Marzeniami]

Skrzydło był dumny ze swoich smoków, że zjawili się tak szybko. Pojawienie się każdego z nich było jak balsam leczący rany na jego duszy. Pytanie jednak, na jak długo. Kiwnął łbem przybyłym, po czym skupił się na Ateralu. Wiedział, o czym mowa. Wysłuchał Boga Śmierci do samego końca, po czym powoli skinął łbem. Sam w pewnym momencie zaczął rozważać, aby wybrać ze Stada smoka, który pomagałby mu w innych kwestiach niż Zastępca.
– Jeden taki smok na jednego Przywódcę? – nie było to do końca pytanie, choć właśnie tak mogłoby zostać odebrane.
– Co, jeśli zginie taki obrońca? – zapytał. Tym razem już z pewnością zapytał. Śmierć Przywódcy to śmierć tego smoka. Ale jak ma to działać w drugą stronę? Jego spojrzenie mimowolnie powędrowało ku Ciernistemu.

[Jaskiniowy Kolec]

Sumienny przyleciał jak najszybciej mógł. Niestety dość mocno się spóźnił, więc wkroczył na skały wręcz skradając się. Stanął niedaleko ojca i słuchał co mają do powiedzenia.
Usłyszał już skrawek słów ojca i strasznie to go zainteresowało. Obrońca?
Tak poza tym ojciec jakoś strasznie nie wyglądał. Przynajmniej dziś.
-Przepraszam za spóźnienie, ojcze.
Szepnął cicho po wypowiedzi Złudzenia i czekał na dalszy rozwój sytuacji.
Poznał oczywiście Nieśmiertelną, która-choć mała- prezentowała dumny majestat ognia. Nie dało się jej nie lubić. To fakt.

[Ateral]

– Przywódca ma prawo prosić o więź krwi z jedynie jednym smokiem w danym czasie, przy czym ów smok nie może być zmuszany do wiązania się z nim za pomocą gróźb czy szantażu – odpowiedział Ateral, a jego głos zabrzmiał surowiej, zimniej. Na Skałach Pokoju zaszumiał lodowaty wiatr w odpowiedzi na ten ton. – Będziemy wiedzieli. Zaś jeżeli obrońca zginie, przywódca ma prawo prosić o więź z kolejnym smokiem.
Czarne ślepia zaskrzyły się blaskiem gwiazd.
– Pamiętajcie, że nikt nie musi wybierać brata krwi, aby być przywódcą. Jest to jedynie opcja, która powinna zaoferować przywódcy więcej bezpieczeństwa, aby mógł się bardziej skupić na bezpieczeństwie stada, skoro ktoś będzie pilnował jego pleców.

[Cicha Łuska.]

Cicha słuchała w skupieni słów boga. Nic nie mówiła, czasem lepiej siedzieć cicho. Jej grzywa powiewała na wietrze, a błękitne ślepia patrzyły na zebrane smoki. Nie znała wielu z nich. Westchnęła cicho, co było raczej zwyczajnym, ciężkim oddechem. Badała otoczenie. Interesowało ją to, o czym mówił Ateral.

[Uskrzydlony Marzeniami]

Spojrzał kątem ślepi na Sumiennego. Co on tu robi? Cóż, nieważne. Niech zostanie, nie będzie się z nim teraz sprzeczał. Policzy się z nim w obozie. Po chwili skupił spojrzenie swoich żółtych ślepi na bogu.
– Odbywać się to będzie w świątyni? – zapytał. Skrzydło z pewnością będzie tym, który zapewni sobie takie wsparcie. Nie na darmo Immanor powiedział mu to, co powiedział. Nikt nie powinien dźwigać tego brzemienia samemu. I teraz to zrozumiał. A smok, o którym myślał, to odpowiedzialny i godny zaufania członek Stada.

[Krzyk Honoru]

Wysłuchałem ze spokojem Nieśmiertelny Ogień. To, co powiedziała było dla mnie nowością, dlatego też wsłuchałem się w każde jej słowo. Nie zdążyłem jednak odpowiedzieć Przywódczyni.
Stałem nieruchomo tuż przy niej wpatrując się w boga. Wyglądał przerażająco, ale jeszcze bardziej przerażały mnie jego słowa.
Jak to Przywódca miałby znaleźć sobie "obrońcę" wśród reszty stada? Nieśmiertelny Ogień, najlepsza Czarodziejka Ognia, potężny smok, miałby mieć kogoś, kto miałby jej bronić? To absurd.
Choć z drugiej strony, przecież każdemu może powinąć się łapa. A gdyby tak była ranna na polowaniu albo w walce? Taki obrońca, by się przydał....
No właśnie, pytanie Przywódcy Życia było dość istotne. Co jeśli zginie? Albo nie wywiąże się ze swoich obowiązków?
Siedziałem cicho wpatrując się w Boga Śmierci, a kątem oka cały czas obserwując Nieśmiertelny Ogień.

[Ateral]

– Tak – odpowiedział krótko bóg Śmierci na pytanie Złudzenia Życia.
A potem czarne ślepia spoczęły na Krzyku Honoru.
Na te pytania już odpowiedziano, młody smoku. Cichy, beznamiętny głos rozległ się w umyśle Czarodzieja z Ognia.
A potem bóg przesunął wzrokiem po zebranych tu smokach. Czarne oczy na dłużej spoczęły na Instynkcie Zabójcy.

[Uskrzydlony Marzeniami]

Skinął powoli łbem. W jego łbie dźwięczały słowa Immanora. Zdawały się być lekarstwem, balsamem na jego poranioną duszę.
– Przywódca nie powinien nieść sam tego ciężaru. Chciałbym skorzystać z waszej oferty. – zwrócił się do Aterala. Liczył na to, że Ciernisty się nie rozmyśli. A jeśli tak, trudno. Choć jeśli chodzi o walkę, to nikomu tak nie ufa. Poznał sposób walki Kwiatu. Już kilka razy stawali bark w bark w starciu z drapieżnikami. No i sam go szkolił. Aż dziwne, że on, jeden z najlepiej wyszkolonych smoków, jakie chodziły po tych terenach wybiera sobie kogoś, kto będzie mu strzegł grzbietu. Ale, z drugiej strony, pozwoli mu to zrzucić z siebie część ciężaru. Łatwiej we dwoje.

[Spojrzenie Mroku]

Młody smok siedział sobie cicho z tyłu obserwując jak zbierają się tu wszyscy przywódcy oraz ważne smoki z każdego stada, nie mówiąc nawet o obecności samego boga będącego mistrzem ceremonii. Smoki Cienia jak na razie siedziały cicho, obserwując tylko samo spotkanie. Antrasmer patrzył się to na Aterala, to na kolejno przemawiające smoki. Po ostatnim słowie boga śmierci zwrócił swoją uwagę na Uśmiech. Jeszcze nic nie powiedział. Może woli poczekać na rozwój sytuacji? Niemniej Ant miał własne przemyślenia. Zrobił krok naprzód stając obok Uśmiechu
-Ateralu. Mam do Ciebie pytanie. Mianowicie: smoki potrafią już zakładać więzi między sobą pozwalające na przesył myśli, uczuć i obrazów. Po co ten dodatek? Przywódca sam może zorganizować sobie gwardzistę który stawi się na wezwanie, tą właśnie drogą. Poza tym załóżmy taką sytuację: przywódca znajduje się w potrzasku bez wyjścia. Nikt nie może mu pomóc, owa boska więź każe przybyć jego gwardziście. Przywódca mu zabrania, wiedząc że nic się już nie da zrobić i nie ma sensu ryzykować sensu jego sługi. I co w takiej sytuacji? Dla gwardzisty to wybór pomiędzy narażeniem życia i co za tym idzie sprzeniewierzeniu się rozkazom, a śmiercią z powodu zignorowania wezwania. Dodatkowe pakty, więzi... niepotrzebnie komplikują sprawę. Twój pomysł jest świetny, lecz smoki już mają w swej mocy by go zrealizować. Wymuszenie lojalności w każdej sytuacji? Przywódca powinien doskonale zdawać sobie sprawę kto się nadaje, a kto nie. A jeśli ma problem z lojalnością w swym stadzie, to po prostu się nie nadaje na swoje stanowisko
Atramentowy zamilkł, po dość długiej przemowie i spojrzał się na Uśmiech, nie wiedząc jak zareaguje. Po chwili spojrzał się z powrotem na boga śmierci, nie wiedząc jak zareaguje na sceptycyzm

[Uśmiech Szydercy.]

A Szyderca siedział, nieco znudzony, i przysłuchiwał się jednym uchem przemawiającym tu smokom. Bardziej bawiło go obdarzanie każdego z nich pełnym szyderstwa i rozbawienia spojrzeniem, niż słuchanie boga. Po co go w ogóle wezwał? Kheldar wyraźnie mu powiedział, że nie jest jednym z jego trzódki. Ale nie komentował, bo Ateral mówił do rzeczy.
Jego pomysł był całkiem interesujący. Ale do przemyślenia. Słuchał pytań i odpowiedzi w milczeniu, choć najciekawszą wypowiedzią poszczycił się Antrasmer. Czarnołuski spojrzał na bratanka z rozbawieniem i wyszczerzył kły w uśmiechu, po czym wbił ślepia w Aterala, ciekaw jego odpowiedzi.
Sam na pewno nie podejmie decyzji teraz. Musi to sobie przemyśleć, w końcu dlaczego miałby ufać jakiejś plugawej magii obcego smoka? Nikt nie pomaga bezinteresownie.
Rozchylił pysk, wypuszczając z niego czarny dym z cichym sapnięciem, nie przestając obserwować Aterala.

[Ateral]

Czarne ślepia spoczęły spokojnie na Atramentowym Kolcu.
– Nie ma czegoś takiego jak więź pomiędzy umysłem smoka a smoka. Smoczy umysł jest zbyt skomplikowany by to umożliwić, podczas gdy umysł zwierzęcia jest na tyle ograniczony, by nie zajmować całej uwagi, którą dysponuje smok – nieznacznie przekrzywił łeb na bok. – To co oferujemy, to nie możliwość wymiany myśli i uczuć. To potrafi każdy nawet odrobinę wprawiony w posługiwaniu się maddary. My oferujemy błogosławieństwo, dzięki któremu smok odpowiedzialny za życie i zdrowie przywódcy będzie wiedział o grożącym mu niebezpieczeństwie nawet jeśli przywódca nie byłby tego świadomy – oczy boga Śmierci błysnęły zimno. – I gdybyś słuchał mojej wypowiedzi, to wiedziałbyś, że jedynie ignorowanie wezwania grozi konsekwencjami dla brata krwi. Jeśli nie zignoruje wezwania, ale wysłucha rozkazu przywódcy zakazującego ingerencję, nic mu nie grozi. Ta więź nie zaistnieje po to, by wymuszać czyjąkolwiek lojalność – wyprostował łeb i z beznamiętnym wyrazem pyska spojrzał na Uśmiech Cienia.

[Ciernisty Kwiat]

Ciernisty obserwował spotkanie w milczeniu. Odwzajemnił jedynie porozumiewawcze spojrzenie Złudzenia. Nie, nie rozmyślił się. Był zdecydowany żeby chronić przywódcę, który sam go niegdyś wyszkolił i pomógł się odnaleźć w stadzie. Jednak nic nie mówił, nie sądził aby jego głos aktualnie mógł coś wnieść do spotkania, więc tylko obserwował i uważnie słuchał tego co mówił bóg śmierci. A więc przywódca może zażądać aby ten nie przylatywał. Zapewne nie tyczyłoby się to także honorowych pojedynków, no chyba że przeciwnik zamierzałby postąpić niehonorowo... Cóż, Tehenbi słuchał dalej.