Smoki Wolnych Stad

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

• Pomrugała ślepiami, kiedy usłyszała głos bo dopiero wtedy dotarło do niej jakoś że... Hm, no nie jest tu sama. I nie powinno jej to dziwić, przecież porwała się na tereny wspólne! Prawda..?
  – Oh.. Heil og sæl Mancimilianie.. Nie, jestem przyzwyczajona do mroźnych mórz północy – uśmiechnęła się i dopiero wtedy wyszła z wody. W sumie niby nie była w nastroju do jakiś pogaduszek ale może właśnie to trochę ją rozchmurzy? Dużym wyczynem było ruszenie się dzisiaj z groty..
  – W mojej kulturze wiatr był zwiastunem tego że praojciec nadchodzi. Tak samo jak kruki – odniosła się do sprawy z wiatrem, siadając obok na zadku – Oczywiście. Wiesz, nasz Su jest bardzo zajęty więc to pewnie dlatego.. Zostawię mu to w grocie – zapewniła.
  
  Mancimilian

• Z zastanowieniem przysiadła sobie na zadzie, słuchając samotnika. Oh? A więc jego rodzinne strony również wyznawały jakieś wierzenia? Hmm..
  – Żeglarze to dobre źródło informacji, wszak Ci co żyją na otwartych wodach widzieli wiele. Mówi się że właśnie morze, spowite perłowym dnem prowadzi do Valhalli – Hali Chwały.. Ale nigdy nie spotkałam się z takim dnem a żyje już trochę – zachichotała, kiwając łbem jak stary mędrzec – Ale opowieści, które snuje wiatr to.. Ciekawe zagadnienie. Być może "Babki" z Twoich stron musiały wejść w medytacje? Coś jak wieszczki, upić specjalnego naparu by być w stanie wysłuchać tego, co mają do powiedzenia im duchy – rysowała palcem po trawie, zastanawiając się w sumie czy sama mogłaby sobie przygotować teraz taki napar by porozmawiać z bogami.. Być może ukoiłoby to jej nerwy?
  Cytryn przyjęła, kiwając łbem. Przekaże Zastępcy jak tylko go zobaczy!
  
  Mancimilian

• Słuchała go z nieukrywaną ciekawością, którą zawsze w sobie miała gdy przychodziło do poznawania zwyczajów innych plemion czy ras. Szczególnie że tutaj często smoki nie lubiły się otwierać albo ich zwyczaje pokrywały się ze sobą przez przynależność od pisklęcia do tej samej społeczności, wyznającej jednych bogów.
  – To ciekawe choć bardzo pomocne, jak mówisz. Natura często szepcze nam dużo rzeczy ale w swoim roztargnieniu możemy pozostać na nią głusi... U nas Wieszczki również obcowały z naturą ale właśnie, za pomocą długich rytuałów i naparów oddawały się w pewnych sprawach długim medytacjom gdy mówiło się iż ich duch wędruje w dalekie krainy. Przypominało to.. Trochę panujący tutaj smoczy sen... Z tym że po przebudzeniu często przychodziły z ostrzeżeniami lub ciekawymi informacjami o świecie a przecież cały czas fizycznie były w jednym miejscu – uśmiechnęła się. Cóż, jej nie było dane doświadczyć takiego cudu. Była za młoda a potem, no cóż.. Spotkał ją los taki a nie inny.
  Na pytanie o żeglarzy po prostu się uśmiechnęła, poprawiając pozycję.
  – Ah, dużo podróżowałam. Moja Mistrzyni była koczującą Uzdrowicielką która odwiedzała przeróżne miejsca a że obie miałyśmy krew morskich w sobie, często pływałyśmy na otwartym morzu, mijając czy to żeglarzy czy piratów – wyjaśniła.. A życie pośmiertne.. – Śmiertelni nie powinni się tym interesować bo to przynosi pecha, brzmi jak zaproszenie dla bóstw śmierci by ściągnąć Cię do Helheimu – westchnęła. To.. Uh. Ciężki temat dla niej.
  
  Mancimilian

• Zachichotała na tę dawkę pytań ale.. Lubiła kogoś, kto interesował się światem poniekąd tak jak ona! Nad częścią jednak musiała pochylić się trochę dłużej bo jednak, wracanie do tego co było nie raz sprawiało jej... Ból. Po prostu.
  – Różne rzeczy, od takich bardziej przyziemnych że pojawi się ktoś niedługo nowy w plemieniu po te bardziej straszne przepowiednie że na przykład nadchodzi huragan czy klęska i trzeba będzie się przenieść. Podobno mogły rozmawiać ze smokami które już nie żyły i spytać o ich pobyt w Valhalli – wyjaśniła a potem.. zastanowiła się. Czy była? – Oh ja nie, dla mnie to pole którego nie mam doświadczenia by ruszać – tak, to była na ten moment najlepsza odpowiedź.
  Kiedy zaś jej Samotniczy Przyjaciel zapytał ją o Flądrę, wskazała mu palcem na zachód, tam gdzie rozciągało się morze
  – Żyje tam, na szerokich wodach i na starość osiadła w towarzystwie plemienia trytonek, które zwą się Maori. – potem spojrzała na niego.. Mewa? O rany! Zachichotała bo wyobrażenie sobie tego no.. Było zabawne.. – Lubią porywać jedzenie i nie cofną się z tym przed niczym. Hm na lądzie też podróżowałyśmy, odwiedzając głównie inne, smocze plemiona. Flądra miała wiele znajomości – i wiele kochanic i kochanków, chciała dodać ale się powstrzymała. – Obecnie nie wędruje. Znalazłam tu spokój – gdy to powiedziała, nieznacznie poczuła ukłucie w sercu bo mimowolnie pomyślała o Bestii pogrążonej we śnie i tym że nie zapowiadało się aby mogła ona wybudzić się niedługo.
  Potem doszło kilkanaście pojedynczych ukłuć bowiem pytanie o szczęście... Uniosła łeb, patrząc w niebo które wydawało się być dzisiaj nieskazitelne, nie zmącone smutkami czy czym innym..
  – Wydaje mi się że rodzina. Niesienie pomocy innym też mnie uszczęśliwia. Lubię to robić, chyba dlatego zostałam Uzdrowicielem.. – jak się tak zastanowiła sama nad sobą, miało to dużo sensu..
  
  Mancimilian

• I miała wrażenie że rozmawia im się miło. Że ich kultury w jakimś dziwnym stopniu są do siebie zbliżone i bardzo ale to bardzo doceniała tego jak słuchał ale też że tyle mówił..
  Przymknęła ślepia kiedy zaczął podśpiewywać wierszyk i w pierwszej chwili nie zdążyła nawet spostrzec jak się do niej przybliża. Oh, zapytał ją o Rytm Wydm? Nawet nie wiedziała że ich piastun interesował się aż tak bardzo życiem morskim, żeby chcieć ich szukać.
  – Ah to się świetnie składa! Być może poznają się lepie-– – ponieważ odpłynęła na moment i spuściła gardę, w słowotoku samca całkowicie zgubiła wątek oraz to co się wokół dzieje. Był.. Dziwny. Jak gdyby coś się nagle stało... Trochę ją to zmartwiło i już chciała mu pomóc, przecież była uzdrowicielem.. Ale ten, choć subtelnie zbliżył się do jej gardła.
  Poczuła ból. Ale nie ten spowodowany ugryzieniem a wspomnieniami. Na dole brzucha, paraliż całego ciała, obolała nie tylko szyja ale i barki, łapy, łeb.. Tak bardzo ją wtedy skrzywdził... nie szczędził przemocy, traktując ją jak kawałek dorodnego mięsa, na którym mógł się wyżyć. Niby tego nie pamiętała umysłem lecz jej ciało potrafiło znów doskonale odtworzyć cały akt, choć przecież jej towarzysz nic takiego nie robił.
  Znieruchomiała jak sarna i nie zamierzała a raczej nie mogła się obronić. Jej ślepia napełniły się łzami a mózg wyłączył tak iż samiec mógł zrobić z nią wszystko. Czyli wgryźć się w jej gardło...
  
  //Jak chcesz możemy zawołać MG by rozstrzygnął bo ja się nie bronię xD..
  Mancimilian

• Ból rozdzierał jej gardło, jednak nie była w stanie się ruszyć. Oddech był ciężki a łzy lały się po jej policzkach a z gardła wydarł się.. Pisk. Długi, przeciągły i głośny, być może odbijający się echem po wszechobecnych drzewach. Jak gdyby była dobijaną przez drapieżnika sarną bo poniekąd tak się czuła. Jej ciało nie było.. jej ciałem. Normalny smok zapewne byłby tym niesamowicie sfrustrowany, jednak Topola.. jak gdyby pogodziła się ze swoim losem.
  To znów jej głupia naiwność postawiła ją w takiej sytuacji.
  Nie powinna nigdy, przenigdy zaufać żadnemu z samców ale wystarczyło że spotkała kilku, którzy byli w porządku i już wierzyła, że przecież świat pod barierą nie był taki zły. A jednak, teraz nie może oddychać a z jej gardła sączy się krew. Wystarczy że popastwi się nad nią jeszcze trochę a zapewne nie minie długi czas by odebrał jej życie.
  Dlaczego tak musiało być? Przecież nic mu nie zrobiła i była dla niego miła...
  Zło zapewne lubiło takie kąski. Topola przez zaciśnięte zęby, charcząc zaczęła odmawiać modlitwę w swoim rodzimym języku, modląc się o łaskę bogów albo o wstęp do Vallhalii. Nie była zbyt godna, żaden z niej był poległy wojownik.
  Jedynie głupia, naiwna owca.
  
  [Brak akcji mechanicznej ale głośno piszczę, idk czy może ktoś mnie usłyszeć xD]

• ...A to co za smok
  Tak niewielki na poboju sam jeden stoi?
  Nie wódźcie go do nas, radzę, nie wódźcie.
  Bije ten smok i kąsze, spalcie go raczej,
  Jeśli sami od niego zgorzeć nie chcecie...,.

• Wydawało jej się że to nie ma końca a wręcz jest powtórzeniem tego co już było.. Wyrywał jej kawałek ciała, upajał się jej strachem oraz po prostu, korzystał z jej bierności. A ona trwała w niej, modląc się coraz to głośniej. Jej pisk, czy w istocie go wydała? Powoli wszystko wokół zaczęło jej się zbyt mieszać i ciężko było odróżnić co było jawą a co snem.
  Chciała by łagodne oblicze Baldura przyszło po nią i zabrało z tego okropnego padołu.
  Być może sama Freya zechciałaby się nad nią ulitować? Pożerana żywcem, bladym i załzawionym wzrokiem wypatrywała gdzieś puchatego, jasnego kota.
  Jednak.. nie widziała niczego konkretnego. Tak jak gdyby jej przekleństwo sprawiło iż bogowie w żaden sposób, nawet na ostatniej prostej jej życia nie zechcieli dać jej spokoju czy nawet zainteresować się jej losem. Heh.. w sumie przecież sobie na to zasłużyła? Całe życie Loki dawał się jej we znaki, być może Hell potrzebowała kolejnej duszy do zamknięcia w swoim królestwie umarłych?
  Przestała więc wydawać dźwięki, pogodzona ze swoim losem.
  .....
  ......
  Tylko że ból nie ustawał a i ona nie widziała nigdzie ognistego oblicza Hell, nie czuła też jej dotyku na swoim ciele. A więc.. czy może już umarła a niepokorne bóstwa pastwią się nad nią już poza ciałem? A może...
  Może to on sam?
  Dotarło do niej, mimo mętnego obrazu i zduszonych dźwięków że dalej jest przytomna. Może ruszać zdrętwiałymi kończynami, choć to ciężkie. Może.. oni oczekują od niej działania?.. Tak jak gdyby sam Praojciec patrzył na nią, chcąc wystawić na próbę czy będzie w stanie przeciwstawić się swojemu losowi.
  A może to Loki wreszcie po nią przyszedł.
  Tak.. przecież.. było tyle opowieści..
  Choć łzy lały jej się po policzkach, bardzo powoli uniosła przednie łapy i położyła je na policzkach jej – heh – przyjaciela.
  – Den høyeste...viljen var... å få...slangegift dryppet... på seg.– Najwyżsi pragnęli.. by.. kapał.. na Ciebie... jad węża.. – wycharczała w niezrozumiałym języku, być może nawet przez samo charczenie było to niezrozumiałe.. cicho, przyciskając swoje opuszki do jego skóry. Nie raniła go w żaden sposób ale skupiła się. Na modlitwie. – Hva gjør du når... Det blir ingen... Sigyn... som samler... ham i en bolle? – Co zrobisz.. gdy nie.. będzie.. Sigyn.. która zbiera.. go do misy? – nie podniosła głowy. Jedynie trzymała łapy...
  Zasięgnęła maddary, zbierając resztki swojej siły. Przeniknęła do jego ciała, jak gdyby chciała go uleczyć.. I spróbowała maddarą rozsadzić mu ją od środka. Zniszczyć delikatne tkanki, sprawić by nie mógł złapać oddechu i być może właśnie sama próbowała go.. zabić?
  
  Mancimilian Administrator
  
  [Akcja mechaniczna: Topka snaps i próbuję wniknąć do ciała i rozsadzić gardło]
  [Szczęściarz na W do końca]

• Wzięła głęboki wdech. Na tyle na ile mogła z tak poranionym gardłem.. nie wiedziała szczerze co ją trzyma przy świadomości, być może adrenalina albo.. bardzo duża wola walki i życia? Nie spodziewałaby się tego po sobie. Ale być może to kolejny znak Praojca?
  Wyrwał jej się a Topola poświęciła ten moment by skupić się na zapamiętaniu tego obrazu. Zakrwawionego pyska, jej łap uniesionych jeszcze w górze by obraz był w stanie pokazać że właśnie toczy – najpewniej swoją ostatnią – bitwę z jej przeznaczeniem. Czuła się coraz słabsza ale.. nie zamierzała po prostu po tym wszystkim co jej zrobił, oddać mu się potulnie.
  W pierwszym odruchu tak, chciała. Być może taki musiał być koniec jej losu? Nienawidziła samczego dotyku, bliskości i dawca jej przekleństwa doskonale o tym wiedział. Dodatkowo żerował na jej dobroci, przyjmując postać smoka którego uważała za kogoś godnego zaufania, dobrego i miłego..
  Posłała ten obraz w eter. Z tyloma szczegółami iloma mogła bo jeżeli przegra te walkę a Loki zabierając jej i ciało rozpłynie się w powietrzu, przynajmniej będzie wiadomo gdzie ją zarżnął. A potem, gdy znów pyskiem parł w jej stronę, zebrała resztki swojej magii.
  Nie zamierzała się bronić była na to w zbyt dużej panice ale też zrozumiała iż to jej być albo nie być. Teraz nie zamierzała go dotykać. Wokół swojej szyi stworzyła bieluśkiego, perłowego węża o grubości pięciu szponów. Miał pojawić się owinięty wokół niej z pyskiem o wielkości o trzy szpony większej niż przeciętnego węża. Bezbarwny, bezwonny twór, który miał jak najmniej szczegółów miał rozdziawić paszczę i splunąć żrącym kwasem w pysk samca. Kwas miał być żrący, na tyle na ile mogła się skupić miał celować we wnętrze jego rozdziawionego pyska i dotkliwie strawić delikatne tkanki jego wnętrza. Wypalić strukturę języka, poparzyć podniebienie, uszkodzić wnętrze gardła – Wszystko co było dla kwasu w zasięgu w starciu z rozdziawionym pyskiem. Tchnęła maddarę w swój twór.
  
  [Aktywuje – psikus Riromiego (jednorazowy Chytry Przeciwnik)* – użyj do końca '24]
  [Podtrzymuje szczęściarza na wytrzymkę do końca]