Smoki Wolnych Stad

Zmrużył oczy, patrząc w ślepia Wojennej. W jego spojrzeniu rozbawienie zmieniło się w narastająca irytacje. no świetnie, serio? Nie dość, ze musiał prowadzić Ceremonie i nadzorować te całe patrole, to jeszcze teraz bycie Przywódca przeszkadza mu w zabawie? Cudownie, kolejny powód, dla którego nie lubił swojej nowej funkcji...
– Świetnie – zasyczał cicho, a ten, kto nie widział spojrzenia Wojennej zapewne nie będzie miał pojęcia, dlaczego to powiedział. i co dziwne, chyba po raz pierwszy mieli okazje zobaczyć naprawdę zirytowanego Zatrutego. Ani cienia rozbawienia czy kpiny, nic z cynizmu. jedynie... Rozdrażnienie.
Do głowy Wojennej łuski wdarły się nagle obrazy. Rzeka płynąca z północnego-zachodu ku terenom Ognia, las, powoli podnoszący się terenie, zmieniający się w górskie szczyty. Powoli rosnący masyw, dwa szczyty pokryte śniegiem. Rozgałęzienie rzeki, wodospad spływający z jakiejś doliny. harpie gniazda po obu stronach niewielkiego strumyka, ciemna jaskinia u jego źródeł. Nikłe światło na końcu korytarza, w którym widoczna była sylwetka wychudzonego smoka o popielatych, wyblakłych łuskach i postrzępionych skrzydłach. bielmo pokrywało smocze ślepia, a gdy otwierał pysk brakowało w nim ponad połowy dziurawych, pożółkłych zębów. Brakowało mu również końcówki pokrytego kolcami ogona oraz lewej tylnej łapy, a prawy park przecinały cztery podłużne blizny po smoczych pazurach.
Wizja urwała się nagle, a Zatruty wyraźnie się skrzywił. magia, telepatia, paskudztwo. jeszcze miałby to wysyłać do wszystkich? Zapomnij, już otwieranie umysłu dla jednego smoka było nieprzyjemne. Widzowie mogli zauważyć, ze pysk smoka znowu był spokojny, a w jego ślepiach na nowo zagościły kpiące błyski. A jednak w jego pozycji było coś co sprawiało, że wciąż wydawał się zirytowany.
– Od ciebie zależy, co z tym zrobisz – powiedział do Wojennej, z cynicznym uśmiechem, który powrócił na jego pysk.

Obserwował Wojenną i słuchał jej słów, a z jego pyska nie można było wyczytać nic poza zwyczajowym kpiącym rozbawieniem. Jednakże można się było domyślać, ze Jad myśli o wielu sprawach jednocześnie, zagadka jednak pozostaje, jakie to sprawy. No, Wojenna sobie poradziła.
– Pójdzie Niezdecydowana Łuska, gdy jej rany zostaną wyleczone. Niech młoda nabierze trochę doświadczenia – oznajmił Czarodziejce. Zmrużył lekko oczy i podrapał się ze znudzeniem po brodzie. – Jeśli nie zdąży ich wyleczyć, pójdziesz ty. pozostaje pytanie, kto pójdzie z Cienia i Życia – skierował wzrok na Przywódców i te smoki, które wcześniej wyrażały chęć wyruszenia na poszukiwanie antidotum. Cóż, mogli by w końcu ruszyć zady i pójść po to antidotum. Im szybciej pójdą, tym szybciej wrócą. Ale znając życie przez kilka następnych księżyców będą się zastanawiać, czy pójść czy nie.

Szyderca przewrócił ślepiami, ukrywając nikłą irytację.
– Już powiedziałem – mruknął gardłowo. Z Cienia uda się osobiście, tym bardziej, że to jego smoki cierpią na skutki trucizny, chciał mieć więc pewność, że cel zostanie osiągnięty. Śledzenie i skradanie swoją drogą, ale przyda się również ktoś, kto dobrze walczy, bo to, że spotkają zagrożenie za barierą, było oczywiste. Ponadto w przeciwieństwie do młodszych członków stada, również zna te tereny, w końcu stamtąd przybył.
Stosowne jednostki są poinformowane o działaniach, jaki mają czynić w różnych sytuacjach podczas jego nieobecności i poradzą sobie doskonale, a w stadzie pozostaje kilku dobrze walczących Wojowników i Czarodziejów, śmieszne ceremonie to tylko formalność.
Wbił wzrok w Złudzenie.
– Podobno macie w Życiu najlepszych Łowców – mruknął, uśmiechając się krzywo.

Marzenie długo się nie odzywał. Wydawałoby się, że ignoruje wszystkich, chociaż jego wzrok przesuwał się po tych, którzy zabierali głos. W końcu, po długiej ciszy milczenia, odezwał się i on.
– Sumienny. Proponuję, aby Uśmiech objął dowodzenie tą grupą, jako najbardziej doświadczony Wojownik. Owszem, mamy świetnych Łowców, jednak oboje cierpią z powodu jadu, którym nasączone były kolce w dołach. Jeśli jednak to pomoże, z Życia pójdzie Bezchmurne Niebo. – powiedział. Jego wzrok spoczął na Szydercy i wyglądał doprawdy dziwnie. Ale, o co mogło mu chodzić?

Uśmiechnął się kącikiem pyska na tak interesująca sugestie.
– Trzeba było pomyśleć o tym wcześniej – odpowiedział czarodziejce, puszczając jej oko, po czym skierował wzrok na resztę znajdujących się tu smoków.
– To co, siedzimy tak w nieskończoność? Są jeszcze jakieś sprawy do poruszenia, czy możemy zabierać swoje zady? – Zapytał z typową dla siebie kpiną w głosie. Nie było sensu dłużej tu siedzieć, jeśli wszystko zostało załatwione – to by było nie tylko nudne, ale i nieefektywne.

Szyderca spojrzał bacznie na Złudzenie, gdy ten zaproponował, by to on przewodził grupą. Tak po prawdzie było mu to obojętne, mógł nawet dowodzić sobie jakiś adept, jeśli dzięki temu antidotum zostanie znalezione.
Spoważniał i zmrużył groźnie ślepia, gdy ujrzał obrazy przekazane mu przez Wojnę. Niechętnie wpuścił ją do swego umysłu, lecz sytuacja była zbyt istotna, by krzywić się i narzekać. Postarał się zapamiętać jak najwięcej z mentalnego przekazu.
Kiedy Ateral zaczął rozdawać tytuły, Kheldar ziewnął i podrapał się po szyi, rozglądając ze znudzeniem. Tytuły go nie interesowały. Nie rozumiał, po co istnieją, co takiego dają i dlaczego smoki marnują na nie czas. Usłyszał parę imion członków jego stada. Świetnie, bardzo dobrze, ze są Samodzielni i takie tam, ale nie trzeba oficjalnych tytułów. Wyłączył się, nie sądząc, że jego imię padnie podczas przemowy Aterala. Zdziwił się, i to mocno. Nie samym faktem, że dano mu jakiś tytuł, ale tym, jaki dokładnie on był. Przyjaciel Aterala.
Wbił szkarłatne ślepia w owego smoka i uśmiechnął się cierpko. Prychnął z rozbawieniem, acz zanotował to, co usłyszał. Kto wie, może taka przysługa u boga śmierci kiedyś mu się przyda.
Bez słowa odszedł na bok, by rozłożyć skrzydła i odlecieć. Robota czeka.

Marzenie skinął łbem Ateralowi. To zadziwiające, że smoki nie interesują się zdobywaniem tytułów. Ale cóż poradzić. Gdy bóg się oddalił, sam Skrzydło zeskoczył z podwyższenia i przeszedł obok członków swojego Stada.
– Czas wracać. – powiedział. Jego kompani szli obok niego, gdy kierował się w stronę terenów Życia, aby wrócić do obozu i odpocząć.

Przyjaciel Aterala? czym sobie zasłużył na ten zaszczyt? Chociaż to o przysłudze od Boga Śmierci zabrzmiało interesująco. będzie się musiał zastanowić nad tym, jak wykorzystać tą przysługę. Zapewne przyda się, gdy jego życie będzie opuszczało jego ciało, gdy znów pech weźmie go w swoje władanie podczas walki. Zerknął na resztę ognistych, którzy tu jeszcze byli.
– Wracajmy – powiedział, po czym wzbił się w powietrze, odlatując do Obozu Ognia.