Parujące Źródło

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Szachy... Nie słyszała dotąd o takiej grze, z resztą o niewielu rzeczach słyszała do tej pory w swoim krótkim życiu. Nazwa jednak intrygowała. Gra bogini... Tagigo nie myślała wcześniej, że bogowie mogą interesować się grami. Zawsze wyobrażała sobie bogów jako bardzo starych i bardzo poważnych, a gry, element rozrywki, słabo pasował do tego obrazu.
Przyszło jej w końcu wyleźć na brzeg. Z ulgą stwierdziła, że obolałe łapy wciąż działają, a na żebra, którymi przeszorowała po dnie, nie poświęciła nawet myśli. Bo i po co? Tak długo, jak długo wyglądała, jakby wszystko było z nią w porządku, tak długo właśnie taka była prawda. I choć sprawny obserwator dostrzegłby ostrożność w ruchach zdradzającą liczne siniaki, uśmiech nie zniknął z pyszczka młodej. Usiadła przy planszy, przyglądając się figurom, po czym uniosła jeden z pionków, przyglądając mu się uważnie. Był to czarny koń, co prawdopodobnie nie ma większego znaczenia dla historii.
– Spróbujemy! A o co tak mniej więcej chodzi w tej grze?
Odstawiła figurę na planszę w innym, zupełnie losowym miejscu. Upewniła się tylko, że trafiła na czarne pole. Czarny pionek – czarny kwadracik, jakoś tak jej pasowało. Nie było w tym wiele sensu, ale choć zrobiła cokolwiek – nikt się więc nie domyśli, że nie wie co robi.

Cekorax

Rax zmrużyła ślepia, czujnie przyglądając się małej i temu jak chodzi. Sama w sobie ostrożność mogła być przyczyną wielu rzeczy, w tym niepewności wobec nieznajomej, chociaż nie wykluczała, że Tagigo musiała oszczędzać się po drobnym uszkodzeniu. Na szczęście w każdym razie ani jej łapy, ani skrzydła nie wyglądały na połamane.
– Hmmm – zamyśliła się głośno, jak gdyby wibracje strun miały ułatwić jej określenie zasad na poczekaniu. Nie była jednak aż tak cwana, więc musiała wykombinować coś metodą prób i błędów, no i bieżącej wokalizacji.
– Mamy białe i czarne figury więc to całkiem intuicyjne żeby każdy z nas miał swój kolor. Ty możesz mieć czarne, skoro już wzięłaś jeden z pionków – z torby Rax wyjęła także kilka innych brakujących figurek i przesunęła je na część planszy bliżej Ziemistej. Wśród nich oprócz konia z jeźdźcem podwójnie znajdywał się łucznik i taran, pojedynczo natomiast człowiek w koronie oraz człowiek w szacie. Postacie, które powtarzały się najczęściej, konkretniej, osiem razy, miały zaś formę małych, uzbrojonych w miecze wojowników.
– Każda z nas włada własnym stadem dwunogów, a ponieważ mamy tutaj dużo postaci z narzędziami do walki, to pewnie znaczy, że mamy wojnę. Hmmmmm... – mieczników ustawiła w rządku z przodu, a resztę mniej zorganizowaną położyła w krok za nimi.
– No więc... to ile jest wojowników na planszy oznacza poziom siły twojego stada, więc żeby wygrać musisz pozbyć się z planszy figur przeciwnika. A jak się ich pozbywasz?? Patrz! – pożyczyła sobie jedną z czarnych postaci i ustawiła ją w centrum planszy, podobnie jak jedną swoją, tak by znalazły się naprzeciwko siebie, na odpowiadających im kolorach pól.
– Wystawiamy wybrane figury do konfrontacji i to która przegra zależy od wykonanego przez nas zadania! Co o tym myślisz? – Byłaby to pierwsza wymyślona gra dla nich obu, więc musiały trochę pobłądzić, chociaż najbardziej dla Rax liczyło się zaangażowanie małej w interakcję.

Tagigo

Spojrzała na planszę, przyglądając się dokładnie figurom, próbując ocenić ich moc. Dość łatwo było dojść do najoczywistszej z konkluzji – dwa niepowtarzalne pionki musiały być najważniejsze. Przywódca i Zastępca? Możliwe. Tarany, łucznicy i ci na koniach w następnej kolejności, jeśli chodzi o ważność, więc i siłę.
Przyjrzała się ustawieniu figur przeciwniczki w tej intrygującej grze, której prawa należy było wymyślić na biegu. Z namysłem zaczęła układać własne. Najpierw znalazła miejsce dla pary Przywódców, stawiając ich obok siebie w najbliższym sobie rzędzie, po środku. Przed nimi pozycję zajęli dwaj konni, by bronić swych panów. Każdemu z nich dała taran u boku, za taranami posyłając łuczników, by ci strzałami osłonili swych kompanów. Po bokach Przywódcy i Zastępcy pozostały luki, w których umieściła po jednym wojowniku. Pozostałymi sześcioma zaś obstawiła brakujące pola po brzegach obu linii – ci wojowie mieli osłaniać szranki jej małej figurkowej armii.
Spojrzała krytycznie na swoje dzieło. Liczyła, że zgromadzenie najmocniejszych jednostek pośrodku pozwoli jej przebić bardziej równomiernie rozłożoną obronę Rex. Czy jednak jej plan się powiedzie?

Cekorax

Ze szczerym zainteresowaniem Rax śledziła każdy ruch łapy młodszej koleżanki. Spodziewała się bardziej werbalnego rozwiązania, ale decyzja by wpierw ustawić swoją część armii była najwyraźniej równie intuicyjna. Pozostało zatem pytanie, w jaki sposób owe ustawienie przekuć na same zasady, żeby wkład ich obu miał dla rozgrywki konkretne znaczenie.
– Stado ustawione, świetnie – skomentowała najpierw, z aprobatą kiwając głową.
– Niech będzie, że zależnie od ustawienia naszej grupy na planszy, będziemy podejmować się różnych wyzwań. Przykładowo u ciebie na przedzie są jeźdźcy i tarany. Jeźdźcy kojarzą się z czymś zwinnym albo po prostu bieganiem, więc żeby zdobyć przewagę ty... – wskazała na nią pazurem – musisz zrobić coś z tym związanego. Ponieważ u mnie na przodzie są wojownicy... hmmm.... muszę zaprezentować jakiiiiiś ruuuch.... hmmm... Ale czy to ma sens... – zmrużyła ślepia, pazurem skrzydła stukając po łebkach swoich pionków.
– A może załatwić to drogą samych słów? Spójrz Tagigo, powiedzmy, że ty wystawiasz jeźdźca, chociaż to drugie też byś mogła, skoro stoją w tym samym rzędzie. Ja wystawiam wojownika – tak jak wczezniej, ale z bardziej uformowaną ideą, pochwyciła czarnego konia przeciwniczki i ustawiła go w centrum planszy, naprzeciw swojego wojownika, pozbywając się oczywiście wcześniejszej konfiguracji.
– To znaczy, że zależnie od tego jak ustawisz swoje stado, od tego będzie zależeć jakie akcje będziesz podejmować w pierwszej kolejności! A te figury co się nie powtarzają, niech będzie że są najważniejsze i je można wystawić tylko na samym końcu – tym razem pokiwała łbem dla samej siebie, choć wciąż nie wiedziała na jakiej podstawie mieliby wyłonić zwycięzców konfrontacji.
– Teraz musimy tylko wymyślić co oznacza każda z nich, żeby dostosować wyzwania. Co o tym sądzisz? – Rax była na tyle zafascynowana przedmiotami, czy rozważaniem nad ich funkcjonalnością, że dopiero spojrzawszy z powrotem na Tagigo, przypomniała sobie o swoim pierwotnym celu jej przesłuchania. No ale to potem! Może zdoła do tego użyć samej gry?

Tagigo

Tagigo przyjrzała się pionkom w zamyśleniu. Wojownikòw było dużo, o wiele więcej, niż pozostałych postaci na planszy. Czy przyjęła słuszny wybòr?
– Spròbowałabym z samymi zadaniami, na początek. Ale jeśli wojownik to siła, a jeździec to zręczność, kim byłby Taran i Łucznik? – w zamyśleniu chwyciła jeden ze swoich pionkòw, ten przedstawiający taran właśnie. – Jak dla mnie to on jest silny. A wojowników mamy dużo, zupełnie jak adeptòw. Łucznik zaś może reprezentować spostrzegawczość. Co Ty na to?
Wzrok jej się skupił na dwòch głòwnych postaciach. Idąc za torem swych myśli, tym właśnie dałaby moc Maddary. Jednak nie odkryła w sobie jak dotąd doń talentu, jakże więc mogłaby grać w grę, do której nie starczy jej zdolności?
Odstawiła Taran na poprzednie miejsce. Z właściwą dla piskląt elastycznością już niemal zapomniała o zderzeniu z ziemią. Còż to, kilka siniakòw? Kości wciąż miała giętkie i elastyczne, nie zdążyły jeszcze nabrać twardości wynikającej z wieku.
– Może zaczniemy i wymyślimy coś po drodze? – Zaproponowała niepewnie.

Cekorax

// wybacz za późny odpis, na moment wypadłam z formy, ale już jestem!

Rax kiwnęła łbem z aprobatą.
– Łucznik i spostrzegawczość, świetny pomysł! Niech Tarany, a nie Wojownicy będą związane z siłą, tak jak mówisz. Wojownicy mogą wiązać się z prostymi czynnościami z szerokiego zakresu, jak Adepci, byle nie było to coś co już reprezentują inne figury! Heej Tagigo, dobra w tym jesteś – zauważyła z dumą i choć nie mogła przyjacielsko klepnąć jej w bark, energicznie przestąpiła z łapy na łapę.

– Słuchaj, mam jeszcze taki pomysł, jak już sobie tak wszystko zbieram w całość. Każda z nas ma... – przeliczyła od nowa, dla pewności.
– Po szesnaście pionków. No to niech gra ma w całości trzy rundy. Runda pisklęcia, runda adepta i runda... pełnej rangi. O wiem, może powinnam to zapisywać! – z tą myślą samica czym prędzej sięgnęła po torbę i zeń wydobyła arkusz papieru, pióro i tusz. Coraz lepiej szło jej pisanie, nawet jeśli nie idealnie.
Z zadowoleniem zaprezentowała przed Tagigo, jak sprawnie potrafi poruszać złocistym narzędziem między palcami, a potem zamoczyła je w ciemnej mazi z buteleczki.
– Zapiszę, żeby nie zapomnieć – ułożyła się wygodnie przy planszy, a sam arkusz papieru wyłożyła na książce, którą również wyjęła z torby. Dużo tam miała skarbów!
– Skoro mamy szesnaście, to na dwie rundy przypadnie nam pięć figur, a na jedną, może tę najłatwiejszą – cztery – parę razy coś skrobnąwszy na chwilę zamilkła i spojrzała ku planszy. Młoda już ustawiła swoje figury, więc nie chciała żeby czuła się pokrzywdzona nagle narzuconą zmianą.
– Nie będziesz miała nic przeciwko, żeby od nowa ustawić swoje figury? – w ramach zachęty, ogonem strąciła swoje własne.
– Gdybyśmy mieli ograniczoną ilość tego co wystawiamy w danym momencie i więcej rund, to gra mogłaby być bardziej ekscytująca! Twoje ustawienie pionków to coś co ja pokonuję poprzez robienie czynności, które mi narzucisz – byle związanych z ich typem. Wyobraź sobie, że z przodu masz wojownika i taran. Ja mogę wybrać, jaką figurę chcę zdobyć w pierwszej kolejności, ale ty narzucasz mi zadanie. Jak wojownik to... cokolwiek sobie wymyślisz, bo adepci są jeszcze niezdecydowani. Jak to zrobię, to w ramach zwycięstwa zabieram figurę do siebie. A potem, potem będzie twoja tura i zrobisz to, co sobie wybierzesz z pierwszego rzędu, ale co też narzuci ci ustawienie figur po mojej stronie planszy. Zabawa polega też na tym, żeby zmęczyć przeciwnika i na koniec zostawić mu to, co najtrudniejsze. Trochę się powtarzam, bo sama muszę nadążyć. Co ty na to?

Uśmiechnięta Łuska

Smoki Wolnych Stad