Smoki Wolnych Stad

  Oho. Czyli ślimacze frytki zebrały kolejną swoją ofiarę. Przynajmniej na parę oddechów. Wiem wiem... Brzmi jak kawał bełta czy coś ale no. Są naprawdę smaczne...
  Czyli czas isć do kolejnej smoczej duszy. Tym razem zamiast Shen, pojawiła się iluzja czarnego bardzo długiego smoczego nudla (wersja bez skrzydeł, bo z nimi jeszcze nie widział)
– To Tanka, zwana jako Odebrany Oddech. Jest wojownikiem i ma naprawdę smaczny ogon. Nawet parę razy mi wklepała, ale tak to jest między rodzeństwem. Naprawdę miła duszyczka, czasem szybko się irytuje... Wtedy wygląda jeszcze słodziej i uroczo. – cicho się zaśmiałem. Kiedy ja ją ostatni raz widziałem? Przydałoby się ponownie spotkać rodzinę... – ostrzegam jeśli chcesz się z nią bić na arenie a naprawdę silne kopnięcia... Do teraz moja szczęka pamięta kilka... – pomasowałem się mimowolnie w miejscu, gdzie był kontakt trzeciego stopnia w przeszłości.

• ━━━━━━━
  :: Hektyczny Kolec ::

    Spojrzałem w górę na żółknące liście tego dziwnego drzewka. Przylatywałem tu czasami, aby poleżeć sobie w jego koronie. Początkowo, jesienią jak tu przybyłem, wydawało mi się ono brzydkie – drzewa bez liści tracą swój urok. Teraz zaś zaczynałem doceniać to, jak zmienia kolory... Stale się zmieniało i nigdy nie zostawało takie samo.
    Siedziałem pod nim, pijąc powoli herbatę. Pomio zrzucania liści, te cyklicznie odrastały na wiosnę. Zazdrościłem mu tej umiejętności... Coraz częsciej chciałbym się ponownie odrodzić, pełen werwy, bez tych wszystkich... doświadczeń. Odejście Połowu przeżyłem, ale inne... westchnąłem, kręcąc głową. Zapowiada się ciężki okres, Khamsinie.

Nebbia

    Słyszałem, że ktoś się zbliża, ale nie ruszałem się z miejsca; tutejsze smoki nie są wrogie. A nawet jeśli, to i tak agresor powinien się martwić, nie ja.
    Słysząc zaś głos, wzdrygnąłem się lekko. Spojrzałem na nie aż tak wysoką, ciemną samicę, wyraźnie samotną. Skinąłem jej powoli głową, wracając do drzewa.
    — Yhm. Wolne Stada lubują się w ładnych drzewach — powiedziałem cicho, biorąc łyk. — Słońce też ma jedno szczególne, magiczne. Dosłownie. Z elfiego miasta, Mirelos. Nie wiem czy widać je ze Wspólnych, ale przebywanie tam bardzo... koi. — Szczególny jest też Dąb, przy którym spotkałem Połowa – smoka co przyjął mnie do Stada. Tego jednak na głos nie powiedziałem; bo i po co. — Jestem Czajka, a wedle tutejszych zwyczajów Świat zza Chmur. Starszy Łowca Słońca — przedstawiłem się, sięgając po drugą czarkę i wyciągając ją w stronę samicy.

Nebbia

Zatrzymała się kilka kroków od niego, ale nie w sposób niepewny — raczej po prostu spokojnie, jak ktoś kto nie lubi skracać dystansu od razu. Zbliżała się tu z cichą ciekawością, nie szukając zaczepki. Z bliska pachniał lasem, deszczem i czymś świeższym, czego nie potrafiła nazwać — innym rodzajem powietrza niż to, które znała z głębokich korytarzy. Unosząc łeb, spojrzała w koronę drzewa o którym mówił — przesuwając spojrzeniem po żółknących liściach, jakby próbowała ocenić czy rozumie te sentymenty. W podziemiu rośliny były czymś rzadkim, zwykle twardym, bladym, bez zapachu. To, co opisał, brzmiało prawie jak bajka. Kiedy wyciągnął w jej stronę czarkę, nie sięgnęła po nią od razu. Najpierw oceniła jego pysk, jego postawę — szukała w tym ukrytej intencji. Nie znalazła. Dopiero wtedy ostrożnie wyciągnęła łapę i przejęła naczynie, trzymając je delikatnie palcami, jakby mogło się kruszyć.
– Nebbia. Samotniczka. Miło cię poznać – Upiła niewielki łyk, tylko tyle by poznać smak, i odsunęła czarkę od pyska, lekko przechylając głowę na bok.
– Tego drzewa... nie widać ze wspólnych – powiedziała nieco niepewnie, z pewną dozą ciekawości.

Świat zza Chmur

    Tym razem zaparzyłem zwykłą, bez owocowych dodatków; ostatnio za często je pijałem. Wyglądała na ostrożną. Nic dziwnego, skoro nie miała Stada – zapewne przemawiała przez nią nawykła nieufność z zewnątrz.
    — Może na jakimś wysokim drzewie na wschodniej granicy Wspólnych byłby dobry widok — powiedziałem spokojnie. — Długo już tu jesteś? — zagadnąłem, korzystając z możliwości skupienia myśli na czymś innym niż... wewnętrzne rozmyślania.

Nebbia

Nebbia przysiadła ostrożnie, ale bez napięcia, jak ktoś przyzwyczajony do trzymania się na uboczu, choć niekoniecznie gotowy do ucieczki. Zapach gorącej herbaty unosił się lekko, a ona zerknęła na parującą czarkę, jakby próbowała zrozumieć sens takiego rytuału. Jej ogon przesunął się wolno po ziemi, zostawiając niewyraźny ślad w mokrych liściach.
– Kilka księżyców – powiedziała spokojnie, nieco ciszej niż on.
– Wychodzę głównie wieczorami – Nie brzmiało to jak skarga, raczej jak stwierdzenie faktu kogoś, kto już dawno pogodził się z własnymi przyzwyczajeniami. Jej spojrzenie przesunęło się po wysokich drzewach, o których wspomniał. Przez moment patrzyła w kierunku polany, na mokre paprocie i ciemne pnie drzew.
– To miejsce jest spokojne. dodała cicho, jakby dla siebie, choć lekko uniosła łeb, dając mu do zrozumienia, że odnosi to także do jego obecności.

Świat zza Chmur

    Kilka Księżyców życia na Wspólnych. Czyli pewnie załatwiła sobie u kogoś pożywienie. Z Ziemią, wnioskując po zapachu. Hm, ciekawe czy planuje zawitać tu na dłużej.
    — Oh, to nie problem! Ale przekonasz się jak je zobaczysz! — rzuciłem z lekkim śmiechem. Tak, zmiana tematu na pewno pomogła.
    — Yhm. To chyba jedno z niewielu takich miejsc na Wspólnych. — Wziąłem łyk i... potem już milczałem. Był tu spokój, po co go zakłócać? Wystarczy, że się skupię na myśleniu o smoczycy i będzie dobrze.

Nebbia