Smoki Wolnych Stad

Ciche "ach..." wydobyło się z pyska proroka, gdy zauważył swoją pomyłkę. Nie był przyzwyczajony do formy grzecznościowej, stosowanej przez Hektycznego.

– Możesz mówić do mnie "panie Fioletowooki", albo zwyczajnie "Siderusie" – zasugerował młodzikowi. – Nie wstydzę się mojego rodowego miana, gdyż jest ono nieodłączną częścią mnie.

Wszak, jako prorok nie musiał porzucać wszystkiego, czym był. Inaczej byłby jedynie pustą skorupą, jaką był Strażnik swego czasu. Siderus nadal miał rodzinę, która kochał, mimo sprawowanej obecnie bezstronnej funkcji.

– Prócz bycia Czempionem Viliara i Prorokiem Kammanora, nie mam żadnych innych osiągnięć, które mógłbym przytoczyć. W przeciwieństwie do Bezczasu Gwiazd, nie byłem ani Przywódcą, ani Zastępcą. Nie posiadam też wielkich dyplomatycznych sukcesów jak ona. – Czuł do niej niezmierny szacunek i choć byli wspólnie prorokami, ciężko było ukryć dysproporcję pomiędzy ich statusem pośród Stad.

– Wręcz przeciwnie – ciągnął dalej. – W trakcie życia narobiłem sobie wielu wrogów. Jeśli Wolne Stada, a w szczególności twoje stado, Hektyczny Kolcu, miałoby obdarzyć mnie zaufaniem, pierwiej muszę sobie na to zasłużyć. Wszak moja praca jako prorok dopiero się rozpoczęła.

Nie oszukiwał się, że zdobycie zaufania będzie czymś łatwym. Przede wszystkim skupiał się teraz na podstawowych obowiązkach, wdzięczny bogom za to, że w ogóle mógł sprawować swoją obecną funkcję.

Hektyczny Kolec

– Tylko starym, he he – skomentował spostrzeżenie wężowego.

Skorzystawszy z rozładowania sytuacji, samiec położył się wygodnie w lwiej pozie. Przy okazji jego rozmówca nie będzie musiał zadzierać do góry łba.

Prorok był świadom swojej reputacji, szczególnie w Mgłach, stąd nie zdziwiło go początkowe podejście Hektycznego Kolca. Teraz zaś, adept mógł w pełni pokazać na czym mu prawdziwie zależy. Hmm...

Czy fakt, że dla Mglistego bogowie i Świątynia byli bardzo ważni, brzmiał w jakiś sposób dziwnie?

– Ależ skąd – odpowiedział Siderus. – Choć domyślam się, że nie każdy podzieliłby moje stanowisko.

Wszak stado Mgieł, a wcześniej Plagi i Cienia, słynęło z tego, że czciło własnych bogów i nie lubiło współpracy z innymi stadami. Nawet to źle brzmiało – łagodniej byłoby powiedzieć, że Mgły ceniły sobie samodzielność i brak wpływów innych stad (i Bogów!) na własne decyzje.

– Dobrze przedstawiłeś kwintesencję tego, kim powinien być dla ciebie prorok, Hektyczny Kolcu. – Głos Fioletowookiego przyjął barwę cierpliwego nauczyciela, mówiącego do swojego ucznia. – Ja dodam, że możesz też oczekiwać na moją pomoc, jaką otrzymałbyś od członka twojego własnego stada. Wszak nadal jestem doświadczonym wojownikiem i chętnie użyczę moich zdolności każdemu, kto by ich potrzebował.

Postukał pazurami o skałę w zamyśleniu, rozważając jeszcze, czy nie pominął jakiejś kwestii z wypowiedzi adepta.

Ach, no tak.

– Nawet jeśli moja wiedza na temat bogów przewyższałaby twoją, jest to jedynie wynikiem znanych mi tradycji i moich własnych doszukiwań. Jako prorok nie dowiedziałem się niczego nowego ponad to, co sam już znałem, jeszcze przed namaszczeniem przez Kammanora.

Miał nadzieję, że nie popsuje tym nadziei młodzika. Z drugiej strony nie miał też po co go okłamywać. Prorok wcale nie posiadał jakiejś nadnaturalnej wiedzy, choć może jego poprzednik bardzo próbował sprawiać takie wrażenie.

Hektyczny Kolec

Mruknął w ramach aprobaty, zakładając łapę na łapę.

– Oboje możemy się od siebie czegoś nauczyć – skwitował komentarz o olśnionym bycie. Zarówno starym jak i młodym zdarzało się zachowywać, jakby pozjadali wszystkie rozumy. Dobrze to wiedział, bo sam kiedyś przecież był taki. Cieszył się, że tutaj było inaczej i mogli normalnie ze sobą porozmawiać i nawzajem czerpać od siebie wiedzę.

– Myślałem o tym, żeby cię zapytać o rezultaty poznawania bogów, ale na to może być jeszcze za wcześnie. Zamiast tego mam inne, pozornie prostsze pytanie.

Pochylił szyję nieco do przodu i skierował na ślepia adepta swe dociekliwe spojrzenie.

– Powiedz mi, Hektyczny Kolcu – zapytał krótko. – W co wierzysz?

Nic więcej nie dodał, cicho wyczekując odpowiedzi Mglistego.

Hektyczny Kolec

– Jakiż byłby sens wierzyć w cokolwiek, gdyby nie wierzyć w istnienie prawdy. Sam również jej poszukuję, próbuję ją poznać i przyjąć, choć często przynosi ona ból. Bowiem, gdy poznajemy fragment prawdy, największym trudem jest go zaakceptować, dopasować do naszego obrazu świata i odrzucić ze starego obrazu elementy, które przestaną pasować. Wiem z doświadczenia, że nic nie jest tak trudne, jak porzucić swoje dawne przekonanie, które zapuściło korzenie w umyśle sięgające dziesiątek księżyców.

Przybycie na Wolne Stada okazało się dla młodego Siderusa wielką próbą. Próbą, którą ostatecznie przetrwał, patrząc na to, dokąd udało mu się dotrzeć. Pytanie brzmi: czy jako prorok jego światopogląd znowu nie zostanie roztrzaskany, gdy pozna kolejny kawałek układanki świata.

– Wierzę w nieśmiertelną duszę, którą posiada każdy smok. Wszystkie powstały w jednym, tym samym momencie, gdy na ciało zabitego Immanora padły łzy Nieba i zmieszały się z jego krwią. Żadna dusza nie powstała wcześniej, ani żadna nie powstała później. Wszystkie przeżyły dziesiątki żyć, zarówno twoja, moja, jak i każdego innego smoka. Po śmierci dusza powraca do Immanora, który ocenia, czy jest już gotowa stać się z nim jednością i wkroczyć do krainy wiecznych łowów. Większość jednak powraca do jaj, by wykluć się na nowo i dalej wzrastać przez kolejne pokolenia.

Był to fundament smoczej wiary. Bez niego, prorok nie byłby tym samym smokiem, jakim był teraz.

Istnienie duszy, ocenianej pośmiertnie przez Immanora i powracającej do nowych ciał, do nowych społeczności, w pewien sposób pokrywał się z postrzeganiem sprawiedliwości przez młodego adepta. Pytanie, czy i on wierzył w podobne zakończenie jego życia.

Hektyczny Kolec

Prorok mruknął w zamyśleniu, kontemplując słowa adepta.

– Wierzysz w to, co ujrzałeś, Hektyczny Kolcu – postanowił dać głos swojej opinii. – Jednak największa, godna podziwu wiara należy do tych, którzy nie widzieli, a uwierzyli.

On sam wychował się z dala od Wolnych Stad, z krainy odległej, a jednak wyznającej tych samych bogów.

Prawie.

Trapiąca adepta kwestia wyjątkowo rezonowała z prorokiem. Sam długo głowił się nad tajemnicą, dlaczego to miejsce, w którym się teraz znajdowali, było tak wyjątkowe. I dlaczego tak rzadko bogowie zdawali się odwracać swój wzrok w inne miejsca, nawet najbardziej im wierne.

Niestety, na to nie znał odpowiedzi. Mógł natomiast poruszyć pozostałe kwestie, trapiące Hektycznego.

– Jeśli pytasz, dlaczego smoczy bogowie patronują smokom, odpowiedź jest prosta i zawarta w legendach. Nasze dusze powstały od nich i to do nich powracają. Żadne inne stworzenia nie dostąpiły tego zaszczytu, a ich duch umiera wraz z nimi.

Zawsze zastanawiało go, jak dwunogi podchodziły do swojej własnej śmierci. Nigdy żadnego nie poznał na tyle dobrze, by zadać mu to pytanie, czego żałował. Może odnalazł by wtedy kolejny element układanki świata.

– Jeśli pytasz, czy istnieją inni bogowie i bóstwa, odpowiedź na to również możemy poznać w legendach. Viliar i Valanyan są synami Nimfy Wodnej. Sennah i Kaltarel są duszkami Ognia i Lodu. Dadu i Riromi - duszkami Losu. Allaleya i Naqima - duszkami Roślin i Zwierząt. A Katamu jest duszkiem Bogactwa.

By zwizualizować co miał na myśli, rozłożył swe prawe skrzydło, na którego wewnętrznej stronie błony zabłysły tysiące maleńkich gwiazd.

– Świat wypełniony jest niezliczona ilością takich duszków. Jedne są słabiutkie, niczym lis czy kuna. Inne są niewyobrażalnie potężne, jak nasza wielka piątka i dla dwunogów, czy nawet wielu smoków, mogą być niczym bogowie. Ognvar, czczony przez Ołtarz Wyniesionych, jest tego dobrym przykładem.

Złożył skrzydło.

– Zarówno potęga bogów, jak i najsilniejszych duszków, jest poza zakresem naszych wyobrażeń, stąd często tych drugich można mylić z bogami. Niech cię to jednak nie zwiedzie. – Głos Siderusa znacznie spoważniał, wyraźnie odznaczając ten fragment wypowiedzi na tle całej rozmowy. – Dla bogów, nawet najpotężniejsze duszki są niczym niewielka zwierzyna dla nas. Choć mały zając może ugryźć smoka, nie ma żadnych, nawet najmniejszych szans go zranić, a w otwartej konfrontacji zostanie brutalnie rozerwany na strzępy. Większość duszków dobrze to wie i nie śmie się przeciwstawiać bogom tutaj, na ich świętej ziemi.

Hektyczny Kolec

Prorok przymrużył ślepia. Poczuł się urażony, że prawdy, które przekazywał adeptowi, ten przyrównał do kompletnych głupot, niepopartych niczym. Jaki sens miały tysiące księżyców historii, tysiące żyć doświadczenia oraz zbudowana na nich własna wiedza, poparta własnymi doświadczeniami, jeśli inni mieliby nie dać jej wiary? Cały świat stałby w miejscu i nigdy donikąd nie dotarł, a przecież tak nie było, co miał szansę zobaczyć, podczas swych podróży. Lecz i w to pewnie adept by nie uwierzył. Hektyczny Kolec wolał sam wszystko odkryć od nowa, mimo że widział już na to dowody podczas swoich poprzednich żywotów.

Jaki był więc sens tej całej dyskusji? Czy słowa proroka cokolwiek znaczyły? Czy jego doświadczenia i wiedza miały jakąkolwiek wartość? Może lepiej jeśli zostawi adepta, żeby sam sobie odkrywał świat, skoro tak bardzo tego chciał. Oboje marnowali czas, a Hektyczny będzie go marnował przez większość życia, jeśli nie będzie gotów przyjąć od nikogo wiedzy, albo będzie przyjmował tylko to, co będzie dla niego logiczne i łatwe do przyjęcia. Będzie trwał w fałszu, gdyż prawda często nie jest ani łatwa do przyjęcia, ani logiczna, o czym prorok sam wiele razy się przekonał.

– Po co próbujesz odkrywać wszystko od nowa, jeśli twoi przodkowie zrobili to już za ciebie? – W głosie Siderusa wybrzmiała gorycz i zawód. – Nie odrzucaj ziemi, po której stąpasz. Jeśli nie uwierzysz w prawdy, które starsi od ciebie sprawdzali już wielokrotnie, na które poznali odpowiedzi i widzieli dowody, będziesz niepotrzebnie szukał odpowiedzi na pytania, na które już odpowiedziano. Zamiast tego, mógłbyś szukać nowych prawd, budując na tym, co już poznali twoi przodkowie. Może wtedy łatwiej znajdziesz coś, co nie będzie pasowało do dawnych przekonań? Świat się nieustannie zmienia i nic nie jest stałe, nawet bogowie.

Potrzebował chwili, żeby przemyśleć to, co właśnie powiedział. W prawdzie, Hektyczny Kolec nie był w całkowitym błędzie. Jedynie pokładał nadzieję w złym aspekcie życia.

– Świat nie jest logiczny. Wiecznie targają nim kaprysy bogów, nimf, duszków i innych potężnych istot. Możesz wierzyć, że słońce świeci na niebie, póki nie okryje się czernią i nie pogrąży świata w ciemności. Możesz wierzyć, że dusza nie istnieje, póki nie zobaczysz smoków, w których przebudziły się ich dawne życia, plącząc ich myśli na wiele księżyców. Możesz wierzyć, że ta kraina nie jest w centrum świata, póki nie przyjdziesz z daleka i nie odkryjesz, że wszystkie kataklizmy i niewyjaśnione zmiany świata, których tam doświadczyłeś, miały początek właśnie w tym miejscu.

To, o czym mówił, nie było nawet żadną pradawną wiedzą. Wydarzenia, o których wspomniał, widzieli za życia jego dziadkowie, rodzice i on sam. Czemu więc miałby nie ufać legendom, jeśli większość z nich ostatecznie okazywała się być prawdą?

– Nie mówię, żebyś ślepo wierzył we wszystko, co powiedzą ci inni. Przodkowie nie poznali całej prawdy i naszą rolą jest odkryć to, co pozostało do odkrycia. Tworzyć legendy i gromadzić nową wiedzę. Valanyan w naszych dawnych opowieściach była samcem, ale od kilkuset księżyców jest samicą. Czy to oznacza, że dawne opowieści są fałszywe? Podobnie, w mojej krainie wyznajemy Tarrama jako boga śmierci, gdyż takim jest od wieków, według legend. Jednak pięćset księżyców temu zbuntował się przeciw bogom tutaj, w tej krainie i został zniewolony, a w jego miejsce powstało nowe bóstwo - Ateral. Czy to oznacza, że legendy mojego domu nie są prawdziwe?

Pokręcił łbem przecząco, samemu sobie odpowiadając na te pytania.

Hektyczny Kolec

Poruszenie tematu Tarrama jedynie przypomniało prorokowi, że sam będzie potrzebował na ten temat wyjaśnień. Bowiem, od kiedy przybył na wolne stada nie był pewien w jaki sposób miał o nim opowiadać, szczególnie biorąc pod uwagę do jakich czynów Upadły był gotów się posunąć.

– Jest to temat wrażliwy, szczególnie dla mnie. Zgodzisz się, że słowa proroka niosą ze sobą wartość, stąd wolałbym się nie wypowiadać na ten temat, póki sam nie omówię tego z moim patronem.

Postukał pazurami o skałę.

Nie chciał całkiem milczeć w tej sprawie.

– Moje byłe stado dzieli historię z Wolnymi Stadami. Mamy te same legendy i ten sam początek kroniki. My jednak, zamiast uciec przed Równinnymi, pozostaliśmy na zniszczonej ziemi i toczymy z nimi odwieczny bój, zapewne aż po dziś dzień. Zatem wiara moich przodków bazuje na legendach o dwunastu bogach i trójce bogów równin. Nie znają wydarzeń, które rozegrały się później, a o których możesz przeczytać w tutejszych kronikach.

Z jednej strony, czyniło to ich wiarę archaiczną i nie mającą do końca poparcia w rzeczywistości. Z drugiej strony nie możliwym było to odczuć, ani nie dało się zaprzeczyć prawdziwości ów wierzeń z ich obecną wiedzą, więc czy rzeczywiście były fałszywe?

– Chcąc poznać wiarę moich przodków, podejmij się głębokim rozważaniom nad znaczeniem naszych legend. Przed spisaniem, przekazywano je jako opowieść, a opowieść ta widziała setki pokoleń, z których każde uzupełniało ją o kolejne fragmenty poznanej prawdziwej natury bogów. Spójrz więc na legendy, nie jako suchy spis historycznych zdarzeń, a jako zbiór wielu prawd i symboli wplecionych w łatwą do zapamiętania opowieść. Zastanów się, kogo umieszczono w opowieści, a kogo brakuje. Jakie imiona znasz, a jakie nadal są zagadką. Nic w legendzie nie jest przypadkowo, nawet jeśli pozornie miałoby prowadzić do zaprzeczeń samej w sobie.

Hektyczny Kolec

Czy obowiązki proroka były dla niego przytłaczające?

– Hmm... wręcz przeciwnie – mruknął nieco rozbawiony. – Przychodzę do świątyni, gdzie przekazuję podróżnym błogosławieństwo Sennah i uczestniczę w ceremoniach, gdzie przekazuję smokom uznanie bogów w formie osiągnięć. Poza tym, mogę robić co zechcę, póki nie zostanę wezwany.

Taki zestaw obowiązków nie wydawał mu się szczególnie przytłaczający. Resztę czasu spędzał właśnie na rozmowy takie jak ta, na spędzanie czasu z rodziną i na własne zajęcia, które by go interesowały. Może wróci do regularnego polowania, żeby nieco wypełnić ten wolny czas?

– Myślę nawet, że twój czas może być bardziej cenny od mojego. – Prorok uśmiechnął się przyjaźnie. – Ucz się pilnie i słuchaj mądrości swego mistrza, a następnym razem spotkasz się ze mną już jako dorosły smok i pełnoprawny członek swego stada. Chciałbym w przyszłości zmierzyć się z tobą w pojedynku, jeśli dobrze zgaduję, że szkolisz się na czarodzieja. Co na to powiesz?

Hektyczny Kolec