Smoki Wolnych Stad

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

To prawda, Abella przeżyła własną wychowankę, która przecież była od niej młodsza. Co prawda uzdrowicielka zwalała to na fakt, że Erlyn straciła zwyczajnie wolę do życia, gdy ujrzała córkę w... cóż, chyba szczęściu. Wtedy. Nadal zresztą miały kontakt dzięki Viliarowi, więc to tak, jakby nigdy nie odeszła. Tylko nie mogły się dotknąć, przytulić...

Potrząsnęła głową, by wyprzeć ponure myśli. Skupiła się na Trzmielu, a na zadane pytanie cicho westchnęła.
– Cóż, różne, ale powinnam wypowiadać się tylko o swoim – mruknęła, przeczesując palcami lewy polik. – Moja mama była z Plagi, tata ze Słońca, a ja skończyłam w Ziemi przez czysty przypadek. Szczerze to lubię to miejsce, bo hierarchia jest całkiem luźna, wiec można robić to, na co ma się ochotę, dopóki trzyma się Smoczych Praw... no i to tyle. W porządku miejsce, jeżeli nie chcesz się na siłę integrować, cenisz sobie prywatną przestrzeń i nie lubisz, jak ktoś dyszy ci na kark mówiąc co masz robić. – Jej podsumowanie było raczej rzeczowe, bo i sama ceniła sobie taki przepływ informacji. Nienacechowany emocjami.

Hm... Łatwo było wywnioskować, co skłoniło szarofutrą do odpłynięcia myślami gdzie indziej – wzmianki o przeszłości. O innym świecie. Mimo że w teorii od Baby zarówno Bealyn, jak i Trzmiela dzieliło tyle samo pokoleń, smoczyca musiała być zdecydowanie bardziej doświadczona w życiu od niego.
On... krok za krokiem, jego świat stawał się coraz szerszy i szerszy. Najpierw – był jednym smokiem, drogą między grotami i długimi nocami. Później był Abellą, podróżą i opowieściami o niestworzonym. A teraz był Wolnymi Stadami i wszystkim tym, co może i poznały łapy Baby w zamierzchłych czasach, ale jemu nadal było obce. A jednak istniało.
– Zamieszana historia – skomentował, przekrzywiając badawczo łeb na lewo. – Swobodna społeczność pod wspólną nazwą. A... co by było ode mnie oczekiwane? – zapytał, trawiąc powoli mglisty koncept stada. Bealyn wydawała się być szczera w swej ocenie, ale czy to znaczyło, że to samo miejsce będzie dla niego równie łaskawe?

Cisza po Lawinie

– Troszkę – przyznała. Gdyby dodała więcej kontekstu, prawdopodobnie Trzmielojadowi mózg wybuchnąłby jak popkorn. – Wiesz, wszyscy podejmują się jakiejś roli, to akurat jest wspólnym mianownikiem każdego ze stad. Mamy łowców, którzy dostarczają pożywienia. Wojownicy oraz czarodzieje pilnują bezpieczeństwa. Uzdrowiciele leczą chorych i rannych. Piastuni... – ucięła na chwilę, marszcząc przy tym nos – są dość uniwersalni. Pomagają wszystkim, nie mając konkretnej niszy. Sama podjęłam się tej roli, nim odnalazłam powołanie w uzdrawianiu. – Po tej wypowiedzi zastanowiła się nad czymś jeszcze. – Pewnie nie powinnam tego mówić, ale są smoki, które wykonują minimum, a są takie, które wychodzą z siebie, by spełniać się w swojej roli. Sam sobie wyznaczasz, ile chcesz dla stada robić. Byle nie być całkowicie bezczynnym. – Wzruszyła ramionami. Nie zamierzała go okłamywać: nikt w Ziemi nie patrzył gorzej na tych, co się obijali. Tak po prostu.

– I... to tak po prostu działa – podsumował z nutą powątpiewania; powtórzył na wpół świadomie wyraz pyska Bealyn, ten, gdy marszczyła nos. Co to miało wyrazić? Namysł? Mieszaną ocenę sytuacji? Obe te opisy były adekwatne, więc uznał swoją reakcję za właściwą. Ciężko było uwierzyć w istnienie takiego azylu, gdzie i gorsi, i lepsi byli traktowani równo. Właściwie.
Mrugnął.
– Ja może będę łowcą. Mam doświadczenie z drapieżnikami – wyraził część swoich myśli na głos. Nigdy nie myślał, że los pod łapą ojca był dla niego tylko zły... już nie pierwszy raz przekonywał się, iż nabył trochę pomocnej wiedzy. Kiwnął łbem do siebie, znowu. A potem do Bealyn. – Dziękuję. Porozmawiam jeszcze z Veir, jeśli nadal żyje. – Zawahał się, z namysłem dobierając słowa. – Jak będę chciał dołączyć do stada... zwrócić się do ciebie? – zapytał jeszcze, akcentując to dodatkowym przechyleniem łba.

Cisza po Lawinie

Wzruszyła ramionami. Najwidoczniej system działał, a skoro jej stado było najdłużej prosperującym z obecnych, samo to powinno służyć Trzmielojadowi za dowód.

Na jego wyrażone myśli delikatnie się uśmiechnęła.
– Łowców nigdy za wiele – mruknęła z cichym uznaniem. – Każde stado byłoby zadowolone z takiego nabytku. – Nie zamierzała go bardziej nagabywać. Wolała, aby do Ziemi dołączały smoki pewne swoich wyborów oraz lojalności, a nie takie, którym obiecywano gruszki an wierzbie.

Zapytana o kontakt kiwnęła głową, choć po chwili się namyśliła.
– Możesz zawołać mnie, a możesz od razu zwrócić się bezpośrednio do przywódcy. Nazywa się Barwy Ziemi. To młody, ale pozytywnie nastawiony do innych smok. W razie czego możesz powołać się na mnie, a mogę też przybyć, by ci w tej rozmowie towarzyszyć – zaoferowała mu kilka opcji, aby wybrał sobie taką, która mu najbardziej odpowiada.

Nie zareagował na komentarz o łowcach, traktując słowa uzdrowicielki za puste – ot, zapełniały ciszę, nie nosząc za sobą szczególnego znaczenia. Smoki lubiły mówić, to była prosta do zrozumienia rzecz. Czy czuły się dzięki temu spokojniej, czy dawało im to iluzję kontroli, poczucie wyższości czy cokolwiek innego... miało to znaczenie dopiero wtedy, gdy przy okazji zdradzały swoje intencje.
– Barwy Ziemi – powtórzył. – Zapamiętam. Dziękuję – dodał, przypominając sobie lekcje formalności od Baby. Teraz tylko... jak się żegnało ze smokiem? Tego już nie wiedział. Rozejrzał się niepewnie po okolicy, niby czujne zwierzę. A może Bealyn jeszcze coś będzie chciała powiedzieć...? Przebrał łapami w trawie.

Cisza po Lawinie

— Przybitą… gębą…? — powtórzył, widocznie zaskoczony. Co dokładnie miało oznaczać to sformułowanie? Mniejsza. Nie powinien się nad tym za bardzo zastanawiać. Jakiekolwiek próby zmuszenia swojego umysłu do tworzenia bardziej zaawansowanych myśli i tak kończyły się fiaskiem.
— No tam, em… Miałem z Tobą rozmawiać, racja. Em… O czym to ja miałem... — wymamrotał pod nosem, łapiąc się łapą za pysk.
Czuł, jak jego serce gwałtownie przyspiesza, gdy zaczyna zdawać sobie sprawę ze swojej dziwnej niemocy. Im dłużej stara się myśleć, tym bardziej wszystko w jego głowie zaczyna się kręcić. Otaczający go świat z każdą sekundą prób zebrania myśli stawał się coraz bardziej odległy, jak gdyby fizyczne bodźce na chwilę do niego zupełnie nie wpływały. Rai pozostawał sam z dudniącym w jego myślach głosem: "o co miałem zapytać? Na pewno po coś tutaj przyszedłem. Dlaczego w ogóle miałbym rozmawiać z Rannu? Szybko Rai, skup się. Zbierz się w końcu do kupy i powiedz coś, cokolwiek logicznego".
Z boku wyglądało to jednak o wiele zabawniej, gdyż wężowy po prostu zaczął się jąkać i śledzić wzrokiem po ziemi, jakby nagle pochłonęła go jakaś trema.
Dopiero po kilku następnych sekundach łeb młodzika przeszył silny, ostry ból głowy. Nie dał znać o nieprzyjemnym uczuciu, a jedynie gwałtownie zamilkł, powoli podnosząc wzrok ponownie na Rasha. To uczucie pozwoliło mu na chwilowe odzyskanie swojej wcześniejszej bystrości umysłu, ciekawe tylko na jak długo.
— Ach tak, miałem się spytać o twoje plany na zostanie adeptem. — wytłumaczył, chociaż było to jedynie przykrywką.
Pomimo powrotu do częściowej normalności, Rai mimo wszystko nie mógł sobie przypomnieć, po co umówił się z Rannu.

Rashediah

Czarne źrenice drgnęły w intensywnie zielonej sadzawce. Nie wiedział czy.. się obudzi? To dało się w ogóle wiedzieć? Ledwo powstrzymał odruch rozbawionego parsknięcia, zakrywając łapą pysk. Przestudiował całą jego posturę wzrokiem i mimo wizualnej pewności, w dalszym ciągu nie dowierzał. Toshiyr był w pełni przekonany własnych słów, kuląc się, okazując przed nim strach. Gdyby nie inne okoliczności, Rash wykorzystałby moment pozbywając się Mglistego. W końcu słabe, wystraszone jednostki same się o to prosiły.
Okazał słabość, niepewność przed obcym. Pierwsza i najważniejsza zasada została przez niego naruszona. Diabelec nie zrobił z tym jednak nic. Nie, nawet nie wiedział jakby miał się do tego zabrać.
— Przesadzasz — wymsknęło się bez zastanowienia, a pobłażliwy uśmiech zarysował się na jego pysku. Widząc jednak niewzruszoną sylwetkę Hektycznego, zamknął pysk, wzdychając z widocznie poruszoną miną.
— Toshiyr, to jeszcze nic nie znaczy — spróbował go uspokoić, choć jego ton był chłodny i stanowczy. — Po prostu jesteś przemęczony tymi wszystkimi treningami, to tyle — podniósł się i machnął na swoje słowa łapą.
Nie widział innej, logicznej przyczyny jego długich nocnych kampanii. Było to raczej.. standardowe w ich wieku. Długie, przespane godziny. Dlatego w pierwszej chwili do tematu podszedł pobłażliwie, uznając, że to zwykły objaw hipochondrii.

Siedzieli jeszcze chwilę w ciszy, gdy ostatnie słowa opuściły jego pysk. Nie wiedział jak się zachować. Nigdy nie był w podobnej sytuacji, a piekące uczucie pod futrem jedynie narastało, zmuszając Rasha do wyduszenia z siebie jakiś słów.
— Zajmę — oznajmił z jeszcze większą powagą, niż do tej pory. Zupełnie jakby uwierzył adeptowi w racjonalność jego obaw. Jeśli tylko to miało go uspokoić. — Obiecuję, że Celestinie nie spadnie włos z łba. — Skoro obiecał, musiał swojego słowa dotrzymać. Był jaki był. Cwaniacki, dwulicowy i do cna przesiąknięty brutalną ideologią, która zakorzeniła się w nim przez te księżyce. Jednak obietnice rządziły się swoimi własnymi zasadami. Prędzej odciąłby sobie skrzydła, niż złamał te postawione przed smokami, które mu zaufały.
Przynajmniej na razie ociekał honorem. Jakim rozczarowaniem byłoby, gdyby w przyszłości postanowił obrać inną, mniej szczytną ścieżkę.

Pewnym było, że Rairish nie umrze z dnia na dzień. Było to logicznie niemożliwe. Zbyt młody, aby cierpieć na choroby związane z sercem. Zbyt młody, żeby ot tak, z dnia na dzień zasnąć i nigdy więcej się nie obudzić. Może rzeczywiście Rashediah na całą tą sytuację zerkał znacząco z góry, usytuowany swoimi rodzinnymi doświadczeniami. W końcu nie słyszał, aby ktokolwiek z jego najbliższych kiedykolwiek zapadł w mistyczny, smoczy sen. Nie wiedział o swoim przyszywanym bracie ze strony ojca, który już księżyce temu poddał się pod wizją snu, a jego ślepia jeszcze na długo przed wykluciem łapserdaka zamknęły się na otaczający go świat.

Nie chciał zirytować Hektycznego. Nie to miał na celu, ale jego reakcja była najbardziej naturalna wobec siebie samego. Nie potrafił go wesprzeć, otrzeć jego zmartwień. Był wypaczony na empatię i współczucie, zachowanie się w tej sytuacji było.. ciężkie. Trudne do zrównoważenia między własną opatrznością, a potrzebami, które mglisty próbował nim zaspokoić.
Wbijał w niego jedynie puste spojrzenie, które z sekundy na sekundę wywierało coraz to większą presję. Odwrócił więc wzrok, nie chcąc przyćmiewać ostatniej resztki spokoju, którą skrywał w sobie Tosh. Nie chciał go przytłoczyć, nie w sytuacji, w której mógł na tym jedynie stracić.
— Będę na ciebie czekał — twarde słowa wybrzmiały, gdy pociągnął swój wzrok ponad ich głowy. Szukał czegoś w obłokach, może odpowiedzi albo pomocy na wyjście z całej tej sytuacji triumfalnie. Nie miał pojęcia, że w takich sytuacjach nie było wygranych. — Jak już się obudzisz, będę tu czekał. — Powtórzył, zaznaczając kolejny raz znaczenie tych słów. Były pewne, przepełnione nie tyle co własnymi domysłami, jak przekonaniem. Wiedział, że za kilka księżyców znów się tu zobaczą, a niebo będzie rozświetlone promieniami słońca. Łąki przepełnione będą życiem, a kwiaty uraczą ich swymi barwami na każdym kroku. W końcu nadciągała Pora Kwiecistych Ziem, która wśród żyjących uznawana była porą nowych początków. Nowego życia, piękna i cudów usianych dookoła przez naturę.

Tkwili w ciszy, obserwując płynące po niebie obłoki. Nie potrzebne były im już słowa, wystarczyła im ta konkretna chwila, usiana... pisklęcą niepewnością. Rairish mógł być pewien, że teraz u jego boku nie siedzi już ten przepełniony krwawymi wizjami drapieżnik, a składający się na skomplikowane emocje przyszły adept, który będzie na niego czekał. Choćby niezgodnie z własną naturą, będzie czekał.
W jakim celu?
Zawsze go miał, ten raz nie był wyjątkowy.
Gdy spotkają się następnym razem, wszystko będzie inne, ale jedno zostanie takie samo – obietnica, którą dziś przypieczętowali.

Wraz z nadejściem wiosny, wszystko budziło się do życia, dzień stawał się dłuższy, mrozy nie szczypały w nos, ani w łapki, za to częściej pogoda dopisywała, Słońce przyjemnie dogrzewało, częściej można było słyszeć śpiew ptaków. Idealny czas, zwłaszcza dla adepta, który musiał się sporo teraz uczyć. Gdyby dzień nadal był taki krótki, kiedy znalazłby czas dla siebie? Dziś również pogoda była piękna, więc Jemiołuszek nie zamierzał marnować tak cudownej okazji. Ostatnio młody kleryk dużo się uczył, to też postanowił dać sobie chwilę wytchnienia, chwila relaksu, w której będzie mógł oddać się swojej twórczej pasji. Uznał, że jak najbardziej na to zasługuje. Uczył się dużo i pilnie. Nie miał wyrzutów sumienia co do dania sobie chwili wolnego.

Dotarł na tereny wspólne, tych terenów jeszcze nie zwiedzał aż tak często by czuć się jak u siebie, ale miał parę miejscówek, gdzie zdecydowanie powili zaczynał się czuć, jak w domu. Nucąc sobie melodię, dotarł na przyjazną równinę, gdzie nie musiał się zbytnio martwić o niebezpieczeństwo. Zauważył wygodne, przyjemne miejsce w cieniu gdzie sobie przysiadł. Było ciepło i póki co nie potrzebował wylegiwania w promieniach słońca, może jak w cieniu okaże się być za zimno, to przemyśli tę opcję. Póki co jednak kiedy się usadowił wygodniej, wyjął z torby niedokończoną drewnianą rzeźbę. Nie była duża, nie była większa od smoczej łapy. Rzeźbienie było przyjemne, idealne na każdą okazję. Szyć mógł jedynie w grocie, malować nie mógł, bo farby, jakie udało mu się wyrobić, nie były jeszcze doskonale. A kwieciste plecionki... nie potrzebowała żadnej.
Dalej melodyjnie nucąc sobie pod nosem, utkał z maddary drobne, precyzyjne i ostre narzędzie, którym zaczął wykańczać rzeźbę, dopracowywać szczegóły, aby drewienko coraz bardziej przypominało lisa.

Jedyny Kolec

Tereny wspólne to na pewno nie najlepsze miejsce dla Vaelina, ale mimo to czasami się po nich przechadzał i nigdy wcześniej nie przeciął drogi komuś innemu. Najpierw zobaczył smoka, a potem poczuł jego zapach i niemalże w tej samej chwili usłyszał melodię. On był totalnym beztalenciem jeśli chodziło o tworzenie czegokolwiek. Nawet mazanie patykiem w miękkiej ziemi kończyło się ślaczkiem, krzyżykiem, a w skrajnych przypadkach jajem- bo rysunku nie można było nazwać kółkiem. Muzyka mu też zaburzała nieco rytm natury, ale nie była na tyle nieprzyjemna, aby mu psuć humor. Była jak wiatr wpadający pod kątem w otwory słuchowe, przez co nieco świszczał, ale był naturalny i nic się z tym zrobić nie dało oprócz ignorowania lub odwrócenia łba.
No więc mimo wszystko obrał kurs na siedzącego... siedzącą? Nie miało to znaczenia. Ciekawość go lekko popchnęła. Sam był już wielkości dorosłego smoka, ale wiedział, iż to nie koniec jego rośnięcia. Nie musiał już tak bardzo naciskać na nauki, a poddany testom już je zaliczył i tylko oczekiwał na najbliższą ceremonię, dlatego też mógł pozwalać sobie na większy luz i spacery.

Dotarł mniej więcej do odległości raptem trzech ogonów od smoka i przystanął. Zanim pokona jeszcze tą połowę odległości to musi mieć pewność, że został zauważony. Z ciekawością i nieco nieruchomym wyrazem pyska patrzył na nucącego, nie tyle nie chcąc mu przerwać co po prostu nie za bardzo mając ochotę się odezwać. Stąd też kiedy ten się odezwie, Vaelin kiwnie mu łbem na powitanie. Nie był niemową, ale zdecydowanie stronił od odzywania się... o czym przekona się smok pewnie rychło.
Dziwnie wyglądał ten smok, bardzo różnobarwny, jakby powczepiał sobie w pierze i futro różne ozdoby, a nie były one naturalne dla niego. Szybko jednak zignorował swoją myśl po tym jak sam określiłby swój wygląd. Czerwona grzywa wyglądała tak jakby ktoś splamił śnieg leżący na głazie, a nadchodziły gorące dni. Przez łeb pewnie będzie wielokrotnie jeszcze tracił zwierzynę na polowaniu.
Najpiękniejsza Łuska

Czując obecność nieznajomego smoka, przestał momentalnie nucić, jak i zaprzestał na moment rzeźbienia. Zerknął w stronę nieznajomego, czując od niego znajomą woń stada mgieł. Uniósł lekko łuk brwiowy, dając mu czas na wyplucie jakichkolwiek słów. Sam w tym czasie lustrował go spojrzeniem, poddając ocenie. Był... dość wysoki, zupełnie jak większość dorosłych smoków, jednak jego nieproporcjonalność świadczyła o tym, że był on również młody.

Strzyknął uszkiem, a końcówka ogona z niecierpliwości zaczęła mu latać. Dawał mu czas na odezwanie się, a ten nic. Westchnął w duchu i milutko się uśmiechnął.
— Cześć, mogę ci w czymś pomóc? — Zagaił, może biedaczyna się zgubiła, kto wie? Nie poznał jeszcze nikogo nieprzyjemnego ze stada mgieł, to też nie uważał, aby ten smok również miał jakieś nieprzyjazne zamiary, ale czujność wypadało zachować. Tym bardziej że zdążył się przekonać, że na przykład już taki Letharion potrafił być porywczy i niebezpieczny.
— Nazywam się Najpiękniejsza Łuska, ale możesz mówić do mnie Jemiołuszek. — Przedstawił się, nadal go uważnie obserwując.
— Wysoki jesteś, ale chyba nie jesteś dorosły, co? — Przechylił lekko pyszczek na bok, nie odrywając od niego spojrzenia. Dziwny był ten mglisty, kto wie, co mu w głowie siedziało? Po prostu podszedł bez słowa i się patrzył. Mało normalne zachowanie. Jednak nie zamierzał sobie wyrabiać o nim opinii tak szybko. Może po prostu był nieśmiały?

Jedyny Kolec