Lazurowe Jeziorko

[Ironiczny Celebryta]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Wodny spacerował sobie po terenach wspólnych, ach kiedy on tutaj ostatni raz był ? Bardzo dawno, poza tym zwykle przychodził z kimś ale ostatnio...ostatnio przeszedł w bardziej samotniczy tryb życia.
Dotarłszy w to właśnie miejsce, rozejrzał się czy aby nie ma tu nikogo kto by mu wadził w rozmyślaniach, ale otaczała go tylko lodowata pustka, tylko czy na długo? W każdym razie smok usiadł sobie na śniegu i wbił wzrok w wody Lazurowego Jeziorka, analizując po raz kolejny wszystko co ostatnio miało miejsce.

[Esencja Przeszłości]

Musiałam chwilę odetchnąć, dlatego stwierdziłam, że wybranie się na bardziej rozległe tereny nieco mi w tym pomoże. Jaja zostały okryte grubą skórą, Lumos został, by nad nimi czuwać, a ja wyleciałam z jaskini, kierując się ku Błękitnym Skałom. Pamiętałam, że było tam takie piękne jeziorko o Lazurowej barwie, a chociaż nazbyt przypominało mi zmarłą córkę, byłam zdania, że właśnie w tym miejscu będę mogła nieco pospacerować i poukładać sobie w głowie.
Wylądowałam na piaszczystym brzegu, a przynajmniej kiedyś piaszczystym, teraz okrytym białym puchem, składając skrzydła po swych bokach. Otrząsnęłam się lekko i ruszyłam wolnym krokiem wzdłuż jeziora, obserwując spokojne wody jeziora. W pamięci nadal miała wyraz pyska Nieokiełznanego, jego lodowe oczy wpatrujące się we mnie i cichy głos: Dziękuję. Czułam, że ta wizja będzie mnie prześladować do końca mych dni...

[Ironiczny Celebryta]

Tym czasem Ironiczny nadal wlepiał nieobecne spojrzenie lodowato zielonych ślepiów w wodę jeziora, dla niego nic już nie będzie takie samo od tej pory, ale też nie miał zamiaru się załamywać.
Pewnie nawet nie zauważyłby Esencji gdyby nie fakt, że na moment uniósł łeb, zmieniając nieco pozycję, a kiedy ją wreszcie ujrzał, skrzywił się bo choć chętnie by teraz z kimś pogadał to nie z nią.
No ale trudno, skoro już tutaj była to musiał się jakos uporać z jej obecnością.
– I co ? Jak tam w Cieniu ? Miło ? Czy dręczą cię wyrzuty sumienia że opuściłaś swoje rodzinne stado w godzinie próby ?– spytał na powitanie.
Jego przyjaźń do tej smoczycy przygasła z dniem gdy ujrzał ją po stronie wroga, a walka jeszcze bardziej go do niej zniechęciła.
Czarodziej wbijał w nią spojrzenie jeszcze przez moment po czym przeniósł je znów na lazurową wodę. Zbyt wiele się ostatnio działo i zdecydowanie nie były to rzeczy miłe.

[Esencja Przeszłości]

Moje kroki pozostawiały w śniegu wgłębienia, śnieg skrzypiał cicho. Kołysząc lekko ogonem od czasu do czasu przesuwałam prawą łapą po powierzchni białego puchu, odsłaniając szare kamienie i piach. Oddychałam głęboko napawając się przyjemnie czystym powietrzem, a chociaż to w górach też było przyjemnie, chyba lepiej czułam się przy zbiornikach wodnych, wśród których się wychowałam. Mała słabostka.
Wtem do mych nozdrzy dopłynął znajomy zapach moczar i bagien, który niemal całkowicie zatarł się na mym ciele. Zmrużyłam lekko powieki i uniosłam łeb w tym samym momencie, gdy do mych uszu doszedł znajomy dźwięk głosu. Cóż za ironia losu, czyż nie? Niegdyś przyjaciel, a potem rywal w wojnie. Chociaż nigdy nie będę postrzegać go jako wroga, sama nie mogłam mu zabronić, aby tak samo postrzegał mnie. Moje gadzie wargi wygięły się w nieco... gorzkim uśmiechu, gdy przystanęłam na odległość trzech ogonów od samca.
– Cóż za powitanie– mruknęłam swym cichym głosem. – Witaj, Ironiczny Celebryto, mam nadzieję, że czujesz się... lepiej – dodałam, patrząc w jego zielonkawe ślepia. I bardziej miałam tu na myśli stan fizyczny, gdyż z tym drugim... rozumiałam, jak mógł się czuć.
– Opuściłam je już dawno, mój drogi. Tylko, że formalność dopełniła się... w takim, a nie innym momencie – uzupełniłam, odpowiadając na jego pytanie.
Byłam zdrajcą, wedle prawa mógł chcieć mnie zabić, ale nie oddałabym swej skóry tanio. Nie teraz.

[Ironiczny Celebryta]

Spojrzał znów na nią, może nie traktował jej jak wroga, ale już nie jak przyjaciela. Nie chciał jej zabić, nie widział sensu w zemście, co by mu to niby teraz dało ? Nieokiełznanemu życia to nie wróci, czasu nie cofnie, więc prychnął tylko cicho
– Nie martw się, możesz podejść bliżej. Nie morduję, nawet zdrajców bo i po co, nie jestem Nieśmiertelną która przez jedną zdrajczynię była w stanie wywołać wojnę– powiedział z lekka kpiącym tonem, już dawno nie przepadał za Ogniem ale teraz jego niechęć się nasiliła, dla niego tamto stado było niczym więcej niż pyłem na wietrze, podobnie jak ich przywódczyni.
– Chcę tylko wiedzieć czemu to zrobiłaś. Na prawdę było ci wśród nas tak źle ? I dlaczego odeszłaś bez słowa, zupełnie jakbyś uciekała przed czymś, nie wiem czy przed przeszłością czy czymś innym, ale...nie umiem zrozumieć twojej decyzji.

[Esencja Przeszłości]

Och, to urocze, że samiec myślał, iż się go obawiałam. Nie, zrobiłam to, aby uszanować jego przestrzeń. Strach... zbyt wiele go już zaznałam, teraz nie było nic, o co mogłabym się obawiać, już nie.
Uśmiechnęłam się wręcz delikatnie, słuchając jego słów w milczeniu i ze spokojem. Mój ogon przesunął się bezszelestnie i owinął przednie łapy na wysokości kostek, zaś ja ułożyłam wygodniej skrzydła po pasiastych bokach.
– Pochwalić jedynie nastawienia – mruknęłam swym cichym głosem, a następnie uniosłam pysk i spojrzałam wprost w ślepia samca, gdy zapytał o powód odejścia. Na moim pysku pojawił się bliżej nie określony wyraz, to zadumy, jak i... zmęczenia.
– Uciekłam przed Twym ojcem – powiedziałam tylko, odwracając pysk i patrząc na lazurowe wody jeziorka.

[Ironiczny Celebryta]

Milczał krótka chwilę, westchnął i znów się odezwał
– Niby czemu ? Co takiego się wydarzyło że musiałaś odejść ?– spojrzał na nią wzrokiem, który mówił " powiesz mi albo siłą to z ciebie wyciągnę" albo coś w tym rodzaju.
On miał zamiar drążyć temat tak długo aż nie będzie wiedział absolutnie wszystkiego, szczególnie jeśli chodziło o jego ojca. No cóż, trudno się dziwić, miał w młodości tylko jego, bo matki nie poznał.

[Esencja Przeszłości]

Przeniosłam ponownie czarne ślepia na samca. Widziałam determinację wymalowaną na jego pysku, jednak byłam zdania, iż to jest sprawa między mną, a nie żyjącym już samcem. Skuliłam się w sobie, gdy dotarły do mnie własne myśli. Pomogłam mu umrzeć, pomogłam mu uciec, chociaż sama gardziłam podobnym rodzajem ucieczki. Śmierć nie była wyjściem, jednak on tego potrzebował... Jak to jest, że pomimo tego, co mi uczynił, ja nadal się o niego martwiłam? Czy nie powinnam była odczuwać ulgi? Ale nie potrafiłam, dla mnie to była strata, ogromna strata, a chociaż uciekłam od jego obecności, nie potrafiłam sobie wyobrazić Wolnych Stad bez niego. Był... częścią nas wszystkich, chcąc tego, czy nie.
– Uszanuj mą prywatność i nie wnikaj w sprawy, które ciebie nie dotyczą, Ironiczny. To niech pozostanie... między mną, a nim – odpowiedziałam równie spokojnym głosem, co uprzednio.

[Ironiczny Celebryta]

– No niech ci będzie– odburknął, chociaż uważał że powinna mu była powiedzieć. Westchnął głośno i postarał się przyjąć nieznacznie milszy ton
– A odpowiesz mi na moje pierwsze pytanie ? Jak ci jest wśród nich, nie czujesz się osamotniona ? Zauważyłem że też się zmieniłaś i to już dawno...– powiedział, co prawda z początku nie miał zamiaru się do niej odezwać ale teraz...nie miał nikogo innego z kim mógłby porozmawiać aby jakoś odwrócić swoją uwagę od wydarzeń z ostatniego księżyca.

[Esencja Przeszłości]

Uśmiechnęłam się lekko, bardziej swobodnie, słysząc jego odpowiedź, wiedząc jednocześnie, że uważał, iż powinnam mu powiedzieć, ale wcale tak nie było. To były moje sprawy i Nieposkromionego. Nikt inny nie musiał o nich wiedzieć, teraz wiedziałam tylko ja.
Zastrzygłam długimi uszami, słysząc jego prośbę. Zamruczałam cicho.
– Jest dobrze, a nawet lepiej, niż mogłabym sądzić. Przebywanie z nimi... wymaga pomysłowości niejednokrotnie, ale jednocześnie jest... prostsze, niż zmaganie się z samotnością, która dopadła mnie w Wodzie. Być może dlatego, że są mi obcy, a Woda... to głównie moje młode – westchnęłam cicho.
– A jak... jak wy się trzymacie? – spytałam, patrząc otwarcie w pysk samca.

[Ironiczny Celebryta]

– Nijak. Oczywiście kiedy tylko zginął Nieposkromiony, pojawił się problem kto go ma zastąpić ale myślę że jakoś uda się wyjść na prostą– w jego głosie nie dało się wyczuć nawet odrobiny niepewności ale w duchu był pełen obaw.
– Prawda jest taka że ze smoków które znałem z dawnych czasów nie został już nikt, prawie bo ostały się chyba jakieś tam dwa smoki– mówiąc to miał na mysli rzecz jasna czasy przed swoja śmiercią ze szponów Ognistej
– Mam wrażenie że ktoś musiałby scalić Wodę, pchnąć ku sobie smoki bo niby żyjemy na jednym terenie ale każdy martwi się o siebie, a przecież stado ,ma być rodziną, a nie zbiorowiskiem samotników– powiedział i przejechał łapą po powierzchni lodowatej wody, poruszając lekko jej taflą. Tak było w tym chyba sporo racji, Wodni nie potrafili się ostatnio ze sobą zgrać, a co on mógł na to poradzić ? W tej chwili chyba niewiele, przecież i jego nikt jakoś nie raczył odwiedzić ani pogadać, chyba że ktoś chciał naukę i tylko tyle, żadnej bezinteresowności.

[Esencja Przeszłości]

Zmrużyłam lekko powieki, przypatrując się Ironicznemu Celebrycie ze spokojem. Słuchałam jego słów, wiedząc, że to, co mówi jest racją. Przydałby się Wodzie smok, który scali ich, sprawi, że znowu staną się Stadem. W innym razie... Woda zniknie, tak jak Wiatr.
– Woda wychodziła z nie jednej opresji. Dopóki Nieposkromiony był w pełni sił umysłowych, byliśmy, byliście najpotężniejsi, potem przyszło jego załamanie, przy czym pociągnął za sobą Stado. Wiem, że kochał je nad własne życie, bardziej niż cokolwiek innego, chyba jedynie Duma i Optymistka mogły konkurować z jego uczuciami – na to wspomnienie uśmiechnęłam się gorzko. – Będę się za was modlić, możecie mnie nienawidzić i myśleć o mnie, co chcecie, ale nadal jesteście dla mnie ważni, nawet, jeżeli już z wami nie jestem. Nadal jesteście dla mnie rodziną, nawet jeżeli ja nią nie jestem dla was – mówiąc to nie było fałszu w mym głosie.
Chciałam jedynie uwolnić się od źródła bólu, czy to było aż tak egoistyczne z mojej strony?

[Ironiczny Celebryta]

Wysłuchał jej ze spokojem
– Tak wychodziła z niejednej opresji i wierzę że i teraz sobie da radę, nawet sam się zastanawiałem nad zgłoszeniem swojej kandydatury, ale...a zresztą, ty się tym nie musisz zamartwiać– powiedział, on również uważał Wodę za swoją rodzinę, a gdyby coś nie wyszło i jednak Woda zniknęła by...nie nawet nie chciał o tym myśleć, ale gdyby stało się to za jego życia to chyba dla Ironicznego byłby to koniec, bo choćby ciałem był pośród innego stada to duchem zawsze będzie Wodnym, nieważne co się stanie. Ale póki co Woda istniała i już on zrobi wszystko aby przetrwała
– Dzięki, jeżeli na prawdę tak myślisz to ja nie jestem twoim wrogiem, cóż mam żal do ciebie za to że od nas odeszłaś ale wrogiem jeszcze nie jesteś.
Ale tak w ogóle gratuluję umiejętności magicznych, musiałaś się odwdzięczyć za każdy atak podobnym, co ?– zapytał z lekką ironią.

[Esencja Przeszłości]

Podeszłam do samca o krok, by ta odległość między nami nie była taka znacząca i ponownie przysiadłam, oplatając łapy ogonem i opatulając się skrzydłami.
Kiwałam co jakiś czas łbem, słuchając jego słów o Wodzie. Tak, miałam nadzieję, że wyjdą z tej opresji obronną łapą.
Uśmiechnęłam się ciepło, słysząc, że samiec nie uważa mnie za wroga. Byłą to miła dla mnie wiadomość, świadomość, że może nie przyjaciel, ale chociaż ktoś, kto nadal wiąże mnie z mym Stadem mnie nie potępia. Żal potrafiłam zrozumieć doskonale.
– Dziękuję ci za te słowa – szepnęłam z lekkim wzruszeniem.
Odchrząknęłam i nagle wyszczerzyłam kły w zawadiackim uśmiechu.
– Cóż, nie jestem bezbronna – zaśmiałam się. – Najpierw chciałam rozegrać to bezkrwawo, ale... cóż poradzić, skoro sam chciałeś mnie okaleczyć, postanowiłam zagrać w Twój sposób. Wybacz, że... nie chciałam Cię zabić, chcę, byś o tym wiedział. Mam nadzieję, że po leczeniu dobrze się czujesz? – mówiąc to spojrzałam na samca z troską.

[Ironiczny Celebryta]

– Więc w takim razie jak byś to rozegrała, szczerze to nawet nie sądziłem że tak długo dam radę walczyć. A muszę przyznać że mój atak na Zatopionego był nieco silniejszym niż miał być w zamyśle no ale wydobrzeje. A co do mnie, jakoś żyję– powiedział i westchnął, on nie chciał tej całej wojny w ogóle no ale co się stało to się nie odstanie
– A tak w ogóle to nadal jesteś uzdrowicielką czy zmieniłaś rangę na czarodzieja ?– spytał bo rzadko zdarzało się by medycy brali udział w walce.

[Esencja Przeszłości]

Zaśmiałam się cicho pod nosem, uderzając twardą końcówką ogona o ziemię. Mlasnęłam językiem, patrząc na Czarodzieja z przekorą malująca się w mych czarnych ślepiach.
– Tak, jak za pierwszym razem. Zamierzałam Cię poddusić, aby stracił przytomność, ale w pewnym momencie stwierdziłam, że mogłabym Cię niechcący udusić, do tego... zawsze lepiej się czujemy, gdy wiemy, od czego padamy – uśmiechnęłam się do niego ciepło.
– Nadal jestem Uzdrowicielką. Zmienię rangę w odpowiednim czasie, teraz chcę pomóc nieco Rozkwitowi Mroku, chociażby w zbieraniu ziół. A jak radzi sobie Zapomniana? – spytałam, zerkając na niego ciekawie.

[Ironiczny Celebryta]

– No właśnie, przypadkiem mogłabyś mnie udusić. Zero ran, nawet zadraśnięcia a padł bym martwy. Ale wierzę, że nie chciałaś mnie zabić, nie jesteś chyba fanatyczką zbijania pobratymców.– odrzekł po czym zapadła chwila ciszy, dziwiło go jak teraz po walce łatwo mu o tym wszystkim mówić i jeszcze bardziej dziwił go fakt iż nie potrafił się wściekać na Esencję.
– Zapomniana, chyba w miarę dobrze. Wyleczyła w końcu kilka smoków i się jej powiodło, ale ona dopiero zaczyna. – odpowiedział na jej pytanie i znów zamilkł rozważając co ma powiedzieć. O Nieokiełznanym nie chciał mówić bo choć na zewnątrz wyglądał tak jakby jego śmierć go nie wzruszyła to we wnętrzu borykał się z rozpaczą, a osamotnienie i smutek narastało z każdym mijającym dniem, zamiast zanikać.
– Ech przypomniały mi się dawne czasy, wtedy wszystko było tak łatwe. Pamiętam jak entuzjastycznie Optymistka zabrała się za zabawianie mnie a ja chciałem zeżreć jej pierzasty wisiorek – zaśmiał się, chyba uciekał do przeszłości która była przyjemniejsza niż obecna chwila.

[Złamany Kolec]

Wkroczyła na równinne od początku swe kroki kierując w stronę owego jeziorka, ku jego jasnobłękitnej tafli. Nie zatrzymując się jednak nad brzegiem ani nie zwalniając kroku by zniwelować wszelkie wahanie, weszła do wody póki co sięgającej jej do łokci. Nie zmieniło to faktu, że i tak wywoływało to dreszcze swoją lodowatą temperaturą choć budziło to bardziej współczucie dla ucznia później muszącego się w niej głębiej zanurzyć. W tym calu właśnie tu była by udzielić nauki więc wysłała impuls magiczny ku potencjalnej chętnej następnie w oczekiwaniu brodząc na stałej głębokość. W tym czasie łeb obracał się w wszystkich kierunkach próbując to wypatrzeć adeptka na nieboskłonie lub wśród możliwości drogi lądowej.

[Iskra Nadziei]

Szła na kolejną naukę, nie samodzielną, lecz prowadzoną przez smoczyce która o to poprosiła. Była bardzo zadowolona że się zgodziła ją uczyć, bardzo chciała się nauczyć pływać, w końcu pochodziła ze stada Wody i wypadało by umieć tą umiejętność. Zauważyła smoczyce, była już trochę zanurzona w wodzie, po ciele adeptki przebiegł dreszcz. Wybrała sobie wyśmienitą porę na naukę pływania w lodowatej za pewne wodzie. Ani przez chwilę nie zwolniła kroku i kiedy znalazła się już na brzegu jeziora skinęła na przywitanie łbem z szacunku do smoczycy.
-Witaj, jestem Puszysta, to ja prosiłam o naukę pływania i dziękuję że się na nią zgodziłaś. -powiedziała krótko i na temat, nie zapominając oczywiście o manierach. Nie weszła jeszcze do wody, tylko patrzyła się na smoczyce, czekała na odpowiedź.

[Złamany Kolec]

-Miło poznać, ja jestem Chropowata lub Chropek – jak wolisz- na skinięcie odpowiedziała tym samym z entuzjazmem przytakując łbem.
-Na początek wejdź do wody poszyje i chwile w niej pospaceruj by się przyzwyczaić do temperatury oraz oporu jaki powstaje. W między czasie powiedz do czego nam się przydaje pływanie- odparła walcząc o zachęcający uśmiech co nie było takie łatwe przy przeszywających od zimna dreszczach.

[Iskra Nadziei]

Bez protestowania weszła do wody, jej mięśnie się skurczyły, a dreszcze przebiegały po całym ciele. Była lodowata. Bardzo lodowata. Zacisnęła mocniej pysk i weszła głębiej. Łeb uniosła a woda sięgała jej poszyję tak jak powiedziała Chropek. Ciężko było myśleć przy takiej temperaturze, ale nie było to niemożliwe. Spacerując w tą i z powrotem zaczęła wymieniać do czego jej będzie to pływanie, które tak bardzo chce się nauczyć.
-Pływanie jest potrzebne do przemieszczania się drogą wodną, do ochładzania się podczas upałów, czyli dla przyjemności, oraz przepłynięcia wielkiej wody, bo z jakiś powodów nie możemy ją przelecieć drogą powietrzną. -powiedziała jednym tchem. Miała nadzieje że o niczym nie zapomniała, ale w tej lodowatej wodzie, nigdy nic nie wiadomo. Uśmiechnęła się przez zaciśnięte nadal kły. Już nie było jej tak zimno jak na początku, smoczyca miała racje jej organizm powoli się przyzwyczajał.