Mały Wodospad

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Biały podszedł cicho do źródła, aby zaczerpnąć trochę wody. Nie za dużo, bo nie był bardzo spragniony, ale nie wiedział, kiedy podczas jego spaceru zdarzy się następna okazja do ugaszenia pragnienia. No właśnie, spacer... Szedł już dość długo, a słońce prażyło przez cały czas trwania jego wędrówki. Może najwyższa pora na schronienie się przed nim w cieniu? Adept przeszedł po gorącej skale z grymasem bólu na pysku. Gdy z niej szedł odciążył poparzone łapy, machając nimi przez chwilę w powietrzu, w celu ochłodzenia ich. Następnie wykonał dwa sprawne skoki, po których nagle znalazł się w połowie drzewa. Wypatrzył sobie wygodne rozgałęzienie, idealne na legowisko w upalny dzień. Adept zamknął oczy i zdrzemnął się. Choć sen miał zdecydowanie płytki, łatwo go było zbudzić. Zwłaszcza, że szum wodospadu mu to uniemożliwiał. Chciał po prostu przez chwilę odpocząć, nie myśląc o niczym konkretnym.

W pewnym momencie na Białego padł dość spory Cień. Przywódca Cienia przyleciał tu bez konkretnego celu, a z pewnością nie było nim napojenie się. Był smokiem pustynnym i nie potrzebował wiele wody, więc jeśli nie musiał, nie czynił tego. Nie przepadał za nią.
We łbie kołatał mu widok konającej w jego ramionach Esencji oraz dźwięk pękającej czaszki Obłędu. Nie przeżywał ich śmierci w sposób wylewny, jedynie zastanawiał się, dlaczego ciągle kroczy za nim śmierć, jak gdyby był jej heroldem.
Wylądował nieopodal Białego, uderzając silnie w ziemię i żłobiąc w niej szponami długie wyrwy. Sapnął warkliwie, wypuszczając czarny, smolisty dym z nozdrzy i złożył czarne, błoniaste skrzydła. Zmrużył szkarłatne ślepia i obrzucił spojrzeniem okolicę. Podobnie nieopodal ktoś z jego smoków znalazł pułapki, chciał ujrzeć to na własne oczy.

Biały obudził się niemal natychmiast, gdy poczuł, jak najbliższa okolica, przez ułamek sekundy pozbawiona została dostępu do promieni Złotej Twarzy. Poruszyły się też na wietrze cieńsze gałęzie. Coś niewątpliwie właśnie nad nim przeleciało. Być może tylko tak się Białemu wydawało, ale wokół jakby zrobiło się chłodniej. Wcale nie ciągnęło go do tego, cokolwiek go właśnie minęło. Oczy otworzył natychmiast, oglądając się za czarnym smokiem. Dopiero gdy wylądował, adept rozpoznał jego sylwetkę. Był to Uśmiech Cienia. Kojarzył go z zebrania, gdy te dziwne stworzenia – elfy – pojawiły się na Wolnych Stadach.
Przyszły wojownik przez chwilę siedział w bezruchu, oczekując co takiego przywódca Cienistych zrobi. Rozglądał się, ale zdawał się nie zawracać sobie głowy samcem z Życia.
Biały tak naprawdę go podziwiał. Wiedział, że temu smokowi nie da się niczego rozkazać. Nie da się zmienić jego zdania. Bały się go pisklęta i sporo dorosłych smoków. Wzbudzał lęk i szacunek. Był dokładnie takim przywódcą, jakim chciał zostać Biały. Adept wiedział, że gdy już sięgnie po władzę, to będzie musiał być potężny. Nikt nie będzie mógł się odezwać, gdy ten tylko na niego spojrzy. Musiał być zdecydowany i nieugięty. Tylko skoro Uśmiech miał do dyspozycji tyle silnych, zorganizowanych smoków, to czemu jeszcze nie napadł na resztę stad? Czy nie chciał sięgnąć po więcej, jak planował uczynić Biały Kolec? W każdym razie wydawał się być warty poznania. Co prawda jego plan zakładał przejęcie władzy w Życiu, sprzymierzenie się z Ogniem i wyeliminowania trzeciego stada, ale kto wie, kto wie? Poza tym z pewnością czegoś ciekawego się od niego dowie. Czy Stado Cienia nie pochodziło zza bariery?
Sprawnie ześlizgnął się z drzewa, jakby robił to już tysiące razy. Bo tak prawdopodobnie było. Gdy był pisklęciem nie wdrapywał się na drzewa. Dopiero później odkrył, jak dobrze jego rasa była do tego przystosowana.
Zbliżał się powolnym krokiem, nie spuszczając z Cienistego wzroku. Po chwili odezwał się.
– Jestem Biały Kolec, adept Życia. Czyżby przywódca Cienia również przyszedł tu pozachwycać się wodospadem? – spytał, ale można było wyczuć w jego głosie ironię. Wiedział, że nie miał do czynienia ze smokiem, który byłby skłonny przystanąć, by poobserwować naturę dla samego jej wyglądu. Uśmiech czegoś szukał, a Biały spytał, czego. Poza tym ukłonił się lekko. Musiał być przekonywujący, odgrywając rolę wzorowego smoka.

Szyderca uczynił kilka kroków z dala od wodospadu, ku zaroślom, wiedząc, że gdzieś tam były śmiercionośne otwory z kołkami. Początkowo nie wyczuł niczyjej obecności, jednak gdy Biały poruszył się na drzewie, gałąź zatrzeszczała, a liście zaszeleściły, wiecznie czujny Wojownik momentalnie napiął mięśnie, strosząc kolce, którymi pokryta byłą znaczna większość jego ciała. Wbił szkarłatne spojrzenie w młodego smoka, który pojawił się przed nim. Jego nozdrza poruszyły się. Życie.
Nie przedstawiał się, skoro Biały najwyraźniej dobrze wiedział, kim jest. Nie było takiego sensu, po prawdzie to nie zależało mu na tym, by obce smoki go znały. Słysząc ironiczne pytanie dotyczące podziwiania przyrody, uśmiechnął się jedynie szyderczo, szczerząc kły, a z gardzieli wydostał się głęboki, basowy pomruk kpiącego rozbawienia.
– Wolę podziwiać pokrytą krwią arenę – odparł opieszale zgodnie z prawdą i ponownie wbił spojrzenie w zarośla, czyniąc kilka kroków naprzód i przeczesując wzrokiem teren. Nie odpowiedział, czegóż szuka, bo i nie była to sprawa Białego.
Przypomniał sobie, że kojarzył go z ostatniego spotkania, gdy rzucił jakże zabawną uwagę na temat elfów i ich Drzewka. Dał tym Szydercy kilka sekund rozbawienia.

– Arena? – powtórzył niczym echo za Szydercą. – Jeszcze tam nie byłem, ale może wkrótce się tam wybiorę, by sprawdzić, czy treningi nie poszły na marne... – powiedział, zamyślając się na krótką chwilę.
– Nie wiem jednak, co wszyscy widzą w pojedynkowaniu się, czy zabijaniu innych zwierząt. Przecież nie po to jest się wojownikiem, żeby bawić się w ten sposób. To tylko trening. Wojna... Tam można by sprawdzić swoje umiejętności. Walczyć o coś, nie dla rozrywki. Ciekawe, jak wiele smoków szkoli się tylko po to, żeby wziąć udział w jednej bitwie, obronić stado przed innym stadem, lub głupcami, którzy zdecydują się na atak na całe stado smoków. Ile takich wojen, obron każdy wojownik dozna w życiu...? – znowu zrobił krótką przerwę, sprawiając wrażenie, że jego wypowiedź nie jest skończona. Szedł powoli za Uśmiechem, zbliżając się coraz bliżej, aż w końcu dorównując mu kroku i idąc obok. Zwrócił łeb w kierunku jego łba, próbując wyczytać coś z jego pyska.
– Stado Cienia. Nie jesteście stąd, prawda? Niewiele o tym wiem, gdy się urodziłem, wy już tu byliście. Ale nie wyglądacie na równinnych, macie w końcu skrzydła – zauważył, oczekując jakiejś odpowiedzi, może dłuższej opowieści? Białego interesowała historia tego sąsiedniego stada, z którym w końcu łączył ich ponoć sojusz.

Szyderca zerknął kątem ślepia na adepta, który dziwnie się rozgadał. Jak gdyby sądził, że jest kimś, kto chętnie przeprowadza sobie pogawędki z obcymi smokami.
– Skoro nie rozumiesz, nie nadajesz się na Wojownika – oznajmił Kheldar z brutalną szczerością i nutą pogardy, po czym uśmiechnął się kątem pyska drapieżnie. – Prawdziwy Wojownik kocha walczyć, czy to na wojnie, czy ze zwierzętami. Poza tym sam sobie odpowiedziałeś – trening. Jest istotny. Wojny są rzadkie, a trenować trzeba cały czas. Spoczęcie na laurach to z góry porażka – zagrzmiał gardłowo, po czym sapnął, wypuszczając nozdrzami obłok czarnego dymu. W szkarłatnym ślepiu samca zabłysnęła nuta szaleństwa – A zabijanie jest wspaniałe samo w sobie – dodał i zachichotał z rozbawieniem. Cóż, wszyscy, którzy znają go nieco lepiej, wiedzą, że Przywódca Cienia ma nietypowe i kontrowersyjne hobby.
– Każdy Wojownik bierze udział w tylu wojnach, w ilu tylko zechce. Wystarczy je rozpętać – dodał, w końcu to było oczywiste.
Zastanowił się, dlaczego Biały przyłączył się do niego, ale nie komentował. Wbrew temu, co wszyscy sądzą, wcale nie jest aspołecznym smokiem, po prostu nie każdy umie z nim rozmawiać.
Słuchał adepta jednym uchem, a krwiste ślepia wbite miał w otoczenie. Zajrzał za drzewo tuż obok i zatrzymał się na skraju zieleni. W końcu ponownie spojrzał na Białego.
– Istotnie. Przybyliśmy z daleka, gdzie smoki równinne nawet w chędożonych snach nie dotarły. Podobno jednak mój ojciec miał w sobie ich krew – odpowiedział, nie uznając tych informacji za coś, co może być wykorzystane przeciwko Cieniowi. Zazwyczaj nie lubił opowiadać o sobie lub swym Stadzie, co nie było niczym dziwnym. Im mniej wiedzą, tym bezpieczniej. – Podczas drogi tutaj natknęliśmy się na równinnych. Pomordowali wielu z nas, ale my ich jeszcze więcej. Zadaliśmy im rany po stokroć cięższe, niż oni nam. Ich samice dały nam jaja, które zabraliśmy, a je same zabiliśmy – Szyderca uśmiechnął się okrutnie na to wspomnienie. Wróg, chcąc nie chcąc, zasilił szeregi własnego przeciwnika. Między innymi tak począł się jego syn, Khantar.

Nie wiedział, czy Uśmiech jest dobrym słuchaczem, czy w ogóle interesuje go, co mają do powiedzenia inni. Sam nie był chyba zbyt otwarty i pewnie nigdy by nie zagadał nieznajomego smoka.
Przyjemność z zabijania... Biały nie był pewny, czy to odczuwał. Nigdy nie myślał o zabijaniu dla zabijania. Myślał o zabijaniu dla korzyści. Jeśli chciał kogoś zabić to dlatego, bo go zdenerwował, obraził, lub... Lub istnienie danej osoby było mu nie na łapę, przeszkadzało w czymś. Tak pragnął śmierci Oka, żeby sam nie został przez niego zabity i żeby się zemścić. Tak pragnął śmierci Złudzenia i Iskry, bo to oni stali mu na drodze do władzy.
A smoka zabił tylko raz. Jako pisklę, przez zazdrość. Chciał, aby mama poświęcała mu całą swoją uwagę, istnienie brata nie miało najmniejszego sensu. Co z tego, skoro i ona wkrótce po tym zginęła?
– Zabiłem raz. Nie żałuję. Może wkrótce zrozumiem przyjemność, jakie to zajęcie ze sobą niesie, ale póki co pozostanę wierny poglądom mojego stada – stwierdził. Tym lepiej dla niego. Będzie szanował życie, łatwiej zdobędzie zaufanie smoków stamtąd. Starał się ukryć drobną irytację stwierdzeniem, że nie nadaje się na wojownika.
"Nadaję się na władcę was wszystkich, śmieciu" – pomyślał, nie do końca świadomie. Gniew często napadał go nagle i równie nagle opuszczał. Nie dał po sobie poznać, że tak o nim pomyślał. Po prostu przez ułamek sekundy napiął mięśnie pyska.
– Z daleka... Z którego kierunku, jeśli to nie tajemnica? Co jest za równinami? Jak wielki może być świat? – dopytywał, wyraźnie zaciekawiony. Zawsze interesowało go, co może dziać się poza barierą i jak daleko rozciągać. Teraz szedł ze smokiem, który pochodził z ziem daleko za równinnymi. – Czciliście jakiś bogów? Słyszałem o bogach równinnych, Netharze... – zastanowił się przez chwilę. – I innych – dodał, wyraźnie zasmucony, że nie zapamiętał imion całej trójki. – I czy są gdzieś jeszcze podobne zbiorowiska smoków? Jak tutaj, za barierą, jak wy kiedyś, tam daleko...?

//Jeśli to ma być wymiana informacji, to możesz o coś spróbować spytać, chociaż dyskretnie lub mnie jakoś nakierować, bo Biały sam z siebie nie zacznie opowiadać o rzeczach, które potencjalnie mogłyby być oczywiste dla Szydercy. ;)

Czas na kolejną naukę, z innym smokiem z innego stada. Niezły wynik jak na jeden dzień.
Khamira przyszła nad Mały Wodospad z chęcią nauki. Miała się tutaj spotkać z pewnym łowcą Życia, który miał nauczyć jej pływania. Ot, jedna mała przysługa dla cienistej. Kiedyś będzie musiała się jakoś odwdzięczyć, ale nie czas na myślenie o tym.
Usiadła wygodnie na trawie i owinęła łapy ogonem, czekając na przybycie samca. Jej się nie śpieszyło, więc nie będzie miała mu za złe, jeśli się spóźni. W sumie Muzycznej nigdy się nie śpieszyło.

Bezchmurny przybył jednak zaskakująco szybko. Nawet najbardziej niecierpliwi nie mogliby narzekać. Ot, może smok miał za mało na głowie? Może wręcz przeciwnie, szukał chwili odpoczynku od tego wszystkiego? Niezależnie od powodu, zjawił się. Wylądował obok Cienistej i kiwnął głową na przywitanie.
-Bezchmurne Niebo. Pływanie, tak?– spytał. Jego ton nie wydawał się przyjazny, ale też nie był zły. Był bardziej... chłodny. Zobojętniały. Coś musiało się za tym kryć, bo wyraźnie na jego pysku odmalowywało się zmartwienie oraz zamyślenie. Wątpliwe jednak, by chciał o tym rozmawiać z pierwszą lepszą samicą. Zobowiązał się jednak nauczyć jej, zatem przybył. Tylko ten jeden raz, nie więcej.

Wyczuła chłód w jego głosie. Może nie lubił cienistych? Na pysku smoczycy pojawiło się lekkie zakłopotanie. Kiwnęła mu łbem i leciutko się uśmiechnęła.
~ Muzyczna Łuska, przepraszam, że przeszkadzam... ~ powiedziała, przepraszająco kładąc po sobie uszy ~ Tak, pływanie ~ dodała po chwili. Patrzyła na niego nieco zmieszana błękitnymi oczętami. Cóż, Khamira nie była typową cienistą. Nie wychowywała się wśród nich, była spokojna, nieco nieśmiała, a nie zabójcza i żądna krwi.

Machnął łapą widząc jej zakłopotanie.
-Nie przejmuj się mną. Zły dzień, księżyc, życie- stwierdził z cichym westchnięciem. -W każdym razie. Czemu pływanie? Po co Ci one? Lot oraz bieg są szybsze, a nie wszędzie są zbiorniki wodne. Skąd zatem taki wybór?– spytał, spoglądając swoimi białymi oczami na Muzyczną. Teraz wydawały się idealnie pasujące do pustki w nim panującej. Cóż za ironia, że akurat rozpaczliwie chwytał się nadziei, że będzie lepiej.

Westchnęła w duszy. No, chociaż odrobinę go do siebie przekonała.
~ Cóż, pływanie czasem może się jednak przydać. W polowaniu na ryby, lub jeśli ktoś będzie tonąć, można mu pomóc... ~ odparła po chwili zamyślenia. W sumie prawda, że latanie czy bieganie jest szybsze i mniej męczące, ale skoro można się nauczyć pływania, to czemu by nie skorzystać z okazji? Im więcej się umie, tym łatwiej jest w dalszym życiu, prawda? Smoczyca zdawała sobie z tego sprawę, więc pewnie właśnie dlatego postanowiła zając się pływaniem.

-Tak, ale nie tylko. Jeszcze przyda się, gdy nie będziemy mogli lecieć, choćby z powodu rany, a natrafimy na tereny gęsto usiane rzekami oraz jeziorami. Można też dla przyjemności. Teraz wejdź do jeziora po szyje i pospaceruj trochę, aby oswoić się do oporu jaki powoduje ciecz oraz samej temperatury. Później odbij się od dna z łap i zacznij nimi machać tak, jakbyś kopała ziemie. Ruchy te mają być energiczne i rytmiczne. Wypinaj cały czas zad ku gorze, a kręgosłup trzymaj prosto. Skrzydła przyciśnięte do ciała, chyba że będziesz się bała, wtedy możesz je rozłożyć i łatwiej będzie Ci się utrzymać na powierzchni. Ogon jest Twoim sterem, utrzymuje Twoją równowagę, pamiętaj o tym. Łapy maja zagarniać wodę pod Ciebie, w ten sposób zaczniesz unosić się na wodzie, a potem przejdziemy do pływania do przód- polecił, znowu sprawiając wrażenie mówiącego wyuczone formułki. No co zrobić, taki akurat dzisiaj był.

A więc praktyka.
Północna weszła do wody, tak jak mówił Bezchmurny – dopóki nie sięgnęła jej do szyi. Czuła opór wody, która naciskała na jej klatkę piersiową, ale zbytnio jej to nie przeszkadzało. Przyzwyczai się.
Zaczęła iść po dnie. Spokojnie. Spojrzała raz na wodę, z ciekawością obserwując, jak jej ciało staje się rozmazane. Ciekawe zjawisko, ale skupiła się na poleceniu. W końcu odbiła się od dna i zaczęła zagarniać nimi wodę pod siebie. Rytmicznie. Głowę trzymała nad wodą, oddychała spokojnie, ogonem sterowała by nie stracić równowagi a skrzydła trzymała przy ciele, ale tak by nie krępować swoich ruchów.

Bezchmurny przyglądał się poczynaniom Muzycznej, ale na koniec jedynie ledwie zauważalnie skinął głową.
-Pływanie do przodu. Wystarczy, że teraz oprócz zagarniać wodę pod siebie zaczniesz również za siebie. By się z kolei zatrzymać wystarczy, gdy z powrotem zaczniesz zbierać ją tylko w ten sposób by się unosić. W pływaniu ciężko się rozpędzić przez opór, więc nie potrzebne jest jakieś specjalne hamowanie. Pamiętaj o ogonie, który pełni role steru, zatem póki co powinien być utrzymywany prosto, a jeśli zbytnio nie będzie się odchylać nadal możesz sobie nim pomagać. Próbuj- polecił.

Zaczęła więc zagarniać wodę w inny sposób – za siebie. Przednie łapy przekazywały ją tylnym, a te odpychały ją do tyłu, w stronę ogona. I tak w kółko, nie tracąc rytmu. Ogon jako balans był prosto, skrzydła przy ciele. Woda była trochę chłodna, ale futro północnej sprawiało, że nie doskwierała jej niekomfortowa temperatura. Nie panikowała, zresztą i tak nie było powodu, by do tego doszło. Spokojnie. Wszystko na spokojnie, woda nie wygra, nie ma szans.

-Skręcanie. By to zrobić, musisz wygiąć ciało w łuk oraz ogon w tym samym kierunku jakim chcesz zmierzać. Oprócz tego łapami zagarniasz wodę skosem na bok odwrotnie do skrętu. Dla praktyki, spróbuj wykonać ósemkę- polecił, spoglądając na samicę. Północna czy nie, inaczej się nie nauczy. Ewentualnie nabierze wstrętu do pływania, co akurat byłoby typowe dla rasy. Sam nie wyobrażał sobie mokrego futra zamiast łusek. Może nie były miękki oraz tak ciepłe, ale za to mocniejsze i łatwiejsze w czyszczeniu. W każdym razie, zaraz koniec nauki i będzie mógł wrócić do siebie.

Skręcanie? W porządku. Smoczyca miała wykonać ósemkę, więc nie przestając zagarniać wody i wciąż płynąc wygięła ciało razem z ogonem w lewo, tworząc właśnie coś w rodzaju łuku. Wodę zagarniała jednak nieco inaczej niż poprzednio – na skos, w prawo, odwrotnie do kierunku skręcania. Następnie wygięła się w prawo, płynąc na skos a potem znów w lewo. Skrzydła wciąż kurczowo trzymały się ciała, ale jednocześnie nie krępowały jego ruchów. Wystarczająco, by się nie rozłożyły. Potem znowu na skos i północna wróciła do punktu wyjścia, czekając na to, co powie Bezchmurny.

-To tyle z pływania. Możesz wyjść z wody- stwierdził. -Miało być tylko pływanie, zatem sądzę, że więcej już nie muszę tutaj przebywać- powiedział, tym samym odrzucając wszelakie prośby o naukę czegoś innego. Mimo to, nie ruszył się z miejsca. Czekał, aż Cienista coś odpowie. Obrazi się za jego gburowatość lub zacznie go błagać o pomoc w nauce albo po prostu rozejdą się, ewentualnie Muzyczna poprosi o coś niezwiązanego z nauczaniem. Tak, jej reakcja mogła być ciekawa. Jeszcze nie tak dawno byłby dla niej miły i chętnie kontynuowałby nauczanie, ale teraz... Wolał nie. Był zbyt przygnębiony, by nawet udawać radosnego.

//Raport – Pływanie I

Wyszła więc, otrzepując się, ale trochę dalej od Bezchmurnego, by przypadkiem go nie ochlapać. Kiwnęła mu łbem.
~ Tak, to wszystko. Dziękuję ~ powiedziała, lekko się uśmiechając, po czym zniknęła.

Kolejna, wspaniała noc, pełna mroku. Jedynym źródłem światła była odległa tafla białego księżyca i malutkie plamki, czyli gwiazdy. Noc była tak wspaniała i uwielbiana przez Grzeszną. Zresztą, większość cienistych ukochała mrok i cień, na co wskazywała nazwa ich stada.
Ankaa poprosiła o naukę pewną łowczynię ognia. Niepamięć Świtu zgodziła się nauczyć Grzesznej wszelkich tajników polowania. Kamuflaż, skradanie i śledzenie to umiejętności bez których ciężko będzie przeżyć. W końcu nie można całe życie błagać innych o mięso – kiedyś trzeba wyruszyć po nie samemu, zwłaszcza że na polowaniu można znaleźć też kamienie szlachetne, które aktualnie Ankai by się przydały.
Przyszła nad mały wodospad. Spojrzała na spływającą wodę i wsłuchała się w jej szum. Noc, szum wodospadu i idealnie warunki dla cienistych. Czy można chcieć czegoś więcej? W przypadku Grzesznej tak – zależało jej na odzyskaniu rangi. Miała głęboką nadzieję, że nauka pójdzie szybko i sprawnie, bo nie chciała przesiedzieć tutaj całej nocy, skoro wystarczyła niecała godzina by opanować te wszystkie umiejętności.

Smoki Wolnych Stad

Mały Wodospad

Chcesz dołączyć do gry?

Rejestracja

Logowanie

Kto jest online

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu