Smoki Wolnych Stad

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

• Nigdy nie widziała siebie w roli rodzica. Tym bardziej nie teraz, gdy jej sytuacja życiowa nie należała do najciekawszych. Wprawdzie tak, wciąż żyła, a także miała pewne zapasy pożywienia, lecz tułała się na cudzej ziemi, zdana na łaskę obcego przywódcy. W każdej chwili mógł zakazać jej wstępu na słoneczne tereny, a wtedy... cóż, nie bardzo miałaby co ze sobą zrobić. Nie spodziewała się również, by spotkanie nieznajomego samca zaowocowało wydaniem na świat potomstwa. Och, jak bardzo uderzył ją brak dostatecznej wiedzy, który pozwoliłby jej spodziewać się tego, co miało nadejść.
  
  Powitanie jaja sprawiło jej pewien problem. Nie należało to do najłatwiejszych zadań, zaś ból, który odczuwała w trakcie, był dość intensywny – szczęście w nieszczęściu, że nie zajęło to zbyt wiele czasu. Jajo było jedno. Nie była na tyle doinformowana, by zmartwić się tym faktem. Gdy pierwszy szok minął, Sytherai zaczęła przeszukiwać chaotycznie błądzące po jej łbie myśli, rozważając nad tym, co powinna zrobić. Rozsądek naturalnie kazał jej odrzucić jajo, rozbijając je o pierwszy lepszy kamień, ciskając nim z całym impetem zawartym w zredukowanych, wężowych łapach. Zaniechała jednak takiej wersji wydarzeń – i wcale nie było to objawem wielkoduszności, jaka obudziłaby się w niej za sprawą mistycznego, macierzyńskiego instynktu. Zwyczajnie uczuła, że postępując w ten sposób, postąpiłaby podobnie jak smoczyca, którą, w swoim mniemaniu, słusznie pozbawiła życia. Skazałaby pisklę na jedno, bez możliwości zmiany. Ona, oskarżona o morderstwo, została odrzucona od grupy, którą zwała rodziną. Miałaby skazywać pisklaka na to samo wyłącznie dlatego, że nie chciała bawić się w matkowanie? Myśl o tym wywołała prychnięcie, zupełnie tak, jakby absurdalnym był w ogóle zarodek podobnej idei. Przyciągnęła jajo bliżej siebie i trwała z nim tak, dbając skrupulatnie. Uważała, cokolwiek przy nim robiła, aby nie naruszyć delikatnej, wapiennej struktury, a także by jajo nie wyziębiło się podczas nocy z przelotnymi opadami.
  
  Klucie i pierwsze księżyce życia klutka były dla niej czymś nowym. Chwała niebiosom, że wylazło zdrowe. Naturalnie, po automatycznych odruchach wypełzłej z jajka samiczki, domyśliła się, co należy zrobić by umożliwić jej zaczerpnięcie powietrza, pomóc jej stać na nieprzyklejających się do wszystkiego za sprawą jajecznej mazi łapkach i tym podobne. Obserwowała córkę i karmiła ją niewielkimi porcjami mięsa czy napotkanych, drobnych owoców. Radziła sobie, będąc z samej siebie poniekąd zadowolona. Życie samotnika było ciężkie, a odchowanie pisklęcia w niesprzyjających warunkach – jeszcze gorsze! Ale oto była, poradziła sobie samodzielnie nie tylko z kluciem, ale także wykarmieniem i postawieniem na łapy malucha. Zdawała sobie jednakże sprawę, że im samiczka robiła się starsza, tym prędzej należało podjąć słuszną decyzję o jej przyszłości. Nie chciała robić z niej wyrzutka, nawet, jeśli zatrzymanie smoczęcia przy sobie miało pewne plusy. Bywała niesłuszna i nieempatyczna, ale wykorzystywanie nieświadomego, młodego życia było dla niej powyżej granic tego rodzaju kompetencji.
  
  Ojcem oczywiście musiał być Grad. Z nikim innym nigdy nie była. Samiec nie wiedział jeszcze o niczym, nie powiedziała mu. Obserwując jednak smoczątko bawiące się pewnego dnia czymś z wyraźnym zaciekawieniem, stwierdziła, że najlepszym wyborem będzie przekazanie pałeczki w wychowaniu jej właśnie Gradowi. Nie obchodziło jej, czy chciał tego pisklęcia. Miał zabrać je ze sobą. Wychować, żeby nie stała się żadnym dzikusem, wyrzutkiem, społecznym odpadkiem. By nie stała się nią. Żeby nie padła z głodu, gdy jej apetyt wzrośnie, a Sytherai nie będzie w stanie wykarmić ich obu. Potrzebowała stada.
  
  ~ Gradzie. Spotkajmy się, proszę, w centrum Szmaragdowego Ustronia. ~ przekazała, mając nadzieję, że mentalne wiadomości działają tu na tyle sprawnie, by posłyszał ją z terenów jego stada.
  
  Wężowa wylegiwała się na puchatej trawie ustronia, pod jednym z większych, rozłożystych drzew. Córkę, którą nazwała Seaynah, w skojarzeniu z jej głębinowomorskim kolorem, przypominającym jej egzotyczne, kolorowe wody z dalekich stron, zabrała oczywiście ze sobą. Pozwoliła jej dokazywać i bawić się w większych kępach trawy, obserwując ją kątem oka w milczeniu. Wzdychała co jakiś czas, z wyczekiwaniem rozglądając się wokoło, nierzadko zadzierając łeb ku górze, by wypatrzeć znaną już, masywną sylwetkę skądkolwiek miałaby nadciągać.
  
  
  Pingi

  Grad Skał | Seaynah

• Nie przywiązywała się do nikogo, może za chorym wyjątkiem toksycznej relacji, jaką dzieliła z przybranym bratem. Od czasu do czasu kierowała swoje myśli ku samcowi, jak gdyby była w stanie odgadnąć, co ten porabia i jak się ma. Nie widziała go od momentu, w którym rozstali się na tych terenach, co było co najmniej dziwne. Nie wydawało jej się, by dołączył do któregoś ze stad, ponieważ jego woń wciąż była tutaj obecna. Mimo to, Sytherai nie czuła przywiązania jako takiego do kogokolwiek innego – zdrowej, rodzinnej więzi, czy chociażby przyjacielskiej, która popycha do okazywania empatii, wzajemnego szacunku i chęci przebywania we własnym towarzystwie. Mimo to czuła, że ten niewielki pierwiastek, hasający teraz nieopodal niej, był wyrwaną jej cząstką. Na myśl o oddzieleniu jej od siebie nie czuła się komfortowo – tak, jak to początkowo zakładała. Pozbędzie się problemu, zapewni jej przyszłość i umyje łapy, bowiem postąpiła słusznie, tak, jak zrobiłaby to dobra matka. Nie była w stanie określić, dlaczego pewna część jej wnętrza nie chciała oddawać pisklęcia jego ojcu. Wychowa ją samodzielnie, w bezpiecznych granicach stada, z daleka od matki? Czuła poniekąd, że w pewien sposób to byłoby najlepsze rozwiązanie. Ona mogłaby zapomnieć o pisklęciu, o Gradzie.
  
  Nie wiedziała, że daje po sobie cokolwiek znać. Być może niedługi okres ciąży i samo wychowywanie klutka osłabiło nieco jej czujność, pozwalając jej regenerować siły kosztem przywdziewanych każdego poprzedniego dnia masek. Z zamyśleń wyrwały ją poczynania latorośli i jej piskliwy, pisklęcy głosik. Pozwoliła jej otrzeć się i rzucić małe ciałko pomiędzy przednie łapy, układając łapę na brzuchu smoczątka, jakby odpowiadając tym samym na pacnięcia. Zamiotła za sobą ogonem, kiedy samiczka ułożyła się odwrotnie i poczęła zadawać jej pytania. Orzechowe ślepia wpatrzyły się w zielone odpowiedniki, a Sytherai uśmiechnęła się nieco, by nie martwić pisklęcia o wiele bardziej, aniżeli to było konieczne. Nie wiedziała, jak prędko dzieci się rozwijają. I kiedy stają się na tyle świadome, by zacząć zadawać problematyczne pytania.
  
  – Nie jestem. – smutna, znaczy się. Wężowa szyja wygięła się w bok, by smoczyca mogła ułożyć łeb tuż przed pisklęcym, niewielkim ciałkiem. – Widzisz, Sea – masz nie tylko matkę. Dzisiaj chciałabym, żebyś w końcu poznała też swojego tatę. Powinien przyjść tutaj niedługo. Tak myślę.
  
  Ostatnie słowa wymamrotała, a jej ton wskazywał na chęć wymuszenia na samej sobie przekonania. Uniosła łeb i rozejrzała się raz jeszcze, zanim nie powróciła wzrokiem do córki, po której łuskach na łebku ostrożnie przesunęła palcem, zaraz odsuwając jeden z kosmyków zmierzwionej grzywy z jej pyszczka.
  
  Seaynah

• – Dobraaaa, tylko na kolację wróć bo nieznośny jesteś jak sobie nie pojesz po tym treningu – w odpowiedzi, zanim Wojownik wyruszył usłyszał chichot swoje córci, dobiegający z takiej jej własnej części groty. Oczywiście dalej właziła mu do wyra, czasem żeby go wcześnie obudzić a czasem bo po prostu przy tacie było jej cieplej ale większość czasu spędzała już jednak w swojej części groty.
  Kiedy usłyszała że odleciał a łopot skrzydeł przestał wydawać echo, przeszła sobie do głównej części Zimnej Groty. Spojrzała na Lhatarka a potem westchnęła ciężko.
  –... On serio myśli że ja jestem jakaś.. Przygłupia? I węchu nie mam? I ślepa jestem? – jej ton nie miał jakiejś znacznej pretensji, bardziej brzmiał na znudzony. Owszem, pewnie Aoha chciałby żeby zawsze była uroczym, niezdarnym pisklęciem ale to na swój sposób było też zgubne – Młodziki często widziały i słyszały więcej niż by się dorosłym wydawało a on sam uczył ją by dobrze obserwować. Mama to samo. Więc jak miała nie zauważyć pewnych sygnałów, nawet jeżeli były jakiś czas temu? A jeszcze jak od razu go z tym skonfrontowała, udawał idiotę.
  Podrzuciła kawałek suszonej sarniny do góry, częstując nim Lhatarka.
  Mieli raczej negatywną relację ale dla dobra Gradu, powinni teraz zakopać topór wojenny.
  – Zabawimy się, co? W Łowce. Niech nie myśli że mnie oszuka, chooodź będzie śmiesznie – zachichotała do feniksa a potem sama wyszła z groty i.. Wzbiła się do lotu.
  Lhatark prowadził ją jak po sznurku, chyba przekupiony mięsem a może całym tym jej gadaniem że zrobią sobie na wojownika zasadzkę? Dał jej znak kiedy powinna wylądować, żeby czasem nikt jej nie zauważył na niebie a ona tym razem była bardzo posłuszna. Wylądowała miękko, dotykając łapami trawy. W locie poprosiła feniksa by skorzystał ze swojej magii i przekazywał jej całą rozmowę.
  – Pchełko? Pffff, jaki flirciarz o ja Cię nie mogę – zaśmiała się cichutko do ptaszyska a potem zaczaiła w pobliskich krzaczorach. Były na tyle gęste że ciężko było ją dostrzec a jeszcze fioletowe kwiaty.. No była wręcz niewykrywalna! Była kawałek dalej od całego miejsca ale dobrze widziała szczegóły.
  Ślepia spoczęły na wężowej.
  – Uuu. Jaka ślicznotka.. – gwizdnęła cichutko, choć dobrze wiedziała że futrzaste i drobne potrafią być niezłymi ziółkami. Reeina była tego świetnym przykładem, choć im starsza Gheina była, tym jakoś bardziej udzielało jej się trochę zachowań uzdrowicielki.
  Śmieszki zakończyły się na tym, gdy zobaczyła mały punkcik miedzy smokami. Tata też się w niego wpatrywał ale że maluch był.. Mały, Walącej ciężko było wyłapać cokolwiek poza kolorem i grzywą.
  – Ty paaaatrz. Dzieciatą sobie przygruchał... – oj gdyby Gienia miała beziki, to właśnie by je żarła.
  
  Sytherai Grad Skał Seaynah

• Wiek Gradu, szczerze powiedziawszy, był dla niej najmniej istotny. Nie przywiązywała wagi do minionych księżyców cudzego życia na tyle, by przejmowało ją to w jakiś sposób. Szczerze powiedziawszy doceniała doświadczenie, o ile potrafiło się je przełożyć na wiedzę i odpowiednio z niego korzystać, udowadniając jego faktyczną wartość. Nigdy więc nie zastanawiała się nad tym, a z racji nieotrzymania takiej informacji, pozostawała nieświadoma faktycznego wieku smoka. Wizualnie również było to ciężkie do oszacowania, więc nie pozwalała, by zaprzątało to w jakimkolwiek stopniu jej myśli.
  
  Speszyła się nieco jak niepoważna młódka, która nie skończyła jeszcze dwudziestu księżyców. Uniosła łeb, kiedy zbliżył się i uśmiechnęła się nieco krzywo. Nie chodziło o pseudonim, którym uraczył ją już któryś raz. Szczerze powiedziawszy fakt, że wymyślił nazwę indywidualnie dla niej, odmienną od jej imienia, czyniąc z tego pseudonim, którym wyłącznie on ją nazywał, był dość miły w odbiorze. Nawet, jeżeli pchłą czuła się bardziej w negatywnym tego słowa znaczeniu, to potrafiła dostrzec, co Grad miał na myśli, nazywając ją właśnie w ten sposób. Rozwarła pysk, by odpowiedzieć mu, jednak głos ugrzązł jej w gardle i ostatecznie nie wydała z siebie żadnego dźwięku. W końcu bowiem spojrzenie samca zwróciło się ku ich wspólnemu, jak miał się zaraz dowiedzieć, potomkowi, zaś kamienny, obojętny wyraz, w połączeniu z wydatnymi rysami cechującymi pysk Mglistego, wywołało pewne niezidentyfikowane uczucie mniej więcej na wysokości żołądka Sytherai. Po raz pierwszy przemknęło jej przez myśl – co jeżeli jednak faktycznie nie zabierze pisklęcia ze sobą? Nie zechce otoczyć go należytą opieką, pozwalając mu na życie w stadzie? Zadrżała, zaś złość wzrosła w jej wnętrzu, nawet kiedy Grad niczego jeszcze nie powiedział. Zacisnęła łapy na gruncie i wzięła głębszy oddech.
  
  – ...To nasze pisklę. – zaczęła spokojnie, nieustannie obserwując pysk górskiego w poszukiwaniu najdrobniejszych nawet na nim zmian. Zmrużyła ślepia i westchnęła cicho, kierując wejrzenie ku pisklakowi. Nie było niczemu winne. Zasługiwało na stado. – Ja... Nie powiedziałeś mi, że tak się stanie. – nie chciała, by zabrzmiało to pretensjonalnie, toteż zaraz dodała prędko, zanim samiec zdołał się odezwać. – Ale to nic nie zmienia. Zajęłam się nią jak mogłam przez tę parę księżyców. Nazwałam ją Seaynah. Nie wiedziałam, kiedy będzie dobry moment, żeby Ci powiedzieć, więc czekałam.
  
  Spojrzała na niego raz jeszcze, orzechowymi ślepiami o ciepłej barwie, które jednak cechował teraz hardy, pewny siebie wzrok, dla którego sprzeciw był czymś absurdalnym.
  – Gradzie. Zabierz ją ze sobą. Do Mgieł. Do stada. – dźwignęła się na przednich łapach i podniosła się do siadu, choć w dalszym ciągu zmuszona była spoglądać ku górze, by spotykać spojrzeniem ślepia Gradu. – To zapewni jej lepszą przyszłość, lepszy rozwój. Będzie bezpieczna i zawsze syta, niezdana na czyjąkolwiek łaskę, a zostanie częścią społeczności, od której dostanie tyle samo, ile do niej wniesie. Nie stanie się wyrzutkiem tułającym się po okolicy tylko dlatego, że ktoś jej na to pozwoli. Odpadem, którego życie toczy się, choć niewiele zmienia. Nie wiem jak długo byłabym w stanie zapewniać jej to, co niezbędne.
  
  Poczucie obowiązku było dla niej czymś nowym, bowiem tym razem niewiele rzeczy miało dla niej znaczenie. Większy jednak interes miała w tym, by nie stać się przedłużeniem łapy przybranej matki, aniżeli w utrzymaniu klutka przy życiu, zapewniając mu tym samym nabieranie doświadczenia. Nawet, jeżeli było to powiązane, nie wiązało się to z macierzyńskimi uczuciami.
  
  
  Pingi

  Grad Skał | Seaynah | Waląca Łuska

• Każde zdanie zagęszczało w jakiś sposób atmosfere jeszcze bardziej. Gdy samica wypowiedziała zdanie to "Nasze pisklę" to Młódka zrobiła tak wielkie ślepia iż wyglądała, jak gdyby powtykała sobie tam bursztyny. Zaczęła jeszcze bardziej przyglądać się małej i.. Hah, posłała feniksowi wieeeelki uśmiech! Wszyscy w Mgłach mieli rodzeństwo lub takowo się traktowali a Gheina jako jedynak czuła się tak, jak gdyby coś ją omijało. Co prawda nie znała się na byciu "tą starszą siostrą" ale miała tak dużo wzorów do naśladowania iż była gotowa wylecieć z tych krzaków, szerząc głośne okrzyki radości.
  Tylko że tak szybko jak Sytherai zapaliła w niej tę radość, tak szybko ją zgasiła.
  Odwróciła łeb, wbijając w nią swój wzrok i z każdym kolejnym zdaniem wbijała szpony w ziemię. Jak ona w ogóle tak mogła?? Lhatark mógł zauważyć że napięła mięśnie, szczerząc kły.
  Owszem, jej matka również oddała ją tacie pod opiekę lecz patrząc na jej tryb życia, karierę i to jak DALEKO żyła ona od Gradu w jakiś sposób po prostu poukładała sobie to w głowie. Szczególnie że wiedziała iż gdy podrośnie, będzie mogła ją odwiedzić. A ta tutaj? Wolała wybrać bycie, jak sama nazwała "wyrzutkiem" niż po prostu dołączyć do ich stada i być przy swoim dziecku?
  Reakcja małej – jak się okazało siostrzyczki – nie była lepsza. Czyli, nawet nie posiliła się na to żeby wytłumaczyć jej to wcześniej? Tylko postawiła ją przed faktem dokonanym?
  – Co za ścierwo.. – warknęła, chowając zębiska. Nie mogła jednak niczego zrobić.. Po pierwsze była stanowczo za mała a po drugie... Nie chciała robić tacie przykrości. Lubił ją a patrząc po sobie wiedziała że raczej nie odmówi przyjęcia pisklęcia pod swoje skrzydła i da mu najlepszy dom, jaki kiedykolwiek będzie miało.
  A ona jako starsza siostra i przyszły piastun bardzo chętnie mu pomoże!
  ...I wojownik zaczął gadać. A Gafa dopiero co się uspokoiła, próbując nie zabić Sytherai wzrokiem z krzaczorów. To ten dolał oliwy do ognia. Spojrzała znów na ptaszysko.
  – .. No debil. Słyszysz co on ględzi? – zapytała retorycznie i była gotowa na kolejne rozwinięcie się całego scenariusza, kiedy to Tatko odwrócił się w stronę krzaczorów w których siedziała. Oho, Lhatark już ją wydał? A może po prostu samo to że był w pobliżu ją wydało? Nie rozumiała jeszcze całej tej koncepcji więzi..
  Grad wyglądał, jakby zobaczył ducha a Młódka podniosła się, otrzepała i jak gdyby nigdy nic, rezolutnym jak zwykle krokiem wyszła z zarośli, prezentując się wszystkim tu obecnym.
  – No ja. Masz mądrzejszą córkę niż Ci się wydaje. A Lhatark w sumie nie jest taki zły – zachichotała, podchodząc do Aohy. Otarła się bokiem pyska o jego łapę w geście miłego przywitania a potem siadła sobie na zadku.
  – Gheina. Mogę zapewnić że Tatko umie zająć się pisklęciem, tylko brak mu wiary w siebie – bo ma wielkie serducho, którego mu nie zdeptasz bo już się nie obudzisz – Hej, Mała spokojnie. Nikt na siłę Cię tutaj nie będzie zabierał, wiesz? Choooociaż, chętnie pokazałabym Ci jakie mamy suuuuper wielkie groty i przepiękne wodospady! O, a wiesz jak Tata super bije się na arenie? Jest najlepszy! Wszystkich kładzie! – miała miły, trochę łobuzerski ton i wydawało się że ta cała wiadomość o tym iż Tatko ma inne dziecko z inną samicą, nie zrobiła na niej żadnego wrażenia. Chciała sprawić by Mała, jeżeli już ma być zabrana nie odbierała tego jak wyrwanie ją żywcem w objęć matki przez obce smoki a.. Coś na kształt długiej, bardzo przyjemnej wycieczki.
  
  Sytherai Grad Skał Seaynah

• Ruda grzywa opadła na jej ślepia, gdy zwiesiła łeb i kątem ślepi spoglądała ku pociesze, która zawodziła opierając się o jej łapę. Otwierała raz po raz pysk, aby odpowiedzieć Sea, ale zamiast tego milczała, ryjąc ziemię szponami. Własne wspomnienia uderzyły ją wystarczająco mocno, kiedy pisklę usiłowało przekonać ją rozmaitymi argumentami. I w tejże chwili sama dostrzegła odrosłą od ziemi siebie, błagającą przybraną matkę, by nie odrzucała jej. To był wypadek, niesłusznie mnie sądzisz.
  – N.. Nie, Sea. Nic nie zrobiłaś źle. To... dla Twojego dobra. Wszystko jest dobrze. – wydusiła z siebie cicho, nieco oszołomiona nawrotem przeszłości. Pozwoliła Gradowi mówić, a gdy sugerował oszacowanie swojego wyglądu raz jeszcze, spojrzała. Wodziła ślepiami po muskularnym ciele, rejestrując każdą, niewielką nawet bliznę. Nie dbała o to, jakim smokiem był. Pewnie założyła, że bez względu na wszystko, to właśnie życie w stadzie było dla Seaynah najlepszą opcją. Nuta rozczarowania w jego głosie, kiedy zadał pytanie, na które znał już odpowiedź, sprawiła, że samotniczka skuliła się nieznacznie. Zamknęła oczy i odwróciła pysk, przysłuchując się jedynie szumowi własnej krwi dudniącej w uszach. Zaczął boleć ją łeb.
  
  Uniosła ku niemu ślepia, gdy odezwał się znowu, zdawać by się mogło – do swojego kompana. Niedługo po tym, jak się okazało, miała przyjemność poznać... córkę Gradu. No tak, nic o nim nie wiedziała, toteż nie mogła się dziwić, że informacja taka jak ta doszła do niej przypadkiem. Zamrugała kilkukrotnie, gdy młódka się odezwała, wpierw nakreślając powiązanie z górskim, a kolejno zwracając się do pisklęcia. Zacisnęła kły i wzięła głębszy oddech, zanim nie odezwała się znowu.
  – To nie tak, że chcę całkowicie przerzucić obowiązek na Ciebie. Przez te kilka księżyców dałam sobie radę, wiem jednak, że w przyszłości będzie tylko trudniej. Dlatego... – przesunęła pazurami po ziemi. – Chciałam, żeby stała się częścią stada. Dla tego wszystkiego, o czym mówiłam. Powinna to mieć, powinna móc dorosnąć bez obawy o głód i własne życie. Nie chcę, żeby zaszczuta błąkała się po terenach wspólnych. To nie znaczy, że... Nie chciałabym mieć żadnego udziału w jej życiu. Chciałabym ją widywać. Uczyć. Zależy mi jedynie na tym, by znalazła się w stadzie.
  
  Znowu ostrożnie nawinęła kosmyk grzywy córki na jeden ze swoich palców i pogłaskała ją po łebku.
  – Jeżeli nie zgadzasz się na coś podobnego, zrozumiem to. – dopiero teraz zwróciła łeb w kierunku fioletowej smoczycy. Obrzuciła ją spojrzeniem, zanim się nie odezwała. – Sytherai. A to Seaynah. Być może to już wiesz.
  
  
  Pingi

  Grad Skał | Seaynah | Waląca Łuska

• Spojrzała jedynie na samice, która przedstawiła jej się imieniem i podała też imię jej Młodszej siostry. Kiwnęła jej głową, ponieważ nie zamierzała w żadnym wypadku wtrącać się im do rozmowy, wierząc że Tata weźmie to w swoje łapy. Powstrzymywała się by nie zareagować śmiechem na jego kokietowanie, choć w jej umyśle musiał podobnie zachowywać się w stosunku do mamy.. Albo.. Nie, między tą dwójką musiało być bardziej brutalnie i gorąco – Gheina już wiedziała jaka jest jej matka.
  Ale teraz, niech rozmawiają sobie dalej a ona zajmie się Młodą. Na jej pytanie wodospady zachichotała i klapnęła na brzuchu tak by się na nim położyć i podparła się łapą.
  – Wodospady to takie rwące rzeki które spadają do innej rzeki z gór najczęściej. Możesz wejść mi na grzbiet, wtedy wzbijemy się do góry i pokaże Ci jeden, niedaleko. Możemy podziwiać z góry, niekoniecznie od razu trzeba tam wskakiwać na główkę – uśmiechnęła się do Małej a wtedy zaczęła ona pytać ją o tatę. A raczej o jego, hm zawód?
  Gheina westchnęła jedynie a potem cmoknęła w powietrze.
  – Słuchaj, możesz spotkać najpiękniejszą i najbardziej puchatą smoczycę czy tam smoka świata z pięknym uśmiechem bez ani jeden blizny a może się okazać największą kurwą, która po nim chodzi. – mlasnęła jęzorem, niczego sobie nie robiąc z tego że przeklina. Przekleństwa towarzyszyły jej od pierwszych kroków na tym świecie, więc dla niej były czymś normalnym, pojawiającym się w mowie – To jest zły smok. Tata się bije ale dla sportu ze smokami, które chcą się z nim bić by ćwiczyć umiejętności. O i bije się też, gdy musi chronić stado czy swoją rodzinę. – czy mała zrozumiała taki przekaz? Miała nadzieje, choć mimowolnie przysłuchiwała się toczącej miedzy dorosłymi rozmowie...
  No nie.
  To fakt chyba że samce nie mieli wyczucia. "Jej Matki nie ma na wolnych stadach". SERIO? To jak powiedzenie "Słuchaj, mam inną babę poza stadami, co z oczu to z serca". Gheina o mało nie przywaliła sobie w łeb.. No miała się nie odzywać. Ale... Może pociągnąć rozmowę z Sea, prawda?
  – Wiesz, moja mama jest duuużo większa od tatka, wysoka, umięśniona i kolczasta! Wygląda jakby mogła Cię zabić jednym walnięciem, za to że bije się na arenach dostaje różne ciekawe przedmioty. I to nie są miłe walki, mama często jest pokiereszowana – zaczęła – Ale gdy przy niej byłam, często brała mnie na wycieczki i mocno przytulała do snu, po prostu wiedziałam że nie zrobi mi nigdy krzywdy. Została daleko, za granicami tego miejsca bo po prostu bicie się to jej taka.. Praca. Przez którą jest bardzo zajęta i której nie mogłaby tu robić na tych samych zasadach. – będąc już trochę w Mgłach, Gienka wiedziała że takie walki, jakie prowadziła Upojna skończyłyby się tu szybką degradacją do jajka a Matka dodatkowo tam miała już niezłą sławę... Tęskniła za nią czasami, jednak miała od początku tłumaczone dlaczego miało być tak a nie inaczej. A życie z Tatą było.. Szczęśliwe. Dlatego też Młódka była jej nawet wdzięczna za taką a nie inną decyzję.
  No I opowieści o Matce może przekonały trochę Sytherai że nie ma się co martwić jakąś smoczycą zza bariery, cholera mać tato.
  
  Grad Skał Sytherai Seaynah

• Widząc, że córka zainteresowała się drugą samiczką, mentalnie odetchnęła z ulgą. Spostrzegła również, że tak, jak można było się tego spodziewać, prędko porzuciła strachliwą postawę i poczęła przekonywać się do dwójki obcych. Skupiła się na słowach Gradu, pozwalając mu zbliżyć się do siebie i dotknąć jej policzka. Delikatnie oparła pysk na masywnej łapie, przysłuchując się jego mowie. Westchnęła cicho w odpowiedzi, zaś niewielki dreszcz przemknął wzdłuż jej długiego kręgosłupa, kiedy smok zadał jej pytanie, wcześniej przywołując wspomnienie. Och, jak mogłaby nie pamiętać początku swojego upadku! Pokiwała powoli głową, zupełnie jak gdyby była przy nim nad wyraz nieśmiała. Odsunęła łeb, gdy sam zabrał łapę, zaś na wzmiankę o ludziach ponownie skinęła łbem. Nawet, jeżeli problem bezpośrednio jej nie dotyczył, bowiem nic jej tutaj nie trzymało – cóż, do tej właśnie chwili – zdawała sobie sprawę, jak wielką szkodą mogą okazać się ludzie. Odwzajemniła jego uśmiech, kiedy tłumaczył córce błahą z pozoru kwestię. Opuściła na nią wzrok i odprowadziła ją spojrzeniem, gdy ta zbliżyła się do starszej córki Gradu.
  
  Jej matki nie ma w Wolnych Stadach.
  Czy coś nadal łączyło go z tą obcą dla niej smoczycą? Zdecydował się na zbliżenie się do niej, ponieważ rzekoma partnerka mogła być tymczasowo (bądź nie, wszak mógł ją odwiedzać) daleko stąd? Nie powinna się tym teoretycznie przejąć, bowiem to nie ona robiłaby coś złego w obliczu takiej sytuacji, jednakże dziwne ukłucie wewnątrz niej dało jej do myślenia. Nie chciała być opcją, nawet jeśli z górskim na ten moment nie łączyło ją nic poza ulotną chwilą przyjemności i maleńkim pisklęciem. Jednym uchem przysłuchiwała się temu, co opowiadała Gheina, choć nie do końca ją to przekonywało. Nawet, jeśli nie była przykładną matką i, być może, partnerką również, nie mogło to przekreślać żywionych do niej uczuć samca.
  ~ Jej matka, to znaczy Twoja partnerka? ~ zapytała ostrożnie, kierując mentalną wiadomość bezpośrednio do Gradu. Tak, by był jej jedynym odbiorcą. Maddarowy głos Sytherai nie zdradzał żadnych emocji – ani nadziei, ani rozczarowania, ani niczego podobnego. Był neutralny, jak zazwyczaj, gdy nie wymuszała na sobie przebojowości.
  
  – Wiem, Gradzie. Do tej pory nie spotkałam nikogo, kto zechciałby mnie skrzywdzić, ale nie wykluczam takiej możliwości. Co jednak miałabym innego zrobić, jeśli nie to, co do tej pory – próbować przeżyć? – skrzywiła się odrobinę i zerknęła ku córce ponownie. Zawiesiła na niej na chwilę spojrzenie, po czym wzrok jej ślepi ponownie wrócił do miodowych odpowiedników Mglistego. – Może nie jestem najsilniejsza, ale biegam dostatecznie szybko. Wtedy po prostu dałam Ci fory.
  
  ...i pokazała mu język, jak niepoważna młódka.
  
  
  Pingi

  Grad Skał | Seaynah | Waląca Łuska

• Gheina zachichotała i pokiwała łbem.
  – Bez problemu mała, jestem.. Powiedzmy że trochę większa niż normalny smok w moim wieku. Po mamie – dodała. No, Tata też był wielkim samcem ale geny olbrzymów zdecydowanie nie wychodziły od niego a właśnie od Matczynej strony. Adeptka leżała tak sobie aż siostra nie wdrapała się na nią a potem podniosła się powoli, mając na uwadze że mogła się jeszcze dobrze nie usadowić i zlecieć.
  – Mhmm, mhmm. Już, muszę się rozpędzić – zachichotała w odpowiedzi na mały rozkaz, obróciła się łbem do dorosłych i zaraz rozpędziła by mocno odbić się od ziemi dopiero w momencie, gdy czuła że Sea się trzyma. Mocno. Z Gafy nie był lotnik spokojny a wyczynowy, to też od razu zaczęła mocniej bić skrzydłami by jak najszybciej wzbić się coraz to wyżej i wyżej. Zależało jej na tym by być na takiej wysokości aby rzeczywiście widzieć wodospad. Pułap i "spokojne" ułożenie złapała dopiero po chwili, choć mknęła przez chmury niczym maddarowy pocisk.
  ~ Ehe, Kurwa to ktoś zły. – odpowiedziała jej w łebku, mentalnie sunąć ku najbliższemu wodospadowi. Mama będzie szczęśliwsza? Gheina delikatnie zmarszczyła nos ale nie skomentowała tego ~ Nie zwalaj wszystkiego na Tatę. On ma.. swoje problemy. To naszym zadaniem jest być silnymi i niezależnymi, żeby nie zwalać na niego zbyt wielu obowiązków – taa, dla Gafy taka kolej rzeczy była oczywista. Tata urabiał się po łokcie żeby była bezpieczna, miała zawsze co jeść i dałby się za nią żywcem pokroić ale w głowie jej się nie mieściło, iż miałaby siedzieć na zadzie i pachnieć, kiedy on odpieprzał za nią każdą robotę. Na kolejne pytania lekko się zaśmiała.. Że też ona musi teraz tłumaczyć się z tego że Wojownik lubi sobie pochędożyć.
  ~ Jesteśmy siostrami bo mamy jednego tatę a dwie różne mamy. Ale to dalej bycie siostrami, płynie w nas ta sama krew mimo wszystko. – zniżyła lot i trochę zwolniła by leniwie sunąć w górze, tuż nad przepięknym widokiem rwących rzek choć.. Wszystko z tej odległości wyglądało przepięknie, tereny układały się w różnorakie pasma, tu przepiękne góry, tam przecudne laski.. Gafa zwróciła uwagę siostry na wodospad, znajdujący się tuż nad nimi i zaczęła go leniwie okrążać.
  ~ Mamy się bać? No coś Ty. Stoczył z nią pojedynek i co prawda podobno go przegrał ale bardzo mojej mamie zaimponował tym jak walczy. No a że przypadli sobie do gustu to pojawiłam się ja – zachichotała w myślach mniejszej samiczki.
  Były w powietrzu i trochę się oddaliły, choć towarzyszył im Lhatark więc Gienia była spokojna że rozmowa dorosłych odbywa się w spokoju a Samotniczka nie pomyśli sobie że ta próbuje utopić jej córkę. Ah, no właśnie.
  ~ A jaka jest Twoja mama? – zapytała Seaynah. Czas rozpocząć kolejne śledztwo.
  
  Seaynah