Wzgórze

[Subtelny Gniew]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

– Nic – odpowiedziała Seraficzna raczej z wrodzonej uprzejmości niż ze szczerego serca. Nie, nic. Tylko te niezwykłe, przerażające oczy z kocimi źrenicami. I ten ironiczny/zimny uśmiech, który przeszywał ją na wskroś ze skutkiem większego dyskomfortu niż prawdziwy, naturalny mróz. Cóż. Czego mogła się spodziewać po cienistym? Jednak stado prędzej czy później kształtowało swoich członków, powodując, że dzieci/podwładni (trudno powiedzieć jak ich traktował) Uśmiechu szczycili się pewną osobliwością. Nawet jeśli się do niej nie przyznawali.

– W zasadzie to – Seraficzna nabrała odwagi i na lodowaty uśmiech odpowiedziała chwilowym, sztucznym wyszczerzeniem śnieżnobiałych zębów (była w końcu fanką mięty) i tym razem szczerą odpowiedzią. – Wiele rzeczy – gdzie podział się zdrowy rozsądek tej baby? Nagłe pojawienie się cienistego, zaczepki, pogaduszki. Ten smok był od niej z dwa razy starszy! Gdzie jest ten przycisk włączający alarm – ZMYWAJ SIĘ STĄD?

– Zakładam, że nikt mnie nie zabije – odpowiedziała na drugie pytanie, naśmiewając się ze swojej wcześniej naiwności, bo teraz nie była tego taka pewna.

[Spojrzenie Mroku]

W zasadzie to spojrzenie był niedo starszy niż wyglądało to na pierwszy rzut oka. Faktycznie miał sporo ponad 50 księżycy na karku. To jego niezbyt imponujący wzrost i zwarta sylwetka odejmowały mu trochę wieku.
Gdy usłyszał dwie sprzeczne odpowiedzi jego uśmiech nieco się poszerzył, lecz chwilę potem zelżał do niewielkiego grymasu, gdy łowca odpowiedział:
– Wiele? Aż tak straszny nie jestem. Nie widziałaś chyba strasznego smoka.
Mówiąc to usiadł naprzeciw swojej rozmówczyni, wdzięcznie poprawiając ułożenie pierzastych skrzydeł na grzbiecie i owijając ogon wokół siebie. Teraz to na pewno można powiedzieć że nigdzie się nie wybierał.
– Może i nikt. Ja z pewnością tego nie planuję. Ja morduję tylko zwierzęta w lesie, zabijam matki na oczach potomstwa i przerywam zabawy leśnych istot urywając im łby. Ale smokowi jeszcze nigdy nic nie zrobiłem. Ale czy na pewno NIC nie zrobi Ci krzywdy? W mroku nocy, trudno dostrzec skradającego się wilka -odparł łowca spokojnym, głebokim tonem. Młoda kleryczka wydawała się być naiwna. Zupełnie jak jej przywódca. Złudzenie nigdy nie wydawał się być odpowiednim kandydatem na to stanowisko. Nie potrafił pojąć że świat ma tą gorszą stronę.

[Subtelny Gniew]

I klaps. Spojrzenie na stałe zadomowił się w tej rozmowie. A była, kotku, szansa, żeby jednak tego nie zrobił! Trzeba było nic nie mówić, milczeć, patrzeć w dal, a najlepiej stwierdzić, że się śpieszysz i odlecieć, ale kto tu słucha, starego, ale zdrowego na umyśle narratora.
Seraficzna niestety nie mogła nacieszyć się tonącym słońcem. Zamiast widoku horyzontu zadowolić musiała się obserwowaniem Spojrzenia. Ona, jako dosyć chuda i mała smoczyca wyglądała przy dorosłym cienistym jak pisklę. Albo gorzej. Mimo to wyciągała dumnie głowa nie okazując spojrzeniem niepokoju szybciej bijącego serca. Nawet gdy Spojrzenie dotknął jej czuły punkt – nigdy nie lubiła słuchać o zabijaniu. A obrazowość opisów łowcy tylko utwierdzała ją w przekonaniu, że ekstremalnie się tym brzydzi.

– Miło – skomentowała to krótko zatrzymując proces wyobrażania sobie tych drastycznych scen. – Tylko chore wilki zbliżają się do miejsc gęsto zaludnionych przez smoki, a wspólne tereny bardziej nasiąknięte są naszym zapachem niż obozy – odpowiedziała. Nigdy nie bała się drapieżników. Przynajmniej nie tych obcych w kwestii gatunkowej.

[Spojrzenie Mroku]

Seraficzna w porównaniu do starszego smoka wcake nie wyglądała na tak małą. Smoki rosną głównie do 20 księżyca życia, więc kleryczka, która zbliżała się do tego wieku, była porównywalna wzrostem do siedzącego przed nią łowcy.
– Miło? Nawet nie wiesz jak bardzo. Uczucie gdy spod twoich pazurów, które właśnie rozorały sarnie szyję, tryska krew jest wspaniałe -rzekł Mrok, mówiąc zadowolony. Trochę wręcz rozmarzony- Tylko wiesz czego mi brakuje? Strachu. Gdy zabijasz tak szybko, ofiara nie ma czasu na reakcję. Nie jest sobie uświadomić swojej beznadziei. Nie jest w stanie szarpnąć się, próbując naiwnie uciec od nieuniknionego końca. Choć czasem zdarza się, że szpony nie przetną tętnic gładko, więc śmierć nie jest szybka. Zdarza się też że jedynie krtań jest rozerwana, więc ofiara się dusi. Ale z rzadka.
Po tych słowach rozejrzał się wokół jakby sprawdzając czy nikt ich nie ogląda lub nikt na nich się nie czai. Choć wzrok samca nie był zbyt dobry w świetle dnia, to w mroku sprawdzał się doskonale. Zachowanie to stanowiło jego odruch. Przywyczajenie. Tik.
-Wilki przychodzą wszędzie gdzie mogą znaleźć łatwy łup. W nocy nie ma tu wielu smoków, a zagubione pisklę nie stanowi dla takiego wilka problemu. Myślisz że jak daleko od obozu można natrafić na drapieżnika? Bo ja wiem że bardzo niedaleko.

[Subtelny Gniew]

Smoki, a jeśli nie smoki to przynajmniej Seraficzna, miała w zwyczaju ciągniecie z pozoru prymitywnych dyskusji w nieskończoność, podśmiewając się pod nosem z ich niezwykłej trwałości. Kogo by nie spotkała rozmawiała o gwiazdach, pogodzie albo o niebezpieczeństwa, gorzej o wilkach. Pod maską ironii temat wydawał się poważny, choć to też była maska pisklęcych strachów.
Miłośnik zabijania, gorzej miłośnik cierpienia zwierząt. Gorzej wybrać nie mogła. Gdyby miała pięć księżyców, a Spojrzenie nie wyglądał ekstremalnie groźnie (umówmy się że była różnica między urodzoną kościstą kruszyną, a łowcą, któremu niedługo stuknie sześćdziesiątka) z pewnością wyłożyłaby mu, co sądzi o takim światopoglądzie, a on, w tym idealnym świecie byłby skłonny to rozważyć.
Ale Seraficzna nie była Velum, niedługo miała osiągnąć dorosły wiek i mimo dawnej bezczelności i przesadnego narcystycznego optymizmu, teraz myślała raczej zdrowo. Nie zamierzała plątać się w dyskusję o zabijaniu. Uśmiechnęła się uprzejmie, chcąc okazać zrozumienie? to ze go słucha? aprobatę? Ważne, żeby nie postanowił jej zabić, albo oślepić.

– Nie jestem pisklęciem – zaznaczyła. No właśnie! Zamiast głębokich rozważań, gadka o wilkach. – Będę uważać, choć, mimo tych uprzejmych ostrzeżeń – nie dało się zatrzymać fałszu w słowie "uprzejmy". – Nie słyszałam jeszcze o smoku, którego pożarłby wilki na Czarnych Wzgórzach.

[Spojrzenie Mroku]

Oj, ale czemu nagle zrobiło się nie miło? Spojrzenie był porpostu szczery, a rozmowa zeszła po prostu na temat, w którym, jak każdy łowca, sie specjalizował. Widząc nieco kpiący (a przynajmniej tak go zinterpretował) uśmieszek rozmówczyni, która postanowiła nic nie odpowiadać, uznał że nie będzie drążyć teamtu, który szybko się z resztą wyczerpał.
– Oczywiście że nie jesteś. Nie mówiłem o Tobie, kleryczko -rzekł wywracając ślepiami- Nie słyszałaś o pisklakach zjadanych przez wilki, ale z pewnością słyszałaś o pisklętach, które zniknęły pod nieuwagą opiekunów, co? Zaufaj łowcy. Wilki i inne drapieżniki nie unikają jakoś specjalnie smoków.
O tak. Zdecydowanie. Można by nawet powiedzieć że smoki są traktowane jako potencjalny posiłek.
Nagle zaczął wiać lodowaty wiatr, a zaraz po nim zaczął padać śnieg, tworząc razem zadymkę. Wpierw niewielką, lecz szybko nabierającą mocy, w miarę jak śniegu było więcej, a wiatr silniejszy. Odczuwalna temperatura spadała gwałtownie. Czując nagłe zimno pustynno-północny łowca opatulił się jedynie czym miał pierzaste: skrzydłami. Nie cierpiał zimna. Był bardziej pustynnym niż północnym. Wkrótce zrobi się naprawdę zimno.

[Subtelny Gniew]

Ta edukacyjna pogaduszka chyba nie należała do bardzo interesujących. Spojrzenie chyba szczerze nie chciał, żeby zaatakowały ją wilki i bardzo starał się namówić ją, aby mimo wszystko się ich bała. Czyżby dlatego tu stał? Doświadczony w zmaganiach z drapieżnikami, aby chronić ją przed potencjalnym zagrożeniem.
Halo? Pobudka? Naprawdę Seraficzna wciąż zapominała o tym, że rozmawia z cienistym, który nawet nie stwarzał pozoru wyjątku od reguły. Może bawiła go ta rozmowa, albo coś innego trzymała go przy w tym miejscu, ale z pewnością nie obchodziło go czy Seraficzną coś zje, czy może jednak nie.

– Upajasz się strachem? – kleryk niepostrzeżenie wróciła do wcześniejszego tematu poruszonego przez łowcę. Dlaczego? Po co? Nierozsądne dziecko Życia. Spojrzenie miał rację. Złudzenie i jego podopieczni nie zdawali sobie sprawy z niebezpieczeństwa, jakie na nich czyhało. Albo gorzej. Zdawali sobie sprawę i nic z tym nie robili. – Wy cieniści chyba lubicie cierpienie, czyż nie? Ja osobiście tego nigdy nie zrozumiem tej fascynacji.

[Spojrzenie Mroku]

Oh stereotypy. Cienie nie były z natury złe tylko po prostu inne. Gdyby chciały komukolwiek zadawać krzywdę, nie zostałyby w wpuszczone na tereny wolnych stad, prawda? Wbrew pozorom Cień może być dobrym sojusznikiem. Tylko trzeba się umieć z nimi porozumieć. Śnieżyca nabierała na sile, a łowca coraz ciaśniej owijał siebie skrzydłami. Co ciekawe samica z Życia nie wydawała się przejmować mrozem. Zapewne było w niej więcej północnego niż w Mroku.
– Lubię ekstremalnie skrajne uczucia. Te negatywne, gdy nie przytrafiają się mi, a pozytywne gdy ja je odczuwam. Wtedy czuję że ten świat żyje. Że coś sie dzieje. Lubię zabijać zwierzęta, bo to daje mi satysfakcję tak jak wojownikowi wygranie pojedynku. Uwarzasz to za bestialstwo? Dla mnie większym złem jest zabijanie bez nawet śladu uczuć. Traktowanie tego jak rutynowy obowiązek.
Antrasmer spojrzał się na pokryte już chmurami niebo. Nie. Nie rozpogodzi się.
– Czy Cienie lubią cierpienie? To nie reguła ale częste zjawisko. Nie do końca wiem co kieruje Ankaą poza żądzą krwi. Nawet ja nie do końca umiem ją rozgryźć. Uśmiech na przykład nie ma nic przeciwko zadawaniu bólu ale nie jest od tego uzależniony. A ty, co sądzisz o swoim i o moim stadzie? Tylko bądź szczera.
Zadając pytanie przekrzywił lekko łeb najwyraźniej zaciekawiony, co też kleryczka odpowie.

[Subtelny Gniew]

Seraficzna nie uważała, by ta śnieżyca była jakaś wyjątkowa paskudna. Zima praktycznie się kończyła, a to, było jak wywalanie ostatnich płatków śniegu na zmęczoną ziemię. Adeptka przycisnęła tylko skrzydła do boków. To ją rozgrzewała. Nie dawała jednak po sobie poznać, że mróz wyjątkowo jej doskwiera.

– Nie powiedziałam, że to bestialstwo – wzruszyła barkami, choć rzeczywiście, interpretowało to zachowanie jako zbyteczne okrucieństwo. Nie mniej jednak jej rodzina także zabijała zwierzęta. Ona osobiście nigdy nie splamiła się cudzą krwią, ale czy nie mogła zaprzeczyć, że nie próbowała. Seraficzną dziwiła ta szczera i z pozoru niewinna wylewność. Seraficzna mogła się tylko domyślić, że Spojrzenie nazywa Anką Dwuznaczną Aluzję. W sumie. Łowca nie wydawał się taki straszny, jak na pozór jej się wydawało. On rozumiał. Nie bronił wojowniczki ani jej nie skazywał, tak jak jej stadni przyjaciele. Rozumiał. Nie ważne, ze sam nie do końca znał jej myśli. Chyba ich to łączyło. Seraficzna też pragnęła rozumieć, a nie oceniać.
Co myśli o ich stadach? Szczerze się uśmiechnęła i spojrzała Spojrzeniu prosto w oczy swoim lazurowym spojrzeniem pełnym dumy i wrodzonej odwagi. Cóż, graniczącej z głupotą, ale wciąż urzekającej.

– Myślę, że minie mnóstwo czasu zanim powstanie między nimi fala porozumienia – nie miała na myśli siebie i Spojrzenia. Oni chyba już nawiązywali jakąś cienką nić. Czy jednak nie byli wyspą w wielkiej międzystadnej kłótni?

[Spojrzenie Mroku]

Seraficzna zdawała się być pierwszym smokiem z Życia, który nie wywarł na nim złego wrażenia. Ba. Może nawet to wrażenie jest pozytywne? Jej zachowanie wcale go nie prokowało. Była w miarę szczera i nie zachowywała się jak drżypłoszka. Zimno już nie przybierało na sile, a Spojrzenie zaczął się do niego przyzwyczajać. Nie było już tak źle.
-Sądze że aż do zmiany przywódcy – odparł łowca. Osobiście uważał że zachowanie wielu smoków z Życia wywołane ułomnym przywódstwem
– Ponoć panują u was jakieś niepokoje. O co dokladnie chodzi?
Granatowołuski samiec podszedł bliżej do samicy, na odległość odpowiednią do prowadzenia rozmowy. Do tej pory siedzieli dość daleko od siebie. Teraz mogli mówić ciszej i bez problemu patrzeć sobie w oczy.

[Subtelny Gniew]

// fala porozumienia o.o co się ze mną dzieje?

Drgnęła, gdy Spojrzenie wspomniał o przywódcy. Czy naprawdę wszyscy tak uważali? Złudzenie był najlepszym ojcem stada, jakiego mogła sobie wyobrazić. Nie widziała w nim żadnej ułomności, wady. Był dobrym tatą, przyjacielem, wojownikiem. Każdego potrafił wysłuchać, a gdy ktoś wykazywał się głupotą, czy go nie karał? Surowo, ale skutecznie.
Nie mogła ukryć zdenerwowania. Grymas niezadowolenia przemknął przez jej pysk. Poza tym do tej pory nastrój raczej się poprawiał. Nie można było nie zauważyć, że w tej chwili opadł w nagłym tempie. Seraficzna odwróciła na chwilę wzrok. Nic jednak nie powiedziała. Nie zamierzała kłócić się z obcym smokiem. Miał prawo wyrażać swoje zdanie. Każdy miał prawo wyrażać swoje zdanie, nawet negatywne. I tak łowca był lepszy od Hipnotyzującej, która nie dążyła do zrozumienia lecz do buntu, obelg i nienawiści. Kleryk miała zaś prawo milczenia. Spojrzenie dał jej to prawo, nie narzucając się z opinią. Podniosła na niego wzrok. Czy naprawdę był taki jak się zdawał?

– W każdej rodzinie zdarzają się zwady – odpowiedziała obojętnie. Nie chciała osłabiać wizerunku Życia w opinii międzystadnej. Poza tym nie była aż tak bezmyślna, by wylewać się ze swoimi wątpliwościami obcemu smokowi. Zwłaszcza smokowi z Cienia. A dopiero co smokowi, który pachniał powodem tych sporów. Spojrzenie przybliżył się, a Seraficzna zadrżała. Nie bała się. Tylko czuła w związku z tym jakiś inny osobliwy niepokój. Patrzyli sobie w oczy, a ona nie wiedziała o co zapytać.

– Czy kiedy polujesz, przeszkadza ci ograniczenie terenowe? – spytała od niechcenia pragnąc przerwać niezręczną ciszę, która zawisła w wiecznym szumie śnieżycy. Poza tym nie chciała, by Spojrzenie drążył temat Życia.

[Spojrzenie Mroku]

Czarny smok na jej uwagę i brak chęci wzruszył tylko barkami. Dostrzegł jej grymas. Widać że poruszył pewien nie taki nowy problem
– Nawet jeśli mam legitymację do władzy w Cieniu jako pierworodny Zaklincza, o czym wszyscy w Cieniu wiedzą, to nie ma między mną, a Kheldarem żadnych zgrzytów. Nie upominam się o stanowisko, bo wiem że jest on lepszym przywódcą niż ja bym był ja. Nasza rodzinka jakoś dobrze się dogaduje. Ale... Nie wiem co tam u was się dzieje. Ja Złudzeniu swego czasu powiedziałem co się wydarzy. Ostrzegłem go. Teraz zależy wszystko od niego.
Faktycznie, Cień pozbawiony był podziałów. Ale pewnie dlatego że było ich tak mało. Życie było obecnie o wiele liczniejsze. Zwłaszcza pod względem młodzierzy...
– Nie. Łowców w Cieniu jest dwóch i nie ma zbyt wielu gąb do wykarmienia. A co? Macie coś do oddania?
Granatowy smok uśmiechnął sie znów do kleryczki. Znów zrobił krok w jej stronę. Teraz stał już po prou blisko.

[Subtelny Gniew]

Wysłuchała Spojrzenia z niemałą uwagą. Następcy, prawa do władzy. Seraficznej wydawało się to dziwne, może lekko śmieszne. Na pysku nadal było jednak widać cień zdenerwowania tematem Złudzenia. Emocje nie stygły, zwłaszcza, że Spojrzenie znów wspomniał jej ojca. Czyżby się znali? Spojrzenie go ostrzegł? Przed czym? Kiedy? Jej ciekawość zmorzyła się dziesięciokrotnie. Ale mimo narastających emocji z jej pyska wydobywał się tylko oddech. Naruszony w harmonii, lecz nie bardzo nierówny.
W sumie, gdyby myśleć o przywództwie jako dziedziczności, to czy ona nie była ważnym członkiem pierwszej rodziny. To zgadzałoby się z jej dumą i arogancją. Przynajmniej za młodych księżyców. Mała księżniczka. To ci dopiero. Milczący w takim razie był następcą "tronu". Doprawdy śmieszna wizja. Ciekawe co on by na to powiedział.

– Nie moja rzecz rozporządzać terenami – na jej pysk wrócił wcześniejszy uśmiech. Zostawili za sobą trudny temat z nadzieją gładkiej rozmowy. Mniej prymitywnej niż ta o niebezpieczeństwie związanym z wilkami. Spojrzenie się przybliżył. Znowu. Nie sądziła, że nie może jej dosłyszeć. Ale nie ekscytowała się ani nie bała. Smoki Cienia lubiły ukazywać stopnie poznania odległością między rozmówcami. Dlatego tylko rzuciła łowcy zadowolone spojrzenie. Czyżby robiła na cienistych dobre wrażenie?

[Spojrzenie Mroku]

Każde stado ma inne zwyczaje. Cień nie pochodził stąd, dlatego tak się różni od reszty stad. Ale trzeba zaznaczyć że dziedzictwo nie stanowiło reguły. Jedynie wskazówkę, gdyż rodzina, która sprowadziła tu Cień cechowała się wewnętrzną siłą.
Samica nie odsuwała się od niego. Przynajmiej nie była taka strachliwa czy nadwrażliwa jak inna, pewna smoczyca z jej stada. Ale tamtej dawno już tu nie ma. Patrząc się teraz mógł dokładniej wejrzeć w jej oczy i dostrzec kryjące się w nich emocje. Uśmiechnął się do niej szeroko. Znowu. Jednak ten uśmiech nie był lodowaty, a jedynie... tajemniczy. Za to srebre i złote ślepia zaglądały głeboko w jej oczy prosto w jej duszę. Nie będą już w stanie ukrywać swoich emocji.
– Ziemiami może nie dysponujesz, ale wciąż masz wiele do zaoferowania -przemówił niskim głosem o zaskakująco ciepłym i głębokim tembrze. Co za nagła zmiana zachowania! Niczym jak na polowaniu. Najpierw podchody, a teraz działanie.

[Subtelny Gniew]

Zaskoczył ją. Teraz gdy stali tak blisko, że mogli dostrzec każdy szczegół wylewnych oczu, słyszeli także swoje oddechy i czuli swoje ciepło. Kontrastowało to z chłodem nocy, która nie wiadomo kiedy zabłysnęła gwiazdami żegnając na dobre blask słońca na zachodzie. Spojrzenie widział w jej oczach niepokój związany z minionym tematem powoli zmieniające się w zadumanie, nie tylko zadumanie, lecz także coraz większą satysfakcją. Ona zaś widziała w kolorowych oczach łowcy nie tylko przerażającą różnorodność i czujność kocich źrenic, lecz także niespotykane dotąd w Cieniu ciepło i groźną śmiałość. A jednak nadal nie wiedziała, kim jest i czego tak naprawdę chce. Choć to drugie było bardziej jasne.

– Młodość zawsze ma wiele do zaoferowania – odpowiedziała odwracając wzrok za łowcę zadziornie i arogancko. Tak jak lubiła. Nie mogła zaprzeczyć, że serce zaczęło kołatać jej w piersi. Ale nie bała się. Co więcej. Intrygowało ją, żeby nie powiedzieć fascynowało. Co teraz? myślała tylko, zapominając o tym, że ma do czynienia z cienistym. Nie wiedząc o tym, że ten cienisty chciał ją najpierw zabić.

[Spojrzenie Mroku]

I ona go zaskoczyła. Szczerze powiedziawszy spodziewał się odrzucenia, a conajmniej strachu albo obawy. A tym czasu potwierdzenie znajduje powiedzenie o cichej wodzie. Zaskoczonzleprzede wszystkij zadowlony łowca zamruczał drapieżnie
-Zaraz mi pokażesz. Ale wydaje mi się że to Twój debiut, co? – zagadnął opuszczając łeb tak że ich czoła niemal się stykały. Jego ogon tymczasem dyskretnie znalazł się za kleryczką, by po chwili owinąć się wokół niej, a jego końcówka łaskotać ją w podbrzusze. Atramentowy nie zamierzał zachować się jak bezmózga bestia. On był cywilizowaną istotą. Choć wciąż był tym samym Mrokiem.

[Subtelny Gniew]

Okej. Seraficzna całkowicie dmuchała na zdrowy rozsądek, który albo poległ, albo prostu stchórzył i poddał się, zostawiając adeptkę samą z tą chorą fascynacją. Czy naprawdę była na tyle dorosła, by to zrobić? I to jeszcze ze smokiem, którego dopiero co spotkała. "Miłość" od pierwszego wejrzenia. Co za prostacka pomyłka. Jeszcze do tego cienisty. Dwa razy starszy od niej.
Oczywiście, że normalna smoczyca na jej miejscu spanikowałaby i uciekła. To byłoby przykre doświadczenie. Raczej. Ale nie dla Seraficznej. Ona czuła satysfakcję, że jest punktem zainteresowania. Że jestem punktem pożądania. Uwaga skupiona na jej osobie – chyba ją to podniecało. Bo przecież nie mogła zakochać się w przerażających ślepiach Spojrzenia. Nie przesadzajmy też z uprzejmością.

– Tylko ci się wydaje – odpowiedziała pełnym głosem znów spoglądając mu w oczy. Uśmiechnęła się drapieżnie, gdy dotknęli się czołami. Opamiętaj się. Seraficzna uspokoiła zdrowy rozsądek. Przecież nic jej nie będzie. Przecież to ona się bawiła, a nie Spojrzenie. Ta zabawa sprawiała jej rozkosz. W jej oczach rodziła się fascynacja. Wręcz chora fascynacja.
Przybliżyła się jeszcze bardziej. Zrezygnowała z kontaktu wzrokowego i przejechała łbem po jego szyi delikatnie ku dołowi. Tymczasem ogonem wyszukała jego ogon i powoli zawinęła się wokół niego, by na końcu uścisnąć go z całych sił. Raz kozie śmierć. Co nie? Raz kozie śmierć...

[Spojrzenie Mroku]

Och tak. Spojrzeniu spodobał się ten wzrok, tak pełen chorej ciekawości, fascynacji. Seraficzna doskonale wiedziała że w tej pozycji jest zdana w pełni na jego łaskę. To nie ufność sprawiała że akceptuje taką sytuację, tylko pożądanie, instynkt i właśnie ta fascynacja. Spojrzenie już się nie odezwał. Przewrócił tylko Seraficzną na grzbiet i...

*********
Nietypowa para leżała na ziemi, a powietrze ponad nimi drżało od wspólnego ciepła ich ciał. Samiec leżał na Seraficznej, lecz po chwili przewalił się na bok, kładąc się obok niej. Najwyraźniej właśnie skończyli. Czy będą z tego jaja? Mogłyby być, gdyby nie młody wiek kleryczki.
– Z pewnością masz wiele do zaoferowania -rzekł cicho, wprost do jej ucha. Ich ogony były nadal ciasno splecione, a łapa Mroku spoczywała na barku Seraficznej.

[Subtelny Gniew]

Doprawdy było to dziwne, a zarazem fascynujące uczucie. Ale, mhm, Seraficzna czuła się poniekąd zawiedziona. Kojarzyła to z jakimś wielkim BUM swojego życia. Z rozkosznymi myślami, tęsknotą, szczęście od czubka nosa po koniec ogona. A tymczasem zaczęło się i skończyła. Wpatrywała się teraz w gwiazdy, rozmyślając nad sensem tej nocy. Nie żałując, ale też nie zbytnio się ciesząc. Mhm, w sumie nie odczuwała żadnych skrajnych emocji. Tkwiła w podejrzanej obojętności i nie wiedziała czy to dobrze czy to źle.
Skupiona na zadumaniu nawet nie usłyszała słów Spojrzenia, który chyba był zadowolony. Może by ją to ucieszyła, gdyby w ogóle przejmowała się jego uczuciai. W sumie zapomniała o tym, że leży obok niej. Było jej wyjątkowo ciepło, choć czuła, jak płatki śnieg naruszają gorąc jej ciała krótkimi ciosami chłodu.

I po co ci to było? załamywał się zdrowy rozsądek, który niepostrzeżenie wrócił na swoje miejsce. Chyba uciekł poza barierę podczas ostatnich chwil, żeby nie patrzeć na to, co się działo. Seraficzna wzruszyła barkami. Doprawdy nie wiedziała o co mu chodzi. Było fajnie i się skończyło. Fajnie, ale nie zachwycająco, jak wszyscy o tym opowiadali i nie mogli się doczekać. I że niby z czegoś takiego rodzą się pisklęta? Śmieszne i niewyobrażalne.

[Spojrzenie Mroku]

Cóż. Przynajmniej Spijrzenie miał zabawę. Nie tak dobrą jak z Aluzją ale zdecydowanie nie najgorszą. Milczenie kleryczki odebrał jako znak że musi coś przemyśleć. Nie wiedział co i nie zastanawiał się. Seraficzna z pewnością dojdzie do jakiś konstruktywnych wniosków. Po upływie około godziny, samiec wstał, przeciął się i poprawił ułorznie skrzydeł.
– Cóż, ja już idę. Też powinnaś. Pewnie jescze kiedyś się spotkamy -rzekł do niej i chwilę potem rozłożył skrzydła i poleciał w stronę obozu Cienia. Na południe.

[Subtelny Gniew]

I odleciał. Księżyc na szczycie niebo patrzył na nią kręcąc z rezygnacją kolistą głową. Seraficzna wysłała mu serdeczny uśmiech. Spojrzenie przybył, odszedł. Może nawet nie był prawdziwy. Może był bogiem, udającym kogoś innego. Może, mimo obietnicy, już nigdy się nie spotkają. Oby... Chwila przygody i rozkoszy, ale trzeba się zająć swoimi sprawami. Kleryk podniosła się i otrzepała ze śniegu. Chyba nie miała na to wszystko czasu.

– Niech to zostanie między nami – mrugnęła w stronę gwiazd, a one tłumnie odpowiedziały jej tym samy. Zrobiła kilka tanecznych kroków, nucąc pod nosem stare piosenki, a potem wzbiła się w powietrze, by dotrzeć do domu. Śnieżyca oddaliła się na południe. Leciała na słabym wietrze, czując jak mróz przeszywa jej nieprzykryte piórami ciało. Ciepło czułości mijało, tak samo jak niewyraźne wspomnienie tej nocy i tajemniczy łowca z Cienia. Czy oni się sobie w ogóle przedstawili?