Skalna Polanka

[Vedilumi]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

• Dziwny smok.
  
  Och nie dziwniejszy od Ciebie, jeżeli chce się być całkowicie szczerym.. Po prostu może nie wie jak nawiązać z Tobą kontakt a najwyraźniej mu na tym zależy? W sumie fakt, dziwne że ktoś chce nawiązać z Tobą jakąś nić kontaktu..
  Stwór nie rozumiał, to też dwójkę te otaczała cisza przez dłuższy czas, póki Olbrzym nie dźwignął się na dwie łapy i samemu nie ruszył w stronę z której przyszedł sam Mglisty. Teraz w istocie mógł zobaczyć że są oboje wielcy, jednak sam nieznajomy dodatkowo w ślepiach nabierał przez mięśnie i sierść. Puchatą sierść. Odwracał się łbem w jego co jakiś oddech, mając trochę złe doświadczenia do odwracania się ku innym na dłużej. Sam nie wiedział dlaczego, ja sam jednak zdążyłem się przekonać. Boleśnie.
  Nie odezwał się jednak dalej, podszedł i pochwycił jeden z kamyków, dość duży o barwie ciemnego szkarłatu, który miał dość ciekawe, szare żyłki na sobie. Odwrócił się z nim w pysku.. I położył przed łapami Mglistego.
  Zbierał kamienie, tak? Prosta logika Olbrzyma więc kazała mu przynieść kamień.
  
  Wiśniowy Kolec

[Rozkwit Wiśni]

Oh tamten smok się ruszył, samiec starał się nie ruszyć, może on sobie po prostu idzie? Była to możliwość, poczekał więc chwilę a gdy przed jego łapami został położony ładny szkarłatny kamyczek. Czy ten puchaty gigant chciał mu pomóc w zbieraniu ozdób? Wiśniowy uśmiechnął się szeroko, patrząc na giganta z wdzięcznością.
-Dziękuje, chcesz mi pomóc? Mogę ci potem stworzyć jakąś ozdobę z pomocą tych kamieni jeśli chcesz- Zaryzykował, mając nadzieję że to jakiś punkt zaczepienia. Może ozdobami go przekona? Obserwował matkę, jeszcze nie jest w tym tak sprawny jak ona ale idzie mu lepiej niż kiedy był jeszcze maluchem!


Vedilumi

[Vedilumi]

• Huh, wyglądało na to że chyba mu się udało dojść do porozumienia i bez słów w bardzo... Prosty sposób? Trochę się tego nie spodziewał, mając na uwadze to że jednak ciężko było mu się dogadać z tutejszymi.. Jak gdyby zapomnieli całkowicie jak porozumiewać się za pomocą języka ciała.
  Mimo wszystko to bardzo ułatwiało, Mglisty musiał mieć trochę większy zasób cierpliwości, Bestia tymczasem dzisiaj była po prostu bardzo spokojna co też zaważyło na powodzeniu dzisiejszej interakcji.
  Gdy zapytał go o to czy chce mu pomóc, pokiwał łbem powoli jak gdyby miał problem z ruchem. Poniekąd tak było, jednak bardziej skupiał się tutaj na tym aby smok nie odczytał źle jego intencji... Ah, niesamowite! Stwór uczył się od smoków coraz to więcej i więcej cywilizowanych mechanizmów! Dla kogoś, kogo intrygowała kwestia dzikusów być może było to coś niesamowitego do obserwowania z boku, dla mnie jednak to był kolejny powód do zażenowania.
  Bez słowa zaczął rozglądać się po podłożu, przyglądając się każdemu kamieniowi, jaki rzucił mu się w ślepia. Powoli podnosił jakieś bardziej wyróżniające się i bezmyślnie układał je przy Mglistym, jak gdyby zapominając o samej jego obecności a tylko pamiętając o swoim.. Zadaniu.
  
  Wiśniowy Kolec

[Mistrz Gry]

Był to bardzo spokojny dzień i nie było aż tak zimno! Powoli zbliżała się wiosna, ale jeszcze została do niej chwila czasu. Batsu spacerował sobie po terenach wspólnych, gdy coś nagle zaczęło spadać mu prosto na pyszczek. Były to płatki pomarańczowej róży. Świeże. Nie było jednak widać żadnego źródła, jakby materializowały się same z siebie. Bardzo ciekawe zjawisko, ale było tylko początkiem! Poszukując zapewne odpowiedzi na pytanie o magicznych płatkach kwiatów, Batsu zobaczył znajomą sobie sylwetkę. Przy jeziorze siedziała sobie Daenjər, albo Xeri. Ciężko właściwie powiedzieć, chyba wypadałoby zapytać, kto akurat miał kontrolę nad ciałem. Ktokolwiek to był, właśnie pazurami poprawiał sobie grzywę, dbając o jej wygląd. I było to za pomocą bardzo ładnego, drewnianego grzebyka! Wydawał się jakiś taki dodatkowo zdobiony, ale to akurat trzeba byłoby sprawdzić z bliska. Od smoka unosił się piękny zapach słodkiej róży, być może powiązany z tym wszystkim. Co właściwie Daenjəro-Xeri tutaj robili? I dlaczego co jakiś czas wydawali z siebie dziwne dźwięki takiego jakby... ciumkania? Jakby ktoś włożył sobie garść mchu do pyska i ciumkał.
– Miłość krąży *cium* wokół nas... – Nucili, głosem Xeriego! W każdym razie – był to moment Batsu na jego ruch. Podejdzie? Zagada? Ucieknie? Zapyta dlaczego babcia ma takie duże uszy i czemu tak głośno ciumka? Wszystko zależało od niego. Gdyby nie zamierzał iść z pustymi łapami, na drzewie rosła jedna, ładna brzoskwinia, która jakimś cudem przeżyła zimę, a ze śniegu przebijał się przepiękny tulipan. Na ziemi leżał także całkiem ładny kamień czarny w białe kropki, przypominający nocne niebo. Czy miało znaczenie, czy coś weźmie i co dokładnie? Z jakiegoś powodu ten dzień wydawał się magiczny i napełniał go motywacją do działania!

Szlak Blizn

[Szlak Blizn]

Batsu spacerował jak to miał często w zwyczaju. Nie miał nastroju. Obie jego mistrzynie odeszły pozostawiając w jego sercu ogromną wyrwę. Pogrążony w myślach wpierw nie dostrzegł pomarańczowych płatków. Zastrzygł uszami i podniósł łeb, ale nie wiedział skąd konkretnie spadały, jakby z nicości.
Potem jednak dostrzegł Xeri, uśmiechnął się ciepło na myśl o smoczycy i uniósł kącik pyska. Pamiętał jak pouczył nieco smoczyce łowieckiego fachu i jak bardzo była dla niego miła i sympatyczna. Na początku stał i obserwował jak pielęgnuje swoją wielobarwną grzywę. Dostrzegł leżący nieopodal kamień, który wyglądał niczym nocne niebo i... Wziął go z myślą, że w sumie jest całkiem ładny. Chwycił go w łapę i szczęśliwy podreptał do smoczycy. – Hej Xeri! Jak sobie radzisz jako łowca? – przycisnął obok smoczycy, wciąż ściskając kamień w łapie. Podaruje jej prezent, jak nadąży się odpowiednia okazja – Pomoc Ci z grzywa?

[Mistrz Gry]

– Nieźle, nieźle! Ale z prawdziwą Xeri będziesz musiał się *ciuuum* bardziej postarać. – Batsu usłyszał, a po chwili smok zniknął, niczym marzenia Szlaku Blizn w tej chwili. Nie był to jednak koniec, to zaledwie początek.
– Jestem Ciumkacz! Przechodziłem i widziałem, że masz kogoś konkretnego w głowie, kim bym *cium cium* nie był, gdybym nie postanowił ci pomóc? Dobrze *ciuuuum* kombinowałeś z kamieniem, ona, to znaczy oni, je lubią. – Wytłumaczył, a brzoskwinia i kwiatek zniknęły, ciekawy kamień szlachetny jednak pozostał. Po chwili Ciumkacz znów zmaterializował się w postaci Xeriego, teraz jednak był bardziej pomarańczowy, a mniej fioletowy.
– Masz, weź sobie trochę mchu *ciuum cium*. Jak mawiało stare przysłowie, wszystko może być ziołem, jeżeli jesteś *ciuuum* wystarczająco odważny. – Wręczył mu dziwny, suszony i gwiazdkowy mech, który pachniał bardzo aromatycznie, aż zaciągnął nim się i ciumknął kilkukrotnie.
– Zorganizuję ci randkę *cium cium*, kumpli nie zostawia się w potrzebie, a ty właśnie zostałeś moim ziomkiem. Mam trzy pomysły, a ty wybierzesz jeden i razem *cium cium* wcielimy go w życie. – Wytłumaczył. Tak samo jak z kamieniem, będzie teraz pora na kolejny wybór!

– Opcja pierwsza, będziesz czekał na nią w mojej tajnej miejscówce, a ja ją tam zaprowadzę *ciuuuum*. Jest tam dużo kamieni, pachnie ładnie, to jaskinia! Są tam świecące kryształy. Rozstawię tam jakieś futro, zadbam o nastrój, a ty *cium cium* będziesz mógł wręczyć jej prezent. Żadnych wybuchów, prosto, spokojnie, cicho, klimatycznie.

– Opcja druga, nazwałem to romantycznym polowaniem! Zaprowadzę ją do lasu, a tam będziesz schowany ty *ciuuuuum*. Zmaterializuję jakieś zwierzę, będzie wyglądało na niebezpieczne, ale nikomu nic się *cium cium* nie stanie. Zza krzaków wyskoczy dzika bestia, a ty bohatersko ją obronisz... albo ona ciebie, jak wolisz.

– I ostatnia *cium cium*. Mam układy w pirackim mieście, mogę załatwić wam krótki, romantyczny rejs statkiem. Cudne widoki gwarantowane, a do tego wyborna kolacja *cium cium* pod pokładem, specjały pirackiej kuchni. Jak mawiają, przez żołądek do serca. Na sam koniec wkroczę ja i będę robił pokazy ogni na niebie *CIUUUUUUUM*.

– Jest też czwarty, dodatkowy pomysł *cium cium*. Wezmę jakieś tanie wino, zawołam ją tutaj, powiem, że istnieje pewien dżentelmen, któremu bardzo na niej zależy i reszta zrobi się sama! Butelkę wam zostawię i tyle. Może zadbam o jakiś klimacik, pośpiewam?

Szlak Blizn

[Szlak Blizn]

Batsu odskoczył automatycznie przybierając pozycję bojowa. Nie spodziewał się, że Xeri która spotkał był zwykłym złudzeniem za sprawą najpewniej duszka.
– Trochę mało zabawny żart, wiesz? – powiedział z oburzeniem w głosie, ale za chwilę się rozluźnił i uśmiechnął.
-Ra-Ra-Randke? – przełknął głośno ślinę. Wiosna się zbliżała i czuł dziwne mrowienie w ciele. Ale czy zna się na tyle długo z Xeri aby...?
Zmrużył ślepia podejrzliwie i ścisnął pysk
– Powiedzmy że pójdę i wybiorę jaskinie, co wtedy? Na pewno przyjdzie a nie będzie to Twoja kolejna sztuczka?– zapytał dalej niepewnie. Wciąż trzymał w łapie kamień, jeżeli duszek go oszuka, zabierze go i da smoczycy przy innej okazji.

[Mistrz Gry]

– Hmm, Khamsin mówił to samo, jak się w niego *cium cium* przemieniłem. Może smoki nie lubią jak tak się robi, jak myślisz *cium cium*? Tylko ja... zdradzę ci sekret, kolego. – Powiedział i jako pomarańczowa Daenjer, podszedł bliżej Batsu i zaczął mu coś szeptać...
– Ja nie istnieję, jestem *cium cium* niewidzialny! Ale nieważne kim jesteś na zewnątrz *cium cium*, ważne kim jesteś w środku. – Powiedział szepcząc i poklepał smoka po barku, po czym się odsunął.

– Nie no co ty! Żadnych sztuczek, daj mi momencik tylko. – Powiedział i zrobił takie *puff* po czym zniknął. Batsu musiał poczekać chwilkę, podczas gdy Ciumkacz załatwiał sprawę z Xerim. Nie trwało to długo, a już po chwili duszek powrócił.
– Ryba łyknęła haczyk, powtarzam *cium cium*, ryba łyknęła haczyk i ciągnie za wędkę! To znaczy spławik. Ojjj, jak ciągnie. Nie znam się na wędkowaniu, ale chodź, pozwól mi działać. – Rzucił do Batsu i podszedł do niego, wyciągnął coś lepkiego i zaczął modelować mu grzywę, na [Elvisa Presleya], jednak to nie koniec! Wziął buteleczkę perfum o mocnym, agresywnym, ale też i zmysłowym, delikatnie słodkim zapachu i spryskał smoka. Na sam koniec wyjął czerwoną muszkę i spróbował założyć ją na Szlak Blizn. Czy smok przerwie Ciumkaczowi w którymkolwiek z tych etapów i powie stanowcze nie? A może pozwoli mu działać cuda.
– Jesteś gotowy, ona zaraz będzie *CIUUUUM* na miejscu. No powiem ci, jestem dumny i z ciebie i ze mnie, chodź *cium cium*. – Zaczął prowadzić smoka w miejsce nad Ognistymi Szelfami... a tam było mnóstwo pięknie pachnących, różowych kwiatów. Musieli się spieszyć i zdążyć przed Xeri!



Szlak Blizn

[Pąk Róży]

Wylądował w miejscu, w którym umówił się z Yulem. Trochę walczył ze sobą, czy zabierać ze sobą Roka… Z jednej strony, chciałby go oswajać z innymi smokami, z drugiej… Pewnie by mu się tu nudziło i musiałby się nim zajmować, albo go zabawiać. Aaaale, nie zabrał go ze sobą na Ceremonię, więc musi to teraz w jakiś sposób odrobić. Przy okazji przedstawi go Yulo i tak dalej, może ten będzie na tyle łagodny, że Roko będzie bliżej zaufania mu? Kto wie! Taka Bealyn na przykład trochę go zestresowała...

Samiec po wylądowaniu wcale nie zamierzał siadać, czy się kłaść, o nie! Był zbyt podekscytowany! Wypatrywał więc Yula, chodząc niespokojnie po okolicy. Na wszelki wypadek posłał mu przekaz mentalny, że już jest!

Kompan w tym czasie poznawał okolicę! Nowe zapachy i te sprawy. Chodził po skałach, przy których Kairaki wylądował. Szukał drogi na sam szczyt, więc jako taką rozrywkę miał... Dopóki czegoś sobie nie zrobi. Uh...

Powiernik Pieśni

[Powiernik Pieśni]

Pierw pojawił się kruk, który oznajmił swoje przybycie krakaniem, ale nie jakimś byle krakaniem...
–Helvete!
oznajmił donośnie przez chwilę patrząc na smoka i jego kompana. Nie atakował, nie przejawiał żadnych oznak wrogości chociaż słowo które powiedział brzmiało źle to wykrakał je dziwnie entuzjastycznie.
Dołączył do niego kolejny kruk, z białym oznaczeniem na do oczami, potem kolejny z takimi samym oznaczeniami, potem... kolejny, z zielonym oznaczeniem, potem z czerwonym... Kolejne i kolejne siadały na skałach i pojedynczych drzewach. Spora grupa siadła niczym ściana przed Kaiem, ale żaden nie atakował. Krakały sobie co jakiś czas, wydawały się bardziej zajęte sobą, niż faktycznie pilnując smoka, który siedział przed nimi.
Moment później przez polanę przechodził Yulo, który wydawał się nawet niezbyt zdziwiony widokiem tych ptaków. Ot, rzucił spojrzenie na tego, który znów się wydarł.
– Helvete!
Potem minął nieistniejącą granicę ptactwa i usiadł na zadzie. Zmęczone spojrzenie smoka powędrowało na zwierzę u boku drugiego samca. Warto wspomnieć, że Yulo odzyskał już łapę...
– Masz kompana, ciekawy wybór.
skomentował tylko przez chwilę patrząc na nieznane sobie zwierzę. Lekko się uśmiechnął, ale nie zbliżał się.
– Więc chcesz się uczyć, tak?
Zapytał, i za nim znów zakrakały kruki w ilości trzech, kolejne trzy się obróciły, odleciały, zmieniły pozycje. Rozpraszające? Skądże znowu...

Pąk Róży

[Pąk Róży]

Jak tylko pierwszy kruk zaskrzeczał, wszystko co robili Roko i Kairaki stało się nieważne. Tylko tyle wystarczyło, by smok na ziemi i kompan na jednej z pobliskich skał, zwrócili swoje spojrzenia ku zwierzęciu. Albo zwierzętom, bo przybywało ich więcej… Roko i Kai w komiczny sposób koncentrowali swoje spojrzenia na przylatujących ptakach, kręcąc za nimi łbami. Kairaki nawet usiadł, zdezorientowany, ale też i nieco tym… Zaciekawiony? Może nawet i uradowany! Ohhh, czyżby Alzali z jakiegoś powodu zechciał mu się objawić?! Porozmawiać z nim? Wypatrywał charakterystycznych dla duszka białych oczu wśród zwierząt, ale niczego takiego nie dostrzegł… Dlaczego więc tak dziwnie krakały?

Roko zaszedł w międzyczasie na ziemię i zbliżył się do Kairakiego, a konkretnie – schował się za nim. Jakoś tak, wolał być bliżej niego, czuł się wtedy… Bezpieczniej. Tak. A taka chmara ptaszysk tylko go niepokoiła… Nawet jeśli nic nie robiły.

Przez tę kakofonię wrzasków ledwo dostrzegł przybycie Yula! Te kruki za bardzo absorbowały jego uwagę, uh... Oh, Yulo odzyskał już łapę... Uhm... Uh, nie, nieważne. Nie myśl o tym. Skup się na nim, na nauce, może na krukach...
– Y, ah, tak, nazywa się Roko – powiedział, zerkając na swojego towarzysza. Ten trochę niepewnie i nieśmiało wyszedł i zrównał się z Kairakim, pod naporem jego spojrzenia i może też troszkę dzięki uśmiechowi drugiego smoka! – Y, tak, bardzo chętnie, tylko, może najpierw… To Twoje kruki? – Zapytał niepewnie, przyglądając się tym ptakom. Jak mógł o nie nie zapytać?!

Powiernik Pieśni

[Powiernik Pieśni]

Yulo patrzył na smoka ze swoim kompanem i nadal się uśmiechał, ale przez pewien czas nic nie powiedział, po prostu kiwnął łbem zwierzęciu a potem nieco mocniej otworzył ślepia jakby nieco zdzwiony tym, że Kai zwraca uwagę na ptaki za nim.
– Nie, Kaiu. Przecież niemożliwe jest posiadanie tylu kompanów na raz. Chyba by mi łeb wybuchł.– odpowiadając zgodnie z prawdą zarazem nie opowiedział niczego więcej.
– To co? Od czego zaczniemy? Jakieś konkretne zwroty chcesz poznać? Ostrzegam, że wiele jest do zapamiętania i musisz się skupić, okej?
Zapytał i przy jego wypowiedzi mimo wszystko niektóre krakały, ale nieco ciszej. Mimo wszystko raczej nie przejmował się niebezpieczeństwem, które mogły stanowić zwierzęta dla niego, a skoro jego nie atakowały to i innych smoków atakować nie powinny. Czy Pąk wyciągnie naukę z jego słów? Powiernik podjął decyzję już jakiś czas temu. Takie szczątkowe informowanie było w stylu Kaia, a więc i Yulo da mu dokładnie tyle samo. To, że 'nie zapytał' to żadna wymówka. Wymiana informacji powinna być przynajmniej na podobnym poziomie.

Pąk Róży

[Pąk Róży]

Uh, nie do końca o to mu chodziło, bo tego mógł się domyślić. Już chciał dopytać, ale Yulo przeszedł do lekcji i uhh… Chciał coś jeszcze powiedzieć, otworzył pysk, ale się poddał. Uhm, no nic, najwyżej potem o to dopyta, czy coś... Jeśli będzie na to okazja.

No cóż, skupi się na tej przyjemniejszej części, na którą się tak przecież ekscytował! Czyli na nauce języka! Kiwnął drugiemu samcowi łbem na znak, że rozumie. Jeśli będzie mu ciężko, to najwyżej stworzy jakąś dźwiękoszczelną kopułę, czy coś, żeby się od tych ptaków odizolować. I zakłada, że prędzej czy później to zrobi…
– Spróbuję – powiedział i zastanowił się chwilę. W sumie, do łba nie przychodziło mu nic konkretnego… – Y, nie wiem, nie zastanawiałem się nad tym, myślałem bardziej nad słowami… Może przywitania, przedstawienie się i… Nie wiem, coś podstawowego? Wyzywanie innych na walki, podawanie i pytanie o warunki... Różne proste prośby? Na przykład w walce z jakimiś drapieżnikami? – Bardziej zgadywał, ale liczył, że Yulo ma coś swojego przygotowanego. No cóż, nie miał w tego typu rzeczach zbyt dużego doświadczenia... – Chyba, że masz jakieś swoje propozycje...

Powiernik Pieśni

[Powiernik Pieśni]

Cały Kai... tracąc małą okazję, od razu odpuszczał. Dla Yulo oznaczało to, iż miał bardzo mało dociekliwą naturę, ale tym lepiej dla niego. Kruki po prostu sobie go poobserwują, ale finalnie przecież nikomu nic nie zrobią.

Na jego słowa lekko kiwnął barkami. Nauka i tak nie będzie przecież polegała na wyłapywaniu pojedynczych słów. Najlepiej jakby Yulo spisał dosłownie słownik podobny do tego, którego Bealyn pokazała mu o języku elfickim, z którego właśnie się go nauczył, nawet jeśli potrafił popełnić błędy przy odmianie przez czas i osoby.
– Din immo, ümet Kairaki, am kannote mire sparuse Kai... co oznacza "dzień dobry jestem Kairaki ale możesz mi mówić Kai. Możesz też powiedzieć Süne, które jest mniej formalnym przywitaniem "cześć" (...)
Yulo jeszcze dłuższy czas wymieniał podstawowe zwroty przez dłuższy czas. Co któryś raz też prosił o powtórzenie słów, które były trudniejsze. Oczywiście ta jedna lekcja mogła trwać i cały dzień, aż do wieczora, jednak Kai po jednej lekcji nie zapamięta wszystkiego. Powiernik nie był świadom ile samiec zapamięta, ale miał dziwne przeczucie, że wszystkiego co powiedział, ten po prostu nie powtórzy jutro, lub nawet wieczorem...

– (...) za każdym razem mówisz "Deva kannote" jeśli o coś prosisz, jest to grzecznościowe stwierdzenie "czy możesz" coś zrobić. Przykładowo, deva kannote mer soan fredier co oznacza "czy możesz nauczyć mnie walki",
deva kannote mire ponu po fredierk, "czy możesz mi pomóc w walce". Uważaj też na wymowę: mer mire mikine miba, to "mnie mi moje moja", bo jak powiesz "mire fredien" to ktoś może pomyśleć, że chcesz dostać po zadzie, albo nawet gorzej...– mruknął cicho się uśmiechając, bo byłoby zabawnie gdyby Kai spotkał kogoś nieznajomego posługującego się tym językiem i walnąłby taką gafę, że nieznajomy zrozumiałby, że ten zaleca się do niego, albo mu wręcz grozi.
Yulo ziewnął i położył się na boku. Do tej pory kruki się nawet nie ruszyły, chociaż niektóre wzbiły się na jakiś czas chociażby po to, aby wyprostować skrzydła w locie. Powiernik zdecydowanie nie ekscytował się nauką, jednak chciał sprawić przyjemność niezbyt wylewnemu koledze.

Pąk Róży