Sekcja Zwłok

[Ślepa Sprawiedliwość]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

// do Viliara

Tym razem przygotowała się lepiej, na kolejną modlitwę do Viliara. Ostatnie zwycięstwo Światokrążcy zainspirowało ją do napisania pieśni na jego cześć. W końcu, tyle już żył i tyle zrobił dla Ziemi, że chociaż w taki sposób mogła się dziadkowi odwdzięczyć.

- Viliarze, twój największy czempion ponownie zdobył ten tytuł po wielu księżycach, pokazując, że od zawsze był najlepszy. Odtąd na zawsze Światokrążca znaczy super-heros, a dzięki swoim wielu bohaterskim czynom stał się dla nas prawdziwym idolem. No i ma prawie wszystkie atrybuty idealnego smoka.

Gdy uzdrowicielka wymawiała te słowa, maddara zaczęła wibrować w powietrzu, przeistaczając się w porywającą melodię. Smoczyca zaryczała radośnie, po czym zaśpiewała piosenkę, bujając się w rytm muzyki.

// magiczny śpiew

Mówię wszem wkoło to, co wiem
Spoza kulis, że Świat z Ziemi ma w swej grocie szlem
Bij i siecz – ani kroku wstecz
Dzięki tej zasadzie Krążca wygra każdy mecz

Dawniej był nikim – był zerem, zerem
Dzisiaj jest gościem – bohaterem!
Fach od pisklęcia wyćwiczył swój
A dziś przeciw wrogom wyrusza w bój
Nie jest mu obcy żaden znój

Budzi szał samiczych ciał, krągły zad
Krążca nie ma skaz, to idol nasz, choć blizn ma szmat!
Ten herosów bóg z Viliarem mógłby tu w zawody iść
Na wargach tych, co sławią go niech brzmią radosne ryki dziś!

Całe zło umie zwalczyć, bo
Taki smok z diamentu stale trafia sto na sto
Zerem był, dziś u stóp ma świat
Bóg bohater biegły w bojach, bogom prawie brat

Przyszedł, zobaczył i zwyciężył
Widział kto tak samczego samca,
Klasę i siłę, tęgi łeb?
Nie zero, a heros – to boska krew
Przeżył swe wnuki, oszukał śmierć!

Smoczyca zakręciła się w kółko, a muzyka przyspieszyła, przybierając rytm serca bijącego podczas walki.

Kto łuski ma gładkie jak gladiator – Światokrążca!
W kronikach powoduje zator – Światokrążca!
Mięśnie ma – przesoczyste
Ślepia rwie – urody mister!

Światokrążca! Światokrążca!
Światokrążca! Światokrążca!
Światokrążca! Światokrążca!

Skandując tak imię największego przywódcy Ziemi, smoczyca miała nadzieję, że jakieś duchy dołączą się do jej piosenki. Muzyka przyspieszyła jeszcze mocniej, niczym nagły przypływ adrenaliny przed ostatnim ciosem.

Mówię wszem wkoło to, co wiem
Stos kamieni!
Świat u stóp, silny niby słup
Świat nasz z Ziemi
Dawniej był niczym – zerem, zerem
Dzisiaj jest gościem – bohaterem!
Szkielety wrogów w grocie maaa!

Lotem od zera
Do bohatera
On nie umieraaa –

bogiem jest!

Muzyka ustała tak nagle, jak życie smoka po rozerwaniu krtani na strzępy. Sekcja stała zmęczona całym pokazem, a muzyka jeszcze przez chwilę brzęczała jej we łbie, mimo że odcięła już dopływ maddary. Miała nadzieję, że Bogu Wojny się spodoba.

[Viliar]

Drugie podejście rozpoczęte! Dźwięki skocznej piosenki poniosły się po Niszy Zadumy i połączonym z nią korytarzu. Tym razem duszki nie śmiały zbliżyć się do uzdrowicielki, pozostawiając słuchanie samemu panu wojny.
– Hm. Chwytliwa melodia, tekst też nie najgorszy. Widzę postęp – oświadczył Viliar, otaczając Sekcję ciężką, chłodną aurą. – Jednakże trzeba mieć spostrzegawczość na poziomie kartofla, żeby nie zauważyć, że twój "prawdziwy idol" jest w tej chwili jak pusta skorupa, pasywny i apatyczny. Tak, dalej umie przywalić komuś w mordę – przemilczmy fakt, że wygrał ze słabym piastunem – ale jakie to ma znaczenie, kiedy brakuje mu pasji?
Po tych słowach Viliar zamilkł na dłuższą chwilę.
– Idź mu pośpiewać – doradził poważnym tonem. Może Sekcji udałoby się zirytować Światokrążcę na tyle mocno, by wykrzesać z niego trochę życia?

[Ślepa Sprawiedliwość]

// do wszystkich bogów (a szczególnie do Lahae, jeśli ma być jeden konkretny)

Długo jej tu nie było, w głównej jaskini całej Świątyni, gdzie znajdywała się większość pomników bogów. A przynajmniej tak pamiętała, bo przez ślepotę nie była w stanie dostrzec, że coś się zmieniło. Bogowie mogli ją usłyszeć, nie ważne gdzie się znajdowała, więc wybór miejsca był bardziej symboliczny niż użyteczny.

Minąwszy ołtarz, stanęła na środku wewnętrznej jaskini i pochyliła pokornie łeb.

Strażnik pomógł jej przygotować się na tą chwilę, jednak mimo wszystko przeszył ją strach. Musiało minąć trochę czasu nim w końcu się odezwała.

- Lahae, Sennah, Immanorze, wszyscy Smoczy Bogowie - powiedziała powoli ze skruchą. - Wystąpiłam przeciw Wam i zraniłam Was moimi uczynkami. Ukradłam Iskrę Bogini Lahae, chcąc zagarnąć jej moc dla siebie. W pogoni za nieśmiertelnością oddałam iskrę Bahos, złemu bytowi. Wyszłam z inicjatywą spotkania się z nim, zaproponowałam mu oddanie iskry i chciałam w zamian zostać jego prorokiem. Obraziłam zarówno Was jak i Proroka. Nie zaakceptowałam kary, gdy mi ją dano i wszystkich okłamałam.

To ona była winna złu wywołanemu utratą iskry. To ona zrobiła wszystko co w jej mocy, byleby zagarnąć dla siebie choćby cząstkę boskiej mocy. Gdyby ten duszek nie istniał, oddałaby go wtedy innemu chętnemu i nic by się nie zmieniło. Gdybym ona – Mirri – nie istniała, Iskra nigdy by nie wpadła w niepowołane łapy. W jej łapy. To wszystko, co się teraz działo, to była jej wina.

- Przepraszam Was za to całe zło, które wyrządziłam. Szczerze żałuję za moje złe uczynki i akceptuję nałożoną na mnie karę ślepoty. Przysięgam na moje życie, że już nigdy więcej nie wystąpię przeciw Wam. Będę dążyć do lepszej moralnej formy całym moim sercem, całym moim umysłem i z całych sił mojego ciała. Jeśli jest coś co mogłabym zrobić, żeby choć w części odpokutować moje winy, zrobię to bez żadnego sprzeciwu.

[Narrator]

Cisza i wyczekiwanie miały w smoczych życiach różne oblicza. Czasami ów chwile były napełnione radosnym napięciem, a czasem nerwowość zagęszczała atmosferę, na tyle że każde uderzenie serca wydawało się częścią wielkiego odliczania. Kiedy się zdarzy? Co się zdarzy?
Możnaby pomyśleć, że po tym co uczyniła Sekcja, jej wizyta w świątyni zostanie przywitana co najmniej chłodem, jeśli nie piorunem w zad. Nic z tych rzeczy nie miało jednak miejsca, choć niepokojący bezruch i cisza, które opanowały to chłodne kamienne wnętrze, dla doszukującego się korelacji umysłu, samo w sobie mogło zdać się bardzo wymownym zabiegiem.
Nie byłoby jednak wiary bez cierpliwości, to i smoki wykazywały się nią od czasu do czasu, przeświadczone o poruszającej mocy swoich modlitw. Choć słowa ginęły, rozpraszając się w przestrzeni, zawsze istniała nadzieja, że trafią do słuchającego i gotowego przyjąć je umysłu.

Nieznośne nic trwało aż do znudzenia, jak gdyby wszelka moc mająca zaspokoić jej ciekawość wahała się na granicy manifestacji, aż do chwili, gdy smoczyca rzeczywiście złamie się i zdecyduje odejść, lub przynajmniej o tym pomyśli. Jednak w pewnym momencie poczuła delikatne ciepło, jakby właśnie położyła się klatką piersiową na nagrzanej słońcem skale, a czarne łzy znów zaczęły lecieć z kącików jej ślepi. Znajoma ciemność nie ustępowała, cały czas pozostawiając smoczyce w jej prywatnym pustym świecie. Lecz w pewnym momencie zaczęło jej sie zdawać, że słyszy lepiej i czuje lepiej, jakby ktoś przeczyścił dawno zakurzoną grote.
Ciepło ustało, a z nim czarne łzy, a jednak poczucie klarowności nie znikało.


// Mirri może na nowo wyuczyć się percepcji na wyższe poziomy niż pierwszy

[Ślepa Sprawiedliwość]

Tak jak Strażnik jej polecił, wypowiedziała swoje przeprosiny bez żadnych oczekiwań. Jednak gdy poczuła delikatne ciepło boskiej energii na swojej klatce piersiowej padła na ziemię zaszokowana. Ukłoniła się najniżej jak tylko potrafiła, a łzy spływające z poczerniałych oczu, zmieszały się z jej własnymi.

- ... - nie była w stanie wypowiedzieć ani słowa, więc pozostała nisko przy ziemi z pochylonym łbem, w wyrazie wdzięczności za wysłuchanie jej przeprosin i choć częściowe wybaczenie. Wycofała się potem powoli ze Świątyni, przez cały czas nie mając odwagi odwrócić się tyłem do kamiennych obliczy bogów.

* * *

// do Lahae

Jakiś czas później przybyła pod pomnik samej Bogini Percepcji. Tej, której iskrę przehandlowała, próbując zagarnąć dla siebie wieczne życie. Teraz, gdy iskra zaginęła, bogini nie mogła chodzić pośród smoków, tak jak wszyscy inni bogowie.

Smoczyca stanęła przed pomnikiem Lahae i pokłoniła się nisko. Przeszło jej przez myśl, żeby sprawdzić czy podobizna bogini nadal płakała, ale nie miała odwagi tknąć pomnika, ani nawet na niego spojrzeć przy użyciu magii.

- Lahae - powiedziała cicho. - Ja...

Ból żalu i wyrzutów sumienia ciążył na jej klatce piersiowej, utrudniając jej mówienie. Szczególnie, gdy znajdowała się teraz przed tą, którą najbardziej skrzywdziła.

- Ja robię wszystko co w mojej mocy, żeby odzyskać Twoją iskrę - wydusiła cicho, przez ściśnięte gardło. - My wszyscy jej szukamy. Obiecuję, że będziesz moć chodzić po ziemi, pośród nas, tak jak wszyscy inni Bogowie to robili. Obiecuję, że będziesz mogła zobaczyć z bliska każde źdźbło trawy, powąchać woń polnych kwiatów, poczuć przesypujący się przez palce ciepły piasek, usłuszeć najdelikatniejszy szum wyatru, czy chlupot malutkiego strumyka.

Przełknęła z trudem ślinę.

- Nawet jeśli iskra miała by przepaść na zawsze - dodała, zamykając ślepia i zaciskając zęby. - Znajdziemy inny sposób, żebyś mogła bezpiecznie chodzić pośród nas. Nawet jeśli wszyscy się poddadzą, ja... ja nadal będę szukać. Nie ważne jak długo miałabym to robić. Nie ważne ile bym musiała poświęcić. A... a jeśli byłoby możliwe...

Zawachała się przez moment.

- Jeśli byłoby to możliwe... - kontynuowała niemal szeptem. –– Jeśli by się dało, to ofiarowałabym ci nawet moje własne ciało. Nawet gdybym miała wtedy zginąć, a moja dusza powróciłaby jako ktoś inny. I... i... nawet gdyby moja dusza by nie mogła powrócić. Gdyby miała tkwić uwięziona, albo zostać zniszczona już na zawsze.

Pokłoniła się jeszcze niżej, musząc podeprzeć się dodatkowo skrzydłami, żeby nie upaść.

- Lahae - powiedziała cichym, drżącym głosem. - Ja... ja zrobię wszystko, naprawdę wszystko, żeby oddać Tobie to, co ja Tobie odebrałam.

[Narrator]

O ile podczas poprzedniej wizyty Mirri poczuła minimalne ciepło, będące niemą odpowiedzią na jej modlitwy, tak tym razem nie doczekała się żadnego znaku. Po swoim monologu stała i czekała. I czekała. Jednak na próżno. Nie zawiał nawet drobny wiatr. Być może została zignorowana całkowicie, a może w tej głuchej ciszy chodziło o coś zupełnie innego? Mirri sama będzie musiała wymyślić jak powinna interpretować to zjawisko (lub jego brak).

[Ślepa Sprawiedliwość]

// do [mention]Sennah[/mention]

Zielona smoczyca podeszła pod pomnik Bogini Lata i ukłoniła się najniżej jak potrafiła. Trzymając łeb nisko przy ziemi, nie chciała brudzić Sennah swoim spojrzeniem.

– Sennah, Matko Lahae – powiedziała cicho, przez cały czas utrzymując pokłon. – Minęło już wiele księżyców, od kiedy zniszczyliśmy złe rośliny Bachos. Słońce już od dawna nam przyświeca i nic złego się nie dzieje więc musiało nam się udać wyplenienie ich w całości. Jednak mimo tego, nadal nie wiemy gdzie znajduje się iskra Twojej córki.

Odchrząknęła nerwowo.

– Czy Lahae odnalazła nowe wskazówki dla nas? Wybacz mi jeśli jestem w błędzie, ale pomyślałam, że Ty mogłabyś to wiedzieć i przekazać nam to bezpiecznie. Nie wiemy co mamy teraz zrobić, a niektórzy już pewnie całkowicie zapomnieli, że mamy szukać zaginionej iskry.

[Ślepa Sprawiedliwość]

// do [mention]Valanyan[/mention]

Wraz ze stukaniem metalu uderzającego o posadzkę, od idącej przez Świątynię smoczycy słychać było także dźwięki stukających o siebie kamieni i pluskającej cieczy, w zawieszonej przez szyję torbę. Piastunka wzięła głęboki wdech i wydech, po czym zatrzymała się przed pomnikiem Valanyan.

– Pani Rzemiosła – powitała boginię, kłaniając się nisko łbem. Następnie wyciągnęła ze swojej torby małe błyszczące kamyki, które układała jeden po drugim przy jej piedestale. Na ich powierzchni widniały runy ataku i obrony, sugerując zastosowanie tych przedmiotów. Potem wyciągnęła znajdujące się w torbie gliniane butelki, zaczopowane woskiem i cicho ułożyła je przed pomnikiem.

• // 2x runa ataku mocy, 3x runa ochrony przed pazurem, 3x runa ochrony przed maddarą, 2x eliksir ochronny przed atakiem fizycznym, 2x eliksir ochronny przed atakiem magicznym

– Nagromadziłam tych eliksirów ochronnych i wytworzonych przeze mnie run, ponieważ bałam się o swoje życie. Teraz, gdy jestem niewidoma i niezdolna do walki, są one moją jedyną obroną przed tymi, którzy chcieliby mnie skrzywdzić. Były jedyną obroną, bo pragnę ci je ofiarować. Oddaję ci wszystko to co mogło mnie ochronić przed innymi.

Nie zamierzała też brać dla siebie żadnych nowych eliksirów, run, czy innych przedmiotów tego typu. Inaczej ten gest, który przed chwilą wykonała, byłby pusty.

– Pamiętasz te elfie runy, które ci kiedyś pokazałam? – dodała, ciągle "wpatrując" się w podstawę piedestału. – Wiele jest niezwykłych i wyjątkowych przedmiotów, o bogatej historii, które jedynie kurzą się w smoczych grotach, a potem ostatecznie gubią się bezpowrotnie. Chciałabym wydzielić część wnętrza Giganta, w której przechowywane byłyby artefakty, nieodłącznie powiązane z naszą historią. W ten sposób nie zagubiły by się, a wraz z upływającym czasem ich znaczenie nie zostałoby zapomniane.

Przyłożyła prawą przednią łapę do piersi.

– Przychodzę cię poprosić o błogosławieństwo mojemu przedsięwzięciu. Wybacz mi jednak, o Pani, jeśli nie powinnam cię o to prosić. Pragnę jedynie wiedzieć, czy to, co chcę zrobić, będzie dobre.

[Sennah]

Sekcja nie wiedziała, jak tragiczny błąd zrobiła, zjawiając się teraz w Świątyni. Być może inni bogowie byli skorzy do wybaczenia, potrafili trzymać swoje nerwy na wodzy, jednak każdy, kto chociaż trochę żył na Wolnych za czasów, kiedy to oblicza nie były jedynie kamiennymi posągami, wiedział, że Sennah do takowych bogów nie należy. A Ziemista pod płaszczykiem wielkiej pokuty, nie dość, że przyszła do już rozdrażnionej Bogini, to jeszcze uderzyła w najczulszy punkt.
– Masz tupet przychodzić tutaj i zgrywać skruchę. Niedobrze mi, gdy na ciebie patrzę, zapluta zakało, która sama doprowadziła do cierpienia Lahae – warknięcie przeszyło spokojne pomieszczenie, gdy samica zamknęła pysk. Głos Bogini Lata wrzał jak najgorętszy dzień tej pory, a posadzka zaczęła parzyć Ziemistą w łapy tak, aby instynktownie cofnęła się paręnaście kroków w tył, odchodząc na pewien dystans od posągu. Choć uciekła przed paleniem w łapy, nie mogła już uciec przed nagłym, przeszywającym bólem prawego boku i smrodem palonego mięsa…
– Wynoś się. Jeżeli jeszcze raz przyjdziesz pod mój posąg, łżąc jak zbity lis, próbujący ratować swój żałosny zad, spalę cię żywcem – padły ostatnie słowa, po których obecność Sennah przestała być wyczuwalna, a Ziemista pozostawiona została z niemiłą pamiątką...

// [mention]Sekcja Zwłok[/mention] – 1x ciężka [poparzenia trzeciego stopnia na prawym boku w kształcie słońca z promieniami, stopione łuski, zwęglona skóra, naruszone mięśnie, olbrzymi ból, brak krwawienia]

[Valanyan]

Wokół piedestału rozlał się nagle niewidoczny, lecz kąsający w nozdrza i lekko duszący zapach dymu. Nie powinien wpłynąć na Sekcję dość, by zmusić ją do kaszlu, lecz niewątpliwie zarysował nastrój nadchodzących słów.
– Nie rób z siebie pośmiewiska, dziecko. Co mi po twojej pokorze? Pozbycie się przydatnych przedmiotów nie sprawi, że staniesz się lepszą osobą – westchnęła z nutą irytacji. Poświęcenie Sekcji nie poruszyło serca Valanyan w najmniejszym stopniu.
– Twórz, co pragniesz tworzyć – odniosła się do Skalnego Giganta – ale nie po to, żeby mi się przypodobać. Twoje starania będą miały odwrotny skutek. – Po tych słowach dym przerzedził się, a z nim zniknęła również obecność bogini.

PingPing

Sekcja Zwłok

[Ślepa Sprawiedliwość]

// Nenya

Smoczyca ukłoniła się przed posągiem Nenyi i położyła swój srebrny wisiorek z akwamarynem, na piedestale u łap bogini.

– Pani Zwinności i Sprytu – pomodliła się cicho, nie podnosząc wzroku. – Pokornie proszę, błogosław śmiałkom, którzy w Twoim imieniu latali, pływali i biegli w Wielkim Wyścigu. Co prawda, otrzymali już swoje nagrody, jednak żadne materialne dobro nie będzie się równać przychylnemu spojrzeniu bogini.

Ja natomiast, pragnę jedynie Twojej rady, Nenyo. Do zorganizowania wyścigu zainspirowały mnie dawne Szranki, w których smoki pojedynkowały się w Twoim imieniu bez rozlewu krwi. Chciałam uszczknąć choć trochę tej tradycji, szczególnie, że większość smoków zdawała się o niej zapomnieć. Chciałam dać im możliwość, zapomnienia na moment i codziennych problemach, oderwania się od rutyny i po prostu pościgania się z innymi w przyjaznych okolicznościach.

Zawahała się na chwilę.

– Wiesz czemu robię to wszystko. Ja muszę odpracować zło, które uczyniłam. Muszę odpracować wyrządzoną Wam krzywdę. Próbuję i próbuję bez przerwy, i jak jeden pomysł nie wyjdzie to próbuję kolejny i jeszcze kolejny. Szukam rad u Strażnika. Szukam rad u smoków, którym jesteście przychylni. Ja... um... ty wiesz... ten Wielki Wyścig miał też mniej jawny cel. Wielu smoków nawet nie wie o istnieniu niektórych z bogów, a tym bardziej o tym jacy jesteście. Chciałam, prócz samego poprawienia życia smoków, przypomnieć im kim jest Nenya.

Chcę nauczać smoki o Was, owijając to przyjemną rywalizacją i zabawą. To jest mój obecny pomysł, żeby wam choć odrobinę pomóc i odpracowywać mój zły uczynek wobec Was. Nie wiem czy jest dobry. Bo... bo wszystko co próbuje zdaje się poprostu rozbijać jak szkło rzucone o kamień. Jeśli to jest zły pomysł, ja spróbuję czegoś innego. Nenyo... proszę...

Kilka czarnych łez spadło na kamienie świątyni.

– Proszę... poradź mi... Ja już nie chce się błąkać na ślepo. – Heh... – Metaforycznie na ślepo, ech, wiesz. Czuję się, jakbym, po każdym moim kroku do przodu, robiła dwa kroki wstecz.

[Nenya]

Przez świątynie zawiał delikatny wiater, niosący ze sobą ciepły zapach wiosennego lasu.
– Wspaniała robota! Powinnaś być z siebie dumna, Sekcjo. Pracuj na rzecz innych ale z uniesioną głową. Wolnym przyda się wspólna rozrywka, a ty masz moje błogosławieństwo – usłyszała ciepły dzwięczny głos i pokrzepiający perlisty śmiech, który melodyjnie odbił się echem po ścianach jaskini.
Ślepa samica poczuła jakby czyjeś palce musnęły jej łapę. Cichy stukot rozległ się się po świątyni. Coś kamiennego uderzyło o podłogę.


Sekcja Zwłok
+ kwarcowy kryształ od Nenyi (+1 kostka do rzutu na Zręczność)* – użyj do 18.02.23

[Ślepa Sprawiedliwość]

// Uessas

Świątynia wydawała się nieco pozmieniać, od kiedy ostatnio mogła na nią spojrzeć własnymi ślepiami, jednak po dłuższym w niej przebywaniu, nauczyła się na pamięć ścieżek do wszystkich pomników. Miała nadzieję, że bogowie nie mieli jej za to za złe, że musiała wyczuć łapą które pomniki należały do kogo, tak samo jak który piedestał odpowiadał któremu bogowi. Przy okazji wyczyściła je wszystkie dokładnie algowymi ściereczkami z lecznicy, żeby lepiej się prezentowały i ogólnie, żeby zetrzeć ten zalegający kurz.

Przycupnęła przy oczyszczonym pomniku Boga Miłości i schowała ostatnią zużytą ścierkę do torby. Wyciągnęła z niej natomiast ozdobne lusterko (KP), które położyła ostrożnie na piedestale.

– Uessasie – pomodliła się spokojnie. – Chcę ci podziękować za kwiat wiśni który dawno temu od ciebie otrzymałam, za zmienienie mojego wyglądu i rasy, za twoje rady, zarówno przed moją zdradą, jak i po niej. Oraz ogólnie, że chcesz mnie słuchać. Chciałabym jakoś odwzajemnić tą pomoc i zainteresowanie, ale nie za bardzo wiem jak. Czy jest może coś co mogłabym dla ciebie zrobić? Może coś napisać, albo coś zorganizować, albo z kimś porozmawiać?

Przygryzła wargę, milknąc na chwilę. Wiedziała, że jakakolwiek faktyczna pomoc była raczej poza zakresem jej możliwości, szczególnie gdy była teraz kaleką, ale chciała pomóc choćby symbolicznie. W żaden sposób by to nie sprawiło, że są kwita, ale przecież nie o to w tym chodziło. Chodziło bardziej... o sam gest?

– Chcę ci też podarować to ozdobne lusterko – powiedziała, wskazując łbem na przedmiot na piedestale. – Można w nim oglądać odbitego siebie, jak w tafli spokojnego jeziora. I nawet nie trzeba wykorzystywać magii. Umm... A jeśli nie widziałbyś w nim żadnego użytku, zawsze mógłbyś je dać w prezencie swojej siostrze. Jej na pewno by się spodobało.

[Ślepa Sprawiedliwość]

// Thahar

Po wejściu do świątyni i przejściu do głównej sali, Sekcja zatrzymała się przed Bogiem Łowów i pochyliła przed nim łeb.

– Thaharze – powiedziała do pomnika, podnosząc głowę. – W najbliższym czasie odbędzie się uczta na twoją cześć, na której będziemy przygotowywać różne potrawy i smakować je wspólnie. Każdy jest na nią zaproszony, dlatego jeśli zechcesz, możesz przyjść i wziąć w niej udział. Przygotowywanie potraw nie będzie obowiązkowe więc mógłbyś oddać się tylko samemu smakowaniu i rozmowom z innymi biesiadnikami. Chyba, że też chciałbyś spróbować sił w gotowaniu, to wtedy chętnie posmakujemy twojej kuchni. Spróbuję przynieść wystarczająco mięsa i roślin, żeby starczyło dla każdego, choć pewnie do bardziej skomplikowanych potraw, trzeba będzie przynieść własne składniki.

Nie była pewna jaka będzie odpowiedź i czy wogóle ją otrzyma. Mimo wszystko wolała zaprosić boga na ucztę, szczególnie, że to właśnie na jego cześć miała się odbyć. Żałowała teraz trochę, że nie zaprosiła w ten sam sposób Nenyi na jej wyścig.

[Uessas]

Zdolność do przyjmowania prezentów, zarówno ze smoczej, jak i boskiej perspektywy bardzo różniło się, w zależności od charakteru adresata. Po kilku relatywnie przyjaznych interakcjach z Uessasem, Sekcja najpewniej jego otwartość na ofiarę uznała za oczywistą. Nic dziwnego zresztą, skoro nawet Sennah nie wzgardzała symbolicznymi opłatami za błogosławieństwo.
Tak jak zazwyczaj, bóg wystawił śmiertelniczkę na próbę ciszy, której nie urozmaicił nawet swoim charakterystycznym, słodkim zapachem.

Odgłos cmoknięcia i pełne refleksji "hmmm" niespodziewanie przerwało przeciągające się wyczekiwanie. Sekcja nie mogła mieć co do tego pewności, ale niuans w boskim tonie sugerował szczere zainteresowanie, o ile nie sympatię.
– Zostaw lusterko u łap mego posągu – zalecił łagodnie, niby półszeptem. Jego aura zamajaczyła ledwie wyczuwalnie, tylko po to, by zaraz znów zupełnie zniknąć. Zostawienie przedmiotu było prośbą o czyn, ale z pewnością nie takiego rodzaju misji oczekiwała. Nie padło nic więcej.

Gdyby odstawiła lusterko, zgodnie z boską instrukcją, jeszcze chwilę przed zabraniem łapy z powrotem, od jego ozdobnej ramki zaczęłoby promieniować ledwie wyczuwalne, pieszczące łuski ciepło.

pingping

Sekcja Zwłok

[Ślepa Sprawiedliwość]

// Uessas (kontynuacja)

Wstrzymała oddech, gdy poczuła chwilową obecność boga miłości, który zechciał odpowiedzieć na jej modlitwę. Rzeczywiście, nie takiej misji się spodziewała, choć zamierzała ją wykonać, nie ważne jak pozornie niewielki znaczenie mogła by posiadać. W prawdzie, co dla zwyczajnego smoka, mogłoby być czymś trywialnym, dla ślepej piastunki nawet pozostawienie lusterka u łap nieruchomego posągu było wyzwaniem. Skąd wszakże miała wiedzieć, gdzie są jego łapy?

Podniosła ostrożnie lusterko metalową łapą, uważając, żeby go nie zarysować. Dłoń lewej łapy, natomiast, wystawiła przed siebie, żeby położyć ją delikatnie na kamieniu piedestału. Powoli przesuwała ją po gładkiej skale, szukając miejsca, w którym stykał się z pomnikiem boga. Gdy odnalazła dotykiem gładkie łuski posągu, delikatnie przesuwała po nim dłonią łapy, szukając jakiegoś charakterystycznego punktu, żeby się dowiedzieć, którą część ciała tak właściwie dotknęła. Miała tylko nadzieję, że Uessas nie będzie miał za złe, że musiała obmacywać w ten sposób jego kamienną rzeźbę, żeby odnaleźć gdzie znajdywały się jego łapy.

Po dobrych kilkunastu oddechach mozolnych poszukiwań w końcu udało jej się dotrzeć dłonią do przednich łap boga miłości. Pewnie zajęłoby to jej jeszcze więcej czasu, gdyby nie fakt, że jeszcze w miarę dobrze pamiętała jak wyglądał jego posąg, nawet jeśli ostatni raz widziała go ponad czterdzieści księżyców wcześniej. Trzymając lewą dłoń na jego łapie, położyła ostrożnie lusterko tuż obok, żeby stykało się ramką z kamiennym pomnikiem.

Gdy poczuła delikatne ciepło, odsunęła łapę i cofnęła się o krok, żeby znowu stać w przyzwoitej odległości od pomnika Uessasa. Stała tam, cierpliwie czekając na to co miało się wydarzyć.