Kwarce Biegu i Lotu

[Opiekun]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Ah tak, bieganie. Podstawa, fundament, bez którego nie da się żyć. No, chyba że jesteś żółwiem. Wtedy sytuacja prezentuje się nieco inaczej.
Ale ponieważ Astralis żółwiem nie był, to kwarce mogły mu pomóc, ten tutaj w szczególności. Dwa diamenty zniknęły, a w zamian samiczka usłyszała w swojej głowie czyjś głos, zapewne jej nieznany, tłumaczący jej podstawowe zagadnienia związane z bieganiem. Kto wie, kto wie, może w przyszłości młoda pokocha tę sztukę i zostanie mistrzem?

ASTRALIS
– 2x Diament

+ Bieg I

[Wspomnienie Nocy]

Czas na drugiego dzieciaka. Rosły szybko, a nawet bardzo szybko. Pełnia wziął młodą Jirine na grzbiet i zabrał ją na małą wycieczkę, opowiadając po drodze, że pokaże jej takie jedno ciekawe miejsce, w którym nauczy się przydatnych rzeczy. Po przybyciu na miejsce legł na brzuchu, pozwalając by młoda zeszła z jego grzbietu, po czym wskazał jej odpowiedni kwarc i zachęcił, by położyła przed nim dary, które wcześniej niósł w łapach.

[Przyćmiona Łuska]

Wycieczka była z pewnością bolesna dla jej opiekuna. Małe chwytne palce, boleśnie targały pióropusz, gdy samiczka rozglądała się podczas lotu. Po dotarciu w nowe miejsce sówka zeszła wesoło i zaczęła się rozglądać. To miejsce było ciekawe. Miała się tu czegoś nauczyć.
Złapała w paluszki dary, które dał jej opiekun i z konsternacją położyła je przy kamieniu? Samiczka zaćwierkała na kwarc zaciekawiona. To kamień będzie ją uczył? Nagle zostanie smokiem i wyrosną mu łapki? Brązowe ślepka uważnie obserwowały kwarc, nie mogła tego przegapić.

// 4/4 mięsa i 4/4 owoców za bieg I.

[Narrator]

Zapłata przepadła bez śladu. Nawet jeśli Jirina nie rozumiała słów Światokrążcy, spłynęły na nią jego uczucia. Minęło kilka uderzeń serca, a ona już łapała, o co chodzi. Wydawało jej się, że ma teraz większą kontrolę nad łapami – i miała rację! Kiedy tylko przyjdzie jej ochota na szybsze poruszanie się, sówka bez trudu pogna naprzód. Zdobyła dzisiaj ważną umiejętność, ale czy wyręczając się kwarcami w tak młodym wieku Jirina będzie miała szansę nauczyć się... uczyć?

Jirina:
Bieg +1
– 4/4 mięsa

[Niezapominajek]

Mama go tu przyniosła. W sumie Niezapominajek nie wiedział czemu do końca, nadal nie rozumiał większości trudnych słów. Ale mama dała mu takie dziwne, błyszczące rzeczy (nie nadawały się do jedzenia, sprawdził, walczyć też nie chciały), i popchnęła w stronę innego, dziwnego czegoś. Chciała chyba... żeby nakarmił tymi rzeczami to większe coś? I było też coś o jakimś... biejaniu? Nie wiedział. Skrzeknął, zdezorientowany, ale zbliżył się do dziwnego czegoś podpierając się na skrzydłach, nie wiedząc do końca, żeby miałoby chcieć jeść te kolorowe rzeczy, skoro nie nadawały się do jedzenia.
Położył dwie kolorowe rzeczy przed dużym czymś i spojrzał na tajemniczego cosia podejrzliwie. Co miał powiedzieć...? Aaaa....
– Biejanie! – pisnął, przesuwając ogonem po ziemi.

//Granat i turkus za Bieg +1

[Opiekun]

Lekko błękitny kwarc leżał niepozornie "czekając" na kolejne smoki, pragnące zgłębić tajniki biegu. Dwa gady postanowiły dziś zawitać w warsztacie, ale tylko jeden z nich myślał o bieganiu. Tak, tak, kwarc chociaż był tylko źródłem wiedzy doskonale "wiedział" kto czego pragnie. Wystarczyło przyjść, pomyśleć i dać zapłatę.
Granat i turkus zaczęły nagle przesuwać się po ziemi za kwarc. Tak jakby istnienia zamieszkujące to miejsce wiedziały, że mają do czynienia z małym smokiem, nagle oczarowały go pokazem świateł. One czy też kwarc? Bowiem, to kwarc zamigotał błękitno-białym światłem. Smugi przypominające zorzę wychynęły z minerały i capnęły w swe posiadanie pisklę. Chwila była może przerażająca, może ciekawa... w każdym razie maluch widział siebie. Siebie biegnącego przez las. Biegł czując ból mięśni w łapach i płucach, ale wiedział jak to robić by się nie przewrócić. Niezapominajek gonił coś czy był goniony? Ciężko rzec jednak na pewno poczuł siłę i pewność siebie... Światokrążcy. Jakby doświadczony biegacz dodawał mu wiary w siebie.
Nie bój się. Biegnij!
I wtedy chwila minęła. Zorza zniknęła podobnie jak wizje. Pisklę było w warsztacie z mamą i... bólem mięśni łap.

~Niezapominajek~
– granat, turkus
+ Bieg I

[Wspomnienie Nocy]

Po raz nie wiadomo który w ostatnim czasie przybył z kolejnym dzieciakiem. Tym razem był to Amaurot, najmniej aktywny z jego dzieci, najbardziej zapomniany, a zarazem introwertyczny. Chyba nie za bardzo miał ochotę na odbywanie jakichkolwiek nauk, a Pełni odpowiadała szybciutka wycieczka do kwarców. Zaniósł więc młodego, wytłumaczył mu, że ma położyć przed kwarcem odpowiednie dary i pomyśleć wyraźnie, czego się oczekuje.

[Płonące Niebo]

Amaurot obijał się w pełni korzystając ze swojego książęcego tytułu i wysokiego urodzenia. Mało się odzywał – o ile w ogóle to robił – i stronił od towarzystwa. Wycieczka nie uśmiechała mu się bardziej niż długie, żmudne klapanie dziobem nazywane naukami, w których nie chciało mu się brać udziału. By ojciec dał mu spokój będąc na miejscu postawił kamienie w odpowiednim miejscu i wyzywająco warknął w oczekiwaniu na efekty.

// Ametyst, turkus za Bieg 1.

[Opiekun]

Kwarc leżał spokojnie na małym wydeptanym piedestale, dopóki nie zjawił się kolejny chętny do nauki. Ametyst i turkus nie cieszyły ślepi zbyt długo bo oto zaczęły sunąć po ziemi, jakby pchane przez niewidzialną siłę. Wkrótce błękitno-białe światło roziskrzyło kwarc. Znana już niektórym zorza spłynęła z minerału i owinęła się wstęgami wokół łap pisklaka. Może i był większy niż swoi rówieśnicy jednak to nie miało znaczenia. Niewidzialna siła złapała za wszystkie cztery jego kończyny tak mocno, że maluch zatopił się w objęciach nieprzytomności.
Obudził się w lesie i niestety nie miał wyboru. Musiał biec bo oto obok siebie miał Światokrążce który raczej nie był skory do słyszenia odmowy. Z resztą była to esencja tego na czym samiec znał się wyśmienicie.
Każdy ma w sobie to coś co sprawia, że musimy biec. Śmiercionośna lawina tocząca się za nami, tsunami, czy też najtłustszy wieprzek jakiego w życiu widzieliśmy.
Amaurot musiał ruszać łapami szybciej niż dotychczas miał okazję. Z tej lekcji poza silnym bólem kończyn i ogona wyciągnął też pewną dość przydatną w życiu umiejętność.
Sen się skończył, światła również. Śmiech Światokrążcy w głowie jak i ból mięśni pozostał.

~Amaurot~
– ametyst, turkus
+ Bieg I

[Szlachetny Kolec]

miejsce to było dziwne, napawało go strachem ale tagże ciekawością. zanucił cicho melodię którą podsłuchał u ptaków i poddreptał bliżej kwarcu. Usiadł przd nim i się mu przyjrzał. Bieg i Lot... Tak, dokłądnie to mu się przyda! Był bardzo wdzęczny ojcu za podarek jakim były cztery kamienie szlachetne. (ametyst, opal, onyks, koral) usiadł i przymknął oczy oczekując na napływ dwoch umiejętności.

//ametyst, opal, onyks, koral za bieg I i Lot I

[Opiekun]

Dwie umiejętności na raz! Kwarce nie miały z tym najmniejszego problemu bo były jedynie schowkami na wiedzę. Jeśli jednak miałyby możliwość skomentowania decyzji pisklęcia, pewnie zacmokałyby z zadowolenia!
Wszystkie kamienie szlachetne zostały młodemu zabrane, odsunęły mu się spod łap i tyle je widział. Błękitno-białe światło było pierwsze, owinęło się wokół łap Riota. Z kolei pomarańczowo-niebieskie płomyki zatańczyły na jego skrzydłach. Bez bólu, ale pokaz świateł był zacny.
Młodzik nie mógł go jednak sługo podziwiać bo oto biegł już przez las.
W głowie słyszał znajomy rechot śmiechu. Czyby to był? Zanim zdążył zastanowić się nad właścicielem głosu kolejna przeszkoda wyrosła mu na drodze. Nie było czasu myśleć! Skacz, biegnij, wykonuj susy, szybciej.
Nagle wybiegł na polanę, a tam usłyszał drugi głos, łagodniejszy i bardziej nęcący.
Rozwiń skrzydła!
Z biegu Riot przeszedł płynnie w lot. W powietrzu dość szybko znalazł prąd powietrza. Tu usłyszał dezaprobatę jeśli tylko machał skrzydłami.
Pozwól nieść się wiatrowi.
Nim młodzieniec mógł zgłębić więcej tajemnic wizja skończyła się. Wiedział już jednak jak biegać i latać!

~Riot~
– ametyst, opal, onyks, koral
+ Bieg I
+ Lot I

[Wspomnienie Nocy]

Który to już raz? Lepiej nie liczyć. Pełnia powoli był zmęczony, że tyle razy musi latać w tą i wewtę, lecz dopóki Amaurot nie nauczy się walczyć i bronić samiec za nic nie puści go samego. Było to zwyczajnie zbyt daleko do obozu, a kompani bywali zawodni, niestety. Lepiej dmuchać na zimne. Po raz nie wiadomo który wylądował na miejscu tym razem wskazując synowi kolejny kwarc. Pomrukiem zapewnił go, że jeszcze kilka chwil i młody nauczy się używania swoich skrzydeł.

[Płonące Niebo]

Amaurot również był coraz bardziej rozdrażniony ciągłymi wycieczkami. Dlaczego nie mogli tego załatwić za jednym razem? Prychając zniesmaczony wbijał ostre pazurki w grzbiet ojca mocniej niż była konieczność. W ten sposób okazywał swoje niezadowolenie wynikające z przerwanej drzemki, aczkolwiek nauka lotu brzmiała jak coś pożytecznego. Nareszcie. / 4/4 mięsa i 4/4 owoców za Lot 1.

[Opiekun]

Przeźroczysty kwarc leżał spokojnie w piachu dopóki interesant nie zlazł z grzbietu ojca. Dopiero wtedy magia zamigotała delikatnie. Mięso i owoce które wylądowały na ziemi zostały klasycznie "zabrane" przez osobowości znane tylko bogom. Pomarańczowo-błękitny płomień zapalił się w środku kwarcu. Palił się tam chwilę po czym wąskim strumieniem wystrzelił w kierunku pisklęcia. Nie było bólu, jedyne świetlisty pokaz i wizja.
Amaurot znów widział się z zupełnie innych okolicznościach natury. Melodyjny głos zachichotał mu w głowie.
Nie stój tak, biegnij i rozwiń skrzydła.
Wybicie się z ziemi i lot. Wszystko okraszone wskazówkami rozbrzmiewającymi w głowie. Po wylądowaniu bez bardziej skomplikowanych akrobacji powietrznych, wizja skończyła się.

~Amaurot~
– 4/4 mięsa i 4/4 owoców
+ Lot I

[Przyćmiona Łuska]

Czy to smok? Czy to sowa? Nie to Jirina, która postanowiła nadrobić braki w swojej edukacji. Pierwszy kwarc, do którego swoje kroki skierowała Jirina był ten, który ofiarował umiejętność lotu. Jako pisklę, niezbyt dało się latać na pisklęcym puchu, więc teraz już ze stałymi twardymi piórami, potrzebowała się tego nauczyć.
Smocza Sówka przysunęła do wybranego kwarcu swój dar i zaćwierkała zaciekawiona.

// 8/4 mięsa za lot I

[Opiekun]

Nad kwarcem zapalił się drobny pomarańczowo-błękitny płomyk w momencie gdy siadła przed nim Jirina. Wyglądało to tak jakby magia zawarta w kamieniu dokładnie wiedziała czego oczekiwała smoczyca. Nauka się jednak nie rozpoczęła dopóki na ziemię nie zostało rzucone mięso. Niewidzialne duszki zaczęły ciągnąć dary w sobie tylko znane miejsce natomiast sówka została nagrodzona pokazem świateł. Płomyk rozdzielił się na pięć kolejnych ogników które skoczyły lekko w górę i poszybowały ku jej skrzydłom. Nie paliło, nie bolało. Nagle jednak Jirina znalazła się w powietrzu. Wizja rozpoczęła się!
Leciała! Koło niej unosiło się widmo wyjątkowo urodziwego smoka z obręczą w nosie i burzą rudych włosów na łbie. Uśmiechał się zadziornie.
Czujesz prąd powietrza? Daj mu się nieść, będzie ci łatwiej!
Zakrzyknął jej w głowie i odleciał jakby chcąc by go śledziła. Latanie, nurkowanie, lądowanie i wzbijanie się... trochę do przyswojenia było, ale wkrótce Jirina mogła pochwalić się zgrabnym hamowaniem w powietrzu i lądowaniem na łące.
Wizja skończyła się równie szybko jak się zaczęła.

~Jirina~
– 8/4 mięsa
+ Lot I