Smoki Wolnych Stad

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

• Gdzieś z daleka nieprzyjemny zapach. Mogła rysować dalej, to prawda, ale zapach nasilał się z każdą linią, co została wrysowana w piasek.
  Nagle dobiegły ją żwawe, skoczne kroki po jej lewej. W naturalnym dla siebie pośpiechu, podbiegał do niej Urgumm z niedopałkiem w kłach.
  Nie wytrzymał w swojej abstynencji i zdawało się, że na jego pysku nie było ani krztyny zmartwienia z tego powodu. Uśmiechnięty, błyskający zębiskami, już z daleka zaczął wołać:
  – Widziałem Panią wcześniej! – Świst w jego płucach dawał się we znaki. Nie należał do najbardziej wytrzymałych, bo i ten prędki trucht zaczął go męczyć. Zwolnił kroku, wypuszczając dym tytoniowy z nozdrzy, lecz uśmiech nie zmalał. Mówił radośnie i beztrosko: – Ale nie wiedziałem, nie-nie, że tak pięknie naśladuje Pani ptaki! Czy śmiesz Pani dla mnie, Urgumma przez długie m, naśladować sokoła? Sokoły są moje ulubione, tak-tak, czy umiesz sokoła?
  Nie pomyślał ni razu, że śpiew mógł być zwyczajnie... śpiewem. I że smoczyca miała własne rzeczy do roboty, niezależnie od dobrego humoru Urgumma. Niewiedza, a może bardziej ignorancja, pozwoliła mu bezpardonowo zaczepić złotołuską.

• – OCH! – wypiszczał radośnie, klaskając w łapy. I przerwał mu prawdziwy sokół. Urgumm zgiął się wpół, nieomal przerażony i wyszukiwał wzrokiem drapieżnika. Różowe oczy wyglądały jak iskrzące się monety, a podziw na pysku rozdziawił mu usta. Oblizał się jak miał w zwyczaju i przetarł gadzim przegubem ślepia: – Na biesa, Pani ma talent... rzadko kiedy się taki widzi, a co dopiero słyszy! Musiała Pani trenować wśród ptaków, racja? Lub może ma Pani własne ptaki-kompany, wie no, sokoły-jastrzębie?
  Przysiadł się niebezpiecznie blisko, a jawny smród bez problemu mógł buchnąć w jej nozdrza. Przeciągnął się ostentacyjnie, naprostował kończyny i ciekawsko wypatrywał sokoła w oddali. A coś w jednej z toreb wierzgało wierutnie, skrzeczało milkliwie... tam przy lewym udzie, zawiązana torba z jeleniej skóry, żyła własnym życiem. Urgumm zdawał się nie przejmować tym mankamentem i buchał dymem tytoniowym dalej.

• – Aaaa, to problemu brak! Mówię Ci, Szanowna Ptaszyno, brak. B-r-a-k. Pójdziemy do Lasu Samnaru, tam mieszkam, może i jeszcze dalej, a tam znajdziemy Ci ptaka, ooo, jakże pięknego-kolorowego-różnorodnego-śpiewającego, tak-tak! Dokładnie w ten sposób ja sam zdobędę sobie kompana, co mi towarzyszyć-pomagać będzie i w ogóle... ten, umilać czas mi będzie, o i jak miło, tak-tak, mi będzie z kompanem, ooo – rozmarzył się, sięgając do innej torby z jeleniej skóry. Oglądał wizję, którą podesłała mu nieznajoma, i ogon mu zakręcił zawijas na piasku. Po chwili z szelestem szamotania się, wyciągnął papieros i jął, łapą zbywczo sygnalizując jakieś niechęci: – be-eeeh, no niby mogę, tak-tak, spróbować.
  Za róg wcisnął papieros, swój własny dokończył jednym, głębokim wdechem jak na iluzji... i zakasłał doniośle, zginając szyję wpół. Spróbował raz jeszcze: wyszedł tylko skrzek. I pisk, i męczarnia okropna, ale za cholerę nie przypominało to sroki. Bardziej kota, który utknął gdzieś i woła o pomoc.
  Machnął na to łapą, kręcąc pesząco łbem:
  – No-no, mówiłem, że ma Pani talent, ano? W dźwięki i naśladowanie, różne mankamenty takie owe, och, nigdy mi to nie wychodziło i teraz też nie wychodzi, tak-tak, ale cóż, mówi się trudno, leci się dalej, wiadomo, nie-e? Ale niech mnie Pani źle nie zrozumie, oj, obraziłbym się srogo gdyby mnie Pani źle zrozumiała, tak-tak, bo ja ptaki bardzo lubię, kocham całym sercem swym smoczym małym, ale na zady niebieskie nie umiem, och, jak ja nie umiem ich naśladować! Sokoły za to, och, moje ulubione, ale no, tak-tak, zapali Pani ze mną?
  I wyciągnął właśnie tego papierosa, którego utknął za rogiem.