Ołtarz Erycala

[Administrator]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Przez chwilę Aluzja czekała w ciszy. Bóg Uzdrowień się zastanawiał? Czy może robił coś innego. Kto to wie, w końcu był bogiem.
~ Przynieś dla mnie osiem akwamarynów, Wojowniczko Cienia.
Padła w końcu odpowiedź.

Kamienie położone przez Uśmiech Cienia na Ołtarzu zalśniły delikatnie i zniknęły. Niemalże natychmiast po ciele Przywódcy Ognia rozeszło się nieprzyjemne gorąco. Stare rany piekły i swędziały... A potem zniknęły. Kheldar był zdrowy.

Cytryny zniknęły. I w tym samym momencie Ulotna upadła, na moment tracąc przytomność. Głos mógłby naliczyć trzy uderzenia serca nim się ocknęła – połowicznie uleczona. Znów mogła mówić, ale jej ślepia wciąż zakrywała biała mgła.
~ Osiem onyksów, córko Wody.

[Dwuznaczna Aluzja]

Nareszcie. Po kilku księżycach bez możliwości widzenia znowu tutaj przyszła. Trafiła do Świątyni bez większych problemów, podobnie jak do Ołtarza. Vesper siedziała na barkach fioletowołuskiej, nerwowo się rozglądając, jakby nie mogła wierzyć, że nareszcie skończy się jej rola. Nie będzie musiała widzieć i rozglądając się w zastępstwie Ankai.
Wojowniczka z uniesioną głową stanęła przed ołtarzem, biorąc chrapliwy, głębszy wdech. Zamrugała pustymi jeszcze ślepiami, przywołując z groty osiem akwamarynów, które legły przed jej przednimi łapami, mieniąc się pięknym blaskiem.
– Zdobyłam błyskotki. Mogę odzyskać wzrok? – zapytała bez większych emocji, chociaż z pewnością, w głębi jej duszy, w najczarniejszych czeluściach czaiła się ekscytacja i niecierpliwość.

[Administrator]

Cisza. Jak makiem zasiał. Na tyle głęboka, że smok mogl slyszec bicie wlasnego serca i dudnienie krwi w uszach. Niepokojaca cisza. Cisza wywolujaca gesia skorke.
A potem grzmiacym glosem ktos wyrzekl jedno slowo. Jedno imie.
– Soreth.
I cisza powrocila. Co to oznaczalo? Czy bogowie odmawiali uzdrowienia pomimo zaplaty? Czy moze chcieli czegos od Dwuznacznej Aluzji, nim ta mogla zaczac sie domagac czegokolwiek od nich? Coz, zapewne smoczyca nie dowie sie, jesli nie zapyta.

[Dwuznaczna Aluzja]

Liczyła, że zaraz znowu zobaczy świat własnym wzrokiem. Że białe tęczówki staną się złote, tak jak niegdyś, z czarną źrenicą. A jednak nic się nie stało. Soreth. Co jej do tego? Nie ona go zabiła, jedynie pożarła. Coś trzeba żreć, jak nie można polować, do jasnej cholery!
– Co mam niby o nim powiedzieć? Gadajcie z Antrasmerem – odparła jedynie, wzruszając niedbale barkami. Beznadziejni Ci bogowie Wolnych Stad. Powinno ich w ogóle nie być. Może wtedy tutejsze smoki nauczyłyby się, co oznacza być drapieżnikiem, a nie czyjąś marionetką. Nie zamierzała przychodzić tutaj nigdy więcej. Ale póki co czekała, czy najłaskawszy i najwspanialszy Erycal zechce przywrócić jej wzrok. Żałosne. Nie będzie klękać, przepraszać, kajać się. Nie ona.

[Administrator]

– W naszej wspaniałomyślności dajemy to zadanie tobie – powiedział ów grzmiący głos z drwiną jasno w nim pobrzmiewającą.
Bo tak jak Aluzja nie chciała być marionetką boga, tak bogowie nie będą marionetkami zwykłego śmiertelnika. Jeśli ktoś chciał być obsypany błogoslawieństwami... Musiał na nie zasłużyć. A to obejmowało dyscyplinę smoków własnego stada.

[Dwuznaczna Aluzja]

Parsknęła. No jasne. Bogowie to po prostu sku... Nieważne. Tak to jest, jak się całe swoje beznadziejne życie buja w obłokach i patrzy z rozbawieniem na zmagania śmiertelników, raz na tysiąc lat łaskawie stępując na ziemię.
– I o czym niby mam z nim rozmawiać? Co zdziałam Waszym zdaniem? Nie zamierzam przemawiać do rozsądku innym, nie po to się urodziłam. Od pilnowania porządku podobno jesteście Wy, ale może o czymś nie wiem? – zapytała z kpiną, orlica zaś rozłożyła skrzydła, by znowu przycisnąć je do boków. Milczała jak grób, z dziwnym niepokojem przysłuchując się tej rozmowie. Jakoś nigdy się nie czepiali tych, którzy przychodzili do nich prosić o uzdrowienie. Cholera jasna, przychodziły tutaj smoki gorsze od niej, chociażby Uśmiech. Nie, żeby życzyła mu tego samego, ale sam fakt. Cóż, jak widać trzeba kogoś pomęczyć.

[Administrator]

Odpowidź była bardzo krótka. Dość treściwa. Aczkolwiek jeśli Aluzja dalej będzie podchodziła do sprawy tak, a nie inaczej, to i ta odpowiedź raczej nie pomoże.
– Nie próbuj oszukiwać samej siebie tak jak próbujesz oszukać nas.
Bogowie nie skreślali osobnika na podstawie czynu, próbowali dać kolejną szansę. Ale niektóre rzeczy musiały zostać zrobione, tak czy inaczej. Aluzja chciała odzyskać wzrok? Musiała zaprowadzić dyscyplinę w swoim stadzie. Skończyło się umywanie łap od czynów innych smoków.

[Dwuznaczna Aluzja]

Akurat od pilnowania porządku był przywódca, więc bogowie mieli braki w wiedzy. Ona była wojownikiem, miała chronić stado to wszystko. A nie bawić się w stawianie po kątach "niegrzecznych członków stada".
– Nie oszukuję siebie. I nie liczcie, że zamierzam bawić się w strażnika porządku. Ceną za odzyskanie wzroku było osiem akwamarynów. Przyniosłam je, i nie zrobię nic innego, bowiem mowa była jedynie o kamieniach. Dotrzymajcie umowy – mówiła chłodno, wręcz oschle. Z każdą sekundą traciła cierpliwość, ale dzięki tej sytuacji wiedziała przynajmniej, gdzie są jej granice. A niestety, te nie sięgały zbyt daleko. Sprawiedliwość. To nie jest cecha bogów, z tego co widać. O Viliarze nie wspominała, ale nie o niego chodziło.

[Administrator]

– Dotrzymujemy umów tak, jak i ty ich dotrzymujesz. Umowa smoków z bogami to Prawa Smoków, które zakazują zabijania młodych. Umowa została złamana z twoim błogosławieństwem i współudziałem. Nie naprawiamy skutków błędów smoków, które nie rozpoznają owej umowy i jej nie przestrzegają – dość chrapliwy i zniecierpliwiony głos nieco się rozgadał.
Bo jeśli tej elementarnej prawdy Aluzja nie zrozumiała, to może opuściła parę ważnych etapów dojrzewania. Ale to już nie problem bogów. To problem tego, kto chciał znowu móc widzieć świat po tym, jak stracił tę możliwość na skutek własnych decyzji.

[Dwuznaczna Aluzja]

Durne Smocze Prawa. Po cholerę? Żeby utrudnić życie prawdziwym drapieżnikom. Może powinna się stąd wynosić, równinni mieli więcej oleju w głowie niż tutejsze smoki, które są zaledwie imitacjami tychże gadów.
– A czy ja zabiłam tą pchłę? Nie. Zrobił to Antrasmer, ja się tam pojawiłam długo po fakcie. Że niby fakt, iż go pożarłam sprawił, iż przez to zdechł? To jest współudział? Jakbym go zostawiła w spokoju, to by nagle wstał na nogi? – rzekła z kpiną. Ta rozmowa była po prostu żałosna. To co, odbiorą jej może jeszcze zdolność mowy? Węch, słuch? By była jeszcze większym ścierwem, niż była obecnie?
– Nie jestem tutaj, by się targować i przepraszać. Tak mnie ukształtowało to cholerne życie i przeszłość. Nic na to nie poradzę, taka jestem. Chcę tylko odzyskać wzrok, to tak dużo? – zapytała, nie ustępując. Nawet nie drgnęła. Jedynie fakt, iż mówiła sprawiał, iż nie wyglądała jak posąg.

[Ateral]

– Utraciłaś wzrok, ale chcesz go dostać z powrotem od tych, których nie szanujesz w nawet najmniejszym stopniu. Nawet nie na tyle, by wyciągnąć konsekwencje wobec smoka, o którym wiesz, że popełnił największy grzech, jaki żyjący smok może popełnić. W końcu ani ciebie ani Atrasmera nikt nie pożarł za pisklęctwa, więc innym pisklętom powinniście zagwarantować to samo – zimny głos Aterala rozbrzmiał za plecami Aluzji, a o pojawieniu się boga nikt jej nie ostrzegł. – Pozwalając innym zabijać młode straciłaś prawo dopominania się o cokolwiek w tym miejscu. Sama utraciłaś wzrok? Sama go odzyskaj. Chcesz uzdrowienia? Cena poszła w górę i jest nią sprawiedliwość dla Soretha. Którą winnaś wymierzyć i bez naszego upominania. Bo czy kiedykolwiek o cokolwiek od ciebie prosiliśmy?– temperatura powietrza opadła o kilka stopni, stając się nienaturalnym o tej porze roku zimnem. – Nam się nie spieszy. Każdy trafi w objęcia śmierci w wyznaczonym czasie. Ale objęcia śmierci rozwierają się coraz szerzej, Aluzjo. Są coraz bliżej. Czy czujesz je w snach? Czy przeczuwasz to nadejście na jawie?
Ateralowi zawtórował nieco szalony śmiech samca. Viliara. Który ostatnio częściej i silniej dotykał żyjących. I świetnie się z tym bawił.
Bóg Śmierci z cichym szumem skrzydeł nietoperza zniknął. A temperatura wróciła do swojej ciepłej normy.

[Dwuznaczna Aluzja]

Kłapnęła cicho zębatymi szczękami.
– Jaką sprawiedliwość? I czemu ja, do cholery? Od kiedy jestem od wymierzania sprawiedliwości, która, dobrze wiecie, nie jest moją domeną? – ostatnie słowa wypowiedziała ze złośliwym uśmiechem. Czyżby Ateralowi znudziła się jego posada? Niech sam to załatwi, a nie zrzuca obowiązek na smoki, które niewiele do rzeczy mają.
– Nie zastanawiam się nad śmiercią, przyjdzie jak nadejdzie czas. Po co się tym przejmować? Korzystam z życia, póki je mam – odparła, wzruszając niedbale barkami, na których siedziała orlica. Drgnęła nieco, nie chcąc stracić równowagi. A Aluzja czekała na odpowiedź. Czego chcą?Ma z nim porozmawiać, ale o czym, co mu przez to przekazać? Ukarać? Parsknęła na samą myśl o tym. Najwyżej zrzuci to na Kheldara.

[Ateral]

Aluzji odpowiedziała cisza. Bogowie, łącznie z Ateralem, przekazali jej wszystko, co miała usłyszeć. Otrzymała niezbędne informacje i mogła teraz podjąć decyzję.
Trochę szkoda, że nie wpadła na jedno. To, że nie wymierzała sprawiedliwości dotąd, nie oznaczało, iż nie mogła zacząć. To, że Ateral był Sprawiedliwością, nie oznaczało iż tylko on mógł ją wymierzać.
Ale to problem Aluzji, nie bogów.

[Nathi]

Lewą łapę stawiał bardzo delikatnie, starał się też nie poruszać za bardzo szyją. Rana była dość świeża; otrzymał ją poprzedniego dnia i zaraz po tym była leczona. Nie do końca wszystko się udało, ale podejrzewał, że i przy perfekcyjnym opatrzeniu go nie wszystko wróciłoby do normy. Ból jaki odczuwał na barku niemal uniemożliwiał mu zwyczajne funkcjonowanie i wątpił, aby miał szybko minąć. Po leczeniu udał się do groty i padł zmęczony, śpiąc do południa – i wtedy właśnie skierował się prosto do świątyni.
W tej części jeszcze nie był, choć sporo o niej słyszał. Tu leczono z kalectwa.
W drodze zastanawiał się nad ingerencją bogów w życiu śmiertelników. Czy to Erycal sprawił, że Karminowa rozkojarzyła się podczas próby wyleczenia go? Czy cios, który otrzymał był poprowadzony przez któregoś z bogów? Wątpił. Podejrzewał, że bogowie dawali im jako tako swobodę w tych sprawach, ale nigdy nie wiadomo na pewno.
Tak, czy inaczej, znalazł się pod ołtarzem. Chciał się skłonić, ale nagły ból u nasady szyi mu to uniemożliwił. Postanowił więc stać z szyją wypiętą do przodu, jedynie z łbem skierowanym w dół. Może zrozumieją.
– Mam nadzieję, wielki Erycalu, że nie masz mi za złe, że nie będziesz jedynym, do którego modlić się będę w twoim świętym miejscu – zaczął głośno. – Ale gdy mówi się o agresji wobec piskląt nie sposób nie wspomnieć o Naquimie. Przysięgałem chronić słabszych i wypełniłem przysięgę, stając w obronie własnej córki, jak wojownik. Zdradziecki cios od tyłu, jaki otrzymałem, znacznie utrudnia mi dalsze wypełnianie obowiązków. Pokornie błagam was o łaskę i proszę o litość. Szansę na wyleczenia tego, czego nie zdoła wyleczyć czas, ani żaden spośród śmiertelników – w drodze na to miejsce miał całkiem sporo czasu do ułożeniu sobie w głowie słów.
Poczuł, jak serce bije mu szybciej. Zaraz się przekona, czy jest coś, co może zrobić, by odzyskać dawną sprawność, czy pozostanie nikim.
Inwalidą.

[Administrator]

– Wszystko ma swą cenę. Jeżeli nie chcesz odczuwać ceny za walkę, odczujesz cenę za uleczenie – chłodny i zdystansowany głos odpowiedział Słowu Prawdy. – Siedem agatów, a sprawność wróci.
Być może. Dwuznaczna Aluzja zapewne mogła Słowu opowiedzieć ciekawą opowiastkę o tym, że warunek dany przez bogów nie jest uznawany za wiążący... Ale czego Aluzja pewnie by nie wspomniała, to tego, że ten warunek nie był wiążący tylko w sytuacji wyższej potrzeby.

[Dwuznaczna Aluzja]

Wróciła tutaj stosunkowo szybko. Na jej pysku malował się szeroki, złośliwy uśmiech, wręcz przerażający. O tak, załatwiła sprawę z Antrasmerem, i zrobiła to w sposób bynajmniej niecodzienny. Och, może bogowie docenią jej poczucie humoru? Nie wiedziała, jak inaczej to rozegrać. Nie mogła go zranić, zaatakować, bo brak wzroku stanowczo to utrudniał. Od czego jest pojęcie "dyplomacja".
Weszła do świątyni, po czym skierowała się znowu do ołtarza. Przywołała znowu osiem akwamarynów, jak i to, co zabrała Antrasmerowi. Wilczą skórę i trzy błyskotki.
– Czy odkupiłam swoje winy... Swoje grzechy? – zapytała, orlica zaś nerwowo dreptała obok smoczycy, czekając. Czy zostanie skazana na wieczną ślepotę? Teraz, gdy stado jej potrzebowało?... Grzeszna. Grzeszna Łuska. Och, zapomniała tego miana. Piękne i straszne zarazem.
Czekała. Dała im to, czego chcieli. Chyba nie oczekiwali cudów...