Świątynia

[Szarża Rekina]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Nie była to zbyt wierząca, ale jak stado coś chciało, no to trzeba było iść do Świątyni. Przekroczyła progi, rozglądając się... Uświadamiając sobie, że tak właściwie, nie wiedziała za bardzo, jak się modli. Ahhh, problemy starej smoczycy...
Ale przynajmniej wiedziała jaką prośbę niesie do bóstw. Miała nadzieję że ją posłuchają.
– Przyszłam prosić o pomoc dla mojego stada – powiedziała głośniej w eter – Czy będziecie łaskawi, by wzmocnić nasze stado na kilka chwil? Chcemy przygotować się do nadchodzącej zimy, która co raz większymi krokami przybywa do krain. Byliśmy by wdzięczni za błogosławieństwo, które da nam sił do walk i treningów! Ładnie prosimy! – Zawołała, po czym obserwowała otoczenie. Oczekiwała jakiejś reakcji... Tylko jakiej może się spodziewać? Cóż. Ma dużo czasu jakby nie było. Usiadła i na spokojnie oczekiwała, przyglądając się temu, co działo się w świątyni.

// Błogosławieństwo walecznych, poproszę

[Narrator]

Smoczyce czekały bardzo długo, lecz nie dlatego że stały w świątyni do samego zachodu. Ni z tego ni z owego miały wrażenie, że ich uderzenia serc trwają tyle ile oddechy, zaś one nadchodziły znacznie później, jakby zupełnie nie potrzebowały dotlenienia. Atmosfera również zgęstniała, oba łby napełniając krzyżówką przyjemnej senności i kontrastującej z nią, klarowności zmysłów. Dziwna sensacja najintensywniejsza zdawała się wokół ich dłoni. Wyraźnie poczuły swoje obrażenia, lepkość krwi oraz jej intensywny, metaliczny zapach. Ich ciała pulsowały pod łagodnym naciskiem, a doświadczenie zdawało się przenikać z jednej kończyny do drugiej. Nim to do nich dotarło, pojęły iż ich serca zsynchronizowały się, lecz one same zostały wyrwane ze swojej cielesnej formy i jakby stanęły obok, niczym już nie spętane. Właśnie wtedy miały wrażenie nierozerwalnej wspólnoty, jakby ktoś magią związał ich dusze w jeden byt.
Nie potrafiły określić ile minęło, gdy tak trwały w transie, bo wydostały się z niego równie niepostrzeżenie. Bez boskich słów ani ceremoniałów, rytuał został zakończony.

Z podobną łagodnością została potraktowana Księżycowa, za swoją modlitwę. Otoczona boską energią poczuła przypływ siły i motywacji, a także niewypowiedzianą wdzięczność, skierowaną w jej stronę. Być może sprawiła tym komuś radość? Sama moc następnie rozpierzchła się po terenach, by dosięgnąć wszystkich z jej stada.

// błogosławieństwo walecznych (księżyc)

[Wspomnienie Nocy]

Przemawianie do powietrza nigdy nie było dla niego proste, ale czasami trzeba było. Wszyscy byli zajęci i mieli sporo obowiązków, dlatego też postanowił nie zawracać głowy starszym i przyszedł sam. Radził sobie dobrze w śnieżnych, trudnych warunkach; dzięki temu przybycie na miejsce nie wymagało od niego zbyt wiele wysiłku.
– Em, witajcie. Przyszedłem, żeby poprosić o błogosławieństwo dla mojego stada. Myślę, że wszystkim nam się przyda wzmocnienie przeciw nadchodzącym trudom w śnieżnych warunkach. Byłbym bardzo wdzięczny, gdybyście obdarzyli nam kolejnym darem w postaci wsparcia w naszych walkach i treningach. Tak więc: proszę. – Wspomnienie przemawiał w przestrzeń, wodząc wzrokiem po wnętrzu świątyni. Nie był pewien, czy robi wszystko odpowiednio, ale... oby tak.

[Narrator]

Księżyc był w Wolnych chyba najbardziej zaangażowanym stadem, gdy przychodziło do korzystania z boskiej łaski. Trudno powiedzieć czy to czyniło ich bardziej wierzącymi, czy po prostu dobrymi oportunistami, ale dopóki otrzymywali swoje błogosławieństwo, raczej nikt nie miał z tym problemu.
Wołanie przywódcy zostało wysłuchane, o czym dano mu znać, poprzez wypełnienie jego ciała żywotną, przyjazną energią. Na uderzenie serca wyostrzyła jego zmysły, a następnie w sposób zupełnie abstrakcyjny i niemożliwy do wyjaśnienia, pozwoliła odczuć iż każdy inny członek jego stada, w jakimś stopniu doświadczył czegoś podobnego. Nie koniecznie była to prawda, ale definitywnie poczuł z nimi większą jedność, nim wrażenie zupełnie przeminęło.

[Wspomnienie Nocy]

Przybył tu po raz kolejny. Ciekawe kiedy ktoś będzie miał go dość? Sęk w tym, że ciągle była jakaś potrzeba, a tym razem najpilniejsza ze wszystkich możliwych. Jego siostra będzie potrzebowała wszelkiego wsparcia, zwłaszcza boskiego. Uczęszczała na tyle często po modlitwy, że na pewno była tu dobrze znana.
– Witajcie! Przyszedłem po raz kolejny poprosić o wsparcie dla mojego stada. Potrzebujemy, by sami bogowie pobłogosławili i wsparli nasze umiejętności bojowe, zarówno wobec tych, którzy bronią naszego stada, jak i łowców stawiających czoła drapieżnikom i innym zagrożeniom, by zebrać dla nas wszystkich jedzenie. Dziękuję – przemówił po przybyciu. Czuł się dziwnie przemawiając do niewidzialnych bytów, acz ostatnio doczekał się całkiem wyraźnej reakcji, był zatem pewniejszy siebie.

[Maros]

Jeszcze przed wyjściem z mlodym do niziołków skierowała się do świątyni, chciała chwilę pomyśleć. Nie podeszła do żadnego konkretnego miejsca, raczej krążyła tu i tam powoli przemierzając kamienne korytarze.
~ Myślisz, że rozmowa z Rykiem to dobry pomysł?
Pojedyncza wiadomość rozbrzmiała w jej łbie, a ona kolejny raz zdębiała. Na co było jej to mięso, mogła swoje zabrać. Tylko, że Chaber jadł to samo, a nie skarżył się na widzenie samego siebie i wiadomości. Uh, to było prawdziwe?
~ Gdzie jesteś i skąd pomysł na rozmowę z nim? ~ odesłała, nie podobało jej się to.
~ W sumie to w drodze na granicę z Plagą, zawołam go i wyjaśnię to, czego ty nie potrafisz. Zabiłaś mu ojca, powinien dowiedzieć się tego od jego oprawczyni, nie od sługusa Bogów.~ nawet w wiadomości czuć było, że smoczyca uśmiecha się pod nosem.
~ Bardzo mądry pomysł, gwarancja awantury. Wracaj, do mojej groty. ~ niemal warknęła. To było gorsze od pisklęcia. Łazi gdzie chce, mówi co chce i komu chce. Niech szlak trafił tego, który to stworzył.
~ Oj, no dobrze... ~ to była ostatnia wiadomość.

~ Chce jednak pogadać teraz. ~ wiadomość musnęła umysł Strażnika, a ona skryła torba bardziej pod skrzydłem.

[Strażnik]

Zdziwiło go nieco, że Chaos zamierza marnować swój czas przed misją, ale skoro taka była jej wola, nie zamierzał się wtrącać. Nie posądzał jej już o rozsądek.
Zatrzymał się niedaleko wejścia do świątyni, w żaden sposób go nie zagradzając, ale mając też łatwy dostęp do wnętrza.
~Komunikuj się zatem. Jestem przed świątynią ~ Nie zamierzał tego położenia zmienić, niezależnie od jej nalegań. Zastanawiał się czy po tym co powiedział jej na ceremonii towarzyszyła jej jakąkolwiek refleksja, czy była już jedynie skorupą w której wydarzenia i doświadczenia mieszały się ze sobą, tworząc zlepek bezsensu. Ukłucie smutku zamienił na gniew, a ten zaś stłumił bardzo łatwo, bo miał w tym doświadczenie.

[Maros]

Westchnęła bezgłośnie gdy dotarła do niej odpowiedź, teraz będzie robił wszystko odwrotnie od tego, co mówi? A może boi się, że podzieli los Szarego?
~ Przez wiadość mentalną nie da się przekazywać przedmiotów, więc niestety musisz ruszyć tu zadek. ~ nie zamierzała owijać w bawełnę, zaś podczas swojego spaceru zawędrowała pod piedestał, gdzie kiedyś stał Viliar. Szkoda, że ktoś kiedyś go zwyczajnie nie zburzył.
~ Chcesz wiedzieć co to, czy nie? Więcej nie będę pytać i proponować rozmowy. ~ przysiadła i odczekała chwilę.

[Strażnik]

Przedmiotów? Zawahał się przez moment, zaintrygowany podrzuconym tematem, choć finalnie opanował ciekawość, w imię osobistej godności.
~ Powiedziałaś pierwotnie, że chcesz porozmawiać dopiero gdy wrócisz. Wieczorem zatem. Teraz natomiast jest czas, w którym siedzę przed świątynią i tutaj zamierzam pozostać. Jeżeli kilka kroków w moją stronę to dla ciebie zbyt wielki wysiłek, to znaczy że i pierwotny cel dyskusji nie był wart zachodu. ~ Prawdę mówiąc chciał z nią porozmawiać i wyjaśnić parę spraw, ale nie zamierzał czynić tego poprzez poniżenie samego siebie. Jeśli coś tak banalnego miałoby dziś zakończyć ich interakcję, niech tak będzie, o ile nie zdoła go przekonać do zmiany zdania.

[Maros]

Powstrzymała się przed zirytowanym sapnieciem.
~ Plac jest pusty, z pewnością Bogini poinformuje Cię, gdy przyjdzie czas na błogosławieństwo.~ odesłała, by po kilka oddechach dodać.
~ Jesteś łącznikiem między smokami, a Bogami. Każde spory zachodzące między nimi raczej nie uchodzą twojej uwadze, więc mogę Ci w tym pomóc, jeśli ty pomożesz mi. Chce się jedynie czegoś dowiedzieć, nie za darmo.~ ostatnia propozycja, przyjdzie?

[Strażnik]

Westchnął przeciągle, czując kwaśną woń otaczającą jego łeb. Potrzebował rozmowy z nią. Powinien ją odbyć. A jednocześnie perspektywa przeprowadzenia jej właśnie teraz, niespodziewanie uderzyła go mieszanką chłodnej, jadowitej irytacji. Gniewu, który z takim wysiłkiem próbował upchnąć w tyle głowy. Zignorować.
Miała rację, nie mógł z samego kaprysu utrudniać im komunikacji. Nie po to był prorokiem, żeby wybierać z kim chciał, a z kim nie chciał rozmawiać. Od tego były normalne smoki, nie te które były narzędziami w czyichś, tak samo jak we własnych łapach.
Wstał zatem i sztywno pomaszerował do świątyni, aby się z nią spotkać. Nie musiał nic odpowiadać, bo czekała na niego zaledwie parę oddechów.
– Słucham – rzekł chłodno, choć bez gniewu, gdy nieco zbliżył się do samicy w towarzystwie Viliarowego piedestału. Obu tych stworzeń nienawidził. Dzielił ich bezpieczny dystans półtora ogona i taki póki co zamierzał utrzymać.

[Maros]

~A jednak kij w zadzie na coś się przydał. ~ rozbrzmiało w jej łbie, gdy tylko kamienne korytarze rozniosły dźwięki kroków. Głos był wyraźnie zadowolony, jak by oczekiwał czegoś.
~ Jeszcze nie wiesz jak szybko rozmowa z Nim potrafi dobiec końca, nie ciesz się. ~ odesłała raczej mało zadowolonym tonem. Chociaż czekaj, chyba wie... Szlak by to z nią. Oczywiście Prorok nie słyszał przesyłanych słów, a jedynie te które nastąpiły zaraz po nich.
Na razie nie poruszała tematu torby, nawet nie informowała go o fakcie, iż wzięła ją po zabiciu uzdrowiciela.
~ Ile księżyców pełnisz już swoją funkcję? ~ nie spieszyła się z wyjaśnieniami, chociaż czas błogosławieństwa ulatywał, wiedziała, że za barierą zabawi i tak dłużej niż powinna. Przed swoimi słowami, jego przybycie skwitowała jedynie krótkim, trwającym zaledwie oddech spojrzeniem, by dać mu do zrozumienia, że wie o jego obecności. W końcu raczej celowo używał zwykłej mowy, kolejna złośliwość, która w jego mniemaniu miały by na nią wpłynąć?

[Strażnik]

Miał ochotę wyrwać jej gardziel, ale najwyraźniej przyjdzie mu stoczyć okrążające temat pogaduchy.
Bogowie. Nie rozumiał jej tak bardzo. Jak mogła tak odseparować się od osoby, którą była kiedyś. Chciałby to zmienić, dotrzeć do niej, ale był na to zbyt upośledzony. Zbyt zamknięty w pełnej zawiści i żalu formie.
Odchrząknął pokrótce, żeby opanować gruczoły kwasu, które po kilku księżycach odpoczynku znów zaczęły sabotować jego procesy życiowe. Nie pozwolił jednak aby to go rozproszyło i mimo przejścia do pozycji siedzącej, był w jej towarzystwie bardzo ostrożny, obserwując każdy ruch.
~ Około stu księżyców ~ rzekł mentalnie, nie chcąc aby w świątyni rozbrzmiewał tylko jego głos. Również dlatego, że wstydził się tej liczby, ponieważ poza drobną samorealizacją i wypełnianiem najbardziej podstawowych obowiązków, nie uczynił w tym czasie nic nadzwyczajnego. Zupełnie jakby go nie było.
~ Do czego z tym dążysz? ~ ponaglił ją, zdradzając nieco większą niechęć w pozbawionych chrypki, magicznym głosie.

[Mackonur]

//Tylko po błogo

Axarus zjawił się w Świątyni, jako iż znów był Starszym (oby kolejny raz nie stracił tej rangi). Nie potrafił mówić, no ale jakoś tam sobie poradzi. Miał już przygotowane wszystkie tabliczki, zatem po prostu wszedł go głównej komnaty, gdzie zazwyczaj odprawiał gusła, no i po prostu zaczął wszystko wyciągać przed siebie, albo chwila! Najpierw musiał zyskać uwagę duszków i bogów, zatem skakał, tańczyć, by wszyscy go zauważyli! Gdy tak już się stało, przeszedł do rzeczy.
"Potrzebujemy błogosławieństwa, trudne czasy, bardzo was prosimy, wielcy bogowie i duszkowie. Śnieżne czasy jeszcze nie odeszły, bogactwo terenów, niech Księżycowi znajdują więcej, niech dostrzegają rzeczy, których nie dostrzegliby!" – Przekazał na tabliczkach, po czym pokłonił się i po po prostu czekał na jakiś... efekt? Znak? Żeby wiedział, że bogowie go wysłuchali!

//Błogosławieństwo – Bogactwo Terenów

[Maros]

Chyba każdy miał taki moment, w którym w myślach rozrywał na strzępy czyjeś ciało, układał walkę tak, by być górą i pokazać jak wściekły jest.
Widząc jego zachowanie, to jak wlepiał w nią ślepia uśmiechnęła się pod nosem, sama do siebie.
~ Nic Ci nie zrobię. ~ zapewniła go, by ten nie musiał siedzieć jak na kolcach, chociaż i tak pewnie nie uwierzy. Spojrzenie na nowo spoczęło na piedestale, milczała chwilę.
~ Ile razy, przez te sto księżyców zdarzyło Ci się widzieć, bądź słyszeć, żeby którykolwiek z bogów ingerował w życie smoków. Wpływał na nie jakoś, zachęcał do zrobienia czegoś, czego konsekwencje mogą być długotrwałe i nieprzewidziane?

[Strażnik]

Uśmiech zirytował go. Oczywiście, że była w stanie uśmiechać się po wszystkim co zrobiła.
~ Fakt, że czułaś potrzebę zapewnienia tego, nie świadczy dobrze o twoim charakterze ~ Powininien ograniczyć złośliwości, jeśli chciał się czegokolwiek dowiedzieć, ale napływały mu do głowy z taką łatwością, że ledwie trzymał myśli na wodzy. Musiał być jednak lepszy niż pieprzeni furiaci posługujący się samym instynktem, więc szybko odchrząknął do siebie i poprawił swoje stanowisko, mentalną wiadomość kreując znacznie łagodniej.
~Niemniej przyjąłem ~ drasnąwszy jej umysł swoim zapewnieniem, poczekał aż ona wyjaśni swój powód rozmowy. Zamierzała prawdopodobnie krążyć wokół właściwego tematu, tak jak zakładał, ale już trudno. To ona marnowała błogosławieństwo.
– Na pewno widziałem to ostatnim razem, gdy próbowałem skonfrontować to, na ile wpływ Viliara przesądził los Bandyckiej i Szarej Rzeczywistości. Bogowie często to robią, nawet magiczne kwiaty Uessasa, mające zachęcić do dobrych działań, równie dobrze mogłyby stać się składnikami tragedii ~ Zastanawiał się czasem czy nie winił patrona wojny ponad to, co rzeczywiście uczynił. Nie znał szczegółów, ale mimo wolnej woli Kwintesencji, wciąż chciał zakładać, że jej łapami kierowało coś więcej.
~ Jesteś ostatnią, która powinna być zaskoczona, ale zdradź mi, cóż uczyniono ci tym razem, że nie miałaś żadnej kontroli nad sytuacją ~ Ostatnie słowa nacechował oskarżeniem.
Pomijając wszelkie pragnienie, by była niewinna...
Nie była bezsilna. Nie była bez wyboru. Bogowie naturalnie mogli skorzystać z ich umysłów podatnych na sugestie, nie ważne jak subtelne, ale same decyzję wciąż należały do nich samych. Nie oznaczało to, że nie obwiniał samych bogów, ale do cholery.
Westchnął przeciągle. Nie potrafił się zdecydować. Myśli miał nieposegregowane. Sprzeczne.
Nie rozluźnił się, ale nie okazywał też zdenerwowania. Był właściwie dokładnie taki sam, jakim go zapamiętała.
Być może kładł na nią zbyt duży ciężar i wciąż istniała jakaś część układanki, której nie potrafił dopełnić? Mimo wszystkiego co się wydarzyło i żalu jaki do niej czuł, wciąż irracjonalnie chciał wierzyć, że czymkolwiek się kierowała, przynajmniej z jej perspektywy mialo sens. Nie było popłochem. Manipulacją. Gniewem. Ale wykalkulowaną decyzją. Dopiero wtedy, i miał wrażenie że jedynie wtedy, mógłby przemówić do jej rozsądku, a dopiero potem do emocji.

[Maros]

Dla niej była to idealna maska, będąca barierą od stanu faktycznego. Od zmęczenia i braku chęci do czegokolwiek.
~ Tylko, że kwiaty nie zachęcały do czynów, które mogły skończyć się śmiercią znacznie większej ilości smoków. Ale tak, z tego co powiedział mi Kammanor, to właśnie Viliar przyczynił się do tego wszystkiego, od niego wszystko się zaczęło. ~ wyjaśnią to sobie i będzie mogła iść w swoim kierunku.
~ Nie była bym zaskoczona, gdybym wiedziała od początku. ~ nie zamierzała we łbie po raz kolejny wszystkiego rozkładać na części pierwsze, by stwierdzić, czy miała jakiś wybór. Niczego to nie zmieni.

[Strażnik]

Kammanor jej powiedział. Wszyscy zatem wiedzieli. Wszyscy poza nim. Choć zapewne winić powinien jedynie siebie, za to że nie był bardziej religijny. Najwyraźniej oczekiwali od niego, że rzuci się przed piedestał i będzie błagał by uchylili mu rąbka informacji na temat tego, jak bogowie sami przyczyniają się do rozkładu smoczej społeczności.
Kwintesencja natomiast postanowiła zignorować jego pytanie. Nie był zaskoczony, bo zawsze to robiła. Brała pod uwagę jedno, o drugim zapominała, skupiona wyłącznie na samej sobie. Zmrużył ślepia oceniająco.
~W jaki sposób Viliar się do tego przyczynił? ~ zapytał sucho, żeby nie rozpraszać jej płytkiego umysłu. Dlaczego nie powiedziała wczesniej?
~Kiedy dowiedziałaś się, że bóg wpłynął na bieg zdarzeń? Zanim zabilaś Szarą Rzeczywistość, czy później? ~ Wspaniale, jednak nie mógł się powstrzymać. Ale być może zdoła objąć dwa pytanie jednocześnie.

[Maros]

Zwyczajnie chciała zachować kolejność wydarzeń, bez skakania po poszczególnych wątkach. Wiedziała, że zainteresuje go głównie temat Szarego, dlaczego zginął zapewne wiedział, chyba, że zamierzał poznać dwa punkty widzenia.
~ Nie wiem. Bandycka bardzo dobrze wiedziała gdzie będziemy szukać iskry Naranlei. Nam samym zajęło sporo czasu odnalezienie smoczycy, która ją posiadała, zaś ona nie dość, że ją znalazła, to zaskarbiła sobie jej bezwzględne zaufanie. To wskazuje, że powiedział jej podstawowe informacje, gdzie, u kogo, może jak wykupić się w łaski. ~ pewnie kontynuowała by, jednak jego pytanie nie pozwoliło jej na to.
~ Wiem o tym, od czasu zdobycia Czempiona Viliara. On dowiedział się niewiele później~. a więc całkiem spory szmat czasu temu. Odczekała chwilę, by usłyszeć zapewne kolejne pytania.

[Strażnik]

Czyżby Viliar zachęcił Bandycką do wyprzedzania Księżycowych z czystej złośliwości? Cokolwiek Plagijka zamierzałaby uczynić z Iskrą, być może nie zaskakujący był fakt, że pomiędzy smokami z różnych stad wyniknął konflikt.
Tylko jaki argument miałby wtedy przeciwko patronowi niezgody? Miał moc, autorytet i wiedzę, ale czy poza podrzuceniem Bandyckiej właściwych sugestii uczynił coś więcej? Czy jeśli chciałby wykazać przed Immanorem, że bóg który istniał z nimi od tysięcy księżyców, zasługuje na karę, miałby użyć argumentu tak boleśnie niekonstruktywnego, jak Viliar wtrącający się w smocze życie złośliwymi poradami?
Znów poczuł się bezsilny. Jak idiota.
~ A zatem wiedziałaś, że Viliar pokierował zdarzeniami, a potem zamiast się temu przeciwstawić wolałaś w panice rozszerzyć już zadaną szkodę. I mimo to uważasz że Viliar, bóg niesłusznej wojny, któremu zależy wyłącznie na chaosie, nie użył cię, gdy zamordowałaś Plagijskiego uzdrowiciela. Viliar nie jest sojusznikiem Plagi, ani żadnych innych smoków. Tylko śmierci ~ Czy było to bluźnierstwo, jeśli mówił prawdę? Westchnął, czując kotłujące się w nim napięcie.
~ Celowo chcesz być moim wrogiem, czy po prostu nie rozumiesz jaki wpływ na otoczenie mają twoje działania? ~ zapytał z większym zmęczeniem, niż gniewem.

[Maros]

Czy fakt, że przez łeb przemknęła jej myśl, że zabijając Szarą Rzeczywistość wcześniej uniknęła by tej bezsensownej rozmowy, czynił z niej tego potwora, jakim nazywał ją tamten człowiek? Chyba nie, skoro sumienie dawało jej się we znaki, a potwory raczej go nie mają.
Słuchała co mówi, odpowiadając dopiero po chwili.
~Gdyby nie Viliar, nie zginęła by Bandycka. Gdybym jej tam wtedy nie zabiła, ona zabiła by nas, prawie jej się to udało z Rhys. Tamta smoczyca też zapewne by zginęła, uciekając prowadziła ją wprost ku terenom Plagi.
~ chwila przerwy, trwająca zaledwie kilka oddechów wystarczyła, by zadał pytanie. Wstrzymała się z odpowiedzią, chociaż po tak długim czasie, na prawdę musiała zawalczyć z sobą, by nie wyrzucić mu tego od razu.
~ Szary zginął, przez własną ciekawość i niewyparzony język, a ja nie zamierzałam ryzykować, że poleci do Nawałnicy i wygada. Chociaż, gdyby wyszło jak rozmowny był na temat Plagi, sami oderwali by mu łeb po tym wszystkim co narobił.~ zmrużyła na moment ślepia, wstała powoli zamiatając ogonem posadzkę, chociaż nie zbierała się jeszcze do odejścia. W końcu jednak odniosła się do ostatniego pytania.
~ Nie jesteś tu bez winy, sam przyczyniłeś się do tego co jest teraz, zabijając tą smoczyce z początku znajomości.~ nie miała na myśli konkretnie zabicia Szarego i Bandyckiej, a ogół.