Smoki Wolnych Stad

Przyglądała się sylwetce Boga, gdy ten po raz kolejny przemówił. Tym razem poruszył o wiele więcej spraw, niż wcześniej. Zaskoczyło ją to i ucieszyło jednocześnie.
Gdy przeszedł do pytań skierowanych ku zebranym, zdecydowała się jako pierwsza zabrać głos. Wydawało się, że znała odpowiedź, więc tym razem nie postanowiła zostawić jej tylko dla siebie.
– Łagodzenie sporów – stwierdziła. Tak, według niej była to umiejętność, która zdecydowanie byłaby jedną z najbardziej przydatnych dla Proroka. – Zdolność rozstrzygnięcia ich tak, by żaden smok nie czuł się gorszym bądź bardziej poszkodowanym. oczywiście w granicach rozsądku, ponieważ mógłby reagować w sytuacjach takich, jak złamanie smoczych praw, a wtedy... a wtedy "łagodność" nie byłaby zbyt ceniona. – Uśmiechnęła się na koniec, chociaż jej słowa można było uznać za ponure. Niezdarnie nawiązała tutaj do pierwszego z pytań.
Nie wiedziała, że w Wolnych Stadach dzieją się rzeczy takie, jak mordowanie i atakowanie piskląt. Nigdy nie przyszłoby jej do głowy, że ktoś byłby do tego zdolny; nie poznała również dobrze Stada Cienia. Można powiedzieć, że wciąż żyła w uroczej, pisklęcej nieświadomości; była przekonana, że pod barierą jest o wiele bardziej przyjaźnie, niż w stronach, z których pochodziła. I z których zmuszona była uciekać.
Rozejrzała się dookoła, ciekawa innych odpowiedzi.

Jedyne słowa które Kravsax chciał wypowiedzieć zostały zabrane, przez tego czarnorogiego smoka. I co ma teraz począć? To były jego jedyne argumenty. Chociaż... Może ma coś w zanadrzu i nie okaże się to powtórzeniem, słów poprzednika.
–Prorok powinien, prowadzić do pokoju i zatrzymywać wojny. Tak jak mój przedmówca powiedział – Skinął łbem w stronę Azylu. – muszą pozostać bezstronni, by każdy odniósł wrażenie tak samo potraktowanego. W sumie zatrzymanie prostego sporu może zapobiec wojnie.
Nie miał, nic więcej do powiedzenia. Czekał na inne odpowiedzi. Przynajmniej wiedział że został wysłuchany, przez Aterela a nie zignorowany. Nie czuł się wyjątkowy. Wszystkich słuchał, bez wyjątku co powiedzieli i w miarę możliwości poprawiał tak by zachować jak największą część z wypowiedzi innego smoka.

Fałszywy szacunek? Prawa smoków nie zakazują kłamania? Nie podobało mi się to. Nigdy nie udawałem kogoś, kim nie jestem, a jak widać Smoki Wolnych Stad odnosiły się do kłamstwa jak do chleba powszedniego. Zmrużyłem lekko ślepia, patrząc po pisklętach i ich reakcjach. Nikt nie wyglądał na oburzonego.
Zmiana imion funkcjonowała również w Klanie. Ja sam byłem bliski stania się Kolcem w chwili nastania tragedii. Przymknąłem ślepia, odsuwając się od bólu. Głód zaśmiał się chrapliwie. Wcale tak nie cierpiałeś, kiedy pożerałeś swoją siostrzyczkę... Pamiętasz, jak krzyczała i błagała o litość? Miała tylko trzy księżyce. Była taka malutka.
Wydałem z siebie głuchy dźwięk przypominający warczenie, który łatwo było usłyszeć przez każdego z obecnych. Spojrzałem pustymi, gniewnymi ślepiami na Aterala. Złość minęła, Głód zniknął. Na moment.
– Prorok musi być intelektualistą, który odsuwa drapieżne instynkty u siebie i u innych. To ktoś, kto w chwili największej katastrofy będzie kierował się rozumem, gdy inni szaleją. Musi na pewno posiadać mnóstwo charyzmy... Inaczej mógłby zostać skrzywdzony, próbując uchronić innych od skutków wojny – mówiąc to, obserwowałem uważnie ślepia Aterala. Jak zareaguje na moje słowa? Czy znów je zignoruje? Prawdę mówiąc, czułem się tutaj wyrzutkiem. Nie mówiłem językiem honoru i rycerzy którego tutaj uczyli od najmłodszego, a językiem mych praktycznych przodków. Wolne Stada nie były dla mnie. Stado Cienia wydawało się już najbardziej rozgarnięte z nich wszystkich.

Kiedy Aetral zwrócił wzrok na Iga, ten odruchowo skłonił głowę. Bóg go docenił i była to dla niego największa nagroda z możliwych. Pisklak dalej słuchał z uwagą, w miarę jak Aetral mówił, coraz więcej stawało się jasne, choć i tak większość dalej tonęła w mroku...
– Prorok powinien interweniować zawsze, kiedy łamane są prawa Wolnych Stad. Co to za prawa, których nieprzestrzeganie uchodzi na sucho? I myślę, że... to znaczy, przecież po coś się takiego smoka nazywa prorokiem i... no po prostu myślę, że nie powinien rozsądzać tego wszystkiego sam, a jedynie przekazywać wolę bógów. Tak jak mówiliśmy wcześniej, prorok ma być łącznikiem z bogami, a nie najwyższym sędzią, tak mi się przynajmniej zdaje.

Patrzyłem na zebranych i uważnie ich słuchałem.
~Pokój jest ważniejszy niż nie jeden bezsensowny spór. Za pokój można zapłacić najwyższą cenę. Własne życie jest ta ceną. ~ ten drugi ja miał wyjątkowo rację
Popatrzyłem na Aterala
–Prorok powinien umieć rozwiązywać problemy słowem. A gdy sytuacja jest beznadziejna jak na przykład jest w moim przypadku, gdzie zostałem pohlastany przez dwoje smoków z cienia. Aluzja... Tej smoczycy zawdzięczam to co mam pod tą maską... – ściągnąłem maskę z pyska ukazując naga kość. Tylko gdzieniegdzie było widac pojedyncze spalone łuski. Brak skory sięgał od nozdrzy po powieki. Skóra jeszcze była na wargach.
Chwilę pozwoliłem zebranym patrzeć na mój szpetny pysk i powrotem nałożyłem maskę na pysk – Zostałem zaatakowany jako pisklę. W takich przypadkach prorocy powinni interweniować i ukarać te dwójkę, która dybała na moje życie

Mała nie znała odpowiedzi na kolejne pytanie Aterala. Słuchała jednak słów innych, których odpowiedzi miały ze sobą wiele wspólnych elementów. A skoro wszyscy mówią prawie to samo, to istnieje duże prawdopodobieństwo że jest to prawdą, tak? Pewnie więc ci prorocy rzeczywiście mieli powstrzymywać smoki przed nierozważnymi decyzjami takimi jak nieuzasadnione wojny i pilnować przestrzegania smoczych praw. Szczególnie Alyssa przysłuchiwała się słowom Chybionej, bo to jej, poza samym smoczym bóstwem, najbardziej wierzyła. Gdy większość smoków dało już swoje odpowiedzi pisklę, znudzone siedzeniem w jednym miejscu i uznawszy, że nic nowego już nie powiedzą dopóki nie odpowie sam bóg, postanowiło przejść szybko i dyskretnie bliżej cioci Chybionej i wtulić się w jej łapkę, jednocześnie się na niej opierając.

Tym razem pytanie dla Kravsaxa było bardzo jasne i aż się wyrywał do odpowiedzi. Wypowiedział więc prawie jednym tchem:
–Gdyby wszystkie stada były jednym smoki stałby by się coraz słabsze bez chęci rywalizacji o tereny i inne podobne sprawy. Także gdyby Prorocy w każdej ważniejszej sprawie typu atakowanie piskląt, brali udział to wszyscy by się od nich uzależnili. Co by było gdyby bariera chroniąca Wolne Stada od innych rozpadła się nagle, gdy wszyscy żyli by w zgodzie, lub gdyby w końcu reszta Proroków zginęła od starości? Bogowie nie będą zawsze wyznaczać nowych smoków do pełnienia tej roli. Nie każdy jest jej godny. Chyba jedynymi którzy umieliby walczyć to łowcy ponieważ drapieżniki zawsze są czujne i niebezpieczne. – Legł na ziemi ze zmęczenia. Prawdopodobne błędy skryły się w potoku słów i właśnie dzięki niemu miał nadzieję że niewiele będzie do poprawiania. Spojrzał na Aterela. Zimny. Bardzo.

Spojrzałem z pogardą na Kravsaxa. Rany, ale ten się wyrywał. Mądry się znalazł, naprawdę. Niewiele zostało do dodania w tej kwestii, a pytanie było mało skomplikowane. Niektórzy lubią zwracać na siebie uwagę.
— Przecież stada nie są stworzone sztucznie — powiedziałem chrapliwym głosem — nikt nie stworzył ich specjalnie do tego celu. Po prostu prawda jest taka, że smoki z natury są przepełnione chęcią władzy. A jeśli w najbardziej zgranym stadzie urodzi się samiec alfa, to albo przepędzi obecnego, albo założy swoje własne. Cóż... na pewno pomaga to trzymać jakąś różnorodność. A przede wszystkim wcześniej wspomniane pazury.
Przełknąłem ślinę i wbiłem zagadkowo ślepia w Aterala. Zdawało mi się, że pazury Wolnych Stad i tak są już stępione, ale nie wyraziłem swojej opinii. Nie bylem głupi, jak tamta smoczyca o dwóch głowach. Gdyby nie ja, byłbyś o wiele głupszy. Ale nawet ten jest zbyt spokojny. Nie skrzywdziłby muchy. Całe te Wolne Stada są ciche i gnuśne.
— Z drugiej strony, szkoda by było, gdyby bariera opadła, kiedy akurat dwa stada są ze sobą w trakcie rozwiązywania sporu przemocą — uśmiechnąłem się pod nosem, obnażając kły. — Teraz wcale nie jest tak pięknie, jak mogłoby się wydawać.

Po namyśle Ujmujący roztworzył pysk, ale nie uleciały z niego żadne słowa. Jakby chciał coś powiedzieć, ale pod koniec się rozmyślił. Samiec podrapał się za uchem. Samice z Życia i dwójka z – ugh – Cienia powiedzieli, co Ujmujący mógł ewentualnie dodać. Słabo. Potem jeszcze odezwał się pisklak, który pachniał mu może Ogniem i ktoś z Wody. Nastroszył uszy, zwracając na niego większą uwagę. Aluzja z cienia? Dwuznaczna Aluzja? Ankaa? Fioletowa wiewióra? Ujmujący skrzywił się na wspomnienie nielubianej jego smoczycy. Czyli była jednak jakaś nie tego. Ale Ateral stwierdził, że prawa smoków nie zostały złamane. To co, czy nie mówiły one o pewnej nietykalności piskląt? Zmrużył oczy. Może smokowi Wody się coś pomyliło i nie był wówczas już pisklęciem, gdy cieniści go poharatali? Ujmujący był bardziej skłonny uwierzyć bogowi niż jakiemuś chłystkowi od wodnych.
– Jakby rozpadła się bariera, to jestem pewien, że smoki żyłyby tak czy siak w znanym nam już porządku – odezwał się, nawiązując do słów młodego samca z Cienia. Jego ton zabarwiony był rozbawieniem. Co mogło czyhać za barierą? Równinni? Nie słyszał o nich już od dłuuuugiego czasu. W dodatku, nie okrążali oni chyba caluteńkich terenów wolnych stad swoimi własnymi. – I nie rozumiem, dlaczego tylko łowcy według ciebie potrafiliby walczyć. Przecież wojownicy i czarodzieje pojedynkują się między sobą, czy to w czasie wojny czy pokoju. I też polują, a na polowaniach można spotkać drapieżniki – po czym wzruszył barkami, gdy już sprostował nieco swędzące go nieprzejrzyste przemyślenia samca z Cienia. Popatrzył potem na Aterala, mrugając wesoło. – Teraz są tu cztery stada, wcześniej były trzy. Wodni odłączyli się, bo nie zgadzali się z ówczesnym przywódcą, czy coś – tutaj wzruszył barkami trochę lekceważąco. – Kilka stad jest dlatego, bo smoki nie zawsze się ze sobą zgadzają w pewnych kwestiach. I chcą tworzyć sobie swoje własne grupki – dokończył, wznosząc spojrzenie na moment w niebo.

W duchu Pomyślny zastanawiał się nad lojalnością, nad zmianą imienia i wszystkimi tymi kwestiami jakie poruszył Ateral. Jednak żadna z tych kwestii nie była mu bliska, nie tutaj. Może powinien zazdrościć siostrze, że z taką łatwością znalazła sobie nowe miejsce, że potrafiła dostosować się do panujących zasad? Większość żyjących tu smoków wdawała się być szczęśliwa, choć zapewne znajdą się tacy, którzy zostali przez obecny system pokrzywdzeni. Westchnął płytko i spojrzał na oszpecony pysk Tygrysiego, a potem na bóstwo. Zmrużył ślepia, ale nie odezwał się własnie dlatego, że poruszane kwestie nie dotykały go w żaden sposób.
– Dopóki smoki, choć są drapieżnikami, walczą między sobą z honorem, powinny to robić, żeby jak to określiłeś nie zgnuśnieli. Jednak w czasie wojen bardzo szybko zbliżamy się do granicy śmierci i bólu po stracie. A na te dwie rzeczy niewielu jest przygotowanych. Bez względu na to gdzie żyją. – Miał na myśli oczywiście Wolne Stada jak i to, co poza nimi. – Równowaga i umiar we wszystkim. Tak w ingerencji Proroków czy bóstw, jak i w krwawym czy nie krwawym rozwiązywaniu sporów. Takie jest moje zdanie. – Jak do tej pory uśmiechał się niemal cały czas, tak z chwili na chwilę stawał się coraz bardziej markotny. Poruszane tu kwestie uświadomiły mu jak mało wie o tych ziemiach i jak wielką jeszcze ma w głowie pustkę odnośnie własnej przeszłości.

Mała Alyssa mrugnęła parę razy ślepkami. Czyli jednak prorocy nie muszą wcale utrzymywać pokoju, ani oceniać zasadności wojen. Czyli kły i szpony z jakimi wszyscy się rodzą były po to, żeby ich używać, a nie po to, by musieć je tępić. W sumie to miało sens. Nawet pisklęta od kiedy tylko nauczyły się chodzić lubiły bawić się w polowanie – to na ogony opiekunów, to na owady, a później jak dorastały, w walkę. To była jedna z najlepszych zabaw, a szczególnie jak się wygrywało. Smoki więc muszą mieć tę walkę w naturze, a przynajmniej niektóre.
Małej zaczęło się wydawać, że to wszystko to taka gra. Że cztery stada są właśnie po to, by wciąż trzymać się w gotowości i próbować się prześcignąć, mając przy tym prawa smoków, aby poza brutalną siłą wzbogacały też swe umiejętności strategiczne. Ale jako że temat był trudny, głęboki, zajmował zbyt wiele mocy obliczeniowej pisklęcego mózgu, by mała różowa puchokulka wygłosiła teraz swoje przemyślenia. Pozostały w sferze jej myśli. Z drugiej strony nie wywołało to u niej żadnego szoku światopoglądowego – ten światopogląd dopiero się u niej wyrabiał i nie był twardy, stały, jak u starszych smoków. Cóż, niewykluczone że w przyszłości ta lekcja od bóstwa której miała okazję doświadczyć w tak wczesnym dzieciństwie wyjdzie jej na dobre...

Słuchałem uważnie i myślałem nd dobrą odpowiedzią
–Mamy cztery stada, o czterech poglądach. Jedno brutalne, pod cieniem skryte, drugie niczym ogień żwawe i w cieniu kamrata widzi. Trzecim jest życie. W lesie skitrane. Stado o miłości rodzinnej i dobrych smoków. Ostatnim jest woda. Najmłodsze ze wszystkim. Nasze pazury zawsze ostre będą, ku przestrodze. Oczy wroga zawsze wypatrywać będą, który za barierą czeka na zew do walki. Równinni. – zamilkłem na chwilę aby przemyśleć co dalej mam powiedzieć. – Jestesmy drapieżnikami, walczymy miedzy sobą na arenie. Polujemy na zwierzynę łowną. My nie pozbędziemy instynktu. Bo on tylko utrzymuje nas przy życiu.

– Ale z drugiej strony... Nie chciałbym się z Tobą nie zgadzać, panie. ale tam gdzie się wychowałem, kiedy jakiekolwiek stado zyskiwało przewagę, zmiatało wszystkie inne z powierzchni ziemi i mnożyło się w straszliwym tempie. Tutaj warunki są idealne, a smoków jakoś nie przybywa. Gdyby taka Bariera powstała gdzie indziej, byłaby najgęściej zasmoczonym miejscem na świecie, a tereny za nią spustoszone w odległości kilku dni lotu od niej. Dlaczego tak się dzieje? Tutaj już dawno temu powinno być jedno stado, napadające okoliczne grupy smoków poza Barierą. – Ig mówił ze szczerym zdziwieniem. W jego głowie po prostu nie mieściło się, że na spotkanie wezwano wszystkie młode smoki z całych Wolnych Stad. Wcześniej myślał, że po prostu większość nie przyszła, teraz jednak coraz bardziej zaczął mu się w głowie tworzyć obraz populacji Wolnych Stad i w związku z tym, pisklak rozumiał jeszcze mniej.

Jak jeszcze chwilę temu to ona odzywała się pierwsza, tak teraz – po wysłuchaniu kolejnych słów Boga podającego się za patrona śmierci, pozostawała w milczeniu. Wysłuchała pytań, jednak jej młody umysł nie był do końca w stanie pojąć patronujących im idei.
Dużo myśli przewijało się przez jej łepek, gdy słuchała zdań pozostałych uczestników zebrania i odwracała łeb w stronę każdego z nich. Najbardziej zgadzała się z najstarszym smokiem, który zdecydował się tutaj przyjść i przemówić. Nie czuła od niego bijącej żadnej, charakterystycznej dla Stad woni, woni, więc zapewne z żadnym z nich nie był on do końca powiązany. Na słowa samca skrywającego swój pysk przed światłem dziennym kością, jedynie przechyliła łeb. Każdy, kto spędził chociaż tutaj odrobinę czasu wiedział, na jakie grupy podzieliły się smoki. Po co więc opisał każde po kolei?
W końcu zapadła krótka cisza, którą bardzo wahała się wykorzystać.
– Pomimo wspólnego prawa – zaczęła cicho, niepewnie – każde stado różni się nieco od siebie. Nie tylko kulturą, wspomnieniami, historią, ale również sposobem pojmowania praw rządzących światem. Każde wyznacza inną granicę swym członkom, której nie mogą przekroczyć, wymaga od nich innych rzeczy. Mimo to cztery stada razem tworzą całość, o którą członkowie starają się troszczyć. Każde ze Stad ma swój punkt widzenia, które może przedstawić innemu. Można powiedzieć, że pilnują się one nawzajem. Przywódcy reagują, gdy jakikolwiek smok zawini społeczności – nie tylko ten, z którym mieli oni bezpośredni kontakt i który właśnie im składał przysięgi.
Zapewne po raz kolejny to, co przyszło jej do łba, nie było tym, czego oczekiwał Bóg. Chciała jednak podzielić się swoimi poglądami, które – być może – pomogą nieco w ogólnej dyskusji, staną się wątkiem dalszych rozmów, a może po prostu poszerzą czyjeś horyzonty. W końcu nie było to jedynie odpowiadaniem na zadawane pytania, prawda? Tylko dyskusją, w której każdy powinien przedstawiać to, co według niego było słusznym. Do tychże wypowiedzi odnosili się dalej, kontynuując zebranie.
Poruszyła ledwie widocznie barkami, chcąc chociaż minimalnie rozruszać mięśnie. Poprawiła ułożenie skrzydeł na ciele i po raz kolejny utkwiła spojrzenie w sylwetce jasnego samca, oczekując dalszych jego słów.

Młoda słuchała wszystkich jeszcze uważniej niż wcześniej. Kiedy jakiś biały smok zdecydował się ukazać swoje rany i wspomniał coś o jakiejś Aluzji, Widad zastanowiła się przez chwilę. Miała wrażenie, że ją zna, ale nie pamiętała jej pod tym imieniem. Ciekawe jak doszło do takich ran i dlaczego ten smok w ogóle przeżył. Odwróciła od niego łeb kiedy się zasłonił. Ciemny smok który przemawiał wypranym z emocji tonem, miał do przekazania masę informacji. Mieszały się one w jej prostym łbie, ale czym dłużej przykładała się do ich zrozumienia, tym bardziej wyraziste się stawały. Była zadowolona, chociaż starała się tego nie pokazywać.
Na pytanie o prorokach nie zdążyła się wypowiedzieć, ale zapewne i tak nie zabrałaby głosu, ponieważ nadal nie miała wiele pojęcia na ich temat. Byli jednak ważni, więc Widad ciekawiło czy różnią się jakoś wyglądem, albo czy mają podobną aurę co "chłodnogłosy".
Nadeszło kolejne pytanie. Są więc cztery stada? Fioletowa plama coś o tym wspominała, rzeczywiście, ale samiczka nie rozumiała jaki był sens tego podziału. Skierowała uszy w stronę niebieskiego gada, który wspomniał coś o łupieniu innych. Perspektywa takiego działania wydawała się jej bardzo dobra. Jako jedność z Venyą nie odczuwała dyskomfortu, czasami nawet, pomimo nieprzyjemnych spojrzeń, zdawało jej się, że jest ponad innymi smokami. Skoro czuła się w ten sposób będąc połączona, stada musiały działać podobnie. Dlaczego, więc były cztery, zamiast jednego, które pochłaniałoby inne smoki, tak jak to powiedział tamten?
Widad poruszyła się niespokojnie i wbiła ślepia w ciemnołuskiego –Stado powinno być jedno i pochłaniać inne!– wrzasnęła, na potwierdzenie swoich przemyśleń.