Posąg Sennah

[Wyśnione Szczęście]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

// posty zjadło xD

Smoczyca zmartwiła się niezapowiedzianą nieobecnością Siderusa. Mieli przecież o świcie polować, tak jak co drugi dzień. Nie mogła się z nim też skontaktować, co dodatkowo ją zaniepokoiło.

Przyleciawszy do świątyni skierowała się pod posąg patronki wędrowców. Skłoniła się jej.
– Witaj, Sennah. Czy wczoraj lub dziś zjawił się na placu Side—Pielgrzym Światła? Nie mogę się z nim skontaktować, a mieliśmy razem zapolować – zapytała, wyjaśniając jednocześnie swoje rozterki. Przestąpiła nerwowo z łapy na łapę.

[Sennah]

Gdy Bealyn pojawiła się na placu i zapytała o swojego zaginionego znajomego, poczuła ciepło na grzbiecie choć nie zauważyła charakterystycznej dla Sennah poświaty słonecznej. I pierwsze co usłyszała to ciężkie westchnięcie.
— Tak, stawił się tej nocy z dwoma Mglistymi samicami. Ale sprawy potoczyły się dość.. zawrotnie — ton Lata był zmęczony. Kolejny Ziemisty, który wpakował się w niepotrzebne kłopoty! No w sumie u Mglistych to też nie był pierwszy raz…. – Jeżeli chcesz go szukać, udaj się na północ i szukaj klifu.

[Wyśnione Szczęście]

No nie mógł jej uprzedzić? Poszłaby wtedy sama na polowanie i—

Zaraz, jak to "potoczyły się zawrotnie"? I skąd tam smoki Mgieł? Czy to jemu coś groziło z ich łap? Pomasowała się po skroniach.
– Znajdziemy go, dziękuję – pożegnała się z boginką i wybiegła na plac.

W drodze jeszcze posłała mentalną wiadomość do Pasterza.
~ Nie zgadniesz co się stało... – wyjaśniła mu wszystko, czyli prawie nic, a potem oczekiwała go na zewnątrz. /zt

[Sennah]

Kolejny dzień zapowiadał się okropnie mroźny i nawet mróz dotknął świątynię, którą miejscami od środka pokrywał delikatny szron. Pod posągiem Sennah jednak nastało światło, które go stopiło, tworząc okrąg. Idealny do posadzenia tam żadu bez obawy o odmrożenie.
W umysłach wybranych Mglistych zagościła ta wizja i nie tylko.
— Zapraszam po odebranie tytułów — rzuciła w informacyjnym tonie, wiedząc że Mgła gdy przychodzi, woli od razu przejść do konkretów.

–

Czas na zebranie się: do 8 grudnia. Następna okazja będzie w styczniu

[Malachitowa Noc]

Sea od kilku dni nie opuszczała własnej jaskini, skupiona na opiece nad małym piskleciem oraz lizaniem ran. Nie mogła patrzeć na swoje dłonie. W prawej brakowało małego i serdecznego palca, zaś w lewej serdecznego i kciuka. O stopach wolała nie myśleć. Czasem, kiedy się przebudzala z koszmarów, dotykała bezwiednie gardła, które szpeciła podłożona, pozioma blizna, czując ból nieistniejących palców czy końca ogona.
Czasem płakała bezgłośnie, wtulajac się w małe pisklę u swego boku, przerażona przyszłością jego i swoją. Chyba dopiero teraz rozumiała własnego ojca i matkę.
Kiedy dostała wezwanie od Sennah, niemal spanikowała. Nie wiedziała, co robić, zabierać pisklę czy nie... Był taki mróz... Ale stwierdziła, że nie zostawi go samego, nie mogła, nawet pod opieką samych kompanów. Więc opatulila pisklę skórami, usadziła na swoim karku między kryształami, a za nią ruszyli jej kompani. Zimno, zimno... Szła, czy też kuśtykała, unosząc łeb, próbując zachować odrobinę godności, stanęła przed wejściem do świątyni. Odetchnęła, chyba najbardziej bojąc się stanąć pyskiem w pysk z innym smokiem. Dotarła do posągu Sennah, cicho tłumacząc Eshayah, co to za miejsce.
Skłoniła delikatnie głowę przed posągiem, w myślach dziękując Sennah za... Pomoc w zachowaniu życia.

Eshayah Sennah

[Sięgający Nieba]

Prawie przespał to wezwanie. Prawie. Wykazał szczątkowe zdziwienie, że takim zebraniem nie zajął się Strażnik – czyżby udał się na emeryturę lub czymś podpadł swoim ulubieńcom?
Przyleciał na miejsce, gdzie zastał Sea. Z początku skinął jej głową i przeniósł spojrzenie na wytopiony okrąg szronu, ale nagle jakby dotarło do niego na co patrzył.
– Co Ci się stało? Kto Ci to zrobił? – spytał uzdrowicielkę mrużąc oczy. Najbardziej była widoczna blizna szpecąca jej gardło, ale poszarpany koniec ogona też wyglądał paskudnie. Kiedy? Jak?

Malachitowa Noc

[Słodkie Wspomnienie]

Na wezwanie przybyła też i Gerna. Niemal spóźniona, ale gustownie próbowała ratować sytuację niewzruszonym wyrazem pyska. Może nikt nie zauważy. Skinęła łbem innym smokom Mgły, na razie się nie odzywając i nie decydując się na nic więcej.

[Pieśń Feniksa]

Hekate przybyła niedługo po ojcu, wiedząc że ma kryształ do odebrania. Otworzyła szeroko oczy na widok stanu w jakim znajdowała się druga uzdrowicielka, ale nie krzyknęła z zaskoczenia. Ostatnimi czasy... Mnóstwo smoków tak wyglądało. No, może nie aż tak źle, ale wielu miało blizny lub im czegoś brakowało, tak jak skrzydła Gernie, więc nie było to aż tak szokujące. Bardziej dziwiło ją dlaczego to spotkało uzdrowicielkę, oni przecież chyba nie walczą?
Widząc że ojciec już rozmawia ze smoczycą, Hekate przycupnęła sobie gdzieś z boku, posyłając Malachit pocieszające spojrzenia, choć nie wiedziała, czy one będą chociaż trochę widoczne. Pozbawione źrenic oczy nie sprzyjały tego typu sprawom.

[Malachitowa Noc]

Zmęczenie, nieodłączna część mnie od kilku dni, musiała przesłonić mój umysł grubą tkaniną, bo kiedy wędrowałam ku Świątyni, zupełnie nie pomyślałam o tym, że... spotkam tu swoich współstadnych.
W planach miałam wszak odwlekając tą chwilę, możliwie jak najszybciej uzyskując cenę za usunięcie swojej hańby i ceny, jaką musiałabym za nią zapłacić.
Wstyd, to dominowało w moim sercu, tuż obok strachu zacieśniającego się wokół mnie, niczym szpony drapieżnej harpii. Oszpecona byłam świadectwem własnej porażki i naiwności, tą iskrą ufności, że słowem da się załatwić wszystko...
Wpatrywałam się nieruchomym wzrokiem w posąg bogini, otulając mackami Maddary zawiniątko ze skór na swym grzbiecie.
Nie byłam pewna ile czasu musiało minąć, gdy nagle dotarł do mnie głos, nawet nie zarejestrowałam echa kroków, zapachu, tylko głos.
Drgnęłam, uderzając ogonem na boki, uszy przylgnęły do czaszki, a wargi podwinęły się, ukazując rzędy zębisk.
Dałam się zaskoczyć, a jednocześnie poczułam się, jakby ktoś wylał na mnie kulę lodowatej wody.
Rzuciłam spojrzeniem na boki, spłoszona, a włos zjeżył się na moim karku. Bogowie, tylko nie to... jeżeli stracę jeszcze pracę swojego życia...
Przełknęłam nieco konwulsyjnie ślinę, stopniowo, chociaż nie bez trudu, rozluźniając się. Pozwoliłam, aby grzywa częściowo spłynęła na mój pysk, chociaż szyja wyprostowała się.
Poruszyłam nozdrzami, otwierając pysk, aby odpowiedzieć, gdy tknęło mnie, że już tego nie zrobię. Oblizałam więc wargi jagodowym jęzorem, robiąc miejsce samcowi, zaś Stribogia przesunęła się bliżej, kładąc łapę na moim udzie. Tak, tak. Spokojnie.
~ Wyruszyliśmy za szczelinę, natykając się na opuszczoną, jak się wydawało, wioskę, gdzie zaatakował nas dziki smok...padliśmy podczas ucieczki... Znalazły nas smoki Ziemi, które zmartwiły się nieobecnością ich wojownika. ~przez chwilę mało brakowało, a wyjawiłabym, że to ludzie nas osaczyli, gdy Gafa padła od ciosu czarnego. Nie chciałam tego zdradzać, nie powiedziałam o tym Gheinie... Wiedziałam, że wtedy po prostu ruszyłaby w tym stanie, szukając zemsty i najprawdopodobniej zginęłaby, próbując.
Kiedyś... kiedy dojdzie do siebie, powiem jej, na pewno...
Sciągnęłam nieco łopatki, patrząc w ślepia Horusa z determinacją.
~Dalej jestem w stanie leczyć, w końcu dojdę do siebie ~dodałam dobitnie, akcentując słowa.

Sięgający Nieba

[Sięgający Nieba]

Smoki Ziemi? A co one tam robiły? Jakim cudem zauważyły zniknięcie swojego wojownika w momencie, gdy do Horusa nie doszły żadne słuchy, że ktoś z Mglistych zniknął? Być może rodzina Aohy prowadziła poszukiwania na własną łapę, uznawszy że sobie poradzi. Mimo wszystko odczuł niezadowolenie, że coś tak ważnego zostało przez niego niezauważone.
A jednak nie mógł dzień w dzień sprawdzać obecności w swym stadzie. Było ich zbyt wielu.
– "My." Twoja siostra, ojciec lub matka znajdują się w takim samym bądź podobnym stanie, czy miałaś na myśli ów wojownika Ziemi? – Jeśli w Mgłach były kolejne okaleczone smoki, chciał o tym wiedzieć. Zauważył, że nie wszyscy proszą o uleczenie swych obrażeń w świątyni. Gerna wciąż nie miała skrzydła, być może uznawszy, iż nie będzie nadwyrężała skarbca, tak samo Solaris wydawał się wciąż męczyć ze skutkami rozprutego niegdyś brzucha.
A skoro o starszej mowa – odnotował jej obecność i skinął jej łbem w teście przywitania, lecz po chwili znów zwrócił się ku Seaynah.
– Gdybyśmy nie znajdowali się w środku inwazji, wolałbym zrobić z tym dzikim smokiem porządek, ale teraz... poszukiwania mogłyby długo zająć, a łowcy atakują coraz częściej. Nie wiadomo kiedy, gdzie i w jakiej sile znów uderzą. Gdzie dokładnie doszło do tego zdarzenia? Ostrzegę resztę stada, żeby unikali tamtego miejsca, lepiej żeby wiedzieli gdzie i czego się wystrzegać – skrzywił się na myśl o kolejnym problemie. Uznał, że dziki smok nie mógł mieć zbyt wiele wspólnego z łowcami, więc to było zdarzenie niezwiązane z inwazją, przypominające, że wciąż istnieją inne zagrożenia. Tak jakby było ich za mało.
– W to nie wątpię. Jeśli będziesz potrzebowała pomocy przy zbieraniu kamieni, stanowiących wymaganą przez Erycala zapłatę za wyleczenie Twoich ran, daj mi znać.

Malachitowa Noc

[Sennah]

Kiedy smoki przestały ze sobą rozmawiać, Sennah, jak gdyby dała im czas na rozwiązanie między sobą spraw. Gdy na samym początku Malachitowa pokłoniła się przed nią lekko, miała wrażenie, że poczuła ciepło na lewym barku, jak gdyby… klepnięcie?
Nieważne jednak.
– Witajcie. Miło mi was gościć w tak licznym gronie. Może zaczniemy od starszych? Słodkie Wspomnienie – zwróciła się najpierw do Starszej – W swoim życiu miałaś bardzo wiele dróg. Jedną z nich było polowanie, gdzie swoim oddaniem by wykarmić stado zasłużyłaś na tytuły Myśliwego oraz Tropiciela – i brzdęk! Przed łapami Starszej pojawił się kryształ – Z tym drugim wiąże się ciekawa rzecz, dzięki której możesz przez jakiś czas natrafiać na grubsze egzemplarze zwierzyny. Twoja Uzdrowicielska ścieżka również nie umknęła uwadze bogów, sumienność i pieczołowitość, z jaką zbierałaś zioła zasługuje na tytuł Zielarza. I kryształ – kolejny pojawił się tuż obok, jednak bez tak głośnego brzdęku, jak ten pierwszy – Z nim zioła będą dawały bardziej obfity plon. Nie zapominajmy o tym, że w tym wszystkim, nie bałaś się poszerzać swoich horyzontów poza stadami. Nadaje Ci, więc tytuł Włóczykija. Z nim, kolejne podróże będą trochę mniej kosztowne. Jesteś w swoim stadzie też na tyle długo i na tyle mu się przysłużyłaś by otrzymać tytuł Serca Stada. Teraz o każdym zagrożeniu swojego pobratymcy będziesz wiedzieć… Tak samo jak Sięgający Nieba – tu bogini zrobiła sobie małą przerwę, może zaschło jej w gardle od tego mówienia? – Gratulacje z objęcia przywództwa nad Mgłami. Przysłużyłeś się swojemu stadu na tyle, iż Tobie również nadaję tytuł Serca Stada, które może Ci się przydać w przyszłości… – czy w jakiś sposób odnosiła się do jego wcześniejszej rozmowy z Malachitową? Ciężko było stwierdzić…
– Przejdźmy teraz do młodszej części zebranych. Tytuł Zielarza należy się również Malachitowej Nocy, która w ostatnich księżycach również przyłożyła się do swoich zbiorów – brzdęk! Przed Seaynach pojawił się kryształ – Wspięłaś się na wyżyny możliwości swojej profesji to też chciałabym nadać Ci tytuł Ideału wraz z kryształem, który swoim działaniem może Ci kiedyś uratować życie w sytuacji… ryzyka – brzdęk! I kolejny. Czy to już koniec? – Twoje dalekie podróże te lepsze i gorsze również zasługują na tytuł, dokładnie chcę nadać Ci tytuł Obieżyświata. Przejdź się do miejsca wymian, z tym tytułem możesz wiele tam zyskać. A podsumowując Twoje osiągnięcia… których masz bardzo dużo – Sennah wydawała się lekko zaśmiać przy wypowiedzeniu tego. I o! Przed Malachitową pojawił się kolejny kryształ! – Nadaję Ci również tytuł Doświadczonego. Z tym kryształem możesz zwiedzać miejsca niedostosowane do Twojej rasy, choć proszę rób to z rozwagą – zabrzmiała lekko pouczająco, a może to tylko takie wrażenie?
– Pieśń Feniksa również nie bała się wybierać w dalekie podróże, więc jej również nadaję tytuł Włóczykija, mam nadzieję, że będziesz chodzić na więcej przygód – głos Lata i tu brzmiał bardzo przyjaźnie… ale hm, czy to koniec?
– Wygląda na to, że nikt więcej do nas nie zawita. Możecie się, więc rozejść – i z tym słowem, obecność Bogini po prostu w mgnieniu oka wyparowała z tego miejsca.

–

Słodkie Wspomnienie
+ Kryształ Tropiciela
+ Kryształ Zielarza
+ Kryształ Włóczykija

Sięgający Nieba
+ Kryształ Mentora

Pieśń Feniksa
+ Kryształ Włóczykija

Malachitowa Noc
+ Kryształ Zielarza
+ Kryształ Obieżyświata
+ Kryształ Doświadczonego
+ Kryształ Ideału

[Malachitowa Noc]

Przez chwilę obserwowałam Starszego Uzdrowiciela, jakby z zadumą. Ważyłam w myślach różne kwestie, które nie dawały mi spokoju od tak dawna.
Teraz, kiedy zmieniła się władza, czułam się jeszcze zagubiona, a w moim sercu królował wzmożony niepokój, który i tak dręczył mnie od dawna.
Teraz jednak nie byłam pewna, czy umiałam zachować obiektywność na kwestie, które mnie dręczyły. Wysłuchałam go w ciszy, zabawne, prawda? Potarłam okaleczoną dłonią nos, by na koniec skinąć nowemu Przywódcy głową.
~Jest wiele spraw, o których muszę ci opowiedzieć, związanych z tymi wyprawami. Odwiedzę cię później, Horusie, najważniejsze, że tym dzikusem nie musisz się już martwić, a ranna została również Gheina... ~ wypuściłam powoli powietrze z płuc.
~ To wszystko jest popieprzone ~ nie byłam do końca świadoma, że również te słowa wyrzekłam w jego myślach. Zmęczenie mąciło mój umysł. Zerknęłam na tobołek na swoich plecach, swój mały skarb, który drzemał w ciszy. Samiczka wydawała się bardzo spokojnym pisklęciem, czy to dobrze jej rokowało na przyszłość?

Sięgający Nieba

***

Kiedy poczułam delikatne ciepło na lewym barku, skierowałam wzrok na posąg, przełykając ślinę, czując się nagle wzruszona, ale i przytłoczona emocjami ostatnich księżyców. Wsłuchiwałam się w słowa Bogini, gdy nagradzała Gernę, a potem Horusa. Świadomość, że mimo wszystko, ktoś dostrzega ich pracę, zaangażowanie czasem wypełnione wyrzeczeniami, miało w sobie coś słodkiego, kojącego. Zdawałam sobie sprawę, że smoki Mgieł, ale nawet nie tylko one, miały do Bogów raczej ambiwalentne uczucia, sama jednak... czerpałam pociechę ze świadomości, iż istnieją, czuwają, są, a w trudach nadstawiają ucha na szepty śmiertelnych.
Spuściłam lekko uszy, kiedy przede mną lądowały kolejne kryształy, które muskałam delikatnie okaleczonymi palcami. Nawet ukłucie wstydu, ale niezaprzeczalnie również duma, godziły w moje serce. Uśmiechnęłam się kącikiem pyska do Sennah.
Dziękuję, Bogini – szepnęłam w myślach, czekając, aż nadanie tytułów się skończy, a smoki się rozejdą.
Czułam wyraźnie, iż obecność Bogini zniknęła nagle, jednak gdy Świątynia opustoszała, a ja dalej siedziałam przed jej posągiem, turlając delikatnie jeden z kryształów. Ideał. Nie czułam się ideałem, być może osiągnęłam niemal pełnię swojego wyszkolenia, ale tak nie wiele wiedziałam o świecie, o rządzonych nimi prawami, o tych istotach, które były tak samo chaotyczne, jak smoczy rodzaj. Walczyła we mnie chęć poznania, zalążek nienawiści i ból.
Przełknęłam z trudem i uniosłam pysk, patrząc w kamienne oblicze Bogini.
~ Pani... chciałabym z całego serca podziękować ci za twoją łaskę, która uchroniła od śmierci moją siostrę oraz wojownika Ziemi, a w końcu i mnie. Dzięki tobie mogłam poznać swoją córkę, znowu przytulić swoją siostrę i ujrzeć, jak smoki Ziemi radują się z ocalenia Sideriusa ~zaczęłam cicho. ~Odkąd wyruszam na wyprawy, moje życie stało się pełne niespodzianek, nie zawsze mile widzianych, a jednak gna mną potrzeba poznania i nawina nadzieja, że gdzieś tam są też istoty, które... również pragną pojednania. A jednak mój partner, Eshel, nie zdołał wrócić. Wyruszył samotnie w morze, z którego wyłowiono jego ciało... nie wrócił... Czy wiesz, Pani, co mu się przydarzyło?
Tak strasznie bałam się odpowiedzi, a jednocześnie... nie mogłam dłużej uciekać. Tylko co zrobiłabym z prawdą? Co miałabym uczynić?

Sennah

[Sennah]

Zdawało się iż Uzdrowicielce nikt nie odpowie, również obecność Lata tak jak ulotniła się po rozdaniu tytułów, tak wcale nie wracała po zadanym jej pytaniu. Malachitowa czekała.. i czekała… i czekała…
Chyba nikt jej dzisiaj nie odpowie…
— Nie utonął sam — usłyszała nagle — na to wszystko nałożyło się kilka czynników, na których tropie jest jego brat i matka. Razem wyruszyli w morze, są na dobrej drodze, więc będą znać odpowiedź prędzej czy później — Sennah brzmiała jakby miała coś jeszcze dodać, ale finalnie nie powiedziała nic więcej.

Malachitowa Noc

[Rytm Wydm]

Środek nocy w środku zimy? Tak, to był idealny czas, oraz iście idealny plan, aby ukradkiem przemycić mały prezencik dla boginii dnia i lata! Rytm wraz z dwójką smoków cichaczem podeszli pod piedestał Sennah, aby tuż przed nim ułożyć mały podarunek skleciony własnymi, smoczymi łapkami na misji, akurat przez Kalimę! Następnym przystankiem miał być Prorok, ale to, w jakim miejscu zostawią mu prezencik jeszcze było do ustalenia.
– Może połóż po prostu na łapkach posągu. – wyszeptał do siostry propozycję. To przecież ona była twórcą podarku dla Sennah, więc i ona powinna być tym smokiem, który podłoży tę piękną wiązankę.

Piaskowa Wichura Przeświadczenie Dobrobytu

[Przeświadczenie Dobrobytu]

Dobrobyt przyszedł wraz z dwójką przyjaciół. Nie do końca rozumiał plan zaradnięcia się nocą do świątyni, lecz również szedł jak najciszej mimo wszystko podekscytowany ich działalnością. Zatrzymał się po drugiej stronie Kalimy, gdzie posłyszał co Rytm do niej mówi, po czym podpatrywał jej reakcje. Wówczas zerkając czy posąg Sennah się nie porusza. W końcu ma być niespodzianka! Skoda by się ot pojawiła i ją sobie zepsuła.

@[Menton]Piaskowa Wichura[/mention] @Rytm Wydm

[Piaskowa Wichura]

Kalima przybyła razem z bratem i Przeświadczeniem do świątyni, a zaraz potem podkradła się pod posąg Sennah. Kamienne posadzki różniły się zdecydowanie od piaskowego podłoża pustyń, więc uważać na swoje kroki musiała nieco inaczej. Stawiała lekko łapy, zważając na znajdujące się na końcach palców pazury. Po słowach Khamsina, gdy już byli wystarczająco blisko, ułożyła wiązankę nie na samych łapach posągu bogini, a tuż przed nimi, co by zapobiec potencjalnemu zsunięciu się za bardzo. Utrzymując swoje ciało pod kontrolą, unikając machania ogonem czy gibania się, na które to z ekscytacji miała wielką ochotę, złożyła podarunek, skłoniła się lekko, a następnie odwróciła, by jej wzrok spotkał się z łowcą.
Zatrzymała się w miejscu na chwilę, by słowa Rytmu z wizyty w mieście znów uderzyły w jej głowę. Przekrzywiła łeb, mrugając dwukrotnie, po czym podeszła bliżej w stronę obecnych smoków, które prawdopodobnie powoli zaczynały oddalać się od posągu.
~ Ciebie też pytał, prawda? Jest trochę głuptasem w kwestii kontaktów między smoczych... Ale żadne z nas nie ma odpowiedniego doświadczenia. Powiem więc wprost. Lubię Cię. Jesteś inteligentnym, miłym i silnym smokiem. Jeśli chciałbyś umówić się z pustynną piastunką i poznać lepiej, umówmy się na jakieś miejsce, jak już skończymy dostarczać podarki. Co ty na to?~ spytała mentalnie wężowego. Czy to był odpowiedni czas i miejsce? Zupełnie nie.