Smoki Wolnych Stad

Szlachetna z zaskoczeniem obserwowała szamotającą się istotę, jednocześnie wzdychając z ulgą na widok całego i zdrowego morskiego. Nie rzuciła się do rozwiązywania nieznanego, tak jak zrobił to Marduk, jednak obserwowała wszystko obok, próbując zrozumieć i wyłapać jakieś ważne szczegóły. Próbowała przyjrzeć się istocie, jednak to nie było najprostszym zadaniem. Dostrzegła jednak gest Moiry, z lekkim opóźnieniem domyślając się co miał na myśli. Podpłynęła bliżej i położyła łapę na ramieniu ciemnołuskiego, również próbując dać mu do zrozumienia, że pochopne działania nic nie dadzą. Wiedziała również, że syn Kaskady nie wytrzyma długo bez powietrza, bo nie miał ani takiego bąbla jak ona, ani nie mógł oddychać pod wodą jak Moira. Dodatkowe ruchy tylko bardziej go zmęczą, więc to właśnie on powinien jak najszybciej wracać na powierzchnię.
Smoczyca nie umiała przesyłać wiadomości przez myśli, dlatego w nadziei, że zostanie zrozumiana, poruszyła wargami, wyraźnie coś mówiąc. Obecni mogli odczytać z ruchu jej warg słowa "Powiedz Osobliwej". Adeptka miała nadzieję, że Marduk zrozumie.
Ponownie skupiając wzrok na niewyraźnej postaci Toffinka zwróciła uwagę na pułapkę, w której nieznajomy się znalazł. Zdziwiła się, że nie były to byle jakie wodorosty. Nie mogła obejrzeć ich dokładnie, ale w dotyku były dziwnie chropowate. Niebieskołuska schyliła się bardziej, usiłując znaleźć jakiś mały kawałek nieznanego materiału, żeby pokazać próbkę Osobliwej. Gdy dostrzegła mniejszy "wodorost", chwyciła go obiema łapami, z całą siłą próbując urwać choć kawałek. Powietrza w kuli nie było dużo, ale powinno go było wystarczyć na wyrwanie "chwastu" i szybkie wypłynięcie. Taki też niebieskołuska miała plan, licząc na jego powodzenie.

//Ryby nie wstrzymują powietrza w płucach, a mimo to potrafią zebrać je skrzelami z wody i utworzyć bąbelki. Miałam kiedyś rybki, które tak robiły. Poza tym w ten sam sposób kontrolują zanurzenie, wypełniając i opróżniając pęcherze pławne.

// rybki nie "tworzą" bąbelków, bo skrzela są drogą jednokierunkową, i pyskiem nic nie wypuszczą. Jesli trzymamy się skrzelowych porównań i skrzelowych morfologii to musi być konsekwentni, i to nie umożliwiłoby Moirze świadomą generację bąbelków chyba że trzymałby bąbel powietrza w górze podniebienia (co fyi ryby mogą już robić, czasem sobie wcinają bąbelki jak np prętniki, które z powietrza budują sobie gniazda :) super ryby, polecam. ), a nie dostrzegłam tego w opisie akcji w ogóle. Nie było też opisu informującego że w ogóle jakiekolwiek bąbelki jakkolwiek wypuszczał (choćby i pierdząc :P ) a jednak Osobliwa jakieś jakoś zauważyła, co mnie po prostu zdziwiło i postanowiłam wam zwrócić na to uwagę. A, i morskie pęcherzy pławnych raczej nie mają, bo nie tak kontrolują swoje zanurzenie. Inna sprawa jest taka, że to porównanie jest chybione, gdyż wymiana gazów między pęcherzem pławnym a resztą ryby odbywa się poprzez nabłonki. Błędem jest też uznanie, ze związki chemiczne normalnie wchodzące w skład powietrza wędrują przez rybę w formie bąbli powietrza. Są to związki, które w wodzie są rozpuszczone bądź też występują w formie jonów lub kompleksów z innymi związkami.


Drużyna V
Do Moiry dołączyli Szlachetna Łuska i Ponury Kolec. Nie byli smokami morskimi, nie wytrzymają więc długo pod wodą, ale przybyli, by ocenić wspólnie sytuację i zaobserwować znalezioną przez Moirę na dnie jeziora istotę. Niestety chyba gesty i szarpnięcia Moiry zostały zignorowane, kiedy Szlachetna Łuska postanowiła wyciągnąć łapę i urwać kawałek glono-kamienia przytrzymującego obcą wam istotę. O dziwo ta obca materia ukruszyła się w jej łapie niczym pył, przez co młoda Adepta nie była w stanie chwycić takiego kawałka, który mogłaby wziąć i pokazać smokom na brzegu jeziora. Wszystko rozpuściło się w wodzie.
A ten niewielki ubytek tego czarnego tworu umożliwił szamoczącej się wcześniej istocie przełamanie siły pozostałych krepujących go więzów. Uwolniona, wystrzeliła niczym podwodna kometa ku powierzchni jeziora, zostawiając młodzież w tyle. Resztka kamiennych więzów, teraz już o zneutralizowanej mocy, rozpuściła się w nicość przed oczami zaskoczonej Szlachetnej. Która, podobnie jak Marduk, zaczynała odczuwać palenie w płucach z braku powietrza.
Tymczasem istota, będąca smoczokształtnym bezskrzydłym stworem wielkości Moiry, o czarnych łuskach i błękitnych ślepiach, wyprysnęła niespodziewanie z wody, oblewając stojące na brzegu smoki falą z jeziora. Chwilę potem na mokry już teraz brzeg opadła i ta istota, kładąc się na brzuchu, jak gdyby była kwintesencją zmęczenia i wyczerpania. Błękitne ślepia były przymknięte, kiedy istota wydawała się po prostu czerpać zadowolenie z dotyku w miare suchej ziemi i słodyczy suchego powietrza.
Osobliwa Łuska mogła poczuć tę subtelną nie do końca smoczą moc, która z leżącej postaci emanowała.

Szlachetna w oszołomieniu wpatrywała się w rozpływający się piasek na łapach. Przecież przed chwilą był niesamowicie wytrzymałymi więzami, w których zaplątała się istota... Ach, a co do niej... Wyrwała się, oczywiście. Przez pochopne działanie, przed którym sama przed chwilą ostrzegała Marduka, nieznana im kreatura, najprawdopodobniej niebezpieczna, wyrwała się i uciekała. Zdruzgotana smoczyca prawie zawyła z irytacji własną głupotą. Obejrzała się i z żalem w oczach zerknęła na towarzyszy. Właśnie naraziła życie wszystkich członków drużyny, w tym małego Mentiroso... Iluzja nigdy jej tego nie wybaczy, nigdy... I to ona miała być obrońcą stada? To ona chciała walczyć dla rodziny, bliskich i... na równi z Mistrzem? W karmelowych ślepiach błysnął ból, a myśli stały się ponure i dołujące.
Toffinka wstrząsnęła głową, próbując odpędzić złe myśli. Teraz musiała naprawić swój błąd. Odepchnęła się mocno łapami od dna i jak najszybciej pognała w górę. Przy wyskoku z wody bąbel zniknął, a smoczyca rozprostowała gwałtownie skrzydła, widowiskowo rozbryzgując wodę na boki i wykonując mocne machnięcia. Gdy tylko uniosła się ogon nad wodą, skierowała drapieżny wzrok na dyszącą na brzegu istotę. Na razie nie wyglądała, jakby miała kogoś skrzywdzić, ale to mogło się szybko zmienić. Niebieskołuska z trwogą popatrzyła na Menti'ego, z ulgą stwierdzając, że nic mu nie jest. Prawie błyskawicznie poleciała do smokopodobnego stworzenia, lądując tuż przy nim i z mocą kładąc na jego boku łapę. Specjalnie ustawiła się tyłem do czerwonołuskiego, żeby dać do zrozumienia i jemu, i nieznanej postaci, że mają się do siebie nie zbliżać. Przytrzymywała istotę dość mocno, jednak nie robiąc jej krzywdy. W każdej chwili była gotowa do ataku, obrony czy ucieczki. Buzujący gniew na siebie zaczął odchodzić, chociaż żal po fatalnej pomyłce wciąż ją gnębił. Toffinka zbliżyła pysk do kreatury i powiedziała wyraźnie:
– Rozumiesz mnie? Nie uciekaj. Wybacz za takie traktowanie, ale mamy do ciebie kilka pytań. Wiedz też, że nie opłaca ci się robić żadnych gwałtownych ruchów, bo jesteśmy gotowi do obrony i ataku. Umiesz w ogóle mówić? – Toffinka nie zwracała uwagi na niepokojącą aurę, bijącą od postaci. Jeśli trzeba będzie bronić drużyny, będzie broniła, nawet jeśli siła tej istoty okaże się zbyt potężna. Niebieskołuska będzie walczyła do ostatniego tchnienia, żeby tylko przeżyli pozostali.

// Ja tam nic nie wiem, Moira napisała w poście że puszcza bąbelki, to na to zareagowałam. Nie znam się ani na rybach, ani na smokach morskich.

Osobliwa skinęła głową młodszym smokom, ale mimo to została na powierzchni. Ktoś o zdolnościach bojowych powinien zostać z tyłu, by w razie czego pomóc z drugiej strony, gdyby napotkali na jakieś komplikacje. Nie chciała jednak stać na brzegu zupełnie bezczynnie. Odwołała kulę światła, bo i tak była ona niepotrzebna w ten stosunkowo słoneczny dzień. Zbliżyła odrobinę głowę do tafli wody, wyciągając szyję. Starała się stać na nogach pewnie, by nie wpaść jak kamień w wodę Czarnego Stawu. Niestety, z jej perspektywy niewiele było widać.
Wtedy jednak z wody wypadł dziwny, bezskrzydły stwór, który opadł na ziemię, praktycznie się do niej przytulając, jakby bardzo chciał po prostu odpocząć. Jej oczy otworzyły się szeroko. Była przerażona, jak bardzo przypominał pewnego upadłego boga... Czym jest ta kreatura? Skąd się wzięła? Dlaczego nagle wyskoczyła z głębin Stawu? Czy to właśnie to mieli odnaleźć? Prawdopodobnie tak. Czuła, że to ma prawo mieć związek z przypadłością Remedium.
Nie mogła jednak dać się ponieść emocjom. Nie teraz. Jest najstarszą smoczycą w grupie i jeśli ona nie zachowa zimnej krwi, to kto to zrobi? Dorośli mają pewne obowiązki wobec młodszych.
– Czuję od tej... istoty niesmoczą moc. Nie atakujcie jej... Ale bądźcie gotowi do obrony – jak powiedziała, tak zrobiła. Oczyściła umysł, gotowa w razie czego przejść do ofensywy. Jednak teraz po prostu czekała. W tej sytuacji nie powinni postępować pochopnie. Teraz wszystko mogło być możliwe, a nawet nie wiedzieli czy stwór ma wobec nich złe, czy jakiekolwiek zamiary.

Niebieskołuska nie spodziewała się takiej reakcji, dlatego gdy potężna siła ją odepchnęła, jedynie obserwowała wszystko wokół siebie zaskoczonym wzrokiem. Z tego krótkiego zawieszenia wybudził ją głośny plusk i nagłe ponowne zetknięcie się z jeziorem. Toffinka zacisnęła oczy i prychnęła, gdy jej głowę zalała woda, a do nozdrzy przestało docierać powietrze. Zachłysnęła się niechcący i panicznie zamachała łapami, próbując wydostać się z płynnej pułapki. Wreszcie po chwilowym borykaniu się we wszechobecnych bąbelkach wynurzyła się i głośno, łapczywie nabrała powietrza. Została w miejscu jeszcze na chwilę, żeby odzyskać rytm oddychania i się uspokoić. Wtedy obróciła się w stronę drużyny i nieznajomego, słysząc tylko koniec jego słów. Samej zrobiło jej się nieco przykro, bo częściowo zrozumiała swój błąd i to, jak mogła się teraz czuć ta istota. Wyszła już spokojnie na brzeg i otrząsnęła się z wody, trochę mocząc przy tym innych. Popatrzyła prosto w oczy nieznajomemu i zastygła tak na chwilę. Wpatrywała się intensywnie w błękitne ślepia, z uwagą wypatrując w nich odpowiedzi.
Nagle przerwała tą cichą wymianę spojrzeń i pochyliła gwałtownie łeb, prawie uderzając nim o ziemię.
– Bardzo przepraszam za moje zachowanie! Po prostu próbuję ochronić członków swojej drużyny, nie chciałam zadać ci bólu! Wybacz! – prawie wykrzyczała, a w jej głosie słychać było szczerą skruchę. Znowu popełniła błąd, ale za każdym razem miała dobre intencje. Może stworzenie zrozumie ją i zdoła jej wybaczyć?

Moira zabulgotał, usiłując ewakuować się spod upadającej do stawu, a więc i na niego, Naziemnej samicy. Wciąż nie był mistrzem pływania, szło mu więc to opornie – został najpierw wtłoczony pod wodę, potem zaś musiał unikać ciosów łap, młócących wodę bez opamiętania.
Wydostawszy się wreszcie spod adeptki, wylazł na brzeg, niechętnie, bo niechętnie, uznając że na nim jednak chwilowo jest bezpieczniej. Akurat zdążył pozbyć się wody z uszu, by usłyszeć słowa... tego.
Prychnął, nosdrzami wyrzucając wodę dotychczas zalegającą w skrzelach, lub gdziekolwiek ona miała zwyczaj u morskiego smoka zalegać. Prychnięcie to tyleż wyrażało powątpiewanie w słowa pierwotnego zła, co również było konieczną potrzebą fizjologiczną, pozwalającą oddychać naziemnym powietrzem. Następnie zwrócił ozdobiony wąsami pysk w stronę obcego pierwotnego zła. Jakoś nie kupował tej szopki, tego płaczu. Czuł moc kryjącą się w obcym... I czuł się przy tej mocy bardzo, bardzo malutki. Instynkt, bo o rozsądku trudno tu mówić, nakazywał wyszczerzyć kły, zdominować. Napiął błony znajdujące się po bokach pyska, poruszając nimi niczym ryba, optycznie zwiększając swoje rozmiary.
– Ty nie gadzik. Nie Naziemiec. Nie smok. – burknął, jakby to wyjaśniało wszystko, po czym zakołysał końcem ogona, grożąc hakiem znajdującym się na końcu – Ty źle dotknął dorosły Naziemiec. Gadzik nie ufa. Gadzik zabierze na dno, tak, tak, jeśli nie-gadzik coś źle dotknie.
Najlepszą obroną jest atak, prawda? Miał nadzieję, że wygląda wystarczająco groźnie. Nie zamierzał za nic przepraszać, z niczego się tłumaczyć. Chciał udowodnić, że kontroluje sytuację, choć prawdopodobnie był tutaj najbardziej przerażony ze wszystkich obecnych.

Marduk, po tym jak przedziwna istota wyrwała się z więzów i czmychnęła z jeziora, Ruszył ku górze, by zaczerpnąć tchu. Gdy jego opatrzony porożem łeb znalazł się nad powierzchnią, odetchnął głęboko i spojrzał w kierunku gromadki młodych, które zebrały się na brzegu, prawdopodobnie wokół dziwnego stworzenia.
Marduk nie spieszył się z powrotem. Nie chciał się pchać, skoro inni już zajęli się istotą. Jednak gdy Szlachetna przeleciała nad brzegiem i wylądowała w wodzie, przyspieszył znacznie. Lecz nim dotarł do stworzenia, samiczka błyskawicznie znalazła się na lądzie i... okazywała skruchę. Co tam się działo, na bogów?
Kleryk wyszedł na brzeg, otrzepał się porządnie i stając nad Mentiroso, zwiesił pysk, spoglądając na... coś.
– Czymkolwiek jesteś, potrzebujemy odpowiedzi. Dlaczego Remedium Lodu stracił węch? Co o tym wiesz? – odezwał się, ale nie wydawał się być bardzo wzburzony. Po prostu mierzył obcego uważnym, chłodnym spojrzeniem, czekając aż odezwie się powtórnie.

Osobliwa ściągnęła brwi, gdy stworzenie okazało się... Dość niegroźne. To jak zapłakało skojarzyło jej się z pisklęciem, więc oczywiście pierwsze co poczuła to instykt opiekuńczy. Ten stwór był tak nie wiadomo jak długo, spętany na dnie, to musiało być okropne.
Wtedy stworzenie przestawiło się jako Dadu... Ale czy na pewno? Na razie wolała zachować dozę ostrożności. Czy duszki mają w ogóle coś takiego jak fizyczna powłoka? Chyba tylko by je ograniczała.
– Wybacz nam... Zwyczajnie obawialiśmy się, że możesz chcieć nam zrobić krzywdę. Jesteśmy w dość nietypowej sytuacji – powiedziała miękkim tonem. Młodsze smoki już zaczęły przesłuchiwać biednego stwora, co uznała za odrobinę nietaktowne. Musiał być bardzo wyczerpany, cokolwiek zdarzyło się w głębinach.
– Co robiłeś na dnie Czarnego Stawu? – zapytała cicho. Może wystarczyło po prostu spróbować delikatnie go wypytać o różne sprawy, tak by poczuł się w ich towarzystwie bardziej komfortowo? Może wtedy otworzy się na bardziej... newralgiczne tematy? W tym momencie raczej nie będzie chętny do opowiadania niewiadomo jakich historii. Rozluźniła swoją postawę, by pokazać stworowi że nie zamierza być zagrożeniem ani oponentem. Ale gdyby to była strategia by zmniejszyć ich czujność... Była gotowa do ataku w każdym momencie.

Szlachetna nie była pewna, co ma o tym wszystkim myśleć. Z jednej strony chciała tak samo jak Menti naiwnie wierzyć, że duszek nie był zły, ale wiedziała też, że nie może sobie teraz na to pozwolić, zwłaszcza, że Dadu mógł kłamać. Wolałaby też nie trafić w niełaskę istoty, gdyby role nagle się odwróciły, gdyż jej potęga przerażała trochę niebieskołuską. Była zagubiona w sytuacji, a nie mogła przy tym okazać słabości czy niepewności jako druga najstarsza w grupie.
W końcu otworzyła pyszczek, żeby wyjaśnić duszkowi kto to jest Remedium Lodu, gdy jej wzrok padł na wpatrzonego gdzie indziej czerwonołuskiego. Zanim zdążyła go o to zapytać, pisklak pewnym krokiem ruszył w tamtą stronę. Zaalarmowana smoczyca natychmiast zapomniała o już prowadzonej rozmowie i podskoczyła do Mentiroso, zasłaniając mu drogę.
– Zaczekaj, zaczekaj! Jaki hałas? – obejrzała się, podejrzliwie patrząc na miejsce, do którego kierował się mały smoczek. Wsłuchała się uważnie, ale nic nie słyszała, więc ze zdziwieniem w oczach spojrzała na pozostałych, próbując zrozumieć czy wiedzieli o co chodzi. – Słyszycie coś?
Nie przepuściła młodzika, dopóki nie usłyszała odpowiedzi, a i po niej wciąż trzymała pisklaka z dala od niepokojącego źródła dźwięku, którego nie słyszała.
– Nie śpiesz się tak, Menti. Co dokładnie słyszysz? – znów skierowała wzrok karmelowych ślepi na syna Iluzji. Już zaczęła zupełnie się gubić w tym wszystkim. Najpierw choroba kuzyna i dziwny, czarny pył, później tajemniczy i potężny duszek w niezwykłych wodorostach, a teraz to?
Co tu się dzieje, na Immanora?

Smoczyca nie chciała przepuścić pisklaka, a jego słowa tylko bardziej ją zaniepokoiły. Ponownie spróbowała cokolwiek usłyszeć, jednak nic to nie dało. Jak się nie starała, nie słyszała żadnego bulgotu. Musiało więc to być coś związanego z całą tą dziwną sprawą.
– Wydra? Bardzo wątpię. – Toffinka skierowała wzrok na duszka, pytając go podejrzliwie. – A ty to słyszysz? Dlaczego tylko Menti słyszy to... Bulgotanie?
Zauważając starania malucha ominąć ją, niebieskołuska chwyciła go ostrożnie, ale mocno łapami, trzymając z dala od wody.
– Nie zbliżaj się. Nie wiemy, co to może być. Cokolwiek by to nie było, jestem przekonana, że nie będzie chciało się z tobą bawić. Proszę, nie idź tam. – Szlachetna starała się mówić spokojnie, jednak lekko drżący głos zdradzał poddenerwowanie. Napięcie w powietrzu z każdą chwilą wie zagęszczało, a cała sprawa zdawała się tylko komplikować, zamiast się rozwiązać.

Niebieskołuska nie miała pojęcia, co teraz ma zrobić. Musieli się jakoś dowiedzieć o co chodzi z tym dźwiękiem i dlaczego słyszy go tylko Menti, ale Szlachetna nie zamierzała puszczać pisklaka prosto w łapy najprawdopodobniej niebezpieczeństwa. Z bezradnością rozejrzała się po obecnych, poszukując pomocy, jakiegoś pomysłu. Zwróciła się do czerwonołuskiego:
– Skąd pochodzi ten dźwięk? Wskaż mi drogę, a my to sprawdzimy. – popatrzyła na Osobliwą, pokazując jej, że ma nadzieję na jej pomóc.