Szumiąca Dolina

[Mroczna Nowina]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Khart kiwnął lekko łbem.
– Wybacz jeśli to źle zabrzmiało. Nie chciałem zasugerować niczego nieprzyjemnego.
Samiec cicho westchnął. Ta rozmowa była trudna, bo balansowała na granicach jego wiedzy. Wyraził to również czymś tak banalnym jak kilkukrotnym uderzeniem pazurem o ziemię w geście zastanowienia. Nie każdy lubił przyznawać się do pokrewieństwa tak oficjalnie i chociaż wiedział, iż Erlyn jest dumna z Bogskiego dziadka, nadal wolał jej dać możliwość czy wybiera bardziej Abellę na opiekunkę czy Viliara.
– W takim razie jeśli się zgodzisz pójdę do twojego dziadka i poproszę go o zgodę.
Stwierdził spokojnie i odwrócił na chwilę wzrok.
– Istnieje spora różnica. Jeśli ich nie zaakceptujesz teraz, dasz mi wprost do zrozumienia, że nie widzisz we mnie potencjalnego partnera dla siebie. W takim przypadku nie będę już nękał Cię spotkaniami, które nie będą miały formalnego charakteru. Nadal oczywiście pozostaniesz moją przyjaciółką, jednak będę musiał uszanować fakt, że nigdy nie będę godnym Ciebie.
Chwilę zamilkł, aby przemyśleć konsekwencje drugiej drogi jaką mogli obrać.
– Jeśli odrzucisz nasze zaloty w ich trakcie, będę wiedział, że zaakceptowałaś możliwość bycia moją partnerką i rozważałaś również urodzenie moich dziedziców. Starałbym się spełnić twoje oczekiwania jak i lepiej poznać twoje zwyczaje.
Zrobił niewielki krok w tył. Pozostawał skupiony i z pyska wydawał się być przygnębiony. Zaczynali brnąć do spraw o których wiedział najmniej.
– Myślę, że spotykalibyśmy się częściej i częściej przebywalibyśmy ze sobą. Ponadto starałbym się poznać lepiej twój charakter, zwyczaje i charakterystyczne zachowania, które umożliwiałyby nam współpracę bez słów. Być może też nabrałabyś większego zaufania do mnie i moich działań. W rezultacie tego wszystkiego zapewniłbym Ci godny byt, a oboje zapewnilibyśmy Pladze przyszłość w postaci naszych dziedziców.

[Odłamek Raju]

Nie wiedziała czy bardziej jej szkoda Kharta z powodu tego sztywnego wychowania czy dlatego, że naprawdę nie widziała w nim partnera. Nie dlatego, że nie był godny czy z innego bzdurnego powodu. Po prostu nie myślała o nim w ten sposób. Nie chciała go wodzić za nos. Ale też nie miała serca spowodować redukcji jego własnej wartości.

Kiedy zaczął mówić o „dziedzicach”, Erlyn kaszlnęła i uniosła łapy.
– D-dobrze, starczy, r-rozumiem! – zapewniła. Nie chciała się wyobrażać w tej pozycji z Khartem. Równie dobrze mogłaby myśleć tak o sobie i Abelli czy Mahvran! W jej oczach bliżej mu było do brata niż kochanka. Był dorosły, kiedy ona była malutka! Nawet się z nią wtedy bawił. To takie dziwne.

Widziała jednak, że go nie przekona. Może Viliar to zrobi. Przecież jeśli jej opiekun odmówi to ze słów Kharta wynikało jedno: sprawy nie będzie. Idealne rozwiązanie!
– W-więc przekonaj mojego dziadka, skoro takie są twoje zwyczaje – oby bóg wojny był w nastroju na tego typu modlitwy.

[Mroczna Nowina]

Idealnie byłoby, gdyby Erlyn była po prostu szczera, jak to miała w zwyczaju. Khart oczywiście nie był świadomy jej rozterek, bo właściwie nie widział żadnych nieprawidłowości w swoim rozumowaniu. Byli przyjaciółmi, oboje byli zdolni i dorośli do posiadania dziedziców, a także wilkowaty samiec ufał jej na tyle, żeby odsłonić się przy niej. Zaryzykować.
Znowu podobna reakcja była niejednoznaczna. Khart wiedział, iż Erlyn nie będzie chciała słuchać o potomstwie, ale nie spodziewał się takiego odpychania od siebie tego tematu. Była uzdrowicielką i na pewno pojmowała jak istotne dla nich, smoków wolnych stad, była reprodukcja. Wiek nie miał żadnego znaczenia dla reprodukcji, a przynajmniej na to wskazywała wiedza jaką posiadał.
Miał więc iść rozmawiać z bogiem? W porządku, nie obawiał się tego wydarzenia. Khart jednak nie dostał tak na prawdę żadnej odpowiedzi, a właśnie jej przede wszystkim oczekiwał...
– Chyba podstawowe pytanie brzmi: czy sama sobie życzysz moich zalotów?

[Odłamek Raju]

Coś czuła, że nie ważne co powie to Khart i tak nie odbierze tego za dobrze.
– Khart – zaczęła spokojnie – wyglądałeś tak jak teraz, kiedy ja byłam małym smrodem – jak tak pomyślała to podobnie musiało być z Marosem, ale różnica była taka, że ona nie poznała go będąc pisklęciem. Poza tym, nadal nie byli nawet przyjaciółmi, chyba. W końcu ani ona ani on nie określili siebie w ten sposób. Nawet jeżeli czuła się przy nim tak, jakby znali się od dawna. Swobodnie, dobrze. – To jest dla mnie trochę dziwne – i nie chcę cię zranić, więc lepiej by zrobił to ktoś inny? Ależ to brzmiało samolubnie! Z drugiej strony, może Kharta mniej zaboli porażka na etapie proszenia o zgodę jej opiekuna, niźli odmowa z jej strony...? Powinna o to go zapytać? Ugh!

Opuściła łapy na ziemię.
– Zresztą, to nie ma znaczenia. Viliar się nie zgodzi. – Dodała w końcu.

[Mroczna Nowina]

A więc problemem był jego wiek? Nigdy nie wydawało mu się to istotne. Khart po tych słowach wydawał się kompletnie zdezorientowany. Cóż, albo to była wymówka, albo faktycznie jakiś problem, którego nie mogłaby przepracować. Jego zdezorientowanie stało się nagle zwykłym niewzruszeniem. Kiwnął lewym barkiem i przymknął ślepia na moment.
– Ma to ogromne znaczenie...!
Khart w nietypowym dla siebie geście frustracji przejechał łapą po poliku, wyrywając zza ucha kilka luźnych włosków.
Utrzymanie przyjaciół blisko siebie okazało się trudniejsze, niż przypuszczał. Sądził, że wymyślił idealne rozwiązanie pozwalające mu zatrzymać przy sobie Erlyn, a jednak poniósł sromotną porażkę. Zasada 1 była zdecydowanie najtrudniejszą, z jaką się spotkał, może z wyjątkiem Zasady 2, której wciąż do końca nie rozumiał.
– Erlyn, nie mam zamiaru nikim cię zastępować, przynajmniej dopóki nie postanowisz wziąć za wybranka kogoś innego.
Wydawało się, że wojownik nie zdoła powiedzieć ani zrobić nic, co zmieniłoby zdanie przyjaciółki. Odwrócił się i pewnym krokiem opuścił ją, kierując swoje kroki w stronę terenów Plagi. Musiał poćwiczyć, by po części odreagować gniew.
zt

[Odłamek Raju]

Wzdrygnęła się kiedy Nowina gwałtownie się uniósł, co było do niego niepodobne. Położyła po sobie uszy słuchając jego... dziwnej odpowiedzi. Co to właściwie miało znaczyć? Że jak znajdzie sobie partnera, to nie będą już przyjaciółmi? Ich relacja miała termin ważności? Co... co za bzdura!

Nastroszyła się na moment jak szczotka, ale ostatecznie nic nie powiedziała. Siedziała chwilę sama, zostawiona tu przez wojownika o tej niesmoczej porze. Rzuciła Edelowi wymowne spojrzenie, a potem pobiegła przed siebie. Akurat się ochłodziło. /zt

[Mroczna Nowina]

Ostatnim razem był tutaj jeszcze z Erlyn, kiedy zaproponował jej awans w statusie ich relacji. Było to tak dawno... wręcz coś nierealnego. Jeszcze przez jakiś czas liczył, że samica wróci ze swoim wybrankiem. Wiedział oczywiście, że tak się nie stanie, jednak jej odejście wydawało się znacznie bardziej ostateczne niż chociażby śmierć członków stada. Wykształciło się w nim jakieś zaburzenie psychologiczne związane z dawną przyjaciółką i musiał popracować nad usunięciem tej słabości. Teraz już traktował tamte wydarzenia za naukę na przyszłość. Był też zobligowany do dalszych poszukiwań...

Było zimno, był wieczór, a na niebie zachodzące słońce ledwie przebijało się przez gęste chmury, które zwiastowały kolejne opady śniegu. Khart stał w smoczej, skórzanej zbroi z emblematem Smoczej Gwardii na piersi. Wpatrywał się w tereny swojego stada, jakby patrzył na mapę. W łbie wypracowywał gambit królowej, który być może pomoże jego stadu przezwyciężyć niebezpieczeństwa czające się zaraz za granicami.

[Znamię Bestii]

Skracała sobie tędy drogę z Areny. Była w bardzo dobrym humorze, nieco rozbawiona i co jakiś czas parskała cichym śmiechem. Dopiero co położyła siostrę na łopatki, sama wychodząc bez zadrapania. Mięśnie bolały, gorące od wisiłku, a teraz stygnące gwałtownie na mrozie i mroku. Ale nawet to nie mogło popsuć jej wieczoru. Kluczyła między głazami, aż nie dotarła do doliny, w którą bez wahania zagłębiła się, żeby uciec przed kąsającym wiatrem.
Z daleka dostrzegła samca, samotnie siedzącego w trawie i niewidzącym wzrokiem spoglądającego na południe. Podeszła bliżej i sama wbiła tam spojrzenie. Z powrotem na smoka. Znowu na południe.
– Na co patrzymy? – zapytała rozbawionym tonem. Jej głos niósł nuty śpiewnego akcentu, jakby smoczy nie był jej rodzinnym językiem. W rzeczywistości była to pozostałość po rozmawianiu całe dzieciństwo w akarubi, coś czego już nigdy się nie wyzbędzie.
Skorzystała z chwili postoju, by uważniej przyjrzeć się samcowi. Cóż to za dziwne skóry miał na sobie? Czyżby brakowało mu futra i maskował łyse placki płaszczem z... Właściwie z czego to była skóra? Pociągnęła nosem, chcąc zidentyfikować zwierzę i poczuła woń Stada Mgieł. To chyba zaczynało być tradycją, że po wygranej walce wpadała na jednego z nich w drodze do domu. Pomyśleć ile przypadkowych znajomości by ją ominęło, gdyby miała skrzydła!

[Mroczna Nowina]

Khart wpatrywał się w teren przed nim, jednak uwarunkowany był do skupienia również na otoczeniu, szczególnie od kiedy stracił na misji swojego sokoła. Nie obrócił się tam gdzie zobaczył ruch, ale obserwował to 'coś' widzeniem peryferyjnym. Skupiał się coraz bardziej na tym, gdyż ewidentnie zbliżało się w jego stronę. Niby od niechcenia lekko przekręcił łeb w stronę zbliżającej się, a wtedy nieco przymrużył ślepia i całkowicie obrócił łeb, aby przez chwilę ocenić skalę zagrożenia. Bezskrzydły smok i miał... dziób. To nieczęsty widok, jednak Khart słyszał i o tej rasie smoka, która nieco przypominała gryfy. Brak skrzydeł był jednak dość nieoczekiwany.
Wilkowaty samiec znów spojrzał krótko na teren w oddali, dając czas zbliżającej się na podejście. Potem znów odwrócił lodowato błękitne i smutne oczy w jej stronę.

Przyjrzał jej się badawczo. Obejrzał jej posturę i był w stanie określić ją jako smukłą i silną. Najprawdopodobniej była młoda, nie widział też żadnych blizn. Mogła być pretendentem do rangi wojownika, albo już takowym była, tylko od niedawna. Jak powinien się zachować...? Postanowił odgrywać tożsamość otwartą na rozmowę i traktować rozmówczynię jak kogoś komu mógł ufać.
– Ja patrzę na... hm, zjawiskowe widoki– Samiec lekko się uśmiechnął lekko, ale zdecydowanie nie lubieżnie przez co dwuznaczność jego słów nie kierowała w żadną konkretną stronę- być może chodziło tak samo o nią jak i widok rozciągający się przed nimi. Ton jej głosu wskazywał na to, że była samicą... nie było jakoś szczególnie istotne, jednak dobrze wiedzieć w jakiej formie się do niej zwracać. Akcent dostrzegał, jednak go nie rozpoznawał. Pochodziła jednak spoza terenów Wolnych skoro właśnie tak melodyjnie zaciągała.

Jego zbroja z garbowanej skóry nie miała zapachu samej skóry, a zwierzęcego łoju, którym była konserwowana, aby pozostawić ją giętką. Nic niezwykłego dla smoków, tylko ludzie mogli się krzywić na takie zapachy.

[Znamię Bestii]

Słysząc jego komentarz, parsknęła z rozbawieniem i posłała mu kokieteryjny uśmiech. Rozumiała dwuznaczność spostrzeżenia, tak samo jak pojmowała ostrożność w jego tonie. Nie chciał być nachalny dyskretnym komplementem. Nowość, Aie zazwyczaj nikt nie komplementował. Może dlatego, że spotykała smoki głównie należące do jej rodziny? Zmrużyła ślepia i pozwoliła sobie z gracją usiąść obok nieznajomego, przodem zwrócona w tym samym kierunku co on. Rzuciła przeciągłe spojrzenie na horyzont, pozwalając mu na przyjrzenie się jej z bliska, jeśli chciał. Sama skupiła się na tym co w oddali... Tereny Mgieł. Wysokie szczyty gór, widoczne nawet stąd, jak śpiące olbrzymy.
– Rzeczywiście, widoki niczego sobie. – powiedziała melodyjnie i zerknęła na niego z ukosa – Jestem Aie.
Uniosła jedną brew w oczekiwaniu, licząc że i on przedstawi się samicy.
Gryzła się w jęzor, nie chcąc pytać o przedziwne odzienie jakie na sobie miał. Nie rozpoznawała zapachu żadnego konkretnego zwierzęcia, tylko tłuszczu i starej skóry. Czy miało to pomóc w kamuflażu? Wydawało się niepraktyczne i ograniczające ruchy... A samiec wydawał się rosły w mięśnie, jak na Łowcę. Może jego rozmiar nadmuchiwało sztucznie futro i odzienie? Jej długi, wężowy ogon poruszył się na trawie, kiedy zastanawiała się nad tą Mglistą Zagadką.
Mroczna Nowina

[Mroczna Nowina]

Usiadła z boku, ale z ograniczonymi możliwościami na ruch, co dodatkowo uspokajało. Khart siedział na łapach pozornie spokojnie, gdyż w każdej chwili był gotowy na uskoczenie i uchylenie się przed potencjalnym atakiem co byłoby bliskie paranoicznego zamartwiania się o swoje życie. Cóż, samica tego nie wiedziała, dla niej raczej siedział spokojnie. Jego grube futro kryło mięśnie, więc ich dokładny kształt ciężko było określić, jednak wszystkiego ukryć samiec nie mógł. Zbroja jedynie dociskała futro na klatce piersiowej i podbrzuszu, tak samo jak kryło uda, które przez docisk futra wydawały się jeszcze bardziej pokaźne.

Wykorzystał moment w którym się obróciła tylko jeszcze przez chwilę, patrząc jak usadowiła łapy pod sobą. Szerzej, niż on, a więc faktycznie wydawało się, że się rozluźniała. Kiedy z ukosa spojrzała na niego, on już błękitnymi ślepiami odwzajemniał jej wzrok.
– Mam na imię Khart. Cieszę się, że możemy sobie podarować te sztuczne imiona tych terenów.
Skomentował nawet na chwilę nie odwracając wzroku. Dopóki się nie upewni to najbezpieczniejszą opcją była obserwacja jej pyska... co mogła odebrać jako oznakę ogromnego zainteresowania nią i w jakiejś części tak faktycznie było.
– Z której części krain Rheiny pochodzisz?
Zapytał zarazem chcąc przemycić pytanie o jej wiarę. Najłatwiej było sprawdzić to właśnie w taki sposób, gdyż ignorancja imienia jednego z Ahn będzie wystarczającym dowodem na to, iż ma bardzo luźne podejście do tego co niektórzy nazywali 'wiarą'. Khart uważał to za wiedzę o przeszłości.
– Chyba dobry dzień za Tobą.
Dodał po chwili znów z lekkim uśmiechem. Nadal nie odwrócił od niej wzroku, jednak przekrzywił lekko łeb w geście zastanowienia. Nadal ciężko mu przychodziło ocenianie kogoś zachowania, jednak jeśli nie będzie próbował to nigdy nie będzie znał odpowiedniego podejścia do prezentowanego wyrazu pyska przez rozmówcę. Jego ślepia były błękitne jak czysta górska woda, a może błękitnie zimne? Może kryły zainteresowanie, a może były skute i niedostępne? Ciężko powiedzieć...

[Znamię Bestii]

Uwaga na temat "sztuczności" imion trochę ją zraziła. A ponieważ nie byłaby sobą, nie przepuściła okazji, by wyrazić swoją opinię.
– Czy ja wiem? Takie imię obrane przy osiągnięciu Rangi jest nasze, nadane przez nas samych, w przeciwieństwie do tego narzuconego przez rodzica... – tutaj zacisnęła na moment usta, nie kryjąc że z rodzicem nadającym jej to imię niewiele chciała mieć wspłólnego, po czym rzuciła mu spojrzenie z ukosa, z łobuzerskiem błyskiem w ślepiach i kontynowała – Przemawia do mnie, jako wyraz indywidualnej wolności. Przedstawiam się imieniem pisklęcia, bo ukrywam wstydliwą prawdę. – przewróciła ślepiami dramatycznie i dodała teatralnym szeptem, pochylając pysk do jego ucha – Z żalem przyznam, że wciąż noszę miano Łuski, choć powaliłam tyle drapieżników, żeby zdać nie jeden, a cztery testy na rangę.
Wzruszyła skrzydłami, prostując się i obserwowała go równie uważnie, co on ją. Na pytanie z bardzo oczywisty sposób podwójnym dnem, przeniosła wzrok znowu na linię drzew i gór. Jak to powiedział jej Arachan? "Odległe krainy". Nawet Sennah potwierdziła ich istnienie.
– Nie pochodzę z Rhein, ale z... Fare-aruki. A przynajmniej rodzina od strony mojej matki stamtąd pochodzi. – odpowiedziała po krótkiej pauzie, powracając wzrokiem na samca – Ja jestem częścią Słońca. A mój dzień rzeczywiście był udany. Wygrałam kolejny pojedynek na Arenie. – wyszczerzyła kły z zadowoleniem i dodała – A ty? Wiele walk na Arenie za Tobą, Khart? – jego imię wymówiła nieco inaczej, naciskając na śpiewny akcent, dodając jego brzmieniu nieco egzotyczności. Widać było, że interakcja z samcem ją bawi.
W głowie zaś już ważyła jego możliwości bojowe, wiedza znacznie zamaskowana przez hałdy skór. Zmierzyłaby się i z nim, bo czemu nie? Jak się bawić to na całego.

[Mroczna Nowina]

Każdy miał swoje zdanie na różne tematy... Khart z pewnością nie szukał sporu, a raczej podawał swoją opinię. Nauczono go zdecydowanie luźnego podejścia do swojego imienia, gdyż zmieniał je za każdym razem kiedy musiał odgrywać jakąś rolę. Był więc Kai'em, Royem, Khartem, Oddanym Kolcem, Mroczną Nowiną... Nie miało to dla niego żadnego znaczenia. Ah no i już wiedział od pewnego czasu, że imiona nadawali rodzice małego smoka. Sam nie miał pewności czy imię nadał mu któryś mistrz czy faktycznie nieznany rodzic.
Wyraziła swoją opinię i kiwnął łbem nie podejmując tematu. Wcale nie chciał jej przekonywać do własnej percepcji w tej sprawie.

– Może i nosisz miano "Łuski", ale z pewnością wyglądasz na wojowniczkę. Jeśli się też tak czujesz to wiedz, że nią jesteś– znów uśmiechnął się, tym razem szerzej- Z pewnością zasłyniesz niedługo ze swoich umiejętności bojowych, ale też wielkiego piękna.
Przez chwilę zasmakował ten komplement i uznał, że nie przesadził. Samica wyglądała faktycznie zjawiskowo, a bycie dodatkowo miłym nie wydawało się czymś nieodpowiednim. Aio wydawała się pozytywnie reagować na jego słowa pochlebstwa.

– Wszystko jest krainą Rheiny, gdyż jej domeną jest Życie.– wyjaśnił uprzejmie i kiwnął łbem. Fare-aruki... nie przypominał sobie tej nazwy, być może tak daleko na północy nawet mistrzowie o niej nie słyszeli. Nie miało to większego znaczenia jeśli się nad tym zastanowić, finalnie byli tu i teraz.

– To tylko potwierdza moje przypuszczenia. Gratuluję więc wygranej.
Dalej utrzymywał lekki uśmiech i nadal skupiał na niej wzrok, nie błądząc nim nawet na chwilę w bok.
– Nie na Arenie.
Dodał nieco bardziej tajemniczo. Dla niego walka na ubitej ziemi w wyznaczonym miejscu była treningiem. Zdecydowanie trudniej było mu ograniczać się do zadawania obrażeń w taki sposób, aby nie uznano tego za próbę zabójstwa.
– Ostatnio byłem zmuszony do zaprzestania walk, gdy byłem wśród smoczych adwersarzy. Zdecydowanie potrzebuję treningu po tamtym czasie. Jeśli uczynisz mi ten zaszczyt, chętnie zmierzę się z Tobą. Być może oboje wyniesiemy z tego treningu coś cennego.
Tym razem nawet nie miał świadomości tego, że powiedział coś dwuznacznego, ale uśmiech na pysku pozostał łagodny. Samiec wstał z ziemi. Nie prężył się, nie starał się również okazywać swojej siły. Pozostał pozornie rozluźniony.
– Możemy iść nawet teraz jeśli tego chcesz. Znacznie łatwiej jest ocenić czyjąś wartość, jeśli odbyło się z nim ćwiczebną walkę.

[Znamię Bestii]

Skinęła łbem przyzwalająco, akceptując komplement. "Słynąca z wielkiego piękna" była co prawda legendarnie jej siostra, ale samej Aie było miło, że ktoś po raz pierwszy zauważył jej wygląd w pozytywnym świetle, a nie tylko jej mięśnie i siłę wołu.
– Rheina, to pewnie bogini? Czy jej imię znaczy Życie? – spytała melodyjnie i zaraz dodała – Po naszemu "życie" to kunda. – ostatnie słowo w akarubi brzmiało wreszcie naturalnie dla jej akcentu i dodała – Rei kunda, piękne życie.
Na wyjaśnienie co do walki wyszczerzyła kły w bezpośrednium uśmiechu. Błyśnięcie jasnym zębów dawało bezbłędnie do zrozumienia, że pomysł jej się podoba, ale dodała na głos:
– Byłabym zaszczycona, Khart. – skinęła mu łbem z kurtuazją i przyszło jej do łba coś posotnego, więc dodała kokieteryjnie – Zapasy na piasku, pozbawienie siebie oddechu, zderzenie ciał... Nie ma lepszego sposobu na poznanie innego smoka.
Zmrużyła ślepia i czekała na jego reakcję, bowiem z jej opisu mogło chodzić o walkę, ale też o zupełnie inny rodzaj pojedynku.
– Opowiedz mi o tych adwersarzach. Czy byli bezlitośni i okrutni, a ty pozbawiłeś ich wszystkich głów? – z rozbawieniem, pół serio zapytała, ale bynajmniej nie prześmiewczo. Raczej zaczynając w ten sposób preludium do bohaterskiej sagi, samej lekko poruszając ogonem za swoim grzbietem. Dalej siedzieli ramię w ramię, ona po jego lewej stronie, on po jej prawej, patrząc na siebie z boku.

[Mroczna Nowina]

Lekko kiwnął łbem na potwierdzenie.
– Rheina to Ahn i najczęściej nazywa się ich bogami. Na tych ziemiach żyją Ahn'an, a więc słudzy Ahn i nieco błędnym jest stwierdzenie, że są bogami. Raczej przedwiecznymi, ale nie ma to większego znaczenia.
Kiwnął barkami lekko, aby wreszcie przerwać potok słów o bóstwach. Nie pasowało to do jego roli i powinien bardziej uważać. Poza tym były istotniejsze rzeczy.
– Chętnie poznam Twój język jeśli zechcesz mnie go nauczyć.
Stwierdził z lekkim uśmiechem. Zdobywanie nowej wiedzy było istotne dla niego i nawet jeśli nie wypowie żadnego słowa w tym języku – poza oczywiście tymi do samej Aio – to i tak uzna tą naukę za coś istotnego. Dążenie do perfekcji, a także zdobywanie możliwej wiedzy...

Khart przez chwilę był zbity z tropu. Wojownik na prawdę rozpatrywał to w jaki sposób musiała walczyć ta smoczyca. Może używała bardziej swojego ciała, owijała się dookoła smoka, gdyż była dość długa, a przy walce tak na prawdę brak skrzydeł jej pomagał.
Błękitne ślepia nadal się w nią wpatrywały, ale teraz się lekko przymrużyły. Czy ona przypadkiem nie oczekiwała jego odpowiedzi? Wtedy do niego dotarło...
Jedyne doświadczenie intymności, jakie Khart przeżył z samicą, zaczęło się przyjemnie, lecz skończyło gwałtownie, gdy ta próbowała go zabić. Wiedział, co samce robią z samicami, choć sam nie przebywał w ich towarzystwie, dopóki nie opuścił Fortecy. Wokół działo się zbyt wiele innych rzeczy i musiał dostosowywać się do świata zewnętrznego w tempie, które mu nie odpowiadało. Na tą chwilę jednak załapał tą dwuznaczność w jej słowach. Rozumiał, że intymność nie była tak naprawdę konieczna, chyba że zechciałby spłodzić potomka, więc cały temat wcześniej nawet nie przemknął mu przez łeb... Oczywiście przynajmniej od momentu w którym pytał się o 'awans' relacji z Erlyn, która natychmiastowo odmówiła.
– Nieukierunkowana rywalizacja nie zawsze daje korzyść obu stronom. Mam wszystkie potrzebne umiejętności, jednak potrzebuję się dobrze rozruszać, jeśli chcesz dobrej walki. Liczę, że nasz trening nie będzie pojedynczym zdarzeniem.
Odpowiedział spokojnym i poważnym tonem, ale utrzymywał uśmiech na pysku.
Następny temat spowodował, że się zamyślił i nawet na chwilę oderwał od niej wzrok.
– To łowcy smoków. Są ich setki. Nie zawsze walka przynosi korzyści. Byłem tam, aby pozyskać informacje.
Wyjaśnił beznamiętnie. Nie lubił zabijać, ale też mu to nie przeszkadzało. Tak naprawdę nie wiązało się to dla niego z żadnymi uczuciami. Robił to po prostu kiedy musiał, albo kiedyś, kiedy miał mistrzów.
– Stanowią zagrożenie, które zbliża się z każdym dniem do Wolnych Stad. Słońce musi się mieć na baczności, chociaż łowcy przede wszystkim przyjdą z południa.
Skoro chciała wiedzieć, on jej powie. Jego informacje nie były tylko dla niego, ale wszystkich.
– Pozbawiłem życia wiele istnień, jednak takim sposobem raczej nie wyplewimy łowców z tych terenów.

[Znamię Bestii]

Posłała mu uśmiech i skinęła łbem, na zgodę. Nie widziała powodu, by nie nauczyć go podstaw akarubi, jeśli tego pragnął. Komentarze o bogach nie skomentowała, bowiem sama wierzyła w Sennah całym sercem. Dotknął jej cud bogini i ślad tego cudu dalej nosiła na łapie, jako złota bransoletę. Nawet teraz przyjemny ciężar zakotwiczał ją w rzeczywistości.
Widziała moment jego zagubienia i stłumiła chichot, maskując to odwróceniem pyska i patrzeniem w dal. Cóż za enigma, niby dorosły i dojrzały samiec, prawiący komplementy i takie tam, a kompletnie zbył tak bezczelnie nawiązanie do intymności. Nie zainteresowany? Nią czy w ogóle, fizycznością?
– Mam wielu przeciwników na Arenie, ale stałe zachowam miejsce dla Ciebie. Regularne walki na pewno są dobrą formą zachowania fizycznej sprawności... I kontaktu. – posłała mu zagadkowy uśmiech, zastanawiając się jednocześnie, jakim przeciwnikiem byłby Khart. Ostrożnym w obronie, raczej nie kontrującym kiedy walka chyli się ku niemu. Ale możliwie bezlistosnym, jeśli przyprze się go do ściany? Poszuła dreszczyk podniecenia. Szkoda, że musiała odpocząć, by ta walka była sprawiedliwa. W jej stanie teraz pewnie zamiótłby nią Arenę.
Na informacje o łowcach, jej uszy opadły i przesunęły się w tył, w zmartwieniu. Słyszała... Pogłoski, pół szepty, niejasne ostrzeżenia przekazywane przy odprawach za barierę. Westchnęła.
– Khart, nie wiem za wiele o Łowcach, bo jest to problem głównie Ziemi i Mgieł... Chcesz się podzielić wiedzą? – obróciła łeb i zajrzała mu w ślepia, mówiąc z pełną powagą – Niebawem idę na zwiad na południe. Pewnie rozsądnie byłoby wiedzieć, czego się tam spodziewać.
Wiedziała, że dopiero poznała tego smoka i jego słowa będzie musiała brać ze szczyptą dystansu – kto wie, czy Mglisty nie będzie chciał jej sprzedać historyjki, żeby tylko trzymać ją z dala od skarbów i łatwych łupów? Jednak chciała wiedzieć co ma do powiedzenia, porównać jego słowa ze słowami innych smoków i zobaczyć, czy wyłuska z tego ziarno prawdy. A może cały worek ziaren?