Srebrzysty staw

[Budowniczy Ruin]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Dał się nabrać na przymilanie Pokornej jak pisklak. Przymknął ślepia, obniżył jeszcze szyję.. i wtedy mu odpłaciła. Zdusił w sobie rechot, by chwilę potem zdezorientowany poczuć, jak ofiara mu się wymyka. Oczywiście jej pozwolił. I tak miał ochotę na trochę ruchu. Pognał więc za Pokorną w stronę stawu, pozwalając sobie na harce w wodzie.

Skakał, chlapał i odskakiwał w rytm wspólnej zabawy, ciesząc się ze wszystkiego, co dawała chwila beztroski. Ostatnio tak dobrze bawił się z kimś.. właściwie to ostatnio z Pokorną nad rzeką. No, może jeszcze z Dhargi nad wodospadem, ale to było wcześniej, a od tamtego czasu pisklę spało. Ciekawe czy Pokornej udawało się zachęcić współstadnych do zabawy? Oby tak. Większość smoków z Mgieł była bardzo miła, ale raczej nie beztroska.

W pewnym momencie bagienny zapędził się dalej wgłąb jeziorka mając nadzieję, że razem trochę popływają. Po tej przyjemnej rozgrzewce woda miło chłodziła łuski, a do tego ciekawy był ruchów pół-morskiej w wodzie. Wciąż miał w głowie swoją ostatnią eskapadę z nurkowaniem, która skończyła się dość.. niemiło. Może poćwiczą wraz z Pokorną?

Pokorna Łuska

[Pokorna Łuska]

Kiedy samiec wszedł do wody by popływać to samica chodziła z prawej strony na lewą zastanawiając się nad tym jak dostać się do samca. Jest to dość nie logiczne ale niestety prawdziwe że samica nie umiała pływać.
– Mamy chyba mały problem...
Stwierdziła siadając na płyciźnie dość niezadowolona ze swojej sytuacji.
Budowniczy Ruin

[Budowniczy Ruin]

W pierwszej chwili bagienny przekrzywił tylko swój łeb nie za bardzo rozumiejąc, o co może chodzić. Na szczęście księżyce w roli piastuna wyczuliły go na pewne.. oznaki. Oczywiście nie zmniejszyło to jego zaskoczenia – pisklęta, które lubiły wodę przeważnie pierwsze się do niej pakowały, a nawet jeśli nie, to prędzej, czy później same uczyły się pływać. Właściwie to Budowniczy uczył morskie i wężowe pływania tylko dlatego, żeby nie zrobiły sobie w wodzie krzywdy.

Pokorna z pewnością wodę lubiła. Może się bała? Była niepewna własnych umiejętności? Nic straconego. Jeszcze dzisiaj popływają – wystarczyła odrobina pomocy.

Budowniczy podpłynął spokojnie ku płyciźnie i podszedł do zaniepokojonej partnerki. Uśmiechnął się ciepło.
– Spróbujemy razem, dobrze? Powoli. – Zaproponował, po czym na dodanie otuchy dotknął jej noska swoim.
– Próbowałaś już pływać? – Zapytał swobodnie, a w czasie gdy odpowiadała, stanął obok niej i zachęcił, by weszła głębiej.

Był cały czas przy niej, pozwalając by spokojnie oswajała się z rosnącym poziomem wody. Dobrze, że dno w tym miejscu nie opadało zbyt gwałtownie – wybadał to ukradkiem, gdy wracał na płyciznę. Gdy woda sięgała jej do ramion i zaczynała już napierać na jej pierś, zaczął wyjaśniać wszystko tak, jak zawsze gdy kogoś uczył.
– Czujesz jak woda na ciebie napiera? Prawda jest taka, że jak oderwiemy pazury od dna, będziemy się na niej unosić. Wystarczą spokojne, równe ruchy łap pod nią oraz równy oddech. Trochę jak podczas powolnego spaceru, tylko bez dotykania ziemi. – Wyjaśnił podstawy, choć wiedział, że na początku wrażenie jest dość obce i trzeba do niego przywyknąć.
– Popatrz. – Po tych słowach postąpił jeszcze trzy kroki naprzód, po czym delikatnie odbił się od dna i podkurczył kończyny tak, by zawisły swobodnie pod wodą. Wykonał kilka zagarniających ruchów przepływając odrobinkę, po czym wyprostował łapy i opuszkami ponownie sięgnął dna. Powtórzył to jeszcze dwukrotnie, nim odwrócił się do towarzyszki.
– Teraz ty. Śmiało – jestem obok. – Zachęcił ją pogodnie.

Pokorna Łuska

[Pokorna Łuska]

Przełknęła ślinę dość ciężko obserwując samca jak pływa. Patrzyła jak się zachowuje woda, jak zachowuje się jego ciało kiedy pływa. Po jego demonstracjach weszła powoli na głębszą wodę dbając o prawidłowe ułożenie ciała choć jednej rzeczy nie była do końca świadoma, a mianowicie że ze skrzydeł zrobiła sobie kółko do pływania przez co kiedy przebierała łapkami pod wodą była zdumiona jak dobrze jej idzie. Po wszystkim spojrzała zadowolona na samca.
– Nie sadziłam że to jest aż tak łatwe.
Powiedziała nieświadoma swoich skrzydeł.
Budowniczy Ruin

[Budowniczy Ruin]

Widząc jej pierwsze, trochę nieporadne próby utrzymania się na wodzie uśmiechnął się ciepło. Prawda była taka, że dotąd nie uczył pływania smoków ze (sprawnymi) skrzydłami i chyba zapomniał, że należy na to zwrócić uwagę.
– Prawda? – Rzucił pogodnie i podreptał do niej niespiesznie.
– Skrzydła musisz jednak trzymać blisko ciała. Jak ci się naleje woda z góry, to pociągną cię w dół. – Wyjaśnił, ostrożnie stając na tylnych nogach obok niej. Jedną łapą ją podtrzymał, a drugą delikatnie pogładził skrzydło, by je ułożyła przy boku.
– Spróbuj jeszcze raz. – Poprosił, podtrzymując ją i skrzydło, by nie nabrała złego nawyku. Gdy zobaczył, że radzi sobie bez skrzydeł, odpłynął kawałek w tył i dał jej ćwiczyć bez pomocy.

Czekał cierpliwie, aż przywyknie do wrażeń i zacznie robić postępy pokonując coraz dłuższe odcinki płynąc. Jak potrzebowała wsparcia, albo przypomnienia, wracał i łagodnie jej pomagał. A gdy była gotowa, podpłynął do niej i przeszedł do właściwej lekcji.
– Teraz spróbujmy czegoś więcej. Łapki pod wodą są przydatne, by utrzymać się na powierzchni, ale nie po to mamy wszystkie te błony, by sobie nimi nie pomagać. – Dla zaznaczenia swoich słów, samiec postawił na sztorc grzebień na szyi, plecach i ogonie.
– Połóż się na wodzie i postaraj utrzymać się na powierzchni dzięki samemu ruchowi. Ciało swobodnie, łeb płasko z nozdrzami ponad wodą. Staraj się oddychać spokojnie i utrzymać taki falujący ruch ciała, trochę jak wąż. Ogon powinien ci tutaj dużo pomóc, a jak będziesz czuła się niepewnie, zawsze możesz pomóc sobie łapami. Skrzydła przy sobie, by ci nie utrudniały ruchów i nie hamowały. – Zaczął wyjaśniać, przy okazji pokazując pewne elementy.

Potem położył się na wodzie i swobodnym, leniwym tempem zaczął sunąć naprzód wzdłuż płycizny. Poruszał całym ciałem przemieszczając się opływowymi ruchami od karku, przez korpus, do ogona. Oddech miał spokojny i równomierny. Ruchy łapami pod wodą zdawkowe, korygujące raczej pozycję, niż napędzające. Po prezentacji zatrzymał się i obserwował, jak radzi sobie Pokorna.

Pokorna Łuska

[Pokorna Łuska]

Przez uwagę samca na skrzydła dotarło do niej dlaczego jej szło tak łatwo. Korekta była potrzebna jeszcze kilka razy zanim zaczęła świadomie trzymać je bliżej ciała, niestety ze złożonymi skrzydłami już nie było tak gładko i kilka razy by się podtopiła gdyby nie było samca u jej boku. Kiedy w końcu przyswoiła jak to ma wyglądać dostała kolejny krok do wykonania który wydawał jej się nadzwyczaj ciężki do wykonania. Odetchnęła ciężko po czym za instrukcjami samca chciała sunąc w wodzie niczym wąż czy też krokodyl. Początkowo kilka razy musiała stanąć w mule spanikowana jednak nie wykazywała żadnych oznak które by świadczyły o tym ze miała by się poddać. Kiedy jej się udało bez problemu sunąć w wodzie stanęła u boku partnera i czekała na ciąg dalszy tego spotkania. Kiedy nie wykazywał jeszcze interakcji bo po prostu nie zdążył ta polizała go w "policzek" z szczypta czułości i namiętności po czym dalej wyczekiwała reakcji bez słów.
Budowniczy Ruin

[Budowniczy Ruin]

Nauczanie ze szczyptą romantyzmu w tle zdecydowanie przypadło bagiennemu do gustu. A może był to romantyzm ze szczyptą nauczania? Bo zazwyczaj nie nauczał z zachowaniem takiej bliskości. Przymrużył oko, gdy Pokorna go "pocałowała", by samemu chwilę później odpowiedzieć czułym otarciem się. Miał ochotę porwać ją w objęcia i dać nura w wodę, by tam wspólnie z nią wirować i ganiać się, a potem leżeć na tafli i wpatrywać się w ciemniejące niebo.. ale na to przyjdzie jeszcze czas.
– Fajnie prawda? A będzie jeszcze fajniej. Kolejny krok, to poruszanie się pod wodą. I spokojnie, nie mam na myśli schodzenia na samo dno tego jeziorka, a po prostu oswojenie się z chwilowym zanurzeniem. – Kontynuował.
– Chodźmy kawałek dalej. Ja będę unosił się na wodzie, a ty spróbujesz przepłynąć pode mną, dobrze? – Polecił, po czym oddalił się jeszcze trochę od brzegu.

Pokorna radziła sobie już na tyle dobrze, że powinna dać radę – potrafiła utrzymywać się na powierzchni wody i powoli po niej poruszać. Zresztą – jak będzie potrzebowała, zawsze mogła stanąć na tylnych łapach i wyciągnąć szyję ku powierzchni. Piastun popatrzył na smoczycę z daleka i zachęcił ją gestem łapy. Unosił się na wodzie, a pod nim dość było miejsca, by przepłynąć dołem.
– Śmiało! – Zawołał, zachęcając, by spróbowała. Trochę się stresował, że coś może pójść nie tak – jak zawsze, gdy uczył, ale starał się tego nie pokazywać.

Gdy morska przepłynęła pod nim w jedną stronę, zachęcił ją do powtórzenia ćwiczenia jeszcze dwa razy. Gdy przepływała pod nim drugi raz, pozwolił sobie delikatnie pogładzić ją po plecach. Przy trzecim razie, dał nura jak go mijała i popłynął dalej pod wodą wraz z nią by przypatrzeć się, jak tam sobie radziła – czy miała otwarte oczy i czy czuła się swobodnie?

Potem wynurzył się wraz z nią w jeszcze głębszej części zbiornika i zatrzymał naprzeciw niej. Utrzymywał się w miejscu tak, że ciało miał zanurzone niemal pionowo pod wodą, a głowę ponad nią. Poczekał, aż Pokorna zrobi to samo, a jeśli potrzebowała pomocy, poszukał jej przednich łap, by ją podtrzymać. Tym sposobem mogli być naprawdę blisko siebie. Tak blisko, jak tylko chcieli...

Pokorna Łuska

[Pokorna Łuska]

Słysząc kolejne polecenie spojrzała na wodę gdzie odetchnęła głęboko raz gdzie zaraz za drugim razem nabrała powietrza w płuca ile dała radę tylko po to by zniknąć pod taflą wody. Jako że było co raz to ciemniej to gdyby nie refleksy jej ciała od resztek światła samiec mógł by ją zgubić wzrokiem choć grzebień na jej plecach mógł by połaskotać go w brzuch. Pierwsze przepłynięcie miała za sobą choć złapała się na tym że miała zamknięte oczy więc przy drugim razie starała się je otworzyć pod wodą. Samiec kiedy zanurkował za nią mógł zobaczyć, że przez chwile miała zamknięte oczy ale po chwili otworzyła.

Kiedy ostatecznie znaleźli się na głębokiej części zbiornika i widząc to co robi budowniczy postanowiła zrobić to samo. Nie potrzebowała wsparcia w owej rekreacji którą ten ją nauczył ale po prostu chciała by trzymał ja za łapki. Była tak oczarowana chwilą ze zabrakło jej słów w pysku więc zamiast słów zbliżyła nosek do jego noska zamiast słów "dziekuje".
Budowniczy Ruin

[Budowniczy Ruin]

Pozwolił, by jej szpony swobodnie splotły się z jego, a spojrzenie utkwione miał w jej łagodnych, błękitnych oczach. Gdy zbliżyła swój nosek, on przyjął pieszczotę z wdzięcznością, odwzajemniając uczucie. Pociągnął ją nawet lekko ku sobie, by dotknąć swoją piersią do jej i poczuć jej oddech, a ich szyje ułożyły się w piękny łuk w kształcie serca oświetlony przez ostatnie promienie zachodzącego słońca.

W końcu Wasak wziął wdech i otworzył oczy. Mógłby tutaj zakończyć naukę i cieszyć się Pokorną, ale byłoby to nie w porządku. Nie uczył jej w końcu pływać, by móc się nią cieszyć w wodzie, a po to, by w razie czego była gotowa walczyć z żywiołem. Problem w tym, ze choć jeziorko było idealne do nauki podstaw, prawdziwych wyzwań nie oferowało. No nic. Coś wymyśli.
– Jeszcze nie czas na przytulasy. Najpierw trochę cię zmęczę. – Mówiąc to odsunął się trochę i zatoczył koło dookoła niej ciągnąc ją za sobą, by zawirowała niczym w tańcu. Gdy się zatrzymał, kontynuował.
– Znam trzy style pływackie, a lubię je nazywać stabilnym, gwałtownym oraz zręcznym. Trochę ci o nich opowiem, dobrze? – Przyciągnął ją do siebie i położył się na plecy tak, by dryfować swobodnie, a ją podtrzymywać pod wodą skrzydłem i przednimi łapami. Sam w tym czasie pracował ogonem i stabilizował tylnymi kończynami. W tej pozycji mogła trzymać głowę na jego piersi i sunąć wraz z nim.
– Styl gwałtowny polega na naszej sile. Staramy się wykorzystać wszystko, co mamy by walczyć z żywiołem dla osiągnięcia swoich celów. Skupia się na mocnych ruchach ogona i silnej pracy wszystkich łap. Pozwala szybko skracać dystans, acz grozi szybkim zmęczeniem. – Wyjaśnił, bardziej czując, czy Pokorna słucha, niż widząc.
– Styl zręczny to wykorzystanie reakcji i sprytu. Ruchy tutaj będą nagłe, wykonywane w zrywach, by umykać w różne strony. Doskonale nadaje się do szybkich zmian kierunku, zwodów i wykorzystania okazji. W morzu są prądy morskie. Coś podobnego, jak te w powietrzu. Można między nimi przeskakiwać i wykorzystywać na swoją korzyść. Podobnie z falami na powierzchni, po których da się zręcznie ślizgać. – Tutaj niestety nie było ani prądów, ani fal, więc pozostała im sucha teoria.
– Ostatnie, to styl stabilny, oparty na naszej wytrzymałości. Tu liczy się wytrwałość, rozkład sił i dobry dobór trasy. No, i pojemność płuc. Ruchy są tutaj zrównoważone, równomierne i oszczędne. Przyspieszamy, gdy potrzeba, zwalniamy, gdy możemy. W końcu pogoń, albo zwierzyna się zmęczy. Najlepszy jest też w podróży. – Zakończył, po czym ostatni raz uścisnął partnerkę i ostrożnie puścił ją pozwalając utrzymać się na wodzie samej.
– Pytania? – Zapytał pogodnie przyglądając się jej granatowej sylwetce zlewającej się z ciemniejącą wodą. Oho. Oby to była księżycowa noc, bo zaraz będzie jej szukał po ciemku.

Pokorna Łuska

[Pokorna Łuska]

Słuchała go uważnie jednak kiedy zaczął tłumaczyć wszystkie techniki pływania miała wrażenie że kręci jej się w głowie od natłoku informacji. Całe szczęście zapytał o pytania z jej strony co było idealną okazją do tego by pokazał jej różnice. Teoria to jedno praktyka to drugie. Choć czy w tak spokojnej wodzie demonstracja jest adekwatna?
– Nauki z tobą są naprawdę świetne ale... Czy te style pływania możesz mi pokazać? Od tak dużej ilości informacji i lekkiego zmęczenie przy nauce zaczęło mi się mieszać...
Przyznała z lekko posmutniałą minką na pysku. Czuła się winna że z teorii noc nie jest wstanie wyciągnąć, a biedny tak się namęczył.
Budowniczy Ruin

[Budowniczy Ruin]

Pokiwał energicznie łbem na znak zrozumienia.
– Oczywiście. To była tylko teoria. – Musiał ją przecież przedstawić... prawda? A może nie musiał? No tak. Po prostu się rozgadał.
– Dzisiaj wybrałbym jednak tylko jeden styl i go poćwiczył. Już się ściemnia i nie mamy za wiele czasu. – Zauważył zerkając ku resztkom łuny oświetlającej niebo.
– Którego nauczyłabyś się najchętniej?

Pokorna Łuska

[Pokorna Łuska]

Po jego słowach zastanowiła się chwilę usiłując sobie powtórzyć które pływanie bazowało na jakiej mocnej stronie po czym powiedziała.
– Myślę że raczej to związane z wytrzymałością. Tylko nie wiem czy na to mamy tutaj warunki...
Powiedziała po czym rozejrzała się wokół. Nie bardzo miała pojęcie co było ku temu potrzebne.
Budowniczy Ruin

[Budowniczy Ruin]

Rzeczywiście, nie było to morze, w którym naturalnych przeszkód było wiele, a nauka była rzeczywistym wyzwaniem. Tutaj byli zdani na siebie.
– Warunki stworzymy sobie sami. Poćwiczymy technikę, a naszym zadaniem będzie zabawa w berka. Tylko taka trochę bardziej ambitna. – Zaproponował, wiedząc, że Pokorna lubi się bawić.
– Najpierw zademonstruję. – Powiedział, po czym położył się na wodzie i zaczął robić leniwe, szerokie kręgi wokoło samicy.

Z początku poruszał się spokojnie – leniwie można wręcz rzec. Głównie pracował całym ciałem, nieznacznie tylko falując łapami pod wodą. Widać było, że oddycha równomiernie, spokojnie i głęboko. Potem przyspieszył, by rzeczywiście nadać sobie jakieś tempo. Ruchy stały się po prostu trochę pełniejsze i szybsze, ale wciąż zachowywały rytm. Szybkość oddechu praktycznie się nie zmieniała. Gdy przyspieszał jeszcze bardziej, starał się robić to płynnie, stopniowo. Podobnie, gdy zwalniał. Łapy aktywował tylko, gdy były potrzebne, w większości bazując na opływowej budowie ciała.
~ Teraz ty. Na początek spokojnie. Będę cię gonił. ~ Przekazał jej trzy myśli, po czym zaczął sunąć w jej kierunku.

Pokorna Łuska

[Pokorna Łuska]

Obserwowała poczynania samca. Był taki piękny łącząc to z aktualnym otoczeniem. Samica patrzyła na niego niemal pożerając go spojrzeniem, dopiero po kilku oddechach potrząsnęła łbem chcąc się pozbyć nieetycznych ani niemoralnych myśli zwłaszcza kiedy nie byli parą a tym bardziej nie złożyli przysięgi przed bogami. Po pokazie ciała ...znaczy jak się poruszać w wodzie sama zaczęła to ubierać w praktykę. Inaczej się przecież nie nauczy. Wpierw spokojnie by zwrócić uwagę na wszystkie aspekty takie jak: równomierny oddech by był spokojny i głęboki, ciało by poruszać nim całym niczym wąż, łapy by nimi pracować zgodnie do osiąganej prędkości w odpowiednim rytmie by nie utopić się przez własny chaos. Kiedy przepłynęła malutki kawałek by przyswoić sobie poszczególne elementy zaczęła przyśpieszać a jako iż był to "berek" nie miała zamiaru nic mówić a co najwyżej lekko ochlapać samca końcówką ogona by następnie mieć możliwość ucieczki.
Budowniczy Ruin

[Budowniczy Ruin]

Zabawa trwała. Przegonił drzewną kilka razy dookoła jeziora, a gdy wreszcie dopadł jej niesforny, chlapiący okropnie ogonek, zaśmiał się i sam ruszył w ucieczkę. Co jakiś czas zwalniał, by dać się dogonić, i by znowu mogli zamienić się rolami. Potem próbował pokazać jej również ruchy z pozostałych stylów – te wymagające siły, oraz te oparte na zręcznych zwodach. Z czasem mogli już swobodnie przeplatać wszystko w jedną całość, a zabawa nabrała rumieńców. Mogli gonić się, nurkować, wymijać i, oczywiście, chlapać ile dusza zapragnęła.

Noc nastała w końcu na dobre i jedyne, co zostało z dnia, to chłodny wiatr. Teraz to woda dawała niejakie schronienie przed zewnętrznym żywiołem, acz piastun doskonale wiedział, że to złudzenie komfortu. Przyszedł czas, by wyjść na ląd. Szczególnie, że Pokorna była pewnie po dwakroć bardziej wymęczona, niż on. Opuścił więc wodę i poczekał na towarzyszkę. Gdy ułożyli się na trawie, tak jak niegdyś, przytulił ją i okrył ciepłym kocem z maddarycznej mgły, by mogli się osuszyć i ogrzać.
– Teraz chyba woda ci już niestraszna, prawda? Zmęczona? – Rzucił pogodnie i zapytał z troską.

// możesz składać raport

Pokorna Łuska

[Pokorna Łuska]

Dyskomfort związany z brakiem umiejętności pływania mijał z każdą chwilą nauki oraz zabawy. Kiedy się tak gonili Selebi o wiele łatwiej przyswoiła różnicę w stylach pływania. Gonili się na przemiennie jednak zmęczenie dawało się już we znaki i miała problem nadążyć za piastunem.
Kiedy noc dala o sobie znać już zimnym wiatrem i brakiem słonecznej łuny na horyzoncie para zaczęła zmierzać na ląd by się osuszyć. Przyjemna mgła związana z maddarą samca była naprawdę kojąca. Gdy zadał swoje pytania Selebi spojrzała na niego zmęczonym spojrzeniem ale na pysku widać było uśmiech. Uśmiech był szczery i radosny zaś spojrzenie mimo zmęczenia było czułe. Położyła łeb na łapkach samca okryta jego skrzydłem gdzie lekko przymknęła oczy.
-Może i zmęczona ale cieszę się że tą naukę miałam właśnie z tobą.
Powiedziała zadowolona po czym podniosła pysk by liznąć Budowniczego po krawędzi szczęki. Chciała to zrobić czule i delikatnie po czym spojrzeć w jego oczka.
Budowniczy Ruin

[Budowniczy Ruin]

Jakby to od niego zależało, mógłby ją uczyć nawet codziennie. Była nawet pewna porzucona przez inną smoczycę dziedzina, którą by ćwiczył szczególnie chętnie. Mięśnie lekko mu się napięły w przypływie pierwotnego pożądania. Zerknął łakomie na oddychającą spokojnie Pokorną, po czym.. skarcił się gwałtownie w myślach – Nie, nie będzie taki, jak tamta. Zmusił się, by się rozluźnić. Cień niezadowolenia przemknął mu przez pysk, więc szybko pozbył się go potrząśnięciem łba, jakby przeganiał uporczywego komara.

Jego troski, niczym orzeźwiający wiatr, rozwiał gest czułości Pokornej. Odwzajemnił spojrzenie z wdzięcznością i ciepłem.
– Jak będziesz mi się tak przyglądać, to w końcu utonę w tym błękicie. – Zażartował czule, podziwiając jeszcze chwilę jej jasne spojrzenie, po czym rozejrzał się sennie.

Staw rzeczywiście prezentował się przepięknie nocą. Trawy szumiały kojąco, woda pluskała cicho o piasek niewielkiej plaży, a nocne owady grały swoją muzykę. Przesunął ogonem po ziemi, po czym oplótł nim swoją wybrankę.
– Może chcesz się chwilę zdrzemnąć? Ja będę czuwał. – Zaproponował po chwili milczenia. Dni i godziny spędzone na ryciu maddarą kamienia wzmocniły ostatnimi księżycami jego Źródło na tyle, by już nie mdleć z byle powodu.. a taką przynajmniej miał nadzieję.

// zt?

Pokorna Łuska

[Pokorna Łuska]

Uśmiechnęła się słysząc żart.
– No to chyba czas utonąć...Ja się patrzę w twoje bo są niesamowicie piękne bo następny raz zobaczę je dopiero przy następnym spotkaniu.
Nie zdawała sobie sprawy z myśli samca ani nawet nie przypuszczała, że takowe mają miejsce.
-Nie chcę tracić naszego spotkania na sen. Chyba że nie chętnie bo nie chętnie ale wrócimy do swoich grot i następne spotkanie spędzimy bardziej spokojnie? Może wybierzemy się do świątyni albo może spotkanie na jakiejś polanie?
Zapytała promiennie po czym polizała go wzdłuż szyi w stronę pyska.
Budowniczy Ruin

[Budowniczy Ruin]

Lubiła planować. On pewnie zaczepiłby ją mentalną wiadomością w pierwszej wolnej chwili, zamiast planować cokolwiek. Ale skoro nie chciała spać, to równie dobrze mogli coś ustalić.
– Świątynia? Można.. – Trochę dziwne miejsce. Wolał przebywać w towarzystwie zwykłych smoków, niż bóstw, acz może to dlatego, że bóstw jeszcze dobrze nie poznał? Ciekawe, co Pokorna chciała mu tam pokazać.
– Niech będzie Świątynia. – Przytaknął krótko czarnym łbem.
– Ale wiesz.. zawsze chciałem zwiedzić trochę terenów poza Wolnymi. Co powiesz na małą wyprawę? – Zaproponował ciekawy, czy Pokorna też o czymś takim kiedyś myślała. (I by utrzymać ciąg fabularny zdarzeń.)
– A potem Świątynia. – Zapewnił.

Pokorna Łuska

[Pokorna Łuska]

Zgoda ze strony samca spowodowała ze samiczka zerwała się na równe łapki po czym chciała przewrócić samca na plecki by zasypać go czułością czy to liżąc po pyszczku czy też po prostu się wtulając. Ucieszyła się gdyż to wiele dla niej znaczyło.
-Masz jakiegoś konkretne bóstwo które chciałbyś odwiedzić albo które cię ciekawi?
Zapytała stojąc nad nim jeśli samiec oddał się czułościom. Jeśli nie oddał się tej "napaści" Selebi grzecznie siedziała pod jego skrzydełkiem zadając owe pytanie.

Na stwierdzenie o wyprawie popatrzyła po nim w zastanowieniu.
-Można też bym chciała poznać trochę świata poza naszymi terenami.
Mówiąc to otarła pysk o jego pyszczek tak by słowa mogły być wyszeptane do jego uszka.
Budowniczy Ruin

[Budowniczy Ruin]

Przypływ energii Pokornej trochę go zaskoczył, ale dał się przewrócić i wycałować. Gdy przestała, chwilę jeszcze chichotał i łapał oddech. Leżał zupełnie rozbrojony, z podkurczonymi łapami w górze. Oparł sobie jedną z przednich o pierś samicy by utrzymać równowagę. Gdy szeptała mu do ucha, otarł się o nią czule i uśmiechnął.

Potem dopiero zastanowił nad pytaniem o boga. Ciężko się myślało. Nie tylko pozycja, ale i bliskość Pokornej nieźle go dekoncentrowała.
– Wiesz, przeważnie staram się im nie przeszkadzać, jeśli nie mam ważnego powodu. – Wydusił w końcu, przykładając skrzydła do boków, żeby go nie uwierały.
– Ateral jest ponoć patronem Mgieł. Ale u niego jest strasznie zimno... – Wskazał, acz nie do końca była to odpowiedź na pytanie. Prawda była taka, że był w Świątyni raz i dotąd nie widział powodów, by odwiedzić ją ponownie. Nie miał nic przeciwko bogom. Szanował ich. Po prostu.. nie byli mu bliscy? Smoki dookoła były równie ciekawe, a zdecydowanie bardziej.. dostępne.

Pokorna Łuska