Bardzo charakterystyczne i spokojne miejsce, w którym niemal czuje się posmak miłości w powietrzu. Smocze pary przychodzą tutaj, aby pobyć razem w romantycznej scenerii, a czasem też zaglądają tu i te bez drugiej połówki, w nadziei, że tu właśnie ją spotkają.
Chwila, że co? Czemu wyskoczyła z tą medytacją? Czy to dlatego, że powiedziałem o „myśleniu”? W sumie medytacja nie brzmi źle, czasami może by mi się przydała, ale... nie teraz. Tylko pytanie czy będąc na tyle rozkojarzonym zapamiętam co powiedziała? W jakimś stopniu... chyba tak.
Potem zaś odpowiedziała na moje pytanie. Uświadomiła mnie tym, że na świecie faktycznie dalej mogą być niezbadane rzeczy. Widziałem za dużo podobnych miejsc, aby dalej o tym pamiętać. O części z wymienionych przez nią stworzeń czytałem, żadnego nie widziałem, zaś o owych kotach nie było nigdzie ani słowa. Jednakże, skoro nie uznała mnie za wariata, postanowiłem kontynuować.
— Akurat ta rasa o którą mi chodzi nie jest ani w głębinach, ani w górach. Ba, jest to tak naprawdę wyspa na środku morza. Do tego jak tam leciałem, byłem w stanie już z góry wypatrzeć tamtejszych lokatorów, a mianowicie dwunogie koty! Nigdy wcześniej o nich nie czytałem, a o twoich trollach były gdzieniegdzie zapiski. Ba, wręcz ludzie z jakiegoś portu na północy dopiero niedawno je odkryli. Wydają się chcieć pozostać w ukryciu, ale skoro ja, pierwszy lepszy smok, byłem w stanie je dostrzec na tej wyspie, to jakim cudem dowiadujemy się o nich dopiero teraz? — Mówiłem i mówiłem, wylewając swoje myśli, z nadzieją że Ołtarz coś na to odpowie (może nie pochodziła stąd, skoro znała tak egzotyczne stworzenia?).
Postanowiła podejść do problemu dosyć poważnie i zastanowić się dokładnie, jak to możliwe, że nikt nie odkrył tych stworzeń. W pierwszej chwili chciała zasugerować, że możliwe iż chodzi o kotołaki, a nie jakieś rozumne koty, ale zakładała, że Ślad Chmur już dawno porzuciłby temat, gdyby tak było. Miała jednak pewną teorię w kwestii wspomnianych wcześniej istot. – Mam kilka teorii, chociaż musiałabym znać więcej szczegółów. Część osób mogła je mylić z kotołakami i w ten sposób nie stanowili dla nich niczego nowego, ani zaskakującego. – Sięgnęła do swojej torby, by poszukać tam jednego z przedmiotów, które zawsze zabierała ze sobą, bukłaczka najczystszej wody źródlanej. Wzięła łyka i przyszła jej w związku z tym do głowy pewna myśl. – A jak wyglądała kwestia tamtejszych wód? Były spokojne, czy niebezpieczne? W przypadku tego drugiego, mogłoby to wyjaśnić, dlaczego inne rasy rozumne nigdy nie znalazły tych dwunogich kotów, po prostu ich statki nie były w stanie tam dotrzeć. – Wytłumaczyła i z ciekawością zanotowała w głowie informację o trollach, które podobno jeszcze gdzieś występowały. Była ciekawa, czy rzeczywiście dorastały do takich wielkości, jak to miało miejsce w jej rodzimym państwie. – Smoki także dosyć rzadko wędrują na zachód, a w ostatnim czasie, ze względu na inwazję, działo się to jeszcze rzadziej. Możliwe, że ktoś mijał tę wyspę, albo nawet na niej był, ale albo nie zobaczył tych dwunogich kotów, albo nie postanowił nikomu o tym powiedzieć. – Dodała, kończąc swoje spostrzeżenia na ten temat, chociaż była ciekawa innych szczegółów. Jak długo żyły tam te istoty? Czy przybyły z daleka i prowadziły koczowniczy tryb życia? – Bardziej zaciekawi cię to, że pochodzę z bardzo daleka, a było to miejsce znacznie większe od Wolnych Stad. Liczne, smocze królestwa i w mniejszym stopniu odłamy innych ras. Spotkałam wiele smoków pochodzących z północy, ale nikt nie słyszał o moim domu, nie licząc dwóch osób. Jedna pochodziła z sąsiedniego państwa, druga z okolic i słyszała o Essyanie. – Wytłumaczyła i położyła się nieco bardziej wygodnie, trochę jak kot, łapy miała wyciągnięte przed siebie, chociaż jak na tego tego typu postawę, była dosyć wyprostowana. Nadal nie zmieniało się jedno, czyli dosyć neutralny wyraz pyska, który był jedną z charakterystycznych cech Veir. Czasami jedynie dzieliła się lekkimi uśmiechami, ale tylko w pobliżu lepszych znajomych. Brak ekspresji był czasami atutem, nikt do końca nie wiedział, co siedziało w jej głowie.
Z jednej strony jej słowa brzmią logicznie, ma też dużo racji w tym co mówi, gdyby nie to, że mówimy o wielu latach istnienia zarówno ludzi, cywilizacji, statków oraz samej kociej wyspy.
— Wody były spokojne. Jak przelatywałem nad wyspą, to widziałem biegnącego kota. Wtedy faktycznie, nie byłbym pewien co to było, ale jednak mówimy o wielu latach istnienia tej wyspy. W ciągu stuleci na pewno sporo smoków tamtędy leciało. Żaden z nich nie natknął się na nich przypadkiem? Ta wyspa naprawdę jest tak nieatrakcyjna, że nikt nie chciał się na niej zatrzymać? To po prostu wygląda dziwnie przy założeniu, że kryli się od osiedlenia się do teraz, co na pewno trwało bardzo długo. — Ta sytuacja była na tyle nietypowa, a my niestety nie mieliśmy tyle czasu, aby się ich o to zapytać; mogłem się co prawda pytać załogę jakoś szczegółowo o tę wyspę, ale wtedy tak o tym nie myślałem.
Potem zaś, z jakiegoś powodu, zaczęła mówić o swoim domu. Um, okej? Chociaż, nie dziwi mnie że nikt o nim nie słyszał – jeśli Essyan leżał daleko, to na Wolnych, miejscu pozbawionym kupców czy innych plotkarzy, informacje o dalszych krainach po prostu nie docierały. Ja sam kojarzę jakieś pogłoski o smoczych królestwach na dalekiej północy, ale nie było mi z nimi po drodze.
— Essyan brzmi na ciekawe miejsce, ale wyjątkowo nie jestem obecnie w nastroju na słuchanie o dalekich, niezwykłych miejscach pochodzenia innych smoków. Te koty za bardzo zajmują mi myśli... — wyjaśniłem, wysyłając też przepraszające spojrzenie. Było mi głupio, że akurat kiedy trafiłem na obcego, myślałem o czymś innym... — Musiały umieć się naprawdę dobrze ukrywać. Mówiłem, że spotkałem jednego tu, na Wolnych? — wróciłem do swojego tematu.
Myślała i myślała, powodów mogły być setki... i nagle coś ją natknęło! Spojrzała nieco w stronę słońca i kilka razy kiwnęła głową, jak gdyby coś ją zainspirowało, czy raczej ktoś, o ile miało to sens. – Słyszałeś o zawirowaniach w czasie? – Powiedziała po dłuższej wypowiedzi Śladu Chmur. Odnotowała, że nieznajomy nie chce słuchać o jej domu, co zapewne skwitowałaby grymasem, ale nawet nie mrugnęła okiem. W mimice Veir rzadko kiedykolwiek coś się działo, a wisienką na torcie były charakterystyczne, pozbawione źrenic oczy hitaryjczyków, w których ciężko było doszukać się jakichś emocji. – Wiem o kilku miejscach na świecie, w których czas nie do końca działa według znanych nam zasad. Ludy znikają i pojawiają się na zmianę, istnieją w różnych punktach w historii. Może gdy przybędziesz tam znowu, po kotach nie będzie śladu, gdyż już ich tam nie ma, albo jeszcze się nie pojawiły. – Powiedziała, delikatnie ruszając przednią łapą w powietrzu, kończąc w ten sposób swoją myśl. Był to jej sposób na mówienie o Essyanie, a jednocześnie nie nazywanie tego w ten sposób... chociaż wiedziała, że istniało jeszcze jedno miejsce, jeden kontynent. Tam również ciężko było się dostać ze względu na problemy z czasem. Mowa o krainach, z których pochodziła Mahvran i o ile Veir ufała jej tak bardzo, jak łowcom smoków, to wierzyła, że akurat informacje o jej stronach były prawdziwe. Nie miała żadnych powodów, żeby kłamać. – Tutaj? Co właściwie tu robił i dlaczego przybył akurat teraz? Był zainspirowany twoją wizytą? – Zapytała. Oczywiście nie wykluczało to jej teorii o zakrzywieniach w czasie, razem z opuszczeniem tego miejsca one mijały. Była całkiem pewna, że to mogło być to rozwiązanie, którego szukali. Jeżeli tak, to miejsce mogło być silne związane z jej patronem, bogiem czasu, Ognvarem. Interesujące. Może sama by się tam wybrała? Musiała dopisać to do listy miejsc, które powinna zwiedzić.
Zawirowaniach w czym? W czasie? Nie przypominam sobie, żeby jakiś duszek potrafił coś takiego. Słyszałem o zabawie wiekiem, ale że czasem jako całością? Patrzyłem na nią nieco zdziwiony. Tamta wyspa pewnie nie była czymś takim, a raczej ja nie odniosłem takiego wrażenia.
— Um, wątpię żeby to było zawirowanie w czasie. Byłem tam z Obejmującym przez jakiś czas i nie odczuliśmy żadnych negatywnych skutków, nikt nam nie mówił po powrocie że zniknęliśmy na parę księżyców. Do tego wcześniej była tam inna znana ziemnemu smoczyca, która też podlegała raczej zwykłemu upływowi czasu. Zresztą myślę że jeśli byłoby to na tyle dziwne i nietypowe, to powiedziano by nam, że jest to dla nich jakaś nietypowa anomalia. Podchodzili do tych kotów normalnie — powiedziałem, nie negując jej teorii (bo po co bym miałbym, skoro sednem nie jest kłótnia światopoglądowa).
— Spotkałem go jeszcze przed podróżą na ich wyspę. Właściwie był pierwszym kotem, którego spotkałem. Chce zwiedzić świat, z tego co rozumiem. Powiedziałem o nim Ciiriohowi i postanowiliśmy się do nich wybrać, bo tak się złożyło, że coś o nich wiedział. A, jego pobratymcy na wyspie wiedzieli że uciekł, więc nie mogło minąć za wiele czasu pomiędzy jednym a drugim wydarzeniem — odpowiedziałem zwyczajnie, zapewne rujnując jej tym samym jej teorię. Chyba że znajdzie na to jakieś usprawiedliwienie – tacy zawsze uzasadnią obalenie tezy...
– Zawirowania w czasie działają różnie. Mogą absolutnie nie wpływać na nikogo w środku, miejsce istnieje po prostu w kilku miejscach na przestrzeni historii. Odwiedzasz tylko jeden z tych punktów. – Wyłapała delikatne zdziwienie na pysku Śladu Chmur, ale spodziewała się tego. Kto nie zobaczył tego w akcji, ten raczej nigdy w to nie uwierzy. Gdyby wychowała się w innym miejscu i z inną religią, zapewne uważałaby osobę głoszącą takie teorie za obłąkaną. Perspektywa wiele zmienia. – Czy pytałeś koty o iluzje? Albo to, czy mieli wielu gości w przeszłości? Nie liczę tych ludzi, którzy niedawno odkryli wyspę. Znam pewnego duszka o imieniu... Marcel? Widziałam jak za granicami Wolnych sprawnie pokrył bardzo duży kawałek terenu iluzją, która była niemal niemożliwa do wykrycia. Jednym ruchem sprawił, że wszystko zmieniło się raz jeszcze, ale tym razem w to, co znałam osobiście. Możemy mieć zatem do czynienia z jakimś duszkiem, który ukrył to miejsce i dopiero niedawno postanowił przestać, albo go zabrakło. – Powiedziała po chwili zastanowienia. Hah! Ta teoria podobała jej się znacznie bardziej niż zakrzywienia w czasie, które były prawdziwe, ale bardzo rzadkie. Tutaj coś takiego mógł stworzyć każdy nieco potężniejszy duszek. – Rozumiem. Zatem szansa na zakrzywienia w czasie maleje, skłaniałabym się zatem do teorii o iluzjach. – Powiedziała, tym razem była już przekonana, że to albo to, albo dziwny traf i wiele niepowiązanych ze sobą zbiegów okoliczności. Po chwili Veir spojrzała się delikatnie na boki i postanowiła spróbować czegoś nowego. – Gdzie dokładnie znajduje się ta wyspa? Czy zamierzasz w przyszłości odwiedzić ją ponownie? W takim wypadku chętnie wybrałabym się z tobą. – Zaproponowała. Normalnie raczej by się na to nie zdecydowała, zwłaszcza z kimś kogo dopiero co poznała. Jednak spędziła ostatnie pięćdziesiąt księżyców zamknięta niemal cały czas w Wolnych Stadach, była zainteresowana ponowną eksploracją i spisywaniem nowych kultur. Przy okazji... chętnie spróbowałaby zaproponować im wiarę w pewnego boga.
Hm, teoria o duszku brzmi już lepiej niż o jakichś zawirowaniach w czasie. Możliwe, że faktycznie mają tam jakiegoś duszka opiekuńczego. Albo mieli, mogę się ich o to zapytać następnym razem.
— Nie pytałem się ich o iluzje. Tak naprawdę niewiele rozmawialiśmy, nie znają aż tak dobrze smoczego, a ja nie znam ich języka. Nie próbowałem po elfiemu lub ludzku, ale wydaje mi się że wiedziałbym, gdyby potrafili lepiej mówić w tych językach.— Zastanowiłem się chwilę. — Nic mi też nie mówili o swojej wierze lub jakichś duszkach. Jedynie pomalowali pysk i dali jakiś napój do wypicia, który sprawił, że obudziłem się na Wolnych, nie pamiętając co tam robiliśmy. — Co nie było takie dziwne, bo słyszałem o podobnych sytuacjach, ale nie spodziewałem się, że sam padnę tego ofiarą.
Już chciałem się skrzywić słysząc jej propozycję, ale powstrzymałem się. Towarzystwo nie zaszkodzi, ale... pytanie jak zareaguję na kolejnego nowego smoka. Zresztą to sprawa na przyszłość, póki co mam co robić na Wolnych.
— Zobaczymy. Nie wiem jak zareagują na innego nowego smoka. Mnie przyjęli dosyć dobrze, ale jak nie będzie to problemem, to dam znać co, gdzie i kiedy— powiedziałem, uśmiechając się przy tym lekko. Trochę źle się czułem odtrącając ją, ale miałem parę powodów ku temu.
– Jeżeli są tak odizolowaną społecznością, to zapewne korzystają z innego języka. Zakładam jednak, że da się w jakiś sposób dogadać za pomocą maddarowych iluzji i gestów, uniwersalny sposób. – Powiedziała i już chciała dodać, że mimo wszystko spróbowałaby ludzkiego (trochę znała ten język, ale nie na tyle, żeby składać dłuższe zdania), Ślad jednak wspomniał o tym dziwnym napoju, co bardzo kontrastowało z resztą opowieści. – Czy to na pewno nie był alkohol? Spożycie zbyt dużej ilości często się w ten sposób dla nas kończy, jako rasa nie jesteśmy przyzwyczajeni do spożywania takich trunków. Nie to co krasnoludy lub ludzie. Chciwi kupcy często korzystają z nieświadomości smoków, oferując im różnego rodzaju wywary, a potem mogą je okradać, gdy już leżą nieprzytomne. – Nim zacznie snuć kolejne teorie, chciała najpierw upewnić się, że rozwiązanie nie było tym najprostszym. – Piłeś kiedyś herbatę z grzybami i lulkiem czarnym? – Zapytała jak gdyby nigdy nic, skoro mowa już o magicznych trunkach. Znała ten jeden, który odpowiednio przygotowany miał bardzo ciekawe efekty. Wypije się tego wystarczająco dużo, a świat już nigdy nie będzie taki sam. Veir wiedziała zaskakująco dużo o wielu aspektach życia, o sztuce, walce, rasach, religii, a teraz wychodziło na to, że również o różnego rodzaju herbatach! – W porządku. Nie przejmuj się, nie obrażę się jeżeli postanowisz wyruszyć beze mnie. W końcu w ogóle się nie znamy. – Zauważyła, unosząc lekko jedną z przednich łap do góry. Znalezienie tej wyspy nie powinno być trudne samo w sobie, dlatego potencjalnie mogła się tam udać sama, jeżeli taka będzie potrzeba. I miała już informację, żeby nie pić podejrzanych napojów od kotów. Coś jej mówiło, że siedlisko stworzeń, o których mówił Ślad było pełne mrocznych tajemnic, czekających na odkrycie.
Hm, maddarowe iluzje. Fakt, były uniwersalne, ale myślę że niewiele by się różniły od rozmowy z nimi, tym bardziej że i tak tylko my mielibyśmy do nich dostęp (czy one potrafią jakoś czarować?).
— Tak, mają swój język. I nie pomyślałem o maddarze, ale to dlatego że ich znajomość smoczego dawałaby podobne skutki. Tylko raz, z tego co się orientuję, powiedziałem coś w niezrozumiały dla nich sposób, ale szybko się poprawiłem. — Słysząc następną wiadomość, na moim pysku pojawiła się wyraźna odraza.
— Alkohol? Nie, od razu bym wyczuł to paskudztwo. I wypiłem trochę, chyba maksymalnie połowę? Biorąc małe łyki. Miałem poczucie, jakbym po jakiejś ilości po prostu stracił świadomość. Pstryk, czerń i budzę się na plaży. — pstryknąłem — A im nic po tym nie było, bo kocica która nam to dała, również wypiła podobny napój. Była tam woda i chyba jakieś zioła? Czy cośm— Zmarszczyłem pysk próbując sobie przypomnieć, ale nie byłem w stanie.
Słysząc kolejne pytanie zastanowiłem się chwilę, ale ostatecznie pokręciłem głową. Piłem wiele herbat, ale unikałem tych bardziej... specjalnych, a ta pewnie się do tego zaliczała (jak większość napojów z grzybami...), zaś słysząc jej wypowiedź, pokręciłem nieco głową.
— Oh daj spokój. Może zabrzmię naiwnie, ale nie mam powodu aby nie wierzyć komuś z Wolnych. Nie wiem jaki mogłabyś mieć powód w jakimś oszukaniu mnie, zwłaszcza że dzielisz się ze mną swoimi przemyśleniami, zamiast trzymać je dla siebie— A ja już się nauczyłem, że co bardziej podejrzane osoby to te pytające, a nie gdybające. Gdybające też chcą wiedzieć rzeczy, ale razem z tobą. — Chyba że faktycznie zrobisz coś, abym stracił do ciebie zaufanie, ale nie jest to łatwe.— Chyba że wyskakujesz z krzaków i nazywasz mnie paranoikiem...
– Nikt nie opisał tej wyspy... dlatego byłbyś pierwszym, który zapisałby to w archiwach, jeżeli byś się na to zdecydował. Przy okazji mógłbyś zacząć tworzyć jakiś podstawowy słownik języka kociego na smoczy, zaczynając od prostych zwrotów i słówek. Sama znam dwa języki i niego ludzkiego, dlatego mogłabym pomóc. Ten kot, którego tutaj spotkaliście byłby dobrym nauczycielem. – Powiedziała, ponownie oferując swoją pomoc. Zresztą zaoferowała się w podobny sposób Strażnikowi Gwiazd, dlatego mogłaby pracować nad dwoma projektami jednocześnie. – Gdyby ci się udało, za setki księżyców byłbyś znany jako Ślad Chmur, który skatalogował nową rasę. – Dodała chwilę później, po czym zaobserwowała dziwną minę w kwestii alkoholu. Czyżby jakiś przeciwnik? Veir nigdy się nie upijała, ale przywykła do picia niewielkich ilości miodu pitnego na północy, bardzo rozgrzewały ciało podczas niskich temperatur, które niemal zawsze im towarzyszyły. – Och, alkohol nie jest zły, jeżeli nim się delektujesz. Powolne łyki, maksymalnie jeden kielich. Niektóre smakują bardzo dobrze, szczególnie te drogie. – Miała ochotę, żeby wyciągnąć srebrny kielich ze swojej torby i nalać troszeczkę samcowi, ale niestety nie miała przy sobie żadnego trunku innego niż krystalicznie czysta woda z górskiego potoku. – Fascynujące. Następnym razem jedna osoba musi nie pić... tego czegoś. Będzie mogła obserwować jak zachowują się te, które spożyły trunek. – Przyłożyła lekko palec przedniej łapy do nasady pyska w zamyśleniu. Ta wyspa była bardzo niecodzienna, aż dziwiło ją, że Ślad opowiadał o tym wszystkim z takim spokojem. – Rytualna herbata z lulka czarnego i specyficznych, ciemnych grzybów sprawiała, że zmysły otwierały się na nowe horyzonty. Lepiej się czuło, myślało i walczyło, o wiele dłużej pozostawało się przytomnym. Efektem pożądanym było także zwiększenie więzi z bogami. – Powiedziała, chociaż część słów była dosyć zagadkowa i mało konkretna. Nie wspomniała jednak o tym, że niektóre smoki robiły się po tej herbacie bardzo agresywne, a gdy już skończyły się jej efekty – spały bardzo długo. – Och, ja jestem z natury bardzo spokojna. O ile nikt nie dewastuje moich kapliczek. – Lekko się uśmiechnęła, co nie zdarzało się jakoś bardzo często. Do tego, co doprowadzało ją do szału można doliczyć zagrażanie jej rodzinie i Mahvran Chimeryczną.
