Ukryty zagajnik

[Malachitowa Noc]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Smoczyca w skupieniu wpatrywała się to w listy, to w morskiego, słuchając kolejnych słów i próbując z nich coś wyłuskać. Jednak nie miała za wiele informacji, a sama raczej też nie była jakoś specjalnie lotna. Poskrobała się szponami w policzek, myśląc na głos:
– Tishe to był czarnołuski samiec, łowca, który pracował dla elfa Mattera, przemytnika żywym towarem. Obecnie oni oboje nie żyją po tym, jak próbowali mnie porwać. Siostra i Eshel ładnie załatwili sprawę... w jego zabudowie, dwóch budynkach... coś było. Z pierwszego gromada ludzi i elfów zabrała dobytek na trzech wozach. W ostatnim były nory, w których trzymał smoki oraz pisklęta. Spora część piskląt była martwa, żyły dwa z nich, jednego udało się uratować... Była tam taka wielka czerwona wywerna, która przypominała Othelę, chyba tak miała na imię samotniczka, którą jakiś czas temu poznałam. Swoją drogą ciekawe, czy się znają? Musiałabym ją znaleźć. W drugiej norze był jedyny mówiący po naszemu smok, biało niebieski? Nie pamiętam już, uciekł ledwo go wypuściliśmy. A potem zrobiło się nerwowo i po prostu wypuściłam wszystkich, uciekając z siostrą i Eshem. Nie wiem, co to znaczy, ale ludzie wydawali się zaniepokojeni z pobliskiej wioski – odetchnęła głęboko.
Zerknęła na te listy.
Czy da im to coś?
W końcu jednak... położyła listy na ziemi i magią próbowała przełamać pieczęcie, aby i te odczytać.

Pasterz Ziemi Spóźniony Debiut

[Pasterz Kóz]

Tishe, Matter, Othela, tak tak... Chwila, Othela?
– Othela? Jest u nas w Ziemi. Gada bardziej po elficku, ale wspominała coś o tym smoku i elfie o tych imionach. Mówiła, że spędziła całe życie w klatce w jakiejś piwnicy. Zgadzałoby się to z Twoją historią. Ciekawi mnie co się stało z resztą uciekinierów, mam nadzieję, iż uciekli pogoni i znaleźli sobie bezpieczne miejsce – westchnął. Bycie uwięzionym w takich warunkach nie było w żaden sposób dobre. Ograniczenie czyjejś wolności, tak że traktuje klatkę jako swój dom... Aż ciężko się o tym myślało.
– Skoro o bezpiecznym miejscu mowa. Jak się ma sytuacja we Mgle? Szykujemy mały napad na obóz na torfowisku, a pamiętam, że Thahar i Uessas zalecali współpracę, Naranlea też raczej pcha nas w tym kierunku. Zastanawiałem się czy nie znalazłoby się paru chętnych z Mgły do pomocy. Na pewno polepszyłoby to nasze relacje międzystadne i choć chętnie odwdzięczylibyśmy się pomocą w napadzie na obóz u Was, tak nie wiem czy Infamia zgodziłaby się na Wasz udział w pomocy ani tym bardziej na to byśmy weszli na Wasze tereny – odchrząknął trochę nerwowo. – Nie chcę Was namawiać do buntu albo łamania jej rozkazów, broń Kammanorze, jednakże skoro bogowie chcą, abyśmy współpracowali... Może jakby stado chciało nam pomóc to zmieniłaby zdanie? Co myślisz? – zagaił Malachitową w czasie tłumaczenia. Ledwo powstrzymał się od zasugerowania, że "Infamia nie musi wiedzieć". Bądź co bądź, sam jako Przywódca wolałby uniknąć takiej sytuacji, że ktoś za zadem układa się z innymi stadami.

// Malachitowa Noc

[Mistrz Gry]

Do złamania wylanego na papier wosku, nie trzeba było jakiegokolwiek nakładu siły lub mocy. Ustąpiły, rozkruszając na mniejsze części. Kilka osypało się na ziemię, reszta nadal trzymała na swoim miejscu. Tu pismo było bardziej staranne, trudno powiedzieć, czy należał do osoby, biorącej udział w wymianie poprzednich wiadomości.

Doszły mnie słuchy, o twoich pogłębiających się problemach. Mam nadzieje, że panujesz nad nimi na tyle, by móc mnie zapewnić, co do bezpieczeństwa przewozu, który lada dzień pojawi się u Ciebie. Mój zastępca dopilnuje, by cała trójka trafiła na miejsce bezpiecznie, dalszy przewóz zostawiam Tobie. Są potencjalnymi kandydatami do wygranej, więc łuska ze łba nie ma im spaść.
Zapłata tak jak zawsze, jedna z pięciu części, jakie ugrają w zakładach.

Dodatkowo, oczekuje obiecanego zamiennika. Wspomniany uzdrowiciel będzie czekać na miejscu. Oby było to warte swojej ceny i rzeczywiście wyjątkowe.

AV

Skoro otrzymałeś te wiadomość, smoki również właśnie zjawiły się na miejscu. Na przewóz masz czternaście dni. W drodze wyjątku, z pomocą tego listu przejdziesz przez Ode Solen. Jest to wyjątkowa sytuacja, na jej zmianę znasz warunki.
Odbiorca czekać będzie przy wschodniej bramie.

Uważaj na białą wyvernę, jest ciężka w obyciu. Bliżej jej do dzikusa, niż czegoś, co można jakoś okiełznać. Chociaż braku skuteczności, nie mogę jej zarzucić.

AV

Pasterz Ziemi Malachitowa Noc

[Malachitowa Noc]

Kiedy samiec tłumaczył jej treść listów, sama złapała za gałązkę, którą lekko nadpaliła, aby takim oto uzyskanym węglem nanosić odpowiednie notatki na wolnych miejscach pergaminu, aby mogła wracać do treści listów w wolnej chwili. Próbowała cokolwiek z tego zrozumieć, ale nie miała pojęcia o wioskach ludzi, widziała jedynie tą jedną, w której mieszkała Paela i to raczej z daleka, a gdzie znajdowały się zabudowy Mattera. Westchnęła, pocierając ślepia łapą. Może Błąd mógłby pomóc? Czy w ogóle chciała pakować siebie, a tym samym swoich bliskich, w kolejną kabałę związaną z Matterem i Tishe? Jakby nawet po śmierci potrafili przysparzać problemów, a może to ona nie mogła odpuścić tak łatwo tego tematu.
Zerknęła na morskiego, delikatnie otwierając szerzej ślepia.
– Othela znalazła u was schronienie? – Zdziwiła się, a jej wyraz pyska lekko złagodniał. – Cieszę się... może jeszcze nauczy się innego życia, chociaż myślę, że więzienie zawsze zostaje po czymś takim w sercu... Ufasz jej? Ostatnio przekonałam się, że problemy lubią podążać za tymi, którzy chcą się ich pozbyć, lub raczej zwracasz się do tego, co znasz... – westchnęła, gładząc palcami szorstki pergamin.
– Zupełnie nie mam pojęcia o wioskach, w sumie widziałam tylko jedną i to tą nieopodal naszych granic koło zabudowy Mattera... Ten przewóz to najpewniej to, co miałyśmy eskortować, ale nie wiem gdzie miał czekać, a jeszcze ktoś wyczekiwałby go... Czy jest sens się w to zagłębiać? Coś mam wrażenie, że jeszcze dostaniemy odpowiedź – parsknęła cicho, zwijając pergaminy w rulon.
Jednak kolejne wieści sprawiły, że znieruchomiała i jedynie końcówka jej ogona podrygiwała nerwowo. Pamiętała, że obiecała chęć pomocy, ba, z chęcią by wyruszyła... sięgnęła umysłem do siostry, jakby nasłuchując, a potem wróciła spojrzeniem do samca.
– Potrzebuję z dwóch dni, aby się dowiedzieć, dam ci wtedy odpowiedź – rzekła w końcu zamyślona. W końcu zamrugała szybko powiekami, gdy właśnie coś do niej dotarło. – Te imiona... to imiona smoków? Brzmią... brzmią jak boskie, nie mów, że rozmawiałeś z bogami, tymi BOGAMI... Naprawdę zalecały współpracę? O matulu najsłodsza, ja póki co pertraktuję z Alaleyą, straszna osoba, naprawdę... przerażająca, a to duszek... Jacy... jacy są ci bogowie?

Pasterz Ziemi

[Pasterz Kóz]

Westchnął. Niewiele mu to wszystko mówiło. Czy te wiadomości miały znaczenie jeśli nie mieli zamiaru przechodzić przez Ode Solen i udawać Tishe? Czy jakiekolwiek wpływanie na przewozy miało znaczenie, skoro Matter i tak nie żył? Chyba, że ktoś go zastąpi. Czy to jednak sprawa Astrala? Pomógł na tyle na ile mógł, ale co z tym dalej robić... Malachitowa sobie na pewno poradzi i na coś wpadnie, a jak coś to jej pomoże.
– Znalazła choć jest trochę dzika. Nie mówię, że jej ufam, ale nie mam też powodów, żeby nie ufać. Jest u nas na pewnych zasadach jakie stosujemy wobec obcych, którzy chcą dołączyć do stada, Wyśnione Szczęście zajmuje się nią – wyjaśnił. – Jeśli chodzi o wiadomości, to sam nie wiem. Niewiele mi to mówi. Ode Solen? Smoki na miejscu? Kandydaci do wygranej? Brzmi jakby sprowadzali smoki do walk turniejowych. Nie wiem tylko kiedy i gdzie, ale ten przewóz o którym mówisz brzmi jak to to właśnie. Może miałaś być zastępstwem dla tego obiecanego zamiennika. Nie mówił Matter do kiedy ma to dotrzeć? Bo nie wiem od kiedy te czternaście dni. Ani co chcesz z tym zrobić – zastanowił się. Tylko co dalej? Mieliby rozbić jakiś gang organizujący walki smoków? Już u siebie mieli dużo problemów.

Co do napadu, cóż, spodziewał się takiej odpowiedzi, choć jej mentalna wiadomość trochę zaśmierdziała Astralowi. Miał nadzieję, że nie skarżyła się nikomu? Ale no nic, Kołysany za nią ręczył. Albo łapczył.
– Em... Em... Nie rozmawiałaś z nimi nigdy? W sensie, każdy bóg jest inny, duszki też. Spróbuj u Uessasa albo Thahara, są mili w obyciu. Kammanor jest twardy, ale to dobry bóg. Jeśli chodzi o Alaleyę... – ściszył głos jakby miała gdzieś tutaj być, a potem rozejrzał się. Oby nie podsłuchiwała! – ...tylko zgrywa taką. Kocha roślinki, ale nas też, choć mniej. Na pewno woli nas niż ludzi. Traktuj ją z szacunkiem, lecz nie właź jej w tyłek za bardzo. Ma dobre serce – uśmiechnął się do Malachitowej, choć bardziej wspominał swoje rozmowy z nią, jak to raz teleportowała Su, żeby opieprzył Astrala albo jak pomagała gasić pożar.
– A nie byłaś u Kammanora po ten ognisty oddech? Warto tam zajść i zapytać. Sama przekonasz się jaki jest, ale pamiętaj, że bogowie nie są źli. No, oprócz Tarrama.

// Malachitowa Noc

[Malachitowa Noc]

Samica westchnęła za pasterzem, chowając ruloniki do torby. Uśmiechnęła się jednak zaraz lekko.
– Też nie wiele mi to mówi, a jeżeli mam być szczera to nie wiem, czy chcę obecnie drążyć ten temat. Jeżeli dobrze liczę to za księżyc mija termin, więc niby czas jeszcze jest, ale ta sprawa i tak dała mi się już we znaki... czy jest sens ryzykować uwięzieniem lub życiem? Mamy teraz chyba więcej palących problemów na głowie, dziękuję ci jednak za pomoc, Pasterzu – odgarnęła grzywkę za róg, słuchając jego opowieści o Otheli. Cieszyła się, chociaż jednocześnie się martwiła. Chcąc nie chcąc, polubiła tego samca, który pomagał jej bezinteresownie zresztą. –Pomodlę się o was i o powodzenie asymilacji tej smoczycy, mam wrażenie, że jeszcze ta sprawa sama o sobie się przypomni – dodała nieco zmartwiona.

– Na obecną chwilę mogę ci obiecać obecność dwójki smoków, ale jak mówię, muszę jeszcze się rozeznać, więc pewnie do jutra? Chyba do jutra dam ci znać, okazja do uprzykrzenia życia kilkorgu ludziom spodoba się na pewno nie jednemu – wyszczerzyła kiełki, strzygąc uszami.
Kiedy samiec nachylił się, aby jej coś powiedzieć, przysunęła ciekawie głowę ku niemu, nasłuchując, a to co słyszała sprawiało, że jej wargi drgnęły delikatnie. Odsunęła się, zerkając na niego złotymi źrenicami.
– Postaram się to zapamiętać, hah. Co do bogów... Niestety nie miałam jeszcze okazji, chociaż o ogniu Kammanora słyszałam od Eshela. Chyba odwiedzę niebawem świątynię w tej sprawie i kto wie, może dopisze mi szczęście? – poprawiła torbę na ramieniu i rozejrzała się. Była już głęboka noc, a siostra została samą ze znajdką.
– Jeszcze raz dziękuję i... odezwę się, dobrze? Wracaj bezpiecznie do siebie – wyrzekła wstając i delikatnie skłaniając łeb przed samcem.

Pasterz Ziemi

[Pryzmatyczny Kolec]

....Kolejny dzień i kolejne wspaniałe doświadczenie przede mną. Powolny spacer mijając usychajae trawy, opadające liście i delikatny, lekko chłodnawy wietrzyk. Ziemia przyjemnie pluskała po nocnym deszczu. Nie wiedziałem gdzie idę. Ruszyłem w knieje bez pamięci czy jakiegokolwiek opanowania. Mijałem drzewa większe, czy to mniejsze. Wszystkie były dorodne. Gdzieniegdzie spotkałem jakieś owoce, na ziemi, które przyjemnie znajdowały miejsc w moim pyszczku. Dopiero gdy blada twarz ujrzała południe, wkroczyłem w miejsce, gdzie drzewa się zmieniły. Wiatr umilkł, a przestrzeń wokoło była przyjemna, spokojna. Coś zapiszczało, a spomiędzy liści wybiegła myszka. Nie zważając wiele, ruszyłem niemrawo za nią.

[Zamszony Bór]

Zamszonemu na niczym nie zależało tak bardzo, jak na własnych pisklętach. Dlatego świadomość, że zaniedbał jedno z nich tak bardzo, że to nie czuło się swobodnie w jego towarzystwie, boleśnie kuło jego porozbijane serce. Wiedział jednak, że sam jest sobie winien, więc postanowił zrobić wszystko by ocieplić ich relację. Żeby... żeby naprawdę mogli być rodziną. Pragnął tego, dlatego przybył w to miejsce z wielkim tobołkiem na grzbiecie i ułożonym we łbie planem, który miał nadzieję zrealizować. Ułożył się więc wśród śniegów i... i nerwowo przełknął ślinę. Teraz miał przed sobą najtrudniejsze z zadań, dlatego długo siedział w ciszy, próbując odpowiednio dobrać słowa. Co i jak powinien powiedzieć, żeby wzbudzić ciekawość syna, nie denerwując go przy tym zbytnim spoufalaniem? A może właśnie powinien zwracać się do niego w ten sposób, żeby pokazać mu, jak bardzo mu na nim zależy? Zacisnął kły, po raz wtóry przeklinając swoją głupotę. Dlaczego nie mógł być zręczniejszy w kontaktach ze smokami? Wydawało mu się, że zdołał nabrać pewnych umiejętności, ale po swoim kolejnym napadzie... hm. Stracie. Po swojej kolejnej stracie chyba znów zgubił tę iskrę. Zresztą to nie dziwne. Siedział przecież samotnie w grocie.
~ Synu ~ odezwał się wreszcie, sięgając mentalnie do łebka Celeste ~ Chciałbym pokazać ci czym się na co dzień zajmuję. Mogę? ~ zapytał go delikatnie, przy okazji przekazując mu miejsce swojego pobytu. Potem czekał, wypatrując malca.

Celeste

[Porywczy Kolec]

Jako iż nie był w tej lokacji, i jako iż nie umiał jeszcze dobrze latać, poprosił Ciirioha by go zaprowadził do miejsca gdzie wezwał go ojciec. Co racja to racja – nie miał jeszcze z nim dobrych relacji, ale wciąż z grzeczności trzeba posłuchać próśb "rodzica". Ciirioh z pewnością był uradowany tym że spędza coraz więcej czasu z tatą, lecz maluch zgadywał że chodziło tylko o jakieś nauki. Po dotarciu na miejsce stara się on znaleźć mgielnego smoka, szczególnie że nie znał miejsca jego dokładnego pobytu. "Zamszony Borze, gdzie jesteś?" – nawołuje za nim.

Zamszony Bór

[Zamszony Bór]

Po imieniu? Zawołał go po imieniu? Zimny, lodowaty dreszcz przebiegł mu po grzbiecie, a bolesne kłucie w piersi nasiliło się tak bardzo, że niemal zgiął się wpół. Tego z pewnością się nie spodziewał, a już zwłaszcza po ich ostatnim spotkaniu. Jeszcze wówczas Celeste nazywał go ojcem, a teraz...? Co się zmieniło? Co takiego powiedział, że zraził go do siebie jeszcze bardziej? Z drżeniem wypuścił powietrze przez nozdrza, próbując uspokoić się na tyle, by nie pokazać się synowi w tak roztrzęsionym stanie. Potrzebował na to jeszcze kilku oddechów, po czym odkrzyknął do niego:
– Tutaj, synu! – następnie czekał aż ten wyłoni się spośród drzew, żeby postawić pierwszy krok w zagajniku. Kiedy to nastąpiło, powitał go uśmiechem i... i tyle. Na nic więcej sobie nie pozwolił, choć miał ochotę go przytulić. Uznał, że ten jeszcze tego nie chce. Błędnie czy nie, tego już nie mógł wiedzieć.

Potem machnięciem skrzydłem zawołał go bliżej, wskazując mu przyniesiony ze sobą tobołek.
– Wiesz, wcześniej zawsze kiedy widziałem się z waszą mamą, przynosiłem jej prezenty. To była nasza obietnica – zdradził mu malutki sekret, mając nadzieję że taka wylewność ich do siebie zbliży – Dlatego dziś mam coś dla Ciebie. Zobacz – powiedział, otwierając pakunek, w którym Celeste mógł dostrzec kilka kamieni szlachetnych i mięso – Weź je. Niech wesprą twój rozwój, dobrze? – dodał, mając oczywiście na myśli kwarce. Nie było wszak szybszych sposobów na nabycie umiejętności niż złożenie im drobnego podarunku.

Zaczekał aż Celeste przetrawi prezent, po czym podjął nowy temat.
– Chciałbym, żebyś sam potrafił sobie sprawiać takie prezenty. Uczyli Cię już jak polować? – zagaił, obserwując syna uważnym spojrzeniem, żeby zareagować na... w zasadzie nie wiedział na co. Na cokolwiek, co wzbudziłoby jego wątpliwości.

Celeste

[Porywczy Kolec]

Wyszedł z zagajnika w kierunku z którego nawoływał go ojciec, a gdy spojrzał na jego uśmiech poczuł się niezręcznie, i wrócił do standardowego ukłonu dla starszyzny – "Witaj ponownie ojcze." – z grzeczności czekał na jakikolwiek ruch z strony ojca, ale niezręczna cisza znowu wypełniła powietrze, po czym znowu podniósł głowę.

Kiedy Zamszony machnął skrzydłem by skupił uwagę na tobołek, nie spodziewał się że przyniósł jakiś prezent. Gdy ojciec wytłumaczył mu swoją małą tradycję, ponownie się ukłonił z racji przyjęcia dobrego gestu – "Dziękuję ojcze, lecz nie musiałeś. Nie jestem moją matką." – mówi z spokojem – "Przyjmę jednak twój podarek, jestem ci dłużny.".

Gdy ojciec podjął kwestie polowania, młody smok niewerbalnie pokazywał oznaki... wstydu. "Nie ojcze. Ledwie zacząłem nauki walki od Ciirioha, lecz nie jest ona moją mocną stroną." – odpowiada z wstydem w głosie, odwracając wzrok od ojca z smutkiem. Zgadywał że swą siłę jego brat pozyskał od ojca, patrząc po jego budowie, więc uznał że na to starszy smok będzie zwracał uwagę – a Celeste tej siły za dużo nie miał.

Zamszony Bór

[Zamszony Bór]

Na przywitanie zareagował kiwnięciem łba i lekkim uśmiechem, nie przypuszczając że tak nieznacznie wygięcie pyska może peszyć młodzika. Widział za to, że ten wciąż był spięty, co sprawiło że zrozumiał, że ten dalej nie czuje się swobodnie w jego towarzystwie. Ten fakt nadal boleśnie kuł go w pierś, ale nie dawał tego po sobie poznać.

To się jednak zmieniło, kiedy usłyszał kolejne słowa Celeste. Cała jego ekspresja jakby spoważniała, a on sam posłał synowi twarde spojrzenie. Nie było w nim jednak żadnego gniewu czy rozczarowania. To była pewność, którą chciał wyryć także w malcu.
– Nie jesteś Serenadą, ale jesteś moim synem – odparł, patrząc mu przy tym prosto w oczy – Nie jesteś mi NIC dłużny – podkreślił wyraźnie, nie zamierzając kryć swojego zdania. Chciał dać te wszystkie przedmioty Cesowi, więc mu je dał. W grocie miał ich jeszcze dużo więcej. Gromadził dobra przez całe swoje życie, a te nie były mu dłużej do niczego potrzebne. Starzał się. Z każdym dniem zbliżał się do krańca swojego żywota, a niczego nie pragnął bardziej niż dobrobytu swoich piskląt. Wszystkich. Niezależnie od tego czy żyły w Mgłach czy w Ziemi.

Potem milczał przez chwilę, oddychając miarowo, żeby nieco się uspokoić. Dopiero potem podjął ostatni z tematów.
– Nie każdy musi być dobry w walce. Ciirioh pewnie odziedziczył smykałkę po matce. Ty zaś z pewnością masz inne talenty – zapewnił syna, będąc przekonanym, że ten wkrótce odkryje swoje własne zainteresowania. Takie, które będą cieszyć go na tyle, by szlifował je dzień po dniu – W takim razie pozwól, że nauczę Cię łowieckiej sztuki – dodał, posyłając młodemu lekki uśmiech – Zaczniemy od skradania, dobrze? Wiesz już co to? I po co się to robi? – zapytał na początek, żeby zorientować się, o co powinien uzupełnić wiedzę syna.

Celeste

[Porywczy Kolec]

Skulił się gdy Bór twardo na niego spojrzał – zdenerwował starszego smoka, większego smoka, silniejszego smoka i smoka który jest jego ojcem. Mógł nie mówić tego co powiedział, i widocznie go uraził.

Po kolejnym milczeniu, z Zamszonym widocznie starającym się uspokoić, rozluźnił się gdy wreszcie zaczął mówić w normalnym tonie. Gdy zadał pytanie czy wie czym jest skradanie, stara się grzeczniej odpowiedzieć –"Znam to na własnej skórze – szczególnie tej gdy Ciirioh skrada się by porywać mnie na jego przygody. Zawsze skrada się by się na mnie zaczaić kiedy nie wiem że jest w okolicy, a nawet wtedy kiedy wiem, ale wtedy bezgłośnie robi to kiedy przysypiam. Zgaduję że skradać się trzeba na polowaniu by zwierzynę upolować, nie porwać." – Ciirioh często go "porywał", tak jak na przykład kiedy był na spotkaniu z innymi pisklakami. Kiedy o tym opowiadał, lekko się uśmiechnął, gdyż mimo wydźwięku tego co robił jego starszy brat nie widział w tym nic dziwnego – zwykłe przekomarzania rodzeństwa.

[Zamszony Bór]

Zamszony zaśmiał się cicho, słysząc odpowiedź syna.
– Cieszę się, że tak dobrze się dogadujecie – odpowiedział z uśmiechem, posyłając synowi ciepłe spojrzenie. Wiedział, że Ciirioha i Celeste dzieliła duża różnica wieku, ale to najwyraźniej nie przeszkadzało młodym we wspólnym spędzaniu czasu. Tiishoyrowi wydawało się to szczególnie miłe, bo sam nie miał nikogo, z kim mógłby bawić się w dzieciństwie. Pisklęta w Mgłach zaś dużo spały, więc nie był świadkiem ich wspólnych zabaw. Omszały żałował, że tak było.

Potem zaś wrócił już do tematu nauki, chcąc w możliwie jak najlepszy sposób przekazać synowi swoją wiedzę. Pokiwał więc z wolna łbem, w zasadzie przyznając młodemu rację.
– Tak, skradanie jest szczególnie przydatne podczas polowania. Używa się go, kiedy zwierzyna znajduje się już w zasięgu twojego wzroku, pozostając przy tym nieświadoma obecności drapieżnika – zaczął uzupełniać słowa Celeste, żeby ten miał pełny pogląd na sytuację – Próbujesz wówczas bezszelestnie do niej podejść, żeby wymierzyć pozbawiający życia cios. Szybko i precyzyjnie, w celu uniknięcia pogoni – dodał, w tych kilku zdaniach zawierając wszystko, co wydawało mu się najważniejsze.
– Istotne jest zachowanie ciszy. Masz więc jakiś pomysł czego unikać? Co może Cię zdradzić? – zadał kolejne pytanie, zerkając na syna. Ciekaw był, co ten tym razem wymyśli.

Celeste

[Porywczy Kolec]

"Hmm..." – zastanawia się głośno, co często robi – "Powoli do momentu gdy możesz zaatakować, a następnie szybko. Równy oddech, głównie przez nos, powolny. Nie można być za sztywnym w ruchu, trzeba obserwować otoczenie i stąpać tam gdzie nie ma zaschniętych roślin." – odpowiada na pytanie ojca, licząc że się nie myli – "A, i jeszcze iść pod wiatr, a nie z wiatrem – by nie poczuła zwierzyna zapachu." – Spogląda na ojca który jest zdecydowanie większy od niego, przez co przychodzi kolejna odpowiedź – "Zapomniałbym żeby trzymać się nisko ziemi!" – widać że przez chwilę zapomniał jak czasami Ciirioh się kręcił wokół niego dziwnie, prawie cały skulony. Chyba właśnie to robił, nie?

Zamszony Bór

[Zamszony Bór]

Pokiwał powoli łbem, zgadzając się ze słowami syna. Celeste wiedział całkiem dużo i wyciągał poprawne wnioski, co cieszyło Tiishoyra. Pomimo tego rozwarł pysk, żeby dodać coś od siebie.
– Zgadza się. Pilnowanie oddechu i obserwowanie otoczenia jest bardzo ważne. Jeśli będziesz zbyt głośno sapał albo nastąpisz na jakąś gałązkę, to zwierzyna prędko się zorientuje, że nie jest sama. Warto też unikać szyszek, kamieni i liści. Te bowiem też skrzypią pod naporem naszych ciężarów. Dlatego uważaj, żeby na nie nie nadepnąć ani się o nie nie potknąć – uzupełnił, po czym zajął się dalszym tłumaczeniem – Poza tym, staraj się pozostawać niewidoczny. Okolica z reguły obfituje w różne kryjówki, dlatego możesz z nich korzystać. Lawiruj między pniami drzew i chowaj się za krzakami. W krytycznym momencie nawet wysokie trawy mogą pomóc, jeśli tylko zdołasz się w nich ukryć. Co się pewnie będzie wiązało z koniecznością położenia się na ziemi – dodał, a jego głos był dość monotonny i przyjemny dla ucha – Musisz też zwracać uwagę na samą zwierzynę. Ta często porusza się w grupach, dlatego sprawdzaj czy przypadkiem żaden osobnik cię nie zauważył albo czy coś go nie zaniepokoiło. Z łatwością to rozpoznasz, bo roślinożercy zrobią się niespokojni i zaczną strzyc uszami. To ważny moment, który zdecyduje o ich ucieczce. W takiej sytuacji spróbuj zamrzeć w bezruchu. To czasem zdoła je oszukać, dzięki czemu ponownie się uspokoją, dając ci kolejną szansę. Och, i nie patrz zwierzynie w oczy. Kontakt wzrokowy również je przepłoszy – dodał, zerkając kontrolnie na syna, by upewnić się że ten nadąża za jego słowami – Dlatego najważniejszy jest spokój. Zachowaj go w każdej sytuacji, a może zostaniesz potraktowany jak element otoczenia. Nie wykonuj żadnych gwałtownych ruchów. Przemieszczaj się cicho i powoli. Przystawaj od czasu do czasu. Nie stawiaj też od razu całych łap na ziemi. Zaczynaj od palców – powiedział, prezentując synowi odpowiedni ruch – Mmm, wiatr zaś... jest kapryśnym żywiołem. Często lubi zmieniać kierunek, dlatego sprawdzaj go co jakiś czas, żeby w razie czego skorygować swoje kroki. I tak, zawsze idź pod wiatr. Dzięki temu twój zapach nie dotrze do zwierzęcych nosów i ich nie spłoszy – zakończył tę część teorii, milcząc przez chwilę. Wkrótce zadał jeszcze jedno pytanie.
– Opowiadano Ci już o zmieniających się porach, prawda? – upewnił się, będąc w zasadzie pewnym, że ktoś już zdążył powiedzieć Celeste o fakcie, że śnieg nie zawsze zalega na ziemi, a sam świat rozkwita barwami co kilkanaście księżyców – Myślisz że skradanie różni się podczas trwania każdej z nich? – zadał właściwe pytanie, ciekaw czy i z nim syn sobie poradzi. To wymagało bowiem od niego nieco większej... kreatywności.

Celeste