Smoki Wolnych Stad

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

• Ishamaar kontynuował swoje zwiedzane terenów. Tym razem jednak nie były to tereny stada Słońca, lecz "tereny wspólne", ziemie neutralne. Ciekawe, bardzo ciekawe. Teren, gdzie smoki każdego stada mogły się swobodnie spotykać – pustynny musiał przyznać, przemawiał do niego ten pomysł
  
  Szybował spokojnie, nisko, gdy nagle usłyszał to. Czy to?... Ah, ah, ah! Podekscytowany szybko zaczął wypatrywać źródła dźwięku. Tam!
  Zaczął jeszcze bardziej zniżać lot, powoli tam. było jeszcze stworzenie, które podrzucało jakieś owalne kształty.... Czytał o tym też! To się chyba nazywało żąglowanie! Wreszcie wylądował. Delikatnie, nie od razu do zatrzymania, ale najpierw w lekki kłusik naziemny i dopiero potem pełny stop. Szyję miał wysoko, a ślepia o dziwo lśniły pełne jakby... nadziei. Na razie trzymał jeszcze dystans, zastanawiając się, czy podejść, czy nie. Ale może jeszcze chwila, nie chciałby im przeszkadzać przecież. Ogon zakręcił się za nim w ekscytacji. Czy byli częścią jakiejś grupy teatralnej? Oh, na światłość, ale będzie musiał z nimi porozmawiać.
  Wyciągnął Dziennik i szybko, ale z należytym szacunkiem i ostrożnością otworzył strony, w których zostały opisane wielkie przedstawienia w Enjo Estarb. Aż serce mu łomotało, ale tym razem tak.... przyjemnie.
  Oh, oh, oh! Może nie było dokładnie to, znaczy, był to jeden smok grający na... czymś, i żąglujący... borsuko-liso-fretka, która chyba jeszcze nie łapała rytmu do końca.... Ale i tak!!!
  Więc Ishamaar siedział z gwiazdami w oczach, trzymając łapę na pergaminowej karcie jak na czymś świętym, obserwując parę.
  
  //Pąk Róży

• Gdy tylko smok odwrócił się w jego stronę Dziennik wylądował z powrotem w torbie, schowany i zabezpieczony. "Mogę w czymś pomóc?" zabrzmiał głos drugiego smoka, a przez głowę Ishamaara przeleciały setki myśli. Nie powinienen był się zatrzymywać. Powinien był się zatrzymać ale jakoś się ukryć. Powinien był po prostu podlecieć od razu do smoka i się zapytać. Albo nie lądować i latać gdzieś wysoko, gdzie dźwięk jeszcze dochodził.
  Jednak mniejsze stworzenie zaczęło powoli zbliżać się do niego, i wykonywało coraz to trudniejsze manewry. Dokładnie jak Tancerz, gdy ktoś zwróci na niego swoją uwagę.
  Czy powinien się uśmiechnąć teraz? Czy powinien spróbować ponownie nałożyć maskę perfekcji? Potrafił być wtedy nawet przekonywujący... ale tutejsze smoki raczej nie uważały go wtedy za "normalnego". Czy spróbować być po prostu sobą? Kiedy on niósł ze sobą żałosny brak zrozumienia i zhańbienie jak pies niesie ze sobą kleszcze.
  Uśmiechnął się delikatnie, łagodnie.
  -Bądź pozdrowiony.– wzrok pustynnego uciekł w stronę pandy. Coś w uśmiechu stało się prawdziwsze, smutniejsze może? -Wybacz, bądźcie pozdrowieni.– przestąpił z nogi na nogę. Dalej nie wiedział jak do tego podejść. Ostatnio, jak był sobą, to się bardzo źle kończyło.
  -Przelatywałem jedynie w pobliżu, niedawno tutaj przybyłem, widzisz, i chciałem poznać lepiej tereny wspólne. I los dał, że akurat usłyszałem, cóż, Ciebię- wskazał łapą na harfę. -Nigdy wcześniej nie słyszałem, ani nie widziałem, takiego instrumentu –nie widział ani nie słyszał żadnego instrumentu, ale smok nie musiał o tym wiedzieć. Iskierki ekscytacji ponownie ukazały się w oczach Ishamaara, mimo że starał się tego po sobie nie pokazać, jednak gdy kompan się pokłonił, Ishamaar odpowiedział swoim własnym ukłonem. Wytrenowanym, pełnym gracji i kompletnie nie teatralnym. Starszyzna chyba dostałaby wylewu wiedząc, że ktoś go użył w stosunku do jakiegoś zwierzęcia. Ponownie zwrócił się do smoka -Nie było moim zamiarem wam przeszkadzać, jedynie chciałem – używanie tego zdradzieckiego słowa stawało się coraz prostsze dla pustynnego, nawet brzmiało już normalnie wychodząc z jego pyska -być świadkiem. I jeśli nie przekraczam granic tego co wypada, to czy mógłbym zadać pytanie? Czy... jesteście częścią jakiejś trupy?– ostatnie słowa wypowiedział szybko, jakby w strachu, że nie powinien. -Bo... ah, robicie wrażenie. Pozytywne znaczy się. – drgnął mu ogon.
  
  //Płatki na Wietrze

• Zamrugał, nie do końca wiedząc co powiedzieć. Słowa smoka zostały usłyszane i przyjęte, a stworzenie – Roko, teraz miało się lepiej. -Cieszę się w takim razie, że losy finalnie ułożyły się przychylnie- powiedział, skinąwszy łbem w stronę kompana, po czym widząc jego zachowanie, lekko zawahał się, coś dziwnie łagodnego pokazało swoje oblicze w srebrnych ślepiach Ishamaara. Niesamowite, pustynny smok był w stanie pokazać, ledwo co widoczne, bo ledwo, inne emocje niż poirytowanie, strach i ekscytacja.
  Łapa delikatnie przemknęła po torbie, w której schowany był dziennik, jakby bez wiedzy Ishamaara. -Lira. Zapamiętam. I bardzo dobrze Ci szło, nie byłbym w stanie stwierdzić, że dopiero się uczysz- lekko podniósł łapę w stronę instrumentu, jakaś niezidentyfikowana chęć obudziła się w smoku. Nie zagrania, tylko.... czegoś. Czegoś związanego z Dziennikiem...
  Opuścił łapę, lekko kiwając łbem. Rozmowa chyba dobrze szła, tak? Wszystko wychodziło jakoś tak naturalnie? Mniej więcej? Stworzenie – Roko? – pomagało. Smok się na nim skupiał, gdy nie był do końca pewien, co ze sobą zrobić. Maniery i zasady wlane do gardła Ishamaara mówiły, że powinien patrzyć się prosto w oczy swojego rozmówcy, tak, żeby ten mógł stwierdzić, że pustynny nic nie ukrywa, że mówi jedynie prawdę, tylko prawdę i samą prawdę. Żeby pokazać swój szacunek do rozmówcy.
  ...
  Ishamaarowi coś coraz bardziej i bardziej nie pasowała ta zasada.
  Z rozmyśleń wyrwały go jednak kolejne słowa smoka, jak łowca wyrywa węża zakopującego się w swojej dziurze.
  -Co?– powiedział w pełni swojej elokwencji.-Znaczy... ja?– łapa smoka powędrowała do jego piersi, wskazując w niedowierzeniu, że to o niego chodziło. Tabliczka została wyciągnięta i pokazana, i ta dziwna chęć sprzed nieznanej ilości uderzeń serca powróciła ze zdwojoną siłą. Nogi jakoś same poprowadziły go bliżej -Jesteś całkowicie pewien, że mogę?– tutejsze smoki.... one były dziwne. Bardzo dziwne. Oferowały tak wiele nie oczekując nic. I to nie po księżycach i ksieżycach, ale od razu. Najpierw Chmiel, a teraz ten smok.... którego imienia.... jeszcze nie znał. Najdroższa Jedności, sam pustynny się nie przedstawił, a ten smok już był... przyjazny!? Nie, on tego nie przeżyje, taka przychylność dla nieznajomego. Nie, trzeba było przestać być nieznajomymi, nawet jeśli było to wręcz nieprzyjemnie szybko, ale ej, Ishamaar od księżyców się miotał na porywczych wichrach zachowań nowych smoków.
  -Oh, Kreacjo, jeszcze nie podzieliłem się swoim mianem.– odwrócił się od intrumentu w stronę smoka i kompana, po czym wykonał pół pokłon -Ishamaar, aktualnie adept stada Słońca- orginalnie z klanu Arhrast Kovalain, ale tego już nie musiał mówić. -I proszę, przyjmijcie moją wdzięczność. Ja... raczej nie będę próbował grać, wątpię, żeby cokolwiek z tego wyszło, ale jeśli to nie za dużo.... to chciałbym zobaczyć, jak, ah, to działa. – zobaczyć, poznać, dotknąć, przeczytać. Tak. Tak! To było to, co Ishamaar chciał! Chciał poznawać nowe rzeczy! Chciał zapamiętać.
  
  Płatki na Wietrze

• Grymas i zawahanie w kwestii imienia. Czy on coś zrobił nie tak? Mimo wszystko wydawało mu się, że nie popełnił jeszcze żadnego katastrofalnego błędu – może smok także miał … dziwną relacje ze swoim imieniem. Imionami. Kiwnął łbem. -Pomyślne są prądy, które nas tu doprowadziły- z jednej strony brzmiało to jak wyuczona formułka, z drugiej dodawała pewnej… hm. Finalności. Stało się. Spotkali się i poznali się. Koniec z byciem obcymi, teraz rozpoczynają się schody.
  Delikatnie przejechał łapą po brzegach instrumentu, badając strukturę. Lekko zmarszczył łuki brwiowe, zastanawiając się. -Muszę przyznać, że Wolne Stada są… zaskakująco… przyjazne. I hm…. Luźne.– Łapa powędrowała do pierwszej struny. Mocno naciągnięta i twarda. Co to był za materiał. Jakaś roślina? -Nie mówię, że to źle, po prostu jest to dość… zaskakujące. Skąd… ah, pochodzę, Starsi nie raczyliby jakąkolwiek interakcją nikogo poza samym sobą. – Nie licząc wydawania Sądów i rozkazów, ale tego już nie powiedział. Pazur delikatnie szkubał kolejne struny. Różne naciągnięcia. Trochę inne grubości. Hm. -Wiesz może, z czego są zrobione te struny? Nie wyglądają na odzwierzęce, a są zaskakująco wytrzymałe- Różne naciągnięcia powodowały różne dzwięki, jakby przez szybkie drgania. Kolejne szkubanie i obserwacja. Mocniej naciągnięte jakby były bardziej agresywne i dawały wyższy dźwięk. Hm. Wyglądały też na bardziej zagrożone zerwaniem się. I też wydawały dużo głośnaiejszy i bardziej… coż. Dźwięczny dźwięk niż powinny. Hmmm.
  Lira miała chwilowo pełną uwagę pustynnego. Lekko zapukał w obudowę. Rozległ się pusty dźwięk. Puk puk puk w różnych obszarach. Fasycynujące.
  I pewnie by kontynuował to badanie dalej, gdyby ro jego uszu nie doszło słowo klucz. Symbole. Tłumaczenie. Gdyby miał zewnętrzne uszy zastrzygłby nimi – tak to tylko końcowka ogona poruszyła się po łuku. Jego ślepia były wyjątkowo żywe jak na Ishamaara, sam siadł prosto. Nie z wmuszonej perfekcji, ale ogólnego dość niewinnego zainteresowania.
  -Bardzo chętnie- powiedział szybko. Ogon poruszył się łagodnie po większym łuku. Zerknął na tabliczki. Zdobiły ją nieznane mu symbole – prawie aż zadrżał. Oh, Kreacjo. Oj tak. Nowe pismo. Nowe znaczenia. Szeroko otwarte ślepia wpatrywały się to w smoka, to w lirę, to w tabliczki, pełne roztopionego, błyszczącego srebra.

• Ślepia Ishamaara na pytanie o miejsce pochodzenia stały się chłodniejsze. Ostrzejsze. Na ułamek uderzenie serca pazur zaprzestał badania narzędzia, jednak szybko z premedytację wrócił do swojego zadania. Szybkie spojrzenie ukradkiem na rozmówcę – czy za pytaniem stał jakiś bardziej zdefiniowany motyw? Czy smok wiedział, o co dokładniej pyta? Czy to dlatego był taki przyjazny? Żeby uśpić jego uwagę? Torba z dwiema księgami wydała mu się nagle bardzo ciężka.
  Smok kontynuował jednak, o tym, jak to jest na Wolnych Stadach i moment minął, nie, żeby Ishamaar chciał jakikowielk pokazać po sobie, że taki w ogóle się pojawił. Nie, było to po prostu zwykłe pytanie. Nie pochodził stąd, a wspomniał o swoich rodzinnych stronach. Ot, pytanie kierowanie zwykłą ciekawością.
  -Pochodzę z, hm, pustynnego klanu zza oceanu. Raczej o nas nie słyszałeś, mało się... integrujemy, nawet na naszym kontynencie. – powiedział, odwróciwszy cały łeb w stronę Kairakiego. Szczerość. Gdyby chciał, mógłby się samodzielnie dokopać do większej ilości inormacji. Gdyby chciał, mógłby się zapytać, i Ishamaar może by mu odpowiedział, a może nie. –...Ahkrast Kovalain, tak się nazywamy.– dodał po krótkiej przerwie, dźwięczne puste słowa, wyrwane niczym zakrwawiony kawał mięsa. Pustynny lekko przekrzywił głowę. Nazwa nie powinna mówić Kairakiemu nic, a nawet jeśli? To czy to miało jakiekolwiek znaczenie? Czy tutejsze smoki nie opowiadały otwarcie o tym, kim są? Czy on też tak nie mógł – przecież wolał dalej używać swojego imienia otrzymanego na piaskach pustyni, nawet jeśli...
  Nawet jeśli.
  Nie ważne.
  Było więcej słów do rozważenie, więcej znaczeń.
  Chwila ciszy przerywania delikatnym stukaniem pazura o rzeźbione drewno. -Doświadczenie, wiedza. Smok uczy się całe życie, i z każdym kolejnym księżycem wie więcej. Potrafi więcej. Rozumie więcej. – nawet, jeśli Ishamaar uważał, że to co jego Starszyzna potrafiła i rozumiała było.... i tu bluźniercze myśli, czy powinien je dokończyć? Czy faktycznie w nie wierzył? – prawdziwe tylko w kontekście jego klanu. A że klan był całym światem smoków pustyni Laacil... coż.
  Rozważał słowa o Przywódcach. Rozważał i nie doszedł do zgody. Chociaż jego smok był Starszym, może po prostu dla niego nie było widać różnic w pozycji. A Przywódca nie miał Prawa być sobie po prostu równym. Miał obowiązki, które jeśli chciał dobrze wykonywać, mu na to nie pozwalały. Przywódca nie mógł pozwolić sobie na bycie równym, z perspektywy Ishamaara. Musiał być lepszy. Ale ponownie, rozmawiał teraz ze Starszym Czarodziejem. Inna perspektywa, której pustynny jak na razie nie był w stanie sobie wyobrazić. Dlatego po prostu kiwnął głową – po co się nie zgadzać, gdy można się zgodzić? Tym bardziej, gdy miało się tak fascynujący obiekt do zbadania przed sobą.
  
  Brak pewnej odpowiedzi w żadnej mierze nie zawiódł smoka, tylko skinął głową, z większym ferworem, niźli to było w przypadku wcześniejszej rozmowy. -Bardzo godny prezent. Jeśli zechciałbyś, mogę poszukać informacji o potencjalnie wykorzystywanych materiałach, lub też sam coś potestować. Chyba że wiesz, do kogo się zwrócić, w takim przypadku przepraszam za wykroczenie. Po prostu... ah- uśmiechął się lekko i niepewnie -Muzyka, instrumenty i tak dalej. Chyba się głupio podekscytowałem. –
  
  Smok wytłumaczył też czytanie muzyki, które Ishamaar pochłonął ze niezwykłym skupieniem i głodem wiedzy. -Bardzo logiczne.– powiedział, zachwycając się nad prostotą zapisu. Przecież to każdy mógł odczytać! Pan kompan Roko przysiadł przed nim, obserując i smok na chwilę zamarł, nie wiedząc co robić. Tak, wiedział już jak te struny wyglądają i co się z nimi robi, ale tak... grać? To nie wypadało.
  Spojrzał na Kairakiego pytajaco, ale ten także wyglądał, jakby oczekiwał, że pustynny coś zrobi. Oh Światłości, wkopał się, prawda? Wkopał się jak skorpion w piach. I nie miał już ucieczki, ah, Kairaki na prawdę był Starszym, nawet jeśli dziwnie przyjaznym. Delikatnie potrącił strunę, którą tabliczka opisywała. I tu się nagle pojawił problem! Tabliczka nie mówiła ile odczekać przed drugim szarpnięciem! Może... ugh, już za długo nad tym myślał. Szarpnął inne struny, według tabliczki, mocniej. Przerwa i kolejne szarpnięcie. Po czym smok odłożył instrument i starając się nie pokazać tego po sobie, wycofał się o krok -Uhhh, tak.– powiedział, a łapa go świeżbiła do... zapisania tego wszyskiego. Znów niepewny uśmiech o łagodnym oczach -Zdecydownie wolę pozostać słuchaczem... i obserwatorem- drugą cześć skierował do kompana.
  
  //Płatki na Wietrze