Smoki Wolnych Stad

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Postawił uszy, gdy powiedziała że nigdy nie była nad morzem.
– Ha, to musimy się umówić na spacer albo polowanie i wykorzystać do tego tereny Słońca. – powiedział ochoczo, puszczając do niej oczko. Zawsze milej było w grupie, a sam był ciekaw jak będzie mu się pływać w słonej wodzie.

Słuchał uważnie tego co mówiła o kamuflowaniu się piaskiem, a kiedy otrzymał zadanie zamaskowania się, przez chwilę przebierał nogami w miejscu. Co robić, co robić, czasu nie było za dużo! Miał już nałożone na siebie packi błota, które powoli zaczynały twardnieć. Szybkimi ruchami dołożył kilka nowych, szczególnie na głowie i karku. Zaraz potem szerokimi ruchami zaczął zrywać kępy traw – gniótł je, a papką i sokiem nasmarował się tam, gdzie mówiła – przy pachwinach, kilka kępek przyklejając sobie na głowę. Zużytą trawę rozrzucił dookoła, żeby jej zapach rozszedł się po całej okolicy i nie zdradził jego obecności.

Odchodząc od Obłudnej zamiótł za sobą ogonem, żeby jego tropy nie poprowadziły wprost do nowego schronienia. Potrząsnął także pobliskim drzewem, żeby wydało z siebie dźwięk jakby się na nie wspinał, a potem już skradając się, schował się w gęstych zaroślach, przypadając płasko do ziemi, żeby w całości schować się pomiędzy krzewami. Miał mało czasu i jego większość poświęcił na tworzenie swojego leśnego przebrania i kamuflowanie śladów.

To czego nie przewidział to fakt, że Obłudna miała dużo więcej doświadczenia od niego. Kiedy opuści skrzydła, mogła dojrzeć, że polana na której się znajdowali wyglądała jak pobojowisko – rozrzucone błoto, trawa, małe wyrwy w ziemi, bo Niedźwiedź niespecjalnie zwracał uwagę na to czy wyrywa samą zieloną część trawy czy też korzenie. Nie zostawił za sobą odcisków łap, ale w trakcie maskowania tropów sporo pacek błota pospadało z jego ciała. W losowych odstępach, ale jeśli wiedziała czego konkretnie szukać, nie powinna mieć problemów ze znalezieniem go.

Krzewy w których się schował, z jednej strony były nieco połamane i pomaziane błotem w miejscach, w których pościągały z niego odrobinę kamuflażu.

Obłudna Łuska

Słyszał jak chodzi nieopodal. Leżał w swojej kryjówce cichutko jak trusia, nie ruszając nawet jednym mięśniem.
– Waaah! – powiedział, dramatycznie przewracając się na plecy, przez chwilę wymachując łapami w powietrzu. – Ale chyba zdałem? – zapytał, przestając po chwili i podnosząc się na łapy by wyjść z krzaka. – Może odrobinkę się zbytnio rozochociłem i przedobrzyłem. – Podążył za Obłudną, wracając na polanę i ogarniając wzrokiem zostawione pobojowisko. – Ahaaha... – zaśmiał się nieco niezręcznie, bo nie zdawał sobie sprawy jak bardzo przeorał okolicę. – R-racja, chyba powinniśmy się stąd zbierać. Zresztą zająłem ci już wystarczająco dużo czasu.

Wyszedł na przód, otrzepał się z błota jak mokry pies z wody, rozsypując na boki płaty zeschłego już brudu, a potem obrócił się i ukłonił dworsko przed Obłudną. – Dziękuję za całą naukę, obiecuję że moje pierwsze trofeum trafi do ciebie! – powiedział wesoło. – Dam znać jak będę się wybierać nad morze. – powiedział, żegnając się.

Po krótkiej chwili rozmowy, chycnał sobie między drzewa i tyle go widziała.

//zt i dziękuję ślicznie za naukę! ♥
Obłudna Łuska