Ukryty zagajnik

[Jaskółka]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Jaskółka zaśmiała się cicho pod nosem i wtuliła łepek w ramiona, gdy mama liznęła ją za uchem. Łaskotało! Wwierciła się jeszcze trochę w puszyste futro mamy, po czym uniosła w górę łepek. Patrzyła na przez chwilę na pysk mamy z tej dziwnej perspektywy, przy czym zaczęła rozmyślać. Czy ona chce coś wiedzieć? Na pewno chce coś wiedzieć! Ale trzeba przecież liczyć słowa. Co jest najważniejsze? Jaskółka zgubiła się na chwilę we własnych myślach, rozważając możliwości.
– Gdzie jesteśmy? – rzuciła.
Po chwili zastanowienia uznała, że pytanie zabrzmiało dość głupio. Cóż. Nie chciała się poprawiać. Nie lubiła mówić. Miała tylko nadzieję, że mama zrozumie jej pytanie.

[Świt]

Świt nie chciał zalewać matki masą pytań. Póki co starczy jedno od Jaskółki. Z resztą to ona zawsze była ciekawska. Jego to po prostu interesował. Czasem mniej, aczasem bardziej. Postanowił wysłuchać odpowiedzi, bo zawsze, każda wypowiedź może nieść ze sobą coś ciekawego. Dlatego odzywał się, gdy pytanie było skierowane bezpośrednio do niego. Zazwyczaj po prostu słuchał. Siedział tak , prawie jak biały posążek smoka patrzącego gdzieś tam w górę, w pysk Esencji. Czekał na odpowiedź.

[Złamany Kolec]

Chropowata była całkowicie przeciętnego wzrostu przez równoważące się geny drobnych drzewnych i sporych górskich, ale tak czy siak dostanie się do zagajnika drogą lądową było trudny zadaniem. Pytaniem było więc czemu nie posłużyła się skrzydłami zamiast się przecierać przez gąszcze? Ona sama to pytanie zadała sobie dopiero pod koniec trudu akurat w momencie, gdy wreszcie ponownie zyskiwała większy pole manewru i możliwość wykonania łapą uderzenie w swój łeb karą za idiotyzm. W końcu jednak dostała się do zagajnika i przysiadając na jego krańcu po prostu oczekiwała ognistej czarodziejką, która zgodziła się ją uczyć.

[Niegasnąca Iskra]

Zjawila sie, nawet dosc szybko. Jakby znajdowala sie na terenach wspolnych. Wroc, jakby znajdowala sie wlasnie w okolicach tego miejsca. Dostrzeglwszy smoczyce, ktora miala uczyc, usmiechnela sie, przyspieszajac nieco swoj krok. Nie zeby szla wolno, ale wczesniej szla marszobiegiem, teraz przeszla do klusa. Niemniej jednak, 2 ogony od Chropowatej, zwolnila do marszu. Nie chciala jej przexiez obsypac.Snieg na luskach nie jest fajny. – Witaj, Chropowata, czyz nie? – zapytala retorytycznoe, usmiechajac sie. Jej miano musiala znac, w koncu wezwanie do niej trafilo, dlatego tez tylko skinela glowa. Nie przedstawiala sie. Moze to byl gest przywitania spoznionny, albo wiadomosc niema, "Tak, to ja" – To co zaczynamy? – mrugnela do niej okiem, dodajac. – W takim razie mnie zaatakuj. Pamietaj, ze najsolilniejsze sa ataki blizej przeciwnika – po tych slowach, oddalila sie na kilka krokow do tylu.

[Złamany Kolec]

Widząc czarodziejkę zerwała się na łapy by z uśmiechem przytaknąć jej zarazem w powitalny i potwierdzający sposób. Dość głęboko i staranie czując szacunek do smoczycy, bo choć może nie należała do starszyzny wodnych to nie robiło jej różnicy. Zawsze czuła respekt do dużo wyższych rangą i poza tym fakt, że była ognistą oraz zgodziła się ją uczyć mimo stosunków stadnych jeszcze zwiększał te odczucia.
-Tak to ja, dziękuje za przybycie- odparła w roztargnieniu ponawiając gest, a po zasłyszanej uwadze zaraz dodała -już się biorę to roboty.– Tak też postąpiła bez zwlekania przystępując do oczyszczenia umysłu z niepożądanych myśli i odczuć by następnie już skupiona zacząć wyobrażać swój twór. Kierując się uwagą nauczycielki zamierzała stworzyć mający się pojawić dość blisko celu atak, ale wracając do jego samej postaci była nim kula wrzącej wody. O średnicy trzech szponów i w całości wypełniona bulgocącą cieczą miała się pojawić nieco nad głową czarodziejki w odległości jednej czwartej ogona. Zlatując na nią pod kątem jej zdaniem było uszkodzić ślepia i oparzyć pysk oraz ewentualnie jego okolice, w tym też celu oczywiście nadała wodzie wysoką temperaturę choć nie przesadzając na tyle by zaraz po pojawieniu natychmiast wyparowała. Właściwie czasu na to i tak powinna mieć niewiele, bo adeptka starała się sprawić by natychmiast po pojawieniu mimo małej odległości atak poleciał z sporą prędkością ku celu skracając jak najbardziej czas na obronę choć wiedząc, że ognista sobie z nim bez problemu poradzi. Nie zmieniało to faktu, że powinna była się postarać. Tak czy siak po tym ostatnim szczególe zaczerpnęła z źródła potrzebnej do wyobrażenia ilości manny po czym tchnęła następnie z uwagą obserwując.

[Niegasnąca Iskra]

Niegasnaca czekala cierpliwie, az Chropowata sie odpowiednio przygotuje. Korzystanie z maddary podczas furii, niespokojnych mysli, i tak dalej, i tak dalej, moze byc niebezpieczne. Kiedy tylko dostrzegla lecaca kule, postawila przed soba tarcze. Pokolista – chroniaca i jej przod, a takze i jej barki. Tak na wszelki wypadek. Z racji, ze wodna zastosowala cieplo, jej tarcza miala byc zimna. Konkretnie, woda o minusowej temperaturze. Od wewnatrz zas miala byc pokryta warstwa diamentu.
***
Chwile pozniej poslala w kierunku prawej, przedniej lapy – na wysokosci kolan – sopel z lodu. Zmaterializowala go w polowie drogi miedzy nia a Chropowata. Jej twor mial sie wbic w cialo smoczycy przerywajac tkanki, a wczesniej luski oraz skore. Lod mial przymrozic to i owo.

[Złamany Kolec]

//Dla upewnienia: atak i obronę pisać w jednym poście?

Po spostrzeżeniu tworu Iskry szybko się wzięła za nieco przypominającą atak obronę. Zamierzała bowiem wysłać w kierunku sopla kule lawy, tak aby jej tor lotu doprowadził do zderzenia obu obiektów. Twór miał mieć takie same wymiary co powszedni, dlatego też z średnicą trzech szponów, ale wypełniony jak wcześniej było wspomniane jarzącą się pomarańczowym blaskiem lawą. Właściwość obiektu były mniej więcej dopasowane do formy naturalnej choć w miarę możliwości starła się nadać jemu jeszcze wyższą temperaturę – wszystko po to aby kolec po wbiciu na miejscu się stopił. Potem, jeśli wszystko poszło by zgodnie z planem kula po wykonaniu zadania powinna stracić prędkość i upaść po między smoczycami nie czyniąc nikomu krzywdy choć szanse na istnienie tego scenariusza było nikłe, gdyż i tak zamierzała odciąć jej po wszystkim manę. Teraz jednak ją oczywiście tchnęła.
***
Później widocznie przyszła pora na jej kolei. Wyobraziła więc sobie dwa kolce, oba identyczne z tymi samymi zadaniami i jedyną różnica był ich umiejscowienie, ale nie gdzie, tylko z której strony. Obiekty miały pojawić się po jednym, z obu boków nauczycielki. Wykonane z kamienia, dość łagodnie się zwężające i o smukłej budowie choć w miarę wytrzymałe miały się w bić w boki smoczycy czyniąc oczywiste szkody. Całość wykonać równocześnie jednym szybkim ruchem, wystrzeliwując pod kątem czterdziestu pięciu i gdyby będąc dłuższe w jakimś momencie się krzyżując. Nie było to raczej planowane, bo ich zadaniem było jedynie zwykłe dźgnięcie, a przynajmniej w wyobrażeniu. Gdy wszystko raczej było gotowe ponownie przelała maddare w twór.

[Niegasnąca Iskra]

//Yes ;P a tak z innej beczki. nie będzie to dla Ciebie wielki problem, gdybyś MA i Mo oddzielała spacją, gwiazdką :D O wiele lepiej czyta się coś takiego ^^ xD

Dość ryzykowny sposób, ale jednak poprawny. Bo lawa bardzo szybko zneutralizowała kulę lodu. Teraz to ona musiała się obronić. Wybrała najlepszy sposób. Otoczyła się kopułą, a może i bańką, no czymś co było niewidzialne, i odporne na kamień. Na kamienne ataki, konkretnie. Może diament, może coś trwalszego? Sam twór nie mógł jednak pęknąć po wpływem uderzenia, skruszyć się ...
***
Kiedy tylko się obroniła, zaatakowała. Posłała w kierunku podmuch. Bardzo, bardzo, zimny. Został zmaterializowany 4, może nawet i 3 metry, od celu. Celu, czyli adeptki. A wiadomo co robi zimne powietrze, czyż nie? I to właśnie było zawarte w ataku Niegasnącej Iskry.

[Złamany Kolec]

//Już się robi :P A i jeszcze mam jeszcze jedno pytanie: życzysz sobie bym wpisała Iskrę w rubrykę "Mistrz"?

W pierwszym momencie i właściwie trochę schematycznie mimo dopiero drugiego podejścia zamierzała stworzyć gorący podmuch by ten w kontakcie z zimnym razem się jakoś wyrównał. Nie zbyt pewna, bo nie miała o tym zbytniego pojęcia, czy jednak nie wywoła to jakiegoś tornada zrezygnowała tworząc po prostu coś innego. Obroną miała być bariera z bliżej nie określonego materiału, ale trochę przypominającą na pierwszy rzut oka szkło ze względu na swoją przezroczystą postać. Jednak do najważniejszych właściwości należała skuteczna izolacja, ale oprócz tego stabilna struktura i wytrzymałość na wysokie temperatury. Nie dołączyła jednak do tego przepuszczalność powietrza nawet tego normalnego uznając, że te które w sobie pomieści ochrona powinno na tą chwilę wystarczyć. Kopuła, bo ten kształt miała przybrać bariera nie była specjalnie duża, ale wystarczająca dla jednego smoka i pojawić się tak by ten znajdował się dokładniej w jej środku. Ostatnio co określiła to jej grubość, a dokładniej około pięciu łusek by tchnąć następnie w gotowy twór maddare.
***
Teraz wyobraziła sobie metalową obręcz. Miała się pojawić na pysku nauczycielki rozciągając się od nozdrzy do początku czoła z mniej więcej dopasowaną formą, a przynajmniej na tyle by nie dało jej się po prostu strzepnąć ani otworzyć szczęk. Z tego powodu jej grubość w poszczególnych miejscach była różna, ale ogólnie wynosiła z łuskę lub więcej. O szarawej i nieco połyskującej powierzchni, chłodny metal miał za zadanie po pojawieniu zacząć się kurczyć miażdżąc pysk, a wykonać to z silnym, ale równym naciskiem i tym samym nieustępliwym tempem. Nadała obręczy wiec w tym celu pewną wytrzymałość, może trochę większa niż u zwykłego metalu, a przynajmniej to było w jej staraniach. Gdy już wszystko sobie obmyśliła przelała manę w wyobrażenie.

[Niegasnąca Iskra]

//Dziekuje, i nie ma sprawy. Moge byc twoim mistrzem ;)

NI nie czekala. Czujac drganie powietrza wokol swojego pyska, nie zamierzala sie zastanawiac – co? jak? gdzie? co to? Ona po prostu zareagowala, instynktownie. Stworzyla oslonke odporna na ataki Chropowatej. Czymkolwiek ona by nie zaatakowala***
Z ziemi mial wystrzelic kolec. Tuz pod brzuchem adeptki. Kolec byl kamienny, o ostrym czubku. Mial sie on wbic w cialo wodnej, tnac luski, skore, tkanki ...

[Chwilowa Łuska]

Chwila przechadzała się po terenach wspólnych. Może kogoś spotka? Rozejrzała się. Nikogo tu chyba nie było więc raczej nie. Tylko co więc będzie robić? Pomyślała chwilę po czym wzięła w łapę jakiś kamień i rzuciła go w krzaki rosnące między drzewami. Uznała, że jest to jej cel. Czemu cel? Skoro nikogo tu nie było, mogła poduczyć się skradania. Jest to niezbędna umiejętność dla każdego, porządnego łowcy a to nim właśnie chciała jednak zostać. Może i kamień to nie jest prawdziwa istota ale trenować na nim można. Wszystko pokrywał bielutki śnieg, było zimno i wiał wiatr. Nie są to idealne warunki dla smoka morskiego i dla tego Chwila chciała szybko zacząć oraz jeszcze szybciej skończyć. Więc czas zaczynać! Na początek sprawdziła kierunek wiatru. Podniosła łapę i z łatwością poczuła, że wiał od strony kamienia. Nie musiała więc na razie zmieniać swej pozycji. Morska przycisnęła do siebie przeklęte, duże skrzydła, ugięła łapki, ogon nieco podniosła ku górze zaś łeb nieco obniżyła. Pilnowała również by brzuch nie szurał po ziemi robiąc przy tym dużo niepotrzebnego hałasu. Powoli ruszyła przed siebie w stronę kamyka. Musiała uważać. W porze Białej Ziemi czyhało na smoki naprawdę wiele niebezpieczeństw! Na ziemi leżało mnóstwo przeszkód jedynie utrudniających skradanie. Od starych, szeleszczących liści po gałązki i skrzypiący w niektórych miejscach śnieg. Nie mogła wydać nawet najcichszego dźwięku bo gdyby było to prawdziwe zwierzę natychmiast by pewnie uciekło. Nie mogła do tego dopuścić! Ruchy Chwili musiały być więc dobrze przemyślanie i oczywiście wolne. Skoro decyzje adeptki zawsze są takie długie jeden krok zajmował jej nawet trochę czasu. Nie mogła się nawet jeden raz pomylić bo mogłoby to przecież wszystko zepsuć. Szła tak chwilę a następnie zatrzymała się i sprawdziła wiatr. Na jej nieszczęście zaczął się zmieniać i musiała teraz obejść cel po okręgu by nie wyczuł jej zapachu. Wiedziała że to tylko kamyk ale co by było gdyby to było stadko królików lub jakaś sarna? No właśnie. Udała się wiec wolno na drugą stronę. Gdy już udało się jej to zrobić, wyobraziła sobie, że ofiara zaczęła się rozglądać i ją dostrzegła. Samica natychmiast stanęła w bezruchu, tak jak ją uczyli kiedyś w plemieniu. Nie wiedziała kiedy sobie wyobrazi, że kamyk już się na nią nie patrzy. Była akurat wychylona w przód i chciała postawić łapę. Długo w takiej pozycji raczej by nie wytrzymała. Po chwili poczuła, że musi postawić ja na ziemi, zaczęła jej drętwieć, mięśnie domagały się rozluźnienia, odpoczynku. Chwila udała więc niedługo potem, iż kamyk oderwał od niej wzrok i... wrócił do swoich kamiennych czynności. Ot co! Szczęśliwa różowołuska położyła łapę na ziemi czując ulgę i radość, że udało jej się zachować spokój w takiej groźnej sytuacji. Upewniła się jeszcze raz spoglądając na cel czy może już ruszyć dalej. Sprawdziła na wszelki wypadek wiatr. Teraz jej sprzyjał i miała nadzieję, że będzie tak do ukończenia treningu. Na szczęście dużo już jej nie zostało. Poszła więc w stronę jednego z drzew. Wolno i przemyślanie. Postanowiła, iż zatrzyma się przy nim, ukryje przed kamykiem i sprawdzi drogę do ofiary. Dość szybko udało się jej to zadanie wykonać. Spojrzała się na trasę do drzewa. Było na niej jeszcze kilka krzewów i głazów za którymi mogła się ukryć i przemyśleć swoje kolejne działania tak, jak to robiła właśnie teraz. Skierowała się więc do pokrytego śniegiem i gdzieniegdzie mchem, wielkiego kamulca. Nagle usłyszała cichy trzask. Co to było? Czyżby ona... nadepnęła na gałąź! Jak mogła popełnić taki straszliwy błąd?! To było wręcz niewybaczalne. Skarciła się w myślach i ponownie stanęła w bezruchu. Tym razem przynajmniej nie miała żadnej z kończyn w powietrzu i jakby co zasłaniał ją jeden z niewielkich krzaków. Spojrzała się na widoczny między liśćmi kamyk i zauważyła dalej jeszcze jeden, nieco jaśniejszy i większy ukryty w dziupli lezącego na ziemi, starego drzewa. Udała więc, iż to była teraz jego ofiara która po prostu uciekła i schowała się tam. Teraz znów droga się wydłużyła i miała nieco dłuższy dystans do celu niż przed nadepnięciem tej okropnej gałązki! Jednak ona nie włoży do tej dziury łapy. Co więc teraz miała zrobić? Nagle coś przeszło za ofiarą. Mysz? Wiewiórka? A może coś większego? Tego nie wiedziała. Tak czy siak kamyk wypadł z niej po pewnym czasie i leżał kilka szponów od dziupli. Uff... jak dobrze. Chwilę jeszcze samica tak postała by upewnić się, że stworzenie odwróciło od niej wzrok po czym kolejny raz sprawdziła wiatr. Nadal był dla niej korzystny. Poszła kilka kroków w stronę celu. Powoli... powoli... już nawet nie myślała o chłodzie, który zamrażał jej drobne łuski i czułki. Trochę to trwało. Nawet takie dłuuugie trochę. W tym czasie wiatr jeszcze raz i to ostatni raz zaczął zmieniać kierunek. I to akurat w takim momencie, gdy wystarczyło jedynie porządnie skoczyć i zaatakować. Jednak mogła przecież to teraz zrobić. Chociaż... czy lepiej nie byłoby poczekać aż znów będzie wiał od strony kamienia? Ale trzeba zauważyć iż był tak blisko... co więc ma w takiej sytuacji zrobić? Przemyślała to chwilkę i postanowiła. Przecież zna magię i nie musi nawet skakać! Wyobraziła sobie wodę wypełniającą szczeliny kamienia i ogólnie cały kamień. Gdy tylko się pojawi miała zamarznąć. Tchnęła w to cząstkę swojej maddary i tak właśnie się stało. Dumna z siebie samica wyszła z ukrycia i podeszła do rozłupanego przez lód na trzy kawałki kamienia. Udało jej się! Właśnie upolowała głaz! Gdyby to było prawdziwe polowanie może zamiast tego byłaby to krowa lub żubr lub coś jeszcze innego? Tak czy siak trening ukończony. Chwila przyjęła pozycję do biegu i pobiegła z powrotem do Obozu Ognia.

[Kropla Goryczy]

Nadszedł czas na kamuflaż. Używany przez Deirdre najrzadziej, ale mimo wszystko potrzebny.
Na samym początku smoczyca rozejrzała się uważnie, sprawdzając do czego musi się przystosować i co może wykorzystać. Drzewa, krzewy, kilka skał. No i przede wszystkim – śnieg. Choć w razie ekstremalnych sytuacji cień drzewa mógłby wystarczyć przy ciemnoszarym, idealnie wtapiającym się w mrok, futrze, trzeba założyć, że to nie wystarczy. Na początek próba bez użycia magii.
Deirdre niezbyt delikatnie przedarła się przez pobliskie krzaki i skinęła z zadowoleniem łbem słysząc trzaski. Zmęczone zimą rośliny łatwo się łamały, a liczne gałązki wplątywały się w futro, burząc jego nieskazitelną gładkość, co już samo w sobie było pomocą. Następnie podeszła powoli do najbliższego drzewa o nieco spróchniałej korze. Podczas przemieszczania się uważała, by nie strącić obecnej już części kamuflażu – jej ruchy były płynne, miękkie. Nie pozwalała, by jej ciało gibało się niepotrzebnie na boki. Zdawałoby się, że sunęła do przodu.
Otarła się energicznie i z siłą o drzewo, oddzierając od niego jego naturalną ochronę. Teraz szare futro upstrzone było brązowymi fragmentami kory, drobinami, i nieco jaśniejszym pyłem. Ale kamuflaż nie składał się tylko z tego, co miała na grzbiecie. Liczyła się też kryjówka. Wzrok smoczycy przykuła większa kępa krzaków, która mogłaby doskonale ukryć jej obecność. Na samym początku sprawdziła jej położenie pod względem wiatru. Zakładając, że osoba szukająca jej nadchodziłaby od strony wschodu Złotej Twarzy, te krzewy były idealnym miejscem. Ruszyła powolutku w ich stronę. Jej ruchy były harmonijne i płynne, w całkowicie pozbawione gwałtowności. Wiedziała, że jeden zły gest mógłby zniszczyć jej dzieło. Łapy miękko stawiała na ziemi, amortyzując każdy krok. Pilnowała też, by nie otrzeć się o nic i nie wytrącić kamuflażu z futra. W ten sposób znalazła się przy krzakach. Pochyliła się, ale nie położyła na śniegu. Ostrożnie, starając. się jak najmniej poruszać krzewami by ich nie połamać, wśliznęła się pomiędzy i zwinęła w kłębek. I uśmiechnęła pod nosem, zadowolona z efektu. Koniec na dziś.

[Zwiastująca Łuska]

Fioletowołuska adeptka leciała przez Tereny Wspólne. Bez celu, jedynie po to, by zapomnieć o wszystkich sprawach. Poczuć się wolną. Chociaż przez krótki moment, krótką chwilę. Latała wykonując różnorodne akrobacje, nie wiadomo, czy z radości, czy nie. Obroty, fikołki... Niczym małe pisklę, cieszące się z możliwości latania, jak każdy smok, nie licząc bezskrzydłych. Zwiastująca została złapana w sidła radości, jednak nie czystej. Zabrudzonej wspomnieniami i przyszłością. O nich chciała zapomnieć, ale nie udało jej się to na długo.
Zauważyła pod sobą Ukryty Zagajnik. Nigdy tutaj nie była, ale nie chciało jej się szukać znajomego miejsca. Tym bardziej, że chciała pobyć w samotności, niczym niezmąconej. Zakołowała więc nad owym miejscem i miękko wylądowała na młodej trawie. Złożyła swoje skrzydła i położyła się na brzuchu, z głową uniesioną. Wzrok był skierowany gdzieś na linię horyzontu, za którą znikały ostatnie promienie słońca. Zaraz nadejdzie ciemna noc. Noc, tak lubiana przez Zwiastującą. Mrok uwielbiany przez cienistych.
Najlepsza chwila na przemyślenia i przebywanie samemu ze sobą.
Na razie.

[Instynkt Zabójcy]

Typowym dla siebie gestem, ów od dawien znów nie widywany na tych terenach Łowca czekał aż ostatnie promienie słońca tęsknym i lubieżnym gestem będą smagać ziemię by po chwili utonąć w krwiożerczych i obłudnych ramionach Nocy. Zabójca aż oblizał kły w obrzydliwym geście przemierzając Dziką Puszczę niezgrabnym krokiem. Ogon falował mu nierównomiernie, prawie tak samo jak oddech, urywany, który swym świstem ciął powietrze.
Do nozdrzy dotarła woń, znajoma a nieznajoma, na którą źrenice zareagowały błyskawicznie zwężając się do niemożliwości, a jaskrawe ślepia poczęły rozglądać się niebezpiecznie, niczym w poszukiwaniu ofiary.
Krok machinalnie stał się szybszy, zwinniejszy, Łowca uwolnił pokłady swej zręczności niemal wijąc się po Puszczy.
Woń doprowadziła go do owego Zagajnika, a po chwili jaskrawe ślepia ujrzały fioletową postać, która to rozsiała tak interesujący zapach. Instynkt nie zbliżył się zaś doń, pozostawał w odległości jakiś dziesięciu rozpiętości skrzydeł, nieco przykryty przez mrok, ale wciąż widoczny. A lazurowe ślepia utonęły w fioletowej sylwetce, mrużąc się przy tym niejednoznacznie.

[Zwiastująca Łuska]

Smoczyca wiedziała, że przy swoim szczęściu nie zazna zbyt długo samotności, nawet o tak późnej porze. Wyczuła smoczą woń. Z początku dziwną, nieznajomą, ale z pewnością należącą do Cienia. Zapach robił się coraz głębszy i wyraźniejszy. Zwiastująca czuła ją pierwszy raz. Słysząc ciche, niemal bezszelestne, ledwo słyszalne kroki wstała gwałtownie. Nie ze strachu, a czystej chęci przekonania się, co ją obserwuje. Jej śnieżnobiałe ślepia uważnie rozglądały się w mroku i w pewnym momencie dostrzegły małe lazurowe punkciki w odległości kilku, może kilkunastu rozpiętości skrzydeł. Wyglądały jak smocze ślepia. Wzrok jej oczu spotkał się z wzrokiem ślepi Nieznajomego, którego czuła że zna, a jednak nie znała. Stała w bezruchu, niczym osłupiona, a jednak spokojna, czekając aż ktoś z nich zrobi pierwszy krok do przodu.

[Gałązka Jaśminu]

Liliowa postanowiła potrenować. Jako uzdrowiciel wiedziała, ze musi doskonale znać się na magii precyzyjnej i właśnie to zamierzała dzisiaj doszlifować. W tym celu uznała, ze najlepiej będzie się czuła w towarzystwie drzew. Właściwie nie była pewna dlaczego akurat tam, ale skoro taką miała ochotę nie miała zamiaru sobie tego odmawiać.
Przysiadła pod wielkim dębem i odetchnęła głęboko kilka razy. Musiała się wyciszyć, uspokoić... To przyszło jej łatwo. Szum drzew, nieśpieszny oddech, ciepło popołudnia... wszystko sprzyjało dobremu samopoczuciu i oczyszczeniu myśli. Młoda smoczyca sięgnęła do swego źródła maddary, które według niej umiejscowione było blisko serca. Położyła łapę na piersi i skupiła się na tym, co miała zamiar stworzyć. Zamarzył się jej kolorowy ptak niepodobny do żadnego, który żył w naturze. Był czystym wytworem jej wyobraźni. Liliowa najpierw określiła jego sylwetkę jako smukłą i lekką. Miał mieć niewielką, okrągłą głowę osadzoną na dość długiej szyi. Z gabarytów przypominał jej czaplę, jednak różnił się od niej zdecydowanie pod względem umaszczenia. Lotki skrzydeł miały być dłuższe i pozawijane ku górze, a ogon... ogon za to zamarzył się Liliowej jako kolorowe serpentyny. Dziób podobnie jak i nogi ptaka miały być dość długie. Skoro więc miała już ogólny zarys, zaczęła dodawać szczegóły, a mianowicie kolory. Ślepka ptaka określiła jako błękitne z czarnymi źrenicami, osadzone wśród żółtych piór, a nad pomarańczowym dziobem. Żółte piórka im niżej i bliżej korpusu były, zaczynały przechodzić w zieleń, by już korpus był soczyście zielony. Skrzydła zaś były niebieskie z lotkami w kolorze czerwieni. Ogon natomiast był feerią barw. Każde poskręcane pióro innego koloru. Łapy ptaka podobnie jak dziób, miały zyskać barwę jaskrawego pomarańczu. Liliowa schodziła do coraz drobniejszych szczegółów. Teraz wyobrażała sobie dokładnie fakturę piór na piersi, jako drobne pierze, oraz tych na reszcie ciała ptaka. Wszystko dopracowane do perfekcji, nawet błysk w niebieskich oczach i lekko chropowata skóra łap o drobnych szponach. Przelała maddarę w wyobrażenie i obserwowała efekt. Ptak pojawił się, ale na razie przypominał kukłę. Pusty, wypchany powietrzem ptak, jednak Liliowa jeszcze nie skończyła. Wiedziała bowiem, ze jeśli wszystko stworzyłaby na raz, mogłaby o czymś zapomnieć, wolała więc zrobić wolniej, a systematyczniej. Podtrzymując obecny twór, zaczęła dodawać kolejne właściwości. Najpierw materialność, tak piór, jak i całego ciała. Pierze miało być sprężyste i lekko ciepłe, tak jakby ptak naprawdę był żywy. Dodała też poruszającą się klatkę piersiową i mruganie oczami oraz oszczędne ruchy głową. Ptak przekręcał łebek by na nią spojrzeć i na chwilę otwierał dzióbek, jakby się czemuś dziwił. Uśmiechnęła się do swojego tworu i pogłaskała go po główce, starając się w tym czasie nie rozproszyć, wszak cały czas podtrzymywała jego istnienie swoją mocą. Była zadowolona, ale postanowiła dodać jeszcze jeden mały szczegół, a mianowicie zapach. Świeżej trawy i kwiatów, taki jak zapamiętała z jednego z miejsc na terenach stada Życia. Jej stada. Ptak miał pachnieć łąką. Lilka bardzo lubiła ten zapach, dobrze się jej kojarzył. Gdy i w to przelała maddarę, ptak był niemal gotowy tylko... nadal wydawał się sztuczny. Samiczka skupiła się i spróbowała poderwać go do lotu. Dokładnie określiła to, jak skrzydła się rozłożą i w jakim kierunku uderzą, choć w praktyce nie miało to dużego znaczenia. Przecież gdyby chciała, ptak uniósłby się bez machania skrzydłami. Ona chciała zachować jednak szczątki realizmu. Zadbała też o to, by ptak ugiął łapki przy starcie. W chwili, gdy podsyciła wyobrażenie maddarą, ptak zatrzepotał skrzydłami i wzniósł się zgrabnie ku górze, coraz wyże i wyżej... Liliowa patrzyła za nim, ale im dalej był, tym trudniej było jej go utrzymać, więc pozwoliła mu się rozmyć gdzieś wysoko nad swoja głową. Westchnęła. Była w tym coraz lepsza. Miała nadzieję, że dzięki treningom będzie w stanie pomagać smokom i odwdzięczyć się Życiu za to, co dla niej zrobiło. Posiedziała jeszcze chwilę zanim ruszyła do swojej jaskini, a gdy już wstała, zdecydowała się na spacer. Choć lubiła latać, to bliskość drzew po bokach i ziemia pod łapami dawała jej większy komfort i poczucie bezpieczeństwa.