Czarny Staw

[Pasja Uczuć]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

– Zaatakowano smoka? Co się wtedy stało? – zainteresowała się tematem, o którym nie miała pojęcia. Choć, gdy była mała, ostrzegano ją przed Terenami Wspólnymi... to dla Pasji zdawały się czasem bardziej bezpieczne od lasu zaraz obok obozu. Przecież tam została właśnie pogryziona przez zgraję lisów czy przerażającą południcę. Rozmówczyni nie wydawała się jednak zaineresowana rozmową na temat tego ataku, więc i sama Paqui szybko całą uwagę skupiła na dalszej części jej wypowiedzi.
– Tak... Paqu cały czas poluje tylko na telenach Wody i lobi to często. I często splawdza te same miejsca, co kiedyś. Bo wszędzie już kiedyś była. – podzieliła się własnym doświadczeniem w tej kwestii. Nie była uzdrowicielem, ale jej polowania... także zajmowały jej sporo czasu i trzymały ją w granicach stada. Szczególnie w momentach, gdy niewiele innych smoków polowało.
– Wiele smoków Wody znikało w taki sposób. Może to przez to, że także ich przodkowie nie pochodzili stąd. Mamy Paqu przybyły już duże, dolosłe i nadal... często nigdzie ich nie ma. – mówiła, nie wykazując większego przejęcia tą sytuacją. W końcu... tak było od zawsze i dawno zdążyła się przyzwyczaić do tego znikania. Pasja miała wrażenie, że więcej smoków opuszczało tereny Wolnych na jakiś czas i potem wracało, niż zapadało w ten dziwny sen i potem się z niego budziło. Czy sama wtedy w grocie mogła się nie obudzić? Zawsze była taka opcja.
– A tak w innym temacie... Z jakiego stada pochodzisz? – dopytała, bo ta kwestia gdzieś jej umknęła. A każde ze stad miało coś... unikalnego. Ziemia spała na drzewach. Ogień blisko granicy z Wodą miał prawdziwą pustynię! Ponoć mieli i wulkan! A Plaga... Plaga sobie była. Nawet sama Paqui nie wiedziała o niej wiele, mimo swego związku z jednym z nich.

[Zgubna Słodycz]

Smoczyca chrząknęła i zaczęła opowiadać.
– Zemdlał od jej ciosu, a ona go wytargała. Nie umiałam walczyć, więc nie potrafiłam mu nawet pomóc. Uciekłam, a potem dowiedziałam się, że udało mu się przeżyć. – Wyjaśniła bardzo krótko wszystko. Nie chciała się rozwodzić nad tym wszystkim, bo i było to dawno. Nie miało to praktycznie znaczenia w tych czasach. – Och, jestem z Ognia. – Myślała, że poznała po zapachu, ale najwyraźniej było to lekkim problemem dla smoczycy. Większość smoków poznawała stado po zapachu. Ponoć Ogień śmierdział popiołem i spalenizną, ale Zorza nigdy nie potrafiła złapać tego zapachu wystarczająco wyraźnie.

[Pasja Uczuć]

Pasja słuchała z uwagą niezbyt długiej historii. Czyli... smoki pobiły się na terenach wspólnych? Nie brzmiało to aż tak strasznie. Smoczyca nie była jednak pewna, co właściwie znaczy w tym kontekście "wytargała". Porwała? Wyniosła w bezpieczne miejsce? Pasja jednak nie dociekała więcej. Mógł być to raczej nieprzyjemny temat, skoro samica tak reagowała i, zamiast podać jak najwięcej zapamiętanych szczegółów, zdawała się maksymalnie skracać swoje wypowiedzi.
– Ognia? Paqu nie zna wielu smoków z tego stada. Pamięta puchatą samicę, podobną tlochę do dydelfa i biało czelwoną, północną wywelnę. Przyniosła im coś smacznego, już dawno temu. Nawet nie do końca jest pewna, czy pamięta, jak się nazywali. – powiedziała, sięgając pamięcią zamierzchłych czasów. Czy wtedy była już Pasją Uczuć, czy może nadal Pogodną? To było tak dawno temu...
– A sam Ognień... Paqu pamięta, że była kiedyś na patlolu przy glanicy i widziała wielką, wielką pustynię. Tyle piasku to nie ma nawet nad morzem. Czy... czy coś właściwie tam żyje? – podpytała z zainteresowaniem. Zawsze chciała spróbować zapolować na pustyni, ale... no, nie mają pustyni w Wodzie.

[Aria Ciszy]

Przyszła tu sama, bez kompanów czy kogokolwiek.. to znaczy, byli oni gdzieś w okolicy, ale zajmowało się sobą. Może tak lepiej? Miała paskudny humor, po tej całej akcji w grocie, na spotkaniu zorganizowanym przez Paqu. Jednie członkowie stada podnieśli łapę na drugich, przecież od rozsądzania takich sporów jest przywódca, a nie taka samowolka? Poza tym Aria nie znosiła takiej agresji i brutalności, przemoc zawsze powinna być ostatecznym wyjściem z sytuacji..
Podeszła nad brzeg tego ciemnego stawu, spojrzeć na swoje odbicie w wodzie. Przysiadła na tyłku, owinęła ogon wokół przednich łap. Z lustra wody patrzyły na nią smutne, szafirowe oczy. Nie chciała jakiś czas wracać do obozu wody, musiała się zmierzyć z wieloma przemyśleniami.. Inni mogli by uznać to miejsce za złowrogie, z taką dużą ilością czarnych drzew pochylających się nad tym jeziorkiem, jednak ona.. uznała, że atmosfera w tym miejscu jest kojąca.
Po chwili nieco zachciało się jej spać. Wlazła na najbliższe drzewo, ułożyła się wzdłuż gałęzi, owijając się o nią ogonem, po czym przymknęła oczy. Tak odrobinę tylko odpocznie..

/Popiół

[Popiół Poległych]

Smok również musiał odpocząć, pomyśleć. Ostatnie wydarzenia nie były przyjemne dla całego stada, zwłaszcza dla Przywódczyni, martwił się o nią. Podszedł do jeziora i upił z niego kilka większych łyków przez chwilę nie orientując się, że nie jest tu sam. Dopiero po chwili zauważył smukłe ciało leżące na gałęzi. Znów się spotkali? Doskonale pamiętał jak zastał ja pijąca melisę, może tym razem zdążyła to wypić zanim przybył? Maddara wyczarował szyszkę, zwykła najzwyklejszą i cisnął nią w róg samicy tak, by nie zrobić jej krzywdy a jedynie obudzić. Miał z nią chyba do pogadania, znowu.

[Aria Ciszy]

Leżała sobie tak, nikomu nie wadząc, odpoczywając na gałęzi, gdy nagle.. puk. Dostała w róg czymś twardym. Ki czort? Podniosła powoli głowę, dość mocno zirytowana.. cóż, nikt nie lubi być budzony pociskiem w głowę, nieprawdaż? Zlustrowała otoczenie, i dostrzegła poniżej.. tego ognistego, na którego się ostatnio natknęła. Nie zdarzyli dokończyć ostatniej rozmowy, a raczej.. nawet rozpocząć. Przeciągnęła się na gałęzi, wcale nie myśląc na razie wstawać. Wbiła szafirowe spojrzenie w jegomościa, bardziej z zaciekawieniem, niż irytacją, która powoli opadała.. Też miał dość swoich, i przyszedł odpocząć? Może zaraz się dowiemy.
– Nie ładnie tak budzić innych rzucaniem w głowę. – powiedziała z udawanym wyrzutem. Jedynie lekko drgający kobieco ogona, nadal owinięty wokół gałęzi zdradzał raczej pozytywne emocje. Oczywiście były one ulotne, gdyż samica po czasie mniej więcej zbliżonym do uderzenia serca przypomniała sobie o tej całej paskudnej sytuacji. Zmarszczyła czoło, zwęziły jej się oczy i warknęła cicho. Po chwili jednak znów wróciła do swojego spokojnego, raczej zimnego usposobienia.
– Co Cię tu sprowadza? – zapytała ognistego, znów wbijając w niego szafirowe oczy.

[Popiół Poległych]

Samiec celowo uderzył w jej róg. Wiedział, że ta część u smoka jest jedną z najtwardszych. Nie musiała też robić żadnych scen, mieli do pogadania.
Smok przysiadł pod drzewem bacznie obserwując niebieską smoczycę.
Ostatnim razem musiał szybko ja opuścić, gdyż wzywały go dosyć pilne i delikatne... Sprawy. Chrząknął nie wiedząc jak znowu zacząć ten temat.
– Ario, mam nadzieję, że nie przesadzasz z melisą. Rozumiem, że stres jest cięzki do okiełznania, jednak nie powinnaś polegac tylko na tym ziele – powiedział jak zwykle beznamiętnie.

[Aria Ciszy]

Opuściła lekko głowę z gałęzi, leniwie patrząc na ognistego. Machała sobie ogonem, jedynie to zdradzało pewne zirytowanie. Wbijała w niego szafirowe oczy, wiercąc na wylot.. przecież melisa nie uzależniała, musiał o tym wiedzieć? W sumie to nawet trochę ujęło ją, że się nieco martwił, wyczuła szczerość w jego głosie.
– Skąd ta troska o moje zdrowie? Prawie nabiłeś mi guza. – zaśpiewała, po czym zachichotała, machając ogonem na lewo i prawo. Irytacja zeszła na razie na drugi plan, nie miała większych powodów, żeby boczyć się na samca, mówił mało i konkretnie, co też było na plus.
– To całkiem miłe, że się o mnie troszczysz. – powiedziała z delikatną nutką ironii, ale taką malutką, ledwo wyczuwalną.

[Gwar Traw]

Trudno powiedzieć jak długo wędrował po wolnych terenach. Zdecydowanie chciał nadrobić braki w wiedzy, ale jednocześnie nie chciał zanadto zamartwiać mamy. Wracał więc do obozu całkiem szybko, na wieczór. Teraz był jednak wczesny ranek, mgła nie zdążyła się jeszcze rozproszyć.

Jego uwagę przykuł zbiornik z wodą o nietypowej barwie. Czerń? A może tylko mu się przywidziało? Zamrugał i podszedł bliżej, nagle czując niewypowiedzianą i niewyobrażalną chęć położenia się na brzegu. Machinalnie to zrobił, opierając brodę o ugięty nadgarstek.

// Diamentowe Serce

[Diamentowe Serce]

Mora rzadko wychodziła na wspólne tereny. Zwyczajnie nie miała na to czasu. Gdyby jeszcze miała przyjaciół spoza Ognia, to może miała by jakiś powód. A tak? Wolała polować. Tego poranka miała coś załatwić w Świątyni, więc powód do wyjścia za granicę jakiś się znalazł. Całkiem przypadkiem przechodziła akurat koło stawu w ogóle nie myśląc o tym co się tu kiedyś rozegrało między nią, a jej byłym partnerem. Zauważyła jakiegoś smoka leżącego nieruchomo i wpatrzonego w zasnute mgłą lustro wody. Przystanęła schowana częściowo za drzewem przyglądając się nieznajomemu z ciekawością. Wtedy miłe wspomnienia powróciły do jej głowy. Uśmiechnęła się pod nosem. Może czas zawrzeć nowe znajomości? Opuściła głowę i otarła się miękkim policzkiem o korę drzewa wywołując dźwięk podobny do szurania, którym zamierzała oznajmić nieznajomemu, że nie był to sam. Lustrowała go parą tajemniczych, błękitnych ślepi częściowo schowana za drzewem.

[Gwar Traw]

Nadal nieświadomy jej obecności, jeszcze nie nauczony podstaw śledzenia i polegania na zmysłach, leżał w całkowitym bezruchu. Obserwował swoje zniekształcone odbicie w wodzie, które nagle...zaczęło się zmieniać? Zdziwiony zadarł gwałtownie głowę do góry, patrząc na – faktycznie – nie swój pysk.

Początkowo różnił się tylko kolorem. Zieleń i czerwień zastępował pomarańcz z domieszką bieli. Później jego rogi zmieniły kształt na inne, bardziej bycze i czarne, zakręcone do przodu zamiast do góry. Po prawej stronie pyska rozchodziła się brzydka, różowa szrama przecinająca dolną i górną wargę. Erja zamrugał kilka razy, przetarł łapą powieki, jednak nic to nie zmieniło. Nadal widział pręgowaną, rudą istotę, którą on zdecydowanie nie był.

Nieco się wystraszył, więc walnął łapą o taflę wody, na płasko, chcąc rozbić miraż.

[Diamentowe Serce]

Łowczyni przyglądała się młodemu smokowi. Sama nie wiedziała czemu. Może dlatego, że nigdy w niej nie wygasła ta fascynacja innymi smokami. Podziwiała każdego i wciąż uczyła się od nich. Wszystkiego. Emocji, zachowań, polityki, odwagi, miłości, wiary... Każdy był inny, kolorowy z zewnątrz i w środku. Warto było czasem się zatrzymać i poznać kogoś bardziej niż tylko z widzenia. I to była ta chwila. Widziała, że samczyk był jakiś niemrawy. Nawet może przybity? Nie wahała się wyjść z ukrycia. Nie była już "tchórzliwą stertą futra". Umiała walczyć, zachować się, bronić się. Rozmawiać. Wyszła zza drzew odchrząkając cicho by zwrócić na siebie uwagę. Rozłożyła piękne barwne skrzydła prezentując oszałamiający wachlarz szerokich lotek, którym powachlowała przed siebie posyłając ku samczykowi chłodny powiew wiatru i swój zapach. Nozdrza na jej nosie rozdęły się i zwęziły, gdy zaraz potem jej pysk rozpromienił oszałamiający uśmiech, tak spokojny i szczery, że trudno było od niej oderwać wzrok.
– Wszystko w porządku? – zapytała ciekawa co zobaczył w we wodzie. Podeszła do brzegu. Jak zwykle. Jak królowa. Jak przywódczyni. Dostojnie, pewnie... A jednak tak lekko jak niematerialna zjawa. Jej ciało płynęło i falowało, gdy przechodziła obok samca. Stanęła przed brzegiem i spojrzała w toń. Jej kryształowe ślepia zatrzymały się na odbiciu, które przedstawiło jej lustro wody. O bogowie... Choć uroku jej przybyło, to jednak zauważyła postępującą bliznę upływającego czasu. Odwróciła głowę w stronę samca.

[Gwar Traw]

Wzdrygnął się na wydźwięk czyjegoś głosu. Znajomego głosu, jakimś cudem, chociaż kiedy spojrzał sobie przez bark ujrzał kogoś obcego. Ostatnio działy się z nim dziwne rzeczy, może to przez tę chmurę otaczającą Kaskadę? Erja był niezwykle zmęczony, a nasilające się wizje, których nie potrafił zrozumieć tylko to pogłębiały.

Mogę spytać co tu robisz?

O nie, nie, nie. Przerabiał to już wcześniej, parę dni temu, z kimś zupełnie innym. Miał ochotę złapać się za głowę.

Och, to ty. Dobry wieczór, Moro

– Moro? – wymamrotał, co pewnie byłoby niezrozumiałe gdyby łowczyni dalej stała między drzewami, zamiast tuż przy nim. Brwi samca zatańczyły niemrawo, kiedy ten się zastanawiał. Zerknął na nią z dołu. – Jesteś Mora. – Nawet nie zapytał, z jakiegoś powodu to wiedział.

[Diamentowe Serce]

Łowczyni bardzo rzadko pokazywała się innym smokom. Była jak leśny duch, który zjawiał się tylko tym którym ufała. Dlatego nie wychodziła sama poza terytorium swojego stada. Dlatego była rzadkim widokiem w tym miejscu. A jednak już tutaj kiedyś była. Serce kołatało w jej piersi, kiedy wspomnienia utworzyły w głowie przyjemny obraz. Długi, pierzasty ogon zaszurał po wilgotnej trawie korząc srebrzyste krople z drobnych listków, podczas gdy Erja przyglądał się jej jakby zobaczył ducha. Może i coś w tym było, ale póki co była całkowicie materialna.
Smoczyca ściągnęła łuki brwiowe, kiedy nieznajomy samczyk wywołał jej imię. Łagodnie falujący ogon zatrzymał się i opadł na miękką trawę, zaś wzrok samicy zdawał się teraz przewiercać samczyka jakby zrobił coś bardzo nieostrożnego.
Zrobiła krok w jego stronę delikatnie rozkładając skrzydła, aby podkreślić swoje zdecydowanie. Fakt, że znał jej imię, a ona pierwszy raz w życiu widziała go na oczy, był mocno niepokojący dla niej. To był szpieg?
– Możliwe... – odparła przeciągając zgłoski. Przypatrywała mu się kręcąc głową na boki. – Kim jesteś? Skąd znasz to imię? – zbliżała głowę do jego głowy. Nozdrza smoczycy rozchylały się, gdy zaciągała się jego zapachem.

[Gwar Traw]

Jej zdziwienie tylko napędziło mu wewnętrznego stracha. Czyżby powiedział coś nie tak? Zwalczył chęć ucieczki wzrokiem na bok, utrzymywał więc z nią kontakt wzrokowy. Poniekąd tylko w ten sposób mógłby się jej jakkolwiek przeciwstawić. Znał podstawy walki, jednak nie łudził się, by podziałały na dorosłą smoczycę. Może nie był już pisklęciem, ale daleko mu do pełni rozmiarów.

Otworzył pysk żeby odpowiedzieć na to pytanie, ale żadne słowa nie uciekły mu spod języka. Złapał się na tym, że nie miał pojęcia co mógł jej powiedzieć. Nie wiedział skąd zna to imię. Choć zwykle był prawdomówny, tak teraz szczerość wydawała mu się niezwykle głupia.

'Przed chwilą usłyszałem twój głos w swojej głowie' nie brzmiało zbyt przekonywująco.

Przecież to ty mnie nauczyłeś podstaw. Pamiętasz, jak wytropiłam Forkora?

Ścisnął brwi ku sobie, znowu.
– Forkor? – wymamrotał sam do siebie, raz jeszcze słysząc nieznane sobie imię. To musiało być imię, tak brzmiało z kontekstu.

Jednak to kolejna fala dziwnych, obcych wspomnień niemalże zgięła go w pół jak silny wiatr lichą trzcinę.

Myślę, że chciałabym mieć z tobą pisklaki.

Mora... Serce

Wytrzeszczył oczy i zamrugał, zadzierając brodę. Tak, to był na pewno jej głos. Rozmowa z kimś innym. Z kim? Dlaczego proponowała mu tak beztrosko pisklęta? Znali się? Jak się w ogóle robiło pis-.

Nieważne. Wyglądał pewnie jakby zmagał się z tętniakiem, takie robił dziwaczne miny. Przemielił powietrze w pysku, zbyt długo myśląc nad tym co powinien odpowiedzieć. Postawił jednak na złoty środek.
– Nazywam się Erja – przedstawił się zaledwie, poruszając przy tym uchem. Zwrócił też uwagę na jej kolory. Miewał dziwne sny, różne. Zwykle nie sposób było je rozszyfrować, ale im dłużej na nią patrzył, tym bardziej był przekonany, że to nie były przypadkowe koszmary.

Jednak nic o tym nie wspomniał, ścisnął wargi w poziomą kreskę.

[Diamentowe Serce]

Mora przypatrywała się smokowi, trochę grając groźną. W rzeczywistości nie miała zamiaru go krzywdzić, ani przestraszyć. Chciała swoją postawą wydobyć z samczyka więcej informacji, bo zdawał się jej zagubiony i posiadać poufne informacje.
Forkor. Kolejne imię. Nie smoka, ale pewnego kotołaka. Kompana jej byłego partnera. Serce spuściła wzrok czując, że naciskiem nie zadziała tu wiele. Nie cofnęła się, ale usiadła rozluźniając barki.
– Forkor był kompanem mojego zmarłego partnera. Powiedz mi... Skąd znasz to imię? Znasz mnie? – zapytała zmieniając taktykę.

[Gwar Traw]

Trudno było go wystraszyć samą mimiką pyska. Bał się nieco innych rzeczy, pozornie głupich, ale mając za mamę takie ziółko nie sposób było drżeć przed byle pierwszą postawą. Poza tym, trochę osłupiał na jej wyznanie.
– Zmarłego? – powtórzył cicho, jakby ponowne wypowiedzenie tych słów miało im nadać większej prawdziwości.

Postukał pazurami nerwowe staccato, myśląc. Cokolwiek by nie powiedział zabrzmiałoby to absurdalnie. Nie zwykł kłamać, jednak czasem nie było innego wyjścia. Niespecjalnie chciał wychodzić na obłąkanego. I bez tego patrzyli na niego dziwnie, kiedy przyłapywali go na rozmowach z kwiatami...
– Uh – zmieszał się. – Chyba je gdzieś usłyszałem, w Ziemi żyje dużo bardzo starych smoków. – Podrapał się po karku w zakłopotaniu.

Nie zdążył nawet mrugnąć po ponownym spojrzeniu na nią, a przez jego ślepia przeleciał obraz kilku wydarzeń. Przysiągłby, że widzi jak jakieś ostre, obślinione kły zaciskają się na powietrzu tuż przed jego pyskiem. Gwałtownie się dźwignął do siadu i odchylił.
– Co ty wyprawiasz? Zaatakuj, to nie takie trudne. Kwariemu nic nie będzie, dopóki nie dopuścimy do niego reszty. – Ton jaki przywdział był chłodny, który z każdym słowem powoli wracał do właściwego, tego Erji. Nie miał pojęcia czemu to mówi, ani o co chodziło, a lekko wytrzeszczone oczy to zdradzały. Język działał tym razem szybciej niż uszy czy rozum.

Nim jednak zorientował się w sytuacji, obraz zniknął.

[Diamentowe Serce]

Coś tu jej nie pasowało. Bardzo, bardzo dużo.
– Co do jasnej... ? – parsknęła, gdy smok zacytował słowo w słowo zdanie Trzaska. Zmrużyła ślepia.
– Czekam na prawdę, kochany – starała się być miła, ale samczyk coś przed nią ukrywał. Jakiś sekret.

[Gwar Traw]

Położył uszy na boki niczym wystraszony królik, którego pewnie teraz przypominał. Otworzył pysk, żeby coś odpowiedzieć, jednak zabolała go monstrualnie głowa. Zamknął oczy, syknął przeciągle, a następnie próbował potrząsnąć głową. Tak, jakby ten manewr wyrzucił spod jego czaszki te dziwne wizje.
– Szary, brązowy, czarny, chudy, kudłaty – wyliczał jak w transie, widząc przed sobą watahę wilków. Przez moment myślał, że go nie zauważają, ale jakby...sam skoczył w ich kierunku? A jednak nadal leżał w miejscu. Dziwne uczucia, zrobiło mu się wybitnie niedobrze.

Zauważył kilka rzeczy. Dużo smoków, krzyki, jeden nieprzytomny, reszta próbowała walczyć. Przetarł łapą znowu oczy i odzyskał rezon. Zamrugał, by zadrzeć brodę i przyjrzeć się łowczyni nieco zamglonym wzrokiem.
– Uciekłaś, zostawiłaś stado – szepnął. Nie oceniał, był bardziej zdziwiony. – Dlaczego? – zapytał, nie rozumiejąc co zaszło i powodów dla których młodsza Mora postąpiła w ten sposób. Bo chyba była młodsza, na pewno chudsza.

[Diamentowe Serce]

– Szary, chudy? Brązowy? ... – powtarzała w myślach. Zaraz! Aż się wzdrygnęła. – Wilki. Pięć wilków w dolinie – powiedziała, gdy ją oświeciło po powiązaniu słów Trzaska z określeniami wilków.
– Ale skąd ty to...? – urwała zdanie, gdy samiec zapytał o tamtą sytuację. Ukradkiem przełknęła ślinę.
– Nie uciekłam. To znaczy... tak, wyglądało jakbym uciekła, ale chciałam pomóc inaczej. To było dawno – ściszyła głos. – Byłam młoda. Dużo młodsza. Powiedz mi, proszę, skąd o tym wiesz? Proszę – spojrzała mu głęboko w oczy. Chciała wiedzieć. Te wspomnienia nie były najmilsze, szczególnie to co się działo potem, ale chciała wiedzieć chociaż skąd ten obcy samiec o tym wszystkim wie.

[Gwar Traw]

Jej zdziwienie wcale mu nie pomagało. Jeżeli spodziewał się, że ktokolwiek będzie znał odpowiedź to właśnie ona – jako bohater grające pierwsze skrzypce w jego wizjach. Poskubał wystającym kłem górną wargę. Wręcz widoczne były zębatki obracające się nad jego głową, tak intensywnie myślał.
– Nie wiem – przyznał w końcu. – Widzę rzeczy. Czuję, słyszę. Jakbym tam był, jako jeden z uczestników. W nocy śni mi się brązowo-biały kot z rozetami. Ale też jakieś pisklęta. Szare z czerwoną grzywą, pomarańczowe z zieloną błoną. Nie mam pojęcia kim są, nigdy ich nie widziałem. – Skrzyżował łapy, opierając o nie brodę. To wszystko nie miało sensu.

Znowu na nią spojrzał i wtedy przed oczami miał trochę inną wersję jej. Z łuskami, grzywą, pozbawioną skrzydeł. Do tego...z wąsami? Poruszył uszyma w rozbawieniu, choć mimika jego pyska nie wskazywała na to, żeby miał dobry nastrój. Zwykle wyglądał dość melancholijnie. Dla Mory ta postawa mogła być bardzo znajoma.
– Kiedyś miałaś łuski? – wymamrotał bardziej sam do siebie niż do niej.