Miejsce wymian

[Administrator]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Oczywiście, że coś się stanie. I to od razu. Jak tylko cytryn znieruchomiał na kamiennym ołtarzu, wokół kamyka rozbłysło białe, oślepiające światło. A zaraz potem po Świątyni rozszedł się całkiem apetyczny zapach żubra. Świeży kawał mięsa (4/4) leżał tam, gdzie jeszcze przed chwilą cytryn Krwiożerczego Obłędu.
Ciekawe skąd bogowie brali to całe mięso...

[Krwiożerczy Obłęd]

Cienisty uważnie obserwował kamień na którym położył swój cytryn. Ofiara zostanie przyjęta czy też i nie? Oby została, bo nie zamierzał zdechnąć w taki dość banalny sposób – z głodu. W walce to ok, to jest akurat honoru dla wojownika, ale z braku pożywienia? Na szczęście, los dla niego okazał się łaskawy albo ... i sami bogowie raczyli mu odpowiedzieć – "Jednak istniejemy, niedowiarku" – w taki a nie inny sposób. Co prawda, była jeszcze jedna opcja, nadzór nad tym kamieniem sprawuje jakiś smok – Nauczyciel, na przykład – ale już nad kwestia za długo się nie zastanawiał. Zdjął mięso z kamienia, wcześniej kiwnąwszy mu głową (co oznaczało w tym przypadku coś w stylu: "Dziękuję") po czym odszedł kawałek dalej i zabrał się do jedzenia. Z pasją głodnego drapieżnika, zaczął rozszarpywać rozszarpywał kawałki mięsa pożerając je kilkoma chłapnięciami. Od czasu do czasu korzystał także ze swoich pazurów, by dostać się do najlepszych kąsków. Kiedy skończył swój posiłek, cały jego pysk, pazury a także i pierś oblepione były posoką, Co dla bardziej wrażliwych mogło okazać się niesmaczne, niegrzeczne, bądź nawet makabrycznie. On zaś zdawał się mieć to w nosie. Jadł tak jak lubił i jak było mu wygodnie. Niemniej jednak, szybko wylizał łapy i pysk, choć oczywiście nie dało się zupełnie usunąć wszystkich oznak swojego posiłku, aby tu nieco posprzątać. Ale i tak postarał się, aby CI którzy tutaj przybędą mogli poczuć się jakoś komfortowo. Niejadalne resztki zakopał w ziemi, krew częściowo przysypał śniegiem.
Potem, jeszcze raz zwrócił się ku kamieniowi, któremu znowu skinął głową, a potem odszedł.

[Zabójczy Umysł]

O nie! Mam zmarnować taki ładny kamyczek, który dostałam na koniec swojej ceremonii? Toż to jest rozbój w biały dzień. Nie po to się szkoliłam – tj. nie po to gubiłam łuski – nie po zachowałam się grzecznie, aby nie zostać za wcześniej zdegradowanym (mimo, że nie miałam jeszcze dorosłej rangi. A co! Ma się ten diabelski charakterek!), nie po ... a zresztą, nie ważne ... nie po to robiłam to wszystko, aby oddawać swój kamyczek. Jeden jedyny, który posiadałam w swoich zbiorach. Co? Że mało? I dobra! Tyle ich ma właśnie być! Ma być tylko jeden. Wróć, do dnia dzisiejszego ma być tylko jeden. Potem, w zależności od mojego szczęścia na polowaniu lub też i mojego kaprysu, ta liczba albo się będzie zwiększać lub też zmniejszać. Kwestia gustu. Hm. Z drugiej jednak strony? Czy na tych terenach jest ktoś kto ma tyle mięsa w składzie, że spokojnie mógłby mnie nakarmić? No, nie licząc Przywódcy? No chyba nie ma takiego smoczka. Uuuu, Ale peszek. Wielki peszek, normalnie. To co zrobić? Oddać czy zdechnąć z głodu? Ok. Trzeba się zastanowić. Postukajmy/stukamy pazurem o kamień. Tak źle, i tak niedobrze, więc co robimy? Przez krotką chwilę, przez kilka uderzeń serca, wodziłam wzrokiem – bynajmniej nie niepewnym (jeszcze by ktoś to przyczaił,i byłam bym spalona – na całej linii) Dać czy nie dać? Oto jest pytanie! Aaaaaaa ... raz kozie śmierć. Dajemy! Najwyżej ma ofiara nie zostanie przyjęta. Położyłam ostrożnie kamień – Opal – na kamieniu, a potem ... a potem, odskoczyłam lekko od kamienia, momentalnie przypadając do ziemi, zakrywając pysk łapami. Będzie wielkie Buuum? A jak nie wybuchnie, to czy nie zamieni się w coś, co mnie zaatakuje?
//Opal na wymiane

[Administrator]

Nie musiałaś się spieszyć. Bo minęła dobra chwila, nim powoli, jakby z trudem, wokół twojego opalu rozbłysło żółtawe światło. Na kilka uderzeń serca musiałaś odwrócić wzrok, ale kiedy ponownie mogłaś spojrzeć na kamienny ołtarz, leżało na nim mięso dla ciebie – porządny kawał jeleniego mięsa, który z łatwością powinien cię nasycić (4/4 mięsa).

[Zabójczy Umysł]

Co? To już? Już mogę wstać? Zaraz! Coś za szybko to poszło, oj za szybko. Czy aby mój opal był idealny na wymianę? A może to nie opal był problemem, ale ja? I moja zachowanie? E. Chyba nie! Musza być przecież gorsze smoki. Władcze (mnie władza nic a nic nie pociągała) agresywne (że to niby mam być ja?) .. Nie! ja jestem grzecznym, niewinnym smokiem, prawda?! Nie urządzam bez jakiegoś ważnego powodu awantur, chodzę – chyba – na wszystkie możliwe ceremonie, odbębniam raporty i ... takie tam małe bzdety. Ale wróćmy już do tematu. Mogę w końcu ściągnąć łapy z pyska? Ile musiałam czekać na pojawienie się mięsa? jedno uderzenie, dwa? A zresztą nie ważne! Powoli, aczkolwiek i metodycznie, najpierw zdjęłam jedną kończynę z pyska, a potem drugą. Na koniec, zamrugałam ślepiami, przekrzywiłam łeb – delikatnie – łeb to w prawo to w lewo, nasłuchując, a potem ... a potem ... to po prostu wstałam. Tym razem jednak dość energicznie. Chociaż to można było nazwać zerwaniem niż wstanie, ale co tam! Stałam już na 4 łapach, więc nie ważne było jak się to wcześniej nazywało. Nie było to ważne.
Gdy zauważyłam mięso, uśmiechnęłam się całą paszczą – szeroko – podchodząc, po chwili, do kamienia. tanecznym krokiem. Param-param. – Dziękuję – zwróciłam się do kamienia (?), ściągając z niego następnie ów mięso. Do tego użyłam swoich "zębów" więc i sama odległość od kamienia nie mogła być za wielka. ten jeleń – jak zwykle w takich przypadkach – był ode mnie znacznie większy. Dopiero kilka uderzeń później zabrałam się do jedzenia. Nie zamierzałam się brudzić, a przynajmniej jakoś szczególnie, więc skorzystałam z magii. Początkowo mięso sobie lekko przypiekłam (za krwistym befsztykiem to akurat nie przepadałam, a co!) aby było smaczniejsze, a później zaczęłam je odkrajać. Oczywiście, za pomocą maddary. Stworzyłam sobie coś, co można było zaliczyć pod ... no coś ostrego. Spiczaste, niezbyt wielkie, akurat pod łapę ...
No, i to by było na tyle. Oblizałam błyskawicznie pysk i pazury (no musiałam się upaprać, no musiałam) obróciłam się napięcie, i wybyłam. Wybiegłam, znaczy.

[Pasterz Kóz]

Nigdy nie myślał o tym, iż będzie zmuszony tutaj przyjść. Nie upolował wystarczającej ilości mięsa i musiał teraz prosić o wymianę kamienia szlachetnego na mięso. Słyszał już wcześniej o takiej możliwości, ale nigdy z niej nie korzystał. Podszedł do szarego kamienia, ukłonił się lekko przed nim i postawił na nim swój szafir. Odsunął się kawałek, czekając na... Na coś co da mu jedzenie. Czy będzie to koń? Może żubr? Jeleń? Nie wiedział, ale do wybrednych nie należał.

[Administrator]

Przez krótką chwilę nic się nie działo, ale Spokojny Kolec zaraz został oślepiony jasnym, zielonkawym światłem. Musiał odwrócić wzrok i uderzenie serca po tym po miejscu wymian rozszedł się apetyczny zapach sarniny – spora porcja, mogąca nasycić bez trudu dorosłego smoka (4/4 mięsa). Po szafirze nigdzie nie było nawet najmniejszego śladu.

[Pasterz Kóz]

Mmm... Sarnina... Głód sam dał o sobie znać, natychmiast spychając takie pytania jak "jakim cudem?" na drugie miejsce. Jeszcze raz skłonił się przed ołtarzem, po czym wziął mięso w swe łapy. Nie szkoda mu było szafiru, pewnie i tak by go użył w ten czy inny sposób. Odszedł kawałek, aby nie zabierać się do konsumpcji tuż pod nosem bogów. Wziął połowę mięsa dla siebie, a drugą odesłał do swojej groty. Błyskawicznie zabrał się do jedzenia (2/4) i po chwili były już tylko kości. Oblizał pysk i pazury, zadowolony z zaspokojenia głodu, ale trochę drażniło go to, iż musiał w ogóle tutaj przyjść. Jego polowanie było niezłym niepowodzeniem, do tego ta wychudzona zwierzyna. Nie zmieni już przeszłości, prawda? Uprzątnął resztki za pomocą maddary, zabierając je daleko od świątyni, po czym ostatni raz złożył ukłon przed szarym kamieniem i wyszedł, aby zając się swoimi sprawami.

[Słodycz Zbawienia]

W miejscu, w którym można było wymienić kamień na mięso pojawiłam się także ja. Usłyszałam o nim od jednego ze smoków i postanowiłam wykorzystać to, że Thahar obdarował mnie ostatnio ametystem na polowaniu. To właśnie ten kamień przyniosłam ze sobą i położyłam na miejscu, które wyglądało jak ołtarz. "Bogowie, obdarujcie mnie, proszę, mięsem, które pozwoli mi nakarmić inne smoki." – te słowa pojawiły się w moich myślach, gdy zrobiłam krok do tyłu i obserwowałam to, co dzieje się na kamieniu.

[Uskrzydlony Marzeniami]

Zjawił się także Skrzydło. Zima nie sprzyja polowaniom, a ich Stado potrzebuje trochę mięsa. Dlatego też przybył do świątyni, aby wymienić jeden ze swoich kamieni na mięso. Wybrał diament. Skinął łbem Ognistej, która tu była. Położył kamień na ołtarzu, którzy został do tego stworzony i odsunął się. Wiedział, że bogowie pomagają, bo już kiedyś tutaj przyszedł. Miał nadzieję, że i teraz odpowiedzą.

[Rozpaczliwa Łuska]

Słyszała o tym miejscu, jednak nigdy w nim nie była. Słyszała, że można tutaj dzięki boskim siłom można pozyskać jedzenie za drobną opłatą. Musiała zostawić kamień na ołtarzu, a następnie odczekać chwilę. Postanowiła tak też zrobić. Gdy weszła do środka dojrzała przywódcę jej stada, któremu skinęła głową. Ujrzała jeszcze jednego smoka, a raczej smoczyce. Nie znała jej, jednak z grzeczności jej również skinęła głową. Następnie wzięła rubin, który dostała od Złudzenia i położyła go na ołtarzu, obserwując co się wydarzy.

[Administrator]

Na ołtarzu leżały trzy kamienie, dary od trójki smoków. Ametyst, diament oraz rubin. W tej samej chwili cała trójka rozżarzyła się do białości, na tyle jasno, że nie dało się na ołtarz patrzeć. Ale po momencie światło zgasło, a zamiast tego do trzech nosów dotarły smakowite zapachy.

Słodycz Zbawienia otrzymała porcję mięsa żubra (4/4).
Złudzenie Życia otrzymał mięso delfina (4/4).
Nuta otrzymała kuropatwy (4/4 mięsa), które przed spożyciem wypadałoby jeszcze oskubać z piór.

[Jaskiniowy Kolec]

Oko i tym razem przybył, aby dać w ofierze kamień. Stado miało dużo kamieni, a mało mięsa. Przede wszystkim dlatego właśnie pozwalał sobie na te wymiany. Sam miał ostatnio dość ... Sporo mięsa. Rany jednak nie pozwalały mu na polowanie. Musiał więc się posilić ze swoich zapasów.
Teraz jednak położył rubin na ołtarzu i złożył pokłon z szacunkiem, a potem odsunął się, czekając na posiłek, który być może jakiemuś adeptowi uratuje życie...

[Administrator]

Przez chwilę kamień czekał na ołtarzu. Cisza zalegająca w Świątyni była niemalże namacalna, o konsystencji żywicy. A potem nagle rubin zalśnił bielą, ostrą i kłującą w oczy. Gdy światło zgasło, było już po zamianie. Przed Wojownikiem leżało mięso.

Oko Zmierzchu otrzymuje karpie .

[Jaskiniowy Kolec]

Zmierzch spojrzał na resztę stojących smoków, po czym po prostu zebrał swój łup i odszedł w siną dal. Karpie miały być dla stada, tak więc od razu udał się do leża ojca, aby tam złożyć je go ich składu.
Sam też będzie musiał niedługo coś zjeść, ale na razie... miał jeszcze trochę czasu...

[Pasterz Kóz]

Wszedł do świątyni, kierująca się do ołtarza. Potrzebował nieco jedzenia, ale nie dla siebie, a dla innych. Gdzie indziej niż tutaj, uda mu się jakieś zdobyć? Ostatnim razem bardzo mu się to przydało, pomagając w napełnieniu brzucha. Wątpliwym było, aby tym razem odmówiono mu wymiany kamienia szlachetnego na pożywienie. Swój cytryn, który trzymał w łapie, położył na szarym kamieniu i odwrócił łeb, aby światło nie poraziło go w oczy. O ile bogowie w ogóle zdecydują się mu pomóc.