Buczyna

[Jad Duszy]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Tym razem smokowi szło nico lepiej – nie idealnie, ale nie tak tragicznie jak poprzednio. Rozglądając się nic nie dostrzegł, ale był w stanie znowu usłyszeć odgłos poruszania gałązkami, jakby coś się o nie ocierało. odgłos ten jednak zdawał się oddalać. smok poczuł również niesiony z wiatrem zapach futra, bardzo wyraźny, tracący nieco przeżutą roślinnością.

[Czerwony Kolec]

Czerwony ucieszył się w duchu za nowy ślad, mianowicie zapach. Nie dał się ponieść nadmiernym emocjom, lecz teraz kontynuował podążanie za tropem. Nakierował się w stronę, z której było czuć ową woń. Wciąż chodził powoli, skradając się, nasłuchując i rozglądając. Unikał wydawania niepotrzebnych odgłosów np. dyszenia, szurania czy innych dźwięków ściółki leśnej.

[Jad Duszy]

Zapach nie stawał się wyraźniejszy, a dźwięki bliższe.
– Skoro słyszane przez ciebie odgłosy świadczą, ze zwierze odchodzi, to dlaczego nie przyspieszysz? Wiatr także w każdej chwili może zmienić kierunek i zgubisz zapach. nie możesz leźć jak smok bez łapy. liczy się tez prędkość, przy zachowaniu czujności i ciszy. I zwracaj większą uwagę na otoczenie. po drodze minąłeś trzy inne wskazówki, bo nie szukasz odpowiednio, tylko skupisz się na jednej rzeczy – powiedział do Adepta ze zniecierpliwieniem w głosie. Długo i opornie to szło.

[Czerwony Kolec]

Czerwony znów się trochę zmartwił. Musi być szybszy i mieć podzielność uwagi. Odpowiedział Jadowi (oczywiście cicho): "Dobrze, rozumiem" po czym znów rozejrzał się dokładnie, wciągnął głęboko powietrze nosem i teraz szybciej zawrócił się w poszukiwaniu tych 3 śladów. Nie przyspieszył za bardzo, gdyż mógłby wtedy coś spłoszyć gwałtowniejszym dźwiękiem. Szedł dalej, starając się zręcznie omijać wszelkie drzewa i krzewy. Rozglądał sie od czasu do czasu, zwalniał i nasłuchiwał, a następnie znów przyspieszał. Pamiętał też o zaglądaniu w większe doły, krzaki i za drzewa.

[Jad Duszy]

Jad spojrzał w niebo z czysta rozpaczą.
– Bogowie zmiłujcie się nade mną – jęknął do siebie, szybko doskakując do Czerwonego i walnął go w łapą łeb. skoro słowa nie wystarczają, trzeba czynów.
– Co ty robisz? wracasz? Zwierze ci ucieka a ty wracasz szukać tego, czego nie znalazłeś? jak przegapiłeś to trudno, idziesz dalej. A nie wracasz i zacierasz wszystkie ślady. I zgubiłeś trop, którym szedłeś – warknął. rzeczywiście, ani zapachu ani dźwięków już nie było.
– jeszcze raz, szukaj od nowa – prychnął, zupełnie tracąc cierpliwość. Serio, ostatni raz uczył tego Adepta czegokolwiek.

[Czerwony Kolec]

– Dobrze, myślałem, że jak pójdę dalej, to mi wypomnisz tamte przegapione ślady. Teraz już postaram się- oświadczył Czerwony. Czasem Jad był nieprzewidywalny. Odwrócił się mniej więcej w kierunku, w którym wcześniej szedł nie zawróciwszy. Wciągnął głęboko powietrze, wyciszył się i ruszył przed siebie. Jeśli nie odnajdzie zaginionego tropu, będzie poruszał się jak na początku, czyli po spirali. Szedł normalnie, jednak nie za głośno i bardzo uważnie. Zaglądał też we wszystkie miejsca, w których mogły się kryć jakieś ślady.

[Jad Duszy]

Nie odnalazł śladu. Jad wydał mu wyraźne polecenie, które Czerwony jak zwykle zignorował. Tym razem jednak Wojownik milczał, zaciskając z irytacja kły. A Czerwony szedł przed siebie, bo przecież słuchanie poleceń było niezwykle bolesne.

[Czerwony Kolec]

Czerwony szedł już tak dłuższą chwilę, a mimo to nie znalazł śladu. No trudno. Adept przystanął, wciągnął głęboko powietrze i rozejrzał się na wszystkie strony. Stwierdzając, że raczej nic dokładnego nie znajdzie stojąc w miejscu, ruszył w losowym kierunku. Idąc, starał się nasłuchiwać i wypatrywać w poszukiwaniu tropu. Gdy uszedł kilka kroków skręcił w lewo. Dalej chodził po spirali. Pamiętał też, by patrzeć w ściółkę i za drzewa – ślad może być wszędzie. Szedł w miarę normalnym tempie, ale cicho i ostrożnie.

[Jad Duszy]

I dalej nic. najwidoczniej smok niczego się nie nauczył, szedł tylko przed siebie jak ślepy wół. Jad również się nie odzywał, miał dość strzępienia języka, skoro Czerwony nie pamięta, co powinien zrobić i popełnia jeden błąd za drugim – nie ucząc się przy tym na własnych błędach.

[Czerwony Kolec]

Czerwony przystanął na chwilę zastanowienia. Stwierdzając jak zawsze, że to musi być wina Viliara, rozpoczął poszukiwania na nowo. Zaczął poruszać się po ciągle rozszerzającej się spirali. Nie zapomniał jednak o innych czynnościach. Rozglądał się uważnie i wypatrywał wszystkich ruchów i kształtów mogących przypominać zwierzynę. Szedł dosyć wolno, ale nie tak ociężale, jak wcześniej. Starał się także nasłuchiwać i iść cicho, by nie zagłuszyć własnymi dźwiękami jakiegoś tropu.

[Jad Duszy]

A co było wina Viliara? Viliar był panem wojny, nie polowań i jeśli smok nie przestanie go obarczać winą za swoje błędy z pewnością tego pożałuje.
Tymczasem Adept natrafił na pierwszy trop. Podobne do wilczych odciski łap na ziemi. Jednakże odciski te były zdecydowanie mniejsze, nieco węższe od normalnych wilczych śladów. Poza tym jednak nie znalazł nic innego.

[Czerwony Kolec]

// tutaj będę odpisywał ja, stary Czerwony

Czerwony bynajmniej nie wiedział, czym zajmuje się Viliar, ani co to ma dokładnie wspólnego z działaniami adepta. Zresztą jakoś nie był przekonany o istnieniu tych bogów, gdyż jedyny, którego widział, nie wyglądał nadzwyczaj ciekawie i z pewnością nie nazywał się Viliar. W każdym razie takie "zwalenie winy na kogoś" nawet, gdy robi się to w myśli, może pomóc podnieść się na duchu. Adept przerwał te rozmyślania, gdy zobaczył pierwszy ślad. -Nareszcie. Żeby tylko nie popełnić błędu!– pomyślał. Adept po szybkich oględzinach ruszył bez wahania za tropem. Naturalnie, pilnował, żeby nie narobić hałasu, szedł tak jak wcześniej, prawie skradając się. Cały czas śledził ślad, by go nie zgubić, jednak od czsu do czasu rozglądał się w poszukiwaniu ewentualnych kolejnych tropów. Pamiętał o uważnym nasłuchiwaniu, wypatrywaniu i wąchaniu.

[Jad Duszy]

Tym razem Czerwony Kolec nie popełnił kolejnego błędu. Dzięki swoim poszukiwaniom znalazł dodatkowo pasemko futra – dość puszystego, średnio długiego, w którego zapachu wyczuć można było ostrzejsze nuty typowe dla drapieżnika. Futro miało rudawy kolor.
– Jak myślisz, co tropisz? – Zapytał jad. jednocześnie z odpowiedzią Adept powinien dalej podążać za tropem, aby go nie zgubić i dowiedzieć się, czy jego odpowiedź będzie prawdziwa.

[Czerwony Kolec]

–Ho ho! A co to takiego?– pomyślał wesoło adept widząc kolejny ślad. Po chwili już wiedział. Czerwony zwolnił i powiedział nie odwracając głowy, by nie zgubić śladu i w miarę cicho:
–To jest z pewnością lis. Futro jest rude i pachnie jak drapieżnik- po czym ruszył dalej wcześniejszym tempem. Teraz, zmotywowany odkryciem szukał dokładniej, zaglądając w większość interesujących miejsc po drodze. Pamiętał jednak o cichym poruszaniu się, nasłuchwaniu i wąchaniu. Czasem wypatrywał też daleko przed sobą jakiegokolwiek ruchu bądź ciekawego ksztaltu. Naturalnie, starał się ciagle poruszać wzdłuż tropu, by go nie zgubić.

[Jad Duszy]

Jad nie odpowiedział, czy to, co powiedział czerwony jest prawdą. Zresztą Adept sam wkrótce miał się o tym przekonać. idąc za tropem dostrzegł bowiem stworzenie, którego śladem podążał. i rzeczywiście, był to lis, zgodnie z tym, czego oczekiwał czerwony kolec. po chwili jednak iluzja lisa zniknęła.
– To tyle, skończyliśmy – oznajmił Adeptowi. Z pewnością Czerwony przyjmie to z ulga.


///raport śledzenie II – od początku całej nauki, a nie tylko ostatniego ćwiczenia z lisem;p

[Ujmujący Kolec]

Zgubił się. Tak, po prostu zgubił się gdzieś w dzikiej puszczy, na terenach wspólnych. Nawet nie wiedząc, że są one wspólne. Ale jakby się tak zastanowić, to Ujmujący nie wiedział nawet, gdzie się w ogóle znajdował od przekroczenia bariery. Jasne, brat coś tam wspominał, że to są jakieś stada. Wartkie, wrzące, wojujące? Coś na "w", na pewno. Ale co, tego naprawdę nie umiał sobie przypomnieć.
Sapnął z niezadowoleniem, brnąc przez śnieg. Łeb miał nieco opuszczony, wpatrywał się w śnieg rozkopywany przez własne łapy z każdym kolejnym krokiem. A pewnym momencie, nie zauważając, przywalił łbem w jedno z gołych już drzew. Syknął cicho, czując ból. Położył uszy po sobie, kuląc się. Uniósł wzrok, patrząc z wyrzutem na drzewo. Jakim prawem stanęło mu na drodze? Westchnął ze zrezygnowaniem, zatrzymując się i obracając, aby po chwili runąć ciężko na śnieg, siadając wygodnie. Oparł się o pień winnego jego bólu drzewa, a z jego pięknego pyska wymsknęło się jeszcze kilka słów wiązanki przekleństw. Przesunął ogonem po śniegu, rozkładając lekko skrzydła. Przymknął ślepia.
No i co ma teraz począć? Zgubił się, nie wie gdzie jest, a w dodatku uderzył się jeszcze w łeb.