Smoki Wolnych Stad

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

• Wolność nie niosła ze sobą takiego uczucia, jakie nieść powinna w jej mniemaniu. Pozostawienie Urthemiela w tyle, by od tego momentu móc zająć się samą sobą, nie sprawiło, że samica poczuła się wyzwolona. Brakowało jej charakterystycznego uczucia towarzyszącego zrzuceniu ze swych barków niewyobrażalnego ciężaru. Odmienność sytuacji, w jakiej się znalazła, wywołała w niej swego rodzaju niepokój. Nigdy wcześniej nie była sama, a od teraz winna była poradzić sobie bez samca, który w teorii był jej przyszywanym bratem. Niewielki obłoczek chłodnej mgiełki uleciał z jej pyska wraz z westchnieniem, gdy zadzierała łeb ku górze. Nie miała pojęcia, cóż ze sobą począć. Przez całą swą wędrówkę nie natknęła się w tym borze na najmniejszy choćby trop, niosący się zapach przykrytych śniegiem owoców, nie posłyszała bliskiego okrzyku ptaków. Zupełnie tak, jakby rajski świat, o którym dane było im obojgu posłyszeć, stał teraz opustoszały i całkowicie martwy. Była to wizja zdecydowanie przerażająca, lecz takiej Sytherai nie chciała do siebie dopuścić. W najgorszym wypadku uda się w dalszą podróż, albo zdechnie tu z głodu.

• Fakt wszechobecnej pustki, jeśli chodziło o jakiekolwiek inne życie za wyjątkiem roślinności, był niebywale demotywujący. Pomruk przepełniony irytacją wymknął się spomiędzy wyschniętych, dotkniętych pragnieniem warg, gdy Sytherai odrzuciła sprzed siebie niewielki kamień o nierównych krawędziach. Być może przybycie tutaj nie rozwiązywało problemów ani jej, ani Urthemiela? Odnalezienie go również było pewnym wyjściem – z pewnością wspólnie łatwiejszym okazałoby się podjęcie decyzji, co czynić dalej. I byłaby zawróciła, usiłując wytropić pozostawionego za sobą wywerna, gdyby nie masywna sylwetka, jaka zmierzała właśnie w jej stronę.
  
  Smok. Żywy, najprawdziwszy smok, przyozdobiony kolcami, taszczący złożone przy swych bokach skrzydła, miotający ogonem na strony. To obudziło w Sytherai przeczucie o uśmiechu losu i byłaby zerwała się truchtem, by dobiec samca, gdyby nie wstrzymała burzy emocji, jaka przeszła właśnie przez najmniejsze nawet z jej myśli. Nie uczuła przed olbrzymem strachu, choć definitywnie niepokojącymi były gigantyczna postura, a przede wszystkim fakt spotkania funkcjonującego w stadzie smoka przez przybysza zza granicy obcującego teraz na ziemiach, które pachniały wszystkimi stadami jednocześnie. Mimo to zaryzykowała i zbliżała się ku niemu spokojnie, rozluźniając sylwetkę na całej długości, ozdabiając pysk łagodnym, przyjaznym grymasem. Zadarła łeb ku górze, by spojrzeć mu w ślepia i zwolniła, zatrzymując się w moment.
  
  – Cześć, nieznajomy! Nawet nie zdajesz sobie sprawy, jak bardzo cieszy mnie Twój widok. – westchnęła z widoczną ulgą, przynajmniej pozorną. Nie była wszak niemądra, smocze zapachy mimo wszystko były tu całkiem aktualne. Z drugiej jednakże strony, bacząc na ulotność smoczego życia... – Czy na tych terenach w ogóle się ktoś pojawia? Włącznie ze zwierzyną? Nie spotkałam żadnej do tej pory...
  
  Kontrolowała głód całkiem sprawnie, nauczyła się tego jeszcze wtedy, gdy wraz z Urthemielem mieli okazję wychowywać się w tak trudnych warunkach, cechujących okolicę wulkanu. Mimo wszystko, nie będąc teraz wyjątkowo konającą z głodu, wciąż miała świadomość tego, iż stan ten był nieunikniony i prędzej czy później da o sobie znać szczególnie dotkliwie. O polowaniu musiała więc pomyśleć zawczasu.
  – Och. Mam na imię Sytherai. – zreflektowała się i uraczyła górskiego przepraszającym uśmiechem, którego obecność nierzadko ją samą przyprawiała o mdłości.
  
  Żar Słońca

• Skinęła łbem, słysząc wyjaśnienie. Westchnęła i zastanowiła się widocznie, błądząc ślepiami po gruncie, jaki miała przed sobą. Jeżeli na tych terenach zwierzyna się nie pojawiała, gdzie w takim razie winna była polować?
  – Dziękuję. – zaczęła tuż po tym, jak się przedstawił. Najwidoczniej nie trafiła na typ pogodnego rozmówcy, który z zapałem dzielił się wszelkimi informacjami korzystnymi dla przetrwania z tymi, którzy byli potencjalnie tutaj zagrożeni. W ewentualności nie darzył szacunkiem tych, którzy nigdzie nie przynależeli. Skrzywiła się w duchu na tę myśl, zaraz podnosząc wzrok z powrotem ku górskiemu olbrzymowi. – Wiesz może gdzie w takim razie dane byłoby mi polować? Nie chciałabym naruszać czyichkolwiek terenów nieproszona, jednocześnie... głód potrafi być bezlitosny.
  
  Ciekawe, jak zamierzał poradzić sobie Urthemiel. Czy wiedział już o tutejszym braku zwierzyny łownej, czy w dalszym ciągu błądził tu jak zbity wilczur, próbując wypatrzeć najmniejszego chociażby zająca? Spięła się nieco na myśl, iż znienawidzony, przyszywany brat radzić mógłby sobie lepiej od niej w sytuacji, w której znaleźli się tak naprawdę oboje.
  
  Żar Słońca

• Zdawała się nie być szczególnie zestresowaną uważnym spojrzeniem wodzącym za każdym, najmniejszym chociażby drgnięciem jej mięśni. Zrozumienie wdarło się na jej pysk, co stałoby się nawet mimowolnie – Sytherai liczyła się bowiem z możliwymi trudnościami na tym poziomie od momentu, w którym puste tereny dały się jej we znaki. Przysiadła na ziemi i bezpardonowo podrapała się z użyciem tylnej łapy, znikającej w gęstwinie rudego włosia, gdy zginała giętkie ciało, aby być w stanie sięgnąć swędzącego miejsca.
  – A więc łowcy dotarli również tutaj? To właśnie przed nimi szukałam schronienia, pozostawiając za sobą rodzinną wyspę, wiesz? Co za ironia. – kolejne westchnięcie wyrwało się samotniczce. – Całkiem to stosowne, by oczekiwać zapłaty w zamian za pomoc, nawet, jeżeli to tylko użyczenie terenów, no nie? W końcu to wciąż stadne tereny... Czy mógłbyś proszę naprowadzić mnie, z kim powinnam porozmawiać w tej sprawie? Niczego nie wiem, jeśli chodzi o politykę waszych stad i ich przywódców, a nie pozostałabym dłużna, gdybyś zechciał wskazać mi odpowiednią drogę.
  
  Posłała Żarowi kolejny uśmiech – zupełnie pisklęcy, jak gdyby prosiła rodzica o zgodę na wyjście z kolegami nad rzekę.
  
  Żar Słońca

• Okazuje się tym samym, że miejsce, robiące za mitycznie wręcz brzmiącą, smoczą ostoję, również padło ofiarą łowców w ilości... sporo. Z drugiej jednakże strony, pozostanie na wyspie wraz z Urthemielem oznaczać musiało pewną śmierć z ich rąk, toteż wybór zdawał się być oczywisty, jeżeli chodziło o wyruszenie w podróż bądź nie. Słuchała samca uważnie, nie spodziewając się naturalnie, że wymieni jeden z członów własnego imienia jako ten, którym posługują się przywódcy. Powoli odjęła łapę od szyi i pochyliła łeb w geście uniżoności, z nerwowym prychnięciem, choć wcale nie poczuła się zażenowana swoim zachowaniem. Istotnie, miało ono na celu przekonanie smoka, że nie jest kimś, kto stanowi jakiekolwiek zagrożenie. Kto wie, jak zareagowałyby smoki, które posłyszałyby o zagrożeniu zza granicy, grasującym w miejscu, które uważały za wspólne.
  
  – Och. To Ty jesteś przywódcą. Wybacz niestosowność – doprawdy, czasem nie potrafię się zachować i zapominam o manierach. – zaśmiała się krótko, zaraz podnosząc się z ziemi. Machnęła za sobą długim ogonem, puszystą kitą przesuwając po gruncie. Uczuła się zaintrygowana, na swój sposób, bowiem co przywódca robił tutaj, gdy powinien być ze swoim stadem? Czy przywódcy w rzeczy samej wystawiali się na niebezpieczeństwo, wypełzając poza zapewniające chociażby pozorne poczucie bezpieczeństwa granice własnych stad? Z drugiej jednakże strony, może gdyby sama była wielką, poruszającą się górą mięśni, inaczej patrzyłaby na pewne sprawy. Albo to smocza polityka tutaj była dla niej niezrozumiała i nie prowadzono walk pomiędzy sobą. A może chodziło o łowców, toteż każdy musiał przynajmniej udawać, że za sobą przepada... – Świetnie się składa, w takim razie. Czy chciałbyś... Czy myślisz, że byłoby to możliwe, abyś udzielił mi skrawka terenów? Niewielkiego, ot, by wystarczył na skromną norę i złapanie czegoś od czasu do czasu. Mówiłeś o łowcach, z pewnością wam ciężko. Ilu łowców liczy Twoje stado, Żarze Słońca? Albo nie, nie mów mi, to nieistotne. Słońce chętnie przyjęłoby dodatkową parę łap do pomocy, prawda? Powiedz mi, czego chcesz. Interesują was rośliny, zioła? Może upolowana zwierzyna? Nie wyobrażam sobie, jaki to trud, by zapewnić stadu sytość. No, Żarze?
  
  Niewielki błysk rozszedł się po orzechowych ślepiach. Przegadanie to też był pewien sposób, by osiągnąć cel.
  – Proszę, zgódź się. Proooszę.
  
  Żar Słońca

• Spoważniała odrobinę, w duchu bynajmniej nie zachowując podobnego opanowania. W pewien sposób rozbrajająca była troska o złamanie zasad przez kogoś jej pokroju. Oczywiście, samiec jej nie znał, jednakże z perspektywy Sytherai, znającej własne ciało i możliwości, przezorność ta wywoływała wręcz rozbawienie. Mimo to przyciągnęła pysk bliżej szyi i zmierzyła go spojrzeniem wypełnionym niewinnością i, można by rzec, urazą.
  – Oczywiście, masz jedynie moje słowo, przynajmniej z pozoru. Wszelkie ślady bowiem przekroczenia naszej... granicy byłyby dość prędko zauważalne, prawda? Tym bardziej teraz, w czasie roztopów. Ślady łap, połamane gałązki, a przede wszystkim zapach. Choć wiatr pozwala mu się nieść, całkiem łatwo wyczuć jest jego nasilenie tam, gdzie smok przebywa najczęściej. – przechyliła łeb i przypatrzyła się Żarowi, zaś na jej pysk powrócił charakterystyczny dla smoczycy uśmiech. – Zakrywanie śladów mijałoby się z celem. Byłoby to zbyt czasochłonne i energochłonne na taką skalę, by być w stanie później upolować coś, co jakimś cudem nie spłoszyłoby się podczas tego kamuflowania śladów obecności.
  
  Zaśmiała się znowuż, a gdy począł mówić o konsekwencjach złamania ustaleń, jedynie kiwała łbem posłusznie na znak, że go słucha. Było to wyjątkowo przewidywalne, jednak w pewnym sensie cieszyła się, iż nie wpadł na pomysł straszenia jej odebraniem jej życia czy czymkolwiek podobnym. Nieustanny głód brzmiał wyjątkowo nieciekawie – a logicznym było, że nie dogadałaby się z pozostałą dwójką uprzedzonych do niej przywódców.
  – Choć nocne niebo jest piękne, bezpieczna kryjówka na powierzonym mi skrawku terenu brzmi znacznie bardziej interesująco. – ciągnęła szarmancko, zaraz znowuż poważniejąc wizualnie. I mówiła prawdziwie. – Najbardziej zależy mi oczywiście na samej zwierzynie oraz, w mniejszym stopniu, na bezpieczeństwie egzystowania. Obawiam się, że obcy wędrowiec może nie być mile tutaj widziany, szczególnie w dobie zagrożenia. Nie znam obowiązujących tutaj praw, jednakże stada nie tworzą się bez przyczyny, prawda?
  
  Przerwała na moment, jednakże ten nie był wystarczający, by Żar mógł wtrącić cokolwiek. Sytherai bowiem kontynuowała.
  – W sytuacji bez wyjścia Twoja oferta brzmi idealnie, bez względu na warunki. Mogę paść na terenach wspólnych, albo zdobyć się na przestrzeganie Twych zasad, tym samym znacznie zwiększając szanse na przeżycie. Wybór jest wyjątkowo prosty. – potrząsnęła delikatnie grzywą i wlepiła spojrzenie ślepi w szkarłatne koraliki. – Słucham więc. Czego oczekujesz konkretnie, Żarze? Poza niestawianiem łap poza wytyczoną, umowną granicę.
  
  Żar Słońca