Cichy Wąwóz

[Czarny Kolec2]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

– Och, oby do rychłego. Miło się z Tobą...Konwersuje.
Odparł. Widział, że smok nasłuchuje czy Czarny idzie za nim. On nie zamierzał go dalej śledzić...Co to za zabawa, kiedy ofiara wie, kto ją śledzi? Psuje to cały element zaskoczenia i suspens. Pamiętał, że umówił się tu z Jadem Duszy...Przyszedł wcześniej, bo chciał sobie pośledzić Różanego. I nie uznał tego czasu za stracony. Jego mistrz powinien zaraz się zjawić...

[Jad Duszy]

Powinien lub nie. Z pewnością zależało to jedynie od dobrej woli jadu, a jak wiadomo tej nie było u niego zbyt wiele. Ale nudził się, więc przynajmniej nauką czarnego będzie mógł zając swój czas. Adept potrafił go TROCHĘ rozbawić. Ach, jaka szkoda, ze Strapiony padł z głodu. Stracił ulubiona zabawkę... Ale nie o tym teraz. Jad przybył na piechotę, nie spiesząc się ani odrobinę. W jego nozdrza uleciała woń ziemnego, którego jednak już tu nie było.
– Czemu zawsze wybierasz tak śmierdzące miejsca? – Zapytał z niesmakiem. tak jakby mało było miejsca w obozie Ognia. Tam przynajmniej nie pojawią się nagle żadne ograniczone osobniki czy namolne pisklęta.

[Czarny Kolec2]

Czarny znów położył się na gałęzi, leniwie machając ogonem. Widział z daleka Jad Duszy, który równie leniwie szedł przez wąwóz, aż dotarł do drzewa na którym młody smok urządził sobie grzędę. Teraz jego głowa równała się z Czarnym. Przynajmniej teraz...
– Tu śmierdzi zwierzyną. Uczę się zapachów. I obcuję ze zwierzyną.
Odpowiedział, po czym zszedł niedbale z drzewa, ostrożnie wczepiając pazury w stary pień...
– Chciałbym się nauczyć skakać. Na przykład, na to drzewo.
Rzekł, pokazując ogonem konar, z którego przed chwilą zszedł. Cóż, skok to przydatna umiejętność. Niezależnie, czy chodzi o wdrapanie się na drzewo, czy rzucenie się komuś do gardła...

[Jad Duszy]

Jego oczy zalśniły rozbawieniem, doskonale rozumiejąc, co młody smok miał na myśl.i.
– Co nie zmienia faktu, że wciąż śmierdzi – zauważył z przekąsem. No tak, skoków jeszcze nie przerobili, a to przecież podstawa podstaw.
– Przyjmij pozycję jak do biegu, ale skrzydeł aż tak mocno nie musisz przyciskać do boków ciała – polecił Adeptowi, od razu przechodząc do nauki. W końcu nie było potrzeby marnować czasu. im szybciej wyszkoli czarnego, tym szybciej będzie miał go z głowy. I spotkają się na arenie na tak zwanym teście na rangę, do czego zapewne spieszy się Czarnemu kolcowi. A może wymyśli mu jakiś inny test?

[Czarny Kolec2]

– Fakt. Lepiej pachnie jak jest martwa.
Odpowiedział, marszcząc lekko czoło i uciekając wzrokiem w bliżej nieokreślone miejsce. Jego mądrości nie byłyby niczym nadzwyczajnym, gdyby nie to, że...mówił o innym smoku. Ale miał też na myśli zwykłe mięso.
Jak biczem strzelił rzucił się do wykonania polecenia. Odwrócił się "na pięcie" i szybko przyjął należytą pozycję. Rozstawił łapy i lekko ugiął, pilnując aby zachowały sprężystość. Zniżył łeb na wysokość obojczyka, aby szyja i kręgosłup tworzyły prostą linię oraz uniósł luźno ogon by również tworzył linię z szyją i grzbietem. Skrzydła złożył po sobie, lecz -zgodnie z instrukcją Jadu- nie przycisnął ich do boków, jak przy biegu....I czekał na kolejne instrukcje.

[Jad Duszy]

I znów ten błysk rozbawienia w ślepiach. Jad był chyba jednym z nielicznych smoków, które doskonale rozumiały, o jakim mięsie mówił Czarny. I w zasadzie niewiele go obchodziło, czym odżywiał się Adept, dopóki nie wpływało to bezpośrednio w sposób negatywny na jego własna osobę. po prostu nie przejmował się innymi, nic więcej. A skoro nie przynosiło mu to również korzyści, to nie było sensu, żeby chociaż przez chwile zaprzątać sobie głowy upodobaniami czarnego kolca.
– Ugnij mocniej łapy, a otem wyprostuj je energicznie, wybijając się ze wszystkich łap jednocześnie, prosto w górę. kontroluj pozycje ciała balansem ogona i ustawieniem reszty ciała, nie rozkładaj skrzydeł. lądując na wszystkich łapach jednocześnie ugnij je lekko, by zamortyzować uderzenie o ziemie – wyjaśnił, a w jego głosie rozbawienie i typowa kpina mieszała się z wyraźną nutą znudzenia.

[Czarny Kolec2]

Czarny zrobił tak, jak mu kazali...
Ugiął łapy mocniej. Nie tak mocno, żeby ocierać brzuchem o ziemię, ale na tyle mocno, by stawy i mięśnie zyskały odpowiednią moc przy raptownym rozkurczu. Jeśli o rozkurczu mowa, zrobił to niezwykle energicznie, aby wybić się jak najwyżej. W powietrzu ogon kontrolował balans, lekko się poruszając zależnie w którą Adepta odchylało. Kiedy zaczął opadać, ugiął wyprostowane łapy i rozłożył palce szeroko, aby lądowanie było jak najbardziej miękkie jak tylko się da.

[Jad Duszy]

Skinął łbem, ale nie miał wątpliwości, ze Czarny sobie poradzi. W końcu skakać uczyły się bez problemu nawet pisklęta, więc Adept taki jak czarny z pewnością również da sobie radę.
– Teraz skok do przodu. Znów się wybijasz, tym razem mocniej z tylnych łap, skacząc nie w górę, a w przód. W locie wyginasz ciało w łuk, wyciągając przednie łapy do przodu. To one pierwsze dotkną podłoża, więc przygotuj się, bo będą musiały przez chwile utrzymać ciężar całego twojego ciała. I ugnij je oczywiście dla amortyzacji, a dopiero potem dostaw łapy tylne – polecił Czarnemu, czy może raczej wyjaśnił u teorię? polecenie i wyjaśnienie niewiele się w końcu różniły.

[Czarny Kolec2]

Czarny również skinął łbem i przeszedł do wykonywania polecenia.
Tylne łapy zgiął nieco bardziej, aby wykrzesać z nich jeszcze więcej siły przy wybiciu. Maksymalnie skurczony mięsień pracuje o wiele mocniej przy rozkurczu. Przyjął tą samą pozycję co przy pierwszym skoku, a następnie poprawił biorąc pod uwagę ze będzie skakał w przód.
Raptownym ruchem wybił się, używając głównie tylnych łap, a w locie wygiął ciało w łuk. Łapy przednie wystrzeliły w przód, lekko ugięte. Mniej dzięki temu będzie kombinacji przy lądowaniu... Jeśli o tym mowa, kierował przednie łapy na wprost, tylne również lekko ugięte były gotowe do uderzenia o ziemię. A raczej by usiąść na niej.

[Jad Duszy]

Obserwował skaczącego Czarnego, a gdy smok wykonał polecenie kontynuował naukę. Chcąc nie chcąc stworzył w powietrzu nad smokiem poprzeczkę, rzecz jasna przy pomocy magii. Wysoko, by Adept miał pewne wyzwanie, ale wystarczająco nisko, by nie znajdowała się poza zasięgiem smoka.
– Przeskocz ją – polecił.

[Czarny Kolec2]

Czarny przez chwilę wpatrywał się w magiczną przeszkodę jakby obliczał parabolę jaką musi nakreślić swoim ciałem.
Po chwili smok przymierzył się do skoku, podobnie jak poprzednio. Niemniej, wziął poprawkę na wysokość, jaką musi osiągnąć oraz to, że ma przed sobą przeszkodę.
Ugiął tylne łapy jeszcze bardziej, aby skoczyć dostatecznie wysoko, lecz nie tak mocno że wyskoczy pionowo w górę. Przednie łapy również były mocniej ugięte, lecz lżej niż tylne.
Smok poprawił jeszcze pozycję, i wreszcie wybił się. Użył do tego całej swojej siły, aby wylecieć najwyżej jak się da. Przednie łapy wyleciały w przód, nadając dodatkowego pędu. Będzie mu potrzebny, gdyż grawitacja ściąga wszystko co wzleci w górę...Sztuką jest, aby powstrzymać ją na jak najdłuższy czas. Jak tylko znajdzie się połową ciała nad przeszkodą, wygnie ciało w luk aby nad nią przelecieć. Kiedy zacznie spadać, wyprostuje się, wyciągając przednie łapy i przygotowując tylne kończyny do lądowania, postępując tak jak przy wcześniejszych skokach.

[Jad Duszy]

Gdy Czarny przeskoczył poprzeczkę, ta natychmiast zniknęła. Po niechętnym spojrzeniu jadu wyraźnie było widać, że nie przepadał za używaniem magii – ale gdy było to konieczne... Cóż, nawet on mógł raz na jakiś czas coś poczarować, chociaż nie wywoływało to u niego zbyt dużego zadowolenia.
Jednak na tym nie skończyło się zadanie adepta. Wyrosły przed nim trzy kamienne murki, ustawione jeden za drugim i sięgające Czarnemu do barków. Odległości pomiędzy nimi były równe. Wystarczające, by smok miedzy nimi wylądował, ale na tyle małe, ze nie mógłby wziąć rozpędu.
– Teraz je – powiedział, wskazując na murki ze znudzeniem. Wiadomo, o co chodzi.


//po twoim poście raport

[Czarny Kolec2]

Kiwnął łbem, ponownie kalkulując ścieżkę jaką przemierzy. Trzy murki sięgające jego barków... Powinno pójść lekko.
Przyjął pozycję do skoku, znów przestrajając ją, aby przeskoczyć murek i jednocześnie od razu się wybić w górę.
Stanął w standardowej pozie do skoku na odległości połowy długości swojego ciała, i ugiął nieco bardziej swoje tylne łapy.
Wybił się nie używając całej siły, aby nie polecieć za daleko. Jak tylko znalazł się nad pierwszym murkiem, ugiął ciało w dół by wylądować i wyciągnął przednie łapy by zamortyzować uderzenie, jednocześnie szykując się do kolejnego wybicia. Gdy tylne łapy dotknęły podłoża, przednie zaczęły się wybijać. Tylne nadały dodatkowego rozpędu, by smok poleciał w górę, a nie wyrżnął głową w mur. Kiedy wyląduje za drugim murkiem, po prostu powtórzy czynność.

[Jad Duszy]

Bez zainteresowania obserwował podskoki czarnego, a gdy Adept przeskoczył wszystkie przeszkody natychmiast uwolnił maddare, sprawiając, ze nie pozostał po nich nawet ślad.
– Coś jeszcze? – Zapytał bez entuzjazmu, z typowym dla siebie cynizmem. Tym razem bez rozbawienia, wyraźnie uczenie innych uważał za mało interesujące. A uczyć musiał, to wynikało z jego obowiązków. lepiej, żeby nie było co mu zarzucić, wtedy mógł bawić się jak chciał.

[Czarny Kolec2]

– Kamuflaż. Kiedy skradałem się do Twojego kota, można było się domyślić, że czuł mnie od samego początku. Umiem ukryć swój zapach, ale nie swoją skórę. Zwłaszcza w dzień.
Odpowiedział niemal natychmiast po zapytaniu Jadu. Był wybitnie nocnym smokiem, idealnie komponującym się w cieniu. Czarne łuski przyciągały ciemność, i jedynie odbicia Księżyca w jego ślepiach mogły zdradzić jego pozycję.
Niemniej, w dzień jest inaczej. Czarny smok jest doskonale widoczny w śniegu. Czarny chce zostać cichym zabójcą. Aby tego dokonać, musi wiedzieć jak się schować.

[Znamię Chaosu]

Cichy Wawoz wydawal sie byc idealnym miejscem na odpoczynek, to wlasnie tutaj Naznaczony spedzil ostatnia noc, blakajac sie po terenach wspolnych. Zapach jakiegokolwiek stada juz dawien dawno opuscil jego futro. Byl samotnikiem, prawdziwym i niepodwazalnym, jednakze zycie w ten sposob niestety bylo trudne. Chociazby przez wzglad na tereny lowieckie. Zwierzyna lowna nie zapuszczala sie do serca smoczych ziem, a wiec Naznaczony nie mial nawet szansy na zlapanie czegos do zjedzenia. Ale znal pewna smoczyce, ktora zapewne z checia podaruje mu pozywienie. Dlategoz jego mysli skupily sie wlasnie na tejze smoczycy Zycia i wyslal do niej widziany przez siebie obraz Wawazu, ktory to tez zawieral prosbe o pozywienie i przybycie, jesli to jest mozliwe. Oblicze Swiatla...tak, to na ta smoczyce czekal.