Diamentowy Strumień

[Niepokorny Hiacynt]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Odważna odpowiedź wojownika z jakiegoś powodu sprawiła, że Rapsod miał nagłą ochotę się zaśmiać.
– Ah tak? – Dopytał z udawanym zaskoczeniem po czym zakrył pysk łapą, jakby naprawdę była ona w stanie ukryć chichot wstrząsający jego całym ciałem. Nawet nie zwrócił uwagi na to jak blisko niego znalazł się pysk drugiego samca. Czarodziej naprawdę dobrze się bawił. Nie pamiętał by ktoś kiedykolwiek aż tak długo odpowiadał na jego zaczepki. Nie ruszał się więc z miejsca wpatrzony w ślepia Khardaha, a jego cwaniacki uśmiech poszerzał się z momentu na moment pokazując coraz więcej jego białych zębów.
Gdy wojownik skończył mówić Rapsod westchnął przymrużając lekko oczy i przekręcając nieznacznie łeb na bok.
– Najpierw trzeba by mnie było złapać. – Wymruczał w odpowiedzi po czym kłapnął głośno zębami tuż przed nosem wojownika.

[Barbarzyński Pogrom]

Łuk brwiowy Khardaha uniósł się lekko, gdy ten usłyszał, jak Kwiecisty zaczął chichotać. Ale to jego zaczepka wywołała głośniejszy, głębszy pomruk samca... który naparł swoim silniejszym ciałem na to mniejszego, przewracając go bezceremonialnie z boku z powrotem na grzbiet, a więc do bezbronnej – przynajmniej z pozoru – pozycji eksponującej wrażliwy, podatny na zranienia brzuch i podbrzusze. Zawisł nad nim, kładąc łapy po obu stronach jego ciała i smagnął lekko ogonem w powietrzu, patrząc mu w oczy. Zmrużył ślepia drapieżnie, z migoczącą w nich, nietypową, dziką iskrą.
– Hhh... a uważasz, że byłby to dla mnie jakiś problem?

[Niepokorny Hiacynt]

Kwiecisty nawet nie zdążył za wiele pomyśleć. W ułamku sekundy do życia pobudziła się maddara, ale zaraz ucichła zamieniona na próbę przezwyciężenia Pogromu za pomocą siły swoich własnych mięśni... Co skończyło się łopatkami Rapsoda uderzającymi o zaśnieżony grunt. Jego mina zmieniła się praktycznie natychmiast, jakby nagle stracił trop.
Nie żeby Kwiecisty specjalnie wierzył w swoją siłę, ale nie spodziewał się, że padnie aż tak łatwo. Tak to jest jak wszystko ładuje się w magię.
Dopiero głos Khardah'a wybudził Rapsoda z autoanalizy i czarodziej zrozumiał następną rzecz. Zamarzł z szeroko otwartymi ślepiami wpatrzonymi w drugiego samca. Nad nim wisiała właśnie góra mięśni, która podczas walki zawsze wrzucała jego serce na szybsze obroty i skutecznie dekoncentrowała go kolejnymi uderzeniami. Tym razem jednak czarodziej nie czuł się atakowany, a zdekoncentrowany oj na pewno.
Poczuł jak ciepło napływa mu do pyska, co odzwierciedliły rumieniące się na jego policzkach łuski.
Nie zauważył nawet kiedy zrobiło się tak sugestywnie. Nie myślał, że ktokolwiek mógłby nawet chcieć z nim poflirtować, a... to był flirt prawda?
Rapsod zamrugał, nagle pozbawiony głosu, z przednimi łapami przyciśniętymi do swojej piersi, a Pogrom poczuł jak wachlarz – końcówka ogona czarodzieja, niepewnie ociera się o ogon wojownika.

[Barbarzyński Pogrom]

Reakcja była... z pewnością interesująca. Khardah poczuł nutę wewnętrznej satysfakcji, widząc, jak Kwiecisty, dopiero co pyszniąc się i drażniąc bez pohamowań, teraz leży pod nim bezbronnie. Cóż, w praktyce nie aż tak bezbronnie – bo jego magię miał okazję już wielokrotnie poczuć na łuskach – ale nie czuł jej wibracji ani nie widział żadnego oporu, co sprawiło, że przekrzywił lekko łeb w bok, zaintrygowany, szczególnie gdy poczuł ogon mniejszego samca muskający jego własny.
– Zabrakło ci języka, kwiatuszku? – wymruczał, wysuwając jego końcówkę prowokacyjnie spomiędzy kłów. Pochylił łeb niżej, owiewając ciepłym, łaskoczącym oddechem szyję Ziemnego... by przejechać po niej tym jęzorem bezceremonialnie. Skubnął kłami samą gardziel. Krótko, subtelnie i samymi czubkami, ale dało się wyczuć nawet przy tak lekkim geście, jak ostre były i jak łatwo mogłyby zatopić się głęboko we wrażliwej szyi Kwiecistego.
Pod wpływem chwili do głowy Pogromu strzeliła dość szalona, ale intrygująca myśl, która sprawiła, że wyszczerzył lekko zębiska. Nie zastanawiał się chwilowo nad tym, co tak właściwie robił, nad ewentualnymi konsekwencjami, prowadzony instynktem.
– Mógłbym pokazać ci znacznie więcej... – wydał z siebie cichy pomruk, nadal z pyskiem przy jego szyi. – ...ale musiałbyś być bardzo grzecznym chłopcem.

[Niepokorny Hiacynt]

W danym momencie jakoś nie przyszło mu do głowy, by odpowiadać. Dalej leżał, nie ruszając się do momentu, gdy poczuł język samca na swojej szyi. Wtedy zamknął mocno oczy i przycisnął wszystkie łapy mocno do swojego ciała. Jego ogon uderzył o ziemię płaszcząc się na niej całkowicie. Mimo tego maddara nadal nie formowała się w żadną formę służącą do walki. Nie skulił szyi pozwalając na to wszystko. Pytanie czy powinien nie przemknęło mu nawet przez myśl.
To było... dziwne. Miał wrażenie, że kilka razy czuł coś co zmierzało w podobną stronę. Coś głównie kojarzące mu się z magią. Takie dziwne napięcie które bardzo trudno odrzucić.
Przyjemny dreszcz wstrząsnął czarodziejem w reakcji na szczypiące go delikatnie kły Pogromu. Para uciekła z jego pyska wraz z drżącym oddechem.

Pogrom mógłby mu pokazać więcej... Ale czego? Czy to dążyło właśnie w tą stronę?
Kwiecisty przełknął ślinę, zastanawiając się przez moment.
I jaki to miało związek z maddarą? Gdy działy się z nim podobne rzeczy podczas walki były one znacznie silniejsze, ale to uczucie miało w sobie coś podobnego...
Może to nie wszystko co to doświadczenie ma do zaoferowania.
Cóż. Na pewno nie. Pogrom sam to powiedział – "znacznie więcej"
Gdzieś głęboko w samym najszczerszym środku, Kwiecisty zawsze pragnął więcej. Właśnie dlatego niekontrolowane wybuchy maddary były takie cudowne.
Tylko czy to będzie w stanie zbliżyć się do tego uczucia?
Mógł się przekonać. Nikt poza nim nie będzie w stanie połączyć faktów i porównać obu zjawisk.
Decydując się w końcu, uśmiechnął się przekręcając pysk na bok. Jego lewy policzek zatopił się w cienkiej warstwie śniegu, ale Kwiecistemu to nie przeszkadzało. Nawet lepiej, ochładzało jego nagle nazbyt ciepłe łuski.
Tylna łapa czarodzieja wyprostowała się i oparła się spodem o brzuch wojownika, przesuwając się po nim nieznacznie w dół.
– Będę baaardzo grzeczny~ – Zamruczał, jednym bursztynowym ślepiem śledząc ekspresję Pogromu.
– Pod warunkiem, że mnie do tego przekonasz – Dokończył po czym demonstracyjnie oblizał swoje kły.

[Barbarzyński Pogrom]

Ciężko stwierdzić, co kierowało Khardahem. Instynkt, może też ciekawość. Jako ktoś, kto raczej stronił od podobnych kontaktów i traktował je niemalże do przesady poważnie, bardzo dawno nie miał okazji do upuszczenia napięcia. Szczególnie, że jego ostatnie doświadczenia w związku z tym skutecznie go od tego odepchnęły na wiele długich księżyców. Tyle że wtedy był młody, nawet nie w pełni dojrzały, przypominając raczej ledwie podrośniętego młokosa.
Mlasnął i wyszczerzył lekko kły, błyskając subtelnie czubkami białych zębisk. Robiło się już dosyć ciemno, słońce zdążyło zniknąć na horyzoncie. Samiec wydał z siebie pomruk aprobaty, od którego rozwibrowała mu się gardziel. Ostre łuski nastroszyły mu się lekko na karku, zgrzytając cicho jedna o drugą, gdy poczuł całkiem śmiały dotyk jak na to, jak spłoszony jeszcze chwilę temu był Kwiecisty.
– Potrafię być cholernie... przekonujący – szepnął gardłowo. Posunął nosem wzdłuż szyi Rapsoda w dół, wprost irytująco delikatnie i powoli. Rozłożył spore, błoniaste skrzydła, jakby zamierzał ich w ten sposób zakryć przed wzrokiem potencjalnych gapiów.
– ...ale to nie jest odpowiednie miejsce – stwierdził nieoczekiwanie, tajemniczo. W jednej chwili Kwiecisty poczuł nieoczekiwane wibracje maddary bardzo blisko siebie... a sekundę później stracił widzenie, gdy jego ślepia niemal obrósł ciemny materiał przypominający w dotyku zdjęte z drapieżnika futro. Wzmocniony przez nadane mu ponadnaturalne właściwości, otoczył cały łeb, przylegając na tyle ciasno, by Rapsod nie widział zupełnie nic.
– Zabiorę cię na wycieczkę... – wymruczał tymczasem Pogrom tuż do jego ucha. – Tylko nie krzycz zbyt głośno. Będziemy jeszcze potrzebowali twojego sprawnego gardła.

[Niepokorny Hiacynt]

Kwiecisty przymrużył ślepia z lubością wsłuchując się w pomruki Khardaha. Ogon samca zaczął wić się powoli, zostawiając smugi na i tak już naznaczonym śladami śniegu.
Gdyby leżał pod kimkolwiek innym, jeden z nich już pewnie byłby nieprzytomny lub martwy.
Ponieważ jednak stał nad nim Pogrom... To uwięzienie było bardzo akceptowalne.

Nagle ogon Rapsoda zatrzymał się i całkowicie zesztywniał w odpowiedzi na dotyk.
Kurcze. Tym razem był na to tak samo nieprzygotowany jak poprzednim razem. Nawet tylna łapa Rapsoda ześlizgnęła się przypadkowo ze swojego miejsca. Jego wyzywający uśmiech również zniknął, pokonany przez to nowe doznanie.
Ledwo następne słowa Khardaha zdążyły do niego dotrzeć, a maddara niespodziewanie pobudziła się do życia.
W pierwszej chwili, Kwiecisty drgnął gwałtownie i zareagował dobierając swojej broni. Atak zaczął się formować, ale nawet nie zdążył przybrać fizycznej formy. Szybka analiza pozwoliła na zrozumienie, że nikogo innego nie ma w pobliżu, więc pozwolił zakryć sobie oczy. Już wydał jakieś stęknięcie jakby miał zaraz zacząć pytać o co chodzi, ale Pogrom wyprzedził go.
– Ja... – Zaczął na początku nie będąc pewnym jak zareagować. Dość szybko jednak postawił całkowicie oddać się w łapy Pogromu. On nigdy nie skłamał. Z resztą cokolwiek by na czarodzieja nie czekało, Rapsod wiedział, że sobie z tym poradzi.
– Prowadź. – Odpowiedział z prawdziwą determinacją w głosie.

[Barbarzyński Pogrom]

Musiał przyznać, że nic nie nakręcało go i nie budziło jego krwi do wrzenia tak bardzo, jak poczucie władzy i kontroli nad sytuacją. A to zaufanie, brak jakiegokolwiek protestu, który byłby w takiej sytuacji nawet bardzo zrozumiały i sensowny, zadziałało na niego jeszcze bardziej, budząc dość ciepłe emocje. Obiektywnie Rapsod ryzykował sporo. Ich stada były sobie wrogie – choć Khardah nie wiedział nawet o pewnym istotnym fakcie związanym z pozycją Ziemnego wśród jego stada.
– Tak w zasadzie... nie muszę "prowadzić" – wymruczał z rozbawieniem półżartem. – O ile będziesz leżał grzecznie.
A potem, powiedziawszy to, pochylił się nisko, by, pomagając sobie skrzydłem, wziąć Rapsoda na grzbiet stopniowo, stabilnie, uważając na pokrywające grzbiet kolce. Sapnął cicho, wysilając mięśnie i dla testu machnął raz skrzydłami, by przetestować swobodę ruchów. Kwiecisty był na szczęście zauważalnie drobniejszy i smuklejszy od niego.
Zamierzał zabrać go w miejsce, gdzie nikt nie będzie im przeszkadzał.


/ zt

[Niepokorny Hiacynt]

Pewnie nie było tego widać spod tworu Pogromu, ale Kwiecisty bardzo wyraźnie podniósł jeden ze swoich łuków brwiowych do góry.
Jak będzie grzecznie leżał? Wtedy niby co? Wojownik zaciągnie go do celu za ogon?
Dopiero po chwili zrozumiał o co chodziło. Wtedy, gdy poczuł jak Plagijczyk stara się go wtrynić sobie na grzbiet.
– No... No chyba żartujesz. – Stwierdził, dalej jednak nie przeszkadzając w operacji. Pomógł nawet obracając się na brzuch, a potem trzymając mocno.

Chyba nie żartował. Nawet na pewno skoro niedługo lecieli.
Rapsod zawsze miał dużo wiary w mięśnie Pogromu, ale to...? Mimo, że to działo się tuż przed jego ocza...
No po prostu niesienie w ten sposób dorosłego smoka trochę przekraczało jego obliczenia.

/ zt

[Światło Głębin]

Im starszy stawał się Skarabeusz, tym bardziej ciągnęło go do wędrówek poza tereny stada. Nadal miał nieco tej pisklęcej ciekawości świata, a jednocześnie czuł się na tyle pewnie by łazić gdzie popadnie bez opieki. Nie żeby kiedykolwiek się tym szczególnie martwił. Nie pierwszy raz już zawędrował, tylko poprzednim razem trafił na jednego ze członków własnego stada. Ale nie żałował tego. Echo był...interesujący i całkiem sporo go nauczył. No i mieli świetną zabawę. Przyjemne z pożytecznym, jak to mówią. Więc może i tym razem wędrówka będzie owocna. Miał nadzieję że raczej nie natknie się nikogo z Plagi. Jednak tym razem był przekonany że nie był już tak bezbronny jak kiedyś. No i była umowa między stadami, prawda? Ziemia na pewno by się wkurzyła, jakby znowu im porwano pisklę. Ale byłoby to niezła zbieżność przypadków. Jaki mamo-dziadek, taki...a kto tam właściwie wiedział jakie były oficjalne relacje w tej dziwnej przybranej rodzince...!? Mango był opiekunem, tak to nazwijmy. Bo nawet Żuczek wiedział że Purchawka raczej szczególnie go nie pilnował.
Skarabuesz rozejrzał się, docierając do jakiegoś strumyczka. Wydawał się on bardzo czysty. Trochę się nachodził, więc dobrze było dać łapkom nieco odpocząć. Usadowił zadek na ziemi, wpatrując się w niezwykle czystą wodę. Zanurzył jedną łapkę. Brr! Zimna jak lód. Co teraz. Młody potrzebował praktycznie cały czas zajęcia, mając pewne swojego rodzaju ADHD. Może dobrze byłoby poćwiczyć trochę maddarę? Co by tu...? Hm...może rybka? Spróbował się skupić i wyobrazić sobie małą pomarańczową rybkę. Nie był jeszcze dobry w szczegóły, jak łuski. Ale będzie miała co powinna. Oczka, płetwy, ogonek, a nawet skrzela. I tak powstała mała rybka. To teraz można poćwiczyć drugą część lekcji Echo. Spróbował umieścić swoje dzieło w wodzie i naśladować ruchy prawdziwej ryby. I szło mu to nawet nie najgorzej. Sam wiedział dość dobrze jak działają płetwy, więc odwzorowanie wodnego stworzenia było dla niego nieco prostsze, niż latającego. Z Żukiem był ten problem, że ciężko było mu sobie wyobrazić działanie skrzydeł. Pamiętał lot z Mirri. Przestworza zdecydowanie nie były jego żywiołem.

/Uciecha Mrozu/

[Nieustająca Zamieć]

  Zimna zdecydowanie była porą wzmożonej aktywności Neiry. Aczkolwiek kiedyś pewnie określiłaby to zwyczajną aktywnością... W tych stronach jednak musiała czekać na to przebudzenie. Obecnie objawiało się to na przykład częstszymi wizytami... wszędzie gdzie mogła. Teraz na ten przykład latała sobie nad Wspólnymi, czyniąc w powietrzu różne fikuśne i zmyślne akrobacje, niedostępne dla śmiertelników bez jej treningu. Beczki, piruety, szybowania, ostre skręty przeplatały się w zawrotnym tempie, tworząc niezwykłe pokazy powietrzne. Do czasu.
  Wtem, zauważyła w dole jakiś kształt... smoczy kształt. Chętnie się dowie któż to wyszedł na spacer! Zbliżając się... poczuła wibracje maddary! Ooooo, a więc czaruje?! I to przy wodzie?! Ale... czemu? Przecież ma łuski, nic się nie zmoczy! Wylądowała nieopodal, podglądając smoka, aby zobaczyć co zrobi.
  I zrobił... rybkę? Hm. Nawet dość zwyczajnie pływała... Ale ona może zrobić lepszą! Nagle z wody wyskoczyła cała szara, dość spora rybka, przelatując zaraz obok pyska samca, wpadając do wody z wielkim pluskiem. Mógł w powietrzu zobaczyć mnogość szczegółów: łuski, wargi, nawet śliskie łuski, błysk życia w oku. Pływała przy powierzchni, zaczepiając co i rusz twór drugiego smoka, jeśli rzecz jasna zadbał o strukturę lub dalej był skupiony na jej tworzeniu.
   – Dobrze Ci idzie, ale musisz zadbać również o szczegóły, jeśli chcesz aby twór wyglądał wiarygodnie! – wyjaśniła, podchodząc do smoka dziarskim krokiem.
  Skorzystała z wiedzy, którą przekazał jej Arien będący przy obcym smoku. Wszystko było białe, samiec skupiał się na swoim tworze, a do tego lisek nie był dosyć spory. Innymi słowy – miał okazję i predyspozycje do bezszelestnego podejścia. Prędko przyjrzał się rybie, wysyłając Neirze informacje o tworze, jakie chciała. Rzecz jasna jeśli tylko smok spojrzałby się w jego stronę, to czym prędzej by uciekł. No dobra, teraz też się zaczął oddalać, ale wiadomo, że wtedy biegłby szybciej.
   – Łuski, wnętrzności i wszystko inne musi się znajdować w tworze, jeśli ma odpowiednio imitować rzeczywistość! – odparła, unosząc swoją rybę i... rozbierając ją na części! Wszystko się od siebie oddzieliło na konkretne warstwy – łuski, mięso, narządy i reszta. Część była pusta, a część... jakoś niepasująca. – Nie wiem czy moja ryba jest wierna tej prawdziwej, nigdy jakoś szczególnie się tym nie interesowałam, ale jak nie wiedziałam gdzie co ma, to wsadzałam podobne narządy, które znałam i pasowały tam z wyglądu! Zwierzęta u mnie były rzadkością, więc zawsze chętnie zaglądałam co tam mają, wiedząc że później nie będzie okazji! A ryby poznałam dzięki Arienowi. Łapał je, to i sprawdzałam! – powiedziała tak o, dzieląc się faktem, który właściwie rzadko kiedy był potrzebny lub użyteczny. Co prawda do czarów mógł się nadawać, ale jak już robiła zwierzęta, to z lodu...

[Światło Głębin]

Czarowanie w tym przypadku nie miało jednak zbyt wiele wspólnego z czymś przydatnym. Nie robił tego z konkretnym zamiarem. Bardziej ćwiczył, jako że utrzymywanie maddary nadal przynosiło mu pewne trudności. Samica nadleciała z góry, nie tak długo przed tym jak wylądowała młody dostrzegł odbicie które śmignęło w krystalicznie czystej wodzie. Ktoś...był nad nim? Wtem nagle ponad woda wyskoczyła całkiem spora ryba. Nie miał aż tak dobrze okazji się przyjrzeć na początku, ale nie widział tu raczej ryb tego typu. Ale jak najbardziej wydawała się prawdziwa. Nieznana mu smoczyca w międzyczasie postanowiła się zbliżyć. Skarabeusz obserwował ją nieufnym wzrokiem. Kim była? Z zapachu mógł jedynie rozpoznać że nie miała takiego samego jak smoki z Ziemi. Była z innego stada? Czy może samotnikiem? Nie miał okazji dotychczas spotkać nikogo z innych stad. Miał nadzieję że smoczyca nie miała złych zamiarów jak porwanie. W międzyczasie nie zauważył nawet lisa kryjącego się niedaleko.
Skarabeusz przechylił nieco głowę, słysząc wyjaśnienie w samicy. Logiczne, ale nie takie łatwe do zrobienia. Spojrzał na rybę, rozebraną na kawałki. Z zewnątrz wszystko wydawało się w porządku. Ale w środku...coś było rzeczywiście nie tak. Może rozmiar narządów. Może ilość ości. Mógł jakby rozpoznać, jako że ryby kiedyś nie były rzadkością w jego diecie, ale nie znał aż tak dokładnie ich budowy. – Mają czerwone płaty pod widoczną częścią skrzeli, jest to cały narząd... – Wspomniał. Jakby się dobrze skupił, pewnie nie miałby problemu z wytworzeniem wiernej kopi ryby. Przynajmniej z wierzchu. Ale pamiętanie o tylu detalach na raz nie było łatwe. Zwłaszcza że nadal był pisklakiem i łatwo szło mu się rozpraszać. – Przepraszam, ale... kim jesteś? – Zapytał. Nie chciał być niegrzeczny, jednak nieznajoma jak na razie się nawet nie przedstawiła. Kim była? Z jakiego stada? I co właściwie od niego chciała?

[Nieustająca Zamieć]

  Hmm... czerwone, czyli... jakie? Ah! Jak krew! Dzięki, Arien! Niewiele to jej dało, bo zmiana na.... czerwony... właściwie nie zmieni, ale przynajmniej poszerzyła na jakiś czas swoje słownictwo i swoją wiedzę!
   – Oh, dobrze wiedzieć! Chociaż niewiele mi to da, bo i tak nie widzę kolorów! Znaczy widzę, ale no... takie! – wskazała rybę, która no, była w całości szara! W różnych odcieniach, oczywiście!
  Słysząc pytanie o to kim jest... chwilę się zastanawiała. No taaaak! Zapomniała się przedstawić! Jak zwykle zresztą, nie uważała tego za istotny szczegół. Ot, jak padnie/przyda się, to tak; albo jak druga osoba.
   – Neira, Uciecha Mrozu! Czarodziejka Stada Wody! – wypowiedziała swoją formułkę, wzbogaconą o Stado i Rangę! Tak na wszelki, bo mogą to być istotne kwestie! – A ty pewnie jesteś z Ziemi, tak? – spytała, czując od niego woń właśnie tegoż Stada. Chciała zacząć rozmowę, a oczywistości to zawsze dobry początek!

[Światło Głębin]

Nie przyszło nawet młodemu do głowy, że ktoś może widzieć kolory zupełnie inaczej niż on. Czy w ogóle ich nie widzieć. W sumie nigdy nie pytał jak inni widzą kolory, ale nigdy nie zakładał że może być inaczej. – Oh, przepraszam. Nie wiedziałem. – Powiedział szybko, mając nadzieję że jej przypadkowo nie uraził w ten sposób. Młody smok zamrugał, próbując zrozumieć sytuację. – Znaczy...w ogóle nie widzisz kolorów? – Zapytał ostrożnie, nieco zaintrygowany. Chciał zrozumieć jak to działa i dlaczego. Ale nie wiadomo czy otrzyma konkretną odpowiedź na to drugie. Smoki czasami nie wiedziały po prostu pewnych rzeczy.
Może imię nie było szczególnie niczym ważnym, ale co bardziej obchodziło smoka, to stado. Z jakiego stada była. Nie kojarzyła mu się z niczym co słyszał o smokach z Plagi. A jak była z innego stada, to dobrze było wiedzieć jaki zapach miały inne stada. Głównie by łatwiej rozpoznawać na przyszłość. Zwłaszcza na kogo było trzeba szczególnie uważać. I jak się szybko dowiedział, Stado Wody. Stado z którym Ziemia miała podobno sojusz. Och! Czyli mógł spokojnie rozmawiać! Młody zaczął nieco obwąchiwać smoczycę. –Tak. Nie spotkałem jeszcze nikogo z innych stad. Ale...widzę że chyba znasz już nasz zapach. – Pisklak przyznał, zaintrygowany. – Em...nazywam się Skarabeusz. – Odpowiedział, odrywając się od Neiry. Była czarodziejem Stada Wody. Nagle jego oczy skupiły się nieświadomie na kolczyku, z błyszczącymi kamieniami. wszystko co błyszczące zdawało się wręcz hipnotyzować malucha, jak jakąś srokę.

[Nieustająca Zamieć]

  Oho, kolejny ciekawski! Musiała to być naprawdę wyjątkowa cecha, skoro nawet tu smoki się ją o to pytały! Nie żeby dopiero teraz to do niej dotarło! Po prostu jedynie się w tym utwierdza!
   – Nie musisz za nic przepraszać! – Machnęła łapą. – Wiem, że tego nie widać, dopóki nie użyję maddary lub nie wejdzie kwestia kolorów, bo no, tylko do tego się to ogranicza! – wyjaśniła – miała nadzieję – zrozumiale.
  Na następne pytanie kiwnęła głową, znikając rybę. Zamiast niej pokazała przed sobą długą, szarą linię. No, szarą to nieco zbyt ogólnie – całe spektrum od czerni do bieli. Przed sobą i smokiem, żeby ten mógł widzieć.
   – Oto wszystkie kolory jakie widzę i rozróżniam! Nic ponadto! A podział zwykłego smoka znasz! – wyjaśniła, pokazując zrobiony czar, a lekki uśmiech nie schodził z pyska.
  Zaś w kwestii imienia... przekrzywiła główkę. Ah, to jeden z tych dziwnych? I to znowu w Ziemi?! Cóż, skarabeusz jako imię dalej był mniej banalny niż takie niebo... Ale przez długość ciężko będzie to jakoś sensownie skrócić! Hmm... może wziąć coś od Skarab...? Pomyślisz o tym później.
   – Skarabeusz? Ale że takie samo? Co w tej Ziemi mają z tymi imionami? "Skarabeusz" to przecież słowo! Jak chcesz, mogę Ci wymyślić prawdziwe imię! Jestem w tym dobra! – A Obein i Arien pewnie to potwierdzą!

[Światło Głębin]

Na linii mógł z dostrzec wiele odcieni szarości. Praktycznie od bieli, przechodziła aż po czerń. Jednakże nie było żadnych kolorów. Wizja szaro-białego świata wydawała się dość smutna, ale może jak ktoś nigdy nie widział kolorów, nie miał poczucia straty. Byłoby to logiczne.
– Nie wiedziałem że jest to możliwe u smoków. – Miał częściowe pojęcie że niektóre zwierzęta różnie postrzegały świat. Niektóre nie miały w ogóle wzroku lub praktycznie go nie używały. Nie we wszystkich warunkach było to konieczne, jeżeli miały silnie rozwinięte inne zmysły. Z pewnością rozmowa z Uciechą dała Żuczkowi perspektywę.
– Hę? To imię jest dziwne. Znaczy nie każde pisklę ma "wyraz" jako imię w Ziemi...jednak większość. Poza tym prawdę mówiąc nie urodziłem się w Stadzie i nadal mam imię nadane mi przez matkę. Więc nie raczej nie jest to zwyczaj tak rzadki. – Szczerze nie wiedział co myśleć jeżeli chodzi by ledwie poznany smok wymyślał mu imię. Ale w sumie był ciekawy i chyba nic związku z tym się nie stanie. – Ale dobra, dawaj! Ciekawy jestem. – Nie sądził by kiedykolwiek zaczął go używać, ale i tak Wodna może się wysilić.

[Nieustająca Zamieć]

  Na uwagę o nietypowości nie miała jak odpowiedzieć (nie chciała się powtarzać), więc przeszła od razu do drugiego zagadnienia. Na pewno zdziwiło ją to, że nie jest stąd (ale nie to, że większość w Ziemi się tak nazywa!). Znaczy, tak jak Neira przybył z daleka, ale jak tak, to czemu nie ma normalnego imienia? Chociaż czy Obein coś mówił o swoim pochodzeniu? On też nie musi pochodzić z tych terenów! Że też się go o to nie pytała...
  A teraz imię! Hmmm... Skarabeusz jest pełnym.... Skarab... baraks... Baraks? Brzmi jakoś! Nawet dośc złowieszczo! Chociaż czy to do niego pasuje? Skarabeusz... zsuebaraks... Nie, już Baraks lepsze. No, to wybrano!
   – Baraks! Takie groźne i złowieszcze! O wiele lepsze od tego robaczka! Czy czym tam są skarabeusze... – powiedziała, zamyślając się przez moment. Czy to nie było tak, że imiona miała nadawać jakimś szczególnym smokom...? Łeeeee, mniejsza. To jej się podobało!

[Światło Głębin]

Neira chyba nie potrafiła zrozumieć faktu że różne grupy smoków, mogły mieć różne tradycje co do nazywania swoich młodych. A także że potencjalnie mogły być podobne w pewnych miejscach, chociażby przez zwykły przypadek. Ale Żuczek siedział spokojnie obserwując samicę, ciekawy co wymyśli.
W końcu padło imię. Imię które wymyśliła. Baraks! Baraks...Baraks...było w nim coś co mu coś mówiło, tylko co? B-A-R-A-K-S. – Czy ty po prostu odwróciłaś kolejność dźwięków w kawałku mojego imienia...? – Młody smok zapytał unosząc lekko łuk brwiowy. Nie żeby był oburzony z tego powodu czy coś. Był to kreatywny pomysł, chociaż pisklak był na tyle sprytny by to wykryć. – Ale w każdym razie dziękuję że próbowałaś. Ale widzisz, tam skąd pochodzę skarabeusze są poniekąd legendą. Są to faktycznie żuki, podobno o kolorowym pancerzyku. W kulturze nawodnej kolonii są podobno symbolem bogactwa, ale odrodzenia i ciągłego rozwoju. – Wyjaśnił, starając się przypomnieć jak najwięcej. Jednak mógł zauważyć że detale, zaczynały się zacierać. Chyba spędził już więcej księżycy tutaj, niż tam. Dziwne uczucie. W każdym razie imię to być może okazało się dziwnym przeznaczeniem trafne.

[Nieustająca Zamieć]

  Na jego pytanie jedynie pokiwała głową. No tak! A jak inaczej ma wymyślić imię?! Mogła się zawsze zapytać o jego rodziców, ale mówienie wspak jest zdecydowanie prostsze, a do tego generuje tak inaczej brzmiące od imienia wyrazy! Chociaż, jeśli poda ich imiona...
   – No tak! Co prawda u mnie robi się to inaczej, ale takie coś jest na pewno prostsze! Lisa nazwałam "Arien", na przykład! Jak podasz mi imiona rodziców, będę mogła wymyślić inne, oryginalniejsze niż "Skarab" od tyłu! – zaproponowała.
  Następna uwaga zaś ją zaciekawiła! To takie ciekawe, że w jakichś stronach takie zwykłe stworzonka mają jakieś legendy – i to tak niewinne!
   – Czemu uznali u ciebie takie robaczki za symbole bogactwa, odrodzenia i rozwoju? Nie widziałam nigdy jakiegoś Terytorium skarabeuszy! – powiedziała, jak zwykle szczerze.

[Światło Głębin]

Młody musiał chwilę pomyśleć. Jak mógł to podać. Zamrugał, przekrzywiając nieco głowę. – Łupieżca Nektaru. Purchawka. – Odpowiedział, nie będąc pewnym czy samica nie zacznie zadawać pytań. Biorąc pod uwagę że jego obecna mama była samcem. A drugim "rodzicem" był nastolatek. Przy czym żadnego niepożądanego związku między nimi, oczywiście. Ale sytuacja była...skomplikowana. – Byłem adoptowany. Nie wiem nawet jak naprawdę nazywali się moi rodzice. – Przyznał, kręcąc lekko ogonem. Przynajmniej wolał udawać że nie zna imienia samicy która go wychowywała przez pierwsze księżyce. Nie miał innego wyjścia, więc wolał po prostu o niej nie myśleć.
W związku z tym starał się po prostu nie przyciągać większej uwagi do tematu. – Tego nie wiem. Byłem bardzo mały, jak to usłyszałem. Nikt nie wytłumaczył mi w sumie szczegółów. – Przyznał, wzruszając barkami. – Wiem że kolonia znajduje się gdzieś daleko w morze, na takich niewielkich wyspach, głównie pokrytych kamieniami... – Dodał po chwili. Mógł sobie to przypomnieć. Słońce odbijające się od powierzchni lekkich fal, rozbijających się o kamienne brzegi.

[Nieustająca Zamieć]

  Oh, no tak. Mimo że nietutejszy, to szybko przyswoił tutejsze zasady. Ciekawe, ale i beznadziejne! Znaczy, Purchawka jeszcze jakoś przejdzie, ale ten Nektar... No nie. W takiej formie za nic tego nie zaakceptuje!
   – "Purchawka" jeszcze mi pasuje na imię, ale tego Łupieżcy nie uznaję za nie! Podaj mi to pojedyncze, bez żadnych dwóch słów czy innych Kolców – to jest imię! W moim przypadku to ta "Neira", "Uciecha Mrozu" traktuję jako tytuł, bo no, co to ma być? To tylko zbitka dwóch istniejących słów! Imię to imię, a uciecha mrozu to uciecha mrozu. Neiry nie przedstawisz inaczej niż prezentując mnie, a taka uciecha to wolność wyboru! Dla kogoś może to być taki wiatr wesoło tańczący w porze mrozów, dla kogoś śnieg, a dla jeszcze innych dopiero ja. Więc, jakie jest imię tego Łupieżcy? – zapytała. Jednocześnie żałowała, że nie zna imion swoich prawdziwych rodziców – z nimi na pewno byłoby łatwiej!