Łąka Szczęścia

[Kołysany Wiatrem]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Nadal wpatrywał się w nią jak w anomalię, którą nagle stała się w jego oczach.
– Niezupełnie. Mają szerokie zastosowania, zwłaszcza dla smoków ślepych – objaśnił, rozglądając się wokół, aby znaleźć jakiś lepszy przykład. Szybko sobie przypomniał taki z życia wzięty. – Pozwalają też sprawdzić większy obszar, nawet jak nie potrafisz lub nie możesz w danym momencie zrobić tego z powietrza. Mógłbym nią zobaczyć co jest za tamtymi drzewami, bez ruszania się z miejsca – wskazał łapą linię drzew odległych od centrum łąki.

Za bardzo się skupił na tym punkciku, więc kiedy Łabędzia Łuska wykonała sus, ledwo zdążył mrugnąć. Miał zazwyczaj niezgorszy refleks, jednak często okazywał się niewystarczający przy jego głębokim zadumaniu. Teraz na jego pysku zagościło niezrozumienie. Wyraźnie się pogubił.
– Dlaczego miałbym to robić? Sonduje się zwykle coś, co jest poza zasięgiem ciała – poruszył delikatnie tym uchem, nieświadomie ocierając jego końcówką o miękkie wnętrze ucha Łani. Nie drgnął poza tym nawet na szpon, po prostu stał, skupiając spojrzenie uważnych złotych tęczówek w jej morelowych.

[Cień Jaskółki]

....Pogubiła się. Doskonale znała ograniczenia smoczej magii. Może nie wszystkie, ale większość z pewnością... przynajmniej jeśli chodziło o techniki bitewne. Cofnęła aż głowę i spojrzała na niego jak na latającego jeża.

– Jak niby chcesz mnie zbadać na odległość? Skoro to sonda magiczna, to musisz przerwać barierę, inaczej się nie dostaniesz do środka. – To podstawy magii. Jak możesz ich nie znać? Wywróciła oczami i cofnęła się. Nie zarejestrowała nawet momentu, w którym przestało ją w tym gardle cisnąć. Dopiero teraz, czując lekką irytację, dotarło do niej.

– Nieważne, już prawie nic nie czuję. To było chyba tylko chwilowe... – Może to po prostu emocje, jak wtedy, kiedy głos podjął Rakhar. Przy nim jednak wiedziała, o co mniej-więcej chodziło. Teraz nie potrafiła odnaleźć powodu. Za dużo jak na jeden dzień.

– Wrócę jednak do siebie, muszę odpocząć.

Wyminęła go i ruszyła na wschód. A zaraz później skręciła na południe i wywinęła łuk na zachód, w kierunku morza. N-no... do siebie to trochę za dużo powiedziane, bo nie miała żadnego lokum, ale może najwyższa pora je sobie znaleźć.

//ZT. Kołysany Wiatrem.

[Kołysany Wiatrem]

– Och. Miałaś na myśli sondę dla ciebie – dopiero teraz się połapał. Założył, że pytała o ogólne zastosowanie tej techniki. – Raczej używam palców do badania. Uszy i nos są mało wygodne i-

Uciął nadciągający potok słów, gdy nagle zrezygnowała. Czy zrobił lub powiedział coś nie tak? Przed chwilą wyglądała na bardzo zainteresowaną tym badaniem. Początkowo też uznał, że chciała, aby ją odprowadził jak to zazwyczaj bywało, ale wystrzeliła do przodu tak niespodziewanie, że nawet on pojął aluzję. Matka nie bez powodu od małego próbowała go nauczyć kiedy należy zostawić drugiego smoka w spokoju, aby nie nabił mu guza na czole.

Stał jeszcze chwilę, tworząc mentalny diagram Venna. Próbował ustalić związek przyczynowo-skutkowy, jednak nie wpadł na nic odkrywczego. Bolało... i przestało boleć. W jego wiedzy uzdrowicielskiej takie rzeczy się nie zdarzały. Westchnął pod nosem, ruszając na dalszy spacer, choć teraz samodzielnie. Zapomniał już o maku, który nadal zdobił jego grzywę. /zt

[Mancimilian]

Ostatnio nie chodził po wspólnych. Polubił las Valkhi oraz był za granicą, co także łączyło się z tym, że stosunkowo dawno nie odwiedzał swojej kryjówki, a w tym momencie, by się przydało. Choć polowanie szło nie tak jak chciał, bo grzybów nie znalazł, to odszukał przynajmniej rzeczy jakie w niedalekiej przyszłości będą dla niego przydatne. Miał plany znów związane z wypadem poza Wolne Stada, tylko potrzebował uzbroić się w parę rzeczy... Chociaż aktualnie nic z tym związanego nie robił. Miał plany, aby zanieść dotychczasowy (i pewnie tymczasowy) dobytek i go ukryć przed spojrzeniem nieproszonych ślepi. Lecz kiedy trafił na łąkę, urzekły go jej jesienne kolory i suszone ziele, które zaszeleściło, gdy samiec się weń położył. Turlał się drapiąc po łuskach suchą trawą. Zamruczał aż z przyjemności jaką mu to dawało. Zapomniał o swoim bagażu, który zawinięty w skórę borsuka leżał jakiś kawałek od niego skryty w trawie. W końcu przestał się wiercić. Powalił się na prawy bok i zaczął zachwycać się rześkim powietrzem nabierając go w pełne płuca, zaś jeszcze ciepłe słońce grzało mu ciało. Po dłuższym jednak czasie raczej żywa i towarzyska niż spokojna jego natura nie wytrzymywała braku słowa od kogoś do niego, więc dla zapewnienia sobie samemu towarzystwa zaczął podśpiewywać.

• • Tu tu-tu tu tu-tu, tu tu-tu-tu tu tu-tu.
  Wieje wiatr, zimowiatr.
  Wieje w śniegu, wieje w chłodzie, wieje nawet gdyś na lodzie.
  Wieje wiatr, wiosnywiatr
  Wieje w kwiecie, nosi pyłki, wieje nawet też dla zmyłki.
  Wieje wiatr, letni wiat
  Wieje w lecie, też po lecie gdy już czuć zimowy świat.
  Wieje wiatr, jeśniwiatr.
  Wieje w chłodzie, gdy nie może, wiej nawet i w kolorze,
  – by na nosie grać.
  Tu tu-tu tu tu-tu, tu tu-tu-tu tu tu-tu.•

Ogon mu drżał – unosił się i opadał, a smok w tym czasie nadal odpoczywał na chłodnej mimo ciepłego słońca ziemi.

[Trefna Topola]

• Sama Topola nie odwiedzała często wspólnych, od czasu snu który porwał Bestię i niezbyt chciał ją oddać, na dobrą sprawę... Nie opuszczała Kotła prawie wcale. Jedynie na wyprawy, prosząc kogoś by popatrzył na jej partnerkę (ponieważ dalej nie miała kompana) albo gdy musiała kogoś poleczyć. Wiedziała że nie może po prostu olewać swoich obowiązków a z drugiej strony, nie chciała opuszczać Aie. Czułaby... się winna wiedząc iż śpi i jest sama w ich Wulkanicznym zakątku.
  Dzisiaj jednak chciała przewietrzyć łeb, nabrać siły i dystansu.
  Choć Manci, znany jej pięknie śpiewał ona była tak pochłonięta myślami że niedaleko Łąki Szczęścia (co za nie pasująca do jej nastroju nazwa, swoją drogą) wsunęła się w rzeczkę która przy niej płynęła i po prostu zanurzyła się, jak gdyby miało ochłodzić to jej myśli.. A może... Tylko się łudzi że to pomoże?
  
  Mancimilian

[Mancimilian]

Słysząc, że ktoś przechodzi niedaleko smok podniosł głowę nad trawy i ziela, po czym posłał długie spojrzenie poznanej Topoli. Nosiła się jednak inaczej niż, gdy widział ją ostatnio co wzbudziło w nim zaciekawienie, więc patrzył za nią także jak wchodzi do wody. Wiedział, że smoki bywają zmienne. Choćby z przykładu jego brata, który zmieniał nastroje jak wiatr chmury w wietrzny dzień. "Kochany braciszek." – zaśmiał się pod nosem. W tym momencie wstał i ruszył w kierunku samicy. W trakcie, nie zatrzymując się przy tym, porwał w pysk swoje zawiniątko, by już raźnym krokiem, przeskakując ostre spady, zlecieć na dół do rzeki.

Zwolnił przy jej brzegu. Mijał się z wodą idąc wzdłuż niej, aż ustał na równi ze smoczycą. Upuścił swoje szpargały na trawe i zawołał do Trefnej Topoli przyjaźnie poruszając ogonem, jakby zamiast ledwie znanej mu osoby, widział dobrze mu znaną koleżankę.
• Cześć, Toporko! Nie marzniesz w tej rzece? • zawołał do niej pogodnie. Po chwili usiadł przy brzegu dając do wiadomości, że nie myśli, aby w najbliższym czasie zostawić towarzystwo smoczycy. • Ja tam nie przepadam jak wiatr owiewa mi mokre łuski. • dodał niedługo później, zdawać się ignorując nastrój smoczycy i chcąc nawiązać rozmowę.
• O! Właśnie! Su nie pokazał mi się na oczy w ostatnim czasie, ale mam coś dla niego. Zechcesz mu przekazać? • Przypomniało mi się wtem i popatrzył na smoczyce bystrzej.
@Trefna Topola

[Trefna Topola]

• Pomrugała ślepiami, kiedy usłyszała głos bo dopiero wtedy dotarło do niej jakoś że... Hm, no nie jest tu sama. I nie powinno jej to dziwić, przecież porwała się na tereny wspólne! Prawda..?
  – Oh.. Heil og sæl Mancimilianie.. Nie, jestem przyzwyczajona do mroźnych mórz północy – uśmiechnęła się i dopiero wtedy wyszła z wody. W sumie niby nie była w nastroju do jakiś pogaduszek ale może właśnie to trochę ją rozchmurzy? Dużym wyczynem było ruszenie się dzisiaj z groty..
  – W mojej kulturze wiatr był zwiastunem tego że praojciec nadchodzi. Tak samo jak kruki – odniosła się do sprawy z wiatrem, siadając obok na zadku – Oczywiście. Wiesz, nasz Su jest bardzo zajęty więc to pewnie dlatego.. Zostawię mu to w grocie – zapewniła.
  
  Mancimilian

[Mancimilian]

Spokojnie poczekał czy samica podejdzie, a kiedy się do tego przymierzała poczekał spokojnie aż zasiądzie obok. Milczał licząc właśnie, że powie coś więcej – i proszę! Samiec uśmiechnął się lekko, choć usmiechca objawił się dopiero po drugim zdaniu.
• Ah! Już wiem co masz na myśli. Tak, tak. Nasze babki zawsze zwracały uwagę na szepty wiatru, a także na znaki trawy. Sam nie dałem rady pojąć zielska, po którym wiedzą, że zbliża się Pora Lodowatej Ziemi. Ale dogadałem się z wiatrem. • zachichotał pogodnie. Ogon zaś już ułożył się spokojnie za smokiem. • Żeglarze zaś opowiadali, tak jak i smoki morskie często dalekie lądowi, że oni nie wiatr, nie trawa, a na gwiazdy zerkają, by określić czas. I nie chodzi tu tylko o księżyc, a o wszystko co tam świeci. • wskazał pyskiem niebo.
• Świetnie! To przekaż mu. • wydostał ze swojego zawiniątka cytryn i wręczył go do łapy Topoli.
: @Trefna Topola

[Trefna Topola]

• Z zastanowieniem przysiadła sobie na zadzie, słuchając samotnika. Oh? A więc jego rodzinne strony również wyznawały jakieś wierzenia? Hmm..
  – Żeglarze to dobre źródło informacji, wszak Ci co żyją na otwartych wodach widzieli wiele. Mówi się że właśnie morze, spowite perłowym dnem prowadzi do Valhalli – Hali Chwały.. Ale nigdy nie spotkałam się z takim dnem a żyje już trochę – zachichotała, kiwając łbem jak stary mędrzec – Ale opowieści, które snuje wiatr to.. Ciekawe zagadnienie. Być może "Babki" z Twoich stron musiały wejść w medytacje? Coś jak wieszczki, upić specjalnego naparu by być w stanie wysłuchać tego, co mają do powiedzenia im duchy – rysowała palcem po trawie, zastanawiając się w sumie czy sama mogłaby sobie przygotować teraz taki napar by porozmawiać z bogami.. Być może ukoiłoby to jej nerwy?
  Cytryn przyjęła, kiwając łbem. Przekaże Zastępcy jak tylko go zobaczy!
  
  Mancimilian

[Mancimilian]

• A to nie jest tak, że najstarsi mają najwięcej wigoru? • mrugnął do niej jednym okiem być może próbując polepszyć jej nastrój. Po chwili odparł o żeglarzach i babkach patrząc w ten czas jak palec uzdrowicielki wędruje po trawie: • Nie, akurat preriowi nie uznają duchy za nośniki informacji. Kiedy ktoś widział jakąś zjawię twierdził, że mgła płata mu figla. A jeśli złapał nią kontakt wzrokowy stwierdził, że to nie jest zjawisko zdolne do komunikacji. Też nigdy nie przedstawiała konkretniej osoby, jak to czasami się mówi o zobaczeniu przodka. Tak więc nasze babki nie doświadczały z niczym rozmowy. Taka anegdota dla wyjaśnienia, bo tak się składa, że znam ich sekret – • odparł modelując głos na bardziej zagadkowy nadając wypowiedzi lektorski wydźwięk • – kiedyś byłem świadkiem jak jedna wystarczyło, że popatrzyła chwilę w niebo, zamyśliła się, a po uderzeniu serca powiedziała mi, że jutro może nastać nas wilgoć. Kiedy zapytałem ją "Po czym to poznałaś?" ona odpowiedziała mi, że: "tak czuję". Zgłębiając temat pojąłem, że cała sztuczka polega na tym, aby węszyć, patrzeć i słychać tego co mówi nam otoczenie. Babki jako mniej pożyteczne wojownikom mogły spędzać nad tym całe dnie, w ten sposób potrafiły ostrzec nas o Wielkim Głodzie na długo przed nim, co pozwalało nam go przetrwać. Wśród wielu innych taka też była ich rola. My z resztą także musieliśmy nauczyć się tej spostrzegawczości,, aby kiedyś ich zastąpić. • opowiedział trochę o rodzimej kulturze. On co prawda stał w niej już tylko jedną łapą, pamiętał jednak wszystko co tamtym smokom udało się wbić do jego łba.
• Lubię żeglarzy. • odparł wtem z lekkim zamyśleniem unosząc pysk ku wodzie. Zaraz popatrzył na smoczycę. • Niestety w moim życiu udało się spotkać tylko podstarzałych albo uziemionych. A tak bardzo chciałbym popłynąć kiedyś z nimi w rejs.. • rozmarzył się a ślepia zamigotały niczym u księżycowego pisklęcia zapatrzonym w ptaki z nadzieją, że kiedyś poleci tak, jak one. Ogon znów zaczął wybijać tylko sobie znany rytm. Z pasją w ślepiach i niewymowną sympatią skupił po chwili spojrzenie na Topoli. • A ty skąd znasz te rzeczy o żeglarzach? Czy raczej ciekawie cię temat pośmiertny? •
– @Trefna Topola

[Trefna Topola]

• Słuchała go z nieukrywaną ciekawością, którą zawsze w sobie miała gdy przychodziło do poznawania zwyczajów innych plemion czy ras. Szczególnie że tutaj często smoki nie lubiły się otwierać albo ich zwyczaje pokrywały się ze sobą przez przynależność od pisklęcia do tej samej społeczności, wyznającej jednych bogów.
  – To ciekawe choć bardzo pomocne, jak mówisz. Natura często szepcze nam dużo rzeczy ale w swoim roztargnieniu możemy pozostać na nią głusi... U nas Wieszczki również obcowały z naturą ale właśnie, za pomocą długich rytuałów i naparów oddawały się w pewnych sprawach długim medytacjom gdy mówiło się iż ich duch wędruje w dalekie krainy. Przypominało to.. Trochę panujący tutaj smoczy sen... Z tym że po przebudzeniu często przychodziły z ostrzeżeniami lub ciekawymi informacjami o świecie a przecież cały czas fizycznie były w jednym miejscu – uśmiechnęła się. Cóż, jej nie było dane doświadczyć takiego cudu. Była za młoda a potem, no cóż.. Spotkał ją los taki a nie inny.
  Na pytanie o żeglarzy po prostu się uśmiechnęła, poprawiając pozycję.
  – Ah, dużo podróżowałam. Moja Mistrzyni była koczującą Uzdrowicielką która odwiedzała przeróżne miejsca a że obie miałyśmy krew morskich w sobie, często pływałyśmy na otwartym morzu, mijając czy to żeglarzy czy piratów – wyjaśniła.. A życie pośmiertne.. – Śmiertelni nie powinni się tym interesować bo to przynosi pecha, brzmi jak zaproszenie dla bóstw śmierci by ściągnąć Cię do Helheimu – westchnęła. To.. Uh. Ciężki temat dla niej.
  
  Mancimilian

[Mancimilian]

Samiec także lubił słuchać. Tak więc, bezskrzydły, pochylił się lekko do niej, by lepiej słyszeć i analizował sobie wszystko w główce choć to co zapamięta pozostaje zagadką. Jak narazie podobało mu się, że uzdrowicielka odpowiedziała historyjką na jego historyjkę. Tak mu się to podobało, że ogon zwinięty przy łapach cały czas ubijał ziemię, do puki smok się nie wyprostował. Wtedy to zaczął odpowiadać "Toporce".
• Brzmi to nadzwyczajniej nadzwyczajnie. Podróżowanie nieruszając się z miejsca!. I co wam tak przepowiadały? Informacje ze świata... A mogły tak z kimś rozmawiać? Byłaś gdzieś w ten sposób? • Dużo pytał, też dużo mówił. Czuł, że smoczyca ma się czym z nim dzielić, przez co on też chciał się z nią dzielić.
• Rety! A nadal ona podróżuje? Da się poznać? Hahah! Piratów to raz znalazłem banderę. Z mewą się o nią biłem. Skubane bestie, ale harde! Nie dziwi mnie, że żeglarzom one w smak... A to na lądzie ile podróżowałyście? W ogóle nadal wędrujesz? •
Wyciągnął łapę i poklepał ją po barku z aprobatą.
• Wiedziałem, że nie bez powodu cię lubię. • Co miał konkretnie na myśli? Kto wie. Sam zaraz zaczął mówić o czymś innym ze spojrzeniem wbitym w nią: • Za to jak myślimy o życiu, bardziej chcemy je przeżywać, wiesz? Co cię uszczęśliwia? •

@Trefna Topola

[Trefna Topola]

• Zachichotała na tę dawkę pytań ale.. Lubiła kogoś, kto interesował się światem poniekąd tak jak ona! Nad częścią jednak musiała pochylić się trochę dłużej bo jednak, wracanie do tego co było nie raz sprawiało jej... Ból. Po prostu.
  – Różne rzeczy, od takich bardziej przyziemnych że pojawi się ktoś niedługo nowy w plemieniu po te bardziej straszne przepowiednie że na przykład nadchodzi huragan czy klęska i trzeba będzie się przenieść. Podobno mogły rozmawiać ze smokami które już nie żyły i spytać o ich pobyt w Valhalli – wyjaśniła a potem.. zastanowiła się. Czy była? – Oh ja nie, dla mnie to pole którego nie mam doświadczenia by ruszać – tak, to była na ten moment najlepsza odpowiedź.
  Kiedy zaś jej Samotniczy Przyjaciel zapytał ją o Flądrę, wskazała mu palcem na zachód, tam gdzie rozciągało się morze
  – Żyje tam, na szerokich wodach i na starość osiadła w towarzystwie plemienia trytonek, które zwą się Maori. – potem spojrzała na niego.. Mewa? O rany! Zachichotała bo wyobrażenie sobie tego no.. Było zabawne.. – Lubią porywać jedzenie i nie cofną się z tym przed niczym. Hm na lądzie też podróżowałyśmy, odwiedzając głównie inne, smocze plemiona. Flądra miała wiele znajomości – i wiele kochanic i kochanków, chciała dodać ale się powstrzymała. – Obecnie nie wędruje. Znalazłam tu spokój – gdy to powiedziała, nieznacznie poczuła ukłucie w sercu bo mimowolnie pomyślała o Bestii pogrążonej we śnie i tym że nie zapowiadało się aby mogła ona wybudzić się niedługo.
  Potem doszło kilkanaście pojedynczych ukłuć bowiem pytanie o szczęście... Uniosła łeb, patrząc w niebo które wydawało się być dzisiaj nieskazitelne, nie zmącone smutkami czy czym innym..
  – Wydaje mi się że rodzina. Niesienie pomocy innym też mnie uszczęśliwia. Lubię to robić, chyba dlatego zostałam Uzdrowicielem.. – jak się tak zastanowiła sama nad sobą, miało to dużo sensu..
  
  Mancimilian

[Mancimilian]

• To naprawdę, prawie jak nasze babki. • odparł zdumiony, lecz zaraz mu przeszło i przechylił łeb na prawo skupiając uwagę na Topoli odpowiadająca na kolejne pytanie. • Skoro tak mówisz. • Wzruszył barkami. Zaraz się jednak podekscytował i : • Ale gdybyś chciała mogę cię wgłębić w nasze jasnowidztwo. • odparł uśmiechając się, a głos modulował w sposób, że nabrał tajemniczości.

Ochoczo podążył za wskazanym kierunkiem. "Tam." Postawił uszy, a w spojrzeniu pokazał się inny rodzaj ekscytacji. Chciał tam. Nabrał głębiej powietrza i popatrzył na Trefną Topolę zdawać się odświeżony. Ślepia jaśniały mu jakby były z kryształu, a głos brzmiał:
• Tam na szerokich wodach;
Gdzie łuna błękitu płynie.
Wśród głębin mórz; i skał;
Tam ona żyje. • mrugnął dwoma slepiami, a pysk rozświetlił mu przyjemny uśmiech. • Chciałem Rytmowydma naciągnąć na przygodę z trytonami. Gdybyś też chciała..? • podnosił jedną powiekę wyżej pytająco po niej patrząc. Łatwo było się domyślić do czego pije, czekał więc na odpowiedź.
• Diabły mórz, ale żeglarze twierdzą, że to ich martwi towarzysze. Może ta upartość to pewna cecha wspólna? • zarechotał w żartach.
Podniósł uszy wyżej i spojrzenie znacznie bardziej skupił na Topoli. Słuchał jej i uważnie się jej przyglądał. Samiec wciąż się lekko uśmiechał, choć ciało pozostało statyczne. W końcu odparł.
• Szkoda. • i tyle. Ale w jego słownie nie było żadnego wyrzutu.

Gdy ona unosiła pysk, on wciąż patrzył na nią. Uderzenie serca później spojrzenie z jej oblicza zjechało na jej szyję i tam też się zatrzymało. Postawione uszy nakazywały twierdzić, że wciąż jej słucha,. W końcu nawet drgnął słysząc słowo "rodzina", a potem zabił ogonem, zdawać się w wesołym geście, o ziemię...lecz jego spojrzenie mówiło co innego. Tępo przypatrywał się jej gardłe. Oddech stał się głębszy, a w nozdrza łapał tylko jej zapach. Sapnął raz, kłapiąc pyskiem, w którym zebrała się ślina. Zgarbił się jakby bolał go brzuch, a łeb obniżał coraz bardziej. Zachował się jakby był w jakimś transie. Nic do niego nie docierało, a umysł przysyłał tylko jedną informacje: "JEŚĆ!"

Położył po sobie uszy. Wydawał się nieśmiały, kiedy jeden jedyny raz spojrzał w jej ślepia. Przesuwał pysk bliżej niej. Moment ten nie trwał jednak długo. Zaraz powrócił jadowitym spojrzeniem na jej gardło. Pysk przybliżył się jeszcze bardziej. Rozchylił wargi, obnażył kły i – po tym momencie rozwarłby szczęki momentalnie pragnąc zacisnąć je na szyji smoczycy, kły wbijając jej w gardło. Nie szczędził siły.

@Trefna Topola

[Trefna Topola]

• I miała wrażenie że rozmawia im się miło. Że ich kultury w jakimś dziwnym stopniu są do siebie zbliżone i bardzo ale to bardzo doceniała tego jak słuchał ale też że tyle mówił..
  Przymknęła ślepia kiedy zaczął podśpiewywać wierszyk i w pierwszej chwili nie zdążyła nawet spostrzec jak się do niej przybliża. Oh, zapytał ją o Rytm Wydm? Nawet nie wiedziała że ich piastun interesował się aż tak bardzo życiem morskim, żeby chcieć ich szukać.
  – Ah to się świetnie składa! Być może poznają się lepie-– – ponieważ odpłynęła na moment i spuściła gardę, w słowotoku samca całkowicie zgubiła wątek oraz to co się wokół dzieje. Był.. Dziwny. Jak gdyby coś się nagle stało... Trochę ją to zmartwiło i już chciała mu pomóc, przecież była uzdrowicielem.. Ale ten, choć subtelnie zbliżył się do jej gardła.
  Poczuła ból. Ale nie ten spowodowany ugryzieniem a wspomnieniami. Na dole brzucha, paraliż całego ciała, obolała nie tylko szyja ale i barki, łapy, łeb.. Tak bardzo ją wtedy skrzywdził... nie szczędził przemocy, traktując ją jak kawałek dorodnego mięsa, na którym mógł się wyżyć. Niby tego nie pamiętała umysłem lecz jej ciało potrafiło znów doskonale odtworzyć cały akt, choć przecież jej towarzysz nic takiego nie robił.
  Znieruchomiała jak sarna i nie zamierzała a raczej nie mogła się obronić. Jej ślepia napełniły się łzami a mózg wyłączył tak iż samiec mógł zrobić z nią wszystko. Czyli wgryźć się w jej gardło...
  
  //Jak chcesz możemy zawołać MG by rozstrzygnął bo ja się nie bronię xD..
  Mancimilian

[Administrator]

Taniec ciał.
Zapach krwi.
Brutalny pocałunek zerwał wszystkie granice.
Manci mógł poczuc gorącą krew spływającą po jego języku. Wnętrzu gardzieli. Słodka. Metaliczna. Idealna.
Wpił się kłami w mięciutką szyje Topoli, tak zdawać by się mogło idealnie dostosowanej do niego.
A ona. Stała. Zamrożona i sponiewierana własną przeszłością. Ból który rozerwał jej szyję zdawał się schodzić na drugi plan, kiedy więziły ją własne koszmary.
Stała tak, a on niczym pijawka gorącym językiem chłeptał jej krew z szyji.
Nie umiała oddychać.
Ale nie wiedziała czy to ze względu na zaciśnięte na niej szczęki.
Czy to wszystko  z czym się teraz sama zmagała.
... co teraz?


Trefna Topola – 1x ciężka  [rozgryzione podgardle, głębokie raby kłute po zębach, zgnieciona tchawica, przerwane główne tętnice, obfite krwawienie, ból, możliwe zakażenie]

Zostało aktywowane Serce Stada [Mackonur]